Żółty parasol?
Zaleciało HIMYM ;)

Żółty parasol?
Zaleciało HIMYM ;)

super! chcemy więcej! :D

super! chcemy więcej! :D

super! chcemy więcej! :D

super! chcemy więcej! :D

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Właśnie próbowałem wydać pieniądze na najnowszą płytę Image Dragons. Przyglądałem się pięknej płycie. W okół było jeszcze dużo płyt ciekawych zespołów, lecz ja marzyłem o tej. Nagle usłyszałem stukot obcasów i kobiece odgłosy wysiłku.
Ten obcas wbił się w moją stopę, strasznie zabolało. Na głowę zwaliła mi się chyba tona książek.
Gdy już tak sobie leżałem na podłodze sklepu z książkami na twarzy, wbił mi się czyjś łokieć w brzuch, prosto w żołądek. Poczułem ciężar na całym swoim ciele. Ktoś na mnie upadł.
Zdjąłem ze swojej twarzy moją ukochaną książkę. I mnie olśniło.
To było jakby trawił mnie piorun i to taki bardzo silny. Może nie jeden tylko dziesiątki piorunów.
Kilka centymetrów od swojej twarzy ujrzałem boginię. Jej lśniące blond włosy wchodziły mi do ust, bo je otworzyłem z oszołomienia. Spod niekończących się rzęs wyglądały najpiękniejsze, szmaragdowe oczy jakie kiedykolwiek widziałem. Różowe, błyszczące usta, aż wołały, aby je całować. Drobny nosek był słodki. Gładkie rysy uzupełniały to idealne zestawienie.
-Ojej...Prze..przepraszam. Nie chciałam. Szłam do właśnie po płytę Image Dragons, ale książki przesłaniały mi widok.
Jej wysoki głos był cudowny. Jak muzyka dla moich uszu. Czułem, że głupio się wpatruję w jej oczy. Rumieniec wchodził powoli od szyi, aż po oczodoły. Nie mogłem wykrztusić z siebie, ani jednego słowa. Zaśmiała się cicho.
-Jestem Klaudia-powiedziała podając mi rękę.-Mam nadzieję, że nic Ci się nie stało, bo szkoda by było zmarnować takiej twarzy.
Czyżby flirtowała ze mną ? Ale ja nadal nie umiałem wykrztusić z siebie ani słowa. Uśmiechnęła się szeroko odsłaniając białe, proste żeby. Była cudowna. Dziewczyna z moich marzeń. Do tego lubiła te same książki i muzykę Image Dragons.
-Michał.-Udało mi się napomknąć podając jej elegancko rękę. Delikatnie cmoknąłem ją w dłoń. Jej miękkie i piękne palce dotknęły moich ust. Pachniała brzoskwiniami i świeżo ścięta trawą.
Spanikowałem. Wybiegłem czym prędzej ze sklepu nie oglądając się za siebie. Co z ciebie za facet ?!-pomyślałem. Nie mogłem już dłużej się kompromitować w jej towarzystwie. Ruszyłem biegiem do domu i jak tylko dotarłem do swojego łóżka ległem na nim i śniłem o piękności. O Klaudii.
Cały następny dzień żałowałem, że nie wiem, gdzie mieszka, jak się nazywa, i że nie mam jej numeru. I w tych rozmyśleniach zleciał mi cały tydzień. Potem następny.
Aż nagle pewnego dnia w sklepie zoologicznym, w którym pracowałem od niedawna pojawiła się Ona. Jasnowłosa piękność stanęła przed terrarium ze szczurkami. Wynosiłem właśnie karton z karmą z zaplecza. Upuściłem go prosto na swoje nogi. Rana na palcu po jej obcasie nadal została. Razem z blaknącym siniakiem nad pępkiem.
Uśmiechnąłem się najszerzej jak umiałem ukazują swoje zęby.
Ruszyła w moją stronę i rzuciła mi się na szyję.
Nasze usta się spotkały. Były miękkie i delikatne. Całowaliśmy się tak przez dłuższą chwilę, dopóki się nie odsunęła.
-Ty głupcze ! Jak mogłeś mnie zostawić w tym sklepie !?- powiedziała cmokając mnie w usta.-Tu masz mój numer.
Wypisała mi na ręku numer telefonu szminką. Pocałowała mnie namiętnie i wyszła ze sklepu.
Zadzwoniłem do niej od razu po skończeniu pracy. Rozmawialiśmy godzinami. Dowiedziałem się, że znalazła mnie, bo dopytała się sprzedawcy w tamtym sklepie czy mnie zna. Oczywiście, że znał, bo to mój starszy brat. Powiedział gdzie pracuję i jak nabrała odwagi przyjechała do mnie, bo się zakochała. Wyznałem jej, że ja też się zakochałem i dlatego uciekłem ze sklepu.
I tak zaczęła się cudowna część mojego życia. Byliśmy sobie pisani. To było przeznaczenie. Chciałbym się z nią zestarzeć. Mieć z nią dzieci. I zawsze być u jej boku.

Właśnie próbowałem wydać pieniądze na najnowszą płytę Image Dragons. Przyglądałem się pięknej płycie. W okół było jeszcze dużo płyt ciekawych zespołów, lecz ja marzyłem o tej. Nagle usłyszałem stukot obcasów i kobiece odgłosy wysiłku.
Ten obcas wbił się w moją stopę, strasznie zabolało. Na głowę zwaliła mi się chyba tona książek.
Gdy już tak sobie leżałem na podłodze...

Właśnie zaczynały się wakacje, kiedy moja przyjaciółka i ja kupiłyśmy bilety na koncert, który miał się odbyć za tydzień za plaży. Wszystko wskazywało na to, że będziemy się świetnie bawić.
Przez te siedem dni wszystko mi szło jak z płatka. Naprawdę miałam szczęście.
wreszcie nadszedł dzień koncertu. Jak na ironię tym razem wszystko szło nie po mojej myśli. Włosy mi się nie układały, złamałam sobie paznokieć, moja mama nie mogła mnie zawieźć, przyjaciółka się rozchorowała i nie mogła iść, po prostu super! W ostatniej chwili złapałam taksówkę i w marnym nastroju jechałam na koncert. Gdy dotarłam na miejsce poczułam się odrobinę lepiej. Ruszyłam w kierunku baru. Kiedy zamówiłam coś do picia, lokalny zespół zaczął grać. Zapłaciłam za napój i poszłam tańczyć. Potknęłam się na schodach i nim się spostrzegłam znalazłam się w ramionach jakiegoś chłopaka. Był wysoki i muskularny, jego oczy miały lazurowy kolor, włosy miał ciemne, a na jego twarzy widniał radosny uśmiech.
-Och, przepraszam - powiedziałam zakłopotana.
-Ale za co? - odpowiedział, a na jego twarzy pojawił się szelmowski uśmiech.
-Za to, że na ciebie wpadłam.
Zaczął się śmiać, a ja poczułam, że na moją twarz wypływa rumieniec.
-Przecież to ja cię złapałem żebyś się nie przewróciła.- powiedział z wielkim uśmiechem, pokazującym niezwykle białe zęby.
-W takim razie dziękuję- odpowiedziałam z nieśmiałym uśmiechem.
-Nie ma sprawy, a czy mógłbym liczyć na twój numer? O! I jestem Łukasz. - powiedział a na jego twarzy pojawił się rumieniec.
- Jasne. Klaudia. Miło mi pozna.
Napisałam mu mój telefon na ręce. Poszliśmy na spacer i gadaliśmy przez jakieś 2 godziny. Było cudownie! Na koniec odprowadził mnie i pocałował namiętnie.
Od tamtej pory minęły 4 miesiące, nadal jesteśmy razem i wiemy, że jesteśmy sobie przeznaczeni.

Właśnie zaczynały się wakacje, kiedy moja przyjaciółka i ja kupiłyśmy bilety na koncert, który miał się odbyć za tydzień za plaży. Wszystko wskazywało na to, że będziemy się świetnie bawić.
Przez te siedem dni wszystko mi szło jak z płatka. Naprawdę miałam szczęście.
wreszcie nadszedł dzień koncertu. Jak na ironię tym razem wszystko szło nie po mojej myśli. Włosy mi się...

Pojechała na obóz sportowy, z nastawianiem na ciężkie treningi, poranne bieganie, codzienne zakwasy, brak siły, miło spędzony czas ze znajomymi, przyjaciółmi. Tak właśnie było, tylko z czasem przyjaźń przerodziła się w coś więcej- stosunkowo szybko, tak, że nikt by się tego nie spodziewał. Jechała i nie wiedziała, że kogoś pozna, że kogoś takiego jak on. Obóz jak obóz, starzy świetni znajomi, czasem jakieś nowe osoby, co roku tak samo ktoś nowy przyjeżdża ktoś stary nie może, jechała na obóz jak każdy inny z tym samym nastawieniem. Podjechali, on wyszedł i nawet się nie przedstawił, tylko patrzył się tymi piwnymi oczami w moje równie piwne, ale nie podszedł. Zdenerwowało mnie to, ale ten jego wzrok wszystko przezwyciężył. Zaczęliśmy rozmawiać, już od początku to nie była zwykła rozmowa, siedzieliśmy i gadaliśmy, trzymałam go na dystans, ale on nie dawał za wygraną, kiedy siedzieliśmy w grupie był wpatrzony we mnie jak w obrazek, a ja tylko udawałam, że wcale na niego nie spoglądam, kątem oka wszystko widziałam, było to niesamowite uczucie. Cały czas trzymałam dystans. Nie chciałam płakać, prawie Go nie znałam. Obóz się skończył, pojechaliśmy do domu, on nie pisał, ja nie pisałam, on nie był z mojej grupy, więc nie wiedziałam nawet jak się nazywa. Kilka miesięcy później byłam w szpitalu, po operacji, leżeliśmy na jednej sali, to wszystko nie mogło się inaczej potoczyć, siedział przy mnie i nie spuszczał z oczu, cały czas czuwał nade mną tymi swoimi piwnymi oczami i troszczył się. Wyszłam ze szpitala i nic się nie zmieniło, został przy mnie. Teraz ja czuwam i troszczę się o niego, żeby już nigdy go nie stracić.

Pojechała na obóz sportowy, z nastawianiem na ciężkie treningi, poranne bieganie, codzienne zakwasy, brak siły, miło spędzony czas ze znajomymi, przyjaciółmi. Tak właśnie było, tylko z czasem przyjaźń przerodziła się w coś więcej- stosunkowo szybko, tak, że nikt by się tego nie spodziewał. Jechała i nie wiedziała, że kogoś pozna, że kogoś takiego jak on. Obóz jak obóz,...

Znów to samo. Zabłocone miasto, w strugach deszczu. Ludzie uwijają się jak mrówki. A pośród nich ja. Idę szybko starając wtopić się w tłum. Nie chcę by ktoś mnie zauważył. Przemoczona do suchej nitki, człapię po błocie i kałużach. Z włosów kapie mi deszcz. Że też dzisiaj taka ulewa. Starając się nie myśleć podbiegam do przystanku z pośpiechem wsiadając do autobusu . Z ulgą zobaczyłam puste miejsce obok jakiegoś kolesia. Nie zważając na gapiów i zdziwioną minę chłopaka, usiadłam obok niego bez uprzedzenia. Na wytłumaczenie wydukałam coś w stylu: Sory, ale nie mam siły wdawać się w dyskusje w stylu czy mogę usiąść. Pokiwał głową i wlepił wzrok w okno. Uznałam to za znak zrozumienia, więc wyciągnęłam MP4 i z głośnością na fula zaczęłam słuchać mocnych brzmień gitary. Mój kochany rock. Przy nim mogłam zapomnieć o wszystkim. Lecz nie teraz. Staruszka siedząca na przeciw, ewidentnie dawała mi do zrozumienia, że moje zachowanie jest tu nie na miejscu. Z zażenowaniem wyłączyłam muzykę. Zaczęłam dyskretnie rozglądać się po pasażerach. Nic specjalnego- pomyślałam. Kierowca autobusu powinien jak najszybciej przejść na dietę, i zgolić wąsy. Zaraz za nim siedziało grono kobiet po osiemdziesiątce z różańcami w rękach. Kolejne dewotki -pomyślałam. Przy dokładnym nasłuchiwaniu, można było usłyszeć litanię. Za nimi w kolejnych rzędach siedzieli chłopaki tzw. dresiarze. W ich wypowiedziach można było usłyszeć wulgaryzm. Ich lekkie a zarazem monotonne bujanie wprawiało obserwatora w frustracje. Za nimi siedziały dziewczyny. Na pozór normalne, lecz lgnące do dresiarzy z takim zapałem iż było to odpychające. Kilka miejsc wolnych, no i doszłam do miejsca zajętego przeze mnie. Spojrzałam w dół. Moje białe adidasy które jeszcze rano lśniły czystością, teraz były oblepione błotem. Podobnie jak moje jeansy. Zaczęłam marzyć o gorącym prysznicu. Gdyby tak te parę kropel zmyło ze mnie ten żal i ból. I znów doszło do mej świadomości wydarzenia mające miejsce pół godziny temu. Gdy Daria posądziła mnie o flirt z jej chłopakiem. Zazdrosna małpa. Zdzira. Dzisiaj przegięła. Jej słowa, skierowane do mnie. Jak ona mogła- pomyślałam-jak mogła nazwać mnie szmatą i dziwką. Jest moją najlepszą przyjaciółką. Albo była.
-Proszę, weź- usłyszałam- łzy na nic nie pomogą.
Spojrzałam na rozmówcę. To ten sam chłopak siedzący cały czas obok mnie. W ręce trzymał opakowanie chusteczek higienicznych. W tym samym momencie poczułam łzy na policzkach. Płakałam. Zawstydzona wzięłam od chłopaka chusteczkę. Dyskretnie spojrzałam na niego. Chłopak który na początku wydał mi się przeciętnym frajerem, teraz wydawał się być bóstwem. Wysoki szatyn z jasną nieskazitelną karnacją o niebieskich oczach z czymś w rodzaju ogników. W kącikach ust krył się uśmiech. On naprawdę jest śliczny- pomyślałam. Idealny w każdym calu. Spojrzałam w dół.
- Mogę ci jakoś pomóc?
-Nie dzięki, przejdzie mi.
-Ale następnym razem wytrzymaj z łzami do powrotu do domu, no wiesz, ściany mają uszy.
Lekkim skinięciem głowy wskazał mi zaintrygowaną staruszkę siedzącą naprzeciwko. Uśmiechnęłam się. Chłopak był moim małym bohaterem. Gdyby nie on naraziłabym się na obłudę i wścibskość. Czułam do niego wdzięczność. Pragnęłam z nim porozmawiać, zamienić parę zdań, ale kompletnie nie wiedziałam o czym. Chłopak był mi obcy. Nie mogłam się zdecydować od czego zacząć. Wszystkie pomysły wydały mi się w tym momencie bezsensowne. Chłopak w tym czasie zerkał na mnie dyskretnie. Pech chciał że akurat autobus zatrzymał się na moim przystanku.
-Spotkamy się jeszcze- spytałam nieśmiało.
- Z pewnością. Do zobaczenia.
Uśmiechnęłam się. Niechętnie wyszłam z autobusu. Pogoda na dworze nie zmieniła się. Dalej padał deszcz. Zimny wiatr owiewał moją twarz. Spojrzałam w stronę autobusu i zobaczyłam jak nieznajomy macha do mnie ręką na pożegnanie. Pośpiesznie ruszyłam w stronę domu. Przed oczami miałam twarz nieznajomego. Idiotka ze mnie nie zapytałam nawet jak ma na imię – myślałam. Teraz na pewno nigdy więcej go nie spotkam.
Doszłam, a dosłownie dobiegłam do mojego bloku. Nacisnęłam przycisk domofonu. Telefon odebrała moja mama.
-No nareszcie. Martwiłam się.-powiedziała, po czym nacisnęła przycisk. Bez słowa odłożyłam słuchawkę.
- Miło mi cię spotkać ponownie – usłyszałam za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą nieznajomego chłopaka z autobusu.
- Co ty tu robisz? – zapytałam. Podszedł do mnie i otworzył przede mną drzwi do bloku
- Tak zauroczyłaś mnie sobą że straciłem głowę i zapomniałem na której ulicy jest moje nowe mieszkanie – odpowiedział – mieszkam na drugim piętrze od wczoraj.
- To zaraz obok mnie – powiedziałam. Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej
- To może wpadniesz do mnie na chwilę na herbatę ?
- No nie wiem.. nie znam Cię
- Więc pora to zmienić, mam na imię Aleks.

Znów to samo. Zabłocone miasto, w strugach deszczu. Ludzie uwijają się jak mrówki. A pośród nich ja. Idę szybko starając wtopić się w tłum. Nie chcę by ktoś mnie zauważył. Przemoczona do suchej nitki, człapię po błocie i kałużach. Z włosów kapie mi deszcz. Że też dzisiaj taka ulewa. Starając się nie myśleć podbiegam do przystanku z pośpiechem wsiadając do autobusu . Z ulgą...

-Ta głupia wieśniara zbiła mi szklankę!
-Saro, uspokój się, służąca też ma prawo do błędu.
-Jeszcze tu stoisz? Wynoś się!
I co miałam zrobić? Spakowałam swoje rzeczy i wyszłam z domu swoich byłych pracodawców. W oczach miałam łzy, nie wiedziałam co z sobą począć. Byłam 300 kilometrów od domu, bez pieniędzy, pozostawiona sobie.
Nagle, usłyszałam ciche skomlenie jakiegoś psa. Zaczęłam czym prędzej biec w stronę tych dźwięków. Od zawsze kochałam zwierzęta. W wieku pięciu lat przyprowadziłam do domu bezpańskiego psa i zajmowałam się nim. Później, jak twierdziła mama, było tylko gorzej: koty, świnki, ptaszki. Tata śmiał się, że przeze mnie otworzymy zoo. Miałam wrażenie, że oszalałam. Byłam coraz błiżej głosów, aż nagle zobaczyla go w dołku. Miał złamane dwie przednie mapy. Spojrzał na mnie jakby ze smutkiem i leciutko zamerdał ogonkiem. Rozejrzałam się dookoła, w celu znalezienia czegoś, czym mogłabym usztywnić mu łapy. Jednak musiałam odrzucić ten pomysł z braku sznurku. Wskoczyłam do dołku, oczywiście uważając na psa i wciągnęłam go na górę. Spojrzałam się na niego i westchnęłam. Postanowiłam znaleźć jego właściciela, wywieszając ulotki po całym Poznaniu. Miałam szczęście, gdyż nazajutrz pojawił się właściciel. Był to chłopak w moim wieku, zabujczo przystojny, brunet o pięknych, niebieskich oczach.
-Cześć.
-Hej, więc to ty masz mojego psa?
-Tak.
-Mogłbym go zabrać?-Uśmiechnął się do mnie swoimi pięknymi zębami.
-Jasne, już ide po niego.
-Nie miałabyś nic przeciwko, jakbym poszedł z tobą?
-Ale to kawałek drogi.
-Nie szkodzi, przynajmniej sie trochę poznamy. A tak w ogóle to Callum jestem.
-Melanie, miło mi.
Po drodze dowiedziałam się o nim wiele ciekawostek: gra w koszykówkę, słucha tych samych zespołów co ja. Od razu mi się spodobał, ale starałam się tego nie pokazywać.
-Dotarliśmy na miejsce-powiedziałam.
-Dziękuję, za wszystko.
-Nie ma za co-Odpowiedziałam ze smutkiem, że już go nigdy nie zobaczę.
-Chciałabyś w ramach podziękowania spotkać się ze mną dzisiaj w parku o 20?-W tym momencie moje serce zaczęło bić mocniej.
-Oczywiście, że chcę.
-To do zobaczenia-cmoknął mnie w policzek, a potem odszedł szybkim krokiem z psem na rękach i dodał coś, co ledwie usłyszałam.
-Znalazłem dziewczynę, z którą chciałbym spędzić reszte życia.
***
Od tego czasu minął zaledwie miesiąc, a już jesteśmy szczęśliwą parą. To nie mógł być przypadek, to było przeznaczenie.

-Ta głupia wieśniara zbiła mi szklankę!
-Saro, uspokój się, służąca też ma prawo do błędu.
-Jeszcze tu stoisz? Wynoś się!
I co miałam zrobić? Spakowałam swoje rzeczy i wyszłam z domu swoich byłych pracodawców. W oczach miałam łzy, nie wiedziałam co z sobą począć. Byłam 300 kilometrów od domu, bez pieniędzy, pozostawiona sobie.
Nagle, usłyszałam ciche skomlenie jakiegoś psa....

Uwielbiam oglądać zachody słońca. Najpiękniejszy jest wtedy gdy siedzisz na plaży i obserwujesz powolne „tonięcie” słońca w tafli wody. Mimo chłodnego wiatru i szumu morza odczuwasz ciepło patrząc na te wszystkie wspaniałe kolory.
Przechadzam się powoli i oglądam co fale wyrzuciły na brzeg. W moich kieszeniach pobrzękują kamyki i muszle o różnych pięknych kształtach. Plaża jest zawsze bardzo zatłoczona, dlatego przychodzę wieczorem. Pod koniec dnia przewraca się tu dużo śmieci. Nie jestem jakimś czyściochem, ale wyrzucam otaczające mnie butelki po piwie. Biorę do ręki już ostatnią, która jest po mojej ulubionej truskawkowej oranżadzie wycofanej ze sprzedaży. W środku dostrzegam zwiniętą kartkę i coś jeszcze. Wywołuje to na mojej twarzy lekki uśmiech. Czuję się jak w filmie gdzie w butelkach ukryte były mapy skarbów. Otwieram ją i wysypuję na rękę mały wisiorek z samolotem i liścik. W rogu kartki napisana jest data. Butelka została wysłana równo 5 lat temu. Jednak treść wiadomości trochę mnie zaskakuje: „Dallas Street 12. Przyjdziesz na moje urodziny?” Uśmiecham się coraz szerzej. Chyba trochę się spóźniłam. Mimo to ciekawość kim jest ta osoba daje górę. Wsiadam do autobusu i kieruje się pod wyznaczony adres .
Wysiadam na przystanku i podążam za numerami domów.
Dallas Street 8, 9…
Moje buty stukają cicho o chodnik.
…10, 11…
Jest 12! Najwidoczniej ktoś tu mieszka bo widzę palące się światła w oknach i słyszę muzykę . Jednak jest to impreza urodzinowa, ale 5 lat później. Nie wiem kim jest ta osoba i ile ma lat, ale zaraz się dowiem. Podchodzę do drzwi i kładę na wycieraczce zawieszkę z butelki i liścik na którym odwrocie napisałam „Wybacz, ale chyba się spóźniłam. Może kiedy indziej xx.Rose”. Dzwonie domofonem i chowam się za drzewa przyglądając się człowiekowi uchylającemu drzwi.
Jest to wysoki chłopak, mający mniej więcej 18, 19 lat. Podnosi pozostawione przeze mnie rzeczy. Rozpoznaje zawieszkę, obraca ją w palcach, a następnie sięga po kartkę. Czyta ją, a na jego twarz wpływa szeroki uśmiech. Wygląda uroczo ze swoimi kręconymi, brąz włosami i dołeczkami w ustach. Przyznam się, jest nawet przystojny. Rozgląda się wokoło.
- Wiem, że tu jesteś Rose! – krzyczy i wybucha przyjaznym śmiechem. – Co powiesz aby „Kiedy indziej” przenieść jutro?
Odpowiada mu cisza.
- No dobra no to jutro na 15 w parku. Nie martw się, chcę cię tylko poznać! Widzę, że nie jesteś specjalnie rozmowna. – uśmiecha się łobuzersko i znika za drzwiami.
Wykorzystuję moment i biorę nogi za pas, na wszelki wypadek gdyby postanowił przeszukać okolicę.
Nie wiem co o tym wszystkim myśleć.
Tej nocy czuję, że będę miała sporo do przemyślenia.

Uwielbiam oglądać zachody słońca. Najpiękniejszy jest wtedy gdy siedzisz na plaży i obserwujesz powolne „tonięcie” słońca w tafli wody. Mimo chłodnego wiatru i szumu morza odczuwasz ciepło patrząc na te wszystkie wspaniałe kolory.
Przechadzam się powoli i oglądam co fale wyrzuciły na brzeg. W moich kieszeniach pobrzękują kamyki i muszle o różnych pięknych kształtach....

- Przepraszam, co to za zespół? – rzucone w eter pytanie wyrwało mnie z zamyślenia. Stałam właśnie w kolejce do kasy w swoim ulubionym książkowo – płytowym sklepie, gdy ktoś delikatnie dotknął mojego ramienia.
- Słucham? – odwróciłam się zniecierpliwiona, pomyślawszy, że właściciel bądź co bądź przyjemnego głosu oczekuje pomocy w sprawie jakiejś płyty. Człowieku, nie teraz, gdy jestem przy kasie i chcę już stąd wyjść! Zaskoczył mnie. Tak jak ja stał w kolejce, ale uparcie wpatrywał się w mój… No zboczeniec! – Aaa, przepraszam. – dopiero po chwili zorientowałam się, że patrzy na moją koszulkę. Dziwne. Facet miał około czterdziestu lat, czyli był co najmniej dwukrotnie starszy ode mnie. Ubrany totalnie na sportowo, co od razu rzucało się w oczy, gdyż przede wszystkim on był wysportowany, z plecakiem na ramieniu. Lekko ironiczny uśmiech, który pojawił się na jego twarzy widząc moją minę lekko zbił mnie z tropu.
- Masz na sobie koszulkę z zespołem, którego nie kojarzę. A trochę się na tym znam. Jeżdżę regularnie na koncerty U2 czy Deep Purple.
- To Papa Roach, proszę pana. – odpowiedziałam ostrożnie. On serio o to pyta, czy to jakiś nowy sposób na podryw? Dziwne. Odwróciłam się do niego by zaprezentować koszulkę w całej okazałości. Pokiwał głową z uśmiechem.
- Nie chciałem cię wystraszyć, po prostu byłem ciekawy.
- Taaak, jasne. – mruknęłam pod nosem. – zbliżałam się do kasy, więc wyjęłam portfel i zaczęłam szukać pieniędzy. Kątem oka spostrzegłam, że facet za mną zniknął. Po chwili wrócił, ale w ręce trzymał trzy płyty. No nie… Wszystkie Papa Roach, w tym pierwszą i najnowszą.
- Zawsze kupuję płyty. Te młodzieżowe ściąganie piosenek, piracenie, to zupełnie nie dla mnie. – znowu obdarzył mnie tym swoim uśmiechem.
*
Przetarłem oczy ze zdumienia. Tak, wzrok nie mógł mnie mylić. To była ona. Dziewczyna ze sklepu, gdzie kupiłem „nadprogramowe” trzy płyty. Stała przy barze, sącząc piwo przez żółtą słomkę. Miała na sobie tę samą koszulkę z zespołem. Jednak na tym kończyło się jej moje wspomnienie. Wtedy, przy kasie, w luźnym kucyku, dresie i bez makijażu sprawiała wrażenie zagubionej licealistki. Teraz, w rozpuszczonych do ramion blond włosach, skórzanych legginsach i mocno podkreślonych oczach wyglądała wręcz zniewalająco. Nie zastanawiałem się długo.
- Tak myślałem, że tu będziesz. – podszedłem do niej, dając znak barmanowi, że też proszę piwo. Otworzyła szerzej oczy. Dopiero teraz zobaczyłem jak bardzo są zielone.
- Jestem na każdym ich koncercie. – dotknęła ręką koszulki. No tak. – Co pan tu robi?
- Żaden pan. Jestem Jay. – podałem jej rękę. – Odkąd przesłuchałem płyty tego zespołu od razu zacząłem szukać miejsca, gdzie grają najbliższy koncert. Tak wylądowałem tutaj.
Patrzyła na mnie z nutą zdziwienia i może strachu. Dla mnie już wtedy wszystko przestało mieć znaczenie. Nieważne, że była dużo młodsza. Wiedziałem, że właśnie rozmawiam ze swoją przyszłą żoną i robiłem wszystko, by tego nie spieprzyć.

- Przepraszam, co to za zespół? – rzucone w eter pytanie wyrwało mnie z zamyślenia. Stałam właśnie w kolejce do kasy w swoim ulubionym książkowo – płytowym sklepie, gdy ktoś delikatnie dotknął mojego ramienia.
- Słucham? – odwróciłam się zniecierpliwiona, pomyślawszy, że właściciel bądź co bądź przyjemnego głosu oczekuje pomocy w sprawie jakiejś płyty. Człowieku, nie...