A mi właśnie podobają się nietypowe, nie do końca wyjaśnione zakończenia, z nutą niepokoju. Wówczas książka mnie męczy i dręczy, myślę o bohaterach, nie potrafię wyjść z tego świata, co objawia się tzw. książkowym kacem ;) A dzięki temu takie pozycje zapadają mi głęboko w pamięć i pozostają na długo w sercu. A co mnie najbardziej denerwuje? Klejone kartki w grubych tomach. Dla przykładu - mój egzemplarz Harry'ego i Zakonu złamał się na pół (ciężko było ją tak otworzyć, aby wygodnie czytać słowa po prawej części strony) Wówczas miękka okładka zaczęła się odklejać od grzbietu kartek, a strony sobie powypadały ;/
I muszę też wspomnieć o filmowych okładkach... Nie lubię ich, bo zazwyczaj pozbawiają mnie przyjemności wyobrażenia sobie wyglądu głównego bohatera po swojemu. Narzucają mi one wizję reżysera, a ja chcę mieć swoją własną, zanim zapoznam się z filmem (o ile w ogóle to zrobię). No ale czego nie robi się dla kasy i komercji...

A mi właśnie podobają się nietypowe, nie do końca wyjaśnione zakończenia, z nutą niepokoju. Wówczas książka mnie męczy i dręczy, myślę o bohaterach, nie potrafię wyjść z tego świata, co objawia się tzw. książkowym kacem ;) A dzięki temu takie pozycje zapadają mi głęboko w pamięć i pozostają na długo w sercu. A co mnie najbardziej denerwuje? Klejone kartki w grubych tomach....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przy okazji ostatniego wydania cyklu "Kuzynki" Pilipiuka rozpętała się burza, gdyż Fabryka Słów wybrała okładki kompletnie nie pasujące do zawartości i książki kończą na półce z romansidłami.


http://czytalski.blogspot.com

Przy okazji ostatniego wydania cyklu "Kuzynki" Pilipiuka rozpętała się burza, gdyż Fabryka Słów wybrała okładki kompletnie nie pasujące do zawartości i książki kończą na półce z romansidłami.


http://czytalski.blogspot.com

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Mnie chyba najbardziej irytuje zmiana szaty graficznej cyklu w trakcie jego trwania. Jest to dla mnie forma perfidnego ukarania stałego czytelnika, który nie dołącza do historii w trakcie, gdy jest to już w jakiś sposób hit bądź moda na daną powieść, a śledzi jej losy od samego początku.

Na drugim miejscu podam korektę na bardzo niskim poziomie lub jej absolutny brak. Ktoś za to pieniążki wziął, a czytelnikowi nóż się w kieszeni otwiera. Tutaj przykładem niech służy czwarty, długo wyczekiwany i ostatni tom Pana Lodowego Ogrodu i byki takie jak sławetny już "ZWąż". Autor nie musi być bezbłędny, po to ma kogoś kto to sprawdzi.

Jeśli chodzi o okładki,tutaj niestety wypowiedzieć się nie mogę, mam bowiem ogromne szczęście być grafikiem, który między innymi okładkami do książek się para. Powiem tylko, że za tymi problemami, które wymienialiście, stoi często cały sztab ludzi w tym marketing i nierzadko sam autor.

Mnie chyba najbardziej irytuje zmiana szaty graficznej cyklu w trakcie jego trwania. Jest to dla mnie forma perfidnego ukarania stałego czytelnika, który nie dołącza do historii w trakcie, gdy jest to już w jakiś sposób hit bądź moda na daną powieść, a śledzi jej losy od samego początku.

Na drugim miejscu podam korektę na bardzo niskim poziomie lub jej absolutny brak....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Książki o szeroko pojętej historii II WŚ to temat rzeka - czego nie należy robić czytelnikom.
Po pierwsze wspomniane wcześniej tłumaczenia, po drugie chęć szybkiego zarobku i wydawanie wszystkiego co jest w danym temacie modne. Pamiętam parcie na SS - przodowała Bellona. O ile seria "zbrodnicze formacje" jeszcze była do przyjęcia to potem mieliśmy wielokrotne nic nie wnoszące powtórki z rozrywki. "Uzbrojenie SS" - zebrany katalog uzbrojenia niemieckiego. Koniec SS - krótka i bezsensowna rozprawka o niczym. Tytuły głośno krzyczały - nieodkryte nowe fakty !!! Po wzięciu do ręki okazywały się zlepkiem znanych informacji z nową okładką. Przodowała Bellona. Była moda na ubooty i pojawiły się kwiatki w postaci "Szary Wilk Atakuje" a nawet przedruki finny pod zmienioną okładką.
Inna rzecz to na siłę dokładanie niepotrzebnych zdjęć. Są wydawnictwa w których zatrudniono gościa który wyszukał zdjęcia do tematu w google i wkleił jak mu było wygodnie w tekst. Opisami się nie przejmował albo wymyślił swoje... Mam kilka takich książek. Treść wartościowa a reszta przyprawia o ból brzucha. Na szczęście ten trend zanikł...

Książki o szeroko pojętej historii II WŚ to temat rzeka - czego nie należy robić czytelnikom.
Po pierwsze wspomniane wcześniej tłumaczenia, po drugie chęć szybkiego zarobku i wydawanie wszystkiego co jest w danym temacie modne. Pamiętam parcie na SS - przodowała Bellona. O ile seria "zbrodnicze formacje" jeszcze była do przyjęcia to potem mieliśmy wielokrotne nic nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kolejny problem, nieodczuwalny aż w takim stopniu przy beletrystyce, pojawia się przy podręcznikach. Po pierwsze literówki w opracowaniach fachowych nie są tylko literówkami - jak ktoś przepisze do konsoli błędne polecenie z podręcznika, to po prostu nie zadziała. Po drugie nie wiem czy to wina samych wydawnictw, czy ministerstwa, ale wydawnictwa spóźniają się z wydaniem podręczników względem wymagań programowych. I tak np. w technikach dane zagadnienie zaczyna się we wrześniu, egzamin zawodowy - w czerwcu, a podręcznik wychodzi...w kwietniu i jego opanowanie jest niezbędne do egzaminu (ministerstwo powprowadzało nowe przedmioty, więc starszych wydań siłą rzeczy brak). Raz, że jako nowość ciężko go dostać w księgarniach i wogóle zobaczyć co jest wart, dwa - że wykładowcy też są poirytowani, bo podstawa programowa jest strasznie ogólna i bez podręcznika ciężko im jest przygotować uczniów do egzaminu.

Kolejny problem, nieodczuwalny aż w takim stopniu przy beletrystyce, pojawia się przy podręcznikach. Po pierwsze literówki w opracowaniach fachowych nie są tylko literówkami - jak ktoś przepisze do konsoli błędne polecenie z podręcznika, to po prostu nie zadziała. Po drugie nie wiem czy to wina samych wydawnictw, czy ministerstwa, ale wydawnictwa spóźniają się z wydaniem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Okładki:
1. krzykliwe i kiczowate,
2. "druga Agatha Christie" itp. zniechęcające zachęty,
3. idiotyczne, niezgodne z oryginałem, pretensjonalne tytuły (np. książka pt. "Dziewczyna, która pływała z delfinami", która ma być "drugim Forestem Gumpem" - patrz pkt. 2),
4. szczegółowe spoilery na okładkach o tym, o czym czytelnik chciałby sam się dowiedzieć dopiero w połowie książki albo - odwrotnie - opisy, przy których zastanawiam się, czy aby ich autor na pewno przeczytał tę sama książkę co ja,
5. brak (normalnej, rzetelnej) informacji o autorze,
6. triki poniżej pasa: rzuca się w oczy duża czcionka na okładce, a nie malutka, co przypadkowego nabywcę, który nie przestudiował dokładnie każdego słowa, ma celowo wprowadzić w błąd (np. co do autora) bez możliwości zarzucenia oszustwa.

Przy tak zniechęcających okładkach aż dziwi, że pod nimi można czasem znaleźć ciekawą treść.

Treść:
1. brak tytułów rozdziałów w spisie treści (drobiazg, ale szkoda),
2. brak korekty mimo podania nazwiska nazwiska redaktora i korektora - wyjątkowe lekceważenie czytelnika ("korekta" jest odwalona wyłącznie komputerowo, komputerowi wszystko jedno, czy zdanie ma sens, czy jest tam wyraz "przed" czy "przez", "ale ja" czy "aleja", "morze" a "może", interpunkcja itp. itd.),
3. zmiana tłumaczy w trakcie wydawania kolejnych tomów, z których kolejny uprawia radosną twórczość ku swojej prywatnej chwale, zmieniając na przykład nazwy własne - naprawdę skacze czytelnicze ciśnienie a ulubionej serii można nie doczytać,
4. blady wydruk na papierze toaletowym z wysoką ceną okładkową albo czcionka "bez światła",
5. przerywanie serii albo każdy kolejny tom znacznie droższy (wydawane np. co miesiąc).

Okładki:
1. krzykliwe i kiczowate,
2. "druga Agatha Christie" itp. zniechęcające zachęty,
3. idiotyczne, niezgodne z oryginałem, pretensjonalne tytuły (np. książka pt. "Dziewczyna, która pływała z delfinami", która ma być "drugim Forestem Gumpem" - patrz pkt. 2),
4. szczegółowe spoilery na okładkach o tym, o czym czytelnik chciałby sam się dowiedzieć dopiero w połowie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niestety tak jak rynek książki w Polsce nie jest uporządkowany, tak, chyba przez analogię, widać brak uporządkowania w kwestii wydawania książek. Coraz więcej jest małych wydawnictw, w których o treści i szacie graficznej decyduje właściciel, a nie zawsze, niestety, ma tyle smaku i znajomości rzeczy, co takie wydawnictwa jak a5 czy słowo/obraz terytoria. Decyduje więc sprzedaż,której dźwignią ma być reklama, czyli okładka, więc jest jak jest. 50 lat dobrej grafiki książkowej u przeciętnej publiczności dobrego gustu nie wyrobiło. Albo przynajmniej to sobie myślą wydawcy, stawiając na krzykliwość i chaos okładki - ten sam standart, co w reklamie ulicznej. Jednak być może im się to opłaca? Może to sprawdzili?
Moim zdaniem książki (nie piszę o literaturze rozrywkowej - ta od zawsze wychodziła w broszurach do jednorazowego użytku, może być także "krzykliwa" podobnie jak brukowce) powinny ZAWSZE wychodzić w 2 wersjach: w twardych okładkach z solidną czcionką (dla zasobnych snobów i estetów) i w wersji kieszonkowej (gdyby to kiedyś w Polsce było możliwe: w utwardzonej, szytej, jednolitej okładce, z zaokrągloonymi rogami i wstążeczką do zaznaczania stron, zawsze w tym samym formacie...ale żadne wydawnictwo u nas nie robi tego tak, jak Fischer Taschenbuchverlag) dla dowidzących. Wtedy czytelnik ma możliwość wyboru.
Grubych tomiszcz, lub odwrotnie - klejonych byle jak wydań, tandetnej grafiki na okładce (taka grafika mówi mi, że i tłumaczenie, i redakcja tekstu muszą być równie tandetne) po prostu unikam.
Ale nie możemy odmawiać wydawnictwom prawa produkcji tego typu "towaru" - widać znajduje on swego odbiorcę i to im się bardziej w Polsce opłaca, niż zdobywanie rynku dobrą pracą i szatą graficzną. Wymagających odbiorców jest za mało, lub mają zbyt mało pieniędzy. To czytelnicy muszą wychować sobie wydawnictwa, nie kupując chłamu. Pierwsze jaskółki już są.

Niestety tak jak rynek książki w Polsce nie jest uporządkowany, tak, chyba przez analogię, widać brak uporządkowania w kwestii wydawania książek. Coraz więcej jest małych wydawnictw, w których o treści i szacie graficznej decyduje właściciel, a nie zawsze, niestety, ma tyle smaku i znajomości rzeczy, co takie wydawnictwa jak a5 czy słowo/obraz terytoria. Decyduje więc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja osobiście nie znoszę, kiedy nie ma spisu treści. Nie wiem czy to leży w kwestii pisarza, czy wydawcy, ale strasznie mnie to drażni.

Inna rzeczy, oczywiście, rezygnacja z serii w połowie. Od razu ciśnienie człowiekowi skacze.

Także nie cierpię kiepskich tłumaczeń, zrobionych na odwal się, z pozostawionymi nazwami własnymi w oryginale (choć to też kwestia sporna, ale na inną dyskusję), a także kiedy różne tomy z serii tłumaczą różni ludzie. Może wydawca sądzi, że nikt się nie zorientuje, ale to niestety widać.

Ja osobiście nie znoszę, kiedy nie ma spisu treści. Nie wiem czy to leży w kwestii pisarza, czy wydawcy, ale strasznie mnie to drażni.

Inna rzeczy, oczywiście, rezygnacja z serii w połowie. Od razu ciśnienie człowiekowi skacze.

Także nie cierpię kiepskich tłumaczeń, zrobionych na odwal się, z pozostawionymi nazwami własnymi w oryginale (choć to też kwestia sporna, ale na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie chcę powielać tekstu powyżej, ale generalnie nie lubię po prostu… wydawnictw ;-). Nie tęsknię do dawnych czasów, ale dawną biedę edytorską (jakość papieru, grafiki, oprawy etc.) z nawiązką rekompensowała jakość redakcyjna. A powód był banalny. Każde większe wydawnictwo miało na etacie redaktorów i korektorów. Do tego ludzi, dla których język polski nie był obcy. Wydawnictwa zlecały tłumaczenia choćby i tanich kryminałów zawodowym tłumaczom, którzy nie tylko znali język, z którego tłumaczyli, ale i nie musieli się wstydzić własnej matury. Wahadło jednak wychyliło się w drugą stronę i niejednokrotnie dostajemy gówno w złotym papierku. Książki tłumaczą ludzie, którzy język obcy poznali w ramach kilku lat pracy na zmywaku w Londynie, Madrycie czy Berlinie, maturę zdali zaocznie i to też niezbyt wysoko. A nierzadko tekst jest chyba tłumaczony raczej przez program komputerowy niż żywego człowieka. Daj Boże, żeby taka chałtura trafiła potem do solidnego, profesjonalnego redaktora i korektora. Niestety nie zawsze. Wydawnictwa same psują rynek na potęgę zlecając redakcję i korektę krewnym i znajomym królika, żeby tylko było parę groszy taniej, byle szybciej, byle rzucić kolejny tytuł na rynek. Terminy gonią, więc nawet solidny redaktor zaczyna mieć tzw. ograniczona sprawdzalność. Nie dziwię się jakimś lokalnym, niszowym wydawnictwom. Tam często autor sam sobie „redaguje” książkę, sam robi „korektę” i nawet sam ją często wydaje. Ale zaraza bylejakości – niestety – dociera coraz szerzej do największych, onegdaj bardzo szanujących się wydawnictw. Ja rozumiem, że nie każdy może być Daviesem i nie każdego stać na panią Tabakowską, ale kiedy w tekście roi się od błędów interpunkcyjnych, stylistycznych i gramatycznych (ortograficzne też się trafiają!) które wyłapuje nawet taki polonistyczny laik, jak ja, to chyba coś jest nie tak.

Do szewskiej pasji doprowadza mnie też niezrozumiała zmiana szaty edytorskiej cykli. Przykład? Powieści Carrolla w Rebisie były wydawane w miękkiej oprawie. Nagle dwie ostatnie książki wydano w eleganckiej twardej. Biorąc pod uwagę fakt, że Carroll ewidentnie traci wenę i pomysły, taki zabieg to przerost formy nad treścią. Innym przykładem niezrozumiałych działań edytorskich jest skądinąd doskonała seria Prószyńskiego & S-ka. „Na ścieżkach nauki”. Seria wydawana od wielu, wielu lat. Na początek zmieniono wygląd grzbietu – dodano miniaturkę z okładki. Potem logo serii a wreszcie i tytuł serii. Wygląd ogólny jednak zasadniczo nie uległ zmianom. Niestety nie polepszono szaty edytorskiej. Raz książki są na bardzo dobrym papierze, raz na hm…. mówiąc oględnie nie najlepszym. Raz stać wydawnictwo na barwne ilustracje na wklejkach z kredy, innym razem nie i mamy coś na kształt mało czytelnych ciemnych czarno-białych kserokopii z oryginału. Szkoda, bo to jedna z najlepszych popularnonaukowych serii.

Przykładów można by mnożyć wiele i każdy ma pewnie swoje ulubione. Podsumował bym je krótko: coraz bardziej rozbuchana forma, postępująca bylejakość treści.

Nie chcę powielać tekstu powyżej, ale generalnie nie lubię po prostu… wydawnictw ;-). Nie tęsknię do dawnych czasów, ale dawną biedę edytorską (jakość papieru, grafiki, oprawy etc.) z nawiązką rekompensowała jakość redakcyjna. A powód był banalny. Każde większe wydawnictwo miało na etacie redaktorów i korektorów. Do tego ludzi, dla których język polski nie był obcy....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Okładki filmowe. To może być nawet najlepsza na świecie ekranizacja, ale kadr z niej na książce to jedna z najgorszych rzeczy jakie można zrobić czytelnikowi. Najbardziej lubię, gdy tak właściwie na okładce jest tylko nazwisko autora i tytuł z jakąś małą, symboliczną grafiką. Do tego dochodzi, kiedy ciągle narzeka się na niepasujące obrazki na książce - tu zdjęcie z widoczną twarzą (tragedia!), to kiczowate, to brzydkie, to nie odpowiada klimatowi - najlepiej gdy zwyczajnie ich nie ma, wszystko zostawia się wyobraźni. Na szczęście powszechnie wiadomo, że nie ocenia się książki po okładce ^^

Okładki filmowe. To może być nawet najlepsza na świecie ekranizacja, ale kadr z niej na książce to jedna z najgorszych rzeczy jakie można zrobić czytelnikowi. Najbardziej lubię, gdy tak właściwie na okładce jest tylko nazwisko autora i tytuł z jakąś małą, symboliczną grafiką. Do tego dochodzi, kiedy ciągle narzeka się na niepasujące obrazki na książce - tu zdjęcie z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej