Kiedy człowiek uświadomi sobie, że życie jest tylko krótkim epizodem świadomości staje się "maszyną do przeżywania".

Kiedy człowiek uświadomi sobie, że życie jest tylko krótkim epizodem świadomości staje się "maszyną do przeżywania".

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ja nie uważam żeby piśmiennictwo zanikało. Zanika *czytelnictwo*, ale jeśli chodzi o pisarzy to nie mamy na co narzekać. Dlaczego? Bo w tym medium nadal pojawia się dużo perełek. Pisarze nadal potrafią tworzyć niebywałe opowieści. Dzisiejsza kinematografia jest pod tym względem na żałosnym poziomie, coraz trudniej o jakiś naprawdę odkrywczy film. XX dał nam wiekopomne dzieła filmowe, i choć lista najbardziej pamiętnych tytułów może być dla wielu subiektywna, trzeba zauważyć że większość najsłynniejszych produkcji tamtych lat była czymś nowym, odkrywczym. Dzisiaj większość produkcji to remake'i, rebooty, kontynuacje, spin-offy, albo po prostu kolejne adaptacje. I choć wśród nich trafiają się też wspaniałe perełki, to raczej nie przejdą one do historii kina, tak jak to było dawniej. Z kolei kiedy pojawi się produkcja zupełnie nowatorska, mam wrażenie że przechodzi zupełnie bez echa. Świat seriali stoi może nieco lepiej, ale też nie za dobrze. Tu też można zrobić subektywną wyliczankę: wszyscy słyszeli takie rewolucyjne tytuły jak "Star Trek", "Dr House", "Buffy", "Archiwum X", "Doctor Who", "Supernatural" czy "Zagubieni". Dziś na pierwszych stronach gazet są natomiast "Ekspansja" i "Gra o Tron". Ale mało się słyszy o zupełnie nowych dziełach jak "Podróżnicy" czy, dajmy na to, "Grimm". Coś co ma wyrobioną franczyzę natychmiast się wybija, nowatorskie twory giną w tłumie, a tak nie powinno być. Kinematografia wkrótce podzieli los muzyki, w której już mało kto stawia na walory artystyczne, lecz na to żeby się wybić. A najłatwiej się wybić stosując sprawdzone brzmienia, tylko w nowej aranżacji, dodatkowo katując odbiorcę swoimi utworami na każdym możliwym kroku, aż w końcu odbiorcy uwierzą że dany kawałek faktycznie jest dobry. Efektem jest duża utrata różnorodności. I to już nie jest subiektywizm, świat muzyki pop tak właśnie funkcjonuje.
Książka i komiks utrzymują natomiast swoje pozycje mistrzów tworzenia nowych światów. Dlatego w mojej opinii piśmiennictwo wcale nie umiera. I nie może umrzeć, bo jeśli to nastąpi - skąd będziemy brali nowe opowieści?

Ja nie uważam żeby piśmiennictwo zanikało. Zanika *czytelnictwo*, ale jeśli chodzi o pisarzy to nie mamy na co narzekać. Dlaczego? Bo w tym medium nadal pojawia się dużo perełek. Pisarze nadal potrafią tworzyć niebywałe opowieści. Dzisiejsza kinematografia jest pod tym względem na żałosnym poziomie, coraz trudniej o jakiś naprawdę odkrywczy film. XX dał nam wiekopomne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na przełomie XVIII i XIX wieku odsądzano od czci i wiary powieści. Miały bowiem przyczynić się do upadku moralnego i intelektualnego. Uważano je za barbarzyńskie oblicze literatury. I jakoś ludzkość nie obumarła od tego. Czarnowidztwo Dukaja być może ma swoje źródło w usychającej popularności pisarza, który coraz bardziej odchodzi w niebyt nie potrafiąc złapać kontaktu z czytelnikiem.

Na przełomie XVIII i XIX wieku odsądzano od czci i wiary powieści. Miały bowiem przyczynić się do upadku moralnego i intelektualnego. Uważano je za barbarzyńskie oblicze literatury. I jakoś ludzkość nie obumarła od tego. Czarnowidztwo Dukaja być może ma swoje źródło w usychającej popularności pisarza, który coraz bardziej odchodzi w niebyt nie potrafiąc złapać kontaktu z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czytam: "bardzo trudno mi wejść w lekturę współczesnej fikcji fabularnej: bo to są scenariusze" i potwierdzam. Mnie też to nudzi.

Czytam: "bardzo trudno mi wejść w lekturę współczesnej fikcji fabularnej: bo to są scenariusze" i potwierdzam. Mnie też to nudzi.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Treść wywiadu z Dukajem to chyba przede wszystkim efekt niepokoju o przyszłość ludzkiej kultury. Jak mawiał klasyk, przewidywanie jest trudne, szczególnie, gdy dotyczy przyszłości.
Wydaje mi się, że jednak można sporo powiedzieć o tym, co nas czeka niedługo.

Trochę pomocne jest odpowiadanie sobie na pytanie - po co żyjemy? Odpowiedź na nie, to wbrew pozorom (sugerującym patos czy wydumany egzystencjalizm) klucz naszego preferowanego odbioru świata.

Pierwsze z brzegu nawiązanie do rozmowy - sztuczna inteligencja (AI) jako twór absorbujący nas czasowo coraz bardziej.
Współczesna nauka zakłada, że życie powstało z materii nieorganicznej, czyli były pierwiastki, cząsteczki kilkuatomowe, aminokwasy, struktury białkowe,... Jeśli tak, to AI nie jest na 'straconej pozycji' w uzyskaniu świadomości i uniezależnieniu się intelektualnym od nas. Skoro nam się udało zbudować umysł, to czemu krzem nie mógłby dokonać analogicznego przejścia przez osobliwość emergencji do złożoności analogicznej do życia białkowego? Nawet, jeśli to mrzonka, to podobnie jak widział obce cywilizacje A. Clark (że wystarczająco zaawansowana cywilizacja mogłaby robić takie rzeczy, że traktowalibyśmy je jak magię), nasze AI mogłoby się stać niedługo w dodawaniu (czym jest formalnie krzemowa maszyna Turinga) czymś magicznym. Samo wystarczająco szybkie przewarzanie zbiorów danych zapewne uznalibyśmy za 'autentycznie inteligentne'. My też mamy skończone tempo reakcji, przetwarzania obrazu, pojemności pamięci. Sztuka wydaje się nam czymś uduchowionym, niepojętym dla AI, nieosiągalnym dla niej. Ale czy nie jest tak, że nasze antropocentryczne widzenie świata i budowanie kultury jest takie (ludzkie), bo po prostu my to tworzymy! To tylko (lub aż) kwestia smaku. Samo poczucie piękna nie da się uogólnić na coś obiektywnego. Jeśli więc dobrą abstrakcję malarską stworzy komputer, to raczej nie odróżnimy jej od pracy człowieka.
My rozumiemy uczucia, czujemy niuans rozmowy, potrafimy zadziwić się światem. Być może, ale czy to tak jest na pewno? Być może jest jednak tak, że zdefiniowaliśmy naszą kulturę tak, że ona PASUJE TYLKO DO NAS. A wnioski prowadzące do naszej wyjątkowości, to może takie swoiste petitio principii?

Dukaj analizuje przemiany społeczne, zastanawia się nad kierunkiem przeobrażeń. Podobno już Arystoteles narzekał na młodzież. Więc pewne zjawiska ludzkiej natury są falowaniem periodycznym (pewne postawy kultury, kontrkultury, negacji wartości rodziców), są okresowymi zmianami. Chyba nie o to chodzi. Da się bowiem dostrzec pewne jednokierunkowe i nieuchronne zmiany; o nie właśnie warto pytać. Nauki społeczne i kognitywne sugerują, że nie dajemy sobie rady z istniejącymi współcześnie możliwościami wyboru. Czasem unosimy się na fali popędów i potrzeb dopaminy ('jutro więcej lajków'). Idziemy w kierunku atomizacji tych pragnień, dedykowanych rozwiązań. Taka jest pewna średnia trendu. Jednak jest coś na głębszym poziomie, co pozostaje nadzieją.
Bodźcowani jesteśmy przez strumień danych, czasem przyswajamy z nich ekstrakty w postaci informacji. Jednak dopiero wiedza pozwala nam priorytetyzować te informacje. Do tego potrzebna jest regularna nauka, najlepiej z książek. A jeśli intensywnie operujemy wiedzą, to w nagrodę czasem osiąga taki wytrwały umysł stan mądrości.
Jeszcze obecnie tę drogę poznania najlepiej da się realizować czytając (tak w połączeniu z innymi metodami przyswajania świata). Może się mylę, ale obecnie w cenie nie jest skupienie się na detalu pewnego złożonego zjawiska, ale powrót do podstaw. Zrozumienie istoty ewolucji (biologicznej, ale i tej na poziomie przyczyna-skutek i współwystępowania - tak na poziomie nauk podstawowych), procesów logicznego budowania sądów, korzystanie z wypracowanych mechanizmów sceptycyzmu i pytania o sedno - to narzędzia do sprawnego poruszania się w dowolnej strukturze otaczającego nas świata. Człowiek nie wymyślił nic lepszego.
Oczywiście można czerpać przyjemność z czystej konsumpcji wytworów świata. Wtedy jednak stajemy się sterowalni, łatwo tłumaczymy sobie świat magią (bo jeśli założymy, że i tak nie da się ogarnąć niczego, to przynajmniej określimy się jako zwolennicy pewnych substytutów, narracji w stylu postmodernizmu zaaplikowanego do rzeczywistego świata) i zawsze odnajdziemy podobnych sobie. Nic tak nas nie usypia, jak błogość potwierdzenia, że mamy posłuch u innych. Stąd mamy te grupy wsparcia, bańki informacyjne, uparte dążenie do samorealizacji (która nie jest zła, ale bez odrobiny elitaryzmu wynikającego z ciężkiej pracy nad sobą, daje mizerne efekty).

I tak dalej, i tak dalej.

Czyli - CZYTAJMY DOBRE KSIAŻKI, BO TO SIĘ OPŁACI.

Pozdrawiam
Carmel

Treść wywiadu z Dukajem to chyba przede wszystkim efekt niepokoju o przyszłość ludzkiej kultury. Jak mawiał klasyk, przewidywanie jest trudne, szczególnie, gdy dotyczy przyszłości.
Wydaje mi się, że jednak można sporo powiedzieć o tym, co nas czeka niedługo.

Trochę pomocne jest odpowiadanie sobie na pytanie - po co żyjemy? Odpowiedź na nie, to wbrew pozorom (sugerującym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Papier przetrwa setki lat,płyta CD ile ?

Papier przetrwa setki lat,płyta CD ile ?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

A ja uważam inaczej.

Kultura społeczna rządzi się swoją dynamiką. Owszem teraz jesteśmy zachłyśnięci wszystkim, co mobilne, online i smart, ale to nam się za niedługo zacznie ulewać.
Upraszczając: Dzieci Kwiaty zakwestionowały wychuchany porządek swoich zawsze szczęśliwych matek - pań domu. Kolejne pokolenie zdjęło jednak kwiaty i paciorki, po czym zabrało się za biznes w powstających jak grzyby biurowcach. Ich dzieci zaś stwierdziły, że praca nie jest treścią życia, rzuciły korpo w diabły i postawiły na samorozwój.
Moim zdaniem jeszcze chwileczkę, jeszcze momencik i wróci nam apetyt na więcej, na coś ambitniejszego. Ale to jeszcze nie teraz.

A ja uważam inaczej.

Kultura społeczna rządzi się swoją dynamiką. Owszem teraz jesteśmy zachłyśnięci wszystkim, co mobilne, online i smart, ale to nam się za niedługo zacznie ulewać.
Upraszczając: Dzieci Kwiaty zakwestionowały wychuchany porządek swoich zawsze szczęśliwych matek - pań domu. Kolejne pokolenie zdjęło jednak kwiaty i paciorki, po czym zabrało się za biznes...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jeśli cała nasza wiedza będzie zdigitalizowana to istnieje niebezpieczeństwo, że jakiś kataklizm jak np. wyjątkowo niszczycielski rozbłysk słoneczny lub coś innego w skali całej planety spowoduje, że ją utracimy. Moim zdaniem książki w formie papierowej, będą z nami jeszcze bardzo długo :)

Jeśli cała nasza wiedza będzie zdigitalizowana to istnieje niebezpieczeństwo, że jakiś kataklizm jak np. wyjątkowo niszczycielski rozbłysk słoneczny lub coś innego w skali całej planety spowoduje, że ją utracimy. Moim zdaniem książki w formie papierowej, będą z nami jeszcze bardzo długo :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

"Przyzwyczaimy się. Już się przyzwyczailiśmy." - dokładnie tak jest. I zdumiewa mnie to w jakim świecie żyjemy... epoka przejściowa, z której na co dzień nie zdajemy sobie nawet sprawy. Żadna tam rewolucja, tylko małe kroczki, bardzo stopniowe zmiany, których nawet nie zauważamy i nie jesteśmy do końca świadomi (chociażby to jak Netflix i seriale wpływają na współczesne powieści i cały proces czytania). Pewnie nawet się nie skapniemy kiedy nastanie epoka post-piśmienna... takie to będzie naturalne. Co jest niepokojące i fascynujące jednocześnie... świetny wywiad i ważna książka pana Dukaja!

"Przyzwyczaimy się. Już się przyzwyczailiśmy." - dokładnie tak jest. I zdumiewa mnie to w jakim świecie żyjemy... epoka przejściowa, z której na co dzień nie zdajemy sobie nawet sprawy. Żadna tam rewolucja, tylko małe kroczki, bardzo stopniowe zmiany, których nawet nie zauważamy i nie jesteśmy do końca świadomi (chociażby to jak Netflix i seriale wpływają na współczesne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej