Zaraz będziemy pisać do wydawnictwa z prośbą o wyjaśnienie.

Zaraz będziemy pisać do wydawnictwa z prośbą o wyjaśnienie.

ja niestety jeszcze nie dostałam :(

ja niestety jeszcze nie dostałam :(

Przepraszam, ale chciałam zapytać, czy dostał już może ktoś tę książkę?

Przepraszam, ale chciałam zapytać, czy dostał już może ktoś tę książkę?

Miła niespodzianka! W końcu mi się udało. Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym :)

Miła niespodzianka! W końcu mi się udało. Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym :)

ja również dziękuję za wyróżnienie!

ja również dziękuję za wyróżnienie!

Dziękuję i gratuluję pozostałym.

Dziękuję i gratuluję pozostałym.

Nagrody otrzymują:
Grzechoteczka
nieidentyczna
Zed
iwka
Jezabel

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Grzechoteczka
nieidentyczna
Zed
iwka
Jezabel

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy 29/12.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy 29/12.

Z pamiętnika Władcy Świata, Pana Wszechrzeczy i Protektora Uniwersum
Głęboka beznadzieja przepełnia mą duszę. Oto ja, Władca Świata, Pan Wszechrzeczy i Protektor Uniwersum idę na poranny obchód królestwa. Oczywiście mogę zlecić to swoim poddanym... Ale ja to zrobię lepiej. Idę i nie czuję żadnych emocji. Takie to mnie ogarnia znużenie.
Zapanowałem nad tym królestwem przed wieloma lat. Była to wtedy otchłań zepsucia, rozpusty i nieprawości. Maluczcy mieszkańcy robili co chcieli, nie mieli żadnych zasad i moralności. Chaos ogarniał ich żywoty i wyglądało na to, że nic nie jest w sile tego stanu zmienić.
Aż do czasu, gdy pojawiłem się ja.
Objąłem panowanie nad tym królestwem, choć mówili: „nie, to szaleństwo”, „tego nikt nie dokona”. Tak bardzo się mylili. Zjednoczenie wymagało najwięcej siły, lecz to narzucenie twardego prawa dało mi szansę panowania po kres mego życia. Rządy twardą ręką zdały egzamin. Lękam się, co będzie, gdy odejdę...
Jestem spełniony. Osiągnąłem wszystko, co tylko mogłem w życiu. Przechadzam się teraz przez rządzone włości. Jest spokój. Poddani kręcą się, ale widząc mnie oddają mi cześć. Szanuję ich całym sercem. Szkoda, że są na tak niskim poziomie rozwoju, że nawet nie potrafią się ze mną porozumieć. Ważne, że pracują dla mnie i przynoszą dary. Są to winni swemu władcy. Pomazańcowi bożemu. Królowi z łaski Boga. Nie są w stanie pojąć, jak wielkie brzemię na mnie ciąży. A szczególnie teraz, gdy nadchodzi kryzys.
Królestwo rośnie w siłę. Jestem na szczycie. Moja władza jest niepodzielna i nieograniczona. Nie ma zagrożeń. Jest tylko jeden problem.
Władca słabnie.
Może życie wypełnia beznadzieja. Nie mam wyzwań. Nie mam podniet. Skończyły się osiągi, bo więcej osiągnąć się nie da. Me życie to nuda.
Poddani wracają. Zaraz oddadzą mi pokłony i kolejne dary.
Co się dzieje? Gdzie dary?
Oni kogoś sprowadzili! Toż to rewolucja! Przynieśli mojego rodaka! Drugiego kota! Co się stanie z królestwem? Wojna domowa?
Może jeszcze jest szansa, by odzyskać siły.

Z pamiętnika Władcy Świata, Pana Wszechrzeczy i Protektora Uniwersum
Głęboka beznadzieja przepełnia mą duszę. Oto ja, Władca Świata, Pan Wszechrzeczy i Protektor Uniwersum idę na poranny obchód królestwa. Oczywiście mogę zlecić to swoim poddanym... Ale ja to zrobię lepiej. Idę i nie czuję żadnych emocji. Takie to mnie ogarnia znużenie.
Zapanowałem nad tym królestwem przed...

Ooo! Pyszny ten tom, pyszny, korzenny, o bogatym aromacie... choć trochę na żołądku leży. Musi być jakaś klasyka. Może Tołstoj albo niby Cichy Don. Ewentualnie saga rodowa. Chociaż one, choć tak samo tłuste i grubiutkie, na porządnym papierze wydawane, ze złotymi brzegami i okładką skórą obitą, jednak jakoś mniej na żołądku leżą. Od klasyki od razu ciężkość ogarnia, najpierw brzuch, potem umysł, potem całe życia się nagle takie... smętne wydaje.
No, to się przerzućmy na coś lżejszego. Może tomik wierszy! To cienkie, wydawane na papierze niemal gazetowym, większa część stronnicy nie zadrukowana... Jakby się powietrze, czysty papier, jadło! Żadnych potem czkawek egzystencjalnych! Trzeba tylko starannie omijać literki.
A na deser kryminalik – to korzenne, pieprzne takie, morderstwa, gwałty, samo wchodzi, jak jakieś przekąski, chipsy albo popcorn. Samo się zjada, a potem się orientuję, że mam za sobą już całą serię. Zwodnicze dranie. To może lepiej jakąś słodycz, jakieś romansidło, też samo wchodzi, ale w małych dawkach trzeba, bo inaczej słodycz zaleje, aż mdło się zrobi.
Szlag, czy to ekipa sprzątającą? Ani chybi na mnie, biednego mola książkowego, nasłana? Siepacze ludzi! Ja tu po prostu z czegoś żyć muszę, moja wina, że mnie takim stworzono? Co mnie obchodzi, że to Biblioteka Narodowa? Ja tylko głodny byłem, a tu spiżarnia spora, na lata by mi starczyło...
Tfu! Carat, carat powiadam! Trudno, przycupnę sobie w jakimś małym, nieużywanym księgozbiorze, a stąd mi zmiatać trzeba.

Ooo! Pyszny ten tom, pyszny, korzenny, o bogatym aromacie... choć trochę na żołądku leży. Musi być jakaś klasyka. Może Tołstoj albo niby Cichy Don. Ewentualnie saga rodowa. Chociaż one, choć tak samo tłuste i grubiutkie, na porządnym papierze wydawane, ze złotymi brzegami i okładką skórą obitą, jednak jakoś mniej na żołądku leżą. Od klasyki od razu ciężkość ogarnia,...