Dziękuje i gratuluję wszystkim Autorom

Dziękuje i gratuluję wszystkim Autorom

Dziękuję bardzo i również gratuluję pozostałym laureatom :)

ale się cieszę :D to będzie chyba trzeci raz w życiu, gdy coś wygrałem :D

Dziękuję bardzo i również gratuluję pozostałym laureatom :)

ale się cieszę :D to będzie chyba trzeci raz w życiu, gdy coś wygrałem :D

Dziękuje i gratuluje pozostałym laureatom:)

Dziękuje i gratuluje pozostałym laureatom:)

Dziękujemy za arcyinteresujące rekonstrukcje zdarzenia! Książki otrzymują:

Sieku
mynameism
Erast
bronus09
sivy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się poprzez PW.

Dziękujemy za arcyinteresujące rekonstrukcje zdarzenia! Książki otrzymują:

Sieku
mynameism
Erast
bronus09
sivy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się poprzez PW.

Dziękujemy za wszystkie zgłoszenia. Zwycięzców ogłosimy w środę.

Dziękujemy za wszystkie zgłoszenia. Zwycięzców ogłosimy w środę.

Rozglądam się,że pomimo bałaganu w mieszkaniu nie załamuję się.
To moja praca aby podjąć ryzyko zawodowe i poszukać właścicielki mieszkania. Przeszukuję mieszkanie, a tu nagle słyszę tajemniczy kobiecy głos:" Hallo, hallo, stać".
Zastanawiam się i odpowiadam na jej wołanie: "Wypełniam swoją służbę Droga Obywatelko, a więc proszę wybaczyć moją obecność w Pani mieszkaniu".
Właścicielka zaskoczona powiedziała ,że przeprasza za bałagan, ale niestety musiała swoją furię na czymś wyładować i pewnie życzliwa sąsiadka Jolka doniosła. takie życie jest.
Na koniec mówię jej ,żeby nie wstydziła się udać do policyjnego psychologa i wyładowała swoją złość.

Żegnam się z nią kierując słowa: "Proszę się o nic nie martwić wyślę do Pani kolegę i poczuję się Pani o niebo lepiej".

Rozglądam się,że pomimo bałaganu w mieszkaniu nie załamuję się.
To moja praca aby podjąć ryzyko zawodowe i poszukać właścicielki mieszkania. Przeszukuję mieszkanie, a tu nagle słyszę tajemniczy kobiecy głos:" Hallo, hallo, stać".
Zastanawiam się i odpowiadam na jej wołanie: "Wypełniam swoją służbę Droga Obywatelko, a więc proszę wybaczyć moją obecność w Pani mieszkaniu".
...

Gdy znaleziono psa, było już dawno po przykrym wydarzeniu.
Szczenię, nad miarę wyrośnięte i zbyt energiczne w swojej pasji poznawania nowych miejsc pełnych nadających się do gryzienia przedmiotów, zawitało w mieszkaniu Ewy pamiętnego 1 maja 2014 roku.
Miało już wówczas urządzony swój własny kącik, przytulny, choć, widocznie, niewystarczający dla psich potrzeb.
Wszystko zaczęło się już następnego dnia. Od czego dokładnie? Typowej sytuacji: nienastawionego budzika. Potem mogło być już tylko gorzej.
Nie można nie winić samej Ewy, bo zapomniała o wszystkim, o czym tylko można było zapomnieć, jak na roztrzepaną studentkę przystało. Mimo to nie ona jest tutaj winna.
Jako że spieszyła się na rozmowę o pracę, wyplątała się szybko z pościeli, pootwierała wszystkie szafki komody w poszukiwaniu odpowiednich na tę okazję ubrań, zastąpiła śniadanie połową papierosa, zawiesiła na szyi kluczyk do ulubionej szkatułki, który rzekomo przynosił szczęście i z niewiarygodną prędkością wybiegła z mieszkania. Rajska okazja dla szczeniaka.
Szał zaczął się na łóżku, białej, wystarczająco już porozrzucanej pościeli i tam też się skończył na słodkim śnie, zaraz potem jak storpedowane zostały powyciągane zębami z szuflad ubrania. Wcześniej podobnie skończył obluzowany karnisz, który pod nieszczęśliwym kątem uderzył w okno i szklana popielniczka, która, potrącona długim ogonem, rozbiła się na kawałki prawie tak drobne jak znajdujący się obok popiół.
Z drzemki szczeniaka wybudził chłopak Ewy, Marcin, który dzień wcześniej zapowiedział swoją obecność na śniadaniu. Nie zastał ani Ewy, ani tym bardziej śniadania.
Był nie tyle wstrząśnięty widokiem psa, ile tym, co pies był w stanie zrobić. Gdy wreszcie podszedł do niewinnie wyglądającego szczeniaka, było już za późno. Winowajca momentalnie zorientował się w sytuacji i skorzystał z na wpół otwartych drzwi wejściowych, by dać drapaka na zewnątrz.
Marcin upuścił reklamówkę z przyrządami do przymocowania karnisza, który obecnie znajdował się w gorszym stanie niż kiedykolwiek i składnikami, które miały uzupełnić śniadanie, o którym zdążył już zapomnieć, po czym puścił się biegiem za szczeniakiem. Po drodze przez zdemolowany pokój źle skończył także bukiet róż, który zamiast wręczony Ewie, został rzucony na ziemię i przydeptany prawą stopą.
Niedługo potem wróciła sama Ewa. Zorientowawszy się w tragicznej sytuacji, od razu udała się na poszukiwanie chłopaka oraz psa.

Gdy znaleziono psa, było już dawno po przykrym wydarzeniu.
Szczenię, nad miarę wyrośnięte i zbyt energiczne w swojej pasji poznawania nowych miejsc pełnych nadających się do gryzienia przedmiotów, zawitało w mieszkaniu Ewy pamiętnego 1 maja 2014 roku.
Miało już wówczas urządzony swój własny kącik, przytulny, choć, widocznie, niewystarczający dla psich potrzeb.
Wszystko...

- Annie, to ja, wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy- zawołał Ben otwierając drzwi . Z uśmiechem na ustach wszedł do sypialni, jednak nikogo nie było.” Pewnie poszła do sklepu” pomyślał, po czym usiadł na łóżku. Rozejrzał się po pokoju, nigdzie nie było wazonu, więc położył bukiet na skraju łóżka. Po paru minutach poszedł do kuchni, zgarnął ze stołu paczkę papierosów i kryształową popielniczkę, którą Ann dostała od babci i wrócił do pokoju. Wypalił fajkę, ale nadal jej nie było. Przez to zaczął się denerwować( może to przeze mnie, przez to co zrobiłem) przez co wypalił kolejnego. Tak wypalił całą paczkę, minęła godzina( oni mogli to zrobić w niecałe pół). Oczekując przyjścia dziewczyny bawił się pustym pudełkiem po fajkach. Nagle ze środka wypadł mały kluczyk. poznał go, był od skrzynki w której Ann trzymała swoją biżuterię, ale po co go tam włożyła? podszedł do szafki nocnej i nachylił się do drewnianego pudełeczka, które pod wpływem kluczyka pozwoliło się otworzyć. W środku Ben znalazł tylko kopertę. Otworzył ją i znalazł w niej list napisany charakterem, który tak dobrze znał :
Drogi Benie,
Przepraszam, nie będę owijać w bawełnę. Z nami koniec. Nie potrafię z tobą być wiedząc, że zabiłeś człowieka. I to członka mafii, mogłeś spłacić ten dług. Nie czuje się z tobą bezpieczna. Wybacz mi. Nie szukaj mnie, bo oni wtedy też mnie znajdą.
Annie
Ben wpadł w szał. Zaczął krzyczeć, miotać się. Jak mogła? Musiał wyrzucić z siebie ten gniew. Pociągnął za niebieskie firany( jej ulubiony kolor), które razem z karniszem opadły na ziemię. Porwał pościel, w której razem sypiali. Powyrzucał z szuflad jej rzeczy, które nadal pachniały jak ona. Zatrzasnął w szkatułce list, który dostał od niej, a kluczyk schował do kieszeni. W końcu rzucił o szybę popielniczką, jedyną pamiątką, która została Ann po babci… którą kochała. Szyba i kryształ popękały, jak jego serce. Gdy miał już wychodzić zobaczył na podłodze bukiet kwiatów… jej ulubionych. Bez namysłu rozdeptał je, po czym pośpiesznie wybiegł z mieszkania( pewnie ta baba z naprzeciwka już zadzwoniła po gliny… niech mają zagadkę). Szybko wrócił do mieszkania, poszedł do kuchni, złapał reklamówkę i wrzucił do niej kilka przypadkowych rzeczy: banany, jakieś śrubokręty i chyba mięso.( teraz gliny na pewno nie domyślą się co się stało.. czyli mafia też nie, w końcu będzie bezpieczna)podrzucił to wszystko do sypialni, po czym pędem wybiegł na klatkę schodową.

- Annie, to ja, wszystkiego najlepszego z okazji rocznicy- zawołał Ben otwierając drzwi . Z uśmiechem na ustach wszedł do sypialni, jednak nikogo nie było.” Pewnie poszła do sklepu” pomyślał, po czym usiadł na łóżku. Rozejrzał się po pokoju, nigdzie nie było wazonu, więc położył bukiet na skraju łóżka. Po paru minutach poszedł do kuchni, zgarnął ze stołu paczkę...

Kiedy weszliśmy do mieszkania do którego dostaliśmy wezwanie, naszym oczom ukazało się kompletne pobojowisko. Chaos był nie do opisania, trzeba było uważnie patrzeć pod nogi żeby nie potknąć się i nie przewrócić o jakiś leżący na podłodze przedmiot. Rozejrzawszy się po sypialni udaliśmy się do mieszkania sąsiadki, która nas wezwała.
Młoda dziewczyna wyjaśniła, że słyszała niepokojące odgłosy, jednak nie miała odwagi zejść na dół żeby to sprawdzić. Poprosiliśmy ją o numer telefonu do poszkodowanej kobiety (musieliśmy się upewnić, czy jest cała i zdrowa) a kiedy do niej zadzwoniliśmy okazało się, że od rana była na uczelni, jednak zapewniła, że za 20 minut wróci, żeby sprawdzić czy z kawalerki nic nie zginęło. W czasie oczekiwania na panią Nowak jej sąsiadka opowiedziała nam o byłym chłopaku poszkodowanej. W jej oczach był dziwolągiem, zbyt mocno zaczytanym w książkach i zafascynowanym twórczością E.A.Poe.
Wtedy właśnie przypomniało mi się opowiadanie, które kiedyś czytałam. Historia dotyczyła śledztwa prowadzonego w sprawie podwójnego morderstwa, którego- jak się później okazało- dokonał orangutan. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że były chłopak pani Nowak z pewnością je czytał, gdyż wyszło spod pióra jego ulubionego autora. Wszystko pasowało: banany, bałagan, pęknięta szyba… Wyglądało to tak, jakby były chłopak pani Nowak chciał się na niej zemścić inscenizując częściowo scenę z opowiadań swojego idola w jej mieszkaniu.
Późniejsze śledztwo wykazało jednak, że owszem, do zemsty doszło, jednak jej ofiarami była zarówno pani Nowak jak i pan Bartosz. Okazało się bowiem, że mieszkanie zostało splądrowane przez ową sąsiadkę, która następnie wezwała policję chcąc w ten sposób odsunąć od siebie wszelkie podejrzenia. W ramach zemsty za sprawę prywatną sprzed lat ukradła z mieszkania pani Nowak bardzo cenne przedmioty, aby później oskarżyć ją o próbę wyłudzenia pieniędzy z ubezpieczenia. Ponadto zdemolowała sypialnię i zostawiła w niej banany i słoneczniki aby wmanewrować panią Nowak we wrabianie byłego chłopaka w kradzież. Intryga nie zostałaby wykryta, gdyby nie zapis z kamer monitoringu, na którym wyraźnie widać sąsiadkę kupującą śrubokręty oraz szkatułkę w której następnie podrzuciła pani Nowak narkotyki i inne niedozwolone substancje (celowo zamknęła ją na klucz, żeby przykuć naszą uwagę) oraz niepodważalne alibi pani Nowak i pana Bartosza.
Sąsiadce postawiono zarzuty i obecnie oczekuje na wyrok sądu. Jak widać- zemsta nie popłaca.

Kiedy weszliśmy do mieszkania do którego dostaliśmy wezwanie, naszym oczom ukazało się kompletne pobojowisko. Chaos był nie do opisania, trzeba było uważnie patrzeć pod nogi żeby nie potknąć się i nie przewrócić o jakiś leżący na podłodze przedmiot. Rozejrzawszy się po sypialni udaliśmy się do mieszkania sąsiadki, która nas wezwała.
Młoda dziewczyna wyjaśniła, że słyszała...

Rozejrzałem się po pokoju i natychmiast połączyłem fakty. Sąsiadka twierdzi, że córka właścicielki miała dziś urodziny, a więc kwiaty były dla niej. Popielniczka leży blisko okna, to ona je popękała. Porozrzucane ubrania, podarta pościel to wskazuje na poszukiwania. Dość chaotyczne poszukiwania. Pewnie szukano klucza do tej szkatułki. Reklamówka, a w niej banany, salami i śrubokręty. Banany i salami pewnie na kolacje, a śrubokrętami może chciano naprawić rower, który stoi na klatce schodowej. Tylko dlaczego to wszystko się stało?
-Jak miała na imię ta dziewczyna?- zwracam się do sąsiadki.
-Liliana, bardzo miła osoba-mówi ze smutkiem.
Ach Liliana, widziałem w dzisiejszej gazecie to imię. Apel rodziców porwanego osiemnaście lat temu niemowlęcia. Może ona również to widziała i połączyła fakty. Ta kobieta była pielęgniarką, więc nie było trudno zabrać malucha ze szpitala. Pewnie dziewczyna kłóciła się z nią i wyrwały karnisz. To takie proste. W tej szkatułce jest pewnie adres jej prawdziwych rodziców. Tylko dlaczego tyle tu niedopałków?
-Byli u tej dziewczyny jacyś znajomi dzisiaj?- znów kieruję pytanie do sąsiadki.
-Tak, ktoś był. Nie za długo, myślę, że robili coś czego nie pochwaliłaby jej matka. Wie pan zawsze chciała się przypodobać kolegom i koleżanką z klasy.
Czyli mamy już odpowiedź. Tylko gdzie teraz są? Na pewno żyją, nie ma śladów krwi. Nie mogą być daleko, musiała ją jakoś zmusić do pójścia z nią, ale nawet jeśli to stawia opór. Jak ją zmusiła? Coś mi tu nie pasuje. Nie, dziewczyna nie dałaby się tak po prostu ukryć. Jak to zrobiła, musiałaby mieć coś co by ją uciszyło. PRZECIEŻ ONA JEST PIELĘGNIARKĄ! Mogła jej coś wstrzyknąć. Ale z nieprzytomną dziewczyną nie uciekłaby za daleko.
-Macie tu jakiś strych, albo piwnicę?- dalej męczę sąsiadkę.
-Tak, naturalnie. Mamy piwnicę.
-Panie Dafoe, do czego panu to potrzebne?- pyta Andy, mój partner w śledztwie.
Po opowiedzeniu mu mojej wersji, patrzy na mnie z powątpiewaniem. Wiedziałem, że tak będzie. Czemu ludzie są tak ślepi?
-PO PROSTU ZEJDŹMY DO TEJ CHOLERNEJ PIWNICY!- mówię zdenerwowany.
Jestem podekscytowany, podczas schodzenia do piwnicy. Rozglądamy się i widzimy dwa ciała, a tuż obok nich strzykawkę.
-Chciała od niej odejść to zabiła i dziewczynę i siebie. Bardzo rozsądnie- mówię z sarkazmem.
Andy kolejny raz patrzył na mnie ze zdumieniem. Nie potrafi zrozumieć jak tak szybko rozwiązuję sprawy. Jestem zadowolony z siebie, nawet się uśmiecham, choć nie powinienem.

Rozejrzałem się po pokoju i natychmiast połączyłem fakty. Sąsiadka twierdzi, że córka właścicielki miała dziś urodziny, a więc kwiaty były dla niej. Popielniczka leży blisko okna, to ona je popękała. Porozrzucane ubrania, podarta pościel to wskazuje na poszukiwania. Dość chaotyczne poszukiwania. Pewnie szukano klucza do tej szkatułki. Reklamówka, a w niej banany, salami i...