- Pamiętasz jeszcze te czasy Amico?
Stare, żółte oczy spojrzały na swego towarzysza. Grisz był pierwszym z ocalonych. Ziemia widoczna zza iluminatora zmuszała do refleksji.
- Pamiętam jakby to było wczoraj…
Laur znał tę historię. Był tam. Jednak z ust Grisza wyblakłe wspomnienia nabierały realnych kształtów. Lubił powracać do początku.
- XIV wiek, Poveglia, miejsce walk pomiędzy Wenecjanami a Genueńczykami jak dobrze pamiętasz. Nieważne kto wygrał, wyspa i tak została przeznaczona na straty. Tak myślano. To tam dzięki „wsparciu” Watykanu powstaliśmy my, jak to Nietzsche pisał, nadludzie.
- A Watykan co miał do tego?
-Człowiek jest łasy na władzę. Kościół myślał, że będziemy kolejnymi posłusznymi barankami prowadzonymi na rzeź. Tak naprawdę przez nas Pius XII utworzył supertajną służbę informacyjną, ale wybiegam do przodu. Watykan do końca nie wiedział co robi. Nawiązali kontakt z Innymi. Otrzymali od nich substancję, która wywołała mór. Jak dobrze pamiętasz, w Italii nastał czas śmierci. Wyspa stała się naszym domem. Zrzucano tam wszystkich z podejrzeniem dżumy. Umieraliśmy. Plan Watykanu nie wypalił. Po iniekcji mieliśmy być ich bronią, staliśmy się ich katem.
- Inni nam pomogli…
-Tak, gdyby nie Obcy sami bylibyśmy tylko rozkładającym się ścierwem. Warunki ziemskie nie pozwalały nam żyć. Przylecieli po nas. Obserwują nas od wieków. Ludzie muszą zrozumieć, że nie ma czegoś takiego jak BÓG. Jeżeli jest to zsyła na nas śmierć za pośrednictwem swoich sług.
- Nie tylko!
- Prawda Laur, ale to dłuższa dysputa, a my teraz nie o tym. Obcy przylecieli po nas i nas zabrali. Nie wszystkich. Musieliśmy stwarzać pozory. Rzadko ktoś nas na Povegli odwiedzał, ale jednak.
- I teraz to my jesteśmy BOGIEM, prawda? Im wtedy nie chodziło o śmierć Ziemi. Potrzebowali żołnierzy. To ludzie Watykanu mieli sobie wstrzyknąć tę substancję. Obcy chcieli nas od nich uratować, zabrać ich do siebie jako posłuszne roboty…
- Tak Laur, ale to Oni są Bogiem. Nie gadaj, strzelaj jak BÓG nakazuje!

- Pamiętasz jeszcze te czasy Amico?
Stare, żółte oczy spojrzały na swego towarzysza. Grisz był pierwszym z ocalonych. Ziemia widoczna zza iluminatora zmuszała do refleksji.
- Pamiętam jakby to było wczoraj…
Laur znał tę historię. Był tam. Jednak z ust Grisza wyblakłe wspomnienia nabierały realnych kształtów. Lubił powracać do początku.
- XIV wiek, Poveglia, miejsce walk...

Jestem nieprzewidywalny, z góry zaplanowany, mogę być dobry lub zły, przynoszący szczęście albo smutek i żal. Los. Wasze przeznaczenie.
Wszystko obserwuję z boku, przyglądam się. Niektórzy próbują mnie zmienić. Zmienić przeznaczenie. Nigdy im się to nie udało.
Kilka razy sam próbowałem powstrzymać złe wydarzenia, ale to było niezależne ode mnie. Ja się po prostu przyglądałem. Obserwowałem zatonięcie Titanica, przebieg I i II wojny światowej, konflikty zbrojne, liczne trzęsienia ziemi oraz ataki terrorystyczne.
11 września 2001 roku z samego rana uprowadzono cztery samoloty pasażerskie, które miały posłużyć przy zamachu na terenie USA. Oczywiście wiedziałem co się wydarzy i z trwogą oglądałem kolejne zwroty akcji. Zaatakowano dwie wieże World Trade Center oraz budynek Pentagonu.
Pasażerowie czwartego samolotu dowiedzieli co się stało i zaatakowali porywaczy. Dzięki współpracy udało im się doprowadzić do rozbicia się maszyny na niezamieszkanym terenie.
Łącznie zginęło 2973 ludzi.
Nie potrafiłem przerwać wydarzeń, które miały miejsce. Mogłem się tylko przyglądać jak Śmierć zabiera dusze niewinnych ludzi.
Nikt nie może zmienić przeznaczenia.
Można próbować...
W końcu nadzieja umiera ostatnia...
i okazuje się matką głupich.

Jestem nieprzewidywalny, z góry zaplanowany, mogę być dobry lub zły, przynoszący szczęście albo smutek i żal. Los. Wasze przeznaczenie.
Wszystko obserwuję z boku, przyglądam się. Niektórzy próbują mnie zmienić. Zmienić przeznaczenie. Nigdy im się to nie udało.
Kilka razy sam próbowałem powstrzymać złe wydarzenia, ale to było niezależne ode mnie. Ja się po prostu...

Czy Ci ludzie na prawdę są tak durni jak małpy, którymi byli na początku? Czy może po prostu udają?
Od tak wielu stuleci obserwujemy ich starania, wzloty i upadki, ale za każdym razem kończą się jakąś sprzeczką, wybuchami, bombardowaniami, bezwzględnymi wojnami.
Czy nie potrafią żyć w pokoju? Czy na prawdę jest to dla nich zbyt trudne?
Jednak nie można zaprzeczyć, że są niezwykle ciekawscy i pomimo swej mniejszości wierzą w życie poza ich rodzimą ziemią, i w tej kwestii się nie mylą. Niestety są zbyt zacofani technologicznie więc jak na razie nie potrafią zdziałać zbyt wiele w poznawaniu wszechświata z bliska. Zresztą obserwując ich zachowania nie są po prostu gotowi aby poznać inne formy życia. Co nie zmianie faktu, że i tak próbują.
Nie znam się dokładnie na obowiązującym u nich czasie, na tej śmiesznej zielonkawo-niebieskiej planetce, ale wreszcie udaję im się sięgnąć gwiazd, a dokładniej księżyca, który wiernie krąży wokół ich planety niczym wartownik. Po tylu latach wreszcie udało im się postawić na nim pierwszy krok. Rozwijają się, niestety zbyt wolno biorąc pod uwagę jak kruche jest ich życie, i jak pełne jest wszelakich zwad.

Czy Ci ludzie na prawdę są tak durni jak małpy, którymi byli na początku? Czy może po prostu udają?
Od tak wielu stuleci obserwujemy ich starania, wzloty i upadki, ale za każdym razem kończą się jakąś sprzeczką, wybuchami, bombardowaniami, bezwzględnymi wojnami.
Czy nie potrafią żyć w pokoju? Czy na prawdę jest to dla nich zbyt trudne?
Jednak nie można zaprzeczyć, że są...

Czas na Ziemionie płynął leniwym tempem.
Zea, jak co dzień wróciła z pracy i już od progu zmęczenie po całodniowej harówce minęło jak ręką odjął. Wystarczyło jedno spojrzenie na swojego 6-letniego córeczkona, który w skupieniu śledził czyjeś losy na świecącym ekranie.
-Masiu, wróciłam! - zawołała radośnie i rozłożyła ramiona, czekając by mała podbiegła do niej i ją objęła.
-Mamooon! Jak dobrze, ze już jesteś. Tęskniłam! - zapiszczała Masia i już po chwili znalazła się w czułym uścisku.
Kobieton podniósł dzieckon na ręce i z czułością zapytał:
-Co tam mój maleństwon robi ciekawego?
-Oglądam bajkę, chodź usiądziemy razem i pooglądamy! - z entuzjazmem wykrzykiwała mała Masia. Zea uśmiechnęła się delikatnie i usiadła na kanapie, biorąc córeczkona na kolana.
-A co to za bajeczka? - zapytała Zea z zainteresowaniem, jakie może okazać tylko matkon.
-O Księciu Williamie, który poszedł na studia i tam poznał dziewczynona. Potem zakochują się w sobie! Zobacz, właśnie biorą ślub!
-I będą żyć długo i szczęśliwie?
-Taaaak! A Kate zostanie prawdziwym Księżniczkonem! Mamonie, ja też chcę być Księżniczkonem jak dorosnę.
-Wszystko przed Tobą – rzekła Zea z uśmiechem – musisz tylko spotkać swojego Księcia Williama. Dobrze, to była piękna bajeczka, a teraz wyłącz teleziemię i myj rączki, zjemy ładnie obiadek.

Czas na Ziemionie płynął leniwym tempem.
Zea, jak co dzień wróciła z pracy i już od progu zmęczenie po całodniowej harówce minęło jak ręką odjął. Wystarczyło jedno spojrzenie na swojego 6-letniego córeczkona, który w skupieniu śledził czyjeś losy na świecącym ekranie.
-Masiu, wróciłam! - zawołała radośnie i rozłożyła ramiona, czekając by mała podbiegła do niej i ją objęła.
...

Drzwi do sypialni otworzyły się z nieśmiałym zaskrzypieniem. Katsumi zobaczyła w jasnej poświacie swojego synka, małego Ayumu, który przecierał przymknięte oczka. Wszedł do pokoju chwiejnym, jeszcze sennym krokiem, ciągnąc za sobą pluszowego misia, po czym wcisnął się w ramiona budzącej się właśnie matki.
– Mamusiu… miałem zły sen…
Młoda matka objęła czule synka. Poczęła gładzić go po główce i delikatnie przeczesywać włosy, by uspokoić swoje dziecko.
– Już dobrze Ayumu… To był tylko zły sen. Już jestem tutaj i nic ci nie grozi.
– Mamusiu… Oni przylecieli takimi dużymi samolotami. Zrzucili coś takiego dużego… To później wybuchło i nikogo nie było… Ani ciebie, ani tatusia, ani dziadziusia, nikogo…
– No już, spokojnie Ayumu. To tylko zły sen. Wojna przecież się już skończyła i jest wszystko dobrze. Wygraliśmy. Ja tu jestem, tatuś też, a i dziadziuś żyje. Jutro możemy go odwiedzić. A jak będziesz chciał, to w weekend możemy pojechać do Nagasaki, wiesz? Od nas z Hiroszimy to naprawdę niedaleko…

******

Tymczasem gdzieś w innej przestrzeni i innym czasie…
– Panie Prezydencie, czy jest pan świadom jakie konsekwencje może przynieść taka decyzja? To bomba atomowa , na dobrą sprawę eksperyment – nie wiemy jak to się może skończyć… Cały świat może nam tego nie wybaczyć. Nie mówiąc już o Japonii…
Mężczyzna w garniturze trzymał ręce w kieszeni. Wpatrywał się w ruchliwe oblicze Waszyngtonu. Wydawać się mogło, że to go uspokaja. Szczególnie, że ostatnie kilka miesięcy należało do wybitnie męczących. Wyraźnie wskazywała to siwizna prezydenta.
– Panie Generale, to jest wojna i musimy się liczyć z ofiarami. A ta wojna musi się skończyć. To jedyna opcja.
Mężczyzna w wyjściowym mundurze od kilku minut zaciskał generalską czapkę w rękach.
– Ale przecież tam też żyją ludzie, Panie Prezydencie. Tacy sami jak my, jak Amerykanie...
– Nie zrozum mnie źle. Oni są zupełnie inni od nas. Tak, jakbyśmy żyli w dwóch odmiennych wszechświatach.

Drzwi do sypialni otworzyły się z nieśmiałym zaskrzypieniem. Katsumi zobaczyła w jasnej poświacie swojego synka, małego Ayumu, który przecierał przymknięte oczka. Wszedł do pokoju chwiejnym, jeszcze sennym krokiem, ciągnąc za sobą pluszowego misia, po czym wcisnął się w ramiona budzącej się właśnie matki.
– Mamusiu… miałem zły sen…
Młoda matka objęła czule synka. Poczęła...

Druga ekspedycja w tej części wszechświata nie zapowiadała się obiecująco. Jednak okazało się inaczej. Przypuszczano, że miliony lat mogą zmienić wiele, ale to, co nastało jest nieprawdopodobne. Raport z pierwszej misji badawczej Ziemi przedstawiał ją, jako dom istot prymitywnych, nieinteligentnych, w większości niewielkich rozmiarów. Te duże, cyklicznie ginęły, ustępując miejsca innym. Wtedy, za czasów pierwotnej eksploracji Ziemi, tak i dziś, gatunkiem dominującym, o zauważalnej wielkości są organizmy o sześciu odnóżach, mrówki. Teraz nie mają one już znaczenia. Na planecie nastąpiła fenomenalna ewolucja! Pewna grupa zwierząt na przełomie tylko kilkunastu milionów lat wykształciła znaczną inteligencję, która zainicjowała niebywały rozwój technologiczny. Cywilizacja jest w stanie obronić się przed wieloma niebezpieczeństwami, zarówno tymi na planecie, jak i napływającymi z kosmosu. Ludzie niebywale szybko poznali większość praw rządzących wszechświatem, budowa materii nie jest już dla nich tajemnicą. Ich ciekawość świata jest niepohamowana, jednak po bliższej analizie, zauważane są także cechy negatywne, choć może tylko pozornie. Agresja, jaką przejawiają jest destruktywna, ale w dalekiej przyszłości może być znakomitym środkiem ratunku, o ile nie będzie nadużywana. Ziemskie środki obrony już teraz są potężne, a umiejętność ratowania życia równie zaawansowana, więc połączenie to jest niezastąpione w czasie ekspedycji, do których zapewne niebawem dojdzie. Ziemia wkrótce może stać się materiałem na dobrego sojusznika.

Druga ekspedycja w tej części wszechświata nie zapowiadała się obiecująco. Jednak okazało się inaczej. Przypuszczano, że miliony lat mogą zmienić wiele, ale to, co nastało jest nieprawdopodobne. Raport z pierwszej misji badawczej Ziemi przedstawiał ją, jako dom istot prymitywnych, nieinteligentnych, w większości niewielkich rozmiarów. Te duże, cyklicznie ginęły,...

Wielu ludzi się mnie boi, nawet wywołuje w nich lęk. Inni mnie uwielbiają, ale jedno jest pewne, że jestem bardzo niebezpieczny.

Przekonało się o tym wiele statków i okrętów. To ja wywołuje te różne katastrofy. Najmilej wspominam historie znaną na całym świecie ,, zatonięcia Titanica''.
Pamiętam to bardzo dobrze, był rok 1912, noc 14 na 15 kwietnia. Pogoda nie była najlepsza, ponieważ temperatura była coraz niższa, a księżyc był prawie w nowiu, ale ja byłem spokojny. Głowna przyczyną zatonięcia była moja przyjaciółka - Góra Lodowa. Wtedy wkroczyłem do akcji.
Nadszedł czas zemsty. Chcieliśmy pomścić ludzi którzy nas zatruwają.
Po zderzeniu, statek zaczął się powoli rozpadać. Na nim panował ogromny ruch, orkiestra grała dramatyczną muzykę i słychać było wołanie o pomoc. Pomoc nie nadchodziła, jednak ludzie nie tracili nadziei. Ludzie skakali do wody myśląc że to ich uratuje jednak ja już tam na nich czekałem. Nachylenie statku było tak duże, że zacząłem wciągać ludzi do siebie. Ludzie próbowali się uratować, lecz ja byłem silniejszy. Już po chwili zacząłem pożerać statek. Chciałem stać się legendą i udało mi się!
Kilka osób przetrwało, gdyż przybyła pomoc. Statek był niestrawny i do dziś leży na moim dnie.
Nigdy nie zapomnę tego przeżycia.

Wielu ludzi się mnie boi, nawet wywołuje w nich lęk. Inni mnie uwielbiają, ale jedno jest pewne, że jestem bardzo niebezpieczny.

Przekonało się o tym wiele statków i okrętów. To ja wywołuje te różne katastrofy. Najmilej wspominam historie znaną na całym świecie ,, zatonięcia Titanica''.
Pamiętam to bardzo dobrze, był rok 1912, noc 14 na 15 kwietnia. Pogoda nie była...

Ludzie, bardzo dziwna rasa, pewnie jedna z najdziwniejszych we wszechświecie. Niszczą własną planetę, zabiją się nawzajem. Najbardziej mnie zadziwiła jedna historia, nazywana przez niech II woja światowa. Dali się omotać jednemu człowiekowi tylko w ramach idei. Zabijali swych braci, bo jeden niski człowiek z wąsem tak im nakazał. Nie chciałbym trafić na Ziemię.

Ludzie, bardzo dziwna rasa, pewnie jedna z najdziwniejszych we wszechświecie. Niszczą własną planetę, zabiją się nawzajem. Najbardziej mnie zadziwiła jedna historia, nazywana przez niech II woja światowa. Dali się omotać jednemu człowiekowi tylko w ramach idei. Zabijali swych braci, bo jeden niski człowiek z wąsem tak im nakazał. Nie chciałbym trafić na Ziemię.

Czasem pojawiają się u nas, przypadkiem chyba trafiają na portale, które łączą obie planety. Szkoda że nie potrafią wracać, bo nawet jest mi ich szkoda. Widziałem dziś jednego. Błąkał się po naszym archipelagu, był w centrum dowodzenia. Widziałem rozpacz na jego twarzy. Ale jak im pomóc skoro nie potrafią patrzeć. Gdyby chodź na chwilę zamknął oczy odprowadziłbym go do siebie. Gdyby się uspokoił zobaczył by wszechświat w którym tak od niechcenia się znalazł. Małą rasa, która nie potrafi panować nad swoimi umysłami. Póki nie odkryją tajemnicy prawdziwego postrzegania rzeczywistości, będą się błąkać i ginąć na naszych oczach nie widząc purpury nieba wiszącego nad ich głowami, nie czując pulchnych poplątanych liści po których stąpają. Co za paradoks że istnieje tyle lepszych światów a oni tkwią w swoich własnych i ograniczonych. Leniwi, ochydni i puści...Raz jednen spsotkałem tylko koogoś kto wróił. Sam mnie zobaczył, mówił że nazywają go Budda i że chętnie by został ale musi wrócić, bo inni na niego czekają i nie może ich zawieść. Musi też im opowiedzieć o tym co tu widział i co zrobić żeby tu trafić, bo to miejsce jest niesamowite. Żałowałem, bo był czymś wyjątkowym w moim świecie, ale pozwoliłem mu wrócić. OD tamtej pory szukam kogoś takiego jak on, ale ci wszyscy giną coraz szybcciej, boją się coraz więcej. Ich świat umiera, a razem z nim umiera moja nadzieja.

Czasem pojawiają się u nas, przypadkiem chyba trafiają na portale, które łączą obie planety. Szkoda że nie potrafią wracać, bo nawet jest mi ich szkoda. Widziałem dziś jednego. Błąkał się po naszym archipelagu, był w centrum dowodzenia. Widziałem rozpacz na jego twarzy. Ale jak im pomóc skoro nie potrafią patrzeć. Gdyby chodź na chwilę zamknął oczy odprowadziłbym go do...

-Św Piotrze spójrz ,jakiś wariat chce przeskoczyć przez bramę..
-Gdzie ?
-E.. to Polska,zobacz ,rozróby ,strzały...ludzie są całkowicie spanikowani.Może im jakoś pomożemy?
-My nic nie możemy zrobić,sami muszą wziąć sprawy w swoje ręce/
-No to chyba wezmą ,bo ten na bramie to całkiem determinowany a i zobacz ludzie w niego wpatrzeni jak w Boga..
-To prawda..Polacy będą wolni zobaczysz i Bóg będzie miał w tym swój mały udział

-Św Piotrze spójrz ,jakiś wariat chce przeskoczyć przez bramę..
-Gdzie ?
-E.. to Polska,zobacz ,rozróby ,strzały...ludzie są całkowicie spanikowani.Może im jakoś pomożemy?
-My nic nie możemy zrobić,sami muszą wziąć sprawy w swoje ręce/
-No to chyba wezmą ,bo ten na bramie to całkiem determinowany a i zobacz ludzie w niego wpatrzeni jak w Boga..
-To prawda..Polacy będą wolni...