20kg dobrej literatury dotarło, dziękuję! :)

20kg dobrej literatury dotarło, dziękuję! :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ogłoszono wyniki konkursu. Laureatami zostali:

Pyza Wędrowniczka
Wicher Lab
ramachandran

Jurorzy wyróżnili również prace:
vattghern76
mandriell

Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.
Wszystkim uczestnikom konkursu bardzo dziękujemy za udział i przesłane prace.

Ogłoszono wyniki konkursu. Laureatami zostali:

Pyza Wędrowniczka
Wicher Lab
ramachandran

Jurorzy wyróżnili również prace:
vattghern76
mandriell

Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.
Wszystkim uczestnikom konkursu bardzo dziękujemy za udział i przesłane prace.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Uwaga! Kapituła wybrała 14 najlepszych recenzji z lubimyczytać.pl. Znajdziecie je http://forum.lem.pl/index.php/board,9.0.html.
Na wybrane prace można głosować do końca października. Wówczas zapadnie ostateczny werdykt o zwycięstwie.

Uwaga! Kapituła wybrała 14 najlepszych recenzji z lubimyczytać.pl. Znajdziecie je http://forum.lem.pl/index.php/board,9.0.html.
Na wybrane prace można głosować do końca października. Wówczas zapadnie ostateczny werdykt o zwycięstwie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony. Dziękujemy bardzo za nadesłane prace. Czekamy na werdykt jury - wyniki ogłosimy w terminach zgodnych z regulaminem.

Konkurs zakończony. Dziękujemy bardzo za nadesłane prace. Czekamy na werdykt jury - wyniki ogłosimy w terminach zgodnych z regulaminem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dzienniki gwiazdowe[bookLink]110788|Dzienniki gwiazdowe[/bookLink]

Nie mogę sobie przypomnieć kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po Dzienniki Gwiazdowe. Zakładam, że kierowała mną wtedy chęć poznania dzieła naszego sławnego Lema, a że fantastyka od zawsze była czymś, co mnie kręciło, wypożyczyłam z biblioteki książkę z żółtymi kartkami i zachęcającą okładką na której widniał sam tytuł i nazwisko autora (super! niczym prawdziwy dziennik, na wstępie dostaje u mnie plusa!).
Pamiętam, że miałam się za osobę z bujną wyobraźnią, ale tu wkraczamy na tematy naukowe i przyznam, nie raz sięgałam do słownika. Niestety nie zdemotywowało mnie to, a wręcz przeciwnie, chłonęłam kolejne podróże zastanawiając się jak autor mógł wpaść na takie pomysły, takie zwroty akcji i jak można z taką precyzją opisywać wszystko co się dzieje! Miałam wrażenie, że stoję tuż obok Ijona.
Mam też taką przypadłość, że jak już coś mnie rozśmieszy, to się śmieję. Nie ważne, czy jestem w autobusie, na lekcji (czytałam Dzienniki za czasów licealnych), czy w domu. Nie uważam, żeby była to wada. Jeżeli już ktoś mnie na tym przyłapie i zapyta "Co cię tak rozśmieszyło?", to nie widzę problemu, żeby oderwać się od książki i wytłumaczyć.
I tu jest haczyk. Humor Lema jest fantastyczny (w obu znaczeniach tego słowa :) ) i bardzo trudny do wytłumaczenia.
Bo jak wytłumaczyć, że jestem zupełnie rozłożona na łopatki, kiedy dowiaduję się, jakie są skutki kichnięcia w czasie pobytu wewnątrz maszyny manipulującej czasem? I kiedy już zaczynasz to komuś wyjaśniać, to gdzieś podświadomie wiesz, że cały twój wywód skończy się krótkim "Aha." od strony wysłuchującego, ale ciebie nie będzie bolało to niezrozumienie, bo chcesz jak najszybciej wrócić do czytania.
Podsumowując całość, chciałabym odpowiedzieć na pytanie, które ktoś już pewnie zadał gdzieś w bezkresnym internecie:
Czy jeżeli chcę zostać astronautą, to powinienem przeczytać Dzienniki Gwiazdowe?
Tak. Nie gwarantuję jednak, że po lekturze nie stracisz zapału, bo przekonasz się, że nie wszystko jest takie proste i oczywiste w życiu pogromcy kosmosu. Nie gwarantuję ci też, że po przeczytaniu tej książki kiedykolwiek pozbędziesz się ukrytego gdzieś z tyłu głowy marzenia, że chcesz badań nieznane. Niestety jest to marzenie tak nieosiągalne, że muszą ci wtedy wystarczyć inne książki i filmy o tej tematyce.
Ja na szczęście i niestety jestem przedstawicielką tej drugiej opcji. I może na astronautkę się nie nadaję, ale na miłośniczkę "humoru z kosmosu" Lema bezwzględnie tak!

Dzienniki gwiazdowe[bookLink]110788|Dzienniki gwiazdowe[/bookLink]

Nie mogę sobie przypomnieć kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po Dzienniki Gwiazdowe. Zakładam, że kierowała mną wtedy chęć poznania dzieła naszego sławnego Lema, a że fantastyka od zawsze była czymś, co mnie kręciło, wypożyczyłam z biblioteki książkę z żółtymi kartkami i zachęcającą okładką na której widniał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Solaris

Opowieść, jak zwykle u Lema bywa, wymyka się jednoznacznej interpretacji. Ekranizowana trzykrotnie, wizje reżyserów jak często bywa odbiegają od intencji pisarza. Na stację kosmiczną krążącą wokół pokrytej organicznym oceanem planety obiegającej dwa słońca przybywa Kris Kelvin. Jest psychologiem. Na miejscu spodziewa się zastać trzech naukowców: Gibariana, Sertoriusa i Snauta. Gibarianna zna osobiście. Pierwszym napotkanym jest cybernetyk Snaut, tak przerażony, że trudno z nim rozmawiać. Krótko przed przylotem Kelvina Gibarian popełnił samobójstwo.

Stopniowo psycholog odkrywa że denat miał "gościa", choć wiadomo że są jedynymi ludźmi na pokładzie. Pozostali zapewne także ich mają, lecz tożsamość jest tajemnicą (Stanisław Lem na benefisie w 2001 zapytany o to powiedział że nie wie kim byli owi "goście"). Wkrótce przychodzi kolej na Kelvina.

Po przebudzeniu widzi Harey, dziewczynę którą kiedyś kochał, lecz rozstali się w gniewie a ona popełniła samobójstwo. Chce zbudzić się sądząc że to dalszy ciąg snu, wszystko wskazuje jednak że jest na jawie. Ona sama nie wie skąd się tu wzięła, zachowuje się tak jakby musiała być z nim cały czas. "To była zupełnie inna Harey: tamta nie narzucała się. Nigdy." Wiotka i delikatna, potrafi z nadludzką siłą wyłamać zamknięte drzwi, skaleczona regeneruje się błyskawicznie (jak wymyślony dużo później Terminator 1000), potem jest szczerze zdziwiona jak to się stało. Kelvin, pojąwszy że ma do czynienia z imitacją ukochanej, pozbywa się jej w dość podstępny sposób. Lecz skąd się wzięła? Wygląda na to, że ocean materializuje najskrytsze ludzkie myśli, a Kelvin stale o niej myśli, obwiniając siebie o jej śmierć. "W gruncie rzeczy doświadczyłeś tego w tak łagodnej formie, że dalej nic nie wiesz!" mówi Snaut. Z niedopowiedzeń wnosić można że jego "gość" jest o wiele mniej atrakcyjny i przyjazny. Albo jeszcze gorzej.

Kelvin studiuje zarekomendowany w liście pozostawionym przez Gibariana "Raport Bertona", sprawę sprzed stu lat, mającą być może coś wspólnego z "gośćmi". Szczegóły tego co w oceanie widział pilot Berton pozostaną tajemnicą, gdyż szefostwo ekspedycji uznało to za halucynacje. Harey pojawia się znowu, nie pamiętając co zaszło poprzedniego dnia. Została teleportowana stamtąd gdzie ją wysłał czy też zrobiona od początku? Kelvin ogląda pod mikroskopem próbkę jej krwi. Sprawia wrażenie prawdziwej krwi, choć przy powiększaniu obrazu zamiast atomów widać... nic. Wygląda, że ta niezniszczalna istota jest zbudowana z niczego...

Stopniowo przyzwyczaja się do niej "badawczo dotykała mojej twarzy, czoła, bardzo ostrożnie, sprawdzając, czy nie mam gorączki. To była Harey. Innej, prawdziwszej nie mogło być." Za to ona w końcu odkrywa, że jest imitacją.

Zakończenie jest otwarte, jak dość często u S.L. bywa. Trzeba wyobrazić sobie co było dalej...

Solaris

Opowieść, jak zwykle u Lema bywa, wymyka się jednoznacznej interpretacji. Ekranizowana trzykrotnie, wizje reżyserów jak często bywa odbiegają od intencji pisarza. Na stację kosmiczną krążącą wokół pokrytej organicznym oceanem planety obiegającej dwa słońca przybywa Kris Kelvin. Jest psychologiem. Na miejscu spodziewa się zastać trzech naukowców: Gibariana,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niezwyciężony
"„Niezwyciężony”, krążownik drugiej klasy, największa jednostka, jaką dysponowała baza w konstelacji Liry, szedł fotonowym ciągiem przez skrajny kwadrant gwiazdozbioru." Ląduje na pustynnej planecie Regis III szukając wysłanego ongiś w te strony "Kondora", krążownika tej samej klasy. Atmosfera zbliżona jest do ziemskiej, choć zawiera za mało tlenu, tamtejsze Słońce mniejsze i chłodniejsze od naszego. W oceanach planety istnieje życie, ląd jest martwy. Na pustyni widać metalowe ruiny. Z daleka wyglądają one na miasto, z bliska jakby podobne do szczątków maszyny. Zupełnie innej niż ziemskie.
Wreszcie dzięki zdjęciom satelitarnym odnaleziono "Kondora". Załoga jest martwa, pokład nosi ślady zniszczeń "jakby, według słów bosmana Ternera, rakietę napadło stado wściekłych pawianów."
Przyczyna zgonu? - pyta dowódca, astrogator Horpach. Wyglądają jakby zmarli z głodu lub pragnienia, tymczasem zapasy pozostały nienaruszone. Katastrofa nastąpiła wkrótce po wylądowaniu. Najlepiej zachowany przetrwał w hibernacji. Lekarze stwierdzają, że przed śmiercią wykasowano jego pamięć. Zapewne to samo spotkało pozostałych. Lecz jak do tego doszło?
Dziennik pokładowy wspomina o jakichś "muszkach". Czy to jest kluczem do rozwiązania zagadki?
- Mam wrażenie, że „to” działa z niewielkiego dystansu - mówi dowódca do pierwszego oficera, Rohana.
- Co?
- Żebym wiedział!
Nim główny paleobiolog statku dr Lauda (nazwisko jak z "Potopu") przedstawi hipotezę co spowodowało katastrofę (która co gorsza może się powtórzyć) jest już pierwsza ofiara amnezji wśród załogi "Niezwyciężonego". Etiologia: udar magnetyczny. Rozpoczyna się zażarta walka z reliktem dawno zgasłej cywilizacji, efektem "martwej ewolucji". Fachowcy obmyślają teoretycznie warianty zwycięstwa, jednak jak mówi dowódca: potrzebna jest pewność, nie zemsta, lecz pewność. I uratowanie kilku astronautów zaginionych na planecie. "Każdy człowiek musiał wiedzieć, że inni nie zostawią go — w żadnych okolicznościach. Że można przegrać wszystko, ale trzeba mieć załogę na pokładzie — żywych i umarłych. Tej zasady nie było w regulaminie. Ale gdyby tak nie postępowano, nikt nie mógłby latać."
„Niezwyciężony” byłby dobrym materiałem na film, lecz wiedząc do jakich przeinaczeń zdolni bywają filmowcy, niech powieścią pozostanie.
Przewodnią myślą zapewne: jakże ważna jest pamięć. Utrata pamięci przypomina blokadę informacyjną z wcześniejszego dzieła Lema "Eden", choć jest może jeszcze sroższa.

Niezwyciężony
"„Niezwyciężony”, krążownik drugiej klasy, największa jednostka, jaką dysponowała baza w konstelacji Liry, szedł fotonowym ciągiem przez skrajny kwadrant gwiazdozbioru." Ląduje na pustynnej planecie Regis III szukając wysłanego ongiś w te strony "Kondora", krążownika tej samej klasy. Atmosfera zbliżona jest do ziemskiej, choć zawiera za mało tlenu, tamtejsze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Eden
W skutek błędu w obliczeniach rakieta z sześcioosobową załogą (Koordynator, Inżynier, Fizyk, Chemik, Cybernetyk i najweselszy z nich Doktor) wbija się w powierzchnię planety tak, że aby wydostać się na powierzchnię astronauci muszą zrobić podkop. Atmosfera zbliżona do ziemskiej, inne warunki także. Planetę Eden (czyli "raj") zamieszkują stwory nazwane przez ludzi "dubeltami". Upadek nastąpił w pustynnej okolicy. W miarę naprawy statku ludzie podejmują szereg wypraw w okolice. Każde dokonane odkrycie jest dziwniejsze i brutalniejsze od poprzedniego. Wpierw automatyczna fabryka wytwarzająca części nie przydatne do niczego, przetapiająca je i formująca na powrót. Później otwarte groby, pełne zwłok. W trzeciej ekspedycji widzą budowlę ze szkieletami zatopionymi w kryształowej masie. Próbują znaleść analogie z Ziemi (muzeum? rzeźnia? kaplica? wytwórnia eksponatów? obóz koncentracyjny?), lecz zawsze "jakiś element układanki nie pasuje" zauważa Doktor. Tymczasem podróżujące w wirujących pojazdach dubelty ubrane w srebrzyste stroje (wedle domysłu astronautów wojsko lub może policja) odkrywają rakietę. Miejsce jej upadku zostaje izolowane syntetycznym murem (powieść napisana w 1958 na 3 lata przed budową Muru Berlińskiego, Lem i tu okazał się przewidujący). Mur jest twardy, lecz pokładowy czołg zwany Obrońcą uzbrojony w miotacz antymaterii (podobny choć potężniejszy pojazd Cyklop występuje w późniejszej powieści "Niezwyciężony") daje mu radę.
W końcu dociera do rakiety dubelt dysydent, którego ludzie nazywają Astronomem. Domyślają się że mur miał uniemożliwić takim jak on kontakt z "obcymi". Próbują porozumieć się z nim za pośrednictwem komputera. Mowa dubeltów pełna zbitek słownych jak "gniewiść" czy "biosocjozwarcie" przypomina nowomowę z "Roku 1984" Orwella. "Astronom" odsłania przed ludźmi obraz jeszcze bardziej przerażający niż mogli sobie wyobrazić, choć część z tego nadal pozostaje niezrozumiała.
Moglibyśmy ich wyzwolić? - zapytuje Inżynier, gdy nadchodzi czas odlotu.
Nikt z zewnątrz im tego nie narzucił - odpowiada Koordynator. Należy ufać, że mieszkańcy Edenu sami kiedyś obalą tyranię.
Mistrzostwo języka, śmiałość wizji, a wszystko okraszone szczyptą humoru - czyli Lem w najlepszym wydaniu.

Eden
W skutek błędu w obliczeniach rakieta z sześcioosobową załogą (Koordynator, Inżynier, Fizyk, Chemik, Cybernetyk i najweselszy z nich Doktor) wbija się w powierzchnię planety tak, że aby wydostać się na powierzchnię astronauci muszą zrobić podkop. Atmosfera zbliżona do ziemskiej, inne warunki także. Planetę Eden (czyli "raj") zamieszkują stwory nazwane przez ludzi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stanisław Lem[authorLink]54|Stanisław Lem[/authorLink] Dzienniki gwiazdowe[bookLink]254034|Dzienniki gwiazdowe[/bookLink]

Klasyków się nie recenzuje. Klasyków się czyta.
Zawsze jednak pozostaje pytanie o tzw. próbę czasu. Co dzieło może dać czytelnikowi po dekadach od powstania? Nie zaczęło razić anachronicznością? Da się to jeszcze czytać? Co może znaleźć w tych opowiadaniach odbiorca z kontem na Twitterze, Facebooku, Instagramie? Nie za dużo tekstu? Bez hashtagów? Żadnych fotek? A ile te teksty w ogóle zebrały lajków na fejsbuniu?

Wizja przyszłości przedstawiona w cyklu “Dzienniki gwiazdowe” (a warto pamiętać, że pierwsze opowiadanie powstało jeszcze w latach 50. ubiegłego wieku) trochę rozmija się z tym, w którą stronę poszła ludzkość. To nie podbój kosmosu i podróże międzygwiezdne stały się głównym kierunkiem rozwoju cywilizacji. Dziś wiemy, że stała się nim informacja. Jej wymiana i przetwarzanie, oraz dążenie do tego by oba te procesy zachodziły szybciej a wolumeny przesyłanych danych były większe.
Perspektywa podboju kosmosu, podróżowania na inne planety została wyparta ze zbiorowej świadomości. Startów promów kosmicznych nie transmituje się już w telewizji. Dziś ważniejsze jest, kto ilu ma followersów.

Kosmos w “Dziennikach gwiazdowych” to jednak tylko scenografia, sztafaż. Nie o to przecież chodzi, czy Ijon Tichy był astronautą czy na przykład hakerem. Ważny jest temat i wyzwania z którymi bohater Lema musi się mierzyć. A te pozostają uniwersalne. Wpływ technologii na etykę (pamiętamy spór o in vitro), istota totalitaryzmu, podejście do “innego”, żeby wymienić te najistotniejsze. To są wciąż kwestie, z którymi musimy się zmagać. I pewnie prędko ten stan rzeczy nie ulegnie zmianie. Niestety.
To jedna z cech przynależnych tylko dobrym książkom - po ich skończeniu nie sięgamy automatycznie po kolejną lekturę. Chcemy, czy nie chcemy - musimy się zastanowić nad tym, co przeczytaliśmy.

Na koniec kolejny wielki walor “Dzienników gwiazdowych”. Kto wie, czy nie najistotniejszy. I - jeśli można tak powiedzieć - najbardziej ponadczasowy. Poczucie humoru. Tak rzadkie (a szkoda) w książkach SF i polskiej literaturze w ogóle. Tu Lem pokazuje cały swój pisarski kunszt. Bo tylko najlepsi majstrzy od prozy potrafią lekko i z przymrużeniem oka pisać o poważnych, trudnych, fundamentalnych sprawach. Paradoks pętli czasu z “Podróży siódmej” czy wizja historii powszechnej z “Podróży dwudziestej” to najlepsze przykłady.
Wzbudzić śmiech w czytelniku jest o wiele trudniej niż go przestraszyć. A Lem rozśmiesza doskonale (choć bardziej chodzi tu o uśmiech niż o pusty rechot).
Pewnie dlatego jest klasykiem, którego wciąż czytamy.
I do którego lubimy wracać.

Stanisław Lem[authorLink]54|Stanisław Lem[/authorLink] Dzienniki gwiazdowe[bookLink]254034|Dzienniki gwiazdowe[/bookLink]

Klasyków się nie recenzuje. Klasyków się czyta.
Zawsze jednak pozostaje pytanie o tzw. próbę czasu. Co dzieło może dać czytelnikowi po dekadach od powstania? Nie zaczęło razić anachronicznością? Da się to jeszcze czytać? Co może znaleźć w tych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Pamiętnik znaleziony w wannie"

Stanisław Lem. Nazwisko jakieś znane, może ze szkoły, a może ktoś polecał? Otóż długo zastanawiałam się czy sięgnąć po którąś z pozycji tego autora. Tłumaczyłam sobie, że książki jakieś stare, ciężko będzie się czytało. Jednak ostatecznie padło na "Pamiętnik znaleziony w wannie". Wrażenia z pierwszych stron to cień uśmiechu na twarzy, a później było już tylko lepiej i lepiej.

Akcja książki osadzona jest w roku 3149, wtedy właśnie zostaje odnaleziony nasz tytułowy pamiętnik, 1680 lat po jego napisaniu. Właśnie z niego dowiadujemy się o wszystkich wydarzeniach, które opisywane są w książce. Został on napisany przez głównego bohatera, o którym wiemy tyle, że aż nic. Dostajemy tylko informację, że został on wysłany do Gmachu na Misję. Towarzyszymy naszemu zagubionemu agentowi w próbie dowiedzenia się na czym polega jego wielka, życiowa Misja. Od pierwszych chwil w tym tajemniczym miejscu dzieją się rzeczy bardzo niezrozumiałe, wykraczające poza granice zdrowego rozsądku. Po drodze spotykamy osoby mówiące i robiące wszystko, aby utrudnić życie naszemu bezimiennemu. Poznajemy całkiem nowe oblicze chaosu, a każda sytuacja dodaje tylko kolejny znak zapytania w naszych przemyśleniach.

Książka została wydana w roku 1961, co absolutnie nie powinno dawać nam do zrozumienia, że czytanie jej będzie szło nam jak przysłowiowa krew z nosa. Większą trudność może nam sprawić chaotyczność sytuacji i zagmatwany język pracowników Gmachu. Mimo pewnych trudności była to książka, która wywarła na mnie ogromne wrażenie, została przeze mnie dosłownie połknięta.

Reasumując, Stanisław Lem jest ponadczasowy, a jego książki można polecić każdemu kto szuka naprawdę dobrego fantasy i nie tylko. Mam również nadzieję, że coraz więcej osób zacznie doceniać kunszt naszego rodowitego pisarza.

"Pamiętnik znaleziony w wannie"

Stanisław Lem. Nazwisko jakieś znane, może ze szkoły, a może ktoś polecał? Otóż długo zastanawiałam się czy sięgnąć po którąś z pozycji tego autora. Tłumaczyłam sobie, że książki jakieś stare, ciężko będzie się czytało. Jednak ostatecznie padło na "Pamiętnik znaleziony w wannie". Wrażenia z pierwszych stron to cień uśmiechu na twarzy, a...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej