Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Mi takie coś nachodzi widać myszołowy.

Mi takie coś nachodzi widać myszołowy.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Renax więksZość ludzi,się nie patrzy w wiki.Dla nich lewica to wszystko,co według nich nie jest prawicą.

Renax więksZość ludzi,się nie patrzy w wiki.Dla nich lewica to wszystko,co według nich nie jest prawicą.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Lubę zwierzęta.Ja popieram lewicę z powodów ideologii.Natomiast ,jestem gospodarczo wolno rynek.I nie trafią do mnie ,argumenty.Wszystkim po równo.

Lubę zwierzęta.Ja popieram lewicę z powodów ideologii.Natomiast ,jestem gospodarczo wolno rynek.I nie trafią do mnie ,argumenty.Wszystkim po równo.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Ja się nie gniewam,może przeczytam 👍

Ja się nie gniewam,może przeczytam 👍

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

@Renax Myślę, że nie tylko w Polsce.

@Renax Myślę, że nie tylko w Polsce.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Dlaczego niektórzy chcą odbierać pisarzom możliwość mądrzenia się w "kwestiach politycznych", skoro większość jeśli nie wszyscy właśnie to robili. Nie rozumiem tego...

Dlaczego niektórzy chcą odbierać pisarzom możliwość mądrzenia się w "kwestiach politycznych", skoro większość jeśli nie wszyscy właśnie to robili. Nie rozumiem tego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

@Lodołamacz
Myślę, że nikt im niczego nie chce odbierać, tylko osoby zajmujące się sztuką same sobie coś odbierają, kiedy angażują się w politykę. Sztuka to coś więcej niż doraźność polityki - winna mieć szerszy ogląd niż jedna ideologiczna opcja. A oni poprzez swoje zaangażowanie po pierwsze przyznają, że ich sztuka jest czymś pomniejszym - zaprzęgają Sztukę w służbę doraźności, umniejszając ją tym samym. Dobrze o tym mówił Jan Englert w kontekście teatru: "Dzisiaj robienie publicystyki na scenie oznacza trochę uczestniczenie w czymś nazbyt prostym. Bo sztuka wplątuje się dziś w pojedynki nierycerskie, które na dodatek nie zawsze są o rękę narzeczonej – ale przeważnie o profity. Ideowcy używają sztuki jako argumentów w walce o inne boisko, grając w zupełnie innej konkurencji. Wie pan, to tak jakby rozliczać drużyny piłkarskie z ich kiboli. Nie patrzeć na to, jak gra drużyna, lecz jak kibicują jej fani."
https://wpolityce.pl/kultura/251734-wsieci-wywiad-z-janem-englertem-ktory-nie-chce-ekstremizmow-w-teatrze?fbclid=IwAR3u33pUd-qiTuKoXzMm_qgBKAo_hnRw_WV2D8B6Y2kTad2kXRmU0PWb5_4
Po drugie poprzez ostentacyjne angażowanie się polityczne pozbywają się dużej części swej publiczności, co jest nielojalne wobec odbiorców uprawianej przez nich sztuki, nie wspominając już o nieroztropności pozbywania się połowy rynku, z którego taki artysta żyje, a z którego sam się usuwa. Zdaniem Sznurowa, lidera zespołu "Leningrad", takie zachowanie ze strony artysty to kompletna głupota.
Moim zdaniem sprawa wyznania, orientacji politycznej czy seksualnej to PRYWATNA sprawa każdej jednostki. A jeśli osoba publiczna, jaką jest artysta, wyciąga prywatne wybory na widok publiczny, daje nie tylko asumpt do tego, by jego prywatne sporawy poddane były publicznemu osądowi (i być może narażone na ataki, z którymi - jak każdy polityk - musi się liczyć), ale przede wszystkim uchybia on swemu powołaniu, czyli sztuce.
Jeśli chcemy rozdziału państwa od prywatności, nie powinniśmy ze spraw prywatnych robić spraw publicznych lub politycznych. Trzeba w tym konsekwencji. Bo jeśli jej zabraknie, polityka W SPOSÓB UPRAWNIONY zajmie się naszymi prywatnymi wyborami - wejdzie nam do sumień, alkowy, podzieli rodziny, co właśnie się niestety dzieje. Czyniąc ze spraw prywatnych sprawy publiczne, upolityczniając sferę prywatną, sami odbieramy jej prywatność. A artyści dodatkowo, zamiast być dla innych rodzajem sumienia (bo sztuka ma taki potencjał), stają się tylko ideologicznymi trybunami. To nie służy ani im, ani Sztuce.

@Lodołamacz
Myślę, że nikt im niczego nie chce odbierać, tylko osoby zajmujące się sztuką same sobie coś odbierają, kiedy angażują się w politykę. Sztuka to coś więcej niż doraźność polityki - winna mieć szerszy ogląd niż jedna ideologiczna opcja. A oni poprzez swoje zaangażowanie po pierwsze przyznają, że ich sztuka jest czymś pomniejszym - zaprzęgają Sztukę w służbę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Studenci do nauki, literaci do pióra! (chciałoby się rzec;)). @tsantsara, poniekąd rozumiem Twoje stanowisko, ale odbieranie pisarzom głosu w sprawach politycznych, to odbieranie im wolności wypowiedzi, którą każdy z nas ma. Jako czytelnicy możemy sami oddzielać to, co pisarz mówi, od tego co tworzy, lub odrzucać to, co tworzy w duchu politycznym, jeśli jest to dla nas nieakceptowalne. Oczywiście, pisarz nie jest świętą krową i wygłaszając sądy polityczne, naraża się na ich krytykę, ale to już jego/jej ryzyko. Przesadza? To mówmy, że przesadza, a nie że powinien siedzieć cicho.

Studenci do nauki, literaci do pióra! (chciałoby się rzec;)). @tsantsara, poniekąd rozumiem Twoje stanowisko, ale odbieranie pisarzom głosu w sprawach politycznych, to odbieranie im wolności wypowiedzi, którą każdy z nas ma. Jako czytelnicy możemy sami oddzielać to, co pisarz mówi, od tego co tworzy, lub odrzucać to, co tworzy w duchu politycznym, jeśli jest to dla nas...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@oliwa
Ja też nie mówię, że przesada, czy nie wolno - nie! To jest wybór każdego człowieka. Ale wtedy musi się liczyć z konsekwencjami, a nie być zaskoczonym, że on tu jest artystą, a traktują go jak polityka - czyli z buta. Bo albo sztuka przemawia do mnie - do mnie osobiście, prywatnie, albo z partyjnej trybuny. A to już nie jest dla mnie sztuka - to polityka. Zaś sztuka w służbie polityki to tylko propaganda. To dla mnie wielka różnica.
To nie znaczy, że polityka nie może być tematem sztuki - przeciwnie! Ale wtedy sztuka musi się wznieść ponad ideologiczne stanowisko jednej strony - podobnie jak dobre dziennikarstwo winno być obiektywne. To odróżnia propagandę od szerszego ujęcia - artystycznego. Niestety nie ufam politykom - ideologia zbyt często przesłania im świat. Czytanie manifestów jest koszmarnie nudne no i to zwykła strata czasu. Dlatego uważam, że albo ktoś jest artystą, albo politykiem - tertium non datur.

@oliwa
Ja też nie mówię, że przesada, czy nie wolno - nie! To jest wybór każdego człowieka. Ale wtedy musi się liczyć z konsekwencjami, a nie być zaskoczonym, że on tu jest artystą, a traktują go jak polityka - czyli z buta. Bo albo sztuka przemawia do mnie - do mnie osobiście, prywatnie, albo z partyjnej trybuny. A to już nie jest dla mnie sztuka - to polityka. Zaś sztuka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ale przecież masz swój rozum i wiesz, czy "Zachód słońca w Milanówku" to jest polityczna propaganda, czy sztuka. Z drugiej strony, jeśli autor chce przekazać poglądy polityczne w swojej twórczości, to przecież i tak może to zrobić, niezależnie od tego, czy o tym głośno mówi, czy nie. Mnie też się nie podoba realizowanie za pomocą powieści doraźnych politycznych zadań, ale nie przemawia do mnie hasło "sztuka dla sztuki". Czy byłoby wg Ciebie lepiej, gdyby Żeromski, Prus, Sienkiewicz, Orzeszkowa, o Mickiewiczu nie mówiąc, tworzyli w oderwaniu od tego co nurtowało ówczesne społeczeństwo?

Ale przecież masz swój rozum i wiesz, czy "Zachód słońca w Milanówku" to jest polityczna propaganda, czy sztuka. Z drugiej strony, jeśli autor chce przekazać poglądy polityczne w swojej twórczości, to przecież i tak może to zrobić, niezależnie od tego, czy o tym głośno mówi, czy nie. Mnie też się nie podoba realizowanie za pomocą powieści doraźnych politycznych zadań, ale...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@tsantsara
Zwróć proszę uwagę, że w zasadzie każda wypowiedź w jakiejkolwiek formie literatury, może być traktowana politycznie. Spektrum zainteresowań i działań polityków jest na tyle szerokie, że nawet książki li tylko obyczajowe, stają się pewna formą wypowiedzi na temat np. dopuszczalności wolnych związków, seksu przed i pozamałżeńskiego itd. Ciekawy jestem jakiego autora wskazałabyś jako niezaangażowanego politycznie.

@tsantsara
Zwróć proszę uwagę, że w zasadzie każda wypowiedź w jakiejkolwiek formie literatury, może być traktowana politycznie. Spektrum zainteresowań i działań polityków jest na tyle szerokie, że nawet książki li tylko obyczajowe, stają się pewna formą wypowiedzi na temat np. dopuszczalności wolnych związków, seksu przed i pozamałżeńskiego itd. Ciekawy jestem jakiego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@oliwa
Oczywiście, że autor ma mnóstwo narzędzi i możliwości, by przemycać własne poglądy polityczne czy ogólniej - światopoglądowe. Mam jednak wrażenie, że wielcy literaci tego raczej starają się unikać. Może zresztą słusznie, bo formacje polityczne przemijają bardzo szybko, a z nimi powiązane ideologicznie treści. Jeśli więc literatura zbyt mocno się z nimi zwiąże, stanie się równie przebrzmiała, a ma przecież pretensje do ponadczasowej aktualności, czyż nie? Nie popadałbym zresztą w skrajność, droga Oliwo, twierdząc, że kto nie artykułuje swoich poglądów politycznych we własnej literaturze, ten uprawia sztukę dla sztuki. Pomiędzy jednym a drugim jest na szczęście ogromna przestrzeń - szereg możliwości i tematów. Polityka to bardzo nieistotny aspekt osobowości człowieka, wbrew pozorom - uwierz mi...
Być może to szybkie dezaktualizowanie się idei politycznych to powód, dla którego autorzy najczęściej wkładają jakieś wyraziste poglądy raczej w usta jednej z wielu postaci (powieść, dramat), a nawet gdy je artykułują wprost, czynią to od siebie i niejako mimochodem, nie afiszując się przynależnością do jakiegoś ruchu, partii czy innego ideologicznego frontu? Bezkrytycznie pronapoleońskie nastawienie Dumasa w "Hrabia Monte Christo[bookLink]4847181|Hrabia Monte Christo[/bookLink]" (choć przyznać trzeba, że potrafi się wysilić na minimum obiektywności - nie potępia tam w czambuł wszystkich przeciwników) może do dziś skutecznie zniechęcić do autora nawet zwolenników Napoleona. Podobnie zresztą - choć w zupełnie inny sposób - odrzucać może polityczne zaangażowanie młodego Joyce'a w jego autobiograficznym Portret artysty w wieku młodzieńczym[bookLink]3752829|Portret artysty w wieku młodzieńczym[/bookLink]. Po latach można to na szczęście potraktować jak mało zrozumiały rodzaj dokumentu epoki. Najczęściej autorzy starają się jednak zobiektywizować aktualne światopoglądy - wejść w kilka różnych głów. A nawet jeśli portretują jakąś określoną grupę, robią to tak, że niekoniecznie wiążemy ich własne poglądy z poglądami postaci - i to jest właśnie sprawa sztuki, czyli umiejętności wczucia się, wmyślenia i przedstawienia RÓŻNYCH poglądów, by przedstawić je jak własne. I DLATEGO oddzielamy też życie prywatne autora od literatury, którą tworzy. Bo wiemy, że czyni to na jakiejś licencji - literackiej, teatralnej - GWOLI sztuki, nie dla wzmocnienia tej czy innej partii. Oczywiście są gatunki bardziej zaangażowane lub siłą rzeczy artykułujące opinie wprost przez podmiot (liryczny bądź nie) będący autorem (poezja, esej, krytyka, publicystyka). Lecz tu - jesli to poezja - autor zna niebezpieczeństwo: za dytyramby polityczne będzie wyśmiewany jeszcze i po śmierci. Pozostali muszą sięgnąć po ARGUMENTY: muszą uzasadnić DLACZEGO tak myślą.

@oliwa
Oczywiście, że autor ma mnóstwo narzędzi i możliwości, by przemycać własne poglądy polityczne czy ogólniej - światopoglądowe. Mam jednak wrażenie, że wielcy literaci tego raczej starają się unikać. Może zresztą słusznie, bo formacje polityczne przemijają bardzo szybko, a z nimi powiązane ideologicznie treści. Jeśli więc literatura zbyt mocno się z nimi zwiąże, stanie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@Ushikawa
Nie zgadzam się z twoim poglądem: każda wypowiedź jest polityczna tylko w systemach opresyjnych, totalitarnych. Natomiast każda wypowiedź PUBLICZNA na temat polityki czy społeczeństwa jest polityczna siłą rzeczy.
Jest cała masa autorów, także wybitnych, którzy w swoich pismach nie zwracają uwagi na politykę - interesuję ich bowiem głównie JEDNOSTKI, nie narody, społeczeństwa czy partie. I nie mówię tu li tylko o autorach liryki lub o bajkopisarzach (włączając w to fantastykę)! Chodzi przecież wcale nie o to, by unikać polityki w swych utworach, lecz by nie okopywać się na jednej ideologicznej pozycji jako autor. W ten sposób nie jest dla mnie autorem politycznym ani Orwell, ani Nabokov, choć mają rozpoznawalne poglądy. Nie dają się wciągnąć w swych utworach w doraźne polityczne konflikty. Są ponad to.

@Ushikawa
Nie zgadzam się z twoim poglądem: każda wypowiedź jest polityczna tylko w systemach opresyjnych, totalitarnych. Natomiast każda wypowiedź PUBLICZNA na temat polityki czy społeczeństwa jest polityczna siłą rzeczy.
Jest cała masa autorów, także wybitnych, którzy w swoich pismach nie zwracają uwagi na politykę - interesuję ich bowiem głównie JEDNOSTKI, nie narody,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@tsantsara
Atakując wypowiedzi naszej świeżo nabytej Noblistki, bardzo precyzyjnie zdefiniowałaś system polityczny w którym przyszło nam żyć. Wiele można powiedzieć o Orwellu, ale On jest najlepszym przykładem pisarza zaangażowanego politycznie. Polskim odpowiednikiem,acz z przeciwnej strony barykady, niech będzie nieżyjący już niestety Janusz Zajdel. W końcu wszyscy autorzy są równi, lecz niektórzy równiejsi.

@tsantsara
Atakując wypowiedzi naszej świeżo nabytej Noblistki, bardzo precyzyjnie zdefiniowałaś system polityczny w którym przyszło nam żyć. Wiele można powiedzieć o Orwellu, ale On jest najlepszym przykładem pisarza zaangażowanego politycznie. Polskim odpowiednikiem,acz z przeciwnej strony barykady, niech będzie nieżyjący już niestety Janusz Zajdel. W końcu wszyscy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@Ushikawa
Ja nikogo nie atakowałem. Bo niby w którym miejscu? A Orwell, choć w oczywisty sposób zaangażowany politycznie, pisał tak, że nie możesz mu zarzucić antykomunizmu wprost, wyłącznie na podstawie jego powieści. On napisał, a komunistyczne nożyce same się odezwały.
Co do równych i równiejszych to wybacz, nie rozumiem - nie znam aktualnych plotek na ten temat.

@Ushikawa
Ja nikogo nie atakowałem. Bo niby w którym miejscu? A Orwell, choć w oczywisty sposób zaangażowany politycznie, pisał tak, że nie możesz mu zarzucić antykomunizmu wprost, wyłącznie na podstawie jego powieści. On napisał, a komunistyczne nożyce same się odezwały.
Co do równych i równiejszych to wybacz, nie rozumiem - nie znam aktualnych plotek na ten temat.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

@tsantsara
Ależ Orwell był zaangażowanym komunistą (chociaż przeciwnikiem Stalina). Uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej jako członek POUM (Robotniczej Partii Zjednoczenia Marksistowskiego) i do końca życia był zwolennikiem socjalizmu demokratycznego. Ot meandry politycznych poglądów. A co do równych i równiejszych (tym razem nie zwierząt), spójrz na tegoroczny krakowski Festiwal Conrada. Tak w ramach ploteczek.

@tsantsara
Ależ Orwell był zaangażowanym komunistą (chociaż przeciwnikiem Stalina). Uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej jako członek POUM (Robotniczej Partii Zjednoczenia Marksistowskiego) i do końca życia był zwolennikiem socjalizmu demokratycznego. Ot meandry politycznych poglądów. A co do równych i równiejszych (tym razem nie zwierząt), spójrz na tegoroczny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi tsantsaro,
Być może mijamy się, ponieważ inaczej definiujemy polityczność. Ty (tak to czytam) jako coś brudnego, doraźnego, związanego z określoną opcją polityczną i osobą lidera. Dla mnie jest to rodzaj opowiedzenia się za tym, jakie problemy społeczne są istotne i wymagają rozwiązania, oraz (ewentualnie) jakiego rozwiązania. Jeśli z tego, co autor pisze, wynika, że samotność jest chorobą współczesności, skutkiem społecznej alienacji, to niesie to za sobą krytykę społeczeństwa takiego, w jakim autor żyje, i dla mnie również jest to stanowisko polityczne. I nie musi przy tym wywalać kawy na ławę jak na trybunie sejmowej.

Drogi tsantsaro,
Być może mijamy się, ponieważ inaczej definiujemy polityczność. Ty (tak to czytam) jako coś brudnego, doraźnego, związanego z określoną opcją polityczną i osobą lidera. Dla mnie jest to rodzaj opowiedzenia się za tym, jakie problemy społeczne są istotne i wymagają rozwiązania, oraz (ewentualnie) jakiego rozwiązania. Jeśli z tego, co autor pisze, wynika, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Oliwo,
wydaje mi się, że jednak wcale nie widzimy tego, co polityczne, aż tak odmiennie... Dopóki autor "nie wywala kawy na ławę jak na trybunie sejmowej", więc zachowuje choćby minimalny dystans do polityki, ma szanse pozostać artystą. Głównie w oczach swych odbiorców. Gorzej, gdy mu się mylą priorytety. Artyści też mają prawo (i obowiązek!) brać udział w dyskusji politycznej - wszakże przede wszystkim poprzez swe utwory. To najbardziej skuteczne. Poza tym, jeśli robią to środkami artystycznymi - wolno im wszystko. Ale jeśli próbują robić to tymi samymi środkami, jakimi operują politycy: poprzez koterie, nagonki, manifestacje, pochody i odezwy, to ta ochrona im już nie przysługuje: bo wyszli poza konwencję. Ich pozycja w społeczeństwie jest wyjątkowa - są kimś w rodzaju ponadpartyjnych mężów zaufania. Jeśli jednak ktoś taki popiera tylko jedną stronę społecznego konfliktu - neguje słuszność zajmowania tego miejsca, niweczy zaufanie, bo zaprzecza temu, iż sztuka może bezstronnie ukazać rzeczywistość społeczną, co stawia pod znakiem zapytania jej wyjątkową pozycję. A wystarczy raz zawieść zaufanie, by ktoś ci już nie zaufał ponownie.

Nawet gdyby politykę uprawiali bez wyjątku sami dżentelmeni - co dziś jest dalsze od rzeczywistości, niż kiedykolwiek - realna polityka, jej "robienie" pozostanie na zawsze poza sferą sztuki. Owszem, polityka może być świetnym materiałem wyjściowym czy pożywką dla sztuki. Jeśli jednak autor babrze się w surowcu własnego rzemiosła, to trudno go szanować jako artystę. Ma przywilej reagowania i wpływania na politykę w inny sposób - poprzez docieranie do jednostek, nie poprzez masy! To może być - w zależności od talentu - o wiele więcej, niż uprawianie polityki na trybunach. Wymaga może też czasu i lepszej, głębszej umiejętności przekonywania - ale na dłuższą metę daje to też lepsze efekty. Taak, "Gdyby nas lepiej i piękniej przekonywano..." No, ale jeśli ktoś nie potrafi docenić własnej pozycji w tym dialogu z odbiorcą - jego strata.

Droga Oliwo,
wydaje mi się, że jednak wcale nie widzimy tego, co polityczne, aż tak odmiennie... Dopóki autor "nie wywala kawy na ławę jak na trybunie sejmowej", więc zachowuje choćby minimalny dystans do polityki, ma szanse pozostać artystą. Głównie w oczach swych odbiorców. Gorzej, gdy mu się mylą priorytety. Artyści też mają prawo (i obowiązek!) brać udział w dyskusji...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi tsantsaro,
Jak już pisałam wyżej, moim zdaniem, pisarze (artyści, filozofowie) mają święte obywatelskie prawo, by reagować, i to szczególnie wtedy, gdy polityki nie robią dżentelmeni. Orwell był tak polityczny, że bardziej chyba nie można, a podałeś go jako przykład pozytywny. Pavel Kohout podpisał Kartę 77, a jesteś jego fanem. OK, można powiedzieć, że to historia osądzi, czy czyjeś zaangażowanie polityczne było słuszne… Ale nawet wtedy, gdy jak w przypadku Hamsuna (lub z trochę innej beczki, Schmitta i Heideggera), pisarz kompletnie się skompromituje, nie wpływa to bynajmniej na odbiór jego dzieł przez potomnych, o ile były wartościowe. Okazuje się, że dzieła, literackie, filozoficzne, i inne, mają swą autonomiczną wartość, niezależnie od tego, czy ich autor był człowiekiem szlachetnym, dzielnym, kryształowym czy wręcz przeciwnie. Talent jest jedyną miarą dzieła.
PS. Czy gdyby Tomasz Mann powstrzymał się od wygłoszenia swego zdania w sprawie nazistów i przez całą wojnę siedział cicho, byłby Twoim zdaniem bardziej godny zaufania niż jako autor „Niemieckich słuchaczy”?

Drogi tsantsaro,
Jak już pisałam wyżej, moim zdaniem, pisarze (artyści, filozofowie) mają święte obywatelskie prawo, by reagować, i to szczególnie wtedy, gdy polityki nie robią dżentelmeni. Orwell był tak polityczny, że bardziej chyba nie można, a podałeś go jako przykład pozytywny. Pavel Kohout podpisał Kartę 77, a jesteś jego fanem. OK, można powiedzieć, że to historia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przypomniało mi się właśnie, że Maria Konopnicka też była atakowana przez środowiska kościelne i konserwatywne. Sprzeciwiała się antysemityzmowi katolickiemu, który w drugiej połowie XIX w. przybierał na sile. Sprzeciwiała się również wszelkim niesprawiedliwością i walczyła o prawa dzieci i kobiet.

Nikt dzisiaj Konopnickiej nie odbiera za to polskości. Nikt nie neguje jej dzieł może dlatego, że nie czyta się dziś Konopnickiej. Problem z szumem medialnym wokół Tokarczuk też umrze śmiercią naturalną z czasem reakcyjne środowiska znajdą sobie nowy cel do ataku.

Przypomniało mi się właśnie, że Maria Konopnicka też była atakowana przez środowiska kościelne i konserwatywne. Sprzeciwiała się antysemityzmowi katolickiemu, który w drugiej połowie XIX w. przybierał na sile. Sprzeciwiała się również wszelkim niesprawiedliwością i walczyła o prawa dzieci i kobiet.

Nikt dzisiaj Konopnickiej nie odbiera za to polskości. Nikt nie neguje jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiecie co to są IGNoble ? Ok.To proponuję,w Polsce zrobić coś co zadowoli prawą stronę.
Zebrać Gazetę Polską,TVP czy też inne tudzież media i przyznać swojego Polskiego Nobla dla pisarzy o prawicowych i konserwatywnych poglądów.

Wiecie co to są IGNoble ? Ok.To proponuję,w Polsce zrobić coś co zadowoli prawą stronę.
Zebrać Gazetę Polską,TVP czy też inne tudzież media i przyznać swojego Polskiego Nobla dla pisarzy o prawicowych i konserwatywnych poglądów.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Droga Oliwo,
tak, nie widzę sprzeczności w aktywności wymienionych wcześniej pisarzy. Orwell najostrzej krytykował przecież "swoją" komunistyczną formację - stalinistów, ponieważ jako anarchista był przeciwny wszelkim zamordyzmom. Bo też chodziło mu o zasadę, nie o ideologię, stąd był zdolny zobaczyć zło we własnym obozie politycznym - stał na straży zasady wolności, nie podporządkował się linii partii. Ale przeciętny wyznawca jakiejś ideologii nie tylko ślepo i bezkrytycznie podąża za wskazaniami swej "wiary", ale też staje się głuchy na to, co mówi strona przeciwna i w ogóle na racjonalne argumenty.
Aktywność Kohouta - jak wielu współsygnatariuszy Karty 77 - była z kolei sprzeciwem moralnym, który wymagał odwagi, bo jednostki sprzeciwiały się całemu aparatowi władzy, co już wystarczało - jako gest niezgody - by dać odpór komunistycznemu zniewoleniu jednostki w imię "dyktatury mas". Obaj więc sprzeciwiali się realnym i groźnym komunistycznym dyktaturom i ich głos miał bardziej moralny niż polityczny charakter. Dziś, w demokracji, w której każdy bez przeszkód może powiedzieć, co myśli, porównywanie politycznych adwersarzy do tamtych reżimów jest nie tylko nieadekwatne, ale i niesmaczne. Trąci histerią i wskazuje na oderwanie od rzeczywistości, jakim charakteryzuje się właśnie kurczowe przywiązanie do jakiejś wizji świata, którą chciałoby się narzucić innym. A przy tym obie aktualnie ścierające się opcje polityczne w Polsce niczym się, niestety, od siebie w tej kwestii nie różnią, więc nie stanowią ŻADNEJ realnej alternatywy. Jeden, jest wart drugiego, różnice istnieją tylko w konstruktywności wizji. Podstawową potrzebą jest teraz tonowanie i racjonalizowanie dyskursu, nie powiększanie zaperzenia - i to ludzie świadomi powinni zrozumieć, zamiast się angażować w partyjne wiece i wojenki.

Okazuje się zresztą, że Olga Tokarczuk jest częściowo świadoma pozycji i roli artysty w społeczeństwie, jak i tego, że nie pokrywa się ona z rolą polityczną. Mówiła o tym na ostatnim spotkaniu z publicznością we Wrocławiu:
Nauczyłam się, że literatura używa innego sposobu komunikacji, dlatego zabieranie głosu wprost jest dla mnie często bolesne, przypomina mi sprint na wysokich obcasach. Wybrałam głęboki, skomplikowany sposób komunikacji, który trafia do umysłu, intelektu, a także do serc i intuicji. Siła rażenia w literaturze jest większa, niż w prostym ogłaszaniu jakiś [chyba jakichś?!]prawd, które i tak najczęściej są źle rozumiane. Otóż to: mówi dokładnie to samo, co powiedziałem w dyskusji powyżej. Szkoda tylko, że nie stosuje do tego, co wie. Tylko mówi, że się nauczyła, ale czy istotnie krytyka, jakiej doświadczyła, naprawdę ją czegoś nauczyła? Bo wchodząc w buty polityka, szkodzi własnemu przekazowi jako twórcy. Dla mnie aktywność twórców na manifestacjach to objaw braku dystansu do polityki. Ta w każdym demokratycznym kraju polega na ścieraniu się poglądów i rządach większości. Opozycja ma za zadanie śledzić i krytykować błędy rządzących i proponować lepsze, jej zdaniem, rozwiązania dla kraju. Obrażanie się na świat, przeciwników politycznych, wyborców i powodowanie obstrukcji na szkodę tegoż kraju uważam za dziecinadę i karygodne partyjniactwo. A partyjniactwo i twórczość nie dadzą się ze sobą pogodzić.

Co do Heideggera natomiast, naprawdę nie masz racji sądząc, że jego zaangażowanie na rzecz nazizmu nie obniżyło wartości jego dzieła. Odbiór dzieł filozoficznych ma silny kontekst społeczny i w Niemczech czyta się go z dużą rezerwą.

Droga Oliwo,
tak, nie widzę sprzeczności w aktywności wymienionych wcześniej pisarzy. Orwell najostrzej krytykował przecież "swoją" komunistyczną formację - stalinistów, ponieważ jako anarchista był przeciwny wszelkim zamordyzmom. Bo też chodziło mu o zasadę, nie o ideologię, stąd był zdolny zobaczyć zło we własnym obozie politycznym - stał na straży zasady wolności, nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ushikawa
"Ależ Orwell był zaangażowanym komunistą (chociaż przeciwnikiem Stalina). Uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej jako członek POUM (Robotniczej Partii Zjednoczenia Marksistowskiego) i do końca życia był zwolennikiem socjalizmu demokratycznego."
tsantsara
"ponieważ jako anarchista"
Z tego co wiem nazywał siebie socjalistą (nie komunistą ani anarchistą), do partii nie należał (na wojnie walczył w oddziale POUM), sympatyzował z Independent Labour Party.
Lodołamacz
"Przypomniało mi się właśnie, że Maria Konopnicka też była atakowana przez środowiska kościelne i konserwatywne. Sprzeciwiała się antysemityzmowi katolickiemu, który w drugiej połowie XIX w. przybierał na sile." Jaki związek sprzeciwiania się antysemityzmowi przez Konopnicką z uprawianiem odpowiedzialności zbiorowej przez Tokarczuk?

Ushikawa
"Ależ Orwell był zaangażowanym komunistą (chociaż przeciwnikiem Stalina). Uczestniczył w hiszpańskiej wojnie domowej jako członek POUM (Robotniczej Partii Zjednoczenia Marksistowskiego) i do końca życia był zwolennikiem socjalizmu demokratycznego."
tsantsara
"ponieważ jako anarchista"
Z tego co wiem nazywał siebie socjalistą (nie komunistą ani anarchistą), do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przepraszam, że długo nie odpisywałam, brak czasu, rozjazdy, a dodatkowo ostatnie zmiany na LC zniechęcają mnie, żeby tu zaglądać :(
@lodołamacz
Pełna zgoda!
@ tsantsaro,
W każdą dyskusję staram się wchodzić z dobrą wolą zrozumienia strony przeciwnej i jak najjaśniejszego przedstawienia swojego stanowiska. Tak też traktuję odwoływanie się do przykładów spoza naszego tu i teraz, jak np. do Orwella, którego zresztą sam przywołałeś. Pozwól więc, że nie wezmę do siebie tych słów: „Dziś, w demokracji, w której każdy bez przeszkód może powiedzieć, co myśli, porównywanie politycznych adwersarzy do tamtych reżimów jest nie tylko nieadekwatne, ale i niesmaczne. Trąci histerią i wskazuje na oderwanie od rzeczywistości, jakim charakteryzuje się właśnie kurczowe przywiązanie do jakiejś wizji świata, którą chciałoby się narzucić innym”.
„(…) w demokracji, w której każdy bez przeszkód może powiedzieć, co myśli” – no właśnie.
Olga Tokarczuk w cytowanym przez Ciebie fragmencie mówi o odpowiedzialności za słowo i ryzyku bycia źle rozumianą. Jeśli zdecydowała się wyjść z wieży z kości słoniowej i narazić się na „niewygodę” i nieprzyjemności, to widocznie uznała, że przemawiają za tym jakieś ważniejsze racje. Jej prawo, jej ryzyko.
Odbiór dzieł filozoficznych ma silny kontekst społeczny – tak, ale bynajmniej nie znaczy to, że wartość dzieła wyznacza zaangażowanie/brak zaangażowania jego twórcy. Miejsce Platona czy Arystotelesa w filozofii nie zależy przecież od tego, że jeden próbował doradzać tyranowi Syrakuz, a drugi był nauczycielem Aleksandra Wielkiego. Co do Heideggera – wystarczy zobaczyć, z kim się po wojnie spotykał, na kogo wpłynął, kogo uczył, żeby stwierdzić, że nie poszedł w odstawkę. Przypadek Schmitta jest nawet ciekawszy. Ten „prawnik Hitlera” i obsesyjny antysemita jest dziś uważany za jednego z najważniejszych współczesnych filozofów społecznych i czytany zarówno na lewicy, jak i na prawicy. Żeby było jasne: nie porównuję nikogo do Platona czy Hitlera, próbuję jedynie pokazać wyraziste przykłady autonomiczności dzieła. Zgadzam się, że jest wiele przykładów „skażenia” twórczości propagandą, ale nie ma tu prostego przełożenia: zaangażowany twórca –> mierne, skazane na zapomnienie dokonania.

Przepraszam, że długo nie odpisywałam, brak czasu, rozjazdy, a dodatkowo ostatnie zmiany na LC zniechęcają mnie, żeby tu zaglądać :(
@lodołamacz
Pełna zgoda!
@ tsantsaro,
W każdą dyskusję staram się wchodzić z dobrą wolą zrozumienia strony przeciwnej i jak najjaśniejszego przedstawienia swojego stanowiska. Tak też traktuję odwoływanie się do przykładów spoza naszego tu i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To są właśnie bzdury, które opowiada się za granicą...Spójrzcie na tematy Targów. Ja takie zapytania miałem już 4 lata temu - zwykli światli Niemcy myśleli, że źle widziane będzie w Polsce nie tylko wydawanie niemieckiej literatury ale i w ogóle jakiekolwiek kontaktowanie się z Niemcami...Kto im tego naopowiadał? Opozycyjni polscy dziennikarze, publikujący w dużych dziennikach niemieckich, bo tylko im udostępniano ich łamy. Histeria i straszenie służy wyłącznie ogłupianiu maluczkich poprzez tworzenie atmosfery zagrożenia, by człowiek reagował nerwowo i nie wybierał racjonalnie. Przecież większość wydawców to opcja bliska pani Oldze, a istnieją programy zagraniczne, które dodatkowo wspierają i tłumaczenia i działalność wydawniczą, także pozaliteracką (np. Fundacja Boscha, fundusze norweskie, Soros). Podobnie jest z (zagranicznymi) prywatnymi mediami, które mają w Polsce niewidzianą gdzie indziej w Europie przewagę. Nikt im nic nie zrobił, ale wszyscy w dalszym ciągu straszą i przesadnie obawiają się, że jeszcze trochę, a zabroniony będzie internet, Kościół na wszystko będzie wydawał imprimatur a klimatyczna katastrofa nastąpi w ciągu jednej sejmowej kadencji.
Plaga na nas idzie z batem
Baby bydom rzondzić światem
Chłopy dziecka kołysać
I psy dupami szczekać będą, szczury będą jak koty, a wrony nad Polską będą zawracać, a bociany pionowo startować...Kiedyś dziady po wsiach takie cuda opowiadały, dziś w te same historie wierzą "młodzi wykształceni z wielkich miast". Kim trzeba być, żeby w to wierzyć wbrew wszystkiemu, co można widzieć na własne oczy? A wyciąga się tylko jakieś prywatne incydenty i rozdmuchuje je do rozmiarów armageddonu. Że się rozdmuchuje to pół biedy, ale że ktoś w to wierzy?? Skąd w Europie tyle tego wrzasku i histerii? A literaci i media tylko podbijają bębenka...

To są właśnie bzdury, które opowiada się za granicą...Spójrzcie na tematy Targów. Ja takie zapytania miałem już 4 lata temu - zwykli światli Niemcy myśleli, że źle widziane będzie w Polsce nie tylko wydawanie niemieckiej literatury ale i w ogóle jakiekolwiek kontaktowanie się z Niemcami...Kto im tego naopowiadał? Opozycyjni polscy dziennikarze, publikujący w dużych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tak, masz rację, to przykre. Ale ja im po prostu współczuję. Bo nie potrafią się cieszyć z rzeczy, które innym sprawiają frajdę i po prostu radują.

Tak, masz rację, to przykre. Ale ja im po prostu współczuję. Bo nie potrafią się cieszyć z rzeczy, które innym sprawiają frajdę i po prostu radują.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

A dlaczego miałbym się cieszyć z sukcesu kompletnie mi obcej osoby? Dostała nagrodę - ok, gratulacje, ale nie zamierzam skakać pod sufit i pisać peany na jej cześć (jak kiedyś inna polska noblistka na cześć Stalina) tylko i wyłącznie dlatego, że oboje urodziliśmy się w tym samym kraju.

A dlaczego miałbym się cieszyć z sukcesu kompletnie mi obcej osoby? Dostała nagrodę - ok, gratulacje, ale nie zamierzam skakać pod sufit i pisać peany na jej cześć (jak kiedyś inna polska noblistka na cześć Stalina) tylko i wyłącznie dlatego, że oboje urodziliśmy się w tym samym kraju.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

@Armand_Duval
To może przeczytasz książki Olgi Tokarczuk, by nie stała Ci się obca? Zachęcam do tego - jej proza towarzyszy mi od wielu lat i jestem z tego powodu szczęśliwa oraz czytelniczo usatysfakcjonowana.
Może warto spojrzeć na powieści i opowiadania noblistki przez pryzmat literackich nurtów i konwencji (pierwsze jej utwory to - moim zdaniem - najlepsze przykłady realizmu magicznego w polskiej prozie).

Ja skakałam pod sufit na wieść o tym Noblu i czekałam na przyznanie tej nagrody pani Tokarczuk od dwóch lat. I nie widzę w tym niczego złego.
Pozdrawiam.

@Armand_Duval
To może przeczytasz książki Olgi Tokarczuk, by nie stała Ci się obca? Zachęcam do tego - jej proza towarzyszy mi od wielu lat i jestem z tego powodu szczęśliwa oraz czytelniczo usatysfakcjonowana.
Może warto spojrzeć na powieści i opowiadania noblistki przez pryzmat literackich nurtów i konwencji (pierwsze jej utwory to - moim zdaniem - najlepsze przykłady...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

@betsy, @allison

Czy wszyscy muszą odczuwać identyczne emocje, identyczne z wolą tego kto je odczuwa? Nie przesadzajcie. Jedni mają powód do radości, inni nie mają, jednym podoba się jej twórczość, innym nie, jedni przeczytali, inni nie doczytali, bo nie dali rady, jeszcze inni nie czytali i nie zamierzają przeczytać.

Cieszycie się? W porządku. Ale dajcie innym prawo do odczuwania własnych emocji, bo z tych komentarzy wynika, że powszechne ukontentowanie jest niemal obowiązkiem każdego polskiego obywatela.

@allison

Co do najlepszych, to bym polemizowała. Polecam Twojej uwadze: A jak królem, a jak katem będziesz[bookLink]50846|A jak królem, a jak katem będziesz[/bookLink].

@betsy, @allison

Czy wszyscy muszą odczuwać identyczne emocje, identyczne z wolą tego kto je odczuwa? Nie przesadzajcie. Jedni mają powód do radości, inni nie mają, jednym podoba się jej twórczość, innym nie, jedni przeczytali, inni nie doczytali, bo nie dali rady, jeszcze inni nie czytali i nie zamierzają przeczytać.

Cieszycie się? W porządku. Ale dajcie innym prawo do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Oczywiście, rozumiem osoby, którym twórczość Olgi Tokarczuk nie przypadła do gustu, bo ją POZNALI. Nie pojmuję jednak tych krytykantów, którzy z góry są na NIE, mimo iż żadnej książki nie przeczytali, a jedynie coś tam usłyszeli w tv.

Swoich literackich gustów nikomu nie narzucam. Uważam, że można pięknie się różnić i szanować. Żyję i staram się dać żyć innym. Na tyle, na ile umiem, bo do ideału mi daleko. I z tego też się cieszę, bo - jak napisała inna polska noblistka, Wisława Szymborska: "W nas – tłuszcze, nerwy, żyły, śluzy i sekretności. I jest nam odmówiony idiotyzm doskonałości" - to cytat z "Cebuli", jednego z moich ulubionych wierszy:)

Oczywiście, rozumiem osoby, którym twórczość Olgi Tokarczuk nie przypadła do gustu, bo ją POZNALI. Nie pojmuję jednak tych krytykantów, którzy z góry są na NIE, mimo iż żadnej książki nie przeczytali, a jedynie coś tam usłyszeli w tv.

Swoich literackich gustów nikomu nie narzucam. Uważam, że można pięknie się różnić i szanować. Żyję i staram się dać żyć innym. Na tyle, na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To się różnimy, ponieważ ja staram się zrozumieć nawet tych, co nie przeczytali i są na "nie", czy też "NIE", jak to podkreślasz (zazwyczaj interesujące jest uzasadnienie tego "nie"). Sama mogłabym wymienić nazwiska autorów i autorek, do których jestem z takich czy innych powodów uprzedzona. A powodów uprzedzenia może być mnóstwo, niekoniecznie ten, o którym piszesz, a raczej ten, który przypisujesz wszystkim bez wyjątku. Nie widzę w tym nic godnego potępienia, przecież można upatrywać w tym "nie": różnorodności gustów, świadomości w dokonywaniu wyborów czytelniczych, ich ukierunkowania... Literatura nie kończy się na Tokarczuk. Oczywiście, może w ten sposób straci się szansę na zapoznanie się z jakimś wiekopomnym dziełem, ale zawsze się traci. Nie jesteśmy w stanie przeczytać wszystkiego. I nie musimy czytać wszystkiego.

Co do krytykanctwa: przyznam, że nie wiem, czego ta krytyka konkretnie dotyczyła/dotyczy i czy rozmawiamy o wpisach na tym portalu pod informacją o Noblu (dość szybko zakończyłam śledzenie tych komentarzy). Nie wiem też, czy ci "krytykanci" Tokarczuk przeczytali jej książki. Niby skąd mam to wiedzieć?

Dobrze, że doprecyzowałaś swoją wypowiedź, bo ten komentarz: "Tak, masz rację, to przykre. Ale ja im po prostu współczuję. Bo nie potrafią się cieszyć z rzeczy, które innym sprawiają frajdę i po prostu radują" - strasznie mnie zirytował. Współczucie... Podejrzenie jakiegoś deficytu emocjonalnego... I tylko dlatego, że ktoś nie podziela Twojego entuzjazmu.

To ja pozwolę sobie rzucić w Szymborskiej "Cebulę" kamykiem, ale nie byle jaki to "Kamyk", wprost z ogrodu poezji Zbigniewa Herberta. ;)

To się różnimy, ponieważ ja staram się zrozumieć nawet tych, co nie przeczytali i są na "nie", czy też "NIE", jak to podkreślasz (zazwyczaj interesujące jest uzasadnienie tego "nie"). Sama mogłabym wymienić nazwiska autorów i autorek, do których jestem z takich czy innych powodów uprzedzona. A powodów uprzedzenia może być mnóstwo, niekoniecznie ten, o którym piszesz, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Dziś polityczne stało się, co jemy, w jaki sposób żyjemy, jakie mamy nastawienie do innych

Tylko dziś? Hmm... A wcześniej tego nie było? Z tego komentarza Tokarczuk (możliwe, że wyrwanego z kontekstu) wynika, że ma dobrą pamięć, ale krótką.

Dziś polityczne stało się, co jemy, w jaki sposób żyjemy, jakie mamy nastawienie do innych

Tylko dziś? Hmm... A wcześniej tego nie było? Z tego komentarza Tokarczuk (możliwe, że wyrwanego z kontekstu) wynika, że ma dobrą pamięć, ale krótką.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post