Wagabunda.
Ależ mi się to skojarzyło z Intruzem pani Meyer.

Wagabunda.
Ależ mi się to skojarzyło z Intruzem pani Meyer.

Ja nie przebrnąłem przez Pieśń Łuków, odpadłem po 200 stronach.
Corwell nudził opisami, akcja się wlekła, a wielokrotność powtórzeń słowa "łucznik" była dobijająca.

Ja nie przebrnąłem przez Pieśń Łuków, odpadłem po 200 stronach.
Corwell nudził opisami, akcja się wlekła, a wielokrotność powtórzeń słowa "łucznik" była dobijająca.

E tam, wszystko co złe tylko w warstwie językowej, więc można zwalić na tłumacza. Samego nudzenia opisami i wleczenia się akcji nie zauważyłam, zresztą jak kto polubił Dumasa, to mu powolność akcji niestraszna. A fabularnie jest niezłe i historycznie chyba też dość wierne, na pewno nie gorsze od Sienkiewicza.

E tam, wszystko co złe tylko w warstwie językowej, więc można zwalić na tłumacza. Samego nudzenia opisami i wleczenia się akcji nie zauważyłam, zresztą jak kto polubił Dumasa, to mu powolność akcji niestraszna. A fabularnie jest niezłe i historycznie chyba też dość wierne, na pewno nie gorsze od Sienkiewicza.

Monika. Nie gorsze od Sienkiewicza. Toooo jest dla mnie dziwny punkt odniesienia. Czytałaś dzieła tego Pana? Które?

Monika. Nie gorsze od Sienkiewicza. Toooo jest dla mnie dziwny punkt odniesienia. Czytałaś dzieła tego Pana? Które?

Co do Cornwella: historycznie bardziej zgodnie niż u Sienkiewicza, ale treściowo dużo słabiej. Bohaterowie nijacy, akcja powolna, humoru zero.
Spróbuj, może się jednak do tego przekonasz.

Z historycznych całkiem niezłą pozycją jest:
Zapomniany Legion [bookLink]257778|Zapomniany Legion [/bookLink].
Ciekawi bohaterowie, dobrze opisane antyczne czasy, elementy fantastyki (wróżbictwo), krew się leje, piękne kobiety - wszystko co dobre dla faceta :D

Co do Cornwella: historycznie bardziej zgodnie niż u Sienkiewicza, ale treściowo dużo słabiej. Bohaterowie nijacy, akcja powolna, humoru zero.
Spróbuj, może się jednak do tego przekonasz.

Z historycznych całkiem niezłą pozycją jest:
Zapomniany Legion [bookLink]257778|Zapomniany Legion [/bookLink].
Ciekawi bohaterowie, dobrze opisane antyczne czasy, elementy fantastyki...

 [bookCover]257778|Zapomniany Legion[/bookCover]

@Szymon

Którego Pana? Cornwella czy Sienkiewicza? Pierwszego czytałam te trzy o królu Arturze i "Azincourt" (swoją drogą nie rozumiem po co polski wydawca dodał nadtytuł "Pieśń łuków"?), drugiego wszystkie lektury szkolne i co nieco więcej.

Ale w tym przypadku wypowiadałam się konkretnie o "Azincourt", w odpowiedzi na krytykę kolegi tomay. Mi się podobało.

A odniesienie do Sienkiewicza? Wszak nasz sztandarowy przykład autora czytadeł przygodowo-historycznych! Ten sam gatunek, więc odniesienie i chęć porównania oczywiste - w kategoriach zgodność historyczna, znajomość realiów, ogólnie poziom przygotowania merytorycznego autora Cornwell zdecydowanie wygrywa. Fabularnie? Co się komu podoba... Ja nie porównuję, bo te ciekawsze kawałki Sienkiewicza czytałam w wieku zdecydowanie niedojrzałym, pamiętam ogólne dobre wrażenie, ale pojęcia nie mam jak odebrałabym to dzisiaj. Cornwella teraz odbieram podobnie, jak wtedy Sienkiewicza - tyle że ja nie jestem ta sama, więc podobieństwo wrażeń dziecka i osoby dorosłej nic nie mówi o podobieństwie lub nie jakości utworów.

Ale jeden plus dla Cornwella: z jego książek można się co nieco o historii dowiedzieć, podczas gdy przez Sienkiewicza i jemu podobnych można nawkładać sobie do głowy bzdur, których pamięć potem trudno usunąć lub nadpisać wiedzą bardziej rzeczową.

@Szymon

Którego Pana? Cornwella czy Sienkiewicza? Pierwszego czytałam te trzy o królu Arturze i "Azincourt" (swoją drogą nie rozumiem po co polski wydawca dodał nadtytuł "Pieśń łuków"?), drugiego wszystkie lektury szkolne i co nieco więcej.

Ale w tym przypadku wypowiadałam się konkretnie o "Azincourt", w odpowiedzi na krytykę kolegi tomay. Mi się podobało.

A odniesienie...

@Monika

Miałem Sienkiewicza na myśli. Czasy szkolne to całkiem niedaleka przeszłość.
Jedyną książką, którą przeczytałem byli Krzyżacy. Tylko przez nich przebrnąłem. Choć to może niewłaściwe słowo. Przebrnąłem przez tragiczny - opisowy - początek i potem już jakoś poszło. Innym nie sprostałem i nie mam wysokiego mniemania to tych książkach.

@Monika

Miałem Sienkiewicza na myśli. Czasy szkolne to całkiem niedaleka przeszłość.
Jedyną książką, którą przeczytałem byli Krzyżacy. Tylko przez nich przebrnąłem. Choć to może niewłaściwe słowo. Przebrnąłem przez tragiczny - opisowy - początek i potem już jakoś poszło. Innym nie sprostałem i nie mam wysokiego mniemania to tych książkach.

Ja akurat Sienkiewicza dosyć lubiłam. Tyle że u mnie w domu fajnych nowych książek wiele nie było, o fantastyce w podstawówce nawet nie słyszałam, nieliczne znane mi utwory fantasy (Tolkien, Le Guin, C.S. Lewis) nie różniły się dla mnie-dziecka niczym od baśni i pojęcia nie miałam, że to jakiś specjalny gatunek. Wychowałam się głównie na literaturze przełomu XIX i XX wieku, z późniejszych to głównie młodzieżówki moich rodziców, więc traktowałam je znacznie lżej od Prawdziwej Literatury - tą dla mnie były właśnie dzieła Sienkiewicza i jemu współczesnych, stąd z rozwlekłym opisowym stylem byłam obeznana od wczesnego dzieciństwa i nie przeszkadzał mi w odbiorze treści, nie utrudniał lektury. Dopiero znacznie później, gdzieś w liceum, odkryłam współczesną literaturę popularną, przede wszystkim fantastykę i byłam trochę w szoku, gdy okazało się, że akcja może być znacznie szybsza, fabuła pozbawiona zbędnych opisów, pełna życia, a dialogi mogą być szybkie, pozbawione ozdobników tłumaczących czytelnikowi kto i jakim tonem co powiedział, rzekł, odpowiedział, zripostował, wykrzyknął itd. i prowadzone językiem naturalnym, nie silącym się na jakąś kwiecistość i wykwintność. Teraz jestem przyzwyczajona do stylu współczesnego i gdy sięgam po klasykę, to muszę się przestawić, a i tak część starych utworów strasznie mnie męczy. Dlatego nie wiem, jak teraz podobałby mi się Sienkiewicz. Ale kiedy go czytałam, to ten styl był dla mnie czymś oczywistym, nie miałam porównania z przyjemniejszymi, a wiedzy historycznej też nie miałam dosyć, by czytać te książki krytycznie - wtedy leciałam za akcją, świat przedstawiony przyjmowałam jaki był, bez wybrzydzania i szukania dziury w całym - teraz tak nie potrafię, więc jak kiedyś znowu sięgnę po Sienkiewicza, to pewnie moja ocena mocno się zmieni. Tylko nie wiem w którą stronę :)

Ja akurat Sienkiewicza dosyć lubiłam. Tyle że u mnie w domu fajnych nowych książek wiele nie było, o fantastyce w podstawówce nawet nie słyszałam, nieliczne znane mi utwory fantasy (Tolkien, Le Guin, C.S. Lewis) nie różniły się dla mnie-dziecka niczym od baśni i pojęcia nie miałam, że to jakiś specjalny gatunek. Wychowałam się głównie na literaturze przełomu XIX i XX wieku,...

@Monika Szacun za taką wypowiedź. A propos treści to.... WOW. Z jednej strony plus dla Ciebie, bo poczytałaś dzieła, z których polska literatura jest - teoretycznie - dumna. Z drugiej troszkę współczuję. Byłem małym gówniakiem, a jakoś miałem dostęp do podstawowych książek. W domu nie, nie mówię. No, ale biblioteka w podstawówce i gimnazjum. Sporo lektury tam było.
:D

@Monika Szacun za taką wypowiedź. A propos treści to.... WOW. Z jednej strony plus dla Ciebie, bo poczytałaś dzieła, z których polska literatura jest - teoretycznie - dumna. Z drugiej troszkę współczuję. Byłem małym gówniakiem, a jakoś miałem dostęp do podstawowych książek. W domu nie, nie mówię. No, ale biblioteka w podstawówce i gimnazjum. Sporo lektury tam było.
:D

No u mnie właśnie książek w domu było tak dużo, że przez całą podstawówkę może ze dwie lektury tylko musiałam pożyczyć z biblioteki szkolnej, nawet mi niektórzy nauczyciele zwracali uwagę, że za mało czytam, bo moja karta biblioteczna pusta - a pusta była dlatego, że książek dość w domu i bibliotecznych przez długi czas nie potrzebowałam. Dopiero pod koniec szkoły zaczęłam co nieco wypożyczać, ale to nadal nie było nic bardzo współczesnego, bo biblioteka w mojej podstawówce nie była dobrze zaopatrzona, najfajniejsze, co tam znalazłam, to Ożogowska, Bahdaj, Niziurski, Nienacki - hity pokolenia moich rodziców. Z nowszych była Musierowicz, ale to nie moje klimaty. Harry'ego Pottera odkryłam dopiero w liceum, Sapkowskiego, Pratchetta i całą resztę dobrej współczesnej fantastyki też dopiero wtedy i później. Ale nie żałuję. Po pierwsze czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal - nie wiedziałam, że pewne rzeczy istnieją, to mi ich nie brakowało, zresztą część jeszcze nawet nie istniała. Po drugie poznałam sporo literatury, po którą, mając do wyboru książki ciekawsze i łatwiejsze, raczej bym nie sięgnęła. Po trzecie znacznie łatwiej przestawić się z Wielkiej Literatury na popularne czytadła niż odwrotnie - cały czas obserwuję cierpienia pokolenia HP, któremu każą czytać klasykę i które nie daje sobie rady nie tylko z archaicznym słownictwem, ale niekiedy nawet ze zdaniami złożonymi - ja takich problemów nie mam i nigdy nie miałam. I wreszcie po czwarte: całą fajną literaturę czytam mając już jako takie przygotowanie, tak czytelnicze jak i życiowe, więc potrafię odróżnić dobrą książkę od kiepskiej, oryginalny pomysł od nieudolnego odgrzewania klasyki i pakowania jej w tandetnie uwspółcześnione dekoracje, potencjalny przyszły klasyk od sztucznie wypromowanego bestsellera, o którym za rok czy pięć nikt nie będzie pamiętał. Dzięki temu nie zachwycam się każdym popularnym badziewiem, a książek nieco lepszych nie nazywam od razu najgenialniejszymi na świecie. I dobrze mi z tym, że większości książek nie daję 10 ani nawet 8 gwiazdek - mam przez to możliwość wyróżnić takimi ocenami utwory naprawdę dobre i wykraczające ponad normę, nie muszę przy kolejnej, jeszcze bardziej mega-super-genialnej żałować, że nie mam dla niej skali 20-gwiazdkowej :)

Większy szacun mi się należy za jeszcze dłuższą wypowiedź? Bo to i tak daleko do moich rekordów - pisałam tu już posty nie mieszczące się na jednym ekranie, a i taki na kilka ekranów się trafił - lubię czasami włączyć się w jakąś dobrą kłótnię :)

No u mnie właśnie książek w domu było tak dużo, że przez całą podstawówkę może ze dwie lektury tylko musiałam pożyczyć z biblioteki szkolnej, nawet mi niektórzy nauczyciele zwracali uwagę, że za mało czytam, bo moja karta biblioteczna pusta - a pusta była dlatego, że książek dość w domu i bibliotecznych przez długi czas nie potrzebowałam. Dopiero pod koniec szkoły zaczęłam...

Mam identycznie jak Monika, wychowany na Niziurskim, Nienackim, Karolu Mayu, Bahdaju i polskich kryminałach, Joe Alexie czy Chmielewskiej.
W liceum na początku lat 90'tych dotarła dopiero do mnie fala fantastyki, chyba od Tolkiena w 91 r. zaczynając.
Również oceniam dość krytycznie, 8 to chyba max u mnie.
Jednak jako osoba z wykształceniem i zawodem technicznym wole się streszczać:D

Mam identycznie jak Monika, wychowany na Niziurskim, Nienackim, Karolu Mayu, Bahdaju i polskich kryminałach, Joe Alexie czy Chmielewskiej.
W liceum na początku lat 90'tych dotarła dopiero do mnie fala fantastyki, chyba od Tolkiena w 91 r. zaczynając.
Również oceniam dość krytycznie, 8 to chyba max u mnie.
Jednak jako osoba z wykształceniem i zawodem technicznym wole się...

A to wcale nie identycznie :) Wszystko co wymieniłeś oczywiście należało do mojego książkowego wychowania, ale Tolkien też - mama czytała mi na dobranoc gdzieś w wieku ok. 8 lat - jedne z nielicznych książek fantastycznych poznanych w dzieciństwie.

A to wcale nie identycznie :) Wszystko co wymieniłeś oczywiście należało do mojego książkowego wychowania, ale Tolkien też - mama czytała mi na dobranoc gdzieś w wieku ok. 8 lat - jedne z nielicznych książek fantastycznych poznanych w dzieciństwie.