Pomału otworzyła zmęczone oczy. Podniosła się z miejsca i przetarła poplamione spodnie. Dopiero po chwili obejrzała się dookoła. Przed nią roztaczała się dolina pełna kwitnących, fioletowych kwiatów, lecz nie potrafiła wygrzebać z pamięci ich nazwy. A może one nie istnieją? pomyślała, pozwalając by czarne włosy przysłoniły jej twarz. Uśmiechnęła się krzywo i ruszyła przed siebie. Powoli pokonywała wąską dróżkę. Lecz coś nie dawało jej spokoju - czemu tutaj tak cicho? Jakby życie w ogóle nie istniało. Spojrzała na swoje bose stopy, które łagodnie muskały źdźbła trawy. Na końcu tego malowniczego ogrodu zobaczyła wielkie, białe drzwi obrośnięte bluszczem. Bez zastanowienia pchnęła je, a natychmiast uderzył ją zapach spalenizny. Skrzywiła się i weszła do środka. Zobaczyła tam ludzi, albo nie, to nie byli ludzie, lecz... O boże, to roboty, pomyślała i chciała rzucić się do ucieczki, lecz nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Wszystkie blaszane twarze zwrócił się ku niej.
- W-i-t-a-j. N-o-w-a. D-z-i-e-w-c-z-y-n-o - powiedziały nagle wszystkie maszyny. Jedna z nich złapała gościa i zaprowadziła do wielkiej sali. Było to laboratorium z ogromną ilością probówek i... robotów rozłożonych na stołach. Pracował przy nich tylko jeden człowiek. Dziewczyna podeszła do niego i zapytała:
-Co się tutaj dzieje?
- Jestem naukowcem.
-Chyba szalonym...-powiedziała cicho
- Ujmę to tak. Jesteś mi potrzeba, no dobra, nie tylko ty.- zawołał po chwili
-Ale do czego? - zmartwiła się
- Do mojego szalonego eksperymentu! - uśmiechnął się złowieszczo i spojrzał na dziewczynę płonącymi oczami. – Opowiem ci jakbyś chciała coś wiedzieć, ale niedługo to i tak nie będzie miało znaczenia.
-Czyli?
-Nie zadawaj tyle pytań! Moje laboratorium mieści się głęboko pod ziemią. Opracowuję technikę ludzi-robotów związanych ze zjawiskami paranormalnymi i medycyną. Potrzebne mi były tylko wyjątkowe osoby o niezwykłych zdolnościach.- Wyszczerzył swe zęby w szerokim uśmiechu i wstrzyknął dziewczynie porcję zielonego płynu.

Pomału otworzyła zmęczone oczy. Podniosła się z miejsca i przetarła poplamione spodnie. Dopiero po chwili obejrzała się dookoła. Przed nią roztaczała się dolina pełna kwitnących, fioletowych kwiatów, lecz nie potrafiła wygrzebać z pamięci ich nazwy. A może one nie istnieją? pomyślała, pozwalając by czarne włosy przysłoniły jej twarz. Uśmiechnęła się krzywo i ruszyła przed...

„Stoję przed nimi i ich obserwuje. Nawet na mnie nie patrzą. Próbowałem do nich mówić lecz nawet mnie nie słyszą. Czy coś im się stało? Może powinienem zaprowadzić całą moją rodzinę do jakiegoś lekarza specjalisty? „

„W nocy moja żona płacze i wymawia moje imię, pyta się dlaczego ją opuściłem… jak mogłem to zrobić, skoro jestem przy niej? Przecież przytulam ją mocno do siebie. Czy nie czuje tego? „

„Dzisiaj w radiu usłyszałem, że doszło do wielu zaginięć. Lucy przez telefon powiadomiła policję również o moim zaginięciu. Przecież stałem obok niej. Może to ze mną jest coś nie tak.”

„Przechodząc przez miasto oglądam fotografie poprzyczepiane do ścian okien i drzew. Pod każdą napisane imię i nazwisko osoby i ta sama data. Data naszego „zaginięcia”.”

„Usłyszałem płacz dziecka. Podszedłem bliżej. Pod drzewem siedziała skulona dziewczynka.
-Czego płaczesz?
Spojrzała na mnie wystraszona. Sam byłem w szoku, bo to pierwsza osoba od tygodnia, która spojrzała na mnie świadomie. Dziewczynka z cierpieniem w oczach wskazała palcem na fotografię na drzewie. Na zdjęciu uśmiechał się klon dziewczynki.
-Oni mnie nie widzą.- zaszlochała dziewczynka.”

„Nie mam pojęcia jak do tego doszło ale oni nas nie widzą. Spotykamy się na ulicach rozmawiamy z sobą, my „zaginięci”. Jednak wiemy, że reszta społeczeństwa przeżywa żałobę po naszym zniknięciu. Mimo że nie znam tych ludzi, to jedyne osoby jakie mnie słyszą. Wiem, że przeżywają to samo co ja. Może jeśli razem przypomnimy sobie ostatni dzień naszego normalnego życia uda nam się powiązać fakty ze sobą i będziemy wiedzieć dlaczego to spotkało właśnie nas…”

„Co nas wszystkich ze sobą łączyło? Każdy z nas na tydzień przed naszym zaginięciem przeszedł jakiś zabieg medyczny. Słyszałem jak niektórzy z nas słyszeli, że podobno byliśmy obiektami doświadczalnymi nowego leku. Ponoć w próbie na psach nie było efektu zniknięcia. Gdyby dało się cofnąć czas, nigdy nie szedłbym tą ulicą. Nigdy nie złamałbym nogi. Nigdy nie trafiłbym do szpitala…”

„Stoję przed nimi i ich obserwuje. Nawet na mnie nie patrzą. Próbowałem do nich mówić lecz nawet mnie nie słyszą. Czy coś im się stało? Może powinienem zaprowadzić całą moją rodzinę do jakiegoś lekarza specjalisty? „

„W nocy moja żona płacze i wymawia moje imię, pyta się dlaczego ją opuściłem… jak mogłem to zrobić, skoro jestem przy niej? Przecież przytulam ją mocno do...

Stałem jak co dzień za sterami i pilnowałem, abyśmy nie zboczyli z kursu. Nagle rozległ się głośny alarm, a światła awaryjne migały ostrą czerwienią. Teraz albo nigdy. Przyspieszyłem, bo czas uciekał, a jeżeli kolejny raz przełożymy przechwycenie, możliwe, że nigdy do niego nie dojdzie.
Cały plan był ułożony od miesięcy, obiekty również mieliśmy sprawdzone. Każde z nich pasowało i nie było sensu dłużej zwlekać. Gdy zbliżaliśmy się do Ziemi czułem napięcie i zdenerwowanie panujące na mostku. Wszyscy bali się, że zostaniemy zdemaskowani, jednak było to trochę niedorzeczne patrząc na nasz system maskujący. Każdy na statku wiedział, że w tym momencie już nic nas nie zatrzyma. Musieliśmy zabrać 2% populacji o wysokim IQ oraz genie, który jest potrzebny do przetrwania na naszej planecie. Opracowaliśmy plan, który pozwoli na bezinwazyjne pobieranie DNA ludzi i jego replikację, tak aby nasz gatunek mógł zostać ulepszony nie robiąc przy tym nikomu szkody. Obiekty użyte w programie będą mogły normalnie z nami koegzystować mając pracę, a nawet zakładać rodzinę z innymi obiektami ujętymi w programie. Dzięki temu, że nasze gatunki wyglądają prawie identycznie ludzie nie powinni czuć się odrzuceni lub inni.
Tak wszyscy zwyciężamy.

Stałem jak co dzień za sterami i pilnowałem, abyśmy nie zboczyli z kursu. Nagle rozległ się głośny alarm, a światła awaryjne migały ostrą czerwienią. Teraz albo nigdy. Przyspieszyłem, bo czas uciekał, a jeżeli kolejny raz przełożymy przechwycenie, możliwe, że nigdy do niego nie dojdzie.
Cały plan był ułożony od miesięcy, obiekty również mieliśmy sprawdzone. Każde z nich...

Żyjemy w czasach, w których żyć można przez komputer. Okazuje się, że i chorować można wirtualnie.

Pojawił się nowy szczep wirusa, który rozprzestrzenia się przez Internet. Jednak nie stworzono go do niszczenia danych lub wykradania haseł bankowych. Celem jest człowiek. Na całym świecie, w różnych zakątkach Ziemi, 2% jej populacji, sprawdzając pewnego ranka swoje konto pocztowe, otworzyło tę samą wiadomość, o następującej treści: „Znam Twój sekret. Jeśli nie chcesz, żeby dowiedziała się o nim twoja matka, kliknij w link poniżej”. Dziwnym trafem, każdy z odbiorców miał jeszcze żyjącą matkę. I każdy był przerażony, bo miał także głęboko skrywaną tajemnicę, której ujawnienie zniszczyłoby życie dziesiątek ludzi z jego otoczenia.

Co dalej? Nikt nie wie. Ludzie po prostu znikali z powierzchni ziemi. Dematerializowali się. Kiedy ich bliscy wchodzili do pustego już pokoju, na ekranie komputera widzieli tylko następującą wiadomość: „Nie szukajcie mnie”. I każdy był przekonany, że ich syn, mąż, żona, córka, matka czy ojciec po prostu uciekli. Do momentu, gdy w telewizji i prasie zaczęły pojawiać się setki podobnych historii. Poza postacią ciągle żyjącej matki i sekretem, wszyscy ci ludzie mieli jeszcze jedną cechę wspólną. Byli nadzwyczajnie inteligentni. Niektórzy nawet o tym nie wiedzieli - jak 10-letnia Sara, mała kleptomanka, której matka była pijaczką i nikt razem z nią nie wierzył, że dziewczynka odziedziczy po rodzicielce więcej niż ten wstydliwy nałóg.. no, może jakiś mały talent matematyczny.

Nikt z nas tak naprawdę nie wie ile tajnych organizacji pilnuje aby świat nie pogrążył się w chaosie. Wiadomo tylko jedno - ci ludzie nie są nieśmiertelni i w końcu kiedyś będą musieli umrzeć. Ale nie pozwolą, by mniej świadomi mieszkańcy Ziemi pozostali bez opieki. Właśnie zaczęli swoją rekrutację, tym razem na skalę światową - adekwatnie do rozmiaru zbliżającego się coraz większymi krokami niebezpieczeństwa.

Żyjemy w czasach, w których żyć można przez komputer. Okazuje się, że i chorować można wirtualnie.

Pojawił się nowy szczep wirusa, który rozprzestrzenia się przez Internet. Jednak nie stworzono go do niszczenia danych lub wykradania haseł bankowych. Celem jest człowiek. Na całym świecie, w różnych zakątkach Ziemi, 2% jej populacji, sprawdzając pewnego ranka swoje konto...

A jednak utopia istnieje. Wszystkie te historie o trójkącie bermudzkim, o tajemniczych zniknięciach samolotów... Przygotowania trwały od lat. Postanowiono przetransportować dwa procent społeczeństwa na odległą, niewielką planetę i tam odtworzyć ludzkość. Być może z lepszym skutkiem. losowość była pozorna. Wyselekcjonowano przedstawicieli wszystkich odmian dla szerokiej puli genowej, odrzucono kandydatów z defektami genetycznymi, niezdolnych do rozrodu, chorych i upośledzonych. Wybrańcy musieli mieć czyste kartoteki policyjne, ale nie konta bankowe świadczące nie tyle o statusie materialnym, co zaradności. Większości rodzin postanowiono nie rozdzielać mając na uwagę dobro dzieci, którym należy się dla dobrego rozwoju przynajmniej jeden rodzic. Z tak przygotowaną pulą genową potencjał do stworzenia nowej, Lepszej Ziemi jest wręcz nieograniczony. I kiedy wszystko zostało dopięte na ostatni guzik, a godzina zero wybiła synchronizując dotychczasowe prace, miliony ludzi zdematerializowały się ze swojego dotychczasowego życia by tworzyć lepszą przyszłość.

A jednak utopia istnieje. Wszystkie te historie o trójkącie bermudzkim, o tajemniczych zniknięciach samolotów... Przygotowania trwały od lat. Postanowiono przetransportować dwa procent społeczeństwa na odległą, niewielką planetę i tam odtworzyć ludzkość. Być może z lepszym skutkiem. losowość była pozorna. Wyselekcjonowano przedstawicieli wszystkich odmian dla szerokiej puli...

Mówią, że człowiek po śmierci trafia do nieba lub piekła, ale Oni nie umarli. Nie pochłonął ich omen śmierci, nie spotkali zastraszająco brzydkiej kostuchy. Nie trafili do nieba, ani do piekła, ale... niektórzy mówią, że to gorsze od miejsca, gdzie gorące płomienie wciąż przypominają o tym, co zrobiłeś.

Oni są w mieście, do którego trafiają tylko ci, którzy zostali potępieni, przyczynili się do strasznych rzeczy. Być może przypadkowo, być może zawinili mając tego świadomość. Jedno jest pewne- ich rodziny nigdy nie uwierzą w to, że dopuścili się zbrodni, za którą muszą zostać ukarani. Nie ma przed tym ucieczki.

Gdy czarne macki dopadały ich podczas zwykłych czynności takich jak sen, czytanie gazety czy gotowanie nie wiedzieli co się dzieje. A potem trafiali do oświetlonego, jedną żarówką, pokoju, gdzie Podsekretarz czytał popełnione przez nich zbrodnie. I wszystkie niesprawiedliwości, których się dopuścili, zaświeciły się przed ich oczyma jak film na ekranie. Czuli każdą minutę swojego grzechu. To nie było tylko wspomnienie, to był ciężar popełnionego bestalstwa.

Alex Jones trafił tam o poranku. Wiązał sznurówkę swojemu synowi, a następnie zniknął z oczu dziecka, by pojawić się w oddalonym o tysiące kilometrów miejscu. Teraz spał, ale nie miał dobrych snów. Śnił o tym, co zrobił. A potem miał wstać, zjeść potrawę, której nienawidził, Następnie miał robić rzeczy, których nienawidził. Musiał meldować się o każdej godzinie. Białe ściany przypominały szpital, ale w jego pokoju nie było okna. Świat zewnętrzny nie był już jego. Nikt nie mógł opuszczać Domu. A jeśli próbował? Spotykało go coś gorszego od śmierci. Po pracy zasypiał nękany koszmarami Tamtego Dnia. Oni wiedzieli co zrobił, chociaż nie wiedziała tego jego rodzina. Oni mieli moc, On jej nie miał. Był tylko jednym z dwóch procent ludzkości, która zginęła.

Mówią, że człowiek po śmierci trafia do nieba lub piekła, ale Oni nie umarli. Nie pochłonął ich omen śmierci, nie spotkali zastraszająco brzydkiej kostuchy. Nie trafili do nieba, ani do piekła, ale... niektórzy mówią, że to gorsze od miejsca, gdzie gorące płomienie wciąż przypominają o tym, co zrobiłeś.

Oni są w mieście, do którego trafiają tylko ci, którzy zostali...

Kosmici ich porywają. Jak na arkę zabierają po x osób o skategoryzowanych cechach i poddają ich badaniom. Osoby te są świadome tego, co dzieje się wokół nich. Po zakończonych badaniach podstawowych wszczepiany jest tym osobom czynnik X w celu przystosowania ich do życia na planecie kosmitów. Powrót na ziemię nie wchodzi w grę, znaczenie ma dalsza obserwacja Ziemian.
Powodem badań jest czysta ciekawość, ale i... Życie kosmitów trwa w przełożeniu na nasz czas ok. dwóch lat, dlatego zaskoczyła ich długowieczność Ziemian. Badania mają na celu wydłużenie egzystencji kosmicznej populacji.

Kosmici ich porywają. Jak na arkę zabierają po x osób o skategoryzowanych cechach i poddają ich badaniom. Osoby te są świadome tego, co dzieje się wokół nich. Po zakończonych badaniach podstawowych wszczepiany jest tym osobom czynnik X w celu przystosowania ich do życia na planecie kosmitów. Powrót na ziemię nie wchodzi w grę, znaczenie ma dalsza obserwacja Ziemian.
Powodem...

Na Ziemi żyje ponad 7 miliardów ludzi dla których najważniejsza staje się władza. Rozpoczyna się coraz więcej wojen, zamieszek z powodu których niektóre państwa przestały istnieć. Społeczeństwo walczy między sobą o panowanie nad terytorium, liczą się pieniądze, armia i broń. Powszechnym zjawiskiem jest głód, surowce naturalne przestały istnieć a z powodu dziury ozonowej lodowce przeszły do historii Świata. Ludzkość pędzi ku autodestrukcji, nie potrzebują do tego niszczycielskie asteroidy czy niebezpiecznie anomalia pogodowe. Naukowcy oszacowali, że w takim tempie niszczenia Ziemia przetrwa tylko 100 lat, z tego powodu opracowano specjalny program odnowy ludzkości mający na celu naprawienie instynktu samozachowawczego ludzi. Z całego społeczeństwa wybrano 2% mieszkańców planety, który byli różnego wieku, rasy, wykształcenia, klasy społecznej i mówili innymi językami. Odludną wyspę odseparowano od reszty Świata, odgrodzono potężnym polem siłowym i ogromnymi murami. Wybrany odsetek ludzkości przesiedlono na dane terytorium. W ten sposób rozpoczęto operacje X,która miała na celu sprawdzić, czy współczesna ludzkość jest wstanie współpracować między sobą bez konieczności wzajemnych mordów. Dzięki temu naukowcy chcą sprawdzić, czy możliwa jest asymilacja społeczeństwa i ocalenie Ziemi.

Na Ziemi żyje ponad 7 miliardów ludzi dla których najważniejsza staje się władza. Rozpoczyna się coraz więcej wojen, zamieszek z powodu których niektóre państwa przestały istnieć. Społeczeństwo walczy między sobą o panowanie nad terytorium, liczą się pieniądze, armia i broń. Powszechnym zjawiskiem jest głód, surowce naturalne przestały istnieć a z powodu dziury ozonowej...

ZIEMIA: A wszystko zaczęło się pamiętnego dnia. Wtedy to, ludzie znikli i nikt nie wiedział co się z nimi stało. Pozostałe 98 % ludzkości ogarnęła panika i rozpacz po bliskich. Czy oni też zniknął? Czy zobaczą jeszcze swoich bliskich?

TAJNE LABORATORIUM NASA: Było ich dużo, choć 2% populacji wydaje się małą liczbą. Byli spanikowani, wystraszeni. Nie wiedzieli gdzie są. Wtedy na podium wyszedł Generał i przemówił:
- Nie macie się czego obawiać. Wciąż jesteście na Ziemi i jesteście bezpieczni. Jesteście uratowani. W Afryce rozprzestrzenia się groźny wirus, który w ciąg najbliższych godzin zabije ludzi na Ziemi. Mamy schron, który ma niestety ograniczoną pojemność. Zostaliście wybrani, by przedłużyć gatunek ludzki. Jesteście zdolnymi inżynierami, architektami i lekarzami o różnych specjalnościach. Za kilka godzin, tylko my pozostaniemy na świecie i naszym zadaniem będzie rozpocząć życie na Ziemi od nowa.
Generał wrócił do centrum dowodzenia, a żołnierze wyprowadzili przerażonych ludzi do schronu.

ZIEMIA: A wszystko zaczęło się pamiętnego dnia. Wtedy to, ludzie znikli i nikt nie wiedział co się z nimi stało. Pozostałe 98 % ludzkości ogarnęła panika i rozpacz po bliskich. Czy oni też zniknął? Czy zobaczą jeszcze swoich bliskich?

TAJNE LABORATORIUM NASA: Było ich dużo, choć 2% populacji wydaje się małą liczbą. Byli spanikowani, wystraszeni. Nie wiedzieli gdzie są....