Myślę, że jego motywacja była skomplikowana, tak jak jego relacja z żoną.
Z jednej strony: wspierał ją i motywował do pisania i opublikował "Dzienniki" mimo iż Sylvia jest w nich bardzo szczera.
Z drugiej strony - zniszczył jeden zeszyt dzienników, a drugi schował - oba z okresu gdy zdradzał, a potem opuścił żonę i dzieci.

Z jeszcze innej perspektywy: gdy Sylvia żyła to Ted Hughes był bardziej poważany jako poeta, autor sztuk i książek dla dzieci. Zdobywał liczne laury w konkursach, otrzymał posadę uniwersytecką w dowód uznania, a nawet doczekał się tytułu Poety Laureata Zjednoczonego Królestwa nadanego przez królową Elżbietę II. Natomiast Sylvia nie zdobyła za życia takiej sławy i uznania jak mąż.
Tak naprawdę to dzięki jego staraniom opublikowano po śmierci jej dzieła, które uczyniły ją sławną, a nawet ikoną.

Hughes pod koniec życia z goryczą pisał, że zostanie zapamiętany jako "jej mąż" a nie jako twórca.

Myślę, że jego motywacja była skomplikowana, tak jak jego relacja z żoną.
Z jednej strony: wspierał ją i motywował do pisania i opublikował "Dzienniki" mimo iż Sylvia jest w nich bardzo szczera.
Z drugiej strony - zniszczył jeden zeszyt dzienników, a drugi schował - oba z okresu gdy zdradzał, a potem opuścił żonę i dzieci.

Z jeszcze innej perspektywy: gdy Sylvia żyła to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czytałam ,,Szklany klosz" i ,,Dzienniki" wielokrotnie, ale nawiązania nie zauważyłam. Być może nie byłam zbyt uważną uważną czytelniczką Pani artykułu. :)

Ja nie dowiedziałam się niczego nowego, ale czytałam o Sylvii Plath naprawdę dużo, wybiegając poza Wikipedię i polskie opracowania, więc trudno mnie zaskoczyć. Jednak dla osób, którym jej sylwetka jest mało znana, Pani artykuł mógłby być wartościowym zarysem. Stąd proszę nie brać moich uwag personalnie, wtrąciłam się dla porządku. O Sylvii Plath rzeczywiście pisze się za mało, więc szkoda, by robić to jeszcze z błędami. Jednocześnie doceniam, że wzięła Pani na warsztat ten niełatwy temat.

PS Mam nadzieję, że kolejne wydanie ,,Szklanego klosza" i ,,Dzienników 1950-1962", których notabene, poprzednie polskie wydanie z 2000 r., po wyprzedaniu nakładu, osiągało horrendalne ceny w antykwariatach, to tylko początek nowych wydań Sylvii Plath w Polsce.
I również, z całego serca, zachęcam do przeczytania ,,Dzienników", to świetna lektura, odkłamująca klisze, które narosły wokół postaci Sylvii, a przy tym pasjonujące świadectwo codzienności w jej czasach.

Pozdrawiam!

Czytałam ,,Szklany klosz" i ,,Dzienniki" wielokrotnie, ale nawiązania nie zauważyłam. Być może nie byłam zbyt uważną uważną czytelniczką Pani artykułu. :)

Ja nie dowiedziałam się niczego nowego, ale czytałam o Sylvii Plath naprawdę dużo, wybiegając poza Wikipedię i polskie opracowania, więc trudno mnie zaskoczyć. Jednak dla osób, którym jej sylwetka jest mało znana, Pani...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mam także pierwsze polskie wydanie "Dzienników 1950-1962" i inne nieosiągalne wydania jej książek.

Nawiasem mówiąc - było więcej wydań "Dzienników 1950-62":
http://karo.umk.pl/K_3.02/Exec/z2w_f.pl?kl=29962-1575844784&al=x&priority=&uid=&dist=2&lok=&liczba=5&pubyearh=&pubyearl=&lang=pl&bib=WIMBPW&detail=5&pp=1&qt=F&si=0&pm=b&st1=atplath%3A%3A%3A---%3A%3A%3Attdzienniki&di=aplath%3A%3A%3A---%3A%3A%3Atdzienniki

Mam także pierwsze polskie wydanie "Dzienników 1950-1962" i inne nieosiągalne wydania jej książek.

Nawiasem mówiąc - było więcej wydań "Dzienników 1950-62":
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dziękuję za wnikliwą lekturę.

Faktycznie, to był Daniel Craig. Mój błąd, wynikający ze zmęczenia i pośpiechu.

Nie, nie miałam na myśli, że dorzucił własne wiersze, tylko takie, które sam wybrał. A liczba czternaście wynika stąd, że nie opierałam się - jak byłoby najprościej - na wikipedii, tylko na kalendarium życia Sylvii Plath zamieszczonym w jednym z opracowań na jej temat. Zresztą w różnych źródłach znajdziemy różne liczby. Wg niektórych wycofał 12, a dodał 13, wg innych wycofał 14 a dodał 15.
Z prostego liczenia tytułów w obu wydaniach wyszło mi teraz, że jednak usunął 13, a dodał 15 wierszy.

Nie tylko zaburzył kompozycję, ale także się wybielił, wysuwając na plan pierwszy zdrowie psychiczne Sylvii. Miałam na myśli fakt, że Hughes nie tylko zaburzył kompozycję tomu, ale także zmienił jego całą wymowę, bowiem w jego edycji układ wierszy pokazuje powolne pogarszanie się stanu ich autorki, aż do jej samobójstwa.
W układzie autorskim wiersze zaczynały się od "miłości" a kończyły na "wiośnie" (ostatnie słowo w ostatnim wierszu) i przedstawiały ewolucję uczuć autorski od złości na niewiernego męża do stopniowej przemiany emocji na nadzieję na nowy początek, nowe życie.

Co do Jane V. Anderson - pośpiech i skróty, przyznaję.
Zawsze wydawało mi się ciekawe sądzenie się z kimś kto zainspirował się jakąś osobą i stworzył dzieło literackie, bądź co bądź, nie non fiction.
Najciekawsze jest tu jednak co innego.
Pani Anderson wygrała sprawę, bowiem w filmie pokazano ją zdecydowanie jako lesbijkę.
Delikatną aluzję na ten temat faktycznie w powieści zamieściła sama Sylvia Plath. W kontekście jednak kariery psychiatrycznej Anderson ciekawsze wydaje się co innego. Otóż w powieści Sylvii Plath Joan Gilling odbiera sobie życie wieszając się na drzewie.
Z uwagi jednak na to, że wcześniej rozmawia z główną bohaterką na temat tego, że chce zostać psychiatrą, należy przypuszczać, że autorka książki wiedziała, że taki zawód uprawia obecnie jej dawna znajoma. Można zatem przypuszczać, że liczyła się z tym, że wywoła to pewne zamieszanie.

A nazwanie jej "przyjaciółką" głównej bohaterki to zdecydowanie grube nadużycie. Plath opisuje ją złośliwie jako "wielką szyszkę", osobę, która "miała takie świdrujące, niebieskawe oczka, zęby jak marmurowe nagrobki i lekko zdyszany głos". Dodaje także: "W jej obecności zawsze czułam się nieswojo". (wszystkie cytaty ze "Szklanego klosza" w przekładzie Miry Michałowskiej). Przede wszystkim jednak bohaterka jest o nią zazdrosna i traktuje jak rywalkę, bowiem z Joan spotyka się Buddy Willard, którym bohaterka jest zauroczona i którego idealizuje.

Co do liczb, jest więcej zawirowań w różnych źródłach o życiu autorki.
Na przykład niektórzy piszą, że jej ojciec umarł gdy miała 9 lat, inni, że 8 - miała osiem. Także w kwestii dziennika podarowanego przez matkę źródła rozmijają się w latach: miała mieć wtedy 9, 10 lub 11 lat - miała jedenaście.

Pozdrawiam :)

Dziękuję za wnikliwą lekturę.

Faktycznie, to był Daniel Craig. Mój błąd, wynikający ze zmęczenia i pośpiechu.

Nie, nie miałam na myśli, że dorzucił własne wiersze, tylko takie, które sam wybrał. A liczba czternaście wynika stąd, że nie opierałam się - jak byłoby najprościej - na wikipedii, tylko na kalendarium życia Sylvii Plath zamieszczonym w jednym z opracowań na jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej