Gdy pod oknem stawał trubadur, to było wydarzenie. Słuchało się wyśpiewywanych historii, a o wykonawcy wystarczała informacja, że ów przybył z daleka.
Ale kiedyś trubadur to był rarytas, a teraz i opowiadaczy i przekazywanych przez nich historii jest tyle, że się w Empiku półki uginają.
Zawsze więc będą autorzy, których książki, z uwagi na jakość, będą bronić się same.
I znajdą też tacy, którzy podskórnie będą czuć, że mały skandalik lepiej podkręci sprzedaż, bo losowi trzeba dopomóc.
Acz wydaje mi się, że nigdy nie przeskoczymy w tych praktykach Amerykanów.

Gdy pod oknem stawał trubadur, to było wydarzenie. Słuchało się wyśpiewywanych historii, a o wykonawcy wystarczała informacja, że ów przybył z daleka.
Ale kiedyś trubadur to był rarytas, a teraz i opowiadaczy i przekazywanych przez nich historii jest tyle, że się w Empiku półki uginają.
Zawsze więc będą autorzy, których książki, z uwagi na jakość, będą bronić się same.
I...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest różnica pomiędzy "kreowaniem wizerunku", który nie ma nic wspólnego z twórczością, a okłamywaniem czytelnika co do tej twórczości właśnie.
Nic mnie nie obchodzi wygodne bądź trudne dzieciństwo autora, jeśli pisze zwyczajną fikcję i nie próbuje jej sprzedawać jako dokumentu. Tak samo nie obchodzi mnie narodowość, kolor skóry, przekonania religijne i orientacja seksualna. Nie obchodzą mnie skandale obyczajowe, jego/jej stosunki z partnerem, liczba dzieci i ich uczucia względem ojca/matki. Autor fikcji jako człowiek dla mnie nie istnieje, jest tylko etykietka na książce, która podpowiada mi które książki wyszły spod tej samej ręki, a zatem można się po nich spodziewać podobnego poziomu.
Jeśli w ramach reklamy spróbuje czytelnika skłonić do kupienia książki z litości (bo jest biedny, miał trudne dzieciństwo, należy do prześladowanej mniejszości...) lub w ramach solidarności (pochodzi z tej samej grupy, wyznaje te same poglądy co przeciętny spodziewany czytelnik) czy jakkolwiek inaczej posługując się prawdziwym lub wymyślonym wizerunkiem, to mam to gdzieś. Po pierwszą książkę być może sięgnę, ale prędzej zachęci mnie okładka niż wizerunek autora, a tak naprawdę to raczej opinie wiarygodnych lub zaufanych źródeł niż jakakolwiek reklama, ale po drugą sięgnę tylko wtedy, jeśli pierwsza mnie do tego zachęci, nie zrezygnuję z dzieła dupka lub blagiera, jeśli jest dobre, żeby pozbawić drania możliwości zarobku i nie kupię gniota po to, żeby wesprzeć jakiegoś godnego litości biedaka. Kupuję dzieło, nie wizerunek autora.

Wszystko to do czasu, dopóki autor nie próbuje swoim wizerunkiem reklamować rzekomej wysokiej jakości swoich dzieł. W sytuacji opowieści "na faktach", czy to dokumentalnych, czy fabularyzowanych, sprawa jest oczywista. Nie kupię relacji "naocznego świadka", jeśli dowiem się, że świadkiem żadnym nie był. Nie kupię "wnikliwej analizy źródeł historycznych", jeśli dowiem się, że pisał to nie historyk, a wyznawca teorii spiskowych albo średnio kompetentna dziennikarka zajmująca się dotąd całkiem innymi dziedzinami. Jeśli wiarygodność opisanej historii ma się rzekomo opierać na wiedzy i rzetelności autora, to podziękuję za autorów nie wykazujących się minimalnymi akceptowalnymi dla mnie w danej dziedzinie kwalifikacjami (jeśli nie specjalista, jeśli np. dziennikarz, to niech będzie to dziennikarz regularnie zajmujący się daną dziedziną, stale mający kontakt ze specjalistami, a nie koleś oderwany od działu z modą, który nagle postanowił pisać o sporcie albo o astronomii) i zdecydowanie odrzucę i każdego będę przestrzegać przed tymi autorami, o których się dowiedziałam, że nie tylko kwalifikacji nie mają, ale że jeszcze próbowali w tej kwestii oszukiwać. Już lepszy autor, który z góry się przyznaje do swoich braków, o którym wiadomo, że jest tylko pasjonatem, nie specjalistą, że korzystał z relacji z drugiej i trzeciej ręki, a czego brakowało, to zmyślał, niż taki, który oszukuje czytelnika i próbuje swoje kompetencje przedstawić jako wyższe niż są w istocie. Takim mówię zdecydowane nie!
To w sprawach literatury rzekomo opisującej rzeczywistość, niby to opartej na faktach.

Ale w beletrystyce też mam wymagania. Jeśli autor nic o sobie nie mówi, to dobrze. Ale beletrystyka, choćby nie wiem jak fikcyjna, też w pewien sposób opisuje rzeczywistość. I jeśli autor chwali się wiedzą w jakiejś dziedzinie, z której to niby wiedzy intensywnie czerpie w swoich dziełach, co jest ich wielką zaletą, bo są niby to takie autentyczne, wiarygodnie opisują świat i rządzące nim mechanizmy, to jeśli okaże się, że w sprawie tej swojej wiedzy ordynarnie kłamał, ma u mnie duży minus, a może nawet zostać na dobre skreślony.
Fabuła w kryminale może być dowolnie zmyślona, zbrodnia dowolnie wydumana. Chciałabym jednak, jeśli akcja dzieje się w określonym miejscu i czasie, by organy ścigania i system prawny były przedstawione w miarę zgodnie z rzeczywistością tam i wtedy. Jeśli historia będzie wewnętrznie spójna, intryga inteligentnie poprowadzona, opowieść porywająca, to wiele mogę autorowi wybaczyć, zastosowanie znanych z filmów amerykańskich standardów w niby to polskiej rzeczywistości może mi trochę zgrzytać, ale w fajnej książce przełknę i nie przeszkodzi mi to sięgnąć po kolejną. Co innego jednak, jeśli autor będzie się reklamował jako policjant czy prawnik, który z racji swojego zawodowego doświadczenia "rzetelnie odmalowuje prawdziwe oblicze polskiego wymiaru sprawiedliwości" - jeśli zostanie zdemaskowany jako kłamca lub jeśli w nieopatrznie kupionej jego książce sama znajdę takie bzdury, że w zawodową rzetelność nie będę w stanie uwierzyć, to autor jest u mnie skreślony. Przyzwoita czy nawet dobra książka go nie uratuje. Jeśli pisze dobrze, to po co te kłamstwa? A zatem jeśli kłamie, to najwyraźniej nawet sam nie wierzy, że jego książki mogą się obronić. Jeśli nie wierzy w siebie, nie ma do siebie szacunku, nie potrafi realnie ocenić swojej książki, odróżnić niezłej od gniota, to jeśli nawet jedna była niezła, nie mam żadnej wiarygodnej przesłanki, że druga czy kolejna będzie podobnej lub lepszej jakości - a zatem wolę sięgnąć po książki kogoś, kto sam się ich nie boi, kto swoim nieco bardziej wiarygodnym słowem potrafi potwierdzić stały niezły poziom. No i oczywiście mając wybór nawet pomiędzy podobnej jakości książkami różnych autorów wezmę książkę tego uczciwego, w ramach protestu przeciwko okłamywaniu czytelnika nie będę kłamcy książek kupować i oszusta moimi pieniędzmi dokarmiać.
To samo w każdym innym gatunku, nawet w najbardziej fantastycznych rzetelności można wymagać i jeśli autor chwali się kompetencjami w dziedzinie, w której wykazuje się skrajną niekompetencją, to u mnie jest skreślony. Podparte praktyką psychologa głębokie portrety psychologiczne postaci? Jeśli nie głębokie i niewiarygodne, to autor chwalący się nieistniejącym dyplomem stracił właśnie czytelniczkę, której nie straciłby ktoś, kto o studiach psychologicznych nie wspominał. Realistyczne sceny walki autorstwa historyka, członka grupy rekonstrukcyjnej, sportowego szermierza czy zapaśnika? Jeśli nie realistyczne, a autor o jakiejkolwiek walce takie ma pojęcie, jakie wyniósł z bicia siostry kwiatkiem, to podziękuję. Choć przy dobrej reszcie fabuły mogłabym wybaczyć każdemu, kto by się swoim zmyślonym profesjonalizmem nie chwalił.

Uważajcie, pisarze, co o sobie mówicie, a już zwłaszcza co wypisujecie na okładkach. Jeśli przyłapię na kłamstwie odnośnie kompetencji przydatnych w wiarygodnym opisywaniu tego czy owego, to bezlitośnie skreślam! Wypisywać sobie możecie o tym, jacy to jesteście modni, przystojni, jakie macie piękne auto i ile panienek na waszą inteligencję leci, albo jakimi to jesteście wzorowymi mężami i ojcami i nic mnie to nie obchodzi. Ale pochwalcie się wiedzą i kwalifikacjami, a potem piszcie jakbyście ich nie posiadali, a czytać ani kupować nie będę, oszustów żegnam krótko i ozięble!

Jest różnica pomiędzy "kreowaniem wizerunku", który nie ma nic wspólnego z twórczością, a okłamywaniem czytelnika co do tej twórczości właśnie.
Nic mnie nie obchodzi wygodne bądź trudne dzieciństwo autora, jeśli pisze zwyczajną fikcję i nie próbuje jej sprzedawać jako dokumentu. Tak samo nie obchodzi mnie narodowość, kolor skóry, przekonania religijne i orientacja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jestem jedną z tych osób, które niespecjalnie interesuje pisarz jako jednostka (chyba, że mowa o poezji, bo wtedy osoba autora ma w moim odczuciu dużo większy wpływ bezpośredni na treść). Nie czytam więc biografii, nie szukam informacji, ot, jak jestem ciekawa jakiegoś aspektu z życia pisarza, wchodzę na Wikipedię i zwykle znajduję wszystko, czego mi trzeba. Ale martwi mnie jednocześnie, że istnieją autorzy, którzy (nie)jawnie oszukują w kwestiach, które bezpośrednio dotyczą ich twórczości. Po pierwsze, najzwyczajniej w świecie nie mam ochoty dawać pieniędzy komuś, kto prawdę traktuje jak sugestię, a nie wymóg, a po drugie, obrzydza mnie takie granie na emocjach czytelników. Z drugiej strony, widzimy to wszędzie, szczególnie w dobie internetu. Nie uważam, żeby coś nagle stawało się dobre i w porządku tylko dlatego, że widzimy to wszędzie, ale jeśli wieszamy psy na jednej grupie, to powinniśmy na wszystkich, a z tym, w erze Instagramowych idoli i tym podobnych, będzie ciężko. Koniec końców, myślę że kłamstwo autorów szokuje tutaj mocniej dlatego, że grupa czytelnicza czuje czasami, że jest ponad pewne (dobre czy złe) trendy.

Jestem jedną z tych osób, które niespecjalnie interesuje pisarz jako jednostka (chyba, że mowa o poezji, bo wtedy osoba autora ma w moim odczuciu dużo większy wpływ bezpośredni na treść). Nie czytam więc biografii, nie szukam informacji, ot, jak jestem ciekawa jakiegoś aspektu z życia pisarza, wchodzę na Wikipedię i zwykle znajduję wszystko, czego mi trzeba. Ale martwi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post