Książek i filmów fantastycznych nie lubię, jeśli mam jakiś wybór to zawsze padnie na jakąś inną pozycję. Ale czy obcy, jeśli ich spotkamy, na pewno będą chcieli zniszczyć naszą cywilizację? A może to my ich będziemy chcieli zniszczyć? Obcy pojawią się u nas znienacka, więc na pewno będzie interesowała ich nasza cywilizacja, nasze zachowania. Myślę że będą nami zaintrygowani, będą przyjaźnie nastawieni i przybędą z pozytywnym nastawieniem do naszej cywilizacji. A może oni pomogą nam się jeszcze bardziej rozwinąć? Może przywiozą ze sobą nowe technologie, nowe warzywa i owoce, coś czego u nas nie ma? Stawiam na rozwój, przyjaźć a nie na zniszczenia!

Książek i filmów fantastycznych nie lubię, jeśli mam jakiś wybór to zawsze padnie na jakąś inną pozycję. Ale czy obcy, jeśli ich spotkamy, na pewno będą chcieli zniszczyć naszą cywilizację? A może to my ich będziemy chcieli zniszczyć? Obcy pojawią się u nas znienacka, więc na pewno będzie interesowała ich nasza cywilizacja, nasze zachowania. Myślę że będą nami...

-Kiedy atak?- UFO dowódca patrzył na swój sztab kryzysowy. Od paru tygodni przygotowywali atak na Ziemię.
-Jak najszybciej.- zapalił się do walki UFO generał pokazując jednoczenie odpowiednie wykresy i mapy.
Nagle do pomieszczenia wszedł UFO naukowiec. Niósł przenośny przekaźnik obrazu.
-Spokojnie moi drodzy. Obserwowałem ich i wiem wszystko.
-Wszystko?- zdziwił się UFO dowódca.
-Oto ciekawe filmy.- na przenośniku obrazu ukazali się ludzie, ich zachowania. UFO oglądali to w milczeniu.- Jak widzicie to debile. Dajcie im parę lat i sami siebie wykończą.
Wszyscy pokiwali głową.
-Atak odwołany.- zarządził UFO dowódca. Wszyscy wyszli oprócz niepocieszonego UFO generała i UFO naukowca.
-Nie smuć się.- UFO naukowiec poklepał przyjaciela po ramieniu.- Znalazłem ciekawe formy życia na planecie Absolutorium. Muszę jeszcze je poobserwować, ale kto wie, może tam zaatakujemy. Uszy do góry.

-Kiedy atak?- UFO dowódca patrzył na swój sztab kryzysowy. Od paru tygodni przygotowywali atak na Ziemię.
-Jak najszybciej.- zapalił się do walki UFO generał pokazując jednoczenie odpowiednie wykresy i mapy.
Nagle do pomieszczenia wszedł UFO naukowiec. Niósł przenośny przekaźnik obrazu.
-Spokojnie moi drodzy. Obserwowałem ich i wiem wszystko.
-Wszystko?- zdziwił się UFO...

Wyższość „obcych” nad ludzką cywilizacją jest ukazywana w każdej możliwej twórczości sci-fi. Zakładamy, że pozaziemska rasa jest szalenie inteligentna, nie potrzebuje podstawowych jednostek społecznych, podziałów płciowych, a do komunikacji używa telepatii. Nie mieszając się zbytnio w tematykę religijną, niektórzy faktycznie przypisują kosmitom cechy boskie: ONI obserwują nas z góry, najprawdopodobniej oceniają nasze zachowania i objawiają się co jakiś czas w formie srebrnych spodków na niebie. Wierzymy w to po to, by odnaleźć jakąkolwiek siłę wyższą i mieć pewność, że człowiek nie jest zdany tylko na siebie.
Co jeśli technologiczny postęp i kosmiczna nadbiologiczność to tylko fascynujące wyobrażenia pisarzy i reżyserów? Nie chcę negować istnienia rasy (lub kilku ras) organizmów żywych, może nawet myślących, gdzieś we wszechświecie. Poznanie wszystkich tajemnic kosmosu, o ile w ogóle to możliwe, zajmie człowiekowi zapewne drugie dwa tysiące lat. Myśl, że gdzieś tam u góry nie ma absolutnie żadnego życia jest bardziej przerażające niż to, że źli obcy faktycznie chcą zniszczyć naszą planetę.
Załóżmy tylko na chwilę, że istnieje planeta (a nawet setki planet), której główni mieszkańcy dopiero wychodzą z jaskiń lub jak wolą inni – schodzą z drzewa. Całkiem możliwe , że właśnie w tej chwili na jakiejś planecie antropogeneza dopiero zaczyna swój bieg. W takim przypadku, to ziemski homo sapiens odpowiada opisowi „złego obcego”, który penetruje przestrzeń kosmiczną. Szukając miejsca na osiedlenie, okazji do eksploatacji naturalnych źródeł potencjalnej, nowej planety nie cofniemy się przed podbiciem rasy, która ją zamieszkuje.

Wyższość „obcych” nad ludzką cywilizacją jest ukazywana w każdej możliwej twórczości sci-fi. Zakładamy, że pozaziemska rasa jest szalenie inteligentna, nie potrzebuje podstawowych jednostek społecznych, podziałów płciowych, a do komunikacji używa telepatii. Nie mieszając się zbytnio w tematykę religijną, niektórzy faktycznie przypisują kosmitom cechy boskie: ONI obserwują...

-Ale przepraszam, co panowie tutaj odprawiają?!- krzyknąłem w kierunku tłumu.
-Nic! Przysięgamy! Chcieliśmy tylko...- zaczęły tłumaczyć się przedziwne, zgniło-zielone stworzenia, z uszami w kształcie sprężyn oraz błonami między paluchami.
Ooo nieee... Mnie łobuzy nie zwiodą! Ja już wiem, co te złodziejaszki kombinują. Ja im pokażę!
-Proszę nie dyskutować! To prywatna posesja! Tutaj uprawia się ziemniaki!- Przerwałem im i kiedy właśnie sięgałem po widły, żeby przegonić te łachudry, jeden z nich klęknął przede mną wznosząc ręce, w geście błagania.
Co do jasnej, ciasnej to wszystko ma znaczyć....-szepnąłem.
-My jesteśmy z marsa psze pana- zaczął się szybko tłumaczyć ten najbrzydszy.- Kilka lat temu przybyliśmy na Ziemię i dostaliśmy od amerykanów kilka kropel tego dobrego... Jak wy to nazywacie... Gorzały?
-Alkoholu mój drogi, wyrażaj się, gorzała brzmi grubiańsko- odpowiedziałem.- A dokładnie ile lat temu ostatnio tu wpadliście?
-No jakoś w 1919- 1920 r. A dlaczego pan pyta?-wzruszyły ramionami zielonki.
-Pfff! No i wiadomo... Prohibicja, rząd i te sprawy. JASNE! To wyście podkradli amerykańcom cały alkohol dziady, przyznajcie się! Niezłych kłopotów im narobiliście! A Senat wszystko wziął na klatę... No ale mniejsza. A czego szukacie tutaj na moim polu ziemniaków?- zapytałem przybyszów.
-To są ziemniaki? Och nie! My szukaliśmy drożdży. Bo zapas procentów nam się wykończył, a nie chcemy już wam podkradać, więc pomyśleliśmy, że sami sobie zrobimy.... Ale nie wiemy za bardzo, jak się za to zabrać- zawahał się ludzik.
-Kochani!-krzyknąłem.- Moi drodzy! Lepiej nie mogliście trafić. Zostawcie te ziemniaki w spokoju, ja wam pokażę wszyściusieńko! Spodobał się bimberek he? A tak nawiasem mówiąc równe z was chłopaki.... - i równym krokiem ruszyliśmy ku piwnicy.

-Ale przepraszam, co panowie tutaj odprawiają?!- krzyknąłem w kierunku tłumu.
-Nic! Przysięgamy! Chcieliśmy tylko...- zaczęły tłumaczyć się przedziwne, zgniło-zielone stworzenia, z uszami w kształcie sprężyn oraz błonami między paluchami.
Ooo nieee... Mnie łobuzy nie zwiodą! Ja już wiem, co te złodziejaszki kombinują. Ja im pokażę!
-Proszę nie dyskutować! To prywatna...

Jako pilot lecący do dalekiej gwiazdy byłem na dwuosobowym dyżurze, gdy reszta załogi spała zahibernowana. Dla zabicia czasu prowadziliśmy z Alexem najróżniejsze dyskusje. Pewnego razu zeszło na homoseksualistów.
- W XX wieku w środowisku homoseksualistów za szczególnie ryzykowne uchodziło tzw. "wyjście z szafy", czyli ujawnienie swoich preferencji - opowiadał Alex.
- Coś ty? Przecież to w końcu nic takiego.
- Tylko z pozoru. Pod koniec wieku większość społeczeństwa też głosiła takie poglądy, ale chcący się ujawnić nie mógł być niczego pewien do ostatniej chwili.
- Jak to? Przecież musiał wierzyć chociażby w miłość swoich rodziców.
- To niewiele gwarantowało dopóki nie usłyszeli, że ich dziecko "to ma". Dopiero ich reakcja odkrywała prawdziwe oblicze.
- To jednak zamierzchłe czasy. Dzisiaj nie ma takiej prawdy, której ujawnienie mogłoby tak antagonizować.
- Czyżby?
- A co by mogło? Podaj jakiś przykład.
- Gdybym okazał się obcym.
- Jaja sobie robisz.
- A jednak nim jestem. Nawet mogę to udowodnić.
- Jak?
- Zaraz zniknę i pojawię się po przeciwnej stronie pokoju. Gotów?
- Tak.
I rzeczywiście Alex w niewytłumaczalny sposób przemieścił się. Serce podeszło mi do gardła. Wyszarpnąłem pistolet i zacząłem strzelać. Postać zniknęła, ale po chwili, powrócił jej głos.
- Spokojnie. To był tylko obraz tworzony w twojej głowie zupełnie niepojętą dla ciebie technologią.
- A głos?
- To samo. Myślę jednak, że mniej cię denerwuję, więc tak się wytłumaczę.
- Chcesz usprawiedliwić swoje podstępne pojawienie się?
- Nie mam z czego się tłumaczyć. To wasza psychologia twierdzi, że spokojna rozmowa w dwie osoby w intymnej atmosferze to najlepszy sposób nawiązywania kontaktów.
- Ale jak wcieliłeś się do naszego korpusu pilotów?
- Nic podobnego. Tylko użyliśmy obrazu twego znajomego, gdy on sam nadal śpi zahibernowany.
Sprawdziłem. Miał rację. Nie przyszło mi do głowy aby zrobić to wcześniej.
- Na koniec powiem ci tylko, że zawiedliśmy się na was. Nadal jesteście dzicy jak zwierzęta.

Jako pilot lecący do dalekiej gwiazdy byłem na dwuosobowym dyżurze, gdy reszta załogi spała zahibernowana. Dla zabicia czasu prowadziliśmy z Alexem najróżniejsze dyskusje. Pewnego razu zeszło na homoseksualistów.
- W XX wieku w środowisku homoseksualistów za szczególnie ryzykowne uchodziło tzw. "wyjście z szafy", czyli ujawnienie swoich preferencji - opowiadał Alex.
- Coś...

Umiejętność podróży międzyplanetarnych wymaga przeogromnych zasobów wiedzy, do których mogą dojść jedynie ci obdarzeni najwyższą inteligencją. Ludzkość pomimo podróży na Księżyc, dopiero raczkuje w wycieczkach poza własną planetę. Wszechświat jest przeogromny – wyobrażamy sobie go w kształcie kuli jednak prawdą jest, że światło wysłane z najdalszych galaktyk na początku istnienia czasu, jeszcze do nas nie dotarło, dlatego nie jesteśmy w stanie oszacować jego prawdziwych rozmiarów. To co widzimy jako granice wszechświata jest właściwie granicą czasu, natomiast prędkość światła wedle znanych nam praw jest nieprzekraczalna dla cząstek wielkości atomu i większych. Wyobraźmy sobie istoty, które potrafią podróżować między galaktykami. Znaczy to, że są w stanie przekroczyć prędkość światła, znają zasady fizyki przez nas jeszcze nieodkryte albo podróżując z prędkością zbliżoną do prędkości światła żyją miliony lat. W każdej z tych wersji jawią się jako istoty zdecydowanie przewyższające człowieka zarówno pod względem technologicznym jak i intelektualnym. Dla nich możemy być wyłącznie czymś czym jaskinia z pradawnymi rysunkami czy zwierzęta w zoo są dla nas – ciekawostką, którą sobie obejrzymy i pójdziemy dalej. Powieści science-fiction w większości opowiadają bajki o tych złych – kosmitach i dobrych – ludziach. W świecie prawdziwej nauki gatunek, który jest zdecydowanie wyżej na szczeblach ewolucji, nie zainteresuje się tym mniej rozwiniętym chyba, że ujrzy w tym korzyść dla siebie. W końcu jak często dojrzały, zdrowy na umyśle człowiek zatrzymuje się aby porozmawiać z wróblem albo wsadzić kij w mrowisko?

Umiejętność podróży międzyplanetarnych wymaga przeogromnych zasobów wiedzy, do których mogą dojść jedynie ci obdarzeni najwyższą inteligencją. Ludzkość pomimo podróży na Księżyc, dopiero raczkuje w wycieczkach poza własną planetę. Wszechświat jest przeogromny – wyobrażamy sobie go w kształcie kuli jednak prawdą jest, że światło wysłane z najdalszych galaktyk na początku...

Prof. Marek Urwik siedział na tylnej kanapie jeepa i podskakiwał na nierównościach Pustyni Błędowskiej. Ogolony na łyso kierowca zaciskał palce na kierownicy tak mocno, aż zbielały mu kłykcie. Niecałą minutę temu minęli bramę zamkniętego obszaru, należącego do Polskiej Agencji Kosmicznej, którą powołano do życia cztery miesiące temu. Wtedy nikt nie przypuszczał, że tak szybko stanie przed chrztem bojowym.

Profesora ściągnięto tego dnia prosto z łóżka. I to nie jest żadna literacka metafora. Spał smacznie w niewielkiej sypialni w kawalerce nieopodal swojego miejsca pracy – Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, gdy z przyjemnego snu wyrwało go znacznie mniej przyjemne poszturchiwanie. Otworzył oczy i zobaczył nad sobą tego łysego, który teraz poci się, prowadząc terenówkę po pustynnych wertepach. Łysy oznajmił mu tylko, że musi natychmiast jechać z nim na Śląsk. Marek nie wnikał w to, jak intruz dostał się do jego mieszkanka. Gdy już wsiedli do samochodu, kierowca wręczył mu teczkę, z którą miał się zapoznać w czasie kilkugodzinnej podróży.

Dojeżdżając do celu Urwik już wiedział, po co go wezwano. Teczka opatrzona pieczęcią „ściśle tajne” zawierała dokumenty i zdjęcia dotyczące nawiązana Kontaktu. To, że wybrano akurat jego, było dość oczywiste. Profesor bowiem, jako jedyny Polak, przeszedł szkolenie w Strefie 51, a teraz znalazł się w jej rodzimym odpowiedniku. Ogrodzony teren Pustyni Błędowskiej nie doczekał się jeszcze oficjalnej nazwy. Z daleka dostrzegł niskie zabudowania, pas startowy i asfaltową płytę o wymiarach 100x100 metrów, na której w zimowym słońcu połyskiwał ogromny obiekt otoczony przez kilkuset żołnierzy. Z raportów wynikało, że wizyta Przybyszów ma charakter pokojowy. Marek nie miał co do tego wątpliwości, ponieważ rok temu brał udział w takim samym spotkaniu na pustyni Nevada. Różnica polegała na tym, że wtedy był jedynie obserwatorem, dziś natomiast wystąpi w roli międzyplanetarnego ambasadora RP. Urwikowi serce zabiło mocniej. Czy podoła temu zadaniu?

Prof. Marek Urwik siedział na tylnej kanapie jeepa i podskakiwał na nierównościach Pustyni Błędowskiej. Ogolony na łyso kierowca zaciskał palce na kierownicy tak mocno, aż zbielały mu kłykcie. Niecałą minutę temu minęli bramę zamkniętego obszaru, należącego do Polskiej Agencji Kosmicznej, którą powołano do życia cztery miesiące temu. Wtedy nikt nie przypuszczał, że tak...

Praca bibliotekarza jest nudna i fascynująca zarazem. Fascynująca, bo możesz spędzać całe dnie w otoczeniu książek, czytać, czytać i jeszcze raz czytać. No i od czasu do czasu spotykać ciekawych ludzi. Nudna, bo nic się niej nie dzieję, a ci ciekawi ludzie to rzadkość. Najczęstszymi klientami są studenci, właściwie nie tyle czytający, co kartkujący książki. Drugie miejsce zajmują tzw. staruchy (wybaczcie to niepotrzebnie obraźliwe określenie) – wypożyczające zazwyczaj klasyki z kanonu lektur szkolnych. Nudziarstwo śmierdzące formaliną.
Jednak pewnego styczniowego dnia odwiedzili mnie klienci z zupełnie innej kategorii. Najczęściej określa się ich mianem kosmitów. Jednak oni wcale nie przypominali IT z filmów sci-fi, wyglądali bardziej jak zboczeńcy włóczący się po parku w samym prochowcu. Na głowach mieli kapelusze jak ze starych, gangsterskich filmów. Plus ogromne, ciemne okulary. Skąd wiem, że byli to kosmici? Właściwie nie wiem. Po prostu to czułem. Wiecie, tak jak czuję się, że typ kroczący ku nam w ciemnej uliczce, prawdopodobnie poprosi nas o portfel z zawartością.
Zapytali o trzy znane (jak się okazało nie tylko na Ziemi) osobistości: Orwella, Poego i Hemingwaya. Wskazałem im kierunki i zaproponowałem, że osobiście ich wskaże. Skorzystali z mojej propozycji. Najbliżej mieliśmy do Orwella, więc postanowiłem, że to on pójdzie na pierwszy ogień.
Żebyście wiedzieli ich skonsternowane miny, gdy pokazałem im „Rok 1984”. Zapytali mnie czy aby na pewno to jest Orwell. Odparłem, że nie, ale to właśnie on napisał tę genialną książkę.
Chyba nieco się zawiedli. Jeden z nich wyjął zza pazuchy ozdabianą piersiówkę i pociągnął kilka łyków. Przez chwilę się namyślali. Albo rozmawiali za pomocą telepatii (cholera go wie). W końcu jeden z nich zapytał:
–Oni już nie żyją?
–Od dłuższego czasu.
–Gdzie ich pochowano?
Znam się na swojej pracy, więc odpowiedziałem bez zastanowienia.
Wyszli w milczeniu. Nawet nie powiedzieli do wiedzenia.

Praca bibliotekarza jest nudna i fascynująca zarazem. Fascynująca, bo możesz spędzać całe dnie w otoczeniu książek, czytać, czytać i jeszcze raz czytać. No i od czasu do czasu spotykać ciekawych ludzi. Nudna, bo nic się niej nie dzieję, a ci ciekawi ludzie to rzadkość. Najczęstszymi klientami są studenci, właściwie nie tyle czytający, co kartkujący książki. Drugie miejsce...

A co jeśli kosmici wcale nie wyglądają jak ludzie, bo nie są naszymi praprzodkami lecz... psów?

Przylecieliby ogromnym statkiem w kształcie kości, który napędzany byłby przez energię elektryczną. Jak to możliwe? Bardzo aktywni psi kosmici mogą się wyładować i jednocześnie naładować energię statku na bieżniach.

Wylądowaliby gdzieś u nas, a nie w Stanach. Szczekaliby na powitanie. Merdaliby na nas radośnie ogonami i przynosili nam piłki, by im rzucać. Nasze psiaki byłyby o nie zazdrosne i obrażone spałyby w kącie, podczas gdy jeden pies-kosmita wyjadałby im psie chrupki z miski, drugi byłby drapany po brzuszku a trzeci wychodziłby na długi, wieczorny spacer. Ich planem nie jest przejęcie władzy nad światem, co najwyżej marzą o własnym kawałku kanapy i pluszowym misiu do nagryzania. Nie będą próbowali zniszczyć naszej cywilizacji, ani pozbyć się naszych psów. Psi kosmici czuli się bardzo samo samotni, dlatego potrzebują kogoś, kto ich przygarnie i pokocha jak członka rodziny, tak jak kocha się nasze psy. Bo po co im nowoczesne technologie, kości light i bieżnie, kiedy nikt nie puka do drzwi, nie można nikogo lizać po twarzy nad ranem ani szczekać na listonosza?

Jednak, jak każdy kosmita, miałyby super moce. Jakie? Wiedziałyby, kiedy ktoś się znęca nad zwierzętami. Ruszyłyby z pomocą i już nigdy nie pojawiłoby się zdjęcie skatowanego psa czy kota.

A co jeśli kosmici wcale nie wyglądają jak ludzie, bo nie są naszymi praprzodkami lecz... psów?

Przylecieliby ogromnym statkiem w kształcie kości, który napędzany byłby przez energię elektryczną. Jak to możliwe? Bardzo aktywni psi kosmici mogą się wyładować i jednocześnie naładować energię statku na bieżniach.

Wylądowaliby gdzieś u nas, a nie w Stanach. Szczekaliby na...

Piąta fala. Bezkresne morze[bookLink]231369|Piąta fala. Bezkresne morze[/bookLink]

Piąta fala. Bezkresne morze[bookLink]231369|Piąta fala. Bezkresne morze[/bookLink]

 [bookCover]231369|Piąta fala. Bezkresne morze[/bookCover]