"Liu czytelnika swoją prozą przytłacza. A może raczej – przytłacza sobą i swoim intelektem"
Mnie przytłoczył wodolejstwem...

"Liu czytelnika swoją prozą przytłacza. A może raczej – przytłacza sobą i swoim intelektem"
Mnie przytłoczył wodolejstwem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ależ Cixin jest nudny, jak flaki z olejem! Jedyny moment, gdzie istniała ciekawa wizja, to wysłanie z Trisolaris protonów i działania związane z rozwijaniem jego powierzchni. Reszta to drewniane dialogi, brak jakiejkolwiek logiki działania postaci oraz totalnie poroniony i nieprzekonujący wątek gry komputerowej, który jest może i oryginalny, ale tak nieporywający, że wręcz urąga ramom science fiction. Po lekturze pierwszego tomu sposób pisania Autora zdecydowanie przekonał mnie do NIEczytania kolejnych.

Stanowczo sprzeciwiam się stawianiu Cixina wśród klasyków gatunku i demiurgów fantastyki. Za kilka lat w ogóle nie będziemy o jego dziełach pamiętać, a obecne "halo" związane z jego pomysłem wydaje mi się zasługą wyłącznie całkiem sprawnego marketingu. Jeszcze bardziej stanowczo sprzeciwiam się stawianiu go w jednym rzędzie z tak ogromnym umysłem wizjonera, jakim jest Dukaj.

Ależ Cixin jest nudny, jak flaki z olejem! Jedyny moment, gdzie istniała ciekawa wizja, to wysłanie z Trisolaris protonów i działania związane z rozwijaniem jego powierzchni. Reszta to drewniane dialogi, brak jakiejkolwiek logiki działania postaci oraz totalnie poroniony i nieprzekonujący wątek gry komputerowej, który jest może i oryginalny, ale tak nieporywający, że wręcz...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Panie Marcinie, po pierwsze dziękuję za tekst. Przykuł moją uwagę zestawieniem dwóch nazwisk Cixin Liu i Y.N. Harariego. Tego pierwszego znam tylko pierwszą część trylogii, drugiego znam nie tylko "Sapiens", ale również z "Homo deus" i "21 lekcji na XXI wiek". I zainteresowanie tłumów futurystycznymi wizjami Harariego nie dziwi mnie ani trochę, są mocno oparte o aktualne kierunki rozwoju nauki i potrafią syntetycznie obrazować trendy społeczne. Nie wiem w jaki sposób ćwiczenie umysłowe, o którym pan pisze w pierwszym akapicie, miałoby zyskać po dodaniu scen akcji, czyli ubraniu go w szaty literatury science-fiction. Moim zdaniem wartością dodaną może być jedynie walor rozrywkowy. Moim zdaniem dobre SF (i mam tutaj bardziej na myśli film niż książki, bo ich znam więcej w tym gatunku) nie tyle zajmuje się technikaliami podróży intergalaktycznych czy starć między mieszkańcami Ziemi a innymi cywilizacjami, a kierunkiem rozwoju naszej cywilizacji, konsekwencjami zachodzących zmian i pytaniami etycznymi z nich wynikającymi. Podobną rolę pełniło SF w latach 70-tych XX wieku, kiedy gorącymi tematami było przeludnienie, we wcześniejszych dekadach był to strach przed wojną atomową czy totalitaryzmem. Więc trochę nie rozumiem apelu o więcej akcji, rzeczywiście kowboje w kosmosie mieliby być bardziej godni lektury?

Cixin Liu, przynajmniej w pierwszej części trylogii, nie pokazał niczego wyjątkowego. uważam, że Jacek Dukaj, który jest dla mnie bardzo trudny w odbiorze, jest mimo to o wiele bardziej inspirujący i zmuszający do myślenia.

Osobom stęsknionym ćwiczeń umysłowych pod hasłem 'co by było gdyby' polecam gorąco Harariego "Homo deus" i ostatnią jego pozycję.

Panie Marcinie, po pierwsze dziękuję za tekst. Przykuł moją uwagę zestawieniem dwóch nazwisk Cixin Liu i Y.N. Harariego. Tego pierwszego znam tylko pierwszą część trylogii, drugiego znam nie tylko "Sapiens", ale również z "Homo deus" i "21 lekcji na XXI wiek". I zainteresowanie tłumów futurystycznymi wizjami Harariego nie dziwi mnie ani trochę, są mocno oparte o aktualne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tak naprawdę to science fiction jest najwartościowsze, gdy wcale nie przewiduje konkretnego zwizualizowanego świata jutra. Gdzieżby tam! Weźmy takiego Philipa Dicka - od lat widzi się w nim proroka, który przewidziała (wywieszczył?) "człowieka przyszłości". On zobaczył nasz świat z jego całym fałszem, podwójnymi i potrójnymi dnami rzeczywistości, zobaczył uzależnienie od gadżetów, narkotyków, ideologii. Można o tym wszędzie poczytać, bez trudu to znajdziemy.

A najlepsze jest to, że w jego powieściach nie da się odnaleźć żadnej skomplikowanej, złożonej i takiej "techno" rzeczywistości. U niego dekoracje są ubogie.

Dick przeczuł człowieka i jego cywilizację bez podpierania się wydumanymi wizjami. On nie musiał mieć wszystkiego wyliczonego z suwmiarką, nie musiał gdybać o granicach prawdopodobieństwa.

A ta "prawdziwa" science fiction, o której pisze autor artykułu? Przewidziała Internet? Przewidziała zatomizowanie człowieka? Zanik relacji międzyludzkich? Nie.

Arthur C. Clarke fantazjował o windach, które nas wyniosą na orbitę okołoziemską. Ciągle czekam...

Tak naprawdę to science fiction jest najwartościowsze, gdy wcale nie przewiduje konkretnego zwizualizowanego świata jutra. Gdzieżby tam! Weźmy takiego Philipa Dicka - od lat widzi się w nim proroka, który przewidziała (wywieszczył?) "człowieka przyszłości". On zobaczył nasz świat z jego całym fałszem, podwójnymi i potrójnymi dnami rzeczywistości, zobaczył uzależnienie od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@Panie Marcinie.

Być może moja perspektywa jest niszowa. Być może stanowię dziwaka, jeśli chodzi o rozumienie sensu literatury. Oba 'być może' nie powstrzymają mnie przed wyrażeniem swojej opinii.

Książki dzielą się na dobre i złe. Reszta to buchalteria i często niewystarczające czy niepełne zaszufladkowanie na gatunki. Podobnie ma się z popularyzacją nauki, która powinna być rzetelna, a czasem jest, niestety, powierzchowna czy wybiórcza. Beletrystyka ma uwrażliwiać, pokazywać społeczne zjawiska, budować pewne postawy, ale nie zastąpi literatury faktu. Dodatkowo beletrystyka może, co najwyżej, stanowić pomoc w komentowaniu faktów, które nauka bada, ale nie może jej zwolnić z odpowiedzialności za podanie stanu faktycznego.

To, co nie stanowi dla mnie problemu z SF, to chęć twórców do bycia wizjonerami. Jako bajki czasem czyta się to świetnie. Jednak moje obserwacje opinii na LC (nie tylko książek Liu), oraz z interakcji 'w realu' pokazują, że występuje pewne zjawisko zastępowania wiedzy naukowej, przemyśleniami futurologicznymi z fikcji literackiej. Stąd jestem zdziwiony zdziwieniem Pana, jako autora wątku, który zarzuca (w sensie wytyka czy zaledwie referuje, a może zazdrości czegoś, co zatracili pisarze SF) popularność Harariemu w kreowaniu wizji. Dla mnie Harari niczym się nie różni od dowolnego 'gdybacza' od przyszłości, jeśli nie bierze odpowiedzialności za słowa. Historyk jednak w swoich książkach powołuje się na naukę - rzeczywistość doświadczaną przez nas współcześnie. Mimo, że czasem błądzi według mnie we wnioskach, a jego wizje przyszłości są dla mnie często nierealistyczne, to porusza się w pewnej konwencji, którą nazwałbym kontynuacją świata realnego, za którą jednak stoi nauka, jako fundament opisu zjawisk.

Stąd uważam, że zarówno Liu, jak i Harari są jakoś umiejscowieni w ciągu pisarskich postaw między nieprawdą a prawdą. Przy czym o stopniu zaufania do treści konkretnych publikacji decyduje ich odniesienie się do rzeczywistości poprzez nawiązania do innych tekstów (czyli w tej korespondencyjnej rywalizacji wygrywa Harari z bibliografią czy przypisami). Pisarz fikcji literackiej z definicji nie bierze odpowiedzialności za fakty, on je deformuje, nagina, parafrazuje, wykrzywia. Czyli tworzy fikcję. To czytelnik musi wydobyć prawdę z tekstu. Ale nie prawdę zastępującą podręczniki, poradniki, dokumenty czy publikacje popularyzujące naukę. Dla mnie w tekście beletrystycznym jest zaszyta prawda w sensie literackim, gdy mnie autor przekona do swoich nawiązań natury egzystencjalnej. Wszystkie fakty traktuję jako umowne, bo beletrystyka nie ma opisywać materialnej (fizykalnej) rzeczywistości, tylko społeczną, obyczajową czy kulturową. Oczywiście zawsze jednak porusza się w uniwersum nawiązując jakoś do naszej realności, choć nigdy nie jest jej dosłownym opisem. Mimo tych zastrzeżeń (a może dzięki nim) wydaje mi się, że moje oczekiwania, co do literatury, są wysokie.

Kluczowe dla mnie rozróżnienie miedzy 'FAKTEM' a 'MOŻLIWOŚCIĄ' tkwi w intelektualnej odpowiedzialności za słowa. W jakim sensie treściom, tworzonym przez pisarzy (w szczególności SF), możemy przypisać cechy z Pana zwrotu "podróż po niezwykłym świecie fizyki"?
Skąd my wiemy, że jakiś kawałek tekstu ma znamiona czegoś prawdopodobnego, prawdy przyrodniczej? Jedyna poprawna odpowiedz - z nauki.
Przecenia Pan chyba wagę literatury w procesie opisu rzeczywistości. Zjawiska społeczne, charakteryzujące się wysokim poziomem skomplikowania, będąc uwarunkowanymi kulturowo, to obszar świetny do eksploracji literackich. Beletrystyka SF nie jest tu wyjątkiem. Ona ma również opisywać kondycję człowieka, choć w tym szczególnym przypadku w anturażu kosmicznych, ze szczegółami technologicznymi, może z akcją dziejącą się w przyszłości, itd. To jednak dalej fikcja literacka, od której możemy oczekiwać WYŁĄCZNIE postawy nastawionej na POCHYLANIE SIĘ NAD OBECNĄ KONDYCJĄ CZŁOWIEKA. Zapewne fascynacja konkretną literaturą, to wynik wrażliwości osobniczej, jednak akcentowanie przez Pana walorów 'naukowościowych' w powieściach Liu mnie nie przekonuje. Nie widzę w tym potencjału, jakiegoś nowego otwarcia. Myślę, że w Europie powab Liu polega głównie na jego chińskiej 'orientalności'. Ponieważ jednak Chińczycy, Islandczycy, Malgasze czy Peruwiańczycy mają podobne problemy z ogarnięciem świata i odnalezieniem się w nim, to Liu tak na głębszym poziomie literackich potrzeb, nie jest przesadnie nowatorski.

Na koniec zapolemizuję z Pana zdaniem: "Publicystyka popularnonaukowa nie ma takiej skali, nie ma też tej swobody myśli." cytując wypowiedź Leo Rostena (która była mi akurat pomocna w krytyce tekstu Harariego):

"Prawda jest dziwniejsza od fikcji; fikcja musi mieć sens."

Fakty i prawda są wyjątkowe, bo umożliwiają intersubiektywne uwspólnienie przekonań dostępnych percepcji zmysłowej każdego, zaś światy możliwe, ale fikcyjne, to kontinuum możliwości. Dla mnie to rozróżnienie jest decydujące w dokonywanych wyborach czytelniczych i pochylaniu się raczej nad tekstami faktograficznymi. Można utonąć zanurzając się przesadnie w fikcji, wtedy kotwicą czy ratunkiem pozostaje realność, którą bada nauka. To trochę jak z potrzebą eksperymentów kulinarnych i marzeń dziecięcych, że gdyby rodzice pozwolili, to jadłoby się wyłącznie słodycze. Zawsze się jednak okazuje, że zaczyna się po jakimś czasie marzyc o powrocie do prozaicznego chleba.

Pozdrawiam
Carmel

@Panie Marcinie.

Być może moja perspektywa jest niszowa. Być może stanowię dziwaka, jeśli chodzi o rozumienie sensu literatury. Oba 'być może' nie powstrzymają mnie przed wyrażeniem swojej opinii.

Książki dzielą się na dobre i złe. Reszta to buchalteria i często niewystarczające czy niepełne zaszufladkowanie na gatunki. Podobnie ma się z popularyzacją nauki, która powinna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Trochę nam to SF zdryfowało w kierunku military...
Nauki coraz mniej i całe mnóstwo bezsensownej naparzanki, język prostacki, czasem wręcz chamski... przykre to.
Lem, Asimov, Dick, Zelazny czy Clarke odeszli, a ich słowa mądre, a i piękne nieraz, zniknęły wraz z nimi.
Nastały czasy Hamiltonowego wodolejstwa i bezgranicznie ordynarnego prymitywu B.V. Larsona... przykre to.
Coraz częściej stęskniony słowa pięknego, udaję się na wyprawy w inne gatunki literackie i niestety chamstwo skaziło większość z nich.
Cóż pozostało z dawnego SF?
Korporacje, implanty, katastrofy ekologiczne i obcy, obcy przez maleńkie "o" schematyczni, źli, z zaawansowaną technologią i równie zaawansowaną demencją... przykre to.

Trochę nam to SF zdryfowało w kierunku military...
Nauki coraz mniej i całe mnóstwo bezsensownej naparzanki, język prostacki, czasem wręcz chamski... przykre to.
Lem, Asimov, Dick, Zelazny czy Clarke odeszli, a ich słowa mądre, a i piękne nieraz, zniknęły wraz z nimi.
Nastały czasy Hamiltonowego wodolejstwa i bezgranicznie ordynarnego prymitywu B.V. Larsona... przykre to.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oj tak,"Wspomnienie o przeszłości Ziemi" to prawdziwa perełka. Podobnie, jak u przedmówcy, ogromne wrażenie wywarło na mnie "Futu.re", które zdecydowanie polecam. Zamierzam też zagłębić się w powieści Jacka Dukaja. Na razie mam za sobą "Inne pieśni" i rzeczywiście, było to coś całkiem innego, ale wartego odkrycia i zagłębienia się w ten magiczny świat.

Oj tak,"Wspomnienie o przeszłości Ziemi" to prawdziwa perełka. Podobnie, jak u przedmówcy, ogromne wrażenie wywarło na mnie "Futu.re", które zdecydowanie polecam. Zamierzam też zagłębić się w powieści Jacka Dukaja. Na razie mam za sobą "Inne pieśni" i rzeczywiście, było to coś całkiem innego, ale wartego odkrycia i zagłębienia się w ten magiczny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdzieś w latach 80 ubiegłego wieku zgubiliśmy SF w powodzi kryminałów, w których jeden nie jest w żaden sposób różny od drugiego. Utopiliśmy ten gatunek podświadomie łącząc go z Fantasy, zabijając laserowym efekciarstwem tą niesłychanie paraliżującą myśl "co by było, gdyby". Nic dziwnego, że zwolennicy zwykłej prozy śmieją się z kosmitów, podróży w czasie czy innych bajek dla dużych dzieci, ponieważ SF straciła swój dar szklanej kuli, o czym zresztą wspomniał autor tego artykułu. Bardzo, bardzo rzadko udaje się autorom połączyć wizję przyszłości, treściwą fabułę i wpleść tą niesłychanie niepokojącą myśl pt. "a jeśli rzeczywiście tak się wydarzy?". Ostatnią jaka mną wstrząsnęła do głębi to "Futu.re" Dmitrija Głuchowskiego, a przecież to było już 5 lat temu! Z radością witam artykuł Pana Marcina, bo samodzielne eksplorowanie tytułów pośród miliona beznadziejnych jest czynnością zbyt czasochłonną.

Gdzieś w latach 80 ubiegłego wieku zgubiliśmy SF w powodzi kryminałów, w których jeden nie jest w żaden sposób różny od drugiego. Utopiliśmy ten gatunek podświadomie łącząc go z Fantasy, zabijając laserowym efekciarstwem tą niesłychanie paraliżującą myśl "co by było, gdyby". Nic dziwnego, że zwolennicy zwykłej prozy śmieją się z kosmitów, podróży w czasie czy innych bajek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może komuś to się wydać ,głupie.Ale,ja lubię sf.Gdzie są kosmici,miasta na innych planetach czy też kosmiczne potwory.
Gdzie jest dużo nauki ścisłej już nie.

Może komuś to się wydać ,głupie.Ale,ja lubię sf.Gdzie są kosmici,miasta na innych planetach czy też kosmiczne potwory.
Gdzie jest dużo nauki ścisłej już nie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post