Zwykle nie ruszam się z domu bez jakiejś powieści lub czytnika. Nuż się zdarzy, że trzeba będzie czekać na przystanku (bądź w innym miejscu), a dzięki książce w kieszeni można sobie umilić czas oczekiwania.
Także gdy pewnego razu wybierałem się na zakupy, z daleka zauważyłem nieziemską kolejkę (pół godziny czekania jak nic!), więc uznałem, że zrobię jeszcze kółko po markecie i zobaczę, czy czegoś przypadkiem nie zapomniałem. Po dziesięciu minutach wleczenia się od półki do półki mój genialny plan zawiódł. Kolejka zamiast się zmniejszać, stawała się coraz dłuższa. Więc prędko podszedłem na koniec i cierpliwie czekałem. Dopiero po kilku minutach fascynującego spoglądania w nicość, gdy zapaliła się nad moją głową żaróweczka i przypomniałem sobie o książce, poczułem, że wśród tych przeklinających i narzekających nieszczęśników jestem w czepku urodzony. Bez dalszego zastanawiania się, sięgnąłem po powieść. Wiem, że odświeżałem wtedy Wiedźmina, ale niestety, nie pamiętam który tom. No i oczywiście, jak to pióro Sapkowskiego. Po przeczytaniu zaledwie kilku linijek pojawił mi się uśmiech na twarzy, który z każdym słowem się poszerzał. Miejscami oczywiście zacząłem się chichrać na głos zapominając o bożym świecie. Wtem za sobą usłyszałem uwagę, jak matka mówiła do syna: "popatrz, jak to można sobie czas umilić czytając. Chyba też zacznę ze sobą nosić książki".
Pewnie mówiła to żartobliwie, ale jeżeli będzie nosić ze sobą na zakupy jakąś powieść (na przykład wspomnianego już Wiedźmina) i trafi akurat na moment, gdzie Geralt rozmawia z bandą krasnoludów, to myślę, że niekiedy ogromna kolejka ludzi w markecie stałaby się przyjemnością.
I tak swoją drogą bardzo ciekawy artykuł!

Zwykle nie ruszam się z domu bez jakiejś powieści lub czytnika. Nuż się zdarzy, że trzeba będzie czekać na przystanku (bądź w innym miejscu), a dzięki książce w kieszeni można sobie umilić czas oczekiwania.
Także gdy pewnego razu wybierałem się na zakupy, z daleka zauważyłem nieziemską kolejkę (pół godziny czekania jak nic!), więc uznałem, że zrobię jeszcze kółko po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ostatnio przy Piaskowej Górze Joanny Bator. Co jakiś czas zaczynałem się śmiac. Ludzie dziwnie patrzyli.

Jest jeszcze lepsza rekomendacja - mam zwyczaj czytać w drodze do pracy. Wtedy nawet wchodząc do tramwaju nie odrywam wzroku z książki. Ludzie często zerkają, co mnie tak wciagnęlo. Jeśli przez to ktoś sięgnie po książkę, to cieszę się z mojego mikrowpływu na wzrost czytelnictwa.

Ostatnio przy Piaskowej Górze Joanny Bator. Co jakiś czas zaczynałem się śmiac. Ludzie dziwnie patrzyli.

Jest jeszcze lepsza rekomendacja - mam zwyczaj czytać w drodze do pracy. Wtedy nawet wchodząc do tramwaju nie odrywam wzroku z książki. Ludzie często zerkają, co mnie tak wciagnęlo. Jeśli przez to ktoś sięgnie po książkę, to cieszę się z mojego mikrowpływu na wzrost...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na szczęście książki nie wywołują u mnie nadekspresyjności, ale zdarzyło mi się w poczekalni szpitala czytać książkę Carlina. Musiałem dziwnie wyglądać, pomiędzy chorymi ludźmi, podśmiechując co jakiś czas pod nosem.

Na szczęście książki nie wywołują u mnie nadekspresyjności, ale zdarzyło mi się w poczekalni szpitala czytać książkę Carlina. Musiałem dziwnie wyglądać, pomiędzy chorymi ludźmi, podśmiechując co jakiś czas pod nosem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Też należę do osób, które bardzo emocjonalnie reagują na to, co czytają. A czytam sporo: na uczelni podczas okienek, w autobusie jadąc do przyjaciół lub do domu, w domu. Zazwyczaj inni patrzą na mnie dziwnie (kilka razy zdarzył mi się wybuch śmiechu albo rozpłakałam się czytając coś) ale przeważnie raczej spotykam się z zainteresowaniem. Kilka razy ktoś z pracowników mojej uczelni, koleżanki, koledzy lub nieznajomi pytali albo próbowali podejrzeć co czytam i czy dobre :)

Też należę do osób, które bardzo emocjonalnie reagują na to, co czytają. A czytam sporo: na uczelni podczas okienek, w autobusie jadąc do przyjaciół lub do domu, w domu. Zazwyczaj inni patrzą na mnie dziwnie (kilka razy zdarzył mi się wybuch śmiechu albo rozpłakałam się czytając coś) ale przeważnie raczej spotykam się z zainteresowaniem. Kilka razy ktoś z pracowników mojej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przytaczacie historie o dziwnych przypadkach w księgarniach, ja mam natomiast jakby odwrotną historię - sprzedając pamiątki na promenadzie w Międzyzdrojach kilkukrotnie zostałam zapytana: "Czy dostanę ferdydurkę?". Niezmiennie mocno zmieszana odpowiadałam, że nie sprzedajemy książek, co z resztą widać gołym okiem. Wtedy to na mnie klienci patrzyli, jakby mi druga głowa wyrosła. Dopiero któregoś pięknego razu, kiedy świadkiem podobnej sytuacji była moja szefowa, uświadomiła mi ona, że tym ludziom chodzi o... rafandynkę, czyli statek w butelce :D

Przytaczacie historie o dziwnych przypadkach w księgarniach, ja mam natomiast jakby odwrotną historię - sprzedając pamiątki na promenadzie w Międzyzdrojach kilkukrotnie zostałam zapytana: "Czy dostanę ferdydurkę?". Niezmiennie mocno zmieszana odpowiadałam, że nie sprzedajemy książek, co z resztą widać gołym okiem. Wtedy to na mnie klienci patrzyli, jakby mi druga głowa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie raz ktoś zaglądał mi przez ramię, pochylał się, by zajrzeć od spodu i zobaczyć okładkę albo po prostu pytał o tytuł. W pierwszym przypadku ignoruję, w dwóch pozostałych nie przerywając czytania podnoszę książkę i ułatwiam obejrzenie okładki. Niekiedy, ale to na szczęście wyjątkowe przypadki, zainteresowany jest na tyle namolny, że prosi o jakąś opinię i przerywa mi lekturę, a dwukrotnie zdarzyły mi się starsze babki tak rozgadane, że nie dały mi wrócić do książki do końca podróży. Na szczęście większość czytelników rozumie podobne sobie stworzenia i albo zadowalają się nieagresywnym podglądactwem, albo (tych lubię!) czekają z pytaniami do czasu, kiedy nie będą one przeszkadzać, czyli np. zagadują podczas wysiadania z autobusu i kontynuujemy rozmowę jak długo dalsza droga wypada nam w tę samą stronę.

Naprawdę ciekawą, choć może nie w sensie pozytywnym, przygodę miałam tylko raz.
Czytałam w autobusie któryś z tomów o Jakubie Wędrowyczu, kto się z tym zetknął, ten wie, czym to pachnie :) Nawet nie na siedzeniu obok, ale po drugiej stronie przejścia siedziała siwa babcia i wyraźnie się nudziła, na przemian zaglądała w książkę swojego sąsiada i moją, choć u mnie na pewno nie miała szans z takiej odległości nic przeczytać. Ku jej rozrywce doszłam do strony z ilustracją. Niepiękną oczywiście, jak na ten cykl przystało, ale na dodatek jeszcze znacznie bardziej od wszystkich dotychczasowych nieprzyzwoitą: stoi stary i brzydki dziad na chodniku i sika na ścianę, a widzimy go z boku, ale tak bardziej od przodu i rysunek nie jest ocenzurowany. Zanim zdążyłam w ogóle zarejestrować treść obrazka (w pierwszej kolejności interesował mnie ciąg dalszy akapitu z poprzedniej strony), babuleńka wyrwała mi książkę z ręki, bardzo dokładnie przyjrzała się niemałemu szczegółowi anatomicznemu, po czym zaczęła, podtykając książkę pod nos wszystkim siedzącym w pobliżu, wykrzykiwać na cały autobus jak to IM nie wstyd takie bezeceństwa drukować, Boga się nie boją, grzech i plugastwo i jeszcze ludzie to czytają i to nie tylko stare zbereźniki, ale młode dziewczęta! Do czego to doszło! Kto ci, dziecko, takie obrzydlistwa wmusza, bo przecież nie uwierzę, żeby panienka czytała coś z własnej woli (na pewno nie wszystko przytaczam dokładnie, ale w tym miejscu tak właśnie się wyraziła, niewiarygodne było dla niej, że dziewczynka 20+ czyta cokolwiek, a nie, że akurat to!), czego ONI uczą teraz w tych szkołach! Potem jeszcze było coś o tym, że teraz to namnożyło się różnych uniwersytetów, to może i uniwersytet zbereźności założyli i to tam na wydziale literatury takie obrzydlistwa trzeba czytać... Kiedy podałam nazwę swojej uczelni, to okazało się, że już nawet państwowe zeszły na psy, więc nie ma się co dziwić, że kraj zaraz upadnie. Nie chciało mi się tłumaczyć, że antybohater, którego wizerunek tak jej się nie spodobał, ma zbliżone do niej poglądy :)
Książkę oddała po długich namowach, ale do końca jazdy uprzykrzała mi życie swoimi narzekaniami. Ciekawa jestem, ilu spośród współpasażerów zachęciła do poszukania tak obrazoburczej książki :)

Nie raz ktoś zaglądał mi przez ramię, pochylał się, by zajrzeć od spodu i zobaczyć okładkę albo po prostu pytał o tytuł. W pierwszym przypadku ignoruję, w dwóch pozostałych nie przerywając czytania podnoszę książkę i ułatwiam obejrzenie okładki. Niekiedy, ale to na szczęście wyjątkowe przypadki, zainteresowany jest na tyle namolny, że prosi o jakąś opinię i przerywa mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja nie mam aż tak gwałtownych zdarzeń z książką związanych.
Natomiast pamiętam jak wiele lat temu czekałam w kolejce przed rodzimą księgarnią po książkę Andrzeja Szczypiorskiego " Początek":-)

Za każdym razem, kiedy wypożyczę lub kupię książkę, po przyjściu do domu, najpierw biorę ją do reki i przeglądam od początku do końca, zwracając uwagę na każdy szczegół, potem odkładam na pólkę do czytania według kolejności mojego uznania:-)

Kiedyś byłam w pewnym ośrodku na wypoczynku. Podczas spaceru spostrzegłam starszą panią, która czytała bardzo grubą książkę. Byłam ciekawa jaka to książka, przeprosiłam i spytałam o tytuł.
Jakież było moje zdziwienie, kiedy odparła, że jest to podręcznik do nauki języka angielskiego! Byłam pełna uznania dla niej...:-)

Ja nie mam aż tak gwałtownych zdarzeń z książką związanych.
Natomiast pamiętam jak wiele lat temu czekałam w kolejce przed rodzimą księgarnią po książkę Andrzeja Szczypiorskiego " Początek":-)

Za każdym razem, kiedy wypożyczę lub kupię książkę, po przyjściu do domu, najpierw biorę ją do reki i przeglądam od początku do końca, zwracając uwagę na każdy szczegół, potem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdarzyło się mi to tylko,raz.Raz jedyny,gdy ktoś zaciekawił się.Co czytam,w miejscu publicznym.Była to dziewczyna,która czekała ze mną do okulisty.Czytałem wtedy Dom Na Wyrębach.Dardy.
Oprócz niej,nikt nawet nie podszedł i nie zapytał.Co czytam.

Zdarzyło się mi to tylko,raz.Raz jedyny,gdy ktoś zaciekawił się.Co czytam,w miejscu publicznym.Była to dziewczyna,która czekała ze mną do okulisty.Czytałem wtedy Dom Na Wyrębach.Dardy.
Oprócz niej,nikt nawet nie podszedł i nie zapytał.Co czytam.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kiedyś po wyjściu z księgarni zdarzyło mi się tak zapatrzeć w dopiero co kupioną książkę ("Wisławy Szymborskiej pamiątkowe rupiecie, przyjaciele i sny"), że wylądowałam na latarni. Zderzenie było bardzo bolesne i zaskakujące, a z pomocą pospieszył mi jakiś starszy pan, który doprowadził mnie do pobliskiej ławki i tak się mną przejął, że chciał wezwać karetkę. Udało mi się go przekonać, że nie jest aż tak źle, a gdy siedzieliśmy na taj zbawczej ławeczce, zaczęliśmy wspólnie przeglądać książkę. Tak zainteresowała ona mojego wybawcę, że niemal siłą musiałam mu ją odebrać:).
Potem ja poszłam do domu, a starszy pan do księgarni. Nie wiem, czy faktycznie kupił album o Szymborskiej, ale akurat był on w promocji, więc może...

Na pewno zderzanie się z ulicznymi latarniami nie jest bezpiecznym sposobem na promocję czytelnictwa, ale może wspomniane w felietonie grupy wrażliwców zachcą się poświęcić?:)

Kiedyś po wyjściu z księgarni zdarzyło mi się tak zapatrzeć w dopiero co kupioną książkę ("Wisławy Szymborskiej pamiątkowe rupiecie, przyjaciele i sny"), że wylądowałam na latarni. Zderzenie było bardzo bolesne i zaskakujące, a z pomocą pospieszył mi jakiś starszy pan, który doprowadził mnie do pobliskiej ławki i tak się mną przejął, że chciał wezwać karetkę. Udało mi się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

U mnie swego czasu szukali "anatologii" wierszy. Do dziś nie przestaję się śmiać przy tych regałach.

U mnie swego czasu szukali "anatologii" wierszy. Do dziś nie przestaję się śmiać przy tych regałach.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post