-
Artykuły
100 najbardziej wpływowych osób świata. Wśród nich pisarka i pisarz, a także jeden Polak
1 -
Artykuły
Pięknej miłości drugiego człowieka ma zaszczyt dostąpić niewielu – wywiad z autorką „Króla Pik”
1 -
Artykuły
Wydawnictwo Emocje – nowa marka na polskim rynku książki
2 -
Artykuły
Akcja recenzencka! Wygraj książkę „Szczęście ma smak szarlotki“ Weroniki Psiuk
2
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
forum Oficjalne Aktualności
Kurs pisania #4 - jaką narrację wybrać?
Dylemat, przed którym staje każdy z nas, kiedy świadomie podchodzi do pisania. Czasem mamy szczęście i narracja nasuwa się sama — głównie dzięki temu, że z którąś jesteśmy bardziej obyci poprzez proces czytania i poznawania fachu od drugiej strony. Często jednak bywa tak, że przychodzi nam zmierzyć się z niemałą zagwozdką.
Zobacz pełną treść
odpowiedzi [53]
:)
Remigiuszu* Wielce Szanowny:)
Chłonę to co piszesz jak gąbka, uczę się i... No właśnie! Tak chciałoby się opanować wszystkie lekcje tego kursu i twórczo zastosować w tekście książki.
Dziękuję:)
Kaliber48 (Andrzej)
P.S. *Jak mawiał mój dziadek „mów do każdego, kto choćby dzień młodszy, per TY, ale pamiętaj, że wówczas zasada ta obowiązuje w obie strony”. Zatem Wielce...
Andrzeju Wielce Szanowny, ochoczo przystaję na tykanie, jako że to przede wszystkim zaszczyt dla mnie. :) Mam nadzieję, że kolejne odcinki także pomogą – i trzymam kciuki za dzieło. :)
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Lubię bardzo narrację trzecioosobową, i sama lubię też taką pisać - aczkolwiek w moim kolejnym opowiadaniu "do szuflady" pisze pierwszoosobową, chociaż jakoś mi tak nie komfortowo, ale jednak... bardziej pasuje.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
O proszę, mnie też pierwszoosobowa bardziej pasuje do opowiadań – ostatnio zrobiłem wyjątek i pech chce, że akurat to się za jakiś czas ukaże. :) I proszę nie pisać do szuflady! Jest sporo konkursów literackich na opowiadania, warto wysyłać. ;)
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Właśnie mi zawsze dobrze szło z trzecią osobą, aż pisząc jedno opowiadanie, które pewnie znów skończy się na pierwszym rozdziale, doszłam do wniosku, że nie rozpoznałabym, która "ona" co myśli, więc przełączyłam się na pierwszoosobową, i chociaż zdarza mi się pomyśleć o tym, co mam napisać w trzeciej, to jednak lepiej!
No ale, może kiedyś się zbiorę i coś wyślę...
I wszystkie moje problemy zostały rozwiązane :) Pamiętam, że pytałam o narrację przy pierwszej "lekcji" i w końcu się doczekałam.
Jak zaczynałam pisać, a było to dość dawno, to czepiłam się narracji pierwszoosobowej. Sama nie wiem dlaczego. Nasunęła mi się sama i tak zostało. Dopiero po jakimś czasie, zainspirowana jedną z moich lektur przekonałam się do narracji...
A właśnie – miał być o tym odcinek wcześniejszy, ale potargowe refleksje wzięły górę. ;) Też lubię rzucić to wszystko i zrobić przeskok – wychodzi zdrowo dla książki, nabiera się trochę dystansu do danego wątku, a w dodatku rośnie napięcie. Same plusy. :)
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Mnie jako czytelnika interesuje narracja szkatułkowa, gdyż głębiej wnika się w powieść i bohaterów. Przykładem może być Cabre, gdzie możemy dostrzec jakby wszystkie mechanizmy, którymi kierują się bohaterowie.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Polecam książkę Wampir z Ropraz.
Genialna zabawa narracją.
Najbardziej lubię narrację pierwszoosobową, w czasie przeszłym. Zdarza mi się pisać w czasie teraźniejszym, ale jedynie krótkie opowiadania. W dłuższych formach staje się to dla mnie z jakiegoś powodu męczące.
Chociaż narracja pierwszoosobowa dla mnie jest najlepsza, to niesie ze sobą pewne niebezpieczeństwo. Czasem w szale tfu(!)rczym ;) tracę gdzieś zamysł charakteru...
King robi podobnie – pisze krótkie passusy w książce w czasie teraźniejszym, a później płynnie przechodzi do czasu przeszłego. Efekt bywa genialny. ;)
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Uwielbiam narrację pierwszoosobową, czas przeszły i przekazywanie historii z punktu widzenia antagonisty. "Ten zły" zawsze ma coś do powiedzenia, jest najczęściej barwną, specyficzną postacią, silną - takie lubię. Waleczne, dumne, pewne siebie władczynie, wyrachowane, potężnych przywódców i odkrywanie, co ich takimi czyni. Tajemnice ludzkiej psychiki bywają najciekawszym...
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej
To jak Coben – też zdarza mu się czasem w pierwszej, czasem w trzeciej osobie. :)
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Mógłbym prosić o jakiś przykład narracji w drugiej osobie? Może nawet kiedyś się z takim tworem zetknąłem, ale teraz nie mogę sobie przypomnieć i mnie to męczy.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
W drugiej osobie, dla przykładu:
"Mocno ująłeś mnie za nadgarstek, jak gdybyś właśnie tego momentu postanowił nigdy nie zapomnieć. I wtedy to poprosiłeś, abym pozwoliła Ci powąchać moje włosy. Uczyniłeś to. Czułam Twój oddech na karku, podczas gdy Ty rozpuszczałeś moje długie sploty i napawałeś się ich zapachem, jakbyś chciał wciągnąć w siebie całą mnie, jakby w Tobie był...
Dzięki. Czyli jest coś na kształt narracji Mistrza Gry w czasie rozgrywania "papierowych" sesji RPG. Może się to sprawdza w listach, ale na dłuższą metę rzeczywiście byłoby męczące.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Racja, jednak przyznaję, że czasem to, co trudniejsze i dziwne, kusi, bo jest... wyzwaniem dla autora, nawet sporym. xD
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
A potem wyzwaniem dla czytelnika który chce się przez taki twór przebić :)
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
A może by tak narracją w drugiej osobie zwrócić się do czytelnika i sugerować mu, że robi to, co w historii, którą czyta? To mogłoby być ciekawe.
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Ja chyba jednak wolę narrację pierwszoosobową - zarówno do pisania, jak i do czytania. Fakt, jeśli głównych bohaterów jest kilku, to tak się zwyczajnie nie da. Jednak normalnym jest chyba poznawać historię z punktu widzenia jednej osoby, niekoniecznie tej, wokół wszystko "się kręci". Wtedy buduje się najlepszy suspens i atmosferę (przynajmniej takie odnoszę wrażenie)....
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej
Też tego nie lubię. ;) A przy budowaniu suspensu trzecioosobowa też ma swoje plusy – można w krytycznym momencie zmienić perspektywę, kontynuować trochę tym torem, a potem znaleźć punkt styczny z pierwotną linią narracyjną. Jak się uda, będzie majstersztyk – jak nie, to przynajmniej piękna tragedia. :)
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
Czyli wniosek jest jeden: nieważne co, ważne jak :D
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post
No, już myślałem, że nie wytrzymam tych dwóch tygodni :)
Jeżeli chodzi o narrację, to preferuję tylko trzecioosobową, wtedy, gdy narrator jest, jak Bóg na chmurce, tyle, że nie wybiegam zbytnio w przyszłość. :)
Tekst, jak zwykle napisany świetnie i ciekawie :)
Mam podobnie, jak autor - uwielbiam czytać narrację trzecioosobową, ale prosto pisze się w pierwszej osobie.
Jak dla mnie najlepszym rodzajem narracji jest ta personalna, jak np. w powieściach Virginii Woolf czy Henry'ego Jamesa. Plus, oczywiście, monologi wewnętrzne Wokulskiego :-) Wszystko zależy od historii, którą opowiadamy - do jednej pasuje narrator wszechwiedzący, a...