Co tu się dzieje? Gdzie jestem? Jakoś tak jasno, inaczej niż przedtem. Zostałem sam… Jestem przecież kotem i to nie byle jakim, Brytyjczykiem – wiesz, taki śliczny, szary i mięciutki – nie mogę być słaby. Czas na akcję "Oswoić człowieka".
Rok później…
Cześć! Mam na imię Erwin. Spotkaliśmy się już kiedyś, pamiętasz? Jestem tym małym, ślicznym, szarym i mięciutkim kotkiem. No, może już nie takim małym, troszkę mi się przytyło.
Jak się miewam? Świetnie! Operacja "Oswoić człowieka" powiodła się. Trochę to trwało, ale od trzech miesięcy jestem Panem tego domu. Opowiem ci.
Człowiek, którego oswoiłem jest kobietą. To Barbara. Jest piękną młodą kobietą. Ma długie blond włosy, talię osy i wspaniałe nogi. Ale to jeszcze nie wszystko. Zgrabny nosek i niebieskie oczy sprawiają, że mogę się w nią wpatrywać godzinami. O innych szczegółach opowiadać nie będę. Po pierwsze – jesteś zbyt młody. Po drugie – to nie czas i miejsce, a tematem mojej opowieści jest oswajanie człowieka. Po trzecie – i najważniejsze – zaraz obiad! Dziś wątróbka. Wróćmy do historii.
Do takiego człowieka trzeba umieć podejść. Z kobietą jest prościej, bo słyszałem, że facet to dość twardy orzech do zgryzienia. W zasadzie nie wiedziałem jak się za to zabrać. Krążyłem po domu i szukałem miejsca dla siebie. Okazało się, że Basia jest już oswojonym człowiekiem. Przygotowała dla mnie legowisko i miskę z mlekiem. No ale wiesz jak to jest. Kot się naje to musi ulżyć sobie. No więc wymusiłem na niej małą kuwetę w łazience. Było to trudne, ale wystarczyło się troszkę połasić i pomruczeć. Kobiety lecą na takie gesty. Zawsze działa, człowiek-kobieta to idealny sługa. Oczywiście staram się być dla Basi dobrym panem. Czasem ją przytulę czy ogrzeję, ale nie za często. Jak jest jej za miło, to mnie zaniedbuje. Ale jest na to sposób. Wystarczy położyć się na jej laptopie lub zostawić mały prezent w kuchni na podłodze i znów pada przede mną na kolana. Tak to jest z ludźmi. Łatwo oswoić.
O! Czas na obiad. Biegnę.
Basiu – kochaj mnie i karm mnie.

Co tu się dzieje? Gdzie jestem? Jakoś tak jasno, inaczej niż przedtem. Zostałem sam… Jestem przecież kotem i to nie byle jakim, Brytyjczykiem – wiesz, taki śliczny, szary i mięciutki – nie mogę być słaby. Czas na akcję "Oswoić człowieka".
Rok później…
Cześć! Mam na imię Erwin. Spotkaliśmy się już kiedyś, pamiętasz? Jestem tym małym, ślicznym, szarym i mięciutkim kotkiem....

Nie mam kota ani nie jestem kociarą.
Koty ma moja koleżanka i to ona jest kociarą. Jednak wystarczyło jedno spotkanie z „jej dziewczynami”, a przepadłam.

Wchodząc do koleżanki nie zawołam jeszcze „dzień dobry”, a Yuki już plącze się, o przepraszam, kroczy dumnie wokół moich nóg, abym czym prędzej mogła pogłaskać ją po główce, a najlepiej jeszcze pocałować. Oczywiście, jako jej usłużna poddana i wielbicielka nie witam się z ludzkimi domownikami tylko z kotką. Przecież ludzie mogą poczekać.

Za to Neola leży na parapecie bądź fotelu i łaskawie rzuci na mnie okiem. Ona nie będzie zabiegać o pieszczoty i czułości. To do niej należy podejść i zaproponować głaskanie, drapanie lub szczotkowanie – być może się zgodzi.

Gdy przywitam się ze wszystkimi (tak – z ludźmi również mi się udaje) nadchodzi czas głaskania i zabaw. Neola jako ta starsza jest bardziej stateczna i wystarcza jej głaskanie, ewentualnie podzielenie się ciastkiem. Jednak jej młodsza koleżanka broi za dwie. Nie upiję nawet łyka herbaty, a już słyszę charakterystyczne „miauuuuł”. Nie muszę patrzeć na kotkę, aby wiedzieć czego chce:
- „Iza, daj rybę. Pobawię z Yuki”.
- „A Ty przyszłaś do mnie czy do kota?” – odpowiada koleżanka udając obrażoną (bo przecież prawdziwie obrażać się nie można, gdy w grę wchodzą żądania kota), po czym wyciąga pluszową rybkę, za którą Yuki uwielbia ganiać. Czasami nawet ją przyniesie. Innym razem rzuci ją 3 metry od ciebie i patrzy jakby mówiła: „Podnieś ją i rzuć człowiecze marny! Ile mam jeszcze czekać?” Oczywiście podnoszę ją ja bądź któryś z „domowych niewolników” i zabawa zaczyna się od nowa, dopóki koteczek nie uzna, że ma dosyć.

Niby nie moje koty, a wyszkoliły mnie znakomicie. Strach pomyśleć co zrobiły z domownikami…

Nie mam kota ani nie jestem kociarą.
Koty ma moja koleżanka i to ona jest kociarą. Jednak wystarczyło jedno spotkanie z „jej dziewczynami”, a przepadłam.

Wchodząc do koleżanki nie zawołam jeszcze „dzień dobry”, a Yuki już plącze się, o przepraszam, kroczy dumnie wokół moich nóg, abym czym prędzej mogła pogłaskać ją po główce, a najlepiej jeszcze pocałować. Oczywiście,...

Spoglądam na Kobietę i kręcę głową. Jak ona może być tak głupia i naiwna? Jak ona śmie nazywać mnie swoim Ciasteczkiem.
Syczę do niej, żeby przestała. Syk jest tak uniwersalny, że nawet tak bezrozumny gatunek, jak ludzie, zrozumie go. Kobieta jednak zaskoczona bierze mnie w ramiona i zaczyna się kołysać.
Chwilę przyswajam to do wiadomości. Biorę głęboki wdech i pokazuję jej zęby.
- Ojej. Moje Ciasteczko dawno nje myłlo zębków, cu? - dziewczyna wydęła idiotycznie usta i nagle postawiła mnie na stoliku do kawy.
Prychnęłam i już miałam znowu syknąć, ale kobieta wybiegła z pokoju. Po chwili wróciła do pokoju trzymając jakiś pakunek.
- Mam coś dla ciebie - uśmiechnęła się.
Karmę?!
- To prezent od Jerryego.
Karma?!
- No wiesz, na święta.
Czyli karma?!
- Otworzę ci.
Karma?!
Dziewczyna rozerwała opakowanie i...
Nie karma.
Coś różowego. Chyba jakaś sukienka. Strasznie brzydka. Och, i kokardka. Też różowa.
Miauknęłam załamana i czym prędzej uciekłam z salonu. Miałam dość przebywania w jednym pomieszczeniu z tą głupią kobietą. No i żeby jej nie przyszło do głowy założenia mi tego świństwa.
Chyba ludzie to gatunek, który jest za głupi, by go wytresować.

Spoglądam na Kobietę i kręcę głową. Jak ona może być tak głupia i naiwna? Jak ona śmie nazywać mnie swoim Ciasteczkiem.
Syczę do niej, żeby przestała. Syk jest tak uniwersalny, że nawet tak bezrozumny gatunek, jak ludzie, zrozumie go. Kobieta jednak zaskoczona bierze mnie w ramiona i zaczyna się kołysać.
Chwilę przyswajam to do wiadomości. Biorę głęboki wdech i pokazuję...

Cześć.Jestem kotek Psotek. Oto kilka moich rad dla innych kotków jak udomowić sobie człowieka:
1. Zawsze rób minę niewiniątka - nie ma szansy, aby na kogoś nie podziałało.
2. Kiedy chcesz, żeby Twój właściciel znalazł się szybko obok Ciebie- miaucz i udawaj, że coś Ci się stało - to zawsze działa.
3. Jeśli masz ochotę coś przegryźć - łaś się do nóg swego właściciela kiedy jest w kuchni - na pewno zaraz coś Ci rzuci do zjedzenia.
4. Gdy nie podoba Ci się firanka wisząca w oknie - skacz po niej i potargaj ją - będą musieli kupić nową.
5. Masz ochotę na zabawę?Weź piłeczkę w pysk i połóż przed panem - na 100% Ci ją rzuci.
6. Przyszła Ci ochota na spotkanie ze znajomymi? Podskakuj do klamki u drzwi - Twój pan zaraz Cię wypuści.
7. Nie odpowiada Ci spanie na podłodze? Wskakuj w nocy do łóżka swego pana - śpiąc na pewno Cię z niego nie wyrzuci.
8. Pragniesz pieszczot od swego właściciela? Wskocz mu na kolana - nie będzie miał innego wyjścia jak głaskanie Cię.
9. Przyszły jakieś dzieciaki,które chcą Cię nosić ciągle na rękach? Schowaj się za meblami kuchennymi - nie ma opcji, żeby Cię stamtąd wyciągneli.
10. Twoje miski są wciąż puste - zrzuć kwiatka na podłogę - jeśli nie pomoże zrzuć kolejnego.

Cześć.Jestem kotek Psotek. Oto kilka moich rad dla innych kotków jak udomowić sobie człowieka:
1. Zawsze rób minę niewiniątka - nie ma szansy, aby na kogoś nie podziałało.
2. Kiedy chcesz, żeby Twój właściciel znalazł się szybko obok Ciebie- miaucz i udawaj, że coś Ci się stało - to zawsze działa.
3. Jeśli masz ochotę coś przegryźć - łaś się do nóg swego właściciela kiedy...

Tresowanie człowieka dzień 1

Godzina 5:00
Człowiek śpi zbyt dobrze. Należy go obudzić. Niewolniku, znikaj z mojego łóżka.

Godzina 6:10
Zasada jest prosta, niewolniku – ja nie śpię, ty nie śpisz. Dobrze, że można z ciebie zrobić chociaż materac, marny człowieku…

Godzina 6:30
Człowiek wciąż leży, a miska pusta. Nigdy nie jest za wcześnie, by nakarmić kota. I nigdy nie jest za wcześnie, aby wymiauczeć „Stairway To Heaven”.

Godzina 8:00
Człowiek ma zbyt czyste ubrania. Należy zaznaczyć swój teren sierścią, co by nie zapomniał, że ma swojego pana.

Godzina 8:30
Niewolnik wychodzi z domu po jedzenie. Wreszcie zrozumiał, co należy do jego obowiązków.

Godzina 10:00
Niewolnik się spóźnia. Zrzucę tego niepotrzebnego kwiatka, przyjdzie szybciej.

Godzina 12:00
Skoro niewolnik nie zapewnia mi rozrywki, sam sobie ją zapewnię. Niewolniku, nie masz już tego dziwnego białego papieru w diabelskim pomieszczeniu z wodą.

Godzina 14:00
Niewolniku, jeśli zaraz nie powrócisz z tuńczykiem i przeprosinami, to zginiesz śmiercią powolną i bolesną.

Godzina 16:00
Zgadnijcie, kto wreszcie raczył pojawić się w mym domu…

Godzina 16:10
Człowiek wrócił jedynie z marną suchą karmą! Należy go ukarać. Po co człowiekowi firanki w domu?

Godzina 18:00
Moja miska pusta, a niewolnik ogląda telewizję. Należy zwrócić jego uwagę gustownym zakończeniem żywota tej brzydkiej porcelanowej figurki ze stolika. O, niewolnik ożył – mówiłem, że zawsze działa?

Godzina 21:00
Tresowanie niewolnika jest męczące. Czas na drzemkę, łaskawie dam i jemu odpocząć.

Godzina 02:00
Niewolniku, głaskaj! Nie, nie ma spania, czy ja pozwoliłem ci spać? Niewolnik zasługuje na karę. Kierunek: karnisz. Cel: twarz. 3, 2, 1… Misja obudzenia człowieka zakończona sukcesem.


Tresowanie człowieka dzień 25

Godzina 5:00
Dzień rozpoczęty od miski pełnej tuńczyka, a niewolnik czeka gotowy do głaskania i bycia na każde żądanie. Tak, to będzie dobry dzień pełen tuńczyka.
Tresowanie człowieka uważam za pomyślnie zakończone.

Tresowanie człowieka dzień 1

Godzina 5:00
Człowiek śpi zbyt dobrze. Należy go obudzić. Niewolniku, znikaj z mojego łóżka.

Godzina 6:10
Zasada jest prosta, niewolniku – ja nie śpię, ty nie śpisz. Dobrze, że można z ciebie zrobić chociaż materac, marny człowieku…

Godzina 6:30
Człowiek wciąż leży, a miska pusta. Nigdy nie jest za wcześnie, by nakarmić kota. I nigdy nie jest...

Pamiętnik Mruczka: „Tydzień z udomawiania nowej rodziny.”

Dzień pierwszy.
Nareszcie wydostałem się z tego przeklętego więzienia pełnego śmierdzących psów! Jestem wolny. Znalazłem sobie nowych frajerów, którzy będą mnie karmić i bawić się ze mną. Koniec z polowaniami, od dziś jestem kotem domowym. Muszę wyzbyć się brzydkich nawyków, które nabrałem w schronisku.

Dzień drugi.
Moi nowi niewolnicy kupili mi dzisiaj miseczkę, zabawki i deskę do manicure pazurków. Pokaże im, że nie można mnie przekupić byle prezentami drapiąc ich najlepszy mebel. Muszą przyzwyczaić się do nowego porządku rzeczy.

Dzień trzeci.
Dzisiaj do moich poddanych przyszedł gość. Wyczuwam na jego ubraniu zapach innego kota! To niedopuszczalne! Ta zniewaga wymaga odwetu. Nikt nie będzie roznosił zapachu jakiegoś sierściucha na moim terenie! Wymierzyłem mu karę w postaci oddania moczu do obu butów.

Dzień czwarty.
Postanowiłem dzisiaj poznać moje włości poza budynkiem mieszkalnym. Podczas spaceru natrafiłem na stado wróbli panoszących się po ogrodzie. Postanowiłem zabić jednego dla przykładu. Dam go w prezencie największemu niewolnikowi za dobre sprawowanie.

Dzień piąty.
Stała się rzecz nie do pomyślenia! Najmniejszy niewolnik zaatakował mnie bez ostrzeżenia i powodu. Ugryzłem go i uciekłem. Muszę bardziej uważać ponieważ ludzie zwykli nadrabiać braki w inteligencji siłą mięśni. Cała nadzieja w dobrym wychowaniu malucha. Zacznę od schowania jego ulubionych zabawek.

Dzień szósty.
Ludzie wpakowali mnie do jeżdżącego wehikułu i zabrali w dziwne miejsce. Pełno tu zapachów innych zwierząt a powietrze jest aż gęste od strachu. Nie podoba mi się to!
Miałem rację. Człowiek w białej masce wyciął najcenniejszą część mnie. Co za wstyd, nie przedłużę panowania dynastii Mruczków.

Dzień siódmy.
Siedzę i rozmyślam. Nie mogę znaleźć odpowiedniej kary za to co mi zrobili! Moi niewolnicy co chwilę przychodzą mnie pogłaskać i przytulić, ale ja nie dam się omamić. Nie znają dnia ani godziny... Już ja ich sobie udomowię.

Pamiętnik Mruczka: „Tydzień z udomawiania nowej rodziny.”

Dzień pierwszy.
Nareszcie wydostałem się z tego przeklętego więzienia pełnego śmierdzących psów! Jestem wolny. Znalazłem sobie nowych frajerów, którzy będą mnie karmić i bawić się ze mną. Koniec z polowaniami, od dziś jestem kotem domowym. Muszę wyzbyć się brzydkich nawyków, które nabrałem w schronisku.

Dzień...

Nic dziwnego, że taka opinia została dołączona do kotów. Są to bardzo dumne zwierzęta, zakochane w sobie, od włochatego ogona, po szpiczaste uszy. Zachowują się jak królowie w przeciwieństwie do swoich naturalnych wrogów jakimi są psy. Chodzą z podniesionym ogonem dając do zrozumienia, kto jest najważniejszy w domu. Zamiast prosić, żądają. Zawsze. Gdy nie podobają im się kwiatki, to je po prostu zrzucają. Zmuszają nas nawet do przemeblowania! Nieraz trzeba przestawić telewizor, czy meblościankę, by kot nie skakał.
Pisałem o tym, że koty zawsze żądają. Nie zawsze. Czasami po prostu przychodzą i biorą co chcą. Pamiętam doskonale, gdy byłem mały, posiadałem persa – chociaż to dyskusyjne kto kogo posiadał – piękne koty! Postanowiłem zrobić sobie kanapkę, z wędliną i serem. Wystarczyło, że odwróciłem się na moment. Gdy chciałem zabrać moją kanapkę okazało się, że jest już bez wędliny i sera. Nikt inny, jak tylko mój kot zabrał sobie to, co chciał. Nie prosił się. Pojawił się i zniknął. Veni, vidi, vici w kocim wydaniu!
Kota również nie zmusisz do niczego, no chyba że masz pod ręką kawałek sznurka, ale też nasz pan i władca musi być w nastroju do zabawy. Są tak perfidne, że wskakują ci na kolana i domagają się pieszczot. Wtedy nie pozostaje nam nic innego, jak wypełnić żądania. Z jakiegoś powodu koty nazywa się królami dżungli, w tym wypadku miejskiej.

Nic dziwnego, że taka opinia została dołączona do kotów. Są to bardzo dumne zwierzęta, zakochane w sobie, od włochatego ogona, po szpiczaste uszy. Zachowują się jak królowie w przeciwieństwie do swoich naturalnych wrogów jakimi są psy. Chodzą z podniesionym ogonem dając do zrozumienia, kto jest najważniejszy w domu. Zamiast prosić, żądają. Zawsze. Gdy nie podobają im się...

Jako posiadaczka trzech kotów domowych mam trochę doświadczenia. I stanowczo muszę przyznać, że to kot udomawia człowieka, a nie odwrotnie. Przykład? Kot przychodzi do mnie spać, rozciągnie się na niemal całą szerokość łóżka i smacznie sobie śpi. Co ja mam zrobić? Nóg nie wyprostuję, bo obudzę kota. Nie wyrzucę go, bo przecież tak słodko śpi, że szkoda go budzić. Więc śpię pół nocy z pokulonymi kolanami, a później narzekam, że mnie bolą. No ale ważne, że jednak kot się wyspał ;) Inny przykład? Kot śpi na fotelu, na miękkim kocu, a ja męczę się na twardym krześle i już nie wiem, jak siedzieć, żeby plecy nie bolały. Ale przecież kot śpi, więc go nie wyrzucę. Kolejny przykład: robię kotlety, kot siedzi obok i patrzy na mnie żałosnym spojrzeniem typu: „Daj jeść!”. Co mówię? „Biedny kotek. Masz tutaj trochę kotecika.” Spróbuj nie dać mu tego kotleta to odejdzie obrażony i nawet nie przyjdzie się połasić. Ile to razy mówię do kota? Niezliczoną ilość razy. Jaka odpowiedź? Odwraca się w drugą stronę i z dumnie uniesioną głową idzie na fotel, bo tak zanudzam, że aż zachciało mu się spać. Ale jeśli chce, żeby ktoś go pogłaskał, to nie da spokoju. Musisz pogłaskać, ponosić, podrapać, aż nie będzie zadowolony. A tylko zrób coś nie tak! Tragedia! Spojrzy na ciebie wzrokiem: „Jestem królem, okropny człowieku!”. I oczywiście każdy ulegnie :)

Jako posiadaczka trzech kotów domowych mam trochę doświadczenia. I stanowczo muszę przyznać, że to kot udomawia człowieka, a nie odwrotnie. Przykład? Kot przychodzi do mnie spać, rozciągnie się na niemal całą szerokość łóżka i smacznie sobie śpi. Co ja mam zrobić? Nóg nie wyprostuję, bo obudzę kota. Nie wyrzucę go, bo przecież tak słodko śpi, że szkoda go budzić. Więc śpię...

To nie człowiek wybiera sobie kota , tylko kot człowieka. Kot bowiem z daleka potrafi rozpoznać fluidy i w mig wie,czy u danego człowieka będzie mu dobrze czy też nie. Poza tym w tym związku to kociak dyktuje reguły gry. Wychodzi ,kiedy chce i wraca również wtedy ,kiedy najdzie go ochota. A człowiek czeka, martwi się a czasem nawet szuka swego kota. Ponadto kto tak już wytrenował człowieka, iż zawsze ,kiedy wraca czeka na niego miska pełna dobrego jedzenia. Przyjemności również są dawkowane a pora na nie ściśle wyznaczana przez kota.Wszyscy wokół doskonale wiedzą, kto rządzi w tej relacji tylko my ludzie wciąż się łudzimy ,że to my ustalamy zasady gry. Nic bardziej mylnego bo to kot a nie człowiek zawsze spada na cztery łapy.

To nie człowiek wybiera sobie kota , tylko kot człowieka. Kot bowiem z daleka potrafi rozpoznać fluidy i w mig wie,czy u danego człowieka będzie mu dobrze czy też nie. Poza tym w tym związku to kociak dyktuje reguły gry. Wychodzi ,kiedy chce i wraca również wtedy ,kiedy najdzie go ochota. A człowiek czeka, martwi się a czasem nawet szuka swego kota. Ponadto kto tak już...

Na początku, bardzo niewinnie rzucają czar na swojego właściciela, który nagle uważa że jego kotek jest bardzo słodki i uroczy. Gdy już podrośnie właściciel ma nie opanowaną chęć by zajmować się swoim kotem i czuje do niego wielkie przywiązanie. Na końcu gdy kot jest już stary to nie może już rzucać czaru, dlatego właściciel traci zainteresowanie kotem, ale jest mu przykro gdy kot odchodzi. Lecz nigdy nie przyszło mu do głowy że koty mają bardzo tajemnicze sztuczki i gdy właściciel nie patrzy to czasami w pokoju jest wielki bałagan. Zazwyczaj myślicie że kot po prostu się nudził lecz na prawdę... stoczył tam śmiertelne walki z psami agentami. Moja koleżanka ostatnio znalazła blizny i zadrapania na swoim kocie, myślała że to przez innego kota , lecz ja dobrze wiem że to była śmiertelna walka. Jeżeli wasz kot nie wraca np. przez tydzień (co zdarza się kotu mojej koleżanki)to nie uciekł wcale do sąsiada haha on jest na tajnej misji i musicie to zaakceptować. Ja osobiście nie lubię kotów, bo jestem raczej z psami (mam psa nie chce kota) Więc uważajcie na te zwierzęta bo to bestie!

Na początku, bardzo niewinnie rzucają czar na swojego właściciela, który nagle uważa że jego kotek jest bardzo słodki i uroczy. Gdy już podrośnie właściciel ma nie opanowaną chęć by zajmować się swoim kotem i czuje do niego wielkie przywiązanie. Na końcu gdy kot jest już stary to nie może już rzucać czaru, dlatego właściciel traci zainteresowanie kotem, ale jest mu przykro...