Ja też czytałem namiętnie Niziurskiego. To było jak zanurzenie w inny świat. Zwłaszcza, że wtedy nikt nie słyszał o komputerach, internetach, smartfonach i facebookach.

Ja też czytałem namiętnie Niziurskiego. To było jak zanurzenie w inny świat. Zwłaszcza, że wtedy nikt nie słyszał o komputerach, internetach, smartfonach i facebookach.

Uwielbiałam Niziurskiego jako dziecko! Będę polować na biografię i mam nadzieję, że jej premiera będzie też przyczynkiem do wznowienia powieści tego wspaniałego pisarza w nowych wydaniach papierowych i e-bookach, tak żeby łatwo mogło się nimi cieszyć nowe pokolenie :)

Uwielbiałam Niziurskiego jako dziecko! Będę polować na biografię i mam nadzieję, że jej premiera będzie też przyczynkiem do wznowienia powieści tego wspaniałego pisarza w nowych wydaniach papierowych i e-bookach, tak żeby łatwo mogło się nimi cieszyć nowe pokolenie :)

Dla mnie Niziurski to była ucieczka do innego, piękniejszego świata. Chętnie tam powrócę.

Dla mnie Niziurski to była ucieczka do innego, piękniejszego świata. Chętnie tam powrócę.

Osobiście nie zaczytywałam się w Niziurskim, ale na kiermaszu książkowym znalazłam "Sposób na..." i kupiłam synowi. Masz rację, że jest to trochę twórczość nieaktualna, bo "nie ma komórek, komputerów i na deskach nie jeżdżą", ale wartości jak autor hołubił bardzo przydałyby się współczesnej młodzieży.

Osobiście nie zaczytywałam się w Niziurskim, ale na kiermaszu książkowym znalazłam "Sposób na..." i kupiłam synowi. Masz rację, że jest to trochę twórczość nieaktualna, bo "nie ma komórek, komputerów i na deskach nie jeżdżą", ale wartości jak autor hołubił bardzo przydałyby się współczesnej młodzieży.

Tak, jak nie cierpiałam rozdziamdzianej Ani z Zielonego Wzgórza tak wielbiłam Ciamcie i Okista. Teraz wytrwale pracuję nad przekazaniem tych fascynacji moim synom. I choć to piękne przygody, świat taki nieskomplikowany, bez dramatów ciężkiego kalibru, dowcipny i z przyjaźnią na śmierć i życie, to niestety, nie jest łatwo. Powód oczywisty - świat Niziurskiego, świat naszego dzieciństwa, zwyczajnie odstaje od teraźniejszości i dzieciaki czasami nie potrafią pojąć tych różnic. A i my sami także zapominamy, jak to drzewiej było. Pamiętacie "rybaki" i "tatusie"? Hmm, u mnie trochę trwało przypominanie.

Tak, jak nie cierpiałam rozdziamdzianej Ani z Zielonego Wzgórza tak wielbiłam Ciamcie i Okista. Teraz wytrwale pracuję nad przekazaniem tych fascynacji moim synom. I choć to piękne przygody, świat taki nieskomplikowany, bez dramatów ciężkiego kalibru, dowcipny i z przyjaźnią na śmierć i życie, to niestety, nie jest łatwo. Powód oczywisty - świat Niziurskiego, świat naszego...

Nie ma mowy o niebycie Niziurskiego, póki jestem ja i dzieci moje.
A ja już się postaram, aby duch Piegusa żył jeszcze długo, długo wśród kolejnych pokoleń łokciowego rodu mego. Tak po mieczu jak i po kądzieli.

Nie ma mowy o niebycie Niziurskiego, póki jestem ja i dzieci moje.
A ja już się postaram, aby duch Piegusa żył jeszcze długo, długo wśród kolejnych pokoleń łokciowego rodu mego. Tak po mieczu jak i po kądzieli.

Uwielbiam Niziurskiego i udało mi się zgromadzić całą kolekcję jego książek. Dokładnie tak jak autor tego artykułu zaczytywałem się książkami Niziurskiego (a i Nienackiego) kiedy byłem otrokiem... ale i dzisiaj, będąc dorosły chętnie wracam do tych książek (i filmów, chociaż ekranizacje były różne... pamiętam jak czekało się na odcinek Marka Piegusa :D) Niziurski świetnie opisywał grupki rówieśnicze, życie szkolne, używał gwary. Nie moralizował zbytnio lub robił to w sposób świetnie wyważony. Jego pierwsze i ostatnie książki są niestety najsłabsze. Pierwsze jak "Dzwonnik od świętego Floriana" mocno przesiąknięty socrealizmem a ostatnie nieco na siłę robione z wątkami fantastyki naukowej. Dialogi drętwe... "Księga urwisów", "Siódme wtajemniczenie", "Jutro klasówka", "Awantura w Niekłaju", przygody Cymeona i Marka Piegusa - to są niezwykłe książki. Dziękuję autorowi artykułu za link do biografii - przeczytam z pewnością :D

Uwielbiam Niziurskiego i udało mi się zgromadzić całą kolekcję jego książek. Dokładnie tak jak autor tego artykułu zaczytywałem się książkami Niziurskiego (a i Nienackiego) kiedy byłem otrokiem... ale i dzisiaj, będąc dorosły chętnie wracam do tych książek (i filmów, chociaż ekranizacje były różne... pamiętam jak czekało się na odcinek Marka Piegusa :D) Niziurski świetnie...

Ha, pragnę zauważyć, że wtedy młode czytelniczki wykazywały się bardziej eklektycznym gustem: czytałam zarówno dziewczyńską Krystynę Siesicką, Małgorzatę Musierowicz, Halinę Snopkiewicz, Ewę Nowacką, Marię Krüger, jak i chłopackich Zbigniewa Nienackiego, Edmunda Niziurskiego, a nawet Juliusza Verne'a i  [authorPhoto]30436|James Oliver Curwood[/authorPhoto] James Oliver Curwood[authorLink]30436|James Oliver Curwood[/authorLink] :-)

Moje ulubione książki Niziurskiego to "Szkolny lud, Okulla i ja" i "Niewiarygodne przygody Marka Piegusa".

Ha, pragnę zauważyć, że wtedy młode czytelniczki wykazywały się bardziej eklektycznym gustem: czytałam zarówno dziewczyńską Krystynę Siesicką, Małgorzatę Musierowicz, Halinę Snopkiewicz, Ewę Nowacką, Marię Krüger, jak i chłopackich Zbigniewa Nienackiego, Edmunda Niziurskiego, a nawet Juliusza Verne'a i  [authorPhoto]30436|James Oliver Curwood[/authorPhoto] James Oliver...