W kinach już jakiś czas temu pojawił się (w końcu!) „Tenet” i nie zaryzykuję chyba nadmiernie spojlera (ale lojalnie ostrzegam, że jeśli ktoś filmu nie widział i absolutnie nie ma pojęcia, o czym jest, niech przeskoczy od razu do kolejnego akapitu), wspominając, że najnowsze dzieło Christophera Nolana wykorzystuję ideę podróży w czasie. Rzecz jest o tyle ciekawa, że poczucie największej wycieczki temporalnej miałem w pierwszych minutach filmu, kiedy bohaterowie przypuszczają szturm na filharmonię opanowaną przez terrorystów… Chodzi o te wszystkie niezasłonięte maseczkami twarze, tłum słuchaczy na widowni i protagonistów, którzy nie zachowują dystansu społecznego. Wystarczyło pół roku między premierą planowaną pierwotnie a tą realną, pocovidową, żeby film Nolana sam stał się wehikułem czasu, który zabiera nas w podróż po świecie, który jeszcze kilkanaście tygodni temu wyglądał inaczej.