PRL-owska rzeczywistość, czyli podróże z Juliuszem Verne.
Kapuściński podróżował z Herodotem. Ja podróżowałem zgoła inaczej i być może to zbyt górnolotne porównanie, bo moje podróże wyglądały o wiele trywialniej. O ile mistrz reportażu przemierzał dalekie kraje z „Dziejami” Herodota w kieszeni, ja przemierzałem odległe lądy za biurka lub z fotela, a ich sprawcą bynajmniej nie był ojciec historii tylko francuski pisarz fantasta, wizjoner. Podróżowałem z Juliuszem Verne. Z racji młodego wieku nie mogłem myśleć o prawdziwym globtroterstwie, pozostawała mi jedynie jego namiastka i choć dzisiaj podróże te wydają się dość archaiczne, jednak lata temu był to jedyny sposób na szarą rzeczywistość. Brak Internetu, telewizyjna nicość kierowała prosto do biblioteki, gdzie z półek kradłem z chciwością kolejne przygody i podróże. Może w dzisiejszych czasach brzmi to naiwnie, ale niegdyś tylko tak mogłem przeżyć niezapomniane przygody, a Verne takich dostarczał za każdym razem. Pierwszy raz zaprosił mnie na pokład Nautilusa, abym sowicie zachłysnął się niezwykłym podwodnym światem. Z bohaterami powieści „Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi” odbyłem fantastyczną wędrówkę od wybrzeży Japonii, poprzez Hawaje, Cieśninę Torresa, Ocean Indyjski, Morze Czerwone, Atlantyk, aż po biegun południowy. Poznałem charyzmatyczną postać Kapitana Nemo, który niewątpliwie zasługuję na oddzielną historię, a z twierdzeniem, iż „Można walczyć z prawami ludzkimi, lecz nie opierać się prawom natury” jest jak najbardziej aktualną postacią do dzisiaj. Tylko ówczesna francuska polityka kazała Verne Kapitana Nemo, polskiego bohatera, zamienić na hinduskiego księcia. Wyobraźcie sobie, że postać tak rozpoznawalna na całym świecie w pierwszych zamysłach autora była Polakiem (Francja po raz kolejny zawiodła). To zapewne Kapitan Nemo przysporzył największej sławy francuskiemu fantaście, a ja, mimo że podróż z nim rozpocząłem od najgłośniejszego jego dzieła, to mogę powiedzieć, że jego poprzednie i kolejne mniej lub bardziej wizjonerskie przygody mnie nie rozczarowały, a wręcz przeciwnie urzekły.

Historia angielskiego dżentelmena, który zawarł zakład o 20 tysięcy funtów szterlingów, z członkami elitarnego klubu, polegającym na okrążeniu kuli ziemskiej w 80 dni, dziś wydaje się śmieszna, ale biorąc pod uwagę dziewiętnastowieczne realia śmiało można nazwać podróżą, którą w dzisiejszym żargonie określilibyśmy jako „ostrą jazdę bez trzymanki”. To stwierdzenie wcale nie na wyrost, bo bohater naszego pisarza Phileas Fogg wraz ze swym francuskim służącym Passepartout używa wszelkich możliwych środków i przeróżnych komunikacyjnych sposobów by zdążyć na czas. Podczas lektury „W osiemdziesiąt dni dookoła świata” przeżyłem z bohaterami tej powieści wspaniałą podróżniczą ucztę. Przemierzając morza i lądy wspólnie z nimi goniłem nieubłaganie uciekający czas, tak potrzebny do wygrania zakładu. Poznałem paradoks czasowy, dzięki któremu nasz na wskroś angielski dżentelmen osiągnął upragniony sukces i jak na ówczesne czasy przemierzył cały świat w rekordowym tempie. Choć Verne nigdy nie zaprosił mnie na drugą tak spektakularną podróż, to i tak po raz kolejny mnie oczarował.

Dokładnie pamiętam sensacyjną wyprawę, w jaką zabrał mnie w poszukiwaniu kapitana Granta, żeglarza, który zaginął podczas rejsu z Ameryki Południowej. Wraz z dziećmi zaginionego kapitana i dobrodusznym lordem Glenarvanem sponsorującym całą wyprawę, całym sercem pragnąłem odszukać rozbitka. Posiadający strzępy informacji i znając tylko szerokość geograficzną i prawdopodobne miejsce pobytu Patagonię, przemierzyliśmy wspólnie wszerz Amerykę wzdłuż 37 równoleżnika, by w końcu wylądować u wybrzeży Australii, a przygodę sukcesem zakończyć w Nowej Zelandii. Nie trzeba dodawać to, że powieść Verne „Dzieci kapitana Granta” jest okraszona co rusz dziwnymi zrządzeniami losu i niesamowitymi przygodami jakie przytrafiają się bohaterom. Po tej nostalgicznej i pełnej dziecięcej determinacji przygodzie przyszła kolej na historię, która wywarła na mnie ogromne wrażenie i jest moją ulubioną wyprawą, na którą zaprosił mnie Verne czyli „Podróż do wnętrza Ziemi” połączona iście detektywistycznym wątkiem. Tym razem odbyłem podróż z niemieckim profesorem mineralogii Otto Lidenbrockiem, jego bratankiem Axelem i islandzkim przewodnikiem Hansem. Od wulkanu na Islandii przemierzyliśmy niebywałą drogę do Stromboli wyspy na Morzu Śródziemnym. Verne zafundował nam inny od dotychczasowych krajobrazów. Podziemny świat skryty wewnątrz kuli ziemskiej do złudzenia przypominający świat sprzed milionów lat i nieważne, że na wskroś nierealistyczny ważne, że przygoda trwa. Podróże z francuskim pisarzem i jego bohaterami wydawały się nie mieć końca i chronologia nie miała tu większego znaczenia, to co było na bibliotecznej półce odpowiedzialne było za bieg zdarzeń i to gdzie i na jaką krainę skieruje moją wyobraźnie. Verne za pomocą swych pomysłów, opartych na solidnych podstawach z przeróżnych dziedzin wiedzy, rozwijał i kształtował wyobraźnie czytelnika, uczył, wychowywał, a co najważniejsze zabierał w podróże, za jednym razem głęboko w podmorskie głębiny, by po chwili wznieść się wysoko balonem nad niezbadanym ówcześnie afrykańskim kontynentem.

„Pięć tygodni w balonie” to podniebna podróż trzech Brytyjczyków. Przygoda z fascynującą wszystkich Afryką to poznanie jeszcze nieznanego, a główny cel bohaterów powieści to odkrycie źródeł Nilu. Dla Verne to jednak za mało, sięga wyżej, to, że świat nie zna jeszcze samolotu nie stoi na przeszkodzie, żeby zaprosić nas na księżycową wyprawę. Choć dzisiaj wiemy, że książka „Z Ziemi na Księżyc” zawiera wiele błędów, możemy zadać pytanie, czy obecna fantastyka ich nie zawiera? Nie sposób wymienić tu wszystkich przygód i podróży w jakie zabrał mnie Juliusz Verne. Każdą należałoby opisać oddzielnie, a którąkolwiek z nich pominąć to wielka strata dla naszej wyobraźni. Chwile spędzone na „Tajemniczej wyspie”, czy w pogoni za „Wężem morski” lub w poszukiwaniu „Gwiazdy Południa” to najpiękniejsze chwile mojego dzieciństwa. To podróże zgoła inne od tych realistycznych sprawiających, iż mogę dotknąć i poczuć otaczający nas świat, ale jakże niedostępne z racji wieku i szarawej rzeczywistości. Od czego była jednak dziecięca wyobraźnia wspomagana przez mistrza. Mistrza dziewiętnastowiecznej przygody w najlepszym stylu, okraszonej jak na ówczesne czasy fantastycznymi wątkami, futurystycznymi wizjami, technicznymi nowinkami i jak najbardziej ludzkimi tajemnicami, a to wszystko na tle otaczającej nas przyrody, wspaniałych krajobrazów i dalekich lądów. Verne czerpałem garściami, to było źródło niewyczerpanych doznań, nigdy się nie kończył, przez co mnogość pozycji pozwalała na żonglerkę tytułami i co rusz na nową przygodę.
Zapewne jego pięć minut już dawno minęło i trudno mi ocenić obecną pozycję autora na rynku wydawniczym. Czy czytamy jeszcze wizjonera niegdyś odkrywającego przed czytelnikiem nie tylko nieznane krainy, ale i przyszłość? Choć proza życia dawno wyparła iluzoryczną młodzieńczą przygodę, sporadycznie wracam do mojego starego nauczyciela. Nostalgia nie pozwala mi o nim zapomnieć i od czasu do czasu sięgam po mojego przyjaciela ze szkolnych lat i staram się odkrywać go na nowo. Te dzisiejsze okolicznościowe wędrówki z nim pozwalają mi nie tylko na powtórzenie przygody lub przeżycie kolejnej, ale również na powrót wspomnień wspólnych chwil spędzonych z Verne, kiedy świat wydawał się o wiele prostszy.

PRL-owska rzeczywistość, czyli podróże z Juliuszem Verne.
Kapuściński podróżował z Herodotem. Ja podróżowałem zgoła inaczej i być może to zbyt górnolotne porównanie, bo moje podróże wyglądały o wiele trywialniej. O ile mistrz reportażu przemierzał dalekie kraje z „Dziejami” Herodota w kieszeni, ja przemierzałem odległe lądy za biurka lub z fotela, a ich sprawcą bynajmniej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oj, joj, joj..bardzo poważnie tu się zrobiło. To nie jest oczywiście wada, ale mnie wakacje kojarzą się z oderwaniem od codzienności, a więc czymś zdecydowanie lżejszym. Ja bym tu raczej pomyślała o literarurze obyczajowej. Dobrze napisana książka obyczajowa też ukazuje różne skrawki świata i pozwala poczuć klimat odległych miejsc. Z tytułów ostatnio wydanych ja bym sięgnęła po Ogród kobiet[bookLink]4924286|Ogród kobiet[/bookLink], gdzie można zasmakować w włoskiej, pysznej prowincji. Może jeszcze Siostra księżyca[bookLink]4870948|Siostra księżyca[/bookLink]. Tu dla kontrastu poczujrmy chłody Szkocji i gorące temperamenty Hiszpanii. A może jeszcze podróż na Cypr Sekret Heleny[bookLink]4880763|Sekret Heleny[/bookLink]. Albo jedna z książek o Toskanii. Lekko miło i wakacyjnie.

Oj, joj, joj..bardzo poważnie tu się zrobiło. To nie jest oczywiście wada, ale mnie wakacje kojarzą się z oderwaniem od codzienności, a więc czymś zdecydowanie lżejszym. Ja bym tu raczej pomyślała o literarurze obyczajowej. Dobrze napisana książka obyczajowa też ukazuje różne skrawki świata i pozwala poczuć klimat odległych miejsc. Z tytułów ostatnio wydanych ja bym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dla mnie mistrzem tego gatunku jest W.G.Sebald, który genialnie połączył historyczne wspomnienia z osobistą podróżą po tych miejscach w Europie, które są odzwierciedleniem opisywanych historii:
Austerlitz[bookLink]7249|Austerlitz[/bookLink]
Pierścienie Saturna[bookLink]22235|Pierścienie Saturna[/bookLink]

Chciałabym też zwrócić uwagę na wspaniałą literacko:
Podróż na południe[bookLink]264443|Podróż na południe[/bookLink] Ajvaza
a także
Wojnę i terpentynę[bookLink]262171|Wojnę i terpentynę[/bookLink] Hertmansa.

Czekają na mnie i bardzo mnie pociągają:
Szlaki. Opowieści o wędrówkach[bookLink]4856404|Szlaki. Opowieści o wędrówkach[/bookLink] Macfarlane'a
Zew włóczęgi. Opowieści wędrowne[bookLink]4852693|Zew włóczęgi. Opowieści wędrowne[/bookLink] Rebeki Solnit.

Marzę również o powędrowaniu z Tiziano Terzanim do Azji (i nie tylko):
Powiedział mi wróżbita[bookLink]59034|Powiedział mi wróżbita[/bookLink]
Koniec jest moim początkiem[bookLink]55268|Koniec jest moim początkiem[/bookLink].

Uwielbiam tak wędrować :-)

Dla mnie mistrzem tego gatunku jest W.G.Sebald, który genialnie połączył historyczne wspomnienia z osobistą podróżą po tych miejscach w Europie, które są odzwierciedleniem opisywanych historii:
Austerlitz[bookLink]7249|Austerlitz[/bookLink]
Pierścienie Saturna[bookLink]22235|Pierścienie Saturna[/bookLink]

Chciałabym też zwrócić uwagę na wspaniałą literacko:
Podróż na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilkanaście lat temu czytałem Asfaltowy saloon[bookLink]6775|Asfaltowy saloon[/bookLink] Łysiaka i bardzo sobie chwaliłem. O take Ameryke nic nie robiłem. :D

Kilkanaście lat temu czytałem Asfaltowy saloon[bookLink]6775|Asfaltowy saloon[/bookLink] Łysiaka i bardzo sobie chwaliłem. O take Ameryke nic nie robiłem. :D

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Oprócz wymienionych w artykule i postach polecam jeszcze Fado[bookLink]24841|Fado[/bookLink] oraz Wschód[bookLink]227741|Wschód[/bookLink] Stasiuka, Mani. Wędrówki po Peloponezie[bookLink]202930|Mani. Wędrówki po Peloponezie[/bookLink], Indie na co dzień. Z notatnika religioznawcy[bookLink]65529|Indie na co dzień. Z notatnika religioznawcy[/bookLink] (relacja religioznawcy, a nie literata, z lat 60-tych, ale ciekawa), Międzymorze. Podróże przez prawdziwą i wyobrażoną Europę Środkową[bookLink]4443892|Międzymorze. Podróże przez prawdziwą i wyobrażoną Europę Środkową[/bookLink] i Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian[bookLink]173332|Przyjdzie Mordor i nas zje, czyli tajna historia Słowian[/bookLink] Szczerka,.
Oraz czekające na mnie do przeczytania Listy z podróży[bookLink]87595|Listy z podróży[/bookLink], Obrazy Włoch, Tom I[bookLink]101541|Obrazy Włoch, Tom I[/bookLink], Czas milczenia[bookLink]266723|Czas milczenia[/bookLink], Podróż bez końca[bookLink]69296|Podróż bez końca[/bookLink], Podróż do Armenii[bookLink]36940|Podróż do Armenii[/bookLink], Smutna Wenecja[bookLink]200327|Smutna Wenecja[/bookLink].

Oprócz wymienionych w artykule i postach polecam jeszcze Fado[bookLink]24841|Fado[/bookLink] oraz Wschód[bookLink]227741|Wschód[/bookLink] Stasiuka, Mani. Wędrówki po Peloponezie[bookLink]202930|Mani. Wędrówki po Peloponezie[/bookLink], Indie na co dzień. Z notatnika religioznawcy[bookLink]65529|Indie na co dzień. Z notatnika religioznawcy[/bookLink] (relacja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zakopane. Przewodnik historyczny[bookLink]23724|Zakopane. Przewodnik historyczny[/bookLink]
nie jest to tylko przewodnik, ale wspaniała książka do czytania. Boginie z Žítkovej[bookLink]234965|Boginie z Žítkovej[/bookLink]
teraz powstała tam trasa turystyczna i można zwiedzać.
Właściwie większość książek może służyć za przewodniki , klasyką jest
Ulisses[bookLink]124055|Ulisses[/bookLink]
a u nas na przykład Sapokowski
Narrenturm[bookLink]4001|Narrenturm[/bookLink]
przyjechać na Dolny Śląsk i podążać za ścieżkami bohaterów.
Chociaż to może być utrudnione, Czesi wczoraj nie chcieli przepuścić samochodu z rejestracją poznańską bez zrobionego testu.

Zakopane. Przewodnik historyczny[bookLink]23724|Zakopane. Przewodnik historyczny[/bookLink]
nie jest to tylko przewodnik, ale wspaniała książka do czytania. Boginie z Žítkovej[bookLink]234965|Boginie z Žítkovej[/bookLink]
teraz powstała tam trasa turystyczna i można zwiedzać.
Właściwie większość książek może służyć za przewodniki , klasyką jest
Ulisses...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja już miałem 2 miesiące wolnego.Co będę czytać w lecie ? To co przez cały rok.Ma swoją literaturę.I nie mam zamiary zmieniać gustów .

Ja już miałem 2 miesiące wolnego.Co będę czytać w lecie ? To co przez cały rok.Ma swoją literaturę.I nie mam zamiary zmieniać gustów .

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wg mnie klasyką gatunku jest Barbarzyńca w ogrodzie[bookLink]38107|Barbarzyńca w ogrodzie[/bookLink] pióra Zbigniewa Herberta[authorLink]14880|Zbigniewa Herberta[/authorLink] - świetna propozycja dla podróżników zainteresowanych kulturą oraz sztuką Francji i Włoch.

Wg mnie klasyką gatunku jest Barbarzyńca w ogrodzie[bookLink]38107|Barbarzyńca w ogrodzie[/bookLink] pióra Zbigniewa Herberta[authorLink]14880|Zbigniewa Herberta[/authorLink] - świetna propozycja dla podróżników zainteresowanych kulturą oraz sztuką Francji i Włoch.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post