Pisanie na siłę jest najgorsze. Tak miałem z książkami Gregory David Roberts[authorLink]32116|Gregory David Roberts[/authorLink]. Pierwsza Shantaram[bookLink]291636|Shantaram[/bookLink] była wręcz doskonała, jedna z najlepszych książek, jakie miałem w ręce. Kontynuacji daleko było do niej. Nudna i rozwleczona.

Pisanie na siłę jest najgorsze. Tak miałem z książkami Gregory David Roberts[authorLink]32116|Gregory David Roberts[/authorLink]. Pierwsza Shantaram[bookLink]291636|Shantaram[/bookLink] była wręcz doskonała, jedna z najlepszych książek, jakie miałem w ręce. Kontynuacji daleko było do niej. Nudna i rozwleczona.

Nie da się być za młodym na "Władcę pierścieni"!

Nie da się być za młodym na "Władcę pierścieni"!

Monika, w takim razie mi nie podeszło po prostu :D To chyba nie ma sensu próbować jeszcze raz :D

Monika, w takim razie mi nie podeszło po prostu :D To chyba nie ma sensu próbować jeszcze raz :D

To taka książka, która jako opowieść podobać się może najbardziej w wieku stosunkowo młodym, o ile tylko czytelnik (lub słuchacz, ja miałam mniej niż 10, kiedy mama mi przeczytała) poradzi sobie z nie takim bardzo łatwym tekstem. Bo opowieść jest prosta, bohaterowie archetypiczni, a świat czarno-biały, stąd w późniejszym wieku, po przeczytaniu iluś tam powieści nowszych, bardziej skomplikowanych, mniej jednoznacznych, może sprawiać wrażenie nieciekawej i schematycznej, do tego akcja nie jest zbyt wartka, więc naprawdę można się znudzić. I dopiero potem, kiedy czytelnik nauczy się patrzeć poza samą tylko opowieść, oceniać dzieło z uwzględnieniem warunków, w jakich powstało, porównać z tym co przed i co po nim, a prócz samej opowieści podziwiać kreację świata i kunszt jego stwórcy - wtedy dopiero może "Władcę pierścieni" odkryć na nowo i wreszcie należycie docenić.
I tak, na to można być za młodym, do tego trzeba dojrzeć i nie wystarczą nie tylko lata, ale nawet i liczne lektury, dopóki nie zacznie się do nich podchodzić bardziej krytycznie, analitycznie, historycznie, nie tylko rozrywkowo i estetycznie.
Tak więc uważam, że kiedyś warto wrócić. Ale nie należy się z tym śpieszyć. Nie czytać na siłę, nie szukać porywającej akcji, którą tylu chwali, ale której samemu można nie znaleźć. Poczekać. A kiedy przyjdzie chęć dokładniejszego niż w szkole zapoznania się z historią literatury w ogólności i fantasy w szczególności, kiedy obudzi się ciekawość co skąd i kiedy się w tej literaturze znalazło, dlaczego elfowie i krasnoludowie są jacy są, najczęstszą scenerią fantasy są lasy i góry strefy umiarkowanej, a większość opowieści to tak naprawdę jeden i ten sam pradawny mit wciąż i wciąż opowiadany na nowo - wtedy będzie pora ponownie sięgnąć po Tolkiena, zanurzyć się w jego świecie, a na dokładkę do beletrystyki może poczytać jeszcze nieco jego prac niebeletrystycznych, zwłaszcza chyba esejów o tworzeniu literatury, której on jeszcze nie nazywał fantastyką, polecam szczególnie "O baśniach" - wszystko o tym, dlaczego fantasy to nie bajki dla dzieci, jak należy ją pisać i dlaczego tak wielu tak bardzo ją kocha.
Daj sobie czas, ale kiedyś wróć, bo naprawdę warto.

To taka książka, która jako opowieść podobać się może najbardziej w wieku stosunkowo młodym, o ile tylko czytelnik (lub słuchacz, ja miałam mniej niż 10, kiedy mama mi przeczytała) poradzi sobie z nie takim bardzo łatwym tekstem. Bo opowieść jest prosta, bohaterowie archetypiczni, a świat czarno-biały, stąd w późniejszym wieku, po przeczytaniu iluś tam powieści nowszych,...

To prawda, dla "Przeminęło z wiatrem" trzeba mieć sporo cierpliwości, bo nawet jak już człowiek przebrnie przez te 100-150 najcięższych stron na początku, to później też akcja lubi miejscami zwalniać i strasznie się wlec.

Jeśli kiedykolwiek jeszcze planujesz zrobić kolejne podejście, warto wcześniej zapoznać się z kontekstem historycznym (chociaż powieść trochę fałszuje ówczesne realia). Mnie się ta książka podobała, ale nie każdemu przypadnie do gustu. Dlatego jeśli masz się męczyć z tak opasłym tomem, to nie będę na siłę polecać. ;)

To prawda, dla "Przeminęło z wiatrem" trzeba mieć sporo cierpliwości, bo nawet jak już człowiek przebrnie przez te 100-150 najcięższych stron na początku, to później też akcja lubi miejscami zwalniać i strasznie się wlec.

Jeśli kiedykolwiek jeszcze planujesz zrobić kolejne podejście, warto wcześniej zapoznać się z kontekstem historycznym (chociaż powieść trochę fałszuje...

A w którym tłumaczeniu? Bo Łoziński boli w oczy, ale Marszała i kontynuatorów czytało mi się świetnie, zarówno w wieku lat około 13-14, kiedy przeczytałam pierwsze dwa tomy, jak i drugie tyle życia później, kiedy wreszcie dorwałam w uczelnianej bibliotece cały cykl w prawidłowym tłumaczeniu.
Język nie wydawał mi się ani trochę ciężki, ale wychowana byłam na treściwej klasyce, nie na współczesnej lekkostrawnej i bezwartościowej papce, więc na tle takich Żeromskich (fuj!) czy Sienkiewiczów (nawet lubiłam) to wchodziło mi gładko jak dzisiaj jakieś przygodówki czy kryminałki, tekst ani przez chwilę nie przesłaniał mi akcji, nie przeszkadzał w odbiorze treści. Ciekawe, czy dziś byłoby to równie lekkie, czy współczesna dieta książkowa mnie nie zepsuła i nie rozleniwiła?

Polecam próbować dalej, może dla ułatwienia najpierw przeczołgać się przez jakiś cięższego kalibru klasyk, coś naprawdę męczącego, zrobić sobie z niego przejściówkę pomiędzy przesyconą szybką akcją literacką współczesnością, a możliwością czerpania przyjemności z czegoś starszego, spokojniejszego. Bo to przecież wcale nie jest takie ciężkie, a naprawdę warto!

A w którym tłumaczeniu? Bo Łoziński boli w oczy, ale Marszała i kontynuatorów czytało mi się świetnie, zarówno w wieku lat około 13-14, kiedy przeczytałam pierwsze dwa tomy, jak i drugie tyle życia później, kiedy wreszcie dorwałam w uczelnianej bibliotece cały cykl w prawidłowym tłumaczeniu.
Język nie wydawał mi się ani trochę ciężki, ale wychowana byłam na treściwej...

Mam "Diunę" w tłumaczeniu Marszała. Może masz rację z tym przeczołganiem się przez coś cięższego, bo u mnie to nie kwestia tłumaczenia, a raczej ciężkiej językowo przeprawy, całej masy szczegółów.. Czasem czytając miałam wrażenie, ze to ja utykam w tym piachu...

Będę próbować, bo nie lubię mieć zaczętej a nieprzeczytanej książki. Pewnie będzie pewną przeprawą książka tak bardzo historyczna jak "Sympozjon" , bo też najeżona terminami i bez wartkiej akcji jak powieść :)

Mam "Diunę" w tłumaczeniu Marszała. Może masz rację z tym przeczołganiem się przez coś cięższego, bo u mnie to nie kwestia tłumaczenia, a raczej ciężkiej językowo przeprawy, całej masy szczegółów.. Czasem czytając miałam wrażenie, ze to ja utykam w tym piachu...

Będę próbować, bo nie lubię mieć zaczętej a nieprzeczytanej książki. Pewnie będzie pewną przeprawą książka tak...