Świat nie jest sprawiedliwy, bardzo rzadko możemy liczyć na to, iż dostosuje się on do naszych potrzeb i marzeń. Dlatego też, mamy do wyboru zaakceptować rzeczywistość, postrzegać to co jest wokół w jak najlepszym świetle, albo też walczyć o to, bez czego nie możemy żyć . Cóż nam da ucieczka we wspomnienia, gdybania i marzenia, których nie wspieramy działaniem? Nie da się budować przyszłości, oglądając się cały czas wstecz. Trzeba brać z życia garściami, a jeśli to mało, wywalczyć co się da własnymi pięściami.

Świat nie jest sprawiedliwy, bardzo rzadko możemy liczyć na to, iż dostosuje się on do naszych potrzeb i marzeń. Dlatego też, mamy do wyboru zaakceptować rzeczywistość, postrzegać to co jest wokół w jak najlepszym świetle, albo też walczyć o to, bez czego nie możemy żyć . Cóż nam da ucieczka we wspomnienia, gdybania i marzenia, których nie wspieramy działaniem? Nie da się...

Wydawałoby się, że jedyne, co zostaje człowiekowi w takiej chwili to usiąść na tych ruinach i płakać nad swoim losem. Jednak często okazuje się, że i te ruiny kryją w sobie coś dobrego. Bo może pod nimi pogrzebane jest nasze dotychczasowe życie, za którym tęsknimy, ale też dostajemy szansę by stworzyć od nowa swój świat. Może nie będzie lepszy, ale na pewno będzie inny i na pewno znajdziemy w nim coś, co daje nam szczęście. Najczęściej bywa tak, że nasze oczekiwania nie zostają spełnione i musimy od nowa odnaleźć się w świecie, którzy miał być lepszy, a wydaje się gorszy. Ale czy trzeba się poddawać? Zdecydowanie nie - to tylko od nas zależy, jak szybko zmobilizujemy się do działania i zamiast użalać się nad swoim położeniem, włożymy całą naszą siłę w to, aby swój nowy, nie do końca wspaniały świat odbudować. Na pewno nie można całkiem wyrzucić z pamięci starego porządku, ale też rozpamiętywanie przeszłości wcale nie przyspiesza procesu aklimatyzacji w nowym życiu. Każdy początek jest trudny, ale wystarczy się nie poddawać, iść do przodu z głową podniesioną do góry i myśleć pozytywnie o tym, jakie drzwi ta nowa rzeczywistość może przed nami otworzyć. Co jest jednak istotne, nie możemy zapominać o innych ludziach. Bo tak, jak kiedyś ktoś pomógł nam w czasie wojny, zaofiarował kromkę chleba, czy uratował nam życie - tak i my mamy w czasie pokoju obowiązek pomagać tym, którzy w nowej rzeczywistości mają jeszcze gorzej niż my.

Wydawałoby się, że jedyne, co zostaje człowiekowi w takiej chwili to usiąść na tych ruinach i płakać nad swoim losem. Jednak często okazuje się, że i te ruiny kryją w sobie coś dobrego. Bo może pod nimi pogrzebane jest nasze dotychczasowe życie, za którym tęsknimy, ale też dostajemy szansę by stworzyć od nowa swój świat. Może nie będzie lepszy, ale na pewno będzie inny i na...

Wojna to już coś tak bardzo obcego ludziom naszej polskiej rzeczywistości. Ciężko mi stwierdzić, co należałoby zrobić, po tak strasznym okresie, gdyż tak naprawdę nie wiem, na czym wojna polega. Mówi się, że jest ona chaosem, najgorszym złem, ze wszystkich, które możemy napotkać na Ziemi. Po niej zostaje tylko bród, śmierć, smutek, ale też i radość, bo w końcu się skończyła. Trudno powiedzieć, co ludzie powinni naprawić w pierwszej kolejności, gdyż wojna mogła przynieść różne skutki na danym terenie, dlatego myślę, że ludzie powinni zacząć od samych siebie. Wojna to niewątpliwie zło, które zmienia każdego człowieka. Ludzie powinni stanąć na przekór tego zła i nie walczyć jak zwierzęta o wszystko, co daje im powojenna rzeczywistość.
Myślę, że ludzie powinni przestać się martwić, choć to nie takie proste, gdy tak wiele bliskich naszego serca ludzi nie żyje, gdy nasze domy są zniszczone, gdy wciąż brakuje jedzenia i czystej wody, gdy pola są zniszczone a sklepy puste, gdy wielu ludzi wciąż ogarnia panika, co przyniesie następny dzień. Sądzę, że ludzi powinni siebie nawzajem spierać i pomagać sobie, gdyż dzięki temu łatwiej będzie przeżyć ten trudny powojenny okres czasu. Ludzie powinni pamiętać, że są ludźmi i w ich obowiązku leży troska o innych.

Wojna to już coś tak bardzo obcego ludziom naszej polskiej rzeczywistości. Ciężko mi stwierdzić, co należałoby zrobić, po tak strasznym okresie, gdyż tak naprawdę nie wiem, na czym wojna polega. Mówi się, że jest ona chaosem, najgorszym złem, ze wszystkich, które możemy napotkać na Ziemi. Po niej zostaje tylko bród, śmierć, smutek, ale też i radość, bo w końcu się...

Gdy obiecują raj, a zostawiają ruiny, gdy dążą do spełnienia marzeń o lepszym świecie, a za nimi przyszło tylko zniszczenie, nie dziwi, że ludzie mogą czuć jedynie rozczarowanie i przygnębienie. Nastaje wszechobecna radość, że oto koniec wojny! A wraz za nią niepewność tego, co przyniesie jutro, czyj dom teraz się zawali, kto dziś nie znajdzie nic do jedzenia. Człowiek uświadamia sobie, że wojna, zostawiła po sobie strzępy dawnego życia zamiast wnosić coś nowego i pięknego.
Jak teraz się odnaleźć w nowej rzeczywistości, która jest niekompletna, pusta, ziejąca rozpaczą, wspomnieniami o wybuchach, krwi i walk w imię... wolności? W imię poprawy stanu rzeczy?
Ludzie w takiej sytuacji nie otrząsną się latami, będą jak duchy, błądzące po mogiłach. Jedyna szansa dla takiego społeczeństwa to pomoc z zewnątrz. Inne kraje mogłyby się zainteresować tym co się dzieje i przysłać ludzi do pomocy w odbudowie domów, szkół i szpitali. Gdy ważne ośrodki już będą funkcjonować to odrodzi się cały kraj, miasto po mieście. Ważna też jest solidarność społeczeństwa, aby sąsiad pomagał sąsiadowi, żeby pocieszali się nawzajem. Jak wiadomo, nadzieja umiera ostatnia, a póki się tli w sercach to warto wierzyć, że będzie lepiej. Tylko czas i cierpliwość pomoże uprzątnąć gruzy. Być może odzyskiwanie dawnego życia potrwa lata, ale świadomość tego, że potomkowie na tym skorzystają i będą wdzięczni za odrodzenie się z ruin, sprawi, że to na pewno się uda.

Gdy obiecują raj, a zostawiają ruiny, gdy dążą do spełnienia marzeń o lepszym świecie, a za nimi przyszło tylko zniszczenie, nie dziwi, że ludzie mogą czuć jedynie rozczarowanie i przygnębienie. Nastaje wszechobecna radość, że oto koniec wojny! A wraz za nią niepewność tego, co przyniesie jutro, czyj dom teraz się zawali, kto dziś nie znajdzie nic do jedzenia. Człowiek...

To pytanie, na które starsze pokolenie Polaków dobrze zna odpowiedź. Nie jesteśmy krajem z przeszłością usłaną różami. Polska powstawała z popiołów. I to niejednokrotnie.
Moja babcia ze łzami w oczach wspomina zawsze, że po wojnie ludzie potrafili się zjednoczyć. Twierdzi, że nawet bardziej niż po śmierci papieża Jana Pawła II. Wszystkim zależało na odbudowie kraju. Wszyscy wiedzieli, że nikt za nich nie wykona tego niebywale trudnego zadania.
Niezwykle trudno było zaufać drugiemu człowiekowi. W trakcie wojny sąsiedzi donosili na siebie wzajemnie a teraz mają stanąć ramię przy ramieniu i razem odbudowywać swoją ojczyznę.
To dzięki ludziom takim jak my udało się podnieść Polskę z gruzów i popiołów. Uwierzyli, że to, co zastali po wojnie to tylko stan przejściowy, ale muszą wytężyć swoje siły, aby go zmienić. I zmienili.
Nic innego nie wymyślimy dzisiaj w XXI wieku. Tam, gdzie toczy się wojna potrzebni są ludzie, którzy pomogą w odbudowie kraju. Tacy, którzy zamiast mówić wezmą się do pracy.

To pytanie, na które starsze pokolenie Polaków dobrze zna odpowiedź. Nie jesteśmy krajem z przeszłością usłaną różami. Polska powstawała z popiołów. I to niejednokrotnie.
Moja babcia ze łzami w oczach wspomina zawsze, że po wojnie ludzie potrafili się zjednoczyć. Twierdzi, że nawet bardziej niż po śmierci papieża Jana Pawła II. Wszystkim zależało na odbudowie kraju....

Nie wiedzieć czemu, lecz z pytaniem tym od razu skojarzył mi się klasyczny, polski serial „Dom”. Rzecz w tym, że nigdy jakoś za nim nie przepadałem, a w dodatku krzywiłem się za młodu jak rodzice oglądali. „Łee to za poważne, ja chcę co innego” zwykłem mawiać i przełączałem. I właśnie odrzucało mnie w tym serialu to co najważniejsze. Koszmar powojennej rzeczywistości ruin. Powrotu do zniszczonej Warszawy. Tytułowy Dom bohaterów, którego również nie ominęły pociski armatnie. Dla małego dziecko to było po prostu za poważne.

Z drugiej jednak strony dla kogo nie jest to trudny temat. Jeśli się tak zastanowić, na wojnie wszystko wydaje się być proste. Są nasi, są Oni, ci źli wyzuci z moralności przeciwnicy, przed którymi się bronimy. Musimy przeżyć, wygrać, doprowadzić konflikt do pokoju. A co po wojnie?

Cel znika sprzed nosa. Co teraz? Wielu ludzi nie potrafi się odnaleźć. Tadeusz Różewicz, co widać w jego wierszach, uczy się od nowa życia; podobne widmo wojennej zawieruchy wraca do Gustawa Herling-Grudzińskiego. A co robią natomiast bohaterowie „Domu”? Nie poddają się, walczą z przeciwnościami losu. Pomagają sobie i wspólnie próbują odbudować startą z powierzchni ziemi stolicę. Wszystko pięknie, ale czy to nie brzmi jak moralistyczna bajka?
Ale nie ma innego wyjścia. Albo się otrząśniemy z powojennego koszmaru i zaczniemy żyć koszmarem pokoju, albo upadniemy. Zatem jedyne, co możemy zrobić to zacisnąć zęby i pogodzić się ze zmianą. Tak jak godzimy się ze stratą samochodu w wypadku, domu w powodzi, czy kogoś bliskiego – tak człowiek musi pogodzić się ze stratą starej rzeczywistości.

A może powinniśmy traktować to jako koniec jednego, a początek drugiego cyklu? Reset. Tabula rasa. Upadła stara rzeczywistość, a powstała nowa. I Bóg jeden wie czy nie będzie gorsza niż poprzednia.

Nie wiedzieć czemu, lecz z pytaniem tym od razu skojarzył mi się klasyczny, polski serial „Dom”. Rzecz w tym, że nigdy jakoś za nim nie przepadałem, a w dodatku krzywiłem się za młodu jak rodzice oglądali. „Łee to za poważne, ja chcę co innego” zwykłem mawiać i przełączałem. I właśnie odrzucało mnie w tym serialu to co najważniejsze. Koszmar powojennej rzeczywistości ruin....

Wolność podobno zjawia się w glorii i chwale, w zwycięskich okrzykach. Nasza wolność zjawiła się w ciszy, która zapadła po ostatnim wystrzale. Potykała się na jękach rannych. Osiadła ciężko na gruzach i znieruchomiała. Tak samo jak ona, tak i my nie mogliśmy patrzeć na okrwawione prześcieradła, na pooraną ziemię. Nie pomogły twarze ukryte w dłoniach. Zastanawialiśmy się, od którego momentu walczyliśmy tylko dlatego, że nie potrafiliśmy przestać, a nie dlatego, że wierzyliśmy w słuszność walki. Później, gdy opadła lepka od kurzu adrenalina, usiedliśmy na gruzach. Byliśmy wstrząśnięci i nie wiedzieliśmy, od czego zacząć. Wtedy nie wyobrażaliśmy sobie, że pomoże podnoszenie pojedynczych cegieł. To była nowa rzeczywistość a my byliśmy jak dzieci, które dopiero co uczą się chodzić i mówić. Nowonarodzeni, ale ze starymi ranami, szukaliśmy rodziców, małżonków, rodzeństwo, dzieci. Nie wszyscy dożyli tych poszukiwań. Narodziliśmy się w nowych rodzinach, a niektórzy narodzili się sierotami. W starych ranach zaczęliśmy szukać wartości, dzięki którymi byliśmy niegdyś ludźmi. Wola przetrwania przeprowadziła nas przez piekło. Teraz zmusza nas do otrzepania się z brudu, do otarcia łez i do wytężonej pracy. Wywalczyliśmy wolność, a teraz czeka nas inna walka – walka o słodką, normalną codzienność. Gdy minie pierwszy szok, zaczniemy się grupować i dzielić. Ktoś zadba o rannych, a ktoś o martwych. Ktoś zacznie sprzątać gruzy i odbudowywać domy. Ktoś przygotuje szkołę dla dzieci. Ktoś zacznie sporządzać listy z nazwiskami tych, którzy przetrwali w szpitalach. Ruiny zaczną żyć, bo instynkt przetrwania nie pozwoli zrezygnować z życia. Nie po tym, co zrobiliśmy, żeby to życie ocalić. Nie myślimy o tym, co jest teraz. Nie skupiamy się na tym, jak jest źle, jak bardzo boli i jak daleka przed nami droga. Nie robimy tego, bo byśmy oszaleli. Próbujemy widzieć na horyzoncie spokój i dobrobyt. Skupiamy się na tym, że gdy nadciągnie noc, to zaśniemy bez strachu.

Wolność podobno zjawia się w glorii i chwale, w zwycięskich okrzykach. Nasza wolność zjawiła się w ciszy, która zapadła po ostatnim wystrzale. Potykała się na jękach rannych. Osiadła ciężko na gruzach i znieruchomiała. Tak samo jak ona, tak i my nie mogliśmy patrzeć na okrwawione prześcieradła, na pooraną ziemię. Nie pomogły twarze ukryte w dłoniach. Zastanawialiśmy się,...

Wojna jest najstraszniejszą rzeczą i chociaż od wieków stoczono ich już tysiące, człowiek nadal sięga po nią jako sposób na rozwiązanie problemów. Koniec wojny wydaje się spełnieniem marzeń. Poczucie bezpieczeństwa, które ma być gwarancją pokoju jest jednak czystą fikcją.

Na świecie toczy się obecnie wiele konfliktów zbrojnych. Czytamy i słyszymy o nich, lecz jeśli nie dotyczą nas bezpośrednio, nie potrafimy sobie wyobrazić okrucieństwa wojny. Człowiek, któremu udało się przeżyć, uważany jest niemalże za kogoś, kto wygrał na los loterii. W rzeczywistości jego życie wcale nie jest usłane różami. Jak normalnie funkcjonować po doświadczeniu brutalizmu wojny?

Oczywiście należy odbudować miasta, własny dom. Jednak jest coś ważniejszego – należy odbudować system wartości. Podczas wojny dużo ludzi ulega procesowi dehumanizacji. Proces ten trzeba jak najszybciej odwrócić. Większość jest zagubiona, nie potrafi spojrzeć na świat tak, jak wcześniej, widzi go przez pryzmat wojny.
Odzyskać spokój mogą pomóc przyjaciele i rodzina oraz psycholog.

Najważniejsze jest, żebyśmy zaczęli uczyć się na błędach i wyciągać wnioski z historii, a wtedy uda nam się zapobiec koszmarowi, jakim jest wojna.

Wojna jest najstraszniejszą rzeczą i chociaż od wieków stoczono ich już tysiące, człowiek nadal sięga po nią jako sposób na rozwiązanie problemów. Koniec wojny wydaje się spełnieniem marzeń. Poczucie bezpieczeństwa, które ma być gwarancją pokoju jest jednak czystą fikcją.

Na świecie toczy się obecnie wiele konfliktów zbrojnych. Czytamy i słyszymy o nich, lecz jeśli nie...

Na pewno nie możemy zostawić tego w takim opłakanym stanie.Powinno się zebrać ludzi,podzielić na grupy i uprzątnąć ten bałagan.
Trzeba wziąć się w garść i żyć dalej.
Jeśli będziemy solidnie pracować,możemy doprowadzić do poprawy tego,co zostało.Może być lepiej.Potrzeba tylko chęci i dużego wkładu naszej pracy.
Cieszmy się z tego,że wojna ustała.Naprawmy kraj z ruin.Bądźmy wytrwali i wierzmy,że możemy wrócić do sytuacji sprzed wojny.
Mając taką postawę,na sto procent osiągniemy wyznaczony cel.

Na pewno nie możemy zostawić tego w takim opłakanym stanie.Powinno się zebrać ludzi,podzielić na grupy i uprzątnąć ten bałagan.
Trzeba wziąć się w garść i żyć dalej.
Jeśli będziemy solidnie pracować,możemy doprowadzić do poprawy tego,co zostało.Może być lepiej.Potrzeba tylko chęci i dużego wkładu naszej pracy.
Cieszmy się z tego,że wojna ustała.Naprawmy kraj z ruin.Bądźmy...

Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny[bookLink]216219|Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny[/bookLink]

Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny[bookLink]216219|Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny[/bookLink]

 [bookCover]216219|Nadciąga noc. Irakijczycy w cieniu amerykańskiej wojny[/bookCover]