Dawno temu powiedzieli mi, iż żyję w najlepszym ze światów. Wiedziałem, że to prawda, nie znałem przecież dyskryminacji czy nietolerancji, brzuch miałem zawsze syty, a rozrywka służyła mi za pracę.
Pewnego dnia usłyszałem, że mój świat został zagrożony. Mówili: stary ład może zostać zniszczony przez ludy niecywilizowane. Sprowadzą na nas ciemnotę i zastój, kultura i demokracja upadną zastąpione dyktaturą. Należy się bronić.
Chwyciłem za karabin i, jak wielu młodych ludzi, udałem się na podbój ludów niecywilizowanych. Nikt z nas nie pytał, czemu my, jako broniący się, atakujemy pierwsi, bo i nikt nie czuł takiej potrzeby. Wiedzieliśmy przecież, że kiedyś ktoś uderzył w nasz ważny budynek, że kobiety są w tych krajach upodlone, że tamtejszych analfabetów należy wyedukować. Nikt z nich nie oponował, bo i nie pytaliśmy się ich o zdanie inaczej niż zza dział.
Podobno rodacy kochali nas zza ekranów swych płaskich telewizorów tak długo, jak długo trwały wiadomości, zaraz potem zapominając o całej sprawie. Rozumiałem to - w najlepszym ze światów nie myśli się przecież o innych dłużej niż przez chwilę.
Stoję teraz w kraju podbitym przeze mnie i tysiące młodych, żywych bądź rozkładających się głęboko w ziemi. Obok mnie klęczy kobieta, której właśnie zabiłem jej syna. Dlaczego? Sam nie wiem. Mówili, że był terrorystą, a ja nie zadawałem pytań. W najlepszym ze światów nie wymaga się zrozumienia.
Ktoś szepcze mi do ucha: "zabij tę kobietę, bo wydała na świat wichrzyciela. Jeśli nie powstrzymamy jej teraz, doprowadzi do upadku starego ładu".
Kiwam głową, a palec naciska spust. Rozlega się huk, kobieta upada. Bezbronna, głupia, poddana mężowi, niewiedząca pewnie, gdzie na mapie leży jej własny kraj. Martwa. Dlaczego?
Bo żyję w najlepszym ze światów i walczę za niego.

Dawno temu powiedzieli mi, iż żyję w najlepszym ze światów. Wiedziałem, że to prawda, nie znałem przecież dyskryminacji czy nietolerancji, brzuch miałem zawsze syty, a rozrywka służyła mi za pracę.
Pewnego dnia usłyszałem, że mój świat został zagrożony. Mówili: stary ład może zostać zniszczony przez ludy niecywilizowane. Sprowadzą na nas ciemnotę i zastój, kultura i...

„To co się działo dzisiaj na Majdanie nie da się opisać słowami, szacuje się, że życie na Placu Niepodległości mogło stracić ponad 70 osób…”

Aleksei Gavrilyuk wstał z ręcznie robionej, skórzanej kanapy, rzucił pilot od telewizora gdzieś obok jedwabnych poduch i podszedł do antycznego barku. Tam wyciągnął kryształową karafkę i nalał sobie whisky The Macallan rocznik 85’. Upił łyk trunku, po czym odetchnął ciężko. Janukowycz coś ty odpieprzył, myślał nerwowo Gaviryluk, przecież mogliśmy to jeszcze wszystko naprawić…

Stanął po środku ogromnego salonu. Trzymając w ręku kwadratową szklanicę, przyglądał się wystawnemu pomieszczeniu. Na ścianach wisiały obrazy, które równie dobrze mogłyby znaleźć się w muzeach; na kasetonowych sufitach wisiały misternie wykonane żyrandole. Dębowe meble z elementami secesyjnymi dopełniały buchający w pokoju przepych. Dodatkowo nad tym wszystkim górował 60 calowy telewizor w technologii LED. Wszystko było najlepszej jakości.

Nie, nie da rady, myślał Gavrilyuk, muszę jak najszybciej stąd uciekać. Jeśli zaraz wyjadę, kontynuował, to może uda mi się jeszcze dzisiaj przejechać granicę. Ech… szkoda to wszystko zostawiać… Na szczęście na rosyjskich kontach mam pochowane oszczędności…

Aleksei Gaviryluk postawił szklankę na stoliku. Ruszył do garażu i stanął przed pięcioma luksusowymi samochodami – bez namysłu wybrał Porsche – będzie po prostu szybciej. Wsiadł i po chwili zostawił swoją posiadłość w tyle.

Dosłownie kilka minut później wjechał z impetem w drzewo. Wykonywał rozmowę z recepcjonistą jednego z moskiewskich hoteli, gdy z naprzeciwka wyskoczył mu rozpędzony samochód. Porsche nie zdołało wyhamować na czas.

Aleksei Gaviryluk był ukraińskim bogaczem i właścicielem kilku spółek. Potajemnie wspierał oligarchiczne rządy prezydenta, przez co bogacił się kosztem najbiedniejszych Ukraińców. Doskonale wiedział, że życie nie jest dla nich zbyt życzliwe. Za to on miał w życiu wszystko co najlepsze. Jedynie jego ostatnie chwile życia były… nienajlepsze.

„To co się działo dzisiaj na Majdanie nie da się opisać słowami, szacuje się, że życie na Placu Niepodległości mogło stracić ponad 70 osób…”

Aleksei Gavrilyuk wstał z ręcznie robionej, skórzanej kanapy, rzucił pilot od telewizora gdzieś obok jedwabnych poduch i podszedł do antycznego barku. Tam wyciągnął kryształową karafkę i nalał sobie whisky The Macallan rocznik 85’....

Wczoraj… Mam nadzieję, że „wczoraj” się nie wydarzyło. Było beznadziejnie. Ta biała sukienka, którą mama sprowadzała z zagranicy… Według rodziców wyglądałam jak księżniczka i niby ta ruda zołzowata Jessica patrzyła na mnie z zazdrością, ale… NIE BYŁO KRYSZTAŁKÓW. Miały być kryształki. O tu, przy rękawach. Przez to nie mogłam się skupić przez całą mszę. No i trochę przez to, że ten fajny Krystian ciągle mnie szturchał. W ogóle nie słuchałam księdza. Mało nie przegapiłam momentu, kiedy idzie się zjeść opłatek. Robiłam wszystko, żeby iść przez kościół jak dama. Ciotka Marta zrobiła mi chyba z tysiąc zdjęć, ale na fejsa nadają się najwyżej trzy. Przez to nie odzywałam się do niej aż do deseru (nie było kucyka na torcie, a CHCIAŁAM CUKROWEGO KUCYKA). Po deserze nie było już okazji, bo tak się rozpłakałam, że nie mogłam się uspokoić. Wszystkie, WSZYSTKIE moje koleżanki dostały nowego iphone’a. A ja? Laptopa? Żeby chociaż tablet, ale LAPTOPA? To był koszmar, koszmar! Nigdy tego nie zapomnę!

Wczoraj… Mam nadzieję, że „wczoraj” się nie wydarzyło. Że to tylko zły sen. Ciężko jest udawać, że to się nie stało, kiedy tak koszmarnie boli… Chciałabym nie czuć, nie myśleć, zapomnieć… Ale niektóre sceny powracają wciąż i wciąż… Ktoś trzymał mnie za ręce, dwie inne osoby rozkładały mi nogi… I wtedy pojawiło się ostre. Za wcześnie, znacznie za wcześnie, miałam go nie widzieć… Zaczęłam strasznie krzyczeć, wić się… Nic to nie dało… Zasłonili mi oczy… Wcześniej widziałam w tłumie twarz mamy… Taka zimna… Przez moment wydawało mi się, że widzę w niej ból, a potem zapanowała ciemność. I wtedy poczułam, że… tam na dole… ktoś wyrywa mi kawałek ciała. Traciłam część mnie. Po wszystkim zostawili mnie… Tak po prostu. Płakałam, żeby dali mi leki… Nie dostałam nawet plastra. To był koszmar, koszmar! Nigdy tego nie zapomnę!


Ten sam świat. Dwa różne „wczoraj”. Jeśli „dziś” nauczymy się patrzeć, wspólnie możemy zmienić „jutro”.

Wczoraj… Mam nadzieję, że „wczoraj” się nie wydarzyło. Było beznadziejnie. Ta biała sukienka, którą mama sprowadzała z zagranicy… Według rodziców wyglądałam jak księżniczka i niby ta ruda zołzowata Jessica patrzyła na mnie z zazdrością, ale… NIE BYŁO KRYSZTAŁKÓW. Miały być kryształki. O tu, przy rękawach. Przez to nie mogłam się skupić przez całą mszę. No i trochę przez to,...

Od zarania dziejów Kalum Iris – w języku Puryganów oznacza to „Ogród Pana” – stanowiła obiekt zainteresowań dla międzygwiezdnych podróżników. Ziemia – jak zwykli ją nazywać jej rdzenni mieszkańcy – zdaniem wielu teologów miała być namiastką Aramii, legendarnej krainy naszego jedynego Stwórcy, zaś istoty sprawujące tam władze ponoć zostały ulepione na jego podobieństwo. Pewnego dnia postanowiłem poświęcić swoje życie poszukiwaniom tej mistycznej planety i wyruszyłem w niebezpieczną podróż.
Początkowo czułem się świetnie, nadzieja wciąż na nowo rozpalała wyobraźnie, jednak po pięciu latach bezowocnej tułaczki w kosmicznej próżni, naszły mnie pewne wątpliwości. Dodatkowo coraz bardziej doskwierała mi samotność , w przemierzanej wówczas galaktyce nie natrafiłem na nawet najsubtelniejszy ślad życia. Ciężko w takich warunkach zachować optymizm.
Kiedy już miałem zawracać, zrezygnowany i przybity, wydarzyło się coś, co na zawsze odmieniło moje życie. Potężny wir czasoprzestrzenny, pomimo rozpaczliwej próby ucieczki, wessał mnie i wyrzucił wprost w atmosferę poszukiwanego świata. Byłoby idealnie, gdyby mój statek zaraz potem nie wpadł w turbulencję, uniemożliwiające jakąkolwiek kontrolę nad lądowaniem. W żaden sposób nie mogłem uniknąć rozbicia pojazdu, toteż chwilę później nastąpił wstrząs, który sprawił, że straciłem przytomność.
Ocknąłem się w niewielkim pomieszczeniu, podpięty pod jakąś dziwną aparaturę, wokół mnie spacerowały dziwne istoty w czymś na wzór skafandrów, ich język był dla mnie kompletnie niezrozumiały. Zauważywszy moje przebudzenie podeszły do mnie, w rękach trzymały probówki zakończone wyjątkowo cieniutkimi igłami. Próbowałem się ruszyć, lecz byłem przypięty do podłoża skórzanymi paskami. W obliczu mojej bezradności jedna z istot delikatnie wprowadziła nieznaną mi substancje do moich żył. Potem znowu zapanowała ciemność…
Od tej pory sól i pieprz mojej egzystencji stanowią okrutne eksperymenty i zabiegi, jakim jestem poddawany codziennie.

Fantomas

Od zarania dziejów Kalum Iris – w języku Puryganów oznacza to „Ogród Pana” – stanowiła obiekt zainteresowań dla międzygwiezdnych podróżników. Ziemia – jak zwykli ją nazywać jej rdzenni mieszkańcy – zdaniem wielu teologów miała być namiastką Aramii, legendarnej krainy naszego jedynego Stwórcy, zaś istoty sprawujące tam władze ponoć zostały ulepione na jego podobieństwo....

Był stworzony najlepiej. Był najlepszy. Dopracowany w najmniejszym szczególe. A teraz?
Włączam telewizor. Wiadomości. Mówią o tym, że matka zabiła córkę. Na Ukrainie jest wojna. Różni politycy obrzucają się błotem. Czy to jest ten idealny świat? Ten dopracowany, niezwykle skąplikowany w swych strukturach? A, i jeszcze podatki idą w górę...
Patrzę przez okno. Piękne chmury, ale nie można też nie zauważyć biedaka żebrającego o kawałek chleba. Idealny, tak?
Spacer w lesie. Zamykam oczy. Szum drzew, śpiew słowika. Tu można wierzyć w piękno, ale otwieram je i widzę, że jakiś osioł znów pomylił drogi i zawartość jego śmketnika trafiła na ściółkę. I to nie pierwszy raz.
Jasne. Nasz świat mógłby być idealny. Mamy ku temu pełen arsenał środków. Ale nie jest... I to nasza wina.

Był stworzony najlepiej. Był najlepszy. Dopracowany w najmniejszym szczególe. A teraz?
Włączam telewizor. Wiadomości. Mówią o tym, że matka zabiła córkę. Na Ukrainie jest wojna. Różni politycy obrzucają się błotem. Czy to jest ten idealny świat? Ten dopracowany, niezwykle skąplikowany w swych strukturach? A, i jeszcze podatki idą w górę...
Patrzę przez okno. Piękne chmury,...

Przechodzę przez portal, pod moimi bosymi stopami chrzęści szkło, jednak nauczyłam się nie reagować na ból, który sprawiają mi odłamki.
Ofiara krwi musi zostać poniesiona.
Muszę się dostać do Świata Idealnego, tego wyśnionego, wyczekiwanego. Tak długo się do tego przygotowywałam, tak bardzo starałam się dopiąć wszystko na ostatni guzik, by wreszcie wydostać się z mojej szarej rzeczywistości, by poczuć w swych płucach czyste powietrze.
Mam już dosyć ogromnego miasta, pełnego pędzących trybików mrowiska, poruszającego się jak ogromna fala, która uderza o brzegi w godzinach szczytu. Przypływy i odpływy. Do pracy i z pracy. Monotonia, marazm, nijakość.
Uciekam, odchodzę, mam dosyć.
Ciotka powiedziała mi kiedyś, że jest lepszy świat, nieskażony ludzkim dotykiem, gdzie panuje ład i porządek. Kilka dni później znikła. Odpowiednie służby powiadomiły moją rodzinę, że ciotka spłonęła żywcem w wypadku samochodowym. Podobno jej osobówka uderzyła w cysternę i poszło jakieś zwarcie.
Ale ja wiedziałam, że jest inaczej. Niedługo przed tym zaczęłam czytać jej książkę.
Odeszła do cudownego miejsca, odręcznie nakreśliła notatkę na marginesie. Zapraszała mnie tam. Pisała, że widziała już to miejsce przez szklany portal. Ostrzegała, że muszę uodpornić się na ból.
Tak zrobiłam. Godzinami bandażowałam poranione stopy, wyciągałam z nich odłamki.
Rodzice myśleli, że oszalałam, raz nawet zawieźli mnie do psychiatry, ale jakoś udało mi się wykpić. Nie mówiłam nic o ciotce, ani o świecie. Nie pamiętam jaką bajkę mu opowiedziałam.
To już nie jest ważne.
Idę ku światłu, przekraczam szklaną bramę.
Stopy krwawią, czerwona ciecz wsiąka w pęknięcia na tafli.
Robi mi się słabo.
Padam.

Obraz wokoło się klaruje, widzę obite tkaniną ściany. Gdzie ja jestem? Chcę się podnieść, podeprzeć się dłonią, ale coś blokuje mi ręce. Co się dzieje? Czy ja... Czy oni mnie zamknęli? Ale dlaczego? Przecież ja szłam do mojego Idealnego Świata! A jeśli tam trafiłam?
Zabierzcie mnie stąd! Chcę do domu!

Przechodzę przez portal, pod moimi bosymi stopami chrzęści szkło, jednak nauczyłam się nie reagować na ból, który sprawiają mi odłamki.
Ofiara krwi musi zostać poniesiona.
Muszę się dostać do Świata Idealnego, tego wyśnionego, wyczekiwanego. Tak długo się do tego przygotowywałam, tak bardzo starałam się dopiąć wszystko na ostatni guzik, by wreszcie wydostać się z mojej...

Był sobie kiedyś mały chłopiec o imieniu Kai. Został wychowany w małej wsi pod Krakowem. Jego rodzice kochali go, był dla nich skarbem jako jedyne dziecko. Spędzali razem czas dzień w dzień śmiejąc się i płacząc wspólnie. Mama i tata zawsze mówili do niego "Bądź dobry dla innych, a znajdziesz w życiu szczęście", a Kai ich słuchał i wierzył im.
Czas płynął nieprzerwanie, Kai dorósł i już nie był małym chłopcem, ciągle jednak wierzył w słowa rodziców, mimo, że już nie było ich na tym świecie. Skończył studia, znalazł dobrą pracę i żył dalej w przekonaniu, że wszystko będzie dobrze.
Minęło kolejnych parę lat, Kai znalazł sobie kochającą żonę i doczekał się z nią dziecka, był szczęśliwy i w dalszym ciągu nie zwątpił w słowa rodziców.
Upłynęło kilka miesięcy. Kai siedział sam w salonie zastanawiając się, dlaczego żona tak długo nie wraca do domu, przecież miała tylko odebrać dziecko ze szkoły i wrócić. Po kilku godzinach dowiedział się, że miał miejsce wypadek, w wyniku którego zarówno jego żona, jak i córeczka zginęły na miejscu. W akcie żalu miał zamiar popełnić samobójstwo i się powiesić, jednak w ostatniej chwili do domu zawitała jego sąsiadka i zniweczyła jego plan.
Minęło kolejnych parę lat. Kai w kaftanie bezpieczeństwa leżał na swoim łóżku w zakładzie dla psychicznie chorych i w dalszym ciągu myślał o tym dniu, w którym stracił wszystko, na co pracował przez całe życie. O dniu, w którym słowa rodziców straciły znaczenie.

Nie ważne jaki byś nie był, jak bardzo byś się nie starał, nadal możesz stracić wszystko w jednej sekundzie. I wtedy właśnie pozostaną przy tobie jedynie wspomnienia oraz gorzka myśl "Co raz odeszło, już nigdy nie powróci".

Był sobie kiedyś mały chłopiec o imieniu Kai. Został wychowany w małej wsi pod Krakowem. Jego rodzice kochali go, był dla nich skarbem jako jedyne dziecko. Spędzali razem czas dzień w dzień śmiejąc się i płacząc wspólnie. Mama i tata zawsze mówili do niego "Bądź dobry dla innych, a znajdziesz w życiu szczęście", a Kai ich słuchał i wierzył im.
Czas płynął nieprzerwanie,...

Nasz świat nie jest wcale, a wcale idealny, ale myślę, że można by jeszcze dodatkowo na niego ponarzekać.
Co jest z nim nie tak? Otóż sporo tu nieuczciwości, zakłamania, pustych słów rzucanych na wiatr i ogólnego chaosu jeśli chodzi o relacje międzyludzkie. Co wstępuje w niektórych śmiertelników, którzy myślą, że wszystko im wolno i są ważniejsi od innych żyjących na tej planecie? Są tylko częścią całej sieci połączonych ze sobą nerwów, będących nieodłącznym elementem wśród innych, równoznacznych elementów.
Rozumiem, że w objęciach anarchii nasz świat równie dobrze może czekać zagłada, co w niepowołanych łapskach kryminalistów, ale po cóż władze zachowują się jak skończeni durnie? Nie potrzeba mi dodatkowo wysłuchiwać gadających z ekranu głów, kiedy mam na głowie inne problemy, jak na przykład - co dziś ugotować na obiad? Każdy ma swoje priorytety i ma na głowie coś ważnego, czasem sam nie wie dokładnie co.
Trzeba by co niektórym przypomnieć kilka życiowych dewiz jak "carpe diem" czy "vanitas" - pozornie się te pojęcia wykluczają, ale są przecież tak bliskoznaczne. Chwytajcie dzień, bo nie wiadomo co przyniesie jutro. Po co tak się spinać, skoro i tak wszystkich nas czeka to samo? Tu zaś wtrąca się vanitas, które też powinno niektórym dać do zrozumienia, że niepotrzebnie utrudniają innym życie, gdyż wszyscy jesteśmy tylko pionkami, oni też, niech się nie łudzą. A może po prostu sprawia im to przyjemność? Wtedy nie mam słów - to po prostu nieświadomi ludzie. Dajmy im żyć w swoim świecie złudzeń, niech tylko postarają się nie utrudniać innym życia.
Reasumując wychodzi na to, że to nie świat jest zły, a przecież wszystko na niego zwalamy. Świat jest sobie światem, jest tylko depozytem dziwaków myślących, że świat ten należy do nich. A świat ma ich wszystkich w nosie i kręci się swoim tempem wśród nieskończonych głębin wielkich niewiadomych.

Nasz świat nie jest wcale, a wcale idealny, ale myślę, że można by jeszcze dodatkowo na niego ponarzekać.
Co jest z nim nie tak? Otóż sporo tu nieuczciwości, zakłamania, pustych słów rzucanych na wiatr i ogólnego chaosu jeśli chodzi o relacje międzyludzkie. Co wstępuje w niektórych śmiertelników, którzy myślą, że wszystko im wolno i są ważniejsi od innych żyjących na tej...

Podatki nie są najlepsze. ( Ileż to raz się słyszy te fałszywe obietnice wyborcze? Obniżmy podatki! Ta, jasne. )
Rynek też nie jest najlepszy. ( Od zera do milionera albo na odwrót.)
Demokracja mogłaby być lepsza. ( Jak to bohater narodowy mawiał, rządy większości nie są dobre, bo większość społeczeństwa to idioci. Ale niech ktoś wymyśli coś lepszego.)
Gdyby sprawiedliwość byłaby lepsza, nikt by nie narzekał. ( A sądy wyższej instancji nie miałby, co robić. )
Wcale nie narzekałabym, gdyby ludzie też stali się lepsi. ( Bardziej tolerancyjny, uśmiechnięci... )
Nie wszystkie książki są dobre, a każdy film nie jest wspaniały.
Religia – jedna jest lepsza, druga jest gorsza.
Nigdy się nie obraził, gdyby było mniej morderstw, gwałtów, pedofilów, psychopatów, piratów drogowych, mandatów.
Jedni mają lepiej – żyją sobie w luksusowych rezydencjach, jeżdżą sobie samochodami za niewiadomo ile tysięcy/milionów. Drudzy ledwo wiążą koniec z końcem.

Jak to napisał Tomasz Mann "Piekło w istocie nie ma ci nic nowego do zaoferowania - jedynie to do czego mniej lub więcej przywykłeś". W sumie taka prawda. Nasz świat nie jest idealny i raczej nigdy nie będzie, patrząc na te wszystkie antyutopie i utopie, to raczej człowiek optymalnie szczęśliwy może być tylko w stanie, który mamy aktualnie.

Poza tym nasza natura z reguły jest paskudna, ale nie wymyślono jeszcze niczego innego niż „człowiek”, więc raczej żadnej alternatywy nam nie pozostawiono.

Podatki nie są najlepsze. ( Ileż to raz się słyszy te fałszywe obietnice wyborcze? Obniżmy podatki! Ta, jasne. )
Rynek też nie jest najlepszy. ( Od zera do milionera albo na odwrót.)
Demokracja mogłaby być lepsza. ( Jak to bohater narodowy mawiał, rządy większości nie są dobre, bo większość społeczeństwa to idioci. Ale niech ktoś wymyśli coś lepszego.)
Gdyby sprawiedliwość...

Candy[bookLink]201246|Candy[/bookLink]

Candy[bookLink]201246|Candy[/bookLink]

 [bookCover]201246|Candy[/bookCover]