forum Oficjalne Aktualności

Jak dla mnie najlepsze opowiadania fantastyczne pisze Neil Gaiman. Zabrakło mi go w zestawieniu pomimo tego, że wydał dwa wspaniałe zbiory: "Dym i lustra" oraz "Rzeczy ulotne" (zbioru "M jak magia" nie liczę, gdyż w większości są to wybrane historie z dwóch poprzednich zbiorów). Lubi bawić się formą; utwory wierszowane są obok tych pisanych prozą, a bardzo długie opowiadania sąsiadują z tymi, które są złożone zaledwie z kilku zdań. Nie boi się konfrontacji z mitologią, twórczością innych autorów, czy nawet własną twórczością. Tworzy oniryczny obraz świata, w którym wszelakie stwory czy strachy żyją obok nas i koegzystują z bohaterem. Często porusza też w nich ważne problemy. Myślę, że ciężko byłoby mu dorównać, gdyż przez swoje opowiadania zawiera pewien pakt z czytelnikiem.

Ogólnie od pisarzy piszących opowiadania fantastyczne oczekuję pewnego zatarcia granicy między rzeczywistością a fikcją, a jednocześnie nie chcę by opowiadanie było "ciężkostrawne" dla oczu i umysłu.

Jak dla mnie najlepsze opowiadania fantastyczne pisze Neil Gaiman. Zabrakło mi go w zestawieniu pomimo tego, że wydał dwa wspaniałe zbiory: "Dym i lustra" oraz "Rzeczy ulotne" (zbioru "M jak magia" nie liczę, gdyż w większości są to wybrane historie z dwóch poprzednich zbiorów). Lubi bawić się formą; utwory wierszowane są obok tych pisanych prozą, a bardzo długie...

Opowiadania to świetna forma pierwszego spotkania z nieznanym pisarzem. Można dzięki nim, bez poświęcania większej ilości czasu, "wypróbować" nowego autora i sprawdzić czy odpowiada nam jego styl.

Opowiadania są również świetne jako odskocznia od dłuższej powieści/ serii, która akurat ma ciągnący się słabszy fragment. Łatwiej zrobić sobie taką "odpoczynkową" książkę ze zbioru opowiadań niż z kolejnej powieści.

Opowiadania to świetna forma pierwszego spotkania z nieznanym pisarzem. Można dzięki nim, bez poświęcania większej ilości czasu, "wypróbować" nowego autora i sprawdzić czy odpowiada nam jego styl.

Opowiadania są również świetne jako odskocznia od dłuższej powieści/ serii, która akurat ma ciągnący się słabszy fragment. Łatwiej zrobić sobie taką "odpoczynkową" książkę ze...

Jeśli książka jest napisana dobrze i sprawia,że wciska w fotel to jestem w stanie sięgnąć po każdy tytuł

Jeśli książka jest napisana dobrze i sprawia,że wciska w fotel to jestem w stanie sięgnąć po każdy tytuł

Uwielbiam opowiadania, czasem sprawiają mi więcej czytelniczej frajdy niż wielotomowe opowieści. Obecnie marzy mi się skompletowanie całej serii "Kroków w nieznane" i "Rakietowych szlaków", chociaż niektóre tomy osiągają zawrotne ceny na rynku wtórnym :P

Uwielbiam opowiadania, czasem sprawiają mi więcej czytelniczej frajdy niż wielotomowe opowieści. Obecnie marzy mi się skompletowanie całej serii "Kroków w nieznane" i "Rakietowych szlaków", chociaż niektóre tomy osiągają zawrotne ceny na rynku wtórnym :P

Dzięki za zestawienie. Już "chcę przeczytać" :)

Dzięki za zestawienie. Już "chcę przeczytać" :)

Moje pierwsze zetknięcie się z opowiadaniami sf to była nie Fantastyka, ale dawno dawno temu;-) Młody Technik. Niektóre opowiadania, chocby "Zapomniany przez ludzi" albo "I słyszał woń nenufarów" pamiętam czemus do dzisiaj. A potem były kolejne tomy Rakietowych szlaków... I dopiero nastały czasy "Fantastyki", z tymi wydaniami kilka opowiadań+ mikropowieść w odcinkach+ artykuły naukowo-popularyzatorskie. Cudowne czasy:-) W każdym razie opowiadania cenię sobie bardzo-bardzo (również tzw. shorty). Uważam, że jest w nich ten atrakcyjny paradoks: zmuszają autora do maksymalnej dyscypliny, do samoograniczenia, do maksymalnej pracy - tu nie mozna ulec pokusom rozmycia czy ukrycia braków, czytelnej wizji, a jednoczesnie są tak łatwe w odbiorze dla nas, nie wymagają wiele czasu, wiele uwagi, są takim miłym przerywnikiem, a bywa że mocno zapadają w pamięć. Mogą być czysto rozrywkowe, a mogą rzucać na kolana głębią. Dla mnie dobre opowiadanie to najwyższa szkoła jazdy! To symptomatyczne, do opowiadań zdarza mi sie wracać nieraz (Sheckley, Pohl, Żelazny, Silverberg, Zimniak, Drzewiński, Kres, Piekara) a powieść jest dla mnie na jeden raz. No i wstyd się przyznać, dla mnie opowiadania Sapka to sztuka, a pięcioksiąg - już chałtura;-)

Moje pierwsze zetknięcie się z opowiadaniami sf to była nie Fantastyka, ale dawno dawno temu;-) Młody Technik. Niektóre opowiadania, chocby "Zapomniany przez ludzi" albo "I słyszał woń nenufarów" pamiętam czemus do dzisiaj. A potem były kolejne tomy Rakietowych szlaków... I dopiero nastały czasy "Fantastyki", z tymi wydaniami kilka opowiadań+ mikropowieść w odcinkach+...

Fantastykę omijałam dużym łukiem i jej nie czytałam, powtarzająć, że nie lubię bajek. Aż parę lat temu, ktoś mi powiedział, że o pewnych sprawach łatwiej jest pisać właśnie w tym gatunku i podsuną Łukanienkę. Opis Rosji i ludzi był fantastyczny. Zaczęłam więc czytać i coraz bardziej wsiąkałam. Nikt tak nie pokazał komunizmu, jak Lem w "Edenie", opis mechanizmów rządzenia jak w "Fundacji" itd. itd. Nie byłoby takiego hałasu wokół "Cmentarza na Pradze", gdyby to nie działo się na Ziemi. Nie lubię fantastyki dla samej fantastyki. Wykreowany najpiękniejszy świat, nie jest interesujący, gdy nie ma odniesienia do mnie jako człowieka. Jak w każdej książce musi być to coś, co mnie wciągnie w ten świat, jak u Murakami. Cały czas powtarzam, że jestem dopiero w żłobku fantastyki i ciągle ją dopiero poznaję.

Fantastykę omijałam dużym łukiem i jej nie czytałam, powtarzająć, że nie lubię bajek. Aż parę lat temu, ktoś mi powiedział, że o pewnych sprawach łatwiej jest pisać właśnie w tym gatunku i podsuną Łukanienkę. Opis Rosji i ludzi był fantastyczny. Zaczęłam więc czytać i coraz bardziej wsiąkałam. Nikt tak nie pokazał komunizmu, jak Lem w "Edenie", opis mechanizmów rządzenia...

Ja osobiście lubię fantastykę, ale nie może być ona zbyt przejaskrawiona. Nie znoszę też patetycznych celów, jak np. "walka o władzę nad światem", bo to nudne i oklepane. Dla mnie najlepiej jak walka toczy się o coś cennego dla niewielkiej grupy bohaterów, a nie wszystkich możliwych postaci i stworzeń w książce. Moim pierwszym nieśmiałym romansem, który zapoczątkował wielką miłość do książek był "Harry Potter". Do dnia dzisiejszego nie mogę się nadziwić, jak autorka wykreowała ten fantastyczny świat. Swojego czasu dałabym się pokroić, że czarodzieje naprawdę istnieją i są wśród nas. Zaklęcia, szkoły, obyczaje, waluta, miejsca, to wszystko było wymyślane od podstaw.

Fantastyka to wcale nie taki łatwy gatunek, szczególnie dla autora. Moim zdaniem najlepsze książki z tego gatunku są wtedy, gdy świat wymyślony miesza się z realnym.

Ja osobiście lubię fantastykę, ale nie może być ona zbyt przejaskrawiona. Nie znoszę też patetycznych celów, jak np. "walka o władzę nad światem", bo to nudne i oklepane. Dla mnie najlepiej jak walka toczy się o coś cennego dla niewielkiej grupy bohaterów, a nie wszystkich możliwych postaci i stworzeń w książce. Moim pierwszym nieśmiałym romansem, który zapoczątkował wielką...

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.