Wcale nie myślałam, że to miłość. Nawet o tym wtedy nie pomyślałam. Był sierpień, lecz za oknem padał deszcz, jakby zapowiadając zbliżającą się jesień. Traf chciał, że ubrałam na siebie tylko małą czarną i lekki żakiet. Złorzecząc na pogodę, wyszłam z pracy i rozłożyłam parasol, by spokojnie dotrzeć na parking. Zerwał się jednak tak gwałtowny wiatr, że mój parasol po prostu odleciał. Dając upust moim zszarganym nerwom, ruszyłam szybkim krokiem w kierunku samochodu. Po chwili usłyszałam tylko cichy trzask i zachwiałam się. Tylko złamanego obcasa mi brakowało!
-Niech pani uważa!-przytrzymały mnie silne męskie ramiona-Złamała pani obcas.
-Dziękuję, że mnie pan o tym poinformował.-burknęłam rozgniewana-Jeszcze jakieś rewelacje?
Obrzuciłam wzrokiem podtrzymującego mnie mężczyznę. Prezentował się lepiej niż przeciętnie – ciemne włosy, zielone oczy, oliwkowa cera i usta o pociągającym kształcie. Pod czarną kurtką krył się szary sweter i dopasowane dżinsy. Jednak w tamtej chwili nie wysiliłam się na nic więcej niż złość.
-Ładnie pani z tymi czarnymi smugami pod oczami...-uśmiechnął się rozbawiony
-Gdzie?!-spanikowałam i zaczęłam wycierać całą twarz- Nadal?
-O tutaj.-delikatnie przejechał kciukiem po moim policzku, po czym uśmiechnął się rozbrajająco-W zasadzie nic nie ubyło pani makijażowi, chciałem po prostu poczuć pani skórę pod palcami.
-Okropny z pana dziwak...-westchnęłam zażenowana i bez słowa pokuśtykałam w stronę samochodu, jednak mój „wybawiciel” nie chciał się ode mnie odczepić-Może już pan pójść, poradzę sobie.
-Jedynie, jeśli pani pójdzie ze mną.
-Zapewni mi pan suche ubranie i trochę ciepła? Proszę bardzo!-krzyknęłam sfrustrowana, nie zważając na karcące miny mijających nas ludzi-Nadal zainteresowany?!
Bez słowa pobiegłam do samochodu i zostawiłam go zdezorientowanego na parkingu. Już kilkanaście minut później żałowałam swojego zachowania, ale nie miałam możliwości rekompensaty mojej gniewnej reakcji na zwyczajną chęć pomocy. Jakież było moje zdziwienie, gdy następnego dnia spotkałam tego samego mężczyznę na mojej klatce schodowej! Zauważył mnie, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
Po moich przeprosinach dałam zaprosić się na obiad. Po kilku tygodniach wspólne obiady zmieniły się w spędzanie ze sobą każdej wolnej chwili, a te po kilku miesiącach w pierścionek na serdecznym palcu. Zamiast wspólnej klatki schodowej zaczęliśmy dzielić mieszkanie, a wzajemne uczucia po ślubie zamieniliśmy w dwójkę dzieci.

Wcale nie myślałam, że to miłość. Nawet o tym wtedy nie pomyślałam. Był sierpień, lecz za oknem padał deszcz, jakby zapowiadając zbliżającą się jesień. Traf chciał, że ubrałam na siebie tylko małą czarną i lekki żakiet. Złorzecząc na pogodę, wyszłam z pracy i rozłożyłam parasol, by spokojnie dotrzeć na parking. Zerwał się jednak tak gwałtowny wiatr, że mój parasol po...

Zasada pierwsza:
Nigdy nie pytaj dlaczego.
Zasada druga:
Nigdy nie myśl dlaczego.
Zasada trzecia:
Żadnych wyrzutów sumienia.
Zasada czwarta:
Żadnych wyjątków.
***
-Mamy robotę.
Nick rzucił na moje biurko plik kartek z załączonym zdjęciem. Spojrzałem na nie, przerywając czyszczenie mojego Rugera GP-100.
-Kobieta?- zdziwiłem się.
-Ja jestem zajęty sprawą Czebosky'ego- wzruszył ramionami, wyszedł trzaskając drzwiami i chowając sztylet do kieszeni marynarki.
Nick nie lubił brudzić rączek, ale był doskonałym nożownikiem. Ja wolałem klasyczną broń palną. Tym razem wybrałem Walthera P-99. Dokręcałem tłumik dźwięku i jeszcze raz spojrzałem na zdjęcie. Uśmiechnąłem się pod nosem.
-syn, 5 lat- mruknąłem spoglądając w jej dane osobowe- To będzie prostsze niż myślałem.
***
Odprowadzała swojego synka do przedszkola. Pocałowała go w czoło, a on wykrzywił buzię i wytarł się rękawem. Kobieta zaśmiała się i poprawiła mu czapkę. Jesienne liście zalegały ulice. Ale ja myślałem o jej słabych punktach. Przewidywałem jej ruchy i planowałem szybkie morderstwo. Wyjdzie i pójdzie w lewo, tak jak każdego ranka. Potem przez park skieruje się do swojego biura. A przy jeziorze będę na nią czekał. Jeno pociągnięcie spustu. Jedna kula...
Udawałem, że czytam artykuł w gazecie, ale tak naprawdę kontrolowałem każdy jej ruch.
Wychodzi z budynku. Skręca. Idzie przez park. Jest coraz bliżej. Nuci jakąś melodię...
Nagle spojrzała na mnie z zainteresowaniem i zamilkła. Odłożyłem gazetę i wstałem, a ona przystanęła.
Miała zielone, ciekawskie spojrzenie, które skupiło się na każdym moim ruchu.
Muszę być szybki, każdy niewłaściwy ruch może ją wystraszyć.
Wiatr przemykał się między jej czerwonymi lokami, a mróz nadał jej policzkom zdrowych kolorów.
Skinąłem głową i uśmiechnąłem się.
-Dzień dobry- powitałem ją.
-Dzień dobry- spojrzała nieśmiele przez ciemne rzęsy i uśmiechnęła się delikatnie.
Wyciągnąłem ku niej rękę, ona przez chwilę się wahała, ale potem podała mi dłoń. Chwyciłem ją delikatnie, ale zaraz potem wykręciłem tak, aby oszołomił ją ból. Przyłożyłem jej pistolet do skroni. Stała tyłem do mnie. Krzyknęła.
Jej głos...
Zawahałem się, a ten jeden moment wystarczył. Kobieta wbiła mi wolny łokieć między żebra, a ja poluzowałem uścisk. Wyślizgnęła mi się, ale zdążyłem ją jeszcze złapać. Przygwoździłem ją do drzewa podduszając jednym ramieniem i znowu przyłożyłem lufę do jej czoła. Spojrzałem jej w oczy. Strach. Ból. Jej wzrok błagał o litość. Błagał o litość potwora, na którego odbicie patrzyłem. Otworzyłem usta. Dziewczyna podcięła mi stopą nogi i wykorzystała moment by uciec. Spojrzałem na swoje ręce. Upadłem na kolana i schowałem twarz w dłoniach.
***
-Nie mogę- powiedziałem przeczesując palcami włosy.
-Dobra...Ja ją załatwię- Nick pogładził dłonią sztylet.
Podszedłem do niego, chwyciłem go za koszulę i rzuciłem z furią o ścianę.
-Nie tkniesz jej! Nikt jej nie tknie!
Nick spojrzał na mnie oszołomiony.
-Zasada czwarta: Żadnych wyjątków- przypomniał- Żadnej miłości.

Zasada pierwsza:
Nigdy nie pytaj dlaczego.
Zasada druga:
Nigdy nie myśl dlaczego.
Zasada trzecia:
Żadnych wyrzutów sumienia.
Zasada czwarta:
Żadnych wyjątków.
***
-Mamy robotę.
Nick rzucił na moje biurko plik kartek z załączonym zdjęciem. Spojrzałem na nie, przerywając czyszczenie mojego Rugera GP-100.
-Kobieta?- zdziwiłem się.
-Ja jestem zajęty sprawą Czebosky'ego-...

Wierzę, że jeszcze kiedyś będę potrafiła pokochać, będę szczęśliwa, jednak w obecnej chwili boli mnie nawet myślenie o tym, że będę musiała kogoś tak bardzo ranić, poprzez zmuszanie do życia ze świadomością, że nie jest jedyny i najważniejszy, ponieważ moje serce zostało już skradzione wieki temu. Odkąd odszedł nie potrafiłam się pozbierać. Choć łączyło nas tylko kilka krótkich chwil, to czułam, że jest mi przeznaczony, że to właśnie on miał pojawić się w moim życiu, namieszać, pokręcić się i zniknąć, bym zrozumiała co to znaczy kochać, tęsknić i cierpieć. Kleiłam moje serce przez wiele lat, ale wciąż odczuwałam ból, bo gdy się łamało, to przebiło wszystkie organy, a jeden, największy kawałek wbił się głęboko jak drzazga w moją duszę. Teraz tamten czas jest dla mnie wspomnieniem, najpiękniejszym, a zarazem najbardziej bolesnym. Jednak lubię wracać do tamtych chwil, nawet jeśli czuję się wtedy jak masochistka. Już nie płaczę, dziś się tylko uśmiecham, bo dane mi było poznać tego wspaniałego człowieka, a co najważniejsze- pokochać. Pamiętam, gdy wracałam ze szkoły, miałam wtedy zaledwie osiemnaście lat. Gdy człowiek się spieszy, to się diabeł cieszy. I wiem, że wtedy ucieszył się bardzo, jednak jeszcze bardziej ucieszyć się miały anioły, bo ten cudowny chłopak miał dołączyć do ich grona. Było deszczowo. Babcia w domu leżała chora i mama poprosiła mnie, bym z nią spędziła trochę czasu, bo nie wiadomo ile jej jeszcze go zostało. Była to kobieta dla mnie bardzo ważna, więc pędziłam swoim autem z otwartym dachem, czując wiatr we włosach. Niestety, wtedy nie tylko ja się spieszyłam. Nawet nie zauważyłam, gdy przez ulice w miejscu do tego nie przeznaczonym przejechał rowerem mężczyzna. A przynajmniej miał to w planach, jednak zderzenie z moją maską samochodową mu to uniemożliwiło. Później słyszałam już tylko huk, krzyk, wybiegłam z samochodu, a oczy zaszły łzami, nic nie widziałam. Uklękłam, poczułam dłoń na ramieniu, sygnał karetki i zobaczyłam ciemność. Tylko jakieś silne ręce uchroniły mnie przed bolesnym zderzeniem z asfaltem. Później obudziłam się już w szpitalu. Jak się okazało- chłopak przeżył, choć obrażenia były poważne, krwiak na mózgu najgorszy. To głupie, ale postanowiłam go odwiedzić i przeprosić. Brzmi naprawdę "porąbanie", ale musiałam to zrobić. I wtedy to ujrzałam. Jego piękne, niebieskie oczy, przypominające swoim odcieniem najgłębsze morze, skrywające wiele tajemnic. Wtedy zrozumiałam, że to było przeznaczenie z fatalnym końcem i nawet bez rozwinięcia. Spotykaliśmy się od tamtego czasu codziennie przez trzy miesiące. Był to czas magiczny, romantyczny, piękny i niezapomniany. On był najcudowniejszym człowiekiem na tej zaśmieconej planecie. Zdążyłam pokochać go całym sercem, czego później miałam pożałować, by na końcu znów zacząć się cieszyć z minionego czasu spędzonego z nim. Zmarł niedługo po tym, jak zapytał, czy chcę być jego dziewczyną i po oświadczeniu, że chce spędzić ze mną całe swoje życie. Spędził. Niestety ja z nim nie miałam okazji. Ja musiałam żyć. Okazało się, że krwiak był nie do wyleczenia, choć dał mu szanse pożyć jeszcze chwile i kochać. Mam nadzieję, że teraz jest moim aniołem stróżem.

Wierzę, że jeszcze kiedyś będę potrafiła pokochać, będę szczęśliwa, jednak w obecnej chwili boli mnie nawet myślenie o tym, że będę musiała kogoś tak bardzo ranić, poprzez zmuszanie do życia ze świadomością, że nie jest jedyny i najważniejszy, ponieważ moje serce zostało już skradzione wieki temu. Odkąd odszedł nie potrafiłam się pozbierać. Choć łączyło nas tylko kilka...

Wracając z treningu do naszego ośrodka, wraz z koleżankami przystałyśmy na chwilę, aby zerknąć na dzisiejszy jadłospis. "Znów ziemniaki i kotlet" stwierdziłyśmy w jednej chwili i z uśmiechem na twarzy powędrowałyśmy na 3 piętro, prosto do naszych pokoi. Na kanapie siedział przystojny chłopak, dość wysoki, o dobrej budowie i ciemnych, dłuższych włosach. Rozmawiał z jakąś dziewczyną. Chłopak ten był obiektem zainteresowania całego naszego pokoju. Następnego dnia po treningu postanowiłyśmy wstąpić do pokoju chłopców z innej koloni. Okazało się, że ten przystojny facet tam mieszka. Rozmawiając z jego kolegami dostrzegłam, że on wciąż się na mnie patrzy.
-Jak masz na imię? - zebrałam się na odwagę i spytałam.
-Oliwer. - odparł.
Niestety nasz trener zorientował się, że nie ma nas w pokojach i odesłał nas do nich. Nazajutrz odpoczywając po obiedzie, ktoś do nas zapukał. Był to Kamil - jeden z nich. Zaprosił nas na wieczór do nich, gdyż był ich to ostatni dzień tutaj, a nam zostały jeszcze cztery. Gdy nastał wieczór udałyśmy się do naszych kolegów. Oliwer poprosił każdą z nas o numery telefonu, więc podałyśmy. Późnym wieczorem, gdy leżałyśmy już w łóżkach dostałam smsa. To Oliwer. Napisał tylko do mnie, choć brał numery każdej. Zaciekawiło mnie to. Zaproponował wspólne wyjście nad morze, aby się pożegnać. Ubrałam się i poszłam. Gdy wędrując brzegiem morza, po długiej ciszy, wreszcie zebrałam się na odwagę zagadać do niego, ujrzałam jego przepiękne oczy. Były koloru niebieskiego. Z fali podniecenia przez przypadek powiedziałam na głos to, czego nie chciałam.
- Jakie on ma piękne oczy!
- Kto? - spytał zaciekawiony.
- Ty... - odpowiedziałam, czując zawstydzenie. Na szczęście on się tylko zaśmiał, po czym powiedział:
- Ty też masz piękne, takie niebieskie.

Wracając z treningu do naszego ośrodka, wraz z koleżankami przystałyśmy na chwilę, aby zerknąć na dzisiejszy jadłospis. "Znów ziemniaki i kotlet" stwierdziłyśmy w jednej chwili i z uśmiechem na twarzy powędrowałyśmy na 3 piętro, prosto do naszych pokoi. Na kanapie siedział przystojny chłopak, dość wysoki, o dobrej budowie i ciemnych, dłuższych włosach. Rozmawiał z jakąś...

Dzień zaczął się okropnie. Wstałam wcześniej, żeby zrobić poprawki w artykule, który bezwzględnie musiałam oddać do redakcji. Typowy dzień edytora tekstów. Tak więc o 6 rano, uzbrojona w herbatę i tosta z salami zasiadłam przed ekranem laptopa. I wtedy mój sąsiad poczuł nagłą potrzebę przedziurawienia ściany. Przenikliwy odgłos wiertarki wdarł się do mojej głowy, skutecznie wypierając umiejętność czytania ze zrozumieniem. Na powierzchni herbaty pojawiły się fale kuliste. Podjęłam próbę opanowania chęci walenia głową w ścianę. Odetchnęłam głęboko i ubrałam się. Oczywiście padało, więc moje plany założenia sukienki poszły do kina. Okutana jak Eskimos ruszyłam do centrum, aby w ulubionej kawiarni dokończyć pracę. Skłamałabym mówiąc, że była to dobra decyzja. Kiedy przechodziłam koło drzwi mojego sąsiada słyszałam, jak chowa wiertarkę do pawlacza. Nie wspomnę o wdepnięciu w trzy kałuże i spóźnieniu się na autobus. To by było zbyt oczywiste. Oddychając głęboko, wkroczyłam do pachnącego cynamonem wnętrza „Latte Macchiato” i zamówiłam latte macchiato. Siadłam przy oknie i zabrałam się do pracy. Poszło mi dziwnie szybko. Po 40 minutach zadowolona czytałam całość. Nagle pomyślałam, że to jednak może być dobry dzień. A potem zauważyłam torcik tiramisu lądujący na mojej nodze. Żeby to chociaż było wino, jak w filmach. Ale nie. Jakiś gbur wywalił mi pięćset kalorii na spodnie i się gapi. Co za idiota. Ale muszę przyznać, że całkiem przystojny – brązowe włosy, zielone oczy i ciemne rzęsy. Zamrugał nimi dwukrotnie.
- Ja… bardzo panią przepraszam, zamyśliłem się…
- Daruj pan sobie. – Zwykle nie byłam taka opryskliwa, ale dzisiaj chyba miałam do tego prawo.
Wstałam, wzięłam laptopa i wyszłam. Było mi wszystko jedno. Mogę iść przez miasto z plamą. W biurze nawet nie było tak źle, jakbym się spodziewała. Moja korekta bez problemu trafiła do głównego edytora. Dostałam nawet pochwałę. Jednakże gdy wyszłam po coś na lunch, znowu wpadłam na faceta od torciku. Tym razem ja zamrugałam, odwróciłam się i uciekłam. Schowałam się w kiosku, bo zrobiło mi się głupio na myśl o tym, jak go wcześniej potraktowałam. Wróciłam do pracy z wyrzutami sumienia i bez lunchu. Ale kiedy spotkałam go znowu wieczorem, przestałam wierzyć w przypadki. Co jest, do cholery? Czy on mnie śledzi? A jeśli to psychopata? Zatrzymałam się na środku chodnika i zaczęłam zastanawiać, czy zacząć uciekać już, czy dopiero jak podejdzie. Postanowiłam poczekać.
- O, to znowu pani! – zawołał, wymachując jakimś ciemnym przedmiotem.
Dobra, to chyba ta część, w której daję nogę.
- Niech pani zaczeka! Zostawiła pani parasol w kawiarni!
Zatrzymałam się. Faktycznie zostawiłam. Teraz nie padało, więc o tym zapomniałam.
- Pan mnie chyba prześladuje – odparłam niepewnie.
- Rzeczywiście, widzieliśmy się dzisiaj kilka razy.
Podszedł bliżej. Patrzył na mnie jakoś tak intensywnie. A potem po prostu popchnął mnie na ścianę i zaczął całować. Chyba jednak nie jest taką sierotą, jak na początku myślałam.

Dzień zaczął się okropnie. Wstałam wcześniej, żeby zrobić poprawki w artykule, który bezwzględnie musiałam oddać do redakcji. Typowy dzień edytora tekstów. Tak więc o 6 rano, uzbrojona w herbatę i tosta z salami zasiadłam przed ekranem laptopa. I wtedy mój sąsiad poczuł nagłą potrzebę przedziurawienia ściany. Przenikliwy odgłos wiertarki wdarł się do mojej głowy, skutecznie...

Zaraz po obudzeniu, Mela spojrzała na licznik znajdujący się na jej ręce. Do wyzerowania zostało już tylko kilka godzin. Dokładnie 5 godzin, 32 minuty i 4 sekundy. Każdy wiedział, że jest to zarówno najbardziej przerażający moment w życiu człowieka, jak i ten najszczęśliwszy. Oczywiście byli także ci, którzy nie rodzili się z licznikami. Jeśli mieli szczęście pojawiały się one w pierwszych miesiącach lub latach życia. Jeśli nie… o nich się nie mówi. Mela zeszła na dół, aby zjeść śniadanie ze swoją współlokatorką Rachel. Razem studiują psychologię, poznały się na zajęciach i od tamtej pory są nierozłączne. Rachel miała na liczniku jeszcze kilka lat. Mogła spokojnie wieść życie studentki. Mela od tygodni żyje w stresie. Jest jednak bardziej ciekawa, niż przestraszona. Ale co jeśli jej się nie spodoba? Wolała o tym nie myśleć. To zdarza się naprawdę rzadko. Była sobota. Mela i Rachel chodzą, co tydzień na targ, aby nadrobić zaległości. Wzięły ze sobą psa Rachel - Bruna. Była to na pewno ulubiona czynność zwierzaka, cały dzień spędzał poza domem. Mela założyła bluzkę z długim rękawem, aby nie musieć patrzeć na licznik. Słońce świeciło na niebie, wiał ciepły wiatr. Przyjaciółki postanowiły najpierw wstąpić do parku. Spacerując, Mela chciała podwinąć rękaw, sprawdzić ile czasu zostało, lecz powstrzymała się. Była świadoma, że od rana nie odezwała się ani słowem. Normalnie Rachel próbowałaby analizować jej zachowanie i szukać problemu, ale dzisiaj nic nie zrobiła. Obydwie znały powód milczenia, żadna analiza nie była potrzebna. W parku spędziły godzinę, może dwie. Następnie ruszyły na targ. Świeże owoce i warzywa, ci sami, znajomi ludzie, to miejsce, do którego chce się wracać. Jak zwykle wyszły stamtąd zadowolone. Na niebie pojawiło się kilka chmurek, które od czasu do czasu zasłaniały słońce sprawiając, że było nieco chłodniej. Dziewczyny kierowały się już w stronę domu. Bruno dreptał obok swojej właścicielki. Aby wejść do mieszkania, dziewczyny musiały przejść przez ulice. Po opuszczeniu parku, Mela całkowicie zapomniała o liczniku, więc gdy uświadomiła sobie ten fakt drżącymi rękami podwinęła rękaw.
- Mela, uważaj! Je... - tylko tyle zdołała usłyszeć dziewczyna, kiedy samochód uderzył w nią z piskiem opon.

Mela widziała ciemność. Słyszała tylko przerażone szczekanie psa, przyjaciółkę wykrzykującą jakieś słowa. Nie, było jeszcze coś. Ktoś delikatnie głaskał ją po policzku. Mela w końcu zdołała otworzyć oczy i zobaczyła mężczyznę. Miał piękne zielone oczy oraz potargane ciemne włosy. Uśmiechnął się z ulgą, gdy dziewczyna się ocknęła, lecz nie odjął dłoni od jej twarzy.
- Cześć, jestem Patrick. To chyba nie jest za dobry początek – powiedział ze śmiechem. Mela przez chwilę nie rozumiała, o co chodzi chłopakowi, lecz gdy dotarło do niej, co próbowała zrobić tuż przez wypadkiem podniosła ramię wydając cichy jęk bólu i spojrzała na rękę. Licznik został wyzerowany, a Patrick z uśmiechem wpatrywał się w Melę pokazując jej swój własny, pusty licznik.

Zaraz po obudzeniu, Mela spojrzała na licznik znajdujący się na jej ręce. Do wyzerowania zostało już tylko kilka godzin. Dokładnie 5 godzin, 32 minuty i 4 sekundy. Każdy wiedział, że jest to zarówno najbardziej przerażający moment w życiu człowieka, jak i ten najszczęśliwszy. Oczywiście byli także ci, którzy nie rodzili się z licznikami. Jeśli mieli szczęście pojawiały się...

- Szlag by to trafił! – Jęknęła w akcie rozpaczy podnosząc leżący na ziemi obcas, który jeszcze przed momentem tworzył idealną całość z jej nowymi czarnymi szpilkami. – Jeżeli tak dalej pójdzie to do końca tygodnia stracę wszystkie pary butów i będę robić oszałamiającą karierę jako Cejrowski w spódnicy!
Wieczór był późny, a od kamienicy, w której mieszkała dzieliły ją jeszcze trzy kilometry. Czas jednak jakby wcale nie miał zamiaru zwalniać, o czym świadczyło złowieszczo ciemniejące z minuty na minutę niebo.
Troskę związaną z nieszczęśliwie złamanym obcasem przykrył jednak wielki cień, bowiem najważniejszymi w tej chwili były tylko: gorące kakao, koc i komputer, by móc odpocząć po ciężkim dniu, oddając się totalnemu lenistwu oglądając przypadkową komedię o średnio bogatej fabule.
Wtem idąc pustym chodnikiem momentalnie zwróciła pokrytą kruczoczarnymi włosami głowę w stronę jeszcze niedawno miniętego przystanku miejskiej komunikacji, bowiem usłyszała – jak bardzo teraz przyjemny – pisk opon hamującego autobusu. Gdy prawie już biegła w jego stronę kierowca wyszedł, usłyszała tylko roznoszące się głośnym echem: „cholera jasna!” i zaraz zrozumiała, że zepsutą maszyną do domu na pewno nie dojedzie, choćby nie wiadomo jak bardzo tego chciała.
Niebo zamieniło się już niemal w ogromną czarną otchłań, zegarek wskazywał za trzy minuty północ, a na ulicy oprócz załamanego kierowcy zepsutego autobusu nie mogła odnaleźć żadnej innej żywej duszy. Całej tej, bez wątpienia, beznadziejnej sytuacji towarzyszyło systematyczne i jakby ironiczne skrzypienie zepsutego buta.
- Auć! – Syknęła i momentalnie schyliła się w kierunku swojej lewej stopy. – No nie! Żeby skręcić kostkę w takim momencie trzeba być mną…
Sytuacja zdawała się nie mieć wyjścia, dlatego dziewczyna zdecydowała się podjąć decyzję, która w normalnej sytuacji zapewne nawet nie przeszłaby jej przez myśl, bowiem fakt łapania „stopa” o tej porze owiewał jej umysł przerażeniem.
Czar wspaniałego pomysłu prysł wraz z uświadomieniem sobie faktu, że przecież od jakichś dwóch godzin nie przejechał tędy żaden samochód. Usiadła więc bezradnie na krzywym krawężniku ze szczerą nadzieją na przybycie księcia na białym koniu.
Każda minuta zdawała się trwać kilka lat świetlnych, jednak po jakimś czasie oślepiły ją bardzo w tym momencie przyjazne światła czarnego chevroleta. Wprawdzie to nie biały rumak, ale nie ulega wątpliwości, że w końcu nadeszła szansa na długo wyczekiwane dotarcie do ciepłego, i z pewnością bardziej przytulnego niż zimny krawężnik domu.
Kierowca od razu zwrócił jej uwagę, była nawet w stanie stwierdzić, że to jeden z najprzystojniejszych mężczyzn, jakich do tej pory poznała, a wspólna rozmowa sprawiła obydwojgu tyle radości, że teraz trzykilometrowa droga wydała się jakby zdecydowanie za krótka.
W ramach podziękowania dziewczyna zaprosiła nowopoznanego mężczyznę na herbatę, a półka z komediami, które zdążyli razem oglądnąć zdawała się nie mieć dna.

Nazajutrz zbudziły ją lekkie promienie wschodzącego słońca, a na samo wspomnienie wysokiego blondyna kąciki jej ust ułożyły się w najszczerszym uśmiechu. Zupełnie rozanielona automatycznie, jak co rano, włączyła telewizor, jednak to co zobaczyła zwaliło ją z nóg.
Wyraźny portret jej całonocnego towarzysza, a pod nim czerwonym drukiem: Poszukiwany od kilku lat seryjny morderca oddał się w ręce policji!!!
Dziewczyna nie była w stanie nawet zmrużyć powieki, nie mówiąc już o poruszeniu niemal sparaliżowanymi nogami aż do momentu gdy w jej drzwiach stanął owy mężczyzna w asyście policji mówiąc: „Zrobiłem to dla ciebie. Uratowałaś życie setkom ludzi”, po czym podszedł do niej oddając na jej drżących ustach pierwszy, ale na pewno nie ostatni pocałunek.

- Szlag by to trafił! – Jęknęła w akcie rozpaczy podnosząc leżący na ziemi obcas, który jeszcze przed momentem tworzył idealną całość z jej nowymi czarnymi szpilkami. – Jeżeli tak dalej pójdzie to do końca tygodnia stracę wszystkie pary butów i będę robić oszałamiającą karierę jako Cejrowski w spódnicy!
Wieczór był późny, a od kamienicy, w której mieszkała dzieliły ją...

- Czuję się lepiej. Odwołam wizytę – Patrycja przełknęła z trudnością kolejny łyk herbaty z cytryną.
- Zwariowałaś! – przyjaciółka podniosła głos – trzeci dzień się męczysz, z tego dwa dni w pracy. Cud, że jeszcze mnie nie zaraziłaś!
- Wyjdę na panikarę. Już widzę ten wzrok lekarza który mówi: Boże, co za żałosna dusza przychodzi z takimi błahostkami. A potem się dziwią, że tak długo trzeba czekać na wizytę – spojrzała na Martę, a ona parsknęła śmiechem.
- Jesteś nienormalna – obie zaniosły się śmiechem, tak, że nie były w stanie odebrać dzwoniącego telefonu.
Do przychodni dotarła przed czasem.
Zgrzana usiadła na wprost gabinetu. Oglądając obrazy na miodowych ścianach, czekała, aż w końcu drzwi się otworzyły i wyszła z nich kaszląca kobieta.
Za biurkiem siedział wpatrzony w monitor mężczyzna dobrze po 30-stce.
- Dobry wieczór – powiedziała wchodząc.
- Dobry wieczór, proszę usiąść – odpowiedział nie odrywając wzroku od monitora.
- W czym mogę pomóc? – jego twarz zmieniła się na przyjazną a ciemno orzechowe oczy utkwiły gdzieś głęboko w jej niebieskich.
- Kiepsko się czuję od trzech dni – nie odrywała wzroku – boli mnie gardło i szyja. Leczę się tabletkami na gardło i aspiryną, temperatura nie przekracza 37,6 stopni – mężczyzna uśmiechnął się jakby coś go rozbawiło.
- Brzmi to na objawy anginy, jak ją zwą, chorobą całuśników – zmieszała się takim stwierdzeniem.
- Z nikim się nie całowałam ostatnio – odpowiedziała zgodnie z prawdą.
- Osłucham teraz panią – wstał, był wysoki, szczupły. Gęste włosy lekko szpakowate, dodawały mu uroku. A okulary zdradzały czas poświęcony nauce.
- Gardło z cechami zapalnymi, węzły lekko powiększone. Płuca i oskrzela czyste. Podejrzewam infekcje bakteryjną - wręczył Patrycji skierowanie na specjalny test i pokierował do zabiegowego.
Po 20minutach znów siedziała w gabinecie. Wyniki potwierdziły przypuszczenia. Przepisał antybiotyk tłumacząc stosowanie. Nie mogła się skupić.
- Nieleczona angina może prowadzić do zapalenia mięśnia sercowego, więc proszę poleżeć w domu parę dni – zaczął wypisywać zwolnienie.
- Znając moje szczęście pewnie by mnie te zapalenie dopadło – lekarz się zaśmiał.
- Będzie dobrze – porozmawiali jeszcze chwilę i wyszła. Rozpadało się. Przeklęła, bo nie miała parasola. Wpadła do apteki obok, ciągle mając w głowie te spojrzenie.
- … Mogą być rano.
- Słucham? – wyrwała się z zamyślenia.
- Nie mamy tych antybiotyków – nie mogła czekać do jutra przerażona konsekwencjami. Podziękowała i wyszła z receptą szukając w myślach kolejnej apteki. Czarny samochód zatrzymał się tuż obok.
- Podwieźć panią? – dostrzegła twarz doktora.
- Nie dziękuję, muszę poszukać apteki. W tej tu – wskazała – nie ma tego antybiotyku.
- Niech pani wsiada. Jako lekarz nie zalecam latać po aptekach w taką pogodę. Pomogę – stała tak, wpatrując się w ciepłe oczy mężczyzny. Nie mogła im odmówić. Wsiadła. Uśmiechnął się serdecznie. Odwzajemniając uśmiech dziękowała w myślach że nie odwołała tej wizyty.

- Czuję się lepiej. Odwołam wizytę – Patrycja przełknęła z trudnością kolejny łyk herbaty z cytryną.
- Zwariowałaś! – przyjaciółka podniosła głos – trzeci dzień się męczysz, z tego dwa dni w pracy. Cud, że jeszcze mnie nie zaraziłaś!
- Wyjdę na panikarę. Już widzę ten wzrok lekarza który mówi: Boże, co za żałosna dusza przychodzi z takimi błahostkami. A potem się dziwią, że...

Jak co każdy czwartek, późnym popołudniem, nie można było mnie spotkać nigdzie indziej, niż w jednej z Krakowskich bibliotek. Tutaj, właśnie w tym dniu i o tej porze, bywałam odpocząć od problemów wśród książek, zatopiona w realiach mojej ukochanej powieści.
Siedząc na miękkiej kanapie w części zwanej czytelnią, nie myślałam, że ten czwartek będzie całkowicie inny, niż wszystkie czwartki mojego dotychczasowego życia.
Unosząc głowę ponad stronami, kątem oka dostrzegłam błękitne oczy przystojnego, wysokiego bruneta wpatrzone we mnie. Zaskoczona tym spojrzeniem w pierwszym odruchu wyjęłam lusterko i zaczęłam uważnie przyglądać się swojej twarzy. "Nie jestem brudna. Wiec o co chodzi?"
-Co to za książka?- zapytał, nagle pojawiając się na kanapie obok mnie.
-Moja ulubiona.-odparłam.
-To wiem.
-Co?
-W zeszły czwartek tez ja czytałaś. I dwa tygodnie temu również.
Zarumieniłam się. Najwyraźniej obserwował mnie już od jakiegoś czasu. To wydało mi się... miłe. Mimo że nawet nie znałam imienia tego chłopaka, już wiedziałam, że z chęcią go poznam. Ze musze go poznać, inaczej nie będę mogła jeść, spać, oddychać. Błyszczące oczy, słodki uśmiech... nigdy nikt mnie tak nie zainteresował.
-Przeczytaj ją- powiedziałam, wyciągając do niego moją ulubioną powieść- Myślę, że ci się spodoba.
-Przeczytam tę książkę, jeśli mi coś obiecasz.- stwierdził.
-A co mam obiecać? -spytałam z radością w oczach.
-Ze tym razem i Ty mnie zauważysz. W następny czwartek, kolejny i jeszcze jeden. Że odwzajemnisz moje spojrzenie choć na chwile.
Kiwnęłam głową, głęboko przekonana, że z chęcią spełnię dane słowo. Wręczyłam mu książkę. Uśmiechnął się i odszedł.
W następny czwartek patrzyliśmy na siebie nie mogąc się skupić na czytaniu. W kolejny tak samo. I w jeszcze jeden. Dzisiaj także kieruje swe oczy na mnie, a ja czasem spoglądam na niego. Nie wiem do czego nas to zaprowadzi, ale pewne jest, że spotkało nas przeznaczenie. W końcu spośród masy ludzi przychodzących do biblioteki zainteresowaliśmy się właśnie sobą.

Jak co każdy czwartek, późnym popołudniem, nie można było mnie spotkać nigdzie indziej, niż w jednej z Krakowskich bibliotek. Tutaj, właśnie w tym dniu i o tej porze, bywałam odpocząć od problemów wśród książek, zatopiona w realiach mojej ukochanej powieści.
Siedząc na miękkiej kanapie w części zwanej czytelnią, nie myślałam, że ten czwartek będzie całkowicie inny, niż...

- Co Pan zrobił?! – wykrzyczała. – Nie potrafi Pan jeździć, czy co?! Tylko jakiś wariat nie zwalnia na rogu!
Zebrała z chodnika resztki kubka po kawie oraz swoją godność i zaczęła wstawać. Facet, który doprowadził ją do takiego stanu, od razu rzucił się by sprawdzić czy jeszcze jakoś funkcjonuje i pomóc jej w powróceniu do pozycji pionowej. Zaniechał on jednak swoich zamiarów pod wpływem jej przesyconych nienawiścią oczu oraz jednoznacznego gestu wykonanego dłonią.
- Potrafię sama wstać – powiedziała. – Jak widać nie zrobił pan ze mnie kaleki. Jednak przez Pana straciłam moją kawę, więc teraz jest Pan zmuszony mi ją odkupić – dokończyła otrzepując się z brudu. Kątem oka obserwowała jak mężczyzna podnosi z chodnika swój rower.
- Oczywiście – odpowiedział. – Zaraz kupię Pani nową.
Spojrzała na niego. W jego głosie było słychać uczucie wstydu, które teraz odznaczało się na twarzy w kolorze delikatnej czerwieni. Na ten widok krew w żyłach dziewczyny zaczęła się powoli uspokajać.
W końcu bez słowa ruszyła w odpowiednim kierunku, nasłuchując czy nie zdecydował się uciec. Nie zrobił tego.
Gdy znaleźli się na miejscu, nieznajomy podszedł do baru, a ona stanęła przy nim. Słuchała jak składa odpowiednie zamówienie i nie mogła pozbyć się wrażenia, że już gdzieś słyszała ten głos. Poza tym po raz pierwszy dokładniej mu się przyglądnęła i stwierdziła, że powinien być w jej wieku. I mimo tego, że nie miał olśniewającej urody, nie mogła oderwać od niego wzroku. Jakby coś jej na to nie pozwalało.
Kiedy już zapłacił za kawę, wręczył ją dziewczynie i przeprosił. Patrzył na swoje stopy, bojąc spojrzeć jej w oczy. Zobaczyła szczerą skruchę na jego twarzy i powoli zaczynała mięknąć. Nie wiedziała, dlaczego tak łatwo odpuszczała. Chyba głupieję na starość, pomyślała.
- Też powinnam przeprosić. Przesadnie wtedy zareagowałam, a to tylko kawa. Na szczęście nie stało się nic poważnego – powiedziała. W końcu spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się delikatnie. Całkiem ładnie.
- Na szczęście - nadal lustrował ją oczami, od których nie mogła oderwać wzroku. Wiedziała instynktownie, że on też tak miał. –Wypadałoby się chyba przedstawić. Nazywam się Michał Król.
Osłupiała. Jedyne do czego była wtedy zdolna to wytrzeszczenie oczu, przez co chłopak się speszył. Widziała zmianę na jego twarzy, tak jakby przygasł. To sprowadziło ja z powrotem na ziemię, ponieważ nie wiedzieć dlaczego, nie chciała widzieć go w takim stanie.
- Przepraszam. Po prostu my się już znamy. Nazywam się Nina Woźniak. Nie wiem czy pamiętasz, ale chodziliśmy do jednej klasy w gimnazjum– oznajmiła.
- Czyli to nie jest nasze pierwsze spotkanie – stwierdził z szerokim uśmiechem na twarzy. Wiedziała, co miał przez to na myśli.
- Zależy – odwzajemniła uśmiech. – Niektórzy twierdzą, że to kim byliśmy, to kim jesteśmy i to kim będziemy, to trzy różne osoby. Więc w pewnym sensie widzimy się po raz pierwszy.
A to znaczy, że miłość od pierwszego wejrzenia istnieje, pomyśleli oboje w tym samym momencie.

- Co Pan zrobił?! – wykrzyczała. – Nie potrafi Pan jeździć, czy co?! Tylko jakiś wariat nie zwalnia na rogu!
Zebrała z chodnika resztki kubka po kawie oraz swoją godność i zaczęła wstawać. Facet, który doprowadził ją do takiego stanu, od razu rzucił się by sprawdzić czy jeszcze jakoś funkcjonuje i pomóc jej w powróceniu do pozycji pionowej. Zaniechał on jednak swoich...