Nikt nie pamięta książek w 100%. Po co sobie robić śmietnik. Nie jest to podręcznik,który trzeba wykuć na pamięć. Ja pamiętam to co mnie w danej książce urzekło, zainteresowało, co miało wpływ na mnie.

Nikt nie pamięta książek w 100%. Po co sobie robić śmietnik. Nie jest to podręcznik,który trzeba wykuć na pamięć. Ja pamiętam to co mnie w danej książce urzekło, zainteresowało, co miało wpływ na mnie.

A to,już myślałem.Że,jestem dziwny.

A to,już myślałem.Że,jestem dziwny.

Nic z tego, pod tym względem jesteś zupełnie normalny. Pod koniec roku przejrzę wszystkie tytułu, które w tym roku przeczytałam i sama jestem ciekawa ile z nich będę pamiętać.

Nic z tego, pod tym względem jesteś zupełnie normalny. Pod koniec roku przejrzę wszystkie tytułu, które w tym roku przeczytałam i sama jestem ciekawa ile z nich będę pamiętać.

Odnośnie zabijania radości z czytania w szkołach, moim zdaniem - czy może raczej, patrząc na samego siebie - uważam, że jeżeli człowiek od dziecka był wychowywany do czytania (rodzice czytali mu na dobranoc, sam widział, jak czytają, a potem zaczynał czytać na własną rękę) to potem, kiedy przychodzi do szkoły z wszystkimi jej przymusami i rygorami, jakoś łatwiej jest podejść do obowiązkowych lektur.

Odnośnie zabijania radości z czytania w szkołach, moim zdaniem - czy może raczej, patrząc na samego siebie - uważam, że jeżeli człowiek od dziecka był wychowywany do czytania (rodzice czytali mu na dobranoc, sam widział, jak czytają, a potem zaczynał czytać na własną rękę) to potem, kiedy przychodzi do szkoły z wszystkimi jej przymusami i rygorami, jakoś łatwiej jest...

Zgodzę się z Marcelem. Szkoła, jakkolwiek opresyjna i szkodliwa by nie była, niewielkie ma szanse cokolwiek w nas zabić. Kto pokochał książki przed rozpoczęciem nauki w szkole, kto nauczył się czytać i czerpać z tego przyjemność zanim kazano mu czytać na zaliczenie, ten raczej szkołę przetrwa. Szkoła może takiemu obrzydzić klasykę, ale raczej nie czytanie jako takie.
Problem w tym, że większość dzieci trafia do szkół ZANIM zasmakują w książkach, większość zanim w ogóle nauczą się czytać, a komu nie czytano w domu, ten ze szkołą styka się wcześniej niż w ogóle z koncepcją książki i opowieści w niej zawartej. Stąd szkoła nie tyle zabija miłość do książek, co zapobiega jej wykształceniu. Przez brak porównania do książek ciekawszych i bezprzymusowych, szkoła prezentuje nieobeznanemu wcześniej z książką dziecku jedyny wizerunek książki, z jakim to dziecko się styka i jaki poznaje. A że jest to wizerunek niekorzystny, składający się z przymusu, nudy, niezrozumienia, zakazu myślenia i własnej interpretacji, nakazu przyjęcia interpretacji jedynie słusznej, choć sprzecznej z własnymi odczuciami i niezrozumiałej, oraz presji i oceny, często negatywnej, nie tylko wykonania zadania (przeczytanie), ale także, co gorsze, własnych myśli i uczuć czytelnika (zrozumienie/niezrozumienie/niesłuszne rozumienie utworu), to dziecko jest do książki skutecznie zniechęcane. Wie, że są książki wstrętne. Ale nie wie, że są też inne, przyjemne. Nie wie tego jak my, czytelnicy, że wśród wielu różnych istnieją też książki wstrętne. Nie: że są książki wstrętne, ale: że książki są wstrętne. Wydaje mu się, że takie są wszystkie - bo wszystkie, które poznał, takie właśnie były, bo nigdy nie dano mu szansy zbudowania z jakąkolwiek książką jakichkolwiek pozytywnych skojarzeń. Dlatego szkoła nie zabija miłości do książek. Ona zapobiega jej wystąpieniu w tych przypadkach, w których nie rozwinęła się przedtem. Szkoła jest jak szczepionka przeciwko książkolubieniu - zapobiega wystąpieniu tej choroby, ale nie leczy pacjentów już zarażonych.

Zgodzę się z Marcelem. Szkoła, jakkolwiek opresyjna i szkodliwa by nie była, niewielkie ma szanse cokolwiek w nas zabić. Kto pokochał książki przed rozpoczęciem nauki w szkole, kto nauczył się czytać i czerpać z tego przyjemność zanim kazano mu czytać na zaliczenie, ten raczej szkołę przetrwa. Szkoła może takiemu obrzydzić klasykę, ale raczej nie czytanie jako takie.
...

Na moje czytanie szkoła nie miała żadnego wpływu. To co musiałam w szkole przeczytać, no trudno, jakoś przebrnęłam. Ale w moim świecie książek to był drobny fragment. Chociaż nie darzę miłością Polskich klasyków. Mojej córce też najpierw czytałam, a później podsuwałam książki, które ją zainteresują i będzie się przy nich bawić.
Zgadzam się z @Moniką, ale czasami i w szkole można polubić książki z pomocą kolegów i mądrych nauczycieli.Dla mnie jednak nie istnieją książki wstrętne, tyko kompletnie nie dostosowane do poziomu i zainteresowań uczniów. Od czasu do czasu słyszę głosy oburzenia, że jakiegoś klasyka chcą usunąć z lektur, a przecież on wielkim pisarzem był. Ja się cieszę, że niektóre książki w moich czasach nie były lekturami i ja mogłam je swobodnie poznawać.

Na moje czytanie szkoła nie miała żadnego wpływu. To co musiałam w szkole przeczytać, no trudno, jakoś przebrnęłam. Ale w moim świecie książek to był drobny fragment. Chociaż nie darzę miłością Polskich klasyków. Mojej córce też najpierw czytałam, a później podsuwałam książki, które ją zainteresują i będzie się przy nich bawić.
Zgadzam się z @Moniką, ale czasami i w szkole...

Ja też raczxej,nie jestem fanem klasyków.Ja nie miałem,w szkole lekko.

Ja też raczxej,nie jestem fanem klasyków.Ja nie miałem,w szkole lekko.