Dziękuję:) to naprawdę wspaniała wiadomość. Pozdrawiam wszystkich uczestników konkursu.

Dziękuję:) to naprawdę wspaniała wiadomość. Pozdrawiam wszystkich uczestników konkursu.

Dziękuję i gratuluję wszystkim uczestnikom, zwłaszcza pozostałym laureatom.

Dziękuję i gratuluję wszystkim uczestnikom, zwłaszcza pozostałym laureatom.

Nagrody otrzymują:
Jacob
Ines
Darsky
Louise
Erast

Gratulujemy. Ze zwycięzcami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Jacob
Ines
Darsky
Louise
Erast

Gratulujemy. Ze zwycięzcami skontaktujemy się osobiście.

Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Zwycięzców podamy w poniedziałek.

Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi. Zwycięzców podamy w poniedziałek.

Chciałabym odwiedzić nawiedzony dom z piosenki pt. Nawiedzony dom' zespołu Budki Suflera. Człowiek czuje się niepewnie i człowiek nie wie, gdzie ma szukać schronienia w tym domu.
Interpretacja słów zespołu Budki Suflera.
Magia domu to sprawiła,że ten nawiedziła.

Chciałabym odwiedzić nawiedzony dom z piosenki pt. Nawiedzony dom' zespołu Budki Suflera. Człowiek czuje się niepewnie i człowiek nie wie, gdzie ma szukać schronienia w tym domu.
Interpretacja słów zespołu Budki Suflera.
Magia domu to sprawiła,że ten nawiedziła.

Strzelista konstrukcja pnąca się po samo niebo. Wokół stare drzewa, równie wysokie jak budynek. Spróchniałe drzwi. Wielkie ciemne okna. Gdy wchodzisz do domu, drzwi dają znać o Twoim przybyciu przenikliwym skrzypnięciem, które niesie się echem po całym domy. Wchodzisz. Słyszysz dziwne dźwięki. Jęki i zawodzenia. By przedostać się do dalszej części domu trzeba przejść przez wąski korytarz. Jedyna droga. Podłoga wyłożona jest złocistym dywanem. Jeśli za długo pozostaje się w miejscu, błyskawicznie zamienia się on w ruchome piaski. Po po ścianach i suficie przemykają setki pająków. Za pajęczym korytarzem są się ciemne schody. Idąc po nich, słyszysz szepty koło Twojego ucha, a na szyi czujesz zimny, cuchnący oddech. Gdy kończą się schody wchodzisz do wielkiej sali. Znajduje się w niej setki drzwi. Za każdymi to samo -kraciarnia. Ciemne pomieszczenie, gdzie jedynym źródłem światła się pochodnie ustawione tak, by oświetlały kraty znajdujące się w podłodze przy ścianach. Jedyna droga jaką możesz się poruszać, to wąska ścieżka pomiędzy celami w podłodze. Musisz iść środkiem, by nie zostać pochwyconym przez coś, co znajduje w jednej z cel.To tam zamknięte są największe potwory, jakie chodziły po tym świecie. Z innej celi wydobywa się czarci ogień, który smaga jej kraty. W innej zaś znajduje się wampir w czerwonej satynowej pościeli, śpi, lecz gdy podejdziesz, on otwiera oczy, a wtedy jesteś już zgubiony. A w innej celi największy koszmar Twojego dzieciństwa-nauczycielka od matematyki! Przebrniesz przez kraciarnię. Gratulacje! Myślisz, że to koniec? O nie, ten dom nie ma końca. Następne pomieszczenie-niekończąca się sala, zarówno na długość, jak i szerokość,podtrzymywana przez kolumny, w które wtopione są ludzkie ciała. Odwracasz się i zdajesz sobie sprawę, ze drzwi przez które przeszedłeś, właśnie zniknęły. Zostałeś sam w nawiedzonym domu. Słyszysz, że coś pędzi w Twoim kierunku. Nie zdołasz uciec. Wydałeś na siebie wyrok w chwili, w której przekroczyłeś próg tego domu.

Strzelista konstrukcja pnąca się po samo niebo. Wokół stare drzewa, równie wysokie jak budynek. Spróchniałe drzwi. Wielkie ciemne okna. Gdy wchodzisz do domu, drzwi dają znać o Twoim przybyciu przenikliwym skrzypnięciem, które niesie się echem po całym domy. Wchodzisz. Słyszysz dziwne dźwięki. Jęki i zawodzenia. By przedostać się do dalszej części domu trzeba przejść przez...

Nawiedzony dom? Więc tylko "Dom dla obłąkanych"! Jedynie takie klimaty byłyby w stanie wywrzeć na mnie jakiekolwiek głębsze wrażenie.
Weszłabym do wielkiego szpitala psychiatrycznego zamkniętego w latach 50-tych poprzedniego wieku, z powybijanymi oknami, podrapanymi ścianami, schodzącą farbą ze ścian, zniszczoną posadzką, gdzie dookoła walały by się łóżka szpitalne oraz wózki dla niepełnosprawnych. Potem po kolei brnęłabym schodami, coraz wyżej i wyżej, w międzyczasie przeglądając sale, w których lata temu umieszczano umysłowo chore osoby. A z każdym pokojem, poznawałabym własne historie ich mieszkańców, spisane na zamazanej krwią ścianie, bądź wyszczerbionym paznokciami parapecie. Historie, które były tam zamknięte dekadami, i które pierwotnie nigdy nie miały zostać odkryte.
Na koniec zostawiłabym sobie podziemie oraz piwnicę, ciemną, zimną i zwilgotniałą. A w jej głębi odnalazłabym osobne sale, z łóżkami przypominającymi narzędzia tortur oraz instrumentami chirurgicznymi, służącymi do zadawania bólu pacjentom, których rodziny powymierały. Wchodząc tam, czułabym zapach śmierci, wiszącej w powietrzu latami, a powstałej od szeregu nieudanych eksperymentów na ludziach, jakim zajmowali się ambitni lecz niespełnieni zawodowo lekarze.
I właśnie ta świadomość, cierpienia, jakie w tych pomieszczeniach miało miejsce, byłaby z tego wszystkiego najbardziej przerażająca. Fakt, że kiedyś w tym Asylum rozgrywały się sceny, znane nam teraz tylko z horrorów, sprawiałby, iż włosy stawałyby mi dęba, a w międzyczasie czułabym na karku delikatny oddech, pewnej zagubionej duszyczki.

Nawiedzony dom? Więc tylko "Dom dla obłąkanych"! Jedynie takie klimaty byłyby w stanie wywrzeć na mnie jakiekolwiek głębsze wrażenie.
Weszłabym do wielkiego szpitala psychiatrycznego zamkniętego w latach 50-tych poprzedniego wieku, z powybijanymi oknami, podrapanymi ścianami, schodzącą farbą ze ścian, zniszczoną posadzką, gdzie dookoła walały by się łóżka szpitalne oraz...

Pomyślcie, czego się boicie. A nawet więcej: co mrozi Wam krew w żyłach. Jest to coś, o czym nikt nie wie. Coś, czego nawet Wy nie wiecie, bo tkwi to zepchnięte głęboko w czeluści Waszych umysłów.
Właśnie taki dom chciałbym odwiedzić. Miejsce, które uświadomi mi, jakie są moje najgorsze lęki, miejsce, które niemal doprowadzi mnie do szaleństwa. Brzmię jak psychol? Może trochę. Ale jedyny powód, dla którego chcę poznać moje lęki i fobie, to chęć uniknięcia takich sytuacji w przyszłości.

Trudno powiedzieć mi, jak wyglądałby taki dom, ponieważ jak już wspomniałem, są takie sekrety naszych umysłów, których nie jesteśmy świadomi. Coś jak pierwotne instynkty, ale nie do końca. Mogę jednak przeczuwać i zgadywać, co by się w takim miejscu znalazło.
Ruszajmy na wyprawę.

Otwieram drzwi niewielkiego, betonowego domku. Wchodzę do małego, okrągłego przedpokoju. W przyćmionym świetle żarówki widzę trzy pary drzwi.
Chciałem tu być, więc wybieram pierwsze. Myślałem, że będzie ciemno, ale przez okna świeci słońce. Jestem w niewielkim pokoiku połączonym z kuchnią. Drzwi wejściowe mieszkania otwierają się. Poznaję siebie starszego o jakieś 15 lat. Starszy "ja" rzucam aktówkę na łóżko, zdejmuje krawat i wkładam gotowe danie do mikrofali. Jestem skorupą człowieka. Chcę mi się płakać. Tak, boję się, że będę samotny.

Wybiegam.

Drugie drzwi. Jest ciemno, jak o 2 w nocy w grudniu, gdy trudno jest nawet oddychać. Powietrze jest zbyt gęste. Wyjmuję z kieszeni zapalniczkę i czuję jak moje ramiona dotykają ścian, a głową stukam w sufit. Zapalniczka rzuca silne światło na pokój. Jestem w nim tylko ja i trumna. Z niechęcią zerkam na nią. Poznaję swoje nazwisko. Drugi lęk - moja własna śmierć.

Ostatnie drzwi. Półmrok. Duże pomieszczenie. Płaczę jak oszalały. Osuwam się po ścianie, zasłaniając dłonią usta. Przy przeciwległej ścianie jest moja rodzina. Leżą w rządku, jakby spali w namiocie. Wszyscy są martwi.

Myliłem się. Nie zdołam uniknąć tych rzeczy. Będę musiał ich doświadczyć.
Pomocy.

Pomyślcie, czego się boicie. A nawet więcej: co mrozi Wam krew w żyłach. Jest to coś, o czym nikt nie wie. Coś, czego nawet Wy nie wiecie, bo tkwi to zepchnięte głęboko w czeluści Waszych umysłów.
Właśnie taki dom chciałbym odwiedzić. Miejsce, które uświadomi mi, jakie są moje najgorsze lęki, miejsce, które niemal doprowadzi mnie do szaleństwa. Brzmię jak psychol? Może...

Choć delikatny plusk wody pode mną wzbudzał we mnie lekki niepokój, bez trudu udało mi się go zignorować. Tak samo, jak chęć odwiedzenia ponurego, gotyckiego zamczyska na wzgórzu pozwoliła mi zapomnieć o moim strachu przed wodą, jako że podziemna rzeka była jedyną drogą do środka. Posuwałam się więc do przodu, płynąc między wilgotnymi ścianami jaskini, omijając stalaktyty i stalagmity przy pomocy maleńkiego wiosła, które znalazłam w łodzi. Gdy po jakimś czasie uniosłam głowę i przekonałam się, że na mojej drodze nic już nie wystaje ani nie zwisa, wstałam, by rozejrzeć się dookoła, podczas gdy łódź samowolnie sunęła do przodu.
Spojrzałam w dół, na taflę wody. Spodziewałam się ujrzeć ciemną, niepokojącą głębię, jednak widok, który zastałam zamiast tego niemal sprawił, że wypadłam za burtę.
Na powierzchni ciemnozielonej cieczy odbijała się poorana zmarszczkami twarz nieznanej mi kobiety. Była trupioblada, miała głębokie cienie pod oczami i długie, rude, niesamowicie splątane włosy.
- Kim jesteś? I dlaczego tutaj jesteś?
- Informacja turystyczna. – Nie moje odbicie skrzywiło się lekko, mierząc mnie oceniającym wzrokiem. – Nie mam pojęcia, jakim cudem trafiłaś tutaj, nie zabijając się po drodze – nie wyglądasz na osobę do tego zdolną, mówiąc szczerze – ale lepiej słuchaj uważnie tego, co ci teraz powiem, bo nic mnie tak nie irytuje, jak odpowiadanie na głupie pytania.
- Miejsce, do którego właśnie się wtaczasz jest dość wiekowe i obskurne. Mam nadzieję, że nie masz uczulenia na kurz, bo spotkają cię tam znacznie gorsze rzeczy. Jakie one będą – to zależy od ciebie i wyborów, których dokonasz po wejściu do środka.
- Nie mamy już czasu, więc właź i zmierz się z tym, co napotkasz. Od czasu do czasu postraszę cię wskazówkami, lecz nie licz na wiele.
Łódź przybiła do brzegu. Nad zbiorowiskiem gładkich, słonych skał unosiła się sznurkowa drabina, której drugi koniec znikał w nieprzeniknionej ciemności.
Z tej właśnie ciemności dobiegło mnie przeszywające, żałosne zawodzenie.

Choć delikatny plusk wody pode mną wzbudzał we mnie lekki niepokój, bez trudu udało mi się go zignorować. Tak samo, jak chęć odwiedzenia ponurego, gotyckiego zamczyska na wzgórzu pozwoliła mi zapomnieć o moim strachu przed wodą, jako że podziemna rzeka była jedyną drogą do środka. Posuwałam się więc do przodu, płynąc między wilgotnymi ścianami jaskini, omijając stalaktyty i...

Tej jesieni kiedy odwiedzałam moją ciotkę która mieszka w Anglii, w małym miasteczku w hrabstwie Somerset podczas spaceru moją uwagę przykuła opuszczona posiadłość ulokowana na obrzeżach miasta. Ściemniało się i padał lekki deszcz, lecz postanowiłam zatrzymać się i przyjrzeć się masywnej budowli. Dom był duży,zbudowany z kamienia, wyglądał na stary. Mieścił się w zarośniętym i zaniedbanym ogrodzie. Moja wrodzona ciekawość pchnęła mnie do przyjrzenia się domowi z bliska. Przeszłam przez na wpół otwartą, zardzewiałą furtkę i podeszłam do drzwi. Ze zdumieniem odkryłam, że były otwarte. Moja dłoń samoistnie powędrowała do klamki. Drzwi zaskrzypiały i powoli weszłam do środka. Wewnątrz panował półmrok, pogrążone w cieniu meble pokryte były pajęczyną. Przeszły mnie ciarki z zimna, otuliłam się szczelniej płaszczem i powiodłam wzrokiem po pomieszczeniu. Na wprost wejścia znajdowała się drewniana klatka schodowa prowadząca na piętro. W holu panował nieporządek- znajdowały się tam sterty mebli, na podłodze walały się jakieś papiery. Spojrzałam na nie i w tym momencie usłyszałam cichy stukot- dobiegał on z górnego piętra. Wsłuchałam się- tak, był to miarowy, głuchy stukot. Kiedy tak słuchałam nagle drzwi wejściowe za moimi plecami zamknęły się z łoskotem. Dobiegłam do nich momentalnie w ciemności wymacując klamkę. Z przerażeniem stwierdziłam, że nie mogę otworzyć drzwi, zacięły się. Zaczęłam szarpać klamkę w panice, nie widząc już prawie nic- zmrok zapadał szybko a zabrudzone okna wpuszczały niewiele światła. Nagle coś mnie tknęło- ogarnął mnie zupełnie niezrozumiały strach, zamarłam, bo oto wydało mi się, że ktoś stoi za moimi plecami. Byłam pewna, że jeśli się odwrócę to zobaczę kogoś lub coś. Nie mogłam jednak się odwrócić. Przez chwilę miałam uczucie, że dotyka mnie czyjaś lodowata dłoń. Ta chwila wydała mi się wiecznością. Czułam paniczny strach, w oddali słyszałam miarowy stukot, kiedy nagle jakiś inny dźwięk zaczął się przebijać do mojej świadomości. Szczekanie psa, coraz wyraźniejsze. Nagle drzwi się otworzyły, otrząsnęłam się i wybiegłam jak szalona. W ogrodzie przed furtką stał pies mojej cioci który ujadał wściekle patrząc w stronę domu. Dopadłam do niego, przytuliłam po czym wybiegłam na ulicę. Jakiś wewnętrzny głos mówił mi: "
nie oglądaj się"... Posłuchałam go i czym prędzej oddaliłam się z tego przeklętego miejsca. Potem zastanawiałam się czy to miało miejsce, czy tylko moja wyobraźnia spłatała mi figla...

Tej jesieni kiedy odwiedzałam moją ciotkę która mieszka w Anglii, w małym miasteczku w hrabstwie Somerset podczas spaceru moją uwagę przykuła opuszczona posiadłość ulokowana na obrzeżach miasta. Ściemniało się i padał lekki deszcz, lecz postanowiłam zatrzymać się i przyjrzeć się masywnej budowli. Dom był duży,zbudowany z kamienia, wyglądał na stary. Mieścił się w...