Wczoraj tak jak zawsze ćwiczyłem szlachetną sztukę miau - chi, atakując poduszkę oraz kanapę, kiedy weszła Karmicielka. Nawet na mnie nie spojrzała, mimo, że zdrapałem kawałek tego obrzydliwego obicia z kanapy. Pomyślałem więc, że jest głodna. Upolowałem największą mysz, jaką udało mi się znaleźć. Całe 41 gramów. Tak, wiem, robi wrażenie. Ale nie na Karmicielce. Spojrzała tylko i wróciła do tych swoich papierków. Musiała być smutna. To pewnie przez to, że mieszkanie nie jest zgodne z zasadami kot shui, dlatego postanowiłem zabrać się za naprawę tego od razu. Miałem co prawda na tą godzinę zaplanowaną drzemkę, ale czego to się nie robi dla człowieków. Zacząłem od półki nad kanapą. Przyjrzałem się dokładnie i byłem pewien - wazon wnosi negatywne wibracje, dlatego szybko go zepchnąłem. Karmicielka tylko westchnęła i ściągnęła mnie z półki. Chyba nie chodziło o złą aurę. W czasie kiedy ona wycierała kanapę z wody, ja wskoczyłem na biurko. Szybko zauważyłem papier, który tak pochłonął jej uwagę. "Wezwanie do zapłaty" - tyle udało mi się wyczytać. Miauknąłem radośnie, ponieważ bałem się czegoś poważniejszego. Mogli wycofać puszki z łososiem z produkcji! Karmicielka usiadła przy stole i zauważyłem, że kapie. Wskoczyłem jej na kolana i przyłożyłem łepek do jej brzucha, żeby mnie podrapała. Mruczałem, to zawsze na nią działa. Kiedy już trochę się uspokoiła zawołałem ją na strych. Nie do końca wiedziała, o co mi chodzi, kiedy kazałem jej zajrzeć do starej skrzyni, która stała w rogu, ale szybko zauważyłem, jak uśmiech wraca jej na twarz. Nie chodziło o tego martwego wróbla, którego zostawiłem sobie na wieczór, ale o monety. Widziałem, jak pani ich szuka, kiedy wychodzi po puszki, dlatego postanowiłem je zbierać, kiedy wychodzę na dwór. Nawet nie wiecie ile ludzi je gubi. Miałem całą skrzynię pełną tych błyskotek! Ledwo mi się wróbel zmieścił. Dziwna ta moja Karmicielka, cieszy się z kawałka metalu bardziej niż z porządnego mięska. Ale to nic, nadal będę ją udomawiał.

Wczoraj tak jak zawsze ćwiczyłem szlachetną sztukę miau - chi, atakując poduszkę oraz kanapę, kiedy weszła Karmicielka. Nawet na mnie nie spojrzała, mimo, że zdrapałem kawałek tego obrzydliwego obicia z kanapy. Pomyślałem więc, że jest głodna. Upolowałem największą mysz, jaką udało mi się znaleźć. Całe 41 gramów. Tak, wiem, robi wrażenie. Ale nie na Karmicielce. Spojrzała...

Na początku był chaos… A następnie wyłoniły się z niego koty. Małe, słodkie, bezbronne... Nic bardziej mylnego! Pozory mylą i koty o tym bardzo dobrze wiedzą!

Człowiek – istota rozumna, która inteligencją przewyższa pozostałe gatunki żyjące na naszej planecie. Przez tysiące lata wykształciła sposób życia, kulturę, stworzyła prawo, filozofię, religie, politykę, etc.
Stworzyła cywilizację z myślą prostą, lecz jakże trafną: By żyło się lepiej.
Nie wszystko poszło po tej myśli, ale to już inna historia.

Nad człowiekiem, jego żelaznymi zasadami, światem, który stworzył, stoi kot. Ten mały, słodki i bezbronny, który sprytnie wykorzystuje przypisane sobie cechy. Dlaczego sam miałby tworzyć własny świat? Po co miałby podejmować jakikolwiek wysiłek, skoro może zrobić to za niego ktoś inny?

Wydawałoby się, że ten rozumny człowiek udomowił kota. Jednak to kot w relacji człowiek-zwierzę jest tym wygranym. Bez wyrzeczeń, bez wysiłku, nie kiwnąwszy nawet łapką może dostać wszystko, czego potrzebuje – jedzenie, ciepły kąt, zabawki.
Podobno nie ma nic za darmo. Powiedzcie to kotu, który wszystko ma za darmo. Wystarczy tylko, że człowiek obdarzy go tym dziwnym uczuciem - miłością. A żeby człowiek się w nim zakochał, kot nie robi nic. Po prostu jest.
Człowiek + kot + miłość do kota = udomowienie. Prosty rachunek korzyści. Dla kota oczywiście.
Gdy zechce jeść, wystarczy, że zamiauczy, a jego człowiek-niewolnik wyciąga z lodówki danie skomponowane specjalnie dla niego przez producentów najlepszej kociej żywności. Zechce odpocząć, więc odpoczywa, a każdy kto mu przeszkadza, otrzyma karny cios pazurem. I po co mu to wygodne kocie łóżeczko? Skoro człowiek ma w kuchni karton. Od mikrofalówki. Nikt mu nie będzie mówił, gdzie ma spać. A co z zabawą? Meble, fotele, kwiatki, wydawałoby się, że te wszystkie przedmioty są specjalnie dla niego!
Kot. Przebiegły i kochany. Człowiek zrobi dla niego wszystko, bez mrugnięcia okiem. To się dopiero nazywa udomowienie!

Na początku był chaos… A następnie wyłoniły się z niego koty. Małe, słodkie, bezbronne... Nic bardziej mylnego! Pozory mylą i koty o tym bardzo dobrze wiedzą!

Człowiek – istota rozumna, która inteligencją przewyższa pozostałe gatunki żyjące na naszej planecie. Przez tysiące lata wykształciła sposób życia, kulturę, stworzyła prawo, filozofię, religie, politykę, etc.
...

A no jak? Jednym miauknięciem pokazują że chcą wyjść na balkon, jak nie reagujesz miauknięcie jest zdecydowanie donioślejsze.
A kiedy chcą być głaskane- łaszą się, ocierają a my je głaszczmy, pieścimy.
A karma? Mają swoją ulubioną i my jako dobrzy opiekunowie idąc na zakupy świadomie bierzemy tą puszkę która naszemu pupilowi bardziej smakuje.
A ich ulubione miejsce na fotelu? Czy ośmielam się przegonić kotka? Nie, oczywiście wybieram ten drugi, gorszy…
Czy gniewam się na niego jak zwalił kwiatka? Nie, pomyślałam: i tak mi się nie podobał, usychał, pewnie mu miejsce nie odpowiadało…

A no jak? Jednym miauknięciem pokazują że chcą wyjść na balkon, jak nie reagujesz miauknięcie jest zdecydowanie donioślejsze.
A kiedy chcą być głaskane- łaszą się, ocierają a my je głaszczmy, pieścimy.
A karma? Mają swoją ulubioną i my jako dobrzy opiekunowie idąc na zakupy świadomie bierzemy tą puszkę która naszemu pupilowi bardziej smakuje.
A ich ulubione miejsce na...

5 ZŁOTYCH ZASAD JAK UDOMOWIĆ CZŁOWIEKA. KRÓTKI NIEZBĘDNIK DLA KAŻDEGO SZANUJĄCEGO SIĘ KOTA

zasada nr 1
Bądź cierpliwy.
Nawet jeśli człowiek nie od razu połapie się w nowej sytuacji, w końcu zrozumie, że najlepszy fotel w mieszkaniu należy do Ciebie.

zasada nr 2
Bądź konsekwentny.
Jeśli człowiek napsocił, choć ciężko ci go karać, pamiętaj, że robisz to dla jego dobra.

zasada nr 3
Trzymaj się na dystans...
Nie ma co się za bardzo spoufalać. To może bardzo źle się skończyć, w najgorszym wypadku, nawet brakiem należnej Ci czci i szacunku.

zasada nr 4
...ale czasem pozwalaj sobie na chwilę zapomnienia.
Człowiek w przeciwieństwie do Ciebie ma tylko jedno życie (!). Od czasu do czasu pokaż mu jak bardzo go kochasz: przytul się do niego, albo pieszczotliwie podrap go po buzi.

zasada nr 5
Daj się rozpieszczać.
To żelazna zasada udomawiania. Przyjmuj prezenty i składane ofiary, bez wyrzutów sumienia. Należą Ci się, w końcu jesteś kotem:)

5 ZŁOTYCH ZASAD JAK UDOMOWIĆ CZŁOWIEKA. KRÓTKI NIEZBĘDNIK DLA KAŻDEGO SZANUJĄCEGO SIĘ KOTA

zasada nr 1
Bądź cierpliwy.
Nawet jeśli człowiek nie od razu połapie się w nowej sytuacji, w końcu zrozumie, że najlepszy fotel w mieszkaniu należy do Ciebie.

zasada nr 2
Bądź konsekwentny.
Jeśli człowiek napsocił, choć ciężko ci go karać, pamiętaj, że robisz to dla jego dobra.

...

Byłam w sytuacji podbramkowej. Siedziałam skamieniała niczym posąg, wpatrując się w jego nieprzeniknione, smutne oczy. On już wiedział, że dobiega koniec czegoś pięknego, co nas połączyło przez te ostatnie dni. Podjęłam próbę wytłumaczenia mu tego:
-Słuchaj, dziś nadszedł dzień, kiedy musimy to zakończyć. Uzależniliśmy się od siebie i jeszcze przez długi czas będę narkotycznie tęsknić za ciepłem i bliskością Twojego ciała.
Wiem, że moglibyśmy teraz zapomnieć o całym świecie, położyć na kanapie i przytulać przez cały dzień. Czułabym na sobie Twój ciepły oddech i Twoją miłość, a Ty wyczuwałbyś moją.
Ale to niemożliwe. Nie obwiniaj siebie ani mnie. To los jest tu winowajcą. Widzisz, żyjemy w innych światach, jest coś, co nas od siebie oddala. Ty jesteś niezależny, nie zobowiązujesz się, chodzisz własnymi ścieżkami. Ja mam wytyczne, których muszę się trzymać, aby jakoś funkcjonować.
Nie przeciągajmy tego, muszę teraz odejść. Będę za Tobą bardzo tęsknić, godziny bez Ciebie staną się latami. Pewnie nie będę się mogła na niczym skoncentrować, będziesz ciągle gościł w moich myślach gdziekolwiek pójdę. Kocham cię… - ostatnie dwa słowa szepnęłam, nachylając się nad jego uszkiem.
I oto mój kot, Filemon, wysłuchawszy tej niekończącej się apostrofy, skierowanej do jego osoby, miauknął i wskoczył mi na kolana. Uwił sobie wygodne gniazdko na mojej eleganckiej spódnicy, zapadając w sen i błogo przy tym mrucząc.
Dałam za wygraną. Wyjęłam z kieszeni żakietu telefon, wybrałam numer.
-Dzień dobry, szefie. Właściwie, to nie czuję się dziś jeszcze najlepiej, chyba… mam gorączkę. Czy mogłabym przedłużyć moje zwolnienie lekarskie o ten jeden dzień? Zgadza się pan? Och, to cudownie, pięknie dziękuję! Jutro na pewno poczuję się już lepiej, do widzenia!
Rozłączyłam się i spojrzałam na śpiącego w najlepsze na moim podołku Filemona.
-Ale pamiętaj, że to nasz ostatni dzień – jutro wracam do pracy i już mnie nie udomowisz! – szepnęłam do niego słodko i zanurzyłam dłoń w puchatej sierści.

Byłam w sytuacji podbramkowej. Siedziałam skamieniała niczym posąg, wpatrując się w jego nieprzeniknione, smutne oczy. On już wiedział, że dobiega koniec czegoś pięknego, co nas połączyło przez te ostatnie dni. Podjęłam próbę wytłumaczenia mu tego:
-Słuchaj, dziś nadszedł dzień, kiedy musimy to zakończyć. Uzależniliśmy się od siebie i jeszcze przez długi czas będę...

Koty to stworzenie pełne gracji, żyjące jak same chcą. Człowiek zdecydowanie nie może ich udomowić. Sam nie wie, że one robią to z nim.
Pomyślimy. Mamy takiego małego słodkiego kotka, nad którym każdy się zachwyca. Tylko zapiszczy, zamiauczy, a człowiek już biegnie do niego w podskokach i przynosi odrobinę mleka, jakieś cieplutkie i miękkie posłanie. A taki kociak wykorzystuje nasze miękkie serce i powtarza tę sytuację gdy tylko czegoś potrzebuje. W głębi ducha się śmieje.
Gdy jest starszy zaczyna broić. Podrapane meble, ręce. Musi się na czym wyżyć. ,,A ty człowieku jeszcze się z tego śmiejesz". Głupek.
Później duży kot wychodzi na polowanie, spacer, wszędzie, żeby tylko nie siedzieć w domu,a człowiek czeka bo może łaskawie się z nim pobawi. To on jest udomowiony. Podczas gdy kocur wychodzi sobie na panienki ty zastanawiasz się czy nie zrobił mu coś pies sąsiada lub nadjeżdżający samochód. On wtedy używa sobie w najlepsze.
Kotka za to przynosi ci do domu parę kociąt na wychowanie i już wiesz, że znów zostaniesz przez nie udomowiony. Przecież to takie słodkie kuleczki, miauczą, piszczą. Ciekawe czego znowu od ciebie chcą?

Koty to stworzenie pełne gracji, żyjące jak same chcą. Człowiek zdecydowanie nie może ich udomowić. Sam nie wie, że one robią to z nim.
Pomyślimy. Mamy takiego małego słodkiego kotka, nad którym każdy się zachwyca. Tylko zapiszczy, zamiauczy, a człowiek już biegnie do niego w podskokach i przynosi odrobinę mleka, jakieś cieplutkie i miękkie posłanie. A taki kociak...

Świat według Boba. Dalsze przygody ulicznego kota i jego człowieka[bookLink]232375|Świat według Boba. Dalsze przygody ulicznego kota i jego człowieka[/bookLink]

Świat według Boba. Dalsze przygody ulicznego kota i jego człowieka[bookLink]232375|Świat według Boba. Dalsze przygody ulicznego kota i jego człowieka[/bookLink]

 [bookCover]232375|Świat według Boba. Dalsze przygody ulicznego kota i jego człowieka[/bookCover]