Najłatwiej zaobserwować to zjawisko podczas sesji.
- No przecież to czytałam i było tak, jestem pewna, no przecież nie kłamię.
- W książce jest inaczej.
- Nie możliwe. Przecież dobrze pamiętam...Faktycznie wszystko na odwrót. To niemożliwe.
- Nie martw się ktoś mówił mi kiedyś, że profesor nie ocenia za surowo...
- Mówiłaś tak ostatnio i nie skończyło się dobrze.
- Tak, trochę mi się pomyliło.

Najłatwiej zaobserwować to zjawisko podczas sesji.
- No przecież to czytałam i było tak, jestem pewna, no przecież nie kłamię.
- W książce jest inaczej.
- Nie możliwe. Przecież dobrze pamiętam...Faktycznie wszystko na odwrót. To niemożliwe.
- Nie martw się ktoś mówił mi kiedyś, że profesor nie ocenia za surowo...
- Mówiłaś tak ostatnio i nie skończyło się dobrze.
-...

Bardzo.
Gdy byliśmy mali wydawało nam się, że dom babci sięga do samego nieba. A spoglądając ze strychu, że jesteśmy na wysokości chmur. Dziś widzimy, że był to mały rozlatujący się drewniany domek (stąd wrażenie że stąpamy między chmurami), mający zaledwie 4 metry wysokości. Bez problemu przerzucamy przez niego piłeczkę do gryzienia dla psa.
I, że sukienka którą mieliśmy na komunii była piękną suknią królewny śnieżki. Z taftami i złotymi kokardkami. Okazuje się że to była bufiasta suknia, z podszyciami z firanek. A kokardy okazały się zwykłymi wełnianymi sznureczkami, zawiązanymi w kokardkę w kolorze żółtym.
Zdjęcia nie kłamią.
Ale nasze uczucia tak. I to one przekłamują nasze wspomnienia. Pamiętamy smak słodyczy, więc musiało być miło. Nasze różowe okulary były nowe, więc świat był różowy. Dziś te okulary trochę wytarte i przykurzone zmieniają nasze wspomnienia na bardziej ponure.
Osobiście, brakuje mi tych różowych.
Dlatego noszę okulary korekcyjne. Są przezroczyste, więc prawdopodobnie widzę świat taki jaki jest. Ale wiem, że sięgając po wspomnienia do pamięci, umysł automatycznie zakłada te stare okulary. Czasem wyczyszczone, czasem nie.
Taki już nasz los. Nasz wzrok nie jest idealny, i to jak widzimy świat, zależy od tego, jakie okulary założymy.

Bardzo.
Gdy byliśmy mali wydawało nam się, że dom babci sięga do samego nieba. A spoglądając ze strychu, że jesteśmy na wysokości chmur. Dziś widzimy, że był to mały rozlatujący się drewniany domek (stąd wrażenie że stąpamy między chmurami), mający zaledwie 4 metry wysokości. Bez problemu przerzucamy przez niego piłeczkę do gryzienia dla psa.
I, że sukienka którą mieliśmy...

Nie ważne, co się dzieje w życiu człowieka: Czy to jest przełomowe wydarzenie, które otwiera nowy rozdział w naszym życiu takie jak własny ślub, pierwsze dziecko czy rozstanie z osobą, którą się kochało – człowiek w pewnym stopniu wyolbrzymia wspomnienia związane z tym, co się działo. Zdarza się, że niektórzy po prostu unicestwiają to, co dla nich bolesne, a inny wyolbrzymiają swoje cierpienie nawet nie pamiętając jak to naprawdę było. Jeśli pamiętają – chowają to skrzętnie. To samo się tyczy dobrych wspomnień, które się często wspomina. Wspomnienia są zwykle przekłamane. Różnią się od rzeczywistości. Nawet, jeśli za dużo nie pamiętamy, a komuś chcemy je opowiedzieć po prostu dodajemy elementy, które podsuwa nam wyobraźnia by zaciekawić słuchacza.

Nie ważne, co się dzieje w życiu człowieka: Czy to jest przełomowe wydarzenie, które otwiera nowy rozdział w naszym życiu takie jak własny ślub, pierwsze dziecko czy rozstanie z osobą, którą się kochało – człowiek w pewnym stopniu wyolbrzymia wspomnienia związane z tym, co się działo. Zdarza się, że niektórzy po prostu unicestwiają to, co dla nich bolesne, a inny...

Siedzę w bujanym fotelu i zatracam się w lekturze. Jest początek lipca, słońce chyli się ku zachodowi. Lekki wietrzyk przynosi zapach lipowych kwiatów, który odrywa moją uwagę od książki i przenosi mnie w świat wspomnień.
Widzę babcię, która zaplata moje włosy. Jej dłonie są delikatne i czule zamieniają ciemne pukle we francuski warkocz. Ukradkiem podjadam kruche ciasto z jagodami. Jest smakowite, jeszcze ciepłe, nie za słodkie. Rozpływa się w ustach. Słyszę radosne szczekanie Kuby, który wpada na werandę. Za nim przybiega Michał. Michał ma zawsze porozbijane kolana, źdźbła trawy we włosach i poplamioną koszulkę. Babcia jest dla niego łagodna, jak dla wszystkich. Prosi go by umył ręce i wziął sobie kawałek jagodowego ciasta. Kończy zaplatać mi włosy. Siada w bujanym fotelu, zakłada okulary, które powiększają jej zielone oczy i bierze do rąk powieść. W powietrzu unosi się słodka woń lip. To moje ostatnie wspomnienie związane z babcią. Nie obudziła się następnego ranka.
- O czym myślisz? – głos Michała przywołuje mnie do rzeczywistości.
- O ostatnim wieczorze z babcią. Ile to już minęło?
- 10 lat. Pamiętasz to jej okropne ciasto jagodowe? Zawsze wychodził jej zakalec. A jak cię czesała? Darłaś się wniebogłosy. Babcia była strasznie surowa z tymi swoimi przedwojennymi zasadami. W wieczór przed jej śmiercią zbeształa mnie, że wziąłem ciasto do brudnych rąk. Dałem je później Reksowi, a ona spojrzała na mnie znad okularów zielonymi oczyma, westchnęła i zaczęła odmawiać różaniec.

Siedzę w bujanym fotelu i zatracam się w lekturze. Jest początek lipca, słońce chyli się ku zachodowi. Lekki wietrzyk przynosi zapach lipowych kwiatów, który odrywa moją uwagę od książki i przenosi mnie w świat wspomnień.
Widzę babcię, która zaplata moje włosy. Jej dłonie są delikatne i czule zamieniają ciemne pukle we francuski warkocz. Ukradkiem podjadam kruche ciasto...

Rzeczywiste wydarzenia i wspomnienia tych wydarzeń nie są tożsame. Występuje między nimi pewna nierównowaga. Rzeczywistość porównać można do dociekliwej pani dziennikarki, która dokładnie śledzi przebieg wydarzeń w naszym życiu. Nie da się z nią dyskutować. Przedstawia ona obiektywnie wszystkie fakty. Niczego nie pominie, niczego nie przeoczy. Śledzi nieustępliwie każdy nasz ruch. Na łamach artykułu przez nią pisanego, nie ma miejsca na kłamstwa o naszym życiu. Taka jest jej rola. Wspomnienia z kolei są baśnią o naszej historii, przygodach i przeżyciach. Każdy sam jest autorem swojej własnej baśni. Z tego powodu do wspomnień wkradają się niedomówienia. Pomijamy pewne fakty i zastępujemy je innymi. Koloryzujemy nasze historie, by wspomnienia stały się ciekawsze. Wyolbrzymiamy wady naszych wrogów. To właśnie oni stają się czarnym charakterem w naszej baśni. Zalety każdego autora wspomnień są zazwyczaj wysunięte na pierwszy plan. W naszej baśni my jesteśmy głównym i zarazem najważniejszym bohaterem wydarzeń. We wspomnieniach możemy pozwolić sobie na mijanie się z rzeczywistością, bo to właśnie my tworzymy nasze wspomnienia. Autorzy różnych powieści posługują się fikcją. Skoro oni mogą, to my pisząc naszą własną baśń również mamy do tego prawo. Rzeczywistość jest jedna, jednakże każdy z nas ma inne wspomnienia jej dotyczące. Wspomnienia to taka baśń, która pozwala nam uporać się z szarą rzeczywistością, dlatego staramy się mieć jak najbardziej barwne wspomnienia.

Rzeczywiste wydarzenia i wspomnienia tych wydarzeń nie są tożsame. Występuje między nimi pewna nierównowaga. Rzeczywistość porównać można do dociekliwej pani dziennikarki, która dokładnie śledzi przebieg wydarzeń w naszym życiu. Nie da się z nią dyskutować. Przedstawia ona obiektywnie wszystkie fakty. Niczego nie pominie, niczego nie przeoczy. Śledzi nieustępliwie każdy...

Wspomnienia są czymś co zostaje zakodowane następnie przetrawione przez nasz mózg. Bardzo często zdarza się że nie mają one prawie nic wspólnego z rzeczywistością lub bardzo nie wiele. To dlatego że ludzie zazwyczaj chcą pamiętać tylko to co było dobre albo pamiętają niektóre wydarzenia czy sytuacje tak jakby chcieli by się wydarzyły. Nieraz na pewno zdarza się że podczas rodzinnych spotkań nasze wspomnienie znacznie się różnią. W ten sposób albo chcemy sami się dowartościować szukając jakichś podtekstów , ukrytych znaków chcąc wprowadzić w swoje życie nieco mistyki, sprawić by scenariusz naszego życia był bardziej barwny.
Czasem wizualizujemy sobie w myślach pewnie zdarzenia które nigdy nie miały miejsca i może nawet nigdy się nie urzeczywistnią , dlatego czasem wszytko się miesza. Okazuje się że to co braliśmy za coś pewnego wcale takie nie jest.
Wspomnienia to ulotne chwile , dobre , złe , przerażające , sytuacje które każdy z nas pamięta inaczej , zapamiętuje inne szczegóły , to co wydawało mu się w tamtej chwili istotne. Dlatego czasem wychodzimy na głupków a może nawet szalonych opowiadając coś czego nigdy nie było.

Wspomnienia są czymś co zostaje zakodowane następnie przetrawione przez nasz mózg. Bardzo często zdarza się że nie mają one prawie nic wspólnego z rzeczywistością lub bardzo nie wiele. To dlatego że ludzie zazwyczaj chcą pamiętać tylko to co było dobre albo pamiętają niektóre wydarzenia czy sytuacje tak jakby chcieli by się wydarzyły. Nieraz na pewno zdarza się że podczas...

Wspomnienia blakną dlatego wiele sobie dopowiadamy, szczególnie kiedy wspominamy te najpiękniejsze chwile. I tak: zapominamy, że hotel nad morzem miał fatalne łazienki skupiając się na wspaniałych chwilach spędzonych na plaży. Zapominamy, że nasz ex miał wady, opowiewając jednocześnie najmniejsze jego zalety. Zapominamy jak bardzo bolały złe słowa przyjaciółki, pamiętając jak wiele dla nas zrobiła. Tak, wspomnienia są bardzo wybiórcze.

Wspomnienia blakną dlatego wiele sobie dopowiadamy, szczególnie kiedy wspominamy te najpiękniejsze chwile. I tak: zapominamy, że hotel nad morzem miał fatalne łazienki skupiając się na wspaniałych chwilach spędzonych na plaży. Zapominamy, że nasz ex miał wady, opowiewając jednocześnie najmniejsze jego zalety. Zapominamy jak bardzo bolały złe słowa przyjaciółki, pamiętając...

Wspomnienia jakie ubogie byłoby życie bez nich! Towarzyszą człowiekowi przez całe życie. Kształtują naszą rzeczywistość i naszą osobowość. Dzięki "złym wspomnieniom" możliwy jest nasz rozwój, stajemy się lepsi oraz uczymy się dzięki nim na błędach. Wspomnienia są przepełnione emocjami, dzięki nim przeżywamy minone chwile raz jeszcze. Rzeczywistość jest natomiast szara i czasami bez wyrazu - emocje wnoszą do niej radość i nadają kolor życiu.

Wspomnienia jakie ubogie byłoby życie bez nich! Towarzyszą człowiekowi przez całe życie. Kształtują naszą rzeczywistość i naszą osobowość. Dzięki "złym wspomnieniom" możliwy jest nasz rozwój, stajemy się lepsi oraz uczymy się dzięki nim na błędach. Wspomnienia są przepełnione emocjami, dzięki nim przeżywamy minone chwile raz jeszcze. Rzeczywistość jest natomiast szara i...

Mam dwa przypadki w rodzinie, gdzie widać, jak bardzo wspomnienia mogą być rzeczywiste, natomiast w drugim przypadku jak bardzo różne od rzeczywistości.
Pierwszym przypadkiem jest moja ciocia. Muszę stwierdzić, że pamięć ma doskonałą, potrafi powiedzieć w czym dana osoba była ubrana na jej weselu, które miało miejsce 17 lat temu. Zresztą może powiedzieć w czym dana osoba z rodziny była ubrana na każdej imprezie. Oznacza to,że w tym momencie ma pamięć doskonałą,więc jej wspomnienia są rzeczywiste. Natomiast drugim przypadkiem i całkowitym przeciwieństwem pierwszego jest moja babcia. Babcia ma już 81 lat i dużo jej wspomnień mija się z rzeczywistością. Często kłóci się ze swoją córką,że było tak jak mówi, choć prawda jest taka, że było całkiem inaczej.
Osobiście uważam, że nie każdy z nas ma pamięć doskonałą i wielu z nas nie pamięta wszystkiego w 100%. Często przekręcamy fakty jakie miały miejsce w naszej przeszłości. Duży wpływ na to, może mieć też wiek człowieka, problemy ze zdrowiem albo zbyt wybujała wyobraźnia. Niektórzy lubią dodać trochę "kolorów" swoim wspomnieniom. Często też bywa tak, że niektóre wspomnienia nie są miłe i nie mamy ochoty ich pamiętać, więc opowiadamy je tak, że mijają się z rzeczywistością.
Każdy z nas podchodzi do tego indywidualnie. Ale z całą pewnością bardzo mało osób pamięta wszystko dokładnie tak jak się kiedyś wydarzyło;)

Mam dwa przypadki w rodzinie, gdzie widać, jak bardzo wspomnienia mogą być rzeczywiste, natomiast w drugim przypadku jak bardzo różne od rzeczywistości.
Pierwszym przypadkiem jest moja ciocia. Muszę stwierdzić, że pamięć ma doskonałą, potrafi powiedzieć w czym dana osoba była ubrana na jej weselu, które miało miejsce 17 lat temu. Zresztą może powiedzieć w czym dana osoba z...

Wspomnienia mają to do siebie, że często lubimy je koloryzować. Zamek, który zwiedzaliśmy za maleńkości, w naszych wspomnieniach jest straszliwym, ogromnym zamczyskiem, a gdy wracamy do niego po latach, okazuje się małą stertą gruzu, z ledwie widocznymi zarysami muru i wieży obserwacyjnej. Wszystko zależy też od czasu, jaki minął od danego wspomnienia oraz od emocji i odczuć mu towarzyszących. Lubimy wyolbrzymiać nieszczęścia, dosładzać radosne chwile… Tak naprawdę nasze wspomnienia nie odzwierciedlają prawdziwych wydarzeń, ale są takie, jakie sami chcemy, aby były.

Wspomnienia mają to do siebie, że często lubimy je koloryzować. Zamek, który zwiedzaliśmy za maleńkości, w naszych wspomnieniach jest straszliwym, ogromnym zamczyskiem, a gdy wracamy do niego po latach, okazuje się małą stertą gruzu, z ledwie widocznymi zarysami muru i wieży obserwacyjnej. Wszystko zależy też od czasu, jaki minął od danego wspomnienia oraz od emocji i...