Tak jak ekranizacje filmowe książek tak i wersje książkowe czy filmowe gier zaczynają być naturalną koleją rzeczy.
Początkowo odbierałam to jako zabieg marketingowy, tak jak możliwość zakupienia gadżetów przy okazji promocji jakiegoś filmu czy książki. Obecnie urasta to do wielopłaszczyznowej linii produktów wzajemnie się uzupełniających.
Choć moje zainteresowanie grami ma głównie źródło w obszarze zawodowym - jako psycholog pracuję z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi, którzy są odbiorcami wielu gier, którymi żyją czasami dość mocno, tak iż inspirują się nimi bądź traktują je jako dobry sposób na relaks. Od nich dowiaduję się często co teraz w różnych kręgach jest modne, ale i rozmowy o nich stanowią ważny element w kształtowaniu relacji międzyludzkich i poczuciu przynależności, są sposobem na znalezienie akceptacji, itp..
Moje zetkniecie z grami odnosi się do dwóch arcydzieł literatury, które zostały sfilmowane czyli serii o "Harrym Potterze" J.K. Rowling i trylogii "Władca Pierścieni" Tolkiena. Gry te pozwalały mi na nowo, ale w nieco inny, bardziej subiektywny i indywidualny sposób przeżyć fabułę, szczególnie momenty, gdzie jako gracz mogłam doświadczać nowych dla siebie emocji, np. nauka latania, czarowanie w HP oraz bycie Gandalfem, Legolasem, poradzenie sobie z uczuciem obrzydzenia na widok chodzących pająków czy w walce z pajęczycą w grze "Powrót króla". I choć do tej pory nie kupiłam żadnej gry, wszystkie od kogoś pożyczałam, np. młodszego brata, to zainteresowanie grami komputerowymi w moim otoczeniu utrzymuje się od 15 lat niezmiennie.
Dlatego, myślę, że gry są formą równie atrakcyjną, wręcz mogącą wzbogacić odbiór danego dzieła literackiego wprowadzając nową jakość.

Tak jak ekranizacje filmowe książek tak i wersje książkowe czy filmowe gier zaczynają być naturalną koleją rzeczy.
Początkowo odbierałam to jako zabieg marketingowy, tak jak możliwość zakupienia gadżetów przy okazji promocji jakiegoś filmu czy książki. Obecnie urasta to do wielopłaszczyznowej linii produktów wzajemnie się uzupełniających.
Choć moje zainteresowanie grami ma...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie jestem fanką gier, w których jest pełno przemocy i krwi, oraz brutalności.
Jednak nie mogę powiedzieć,iż nigdy w nic nie grałam. Swego czasu grałam namiętnie w "Zeusa Pana Olimpu" i oczywiście w "Twierdzę II"(czekam na nową część i mam nadzieję, iż będzie tak dobra jak II i w tej samej prostej grafice)....
Potrafię jednak docenić zwiększające się możliwości graficzno-fabularne. Świat i tak idzie zbyt szybko technologicznie do przodu, na co nie mamy wpływu. Czy to dobrze, czy nie, nie Mnie oceniać.
Dobra fabuła w filmie, czy grze plus genialny grafik, to obecnie klucz do sukcesu.
Każde pokolenie ma swoje ukochane gry z dzieciństwa. Moimi były pierwsze rosyjskie gry elektroniczne.Ulubiona "Wilk i Zając",a potem Tetris Brick Game...
Nie jestem ekspertem w dziedzinie gier współczesnych.
Czasem jednak zastanawiam się, czy Ja jako zwykła osoba mogłabym ze swoją wybujałą fantazją stworzyć swoją "a la grę"?
Myślę, iż nie byłaby to gra, tylko coś w rodzaju "pojemnika na wiedzę każdą", z możliwością obserwacji jej działania i skutków oraz interakcji,a główną misją byłoby tworzenie, konstruowanie, oddziaływanie i wszystko można byłoby zobaczyć na żywo...
Pewnie byłaby to koncepcja Świata Zero. Czyli zaczynasz od białej kartki, gdyż jesteś w centrum nicości, a na około Ciebie jest coś w rodzaju "mlecznej poświaty". Tylko od Ciebie i Twojego zachowania zależy jaki będzie Twój świat lub mnogość światów. Najpierw musisz go stworzyć. Co robi człowiek w pustym białej przestrzeni? Czeka, szuka po omacku, myśli, nawołuje... Chyba nie byłoby tu praw fizyki dopóki sam ich nie stworzysz, nie odkryjesz i nie zrozumiesz.
Dla Mnie Ciekawe jest wrażenie zawieszenia w przestrzeni i stworzenie samej materii. Pewnie wykorzystałabym do tego "szepty", coś w stylu "niewidzialnych dziwacznych pomocników" nazwijmy je "oświeconą światłością", które miałyby swój charakter i trochę zakręcony sposób rozumowania. Mogłyby odpowiadać na pytania Gościa, ale w sposób zawoalowany, nie wprost. Dzięki tym odpowiedzią najpierw dowiesz się jak tworzyć materię, atomy, grawitacje, związki chemiczne, komórki sam do tego dochodząc i samoistnie je tworząc w "wirtualu" itd. (Taka Boża Iska dla łaknących odpowiedzi, a co by było gdyby...?)
Nawet weszłabym w sekwencje DNA i jej permutacje, a nawet nieustanny rozwój pod wpływem różnych czynników i środowisk. Niestety ewolucja byłaby szybsza niż kiedykolwiek.
Chciałabym, aby ta wirtualna "formacja" zawierała multum wiedzy, ale takiej, która mogłaby się dziać NA OCZACH UCZESTNIKÓW. W tej sferze możesz stworzyć wszystko i to w jakości 4K i więcej, ale aby tego dokonać musisz zdobywać "Łzy Stwórcy",czyli odpowiedni poziom wiedzy, którą praktycznie tu sam posiądziesz, a nawet możesz stworzyć swoje własne nowe prawa i zasady matematyczno,fizyczno,chemiczno,biologiczne nie jako wzory na kartce tylko prawdziwe reakcje, które dzieją się szybciej niż w realu, gdyż tu mając odpowiednia ilość danych można przeskoczyć nawet milion lat w mgnieniu oka i zobaczyć rezultat,a potem wróci i poprawić błędy, albo zostawić do samo ewoluowania, w celu zapisu przebiegu możliwości...
Może dowiedzielibyśmy się, czy człowieka można "przerobić" tak, aby miał skrzydła i latał,albo skrzela i czy samoistnie się może naprawiać w naszej rzeczywistości? Może powstałyby całkiem inne enklawy narodowościowe o niespotykanych cechach, kolorze skóry,wyglądzie, tradycjach itp.?
Takie szerokie horyzonty stałyby się samonapędzającą masą twórczą, która dałaby Nam nieskończoność. Jakbyśmy byli rękami stworzyciela.
Przy tym projekcie mogłoby pracować miliony osób, a miedzy czasie miliardy użytkowników mogłyby współpracować i pogłębiać wiedzę, zmieniać naukę, podważać jej zasady, tworzyć nowe, szybciej i efektywniej, bo bezkonfliktowo i wspólnie, oraz bez ogromu nakładów finansowych...
Może w świecie realnym też by się wiele zmieniło, gdyż dostęp do wiedzy mógłby zapobiec wielu katastrofom...
Jednak należy zachować warunki bezpieczeństwa i dlatego ten świat nie mógłby "oddziaływać na świat realny samoistnie", ale z jego odkryć pokojowych mogliby korzystać wszyscy za darmo, bez względu na to czy są uczniami, naukowcami, czy zwykłymi zjadaczami chleba!
Choruje ci Córka na śmiertelną chorobę? Wchodzisz wprowadzasz swoje i jej dane, a następnie udzielona Ci zostaje pomoc i wyleczone dziecko, bez kasy,lekarzy i korporacji,oraz straty czasu. Taki bonus dla ludzkości.
Czy to możliwe?
Myślę,że tak. Już mamy potężne możliwości obliczeniowe na tyle rozwinięte, iż taka platforma przewyższyłaby wiedzą i rozwojem wciągu kilku lat życie na ziemi, gdyż w wirtualu czas teraźniejszy jest tylko słowem archaicznym.
To mogłaby być podwalina do zapisu świadomości wielu ludzi i tworzenia świata wirtualnych istnień, aby dalej ewoluowały ich genialne umysły...
Każdy może Tu tworzyć rośliny, owady, zwierzęta i planety, jak żywe, które mogłyby istnieć naprawdę w takich warunkach w jakich je stworzono. A życie na nich zależy od Twoich możliwości i chęci przyswajania i wykorzystywania wiedzy. Najtrudniejsze twierdzenia i prawa fizyki można byłoby zobaczyć jak działają z bliska i w tempie dla Nas dogodnym. Możesz tworzyć w makro świecie i mikro świecie.
Tu nie ma tabu,zakazów moralnych do eksperymentów,czy religijnych ograniczeń. Liczy się kreowanie! Jeśli chcesz możesz uczestniczyć w życiu, swojego świata, planety, galaktyki, albo obserwować ją z góry i nadzorować jej rozwój. Tak samo może być z badaniami. Może uda się rozwinąć na tyle zdolności umysłowe ludzi, aby alchemia stała się czymś normalnym w realu i ogólnodostępnym dla człowieka o odpowiednio rozwiniętym intelekcie i nowych nie poznanych jak dotąd zmysłach?
Tu fabuła rozwijałaby się sama i ciągle by się zmieniała wraz z powstaniem czegoś nowego...
Ciekawe jakby to wyewoluowało?
Niestety nie jesteśmy jeszcze na takim poziomie, aby zrozumieć, iż wiedza oraz jej przepływ i bezpłatna możliwość jej wykorzystania,a także współpraca są największymi wartościami.

Taki tygiel nieskończonych możliwości mógłby pomieszać szyki wielu ludziom i korporacjom na ziemi więc jeszcze długo nie będzie Nam coś takiego umożliwiane.

(Uf...Ale się rozmarzyłam, chyba te gry fabularne Mnie tak natchnęły.
Wybaczcie czasem tak się rozpiszę, że aż przynudzam...)

Nie jestem fanką gier, w których jest pełno przemocy i krwi, oraz brutalności.
Jednak nie mogę powiedzieć,iż nigdy w nic nie grałam. Swego czasu grałam namiętnie w "Zeusa Pana Olimpu" i oczywiście w "Twierdzę II"(czekam na nową część i mam nadzieję, iż będzie tak dobra jak II i w tej samej prostej grafice)....
Potrafię jednak docenić zwiększające się możliwości...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pewnie i tak nikt nie przeczyta bo za długie, o ironio - portal o książkach.

Cóż za bezsens!
Gry nie powinny być sztuką.
Wszystkie te idiotyczne porównania, wszystkie te próby "ukinowienia" czy "uksiążkowienia" to absolutne marnotrawstwo.
Nie trzeba być ludologiem czy też innym ekspertem, by pojąć prostą zasadę: gry są po to, żeby w nie grać!
Wydaje się to tak oczywiste, że aż sprawiam wrażenie oszczercy czy snoba insynuując brak zrozumienia czegoś, co zdaje się być tak banalne, że aż głupie.
Niestety, większość ludzi uważa, że to albo fabuła, albo oprawa audiowizualna grę czyni.
Tacy ludzie są w tak wielkim błędzie, że nie zdają sobie nawet z niego sprawy!
Tego typu dyskurs wyrządza tylko wielką krzywdę i skłania do wsparcia takich abominacji jak większość tytułów określanych mianem "AAA" (te osławione "triple ej").
Tak jak gry, kocham też książki oraz kino i nie mógłbym nie odnieść się do wyśmienitego Rogera Eberta, który otwarcie mówił kontrując entuzjastów, że "gry nigdy nie będą sztuką".
Miłośnicy gier (chociaż moim zdaniem to wierutni zdrajcy) wielce starali się przekonać Eberta do swoich twierdzeń, poprzez takie tytuły jak "Yume Nikki", czy absolutnie fantystyczną i ponadczasową grę "Cosmology of Kyoto" (nawiasem mówiąc, uważam, że okropną zbrodnią jest to, że tak wiele osób, które nazywa się "graczami" nawet nie słyszało o tym tytule).
Po zapoznaniu się z nimi Ebert uznał, że "może coś w tym jest", co w pewnym stopniu zaspokoiło zapaleńców, lecz prawda jest taka, że takie myślenie tworzy więcej szkody niż pożytku.
Gry NIE POWINNY być sztuką.
Gry NIE POWINNY być jak książki.
Gry NIE POWINNY być jak filmy.
Gry są prawdziwie unikatowe - jest to medium interaktywne, które w tej formie (jak na przykład wcześniej wspomniane "Cosmology of Kyoto") nigdy wcześniej nie istniało.
Oczywiście, proste gry wykorzystujące karty, czy piony i planszę (przykładowo królewska gra z Ur, prekursor tryktraka znaleziony w grobowcach mezopotamskich, datowany na ok. 2600 rok przed naszą erą, uznawany za najstarszą grę planszową) towarzyszą ludzkości od starożytności, lecz współczesne dochodzenia i "perełki" ludologiczne są kompletnie oddalone, znacznie wyżej niż ich kulturowy prekursor.
Próba mieszania ich z filmami, czy książkami, czy czymkolwiek innym zabija ich potencjał, potencjał czegoś wspaniale unikatowego, unikatowego na skalę kultury.

No, ale co ja tam wiem, ludzie i tak zrobią jak zrobią, otworzą piwo, włączą plastucha i pograją sobie godzinę w "fifke" czy "wieśka" i mają to wszystko gdzieś, bo co ich obchodzą gry, przecież to tylko rozrywka, c'nie? Tak jak i książki :^)


pisane i redagowane późną nocą na kolanie, za wszelkie błędy i machlojki głośno biję się w czoło (ale tylko raz), więcej grzechów nie pamiętam, za wszystkie szczerzę żałuję, papier wszystko przyjmie, amen

PS
Jak kogoś interesują naprawdę ciekawe tytuły, a nie ta popowa mieszanka z reklam, walić na priw, kiedyś odpiszę.

PS2
Kojima to partacz.

Pewnie i tak nikt nie przeczyta bo za długie, o ironio - portal o książkach.

Cóż za bezsens!
Gry nie powinny być sztuką.
Wszystkie te idiotyczne porównania, wszystkie te próby "ukinowienia" czy "uksiążkowienia" to absolutne marnotrawstwo.
Nie trzeba być ludologiem czy też innym ekspertem, by pojąć prostą zasadę: gry są po to, żeby w nie grać!
Wydaje się to tak oczywiste,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oj autorze, temat ciekawy i plusik za jego poruszenie, ale widzę babole. Po pierwsze, Clive Barker's Undying miało premierę w 2001 r., a nie w 1998 r. Po drugie: "Choć sam ponoć jeszcze wtedy nie używał komputera i nie przepadał za grami, napisał (na maszynie) adaptację swojego opowiadania „Nie mam ust, a muszę krzyczeć” (z tomu „Ptak śmierci”). Liczący ponad sto trzydzieści stron treatment scenariusza był niemal tak długi, jak sam literacki pierwowzór." - jak mógł być "niemal tak długi jak pierwowzór", skoro samo opowiadanie liczy raptem kilkanaście stron?

Oj autorze, temat ciekawy i plusik za jego poruszenie, ale widzę babole. Po pierwsze, Clive Barker's Undying miało premierę w 2001 r., a nie w 1998 r. Po drugie: "Choć sam ponoć jeszcze wtedy nie używał komputera i nie przepadał za grami, napisał (na maszynie) adaptację swojego opowiadania „Nie mam ust, a muszę krzyczeć” (z tomu „Ptak śmierci”). Liczący ponad sto...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gry mają ten minus, że ciężko w nich zawrzeć skomplikowaną fabułę, ale za to ten plus, że nawet prostsza fabuła bardziej angażuje gracza niż książka czy film, bo gracz w niej czynnie uczestniczy. Wszystko wydaje mu się fajniejsze, bliższe, bardziej osobiste. Myślę, że to, co najlepsze w grach, jeszcze przed nami - i dobrze, jest na co czekać.

Gry mają ten minus, że ciężko w nich zawrzeć skomplikowaną fabułę, ale za to ten plus, że nawet prostsza fabuła bardziej angażuje gracza niż książka czy film, bo gracz w niej czynnie uczestniczy. Wszystko wydaje mu się fajniejsze, bliższe, bardziej osobiste. Myślę, że to, co najlepsze w grach, jeszcze przed nami - i dobrze, jest na co czekać.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Wspomniany Spielberg maczał swoje złote paluszki w moim ulubionym "Medal of honor". Niejeden cały dzień przeminął mi na tej grze. Bardzo ją lubiłam.

Wspomniany Spielberg maczał swoje złote paluszki w moim ulubionym "Medal of honor". Niejeden cały dzień przeminął mi na tej grze. Bardzo ją lubiłam.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ja miło wspominam z przygodowych serię gier Myst i Syberia (zaprojektowana przez Benoita Sokala) i to jak zrobiona, świetnie spolszczona i ten klimat. Chociaż bywam fanem innych gatunków. Warto wspomnieć o takim klasyku jak chociażby Max Payne scenariusz zrobił fiński pisarz Sami Jarvi i ten nowatorski tryb "bulliet time" skąd my to znamy :)

Grałem w naprawdę w dużo gier od C-64 począwszy :) i byłoby, o czym opowiadać jakież to klasyki godne wzmianki powstawały przez te lata, że hoho, prawdziwe arcydzieła ech...

Obecnie grywam praktycznie tylko mobilne ze względu na łatwą dostępność i ograniczony czas , to World of Tanks i Clash Royale.

Ja miło wspominam z przygodowych serię gier Myst i Syberia (zaprojektowana przez Benoita Sokala) i to jak zrobiona, świetnie spolszczona i ten klimat. Chociaż bywam fanem innych gatunków. Warto wspomnieć o takim klasyku jak chociażby Max Payne scenariusz zrobił fiński pisarz Sami Jarvi i ten nowatorski tryb "bulliet time" skąd my to znamy :)

Grałem w naprawdę w dużo gier...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A ja coś napiszę o World Of Warcraft. Najpierw o grach.Że w nie nie gram.Ale lubię,obejrzeć na YT animowane zapowiedzi.Zwłaszcza tam,gdzie jest Sylvanas.
Lubię za to książki,na podstawie gry.Bardzo są fajnie.

A ja coś napiszę o World Of Warcraft. Najpierw o grach.Że w nie nie gram.Ale lubię,obejrzeć na YT animowane zapowiedzi.Zwłaszcza tam,gdzie jest Sylvanas.
Lubię za to książki,na podstawie gry.Bardzo są fajnie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nic mną tak nie wstrząsnęło w okresie nastoletnim (może poza "czasem apokalipsy" Coppoli) jak "I have no mouth...". A, że okazało się komercyjną klapą to nie dziwota - tematy takie jak gwałt, Holokaust, choroby psychiczne i inne poruszane w tym tytule raczej nie przekładają się na wyniki sprzedażowe (zwłaszcza w latach 90ych). Jeśli dodać do tego zakończenia, z których żadnego mimo najlepszych chęci nie da się nazwać pozytywnym to efekt końcowy jest całkowicie zrozumiały.

Nic mną tak nie wstrząsnęło w okresie nastoletnim (może poza "czasem apokalipsy" Coppoli) jak "I have no mouth...". A, że okazało się komercyjną klapą to nie dziwota - tematy takie jak gwałt, Holokaust, choroby psychiczne i inne poruszane w tym tytule raczej nie przekładają się na wyniki sprzedażowe (zwłaszcza w latach 90ych). Jeśli dodać do tego zakończenia, z których...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

OOoooo, dobry temat :) Sam gram :) Pamiętam "Undying'. Łał, to był czad. Dobra historia, mocny klimat... generalnie dobra gra.

Ciekawą adaptacją była "Rama" na podstawie "Spotkania z Ramą" Arthura C. Clarka wydana przez Sierrę: https://www.youtube.com/watch?v=b_-WoHVKhNQ

Zgadzam się z tezą autora, że "Autorzy gier to coraz częściej twórcy z talentem nie mniejszym niż ich starsi koledzy po fachu, tworzący literaturę". Niektóre gry to fabularne perełki, nawet jeśli ich wykonanie nie jest idealne. Na przykład fabuła i pomyć "Lonely Planet" zrzucił mi kapcie. Tak "Oxenfree" powalił na podłogę. Co za klimat i fabuła... i alternatywne zakończenia. A fabuła Assassins Creed Origins? A Planescape: Torment?

Ząbki sobie ostrzę na "Death Stranding" :D

OOoooo, dobry temat :) Sam gram :) Pamiętam "Undying'. Łał, to był czad. Dobra historia, mocny klimat... generalnie dobra gra.

Ciekawą adaptacją była "Rama" na podstawie "Spotkania z Ramą" Arthura C. Clarka wydana przez Sierrę: https://www.youtube.com/watch?v=b_-WoHVKhNQ

Zgadzam się z tezą autora, że "Autorzy gier to coraz częściej twórcy z talentem nie mniejszym niż ich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej