„napisane książki nie potrzebują już autora” 
Świetnie powiedziane!  Zaanektuje sobie to stwierdzenie, a później "błysnę" (oczytaniem i inteligencją) w jakimś szacownym, dobranym towarzystwie.

 „napisane książki nie potrzebują już autora” 
Świetnie powiedziane!  Zaanektuje sobie to stwierdzenie, a później "błysnę" (oczytaniem i inteligencją) w jakimś szacownym, dobranym towarzystwie.

Słyszałem, że za decyzją Pani Rowling, by nie podawać imienia, krył się inny powód. Po prostu w fantastyce statystycznie lepiej sprzedają się nazwiska męskie (wśród kryminałów, kobiece). Informację usłyszałem od agentki literackiej, więc przypuszczam, że jest właściwa.

Słyszałem, że za decyzją Pani Rowling, by nie podawać imienia, krył się inny powód. Po prostu w fantastyce statystycznie lepiej sprzedają się nazwiska męskie (wśród kryminałów, kobiece). Informację usłyszałem od agentki literackiej, więc przypuszczam, że jest właściwa.

"I nieźle się zdziwił, jak przeczytał potem opinię zwykle nieprzychylnego mu recenzenta"..... "nieźle się zdziwił, JAK przeczytał"? Oj wstyd, autorze, pisać o książkach i takiego byka strzelić...

"I nieźle się zdziwił, jak przeczytał potem opinię zwykle nieprzychylnego mu recenzenta"..... "nieźle się zdziwił, JAK przeczytał"? Oj wstyd, autorze, pisać o książkach i takiego byka strzelić...

Może tak najbardziej klasycznie, gdy dzieci sławnych rodziców chcą udowodnić swoją własną wartość. Innymi słowy nie chcą promować się na sławnym rodzinnym nazwisku. Klasyczny przykład to Joe Hill, który skrył się za pseudonimem powstałym z jego imion, pomijając całkowicie nazwisko, które ujawnił dopiero, gdy jego utwory zyskały popularność.

Może tak najbardziej klasycznie, gdy dzieci sławnych rodziców chcą udowodnić swoją własną wartość. Innymi słowy nie chcą promować się na sławnym rodzinnym nazwisku. Klasyczny przykład to Joe Hill, który skrył się za pseudonimem powstałym z jego imion, pomijając całkowicie nazwisko, które ujawnił dopiero, gdy jego utwory zyskały popularność.

"Bo nazwisko widniejące na okładce potrafi być zwodnicze i aby dociec prawdy, potrzebne jest śledztwo" - zastanawiam się też, po co? Po co to robić? Po co śledztwo i dociekanie? Jeśli autor z jakichś powodów użył pseudonimu, to może uszanować jego decyzję, dotyczącą jego własnej prywatności?

"Bo nazwisko widniejące na okładce potrafi być zwodnicze i aby dociec prawdy, potrzebne jest śledztwo" - zastanawiam się też, po co? Po co to robić? Po co śledztwo i dociekanie? Jeśli autor z jakichś powodów użył pseudonimu, to może uszanować jego decyzję, dotyczącą jego własnej prywatności?

"...wydała swój pierwszy kryminał jako Robert Galbraith i zanim ludzie się połapali, kto jest kim, powieścią nie zainteresował się nawet pies z kulawą nogą".
To nie ludzie się połapali, ale wydawca do spółki z Amazonem zorganizowali kontrolowany "przeciek", bo książka wisiała na samym końcu rankingu i nic nie wskazywało na to, że samo się to zmieni.

Najbardziej intrygująca jest chyba jednak postać autora "Życie przed sobą". Gdy czytałem ją po raz pierwszy nie było jeszcze wiadomo, że Émile Ajar i Romain Gary to ta sama osoba. Wydało się to po śmierci pisarza, który do końca życia świetnie bawił się, czytając porównania twórczości tych autorów w wykonaniu uznanych krytyków. W rzeczywistości nazywał się jeszcze inaczej.

"...wydała swój pierwszy kryminał jako Robert Galbraith i zanim ludzie się połapali, kto jest kim, powieścią nie zainteresował się nawet pies z kulawą nogą".
To nie ludzie się połapali, ale wydawca do spółki z Amazonem zorganizowali kontrolowany "przeciek", bo książka wisiała na samym końcu rankingu i nic nie wskazywało na to, że samo się to zmieni.

Najbardziej...

Czytałem "Wielki marsz" Bachmana (oczywiście Kinga) i bardzo dobrze wspominam ten tytuł. Nawiązując do tematu, już na samej okładce wydawca napisał: Stephen King jako Richard Bachmana. Tak chyba tylko po to, żeby książka lepiej się sprzedała ;)

Czytałem "Wielki marsz" Bachmana (oczywiście Kinga) i bardzo dobrze wspominam ten tytuł. Nawiązując do tematu, już na samej okładce wydawca napisał: Stephen King jako Richard Bachmana. Tak chyba tylko po to, żeby książka lepiej się sprzedała ;)

Ja tylko zauważę, że Toni Morrison raczej dzisiaj niczego już nie żałuje. Miejmy nadzieje, że tam, gdzie jest, nie ma żadnych powodów do żalu.

Ja tylko zauważę, że Toni Morrison raczej dzisiaj niczego już nie żałuje. Miejmy nadzieje, że tam, gdzie jest, nie ma żadnych powodów do żalu.

Bywa też tak jak w przypadku Suworowa, że pierwsżą swoją książkę ("Żołnierze wolności") z różnych, motywowanych biografią powodów wydaje pod pseudonimem, a gdy ta odnosi sukces, to przy kolejnych dziełach wydawca zdecydowanie już oponuje przeciw nikomu nieznanemu Riezunowi w roli autora :)

Bywa też tak jak w przypadku Suworowa, że pierwsżą swoją książkę ("Żołnierze wolności") z różnych, motywowanych biografią powodów wydaje pod pseudonimem, a gdy ta odnosi sukces, to przy kolejnych dziełach wydawca zdecydowanie już oponuje przeciw nikomu nieznanemu Riezunowi w roli autora :)

Jest jeszcze Szekspir, ten to nie tylko używał pseudonimu, ale też zgodnie z tym co ci powie każda wojująca feministka, sam nic nie napisał, a robiła to za niego jego służąca, która w zależności od potrzeby narracji była: homoseksualna, czarna, niepełnosprawna, aseksualna, neutralna płciowo, starozakonna. :D

Jest jeszcze Szekspir, ten to nie tylko używał pseudonimu, ale też zgodnie z tym co ci powie każda wojująca feministka, sam nic nie napisał, a robiła to za niego jego służąca, która w zależności od potrzeby narracji była: homoseksualna, czarna, niepełnosprawna, aseksualna, neutralna płciowo, starozakonna. :D