„Jesteś taka jak on. Macie identyczne, obrażalskie charakterki. Dlatego nie możecie ze sobą wytrzymać”, mówiła mama za każdym razem. Dla niej to nie było nic wielkiego. Zwykłe nieporozumienia ojca z córką, pospolite, nienadzwyczajne, łatwo puszczane w niepamięć.
Nieprawda. Nie dla mnie. Nie dla niego. Byliśmy jak dwoje brutalnych, bezlitosnych przeciwników, a walczyliśmy tylko o własną rację, pozostawiając za sobą jedynie zniszczenie zamiatane w pośpiechu pod dywan.
Krzyczałam „Doceń mnie!”, odpowiadał „Nie, wszystko robisz źle”. Krzyczałam „Przecież staram się!”, odpowiadał „Wciąż nie dorastasz mi do pięt”. Krzyczałam „Nie nadajesz się! Nie dorosłeś do tej roli!”, odpowiadał „Zamknij się”. Krzyczałam „Szanuj mnie!”, odpowiadał „Mam to gdzieś”. Szarpaliśmy z obu stron za sznur, który nas łączył, chcąc go zerwać i spalić. Pojedynki przerodziły się w bitwy, a bitwy w wojny. Nieczęsto zawieraliśmy rozejmy. Zdarzały się chwile pokoju, ale z biegiem czasu były coraz krótsze, wymuszone, nieszczere. Nigdy żadne z nas nie powiedziało „przepraszam”. Nie potrafiliśmy rozmawiać. Kamyczek po kamyczku, skała po skale niewidoczna góra żalu, gniewu i pretensji rosła. Ze sznura nie zostały nawet strzępki. To ja powiedziałam „Dość!”. Odcięłam się, aby nie mógł mnie ponownie zranić. Okazałabym słabość, gdybym pozwoliła mu znowu zaistnieć, znowu się wtrącić w porządek mojego świata.
Mieszkamy więc pod jednym dachem po dwóch stronach ściany. Nie walczymy już. Nie odzywamy się. Nie istniejemy dla siebie. Nie widzimy się nawzajem. Nie siedzimy obok siebie. Nie jemy przy jednym stole. Nie zależy mi na nim. Nie mam ojca. Mój ojciec nie ma córki. To tylko to samo nazwisko. To tylko ten sam kolor oczu.
Ludzie pytają „Czy kiedyś było inaczej?”. Odpowiadam „Widzicie tamto zdjęcie? Mężczyznę na łódce z małą, czteroletnią dziewczynką? To było piętnaście lat temu. Wtedy staliśmy po tej samej stronie. Płynęliśmy jedną łódką. Ale pewne sprawy się zmieniły i łódka zatonęła, a my dopłynęliśmy do dwóch przeciwległych brzegów i spieramy się teraz, kto czuje się bardziej rozczarowany tym drugim i komu należy się większe współczucie od świata”.
Nie będzie dobrze. Nie będzie zgody ani wybaczenia, chociaż mama na to liczy. Sądzi, że to przeminie, wystarczy przeczekać. Zawsze przecież wszystko wracało do normy! Ale mur między nami, choć metaforyczny, nie jest fikcją.
Teraz jest prościej – nie musimy na siebie patrzeć. Czuję się lżej. A on? Pewnie też. W końcu mamy te same charaktery.

„Jesteś taka jak on. Macie identyczne, obrażalskie charakterki. Dlatego nie możecie ze sobą wytrzymać”, mówiła mama za każdym razem. Dla niej to nie było nic wielkiego. Zwykłe nieporozumienia ojca z córką, pospolite, nienadzwyczajne, łatwo puszczane w niepamięć.
Nieprawda. Nie dla mnie. Nie dla niego. Byliśmy jak dwoje brutalnych, bezlitosnych przeciwników, a walczyliśmy...

On był bardzo pogodnym i przystojnym młodzieńcem, któremu nic w życiu nie brakowało. Zawsze miał wszystko, czego sobie zapragnął. Zaczęło się dość niewinnie, bowiem od samochodu za kilka kawałków, potem zaś bogaci rodzice kupili mu własny dom, którym obciął pępowinę łączącą go z nimi. W szkole zachowywał się tak samo. Uważał się za ważniejszego od innych, bo podobnież jego korzenie sięgają pierwszych szlachciców Anglii. Jedni go unikali, drudzy podlizywali się, zaś inni utrzymywali znajomość tylko z powodów finansowych.

Ona pochodziła z biednej dzielnicy, w której codziennie ktoś ginął. Wieczorem nie mogła wychodzić z domu, bała się gangów. Wciąż ślęczała nad komputerem pisząc własne opowiadania o dziewczynce, która chce zawojować światem. Jej matka była uzależniona od alkoholu, zaś ojciec dawno wyjechał i już nigdy go nie widziała. Musiała pracować jako kelnerka w pobliskiej restauracji, aby mieć choć na jedzenie. W szkole wszyscy jej unikali. Nie była w gronie najfajniejszych, ani nie ubierała się modnie. Była po prostu nikim.

Zaczęło się niewinnie. On, jakby jej nie zauważył, potrącił ją swoim barkiem, gdy szedł na trening. Szybko pomógł wstać, zebrać książki i

On był bardzo pogodnym i przystojnym młodzieńcem, któremu nic w życiu nie brakowało. Zawsze miał wszystko, czego sobie zapragnął. Zaczęło się dość niewinnie, bowiem od samochodu za kilka kawałków, potem zaś bogaci rodzice kupili mu własny dom, którym obciął pępowinę łączącą go z nimi. W szkole zachowywał się tak samo. Uważał się za ważniejszego od innych, bo podobnież jego...

Grafitowe kłęby burzowych chmur zawisły nad cmentarzem, zupełnie przysłaniając słońce. Zanosiło się na porządną ulewę. Był listopad 1985 roku. Stałem nad grobem Anastazego, mając świadomość, że teraz gdy jego ciało zostało ukryte w trumnie i przysypane dwumetrową warstwą ziemi, już nigdy nie będę miał okazji ujrzeć jego twarzy. Był to mój najlepszy przyjaciel, z którym nigdy się nie spotkałem.
Od maja, aż do października 1984, był on jedyną osobą, z którą miałem jakikolwiek kontakt. Nie licząc personelu szpitala psychiatrycznego. To nie byli ludzie, to bestie, których praca ograniczała się do podawania nafaszerowanych lekami posiłków i krępowania pacjentów kaftanem bezpieczeństwa. Okazjonalnie kąpania swoich podopiecznych, lecz to zdarzało się nadzwyczaj rzadko.
W tamtym czasie borykałem się ze schizofrenią, która była powodem mojego pobytu w szpitalu psychiatrycznym. Spędziłem tam sześć miesięcy, dopóki nie przenieśli mnie do innego ośrodka na drugim końcu Polski. Przez pół roku rezydowałem w ciasnej izolatce, której ściany obklejone były brudnymi, poszarpanymi poduszkami, jakie często widzi się na filmach.
Po kilku dniach dostrzegłem, że jedna z poduszek nieco odkleja się od ściany. Odkryłem, że któryś z poprzednich rezydentów, wydrapał pod nią małą dziurę (do dziś zastanawiam się jakiego narzędzia użył, choć wiem, że prawdopodobnie były to jego własne paznokcie). Prawdopodobnie służyła do przemytu zakazanych w szpitalu przedmiotów. To mało istotne. Ważne jest natomiast to, że owa szczelina pozwoliła mi poznać mojego sąsiada: Anastazego. Jak się zapewne domyślacie, bardzo zżyliśmy się z sobą, rozmawialiśmy codziennie po kilka godzin. Zostaliśmy najlepszymi przyjaciółmi.
Jednak z czasem zostaliśmy rozdzieleni, jak już pisałem, przeniesiono mnie i kontakt się urwał. Mimo to pamiętaliśmy o sobie. Cholera! Myślę, że takie spotkania pamięta się do końca życia. Oczywiście, gdy już odpuściłem placówkę, do której mnie przenieśli, szukałem go, a jak wszyscy wiemy: kto szuka ten znajdzie. Więc znalazłem. Jego grób znajdował się na cmentarzu niedaleko ośrodka psychiatrycznego w Wejherowie. Od jego matki dowiedziałem się, że powodem śmierci było samobójstwo, podciął sobie żyły. Zrobił to za pomocą noża, który prawdopodobnie przemycił dla niego, jego nowy sąsiad. Złamał daną mi przysięgę...
Do dziś nienawidzę go za to, ale równocześnie kocham go całym sobą, za to kim dla mnie był, jak bardzo mi pomógł. Wypełniał samotność, której teraz wypełnić już nie potrafię.

Grafitowe kłęby burzowych chmur zawisły nad cmentarzem, zupełnie przysłaniając słońce. Zanosiło się na porządną ulewę. Był listopad 1985 roku. Stałem nad grobem Anastazego, mając świadomość, że teraz gdy jego ciało zostało ukryte w trumnie i przysypane dwumetrową warstwą ziemi, już nigdy nie będę miał okazji ujrzeć jego twarzy. Był to mój najlepszy przyjaciel, z którym...

I nastał w końcu czas, że życie całkowicie zniknęło z powierzchni Ziemi. Olbrzymie skażenia po licznych katastrofach zmusiły ocalałych do rozbudowania cywilizacji głęboko pod ziemią. Tak zaczęły powstawać nowe miasta. Życie toczyło się w miarę spokojnie przez wiele lat. Do czasu… W końcu zaczęły wybuchać zamieszki między ludźmi poszczególnych podziemnych grodów. Zaczęły powstawać wysokie mury, oddzielające miasta, ludzie byli coraz bardziej wrogo nastawieni, zaczęły się w nich odzywać najprymitywniejsze instynkty. Wojna, wyjątkowo zaciekła, wybuchła między miastami Gordox i Madox. Na porządku dziennym stawały się tu najazdy, mordy, rozboje, kradzieże broni i pożywienia, podpalenia … Nienawiść aż kipiała…

On – młody, przystojny brunet o imieniu Max, zamieszkujący Madox. Ona- Margo- dziewczyna wywodząca się z wrogiego Gordox. Młodzi znali się od dzieciństwa, oboje przyszli na świat już w podziemiach. Niestety, rodzina chłopaka właściwie od pokoleń była skłócona z krewnymi Margo, której ojciec był przywódcą miasta. Wiele lat temu rodzina Maxa wyemigrowała do jeszcze wtedy neutralnego Madox, gdzie jego ojciec szybko objął dowodzenie. Młodzi jednak, nie zważając na nienawiść oraz toczącą się wojnę, chcieli za wszelką cenę być razem. Wiedzieli, jak wściekną się ojcowie obojga, dlatego długi czas spotykali się potajemnie. Sekretne schadzki w końcu jednak wyszły na jaw…
- Synu, zapomnij o niej, Ty i ona żyjecie po dwóch stronach muru, a jest on tak ogromny, że nigdy go nie przeskoczycie ani nie ominiecie! Pamiętaj o obowiązującym prawie! Kto spoufali się z kimkolwiek z naszych wrogów, zostanie skazany na wygnanie, a nawet na śmierć! Nawet jeśli miałbyś to być Ty… - zagroził władca Madox’u.
Podobny stosunek do zaistniałej sytuacji miał ojciec Margo.
- Nasza miłość zniszczy te mury – krzyknął Max, a słowa te były ostatnimi, jakie ojciec usłyszał z ust syna .

Tej samej nocy para potajemnie uciekła, każde ze swojego miasta. Trzymając się za ręce, z uśmiechem na twarzy poszli w nieznane.
Nagle usłyszeli przeraźliwy huk. To wybuch, który zniszczył mury miasta Madox…
Młodzi obejrzeli się za siebie. Przystanęli na chwilę, po czym udali się w dalszą wędrówkę. A gdzieś w oddali echem rozbrzmiewały słowa utworu, pozostałości po minionej epoce:

Runął już ostatni mur między nami
Nie mówmy ani słowa
Bo tego się nie da powiedzieć słowami,
Nie dzieli nas nic…
Nie dzieli nas nic…

I nastał w końcu czas, że życie całkowicie zniknęło z powierzchni Ziemi. Olbrzymie skażenia po licznych katastrofach zmusiły ocalałych do rozbudowania cywilizacji głęboko pod ziemią. Tak zaczęły powstawać nowe miasta. Życie toczyło się w miarę spokojnie przez wiele lat. Do czasu… W końcu zaczęły wybuchać zamieszki między ludźmi poszczególnych podziemnych grodów. Zaczęły...

Zatrzymała ostrze tuż przy jego szyi.
-Nie możesz tego zrobić!
-Ależ owszem, że mogę! Powiem więcej, ty mi pomożesz!
-Ale ja taka nie jestem! Ja go kocham, a ty jesteś z innego świata, tam nie ma miłości.
Zaczęła bezsilnie płakać. Już chciała odsunął dłoń od jego szyi, gdy ta druga ją powstrzymała.
-Dlaczego ty mi to robisz?
-Tobie? - Ta druga zaczęła się histerycznie śmiać, ten odgłos rozchodził się po głowie Izy echem.
-Proszę Cię...
-Nie! Ty żyjesz tam, wśród tych niegodziwych ludzi! Musisz za mnie ich ukarać! Ty będziesz moją ręką sprawiedliwości, moja moc nie sięga do tego świata.
Iza nachyliła się nad dobrze znanym jej mężczyzną. Spojrzała mu prosto w oczy, złożyła ostatni pocałunek na jego pełnych wargach i jednym płynnym ruchem poderżnęła mu gardło. Ostatnie co zdążył zrobić to wysłać jej błagalne spojrzenie pełne miłości i żalu.
-Brawo siostro, zrobiłaś to! - Ta druga zaczęła szaleć z radości i bić jej brawo.
-Ja go kochałam. - Iza osunęła się na ziemię i zaczęła płakać. Przytrzymując się za głowę zaczęła histerycznie krzyczeć.
Iza, chora psychicznie dziewczyna (czy może już potwór? ) o osobowości składającej się z dwóch dziewczyn, tak różnych od siebie. Dzieli je gruby mur, ta lepsza jest w świecie realnym, a druga, ciemna strona mieszka w jej psychice.

Zatrzymała ostrze tuż przy jego szyi.
-Nie możesz tego zrobić!
-Ależ owszem, że mogę! Powiem więcej, ty mi pomożesz!
-Ale ja taka nie jestem! Ja go kocham, a ty jesteś z innego świata, tam nie ma miłości.
Zaczęła bezsilnie płakać. Już chciała odsunął dłoń od jego szyi, gdy ta druga ją powstrzymała.
-Dlaczego ty mi to robisz?
-Tobie? - Ta druga zaczęła się histerycznie...

Mur był koloru niebiańskiego błękitu. Zdradziecki w swej prostocie i w swoim pięknie. Swoista niewidzialna bariera między życiem a śmiercią.
Mur miał też kolor smutnego szafiru. Kolor zależał od perspektywy. Uniesiona głowa – niebieski. Opuszczona głowa – szafirowy.
Czasami obraz muru zamazywał się. Były to niezwykłe momenty, kiedy łzy po jednej i po drugiej stronie płynęły jednocześnie; jednym rytmem, jednym potokiem, jednym bólem. Takie chwile były świętem, a wraz z nimi na murze pojawiały się prawie niewidoczne rysy.
Żywa oddychała. Umarła nie była nawet pewna czy posiada ciało. Potrafiła jedynie patrzeć i czasem płakać razem z Żywą. Żadna z nich nie była pewna kiedy powstał mur. Kto był jego autorem. Kto skazał je na rozłąkę i bycie po dwóch różnych stronach tego czegoś.
Z Żywą na ten temat rozmawiał jeden facet w czarnej sukience. Kazał nazywać siebie Księdzem i tłumaczył Żywej, to co w swej materii niewytłumaczalne. Umarła przeszła na drugą stronę muru. Tyle. Wezwał ją Pan, a na wezwanie Pana nie można nie odpowiedzieć. Ale kim jest ów Pan, tego już Ksiądz nie wyjaśnił. Mimo to Żywa i tak obwiniała Pana o wszystko. I o stworzenie muru. Kogoś musiała, nawet jeśli nie miała to być prawda.
Umarła spotkała Pana. Stanęła przed Jego obliczem i powiedziała, że czuje się oszukana. Czemu pozwolił poznać jej Żywą, a potem tak szybko wezwał do siebie? Czemu pozwolił poznać jej tamtą stronę muru, skoro miała spędzić tam zaledwie chwilę? Była, pokochała, chciała zostać. Pan nie pozwolił. I już nie pozwoli wrócić. Jedyne czego nie zabronił to od czasu do czasu patrzeć na Żywą. Ona też niedługo miała odpowiedzieć na wezwanie i przejść na drugą stronę. Mur powoli zaczął pękać. W chwilach gdy płakały razem.
Umarła chciała zniszczyć mur. Ale takiego aktu destrukcji nie potrafił dokonać nawet Upadły Anioł, który uparcie uważał się za silniejszego od Pana. Upadłego Anioła Umarła nie spotkała. Jedynie w przerwach między płaczem nieświadomie słuchała Pana i historii Upadłego Anioła. Po tej opowieści zrozumiała, że to nie Pan jest winny. Chciała przekazać to Żywej, która mówiła o Panu najgorsze rzeczy. Po stronie muru, gdzie była Umarła, wszystko doskonale było słychać. Ale Pan tylko uśmiechał się wyrozumiale. Po tamtej stronie muru nie było idealnie. Frustracja Żywej była zrozumiała. I w pełni do zaakceptowania. Gdyby tylko można było znieść mur…
Ale Pan doskonale wiedział, że mur był potrzebny, nawet jeśli stanowił źródło bólu. To w bólu miało dokonać się Zbawienie.

Mur był koloru niebiańskiego błękitu. Zdradziecki w swej prostocie i w swoim pięknie. Swoista niewidzialna bariera między życiem a śmiercią.
Mur miał też kolor smutnego szafiru. Kolor zależał od perspektywy. Uniesiona głowa – niebieski. Opuszczona głowa – szafirowy.
Czasami obraz muru zamazywał się. Były to niezwykłe momenty, kiedy łzy po jednej i po drugiej stronie...

Przystojny blondyn o błękitnych oczach uśmiechnął się do mnie. W czasie spaceru trwającego ponad godzinę, poznałam historię życia Piotra. Współczułam mu śmierci żony i podziwiałam za rolę samodzielnego wychowywania córki. Nazajutrz odwiedziłam go w mieszkaniu. Panował w nim przyjazny, ciepły klimat. Zdjęcia rodzinne zdobiły ściany oraz komodę. Zwracały uwagę rzeźby kotów, perski dywan i czarno-białe zdjęcie żony na komodzie w salonie.
- Czego się napijesz? Proponuję czeskie wino. Ostatnio byłem w Czechach na wycieczce motorowej z kolegami – oznajmił.
- Jasne. Często wyjeżdżasz? – spytałam zaciekawiona.
- Za granicę rzadko, ale jeśli chcesz to zabiorę cię na przejażdżkę po mieście – zaproponował z urzekającym uśmiechem.
Kolejna randka zaczęła od szalonej jazdy. Czułam pęd wiatru na skórze. Na zakręcie przestraszyłam się wywrotki, ale po chwili czułam się lekko jak motyl.
Spodziewałam się poznać małego, słodkiego aniołka ze złotymi loczkami, a w domu Piotra czekała dziewczynka mojego wzrostu o poważnym wyrazie twarzy. Drugi szok nastąpił wieczorem. Piotr wyjął z szafki świece, ustawił je przed zdjęciem żony, po czym ceremonialnie zapalił.
Następnego dnia piliśmy wino na kanapie w salonie. W tle płynęła muzyka i panował półmrok. Pogłaskał mnie czule po dłoni, i po chwili całowaliśmy się długo i namiętnie, dopóki nie przerwał słowami:
- Napełnię kieliszki.
Zanim przyniósł wino, zapalił świeczki przy fotografii. W pobliżu zdjęcia stał wazon ze świeżymi kwiatami, ale moją uwagę przykuło mroczne spojrzenie kobiety. Poczułam się nieswojo, cały klimat wieczoru ulotnił się. Piotr zaproponował przejście do sypialni. W skromnym pokoiku, na miękkim posłaniu poczułam się bezpiecznie w ramionach ukochanego, dopóki kobieta-duch nie wlepiła we mnie ciemnych oczu z fotografii stojącej na półce nad stolikiem.
Nazajutrz powiedział, że wyjeżdża na dwa dni na Litwę, a ja próbowałam powiedzieć mu, że jego żona nawiedza mnie w snach. Pocałunkiem uwięził niewypowiedziane słowa. Obiecałam tylko, że gdy wyjedzie, zajrzę do jego córki.
Zza granicy wysłał do mnie wiadomość z pozdrowieniami. Odpisałam, że nie spodobał mi się jego wyjazd i może nie wracać, pomijając prawdziwy powód zerwania. Nie sądziłam, że cokolwiek nas rozdzieli. Dziecko czy też różnica wieku nie były dla mnie problemem. Przeszkodą do stworzenia rodziny była kobieta-duch. Wszechobecny wizerunek jej wytworzył mur między nami, który rozdzielił nas na zawsze.

Przystojny blondyn o błękitnych oczach uśmiechnął się do mnie. W czasie spaceru trwającego ponad godzinę, poznałam historię życia Piotra. Współczułam mu śmierci żony i podziwiałam za rolę samodzielnego wychowywania córki. Nazajutrz odwiedziłam go w mieszkaniu. Panował w nim przyjazny, ciepły klimat. Zdjęcia rodzinne zdobiły ściany oraz komodę. Zwracały uwagę rzeźby kotów,...

Sima Ming spokojnym i harmonijnym krokiem podążał górską dróżką, podziwiając przy tym malowniczy majestat natury. Czynił tak zawsze przed medytacją, będącą dla niego przygotowaniem duchowym i mentalnym do treningu, kiedy to jego umysł i ciało łączyły się w syntezie. Dotarłszy do szczytu góry, usiadł po turecku na niewielkim drewnianym podeście, po czym ostatecznie uspokoił swoje myśli. Czuł się już gotów… Kiedy wstał, nie przystąpił zgodnie ze swoim wieloletnim zwyczajem do ćwiczeń. Wiedział, że jutro czeka go ciężka przeprawa, prawdopodobnie najbardziej wymagający ze wszystkich dotychczas odbytych pojedynków. Musiał być wypoczęty. Świadomy tego, iż konieczność jego postanowień jest niepodważalna, ruszył przed siebie, równie spokojnym krokiem co wcześniej. Celem wędrówki był dom matki, która wciąż nie mogła się pogodzić z możliwością śmierci jednego z synów.
W tym samym czasie, nieopodal ścieżki, którą podążał Sima Ming, wieloletni przyjaciel rodziny, Deng Xun, opuszczał zrozpaczoną Jiang Mo. Niestety, nie udało mu się jej podnieść na duchu.
- Obawiam się, że ich starcie jest nieuniknione. Klany Milczącego Wzgórza i Przyczajonego Tygrysa zwaśnione są już od ponad dekady. Wu wciąż nawołuję Minga do bezpośredniej konfrontacji. Nie masz na to wpływu, moja droga. Odwiedzę cię jeszcze jutro. Do zobaczenia. – pożegnał się starzec.
Po jego odejściu nieszczęśliwa matka rozpoczęła żarliwe modlitwy. Miała nadzieję, że dzień, w którym jej synowie stoczą krwawą batalie na śmierć i życie, nigdy nie nadejdzie.
Deng Xun miał jednak racje, to było nieuchronne. Ów chwila w końcu nadeszła.
Pod murami świątyni zebrał się tłum gapiów, oczekujących werdyktu. Większość stawiała na Simę Wu, gdyż uchodził on za najbrutalniej walczącego wojownika ostatnich lat, owiany był złą sławą. W środku zgromadzili się wszyscy adepci oraz przedstawiciele skonfliktowanych ze sobą klanów. Cały pojedynek nadzorował czcigodny Mengzi Wei-shan, wraz z najzdolniejszymi podopiecznymi. Człowiek ten był lokalną legendą, a jego klan Szalonego Krzyku cieszył się poważaniem wszystkich innych. Miał on pod swoim wpływem cały region, który od wielu lat reprezentował. Dlatego też, to od niego oczekiwano wydania zgody na bratobójczy pojedynek.
W sali głównej zaległa cisza. Bracia wyszli na środek. Spojrzeli na Mengzi Wei-shana, po czym ten delikatnie skinął im głową. Oboje doskonale wiedzieli, że ktoś tego dnia umrze. Stanęli naprzeciwko siebie i przyjęli pozycje walki, walki na śmierć i życie.

Fantomas

Sima Ming spokojnym i harmonijnym krokiem podążał górską dróżką, podziwiając przy tym malowniczy majestat natury. Czynił tak zawsze przed medytacją, będącą dla niego przygotowaniem duchowym i mentalnym do treningu, kiedy to jego umysł i ciało łączyły się w syntezie. Dotarłszy do szczytu góry, usiadł po turecku na niewielkim drewnianym podeście, po czym ostatecznie...

Jest pacjentem oddziału psychiatrycznego. Pomiędzy nim, a światem zewnętrznym jest mur, który wydaje mu się nie do przebicia. Jego świat to teraz biała cela, z białymi ścianami, białym łóżkiem i szafką. Nie lubi jej, często wygląda przez zakratowane okno na park. Dni ciągną się jak makaron, każdy taki sam. Rano przychodzi pielęgniarka, przynosi mu śniadanie, prawie zawsze kanapki z serem i herbata. Później ma różne zajęcia rekreacyjne, obiad, czas wolny i kolacja. Przechadza się często po korytarzu i widząc innych pacjentów, myśli:- Może nie jest ze mną tak źle. W pokoju obok mieszka prawdziwa wariatka, jest agresywna i nadpobudliwa, krzyczy całymi dniami i biega po korytarzu, szczerzy zęby i mówi sama do siebie. Dalej mieszka pacjent, który ma pomieszane zmysły i wyzywa pielęgniarki od k....Krzyczy też , że ktoś zjada mu serki z kanapek i jak znajdzie złodzieja to wydziobie mu oczy . Można by jeszcze długo wymieniać...Nie lubi tych ludzi i tego miejsca, ale lekarze nie chcą go wypuścić, martwią się, że jest za wcześnie i choroba zaatakuje ze zdwojoną siłą. Często wraca myślami do tego jak żył dawniej , zanim zaczął mieć problemy ...Nie wytrzymał wojny o spadek ze swoją rodziną, ich gierek i podchodów, żeby go zniszczyć. To przez nich został wrakiem...Zrobili z niego swojego niewolnika i wykończyli psychicznie. Ma brata i siostrę, ale oni nienawidzą jego i siebie nawzajem. Brat wyzywa siostrę od grubych macior i często pijany mówi do ich matki: Mamooo, ona jest rozlazła, czy ty wiesz, że ona jest roozlazła? Matka nie potrafiła położyć temu kres, bo brat robił jej pranie mózgu: mamoo, czy ty wiesz, że on jest nienormalny? Czy wiesz, że on kładzie na kanapkę trzydzieści kropelek ketchupu? Bratowa szeptała bratu do ucha: mnie na nic nie stać, ja nie mogę być najgorsza... Jeszcze trochę i go wypuszczą . Zapomni o wszystkim , ostatni raz spojrzy na białe mury szpitala . Będzie żył jak inni ludzie , będzie chodził do kina , na spacery , może nawet znajdzie pracę . Zacznie sam podejmować decyzje . Zniknie mur pomiędzy nim a innymi ludźmi .

Jest pacjentem oddziału psychiatrycznego. Pomiędzy nim, a światem zewnętrznym jest mur, który wydaje mu się nie do przebicia. Jego świat to teraz biała cela, z białymi ścianami, białym łóżkiem i szafką. Nie lubi jej, często wygląda przez zakratowane okno na park. Dni ciągną się jak makaron, każdy taki sam. Rano przychodzi pielęgniarka, przynosi mu śniadanie, prawie zawsze...

„Adam i Ewa z Gandawskiego Ołtarza”
Zanurzeni w łonie Wszechświata - gdzie wszystko było niczym – spali obok siebie spokojnie, bezświadomie, bez imienia, bez wzajemnego pociągu i przeciągu, bez szczęścia i nieszczęścia, i widoków na raj.
Aż nabrał kształtu kształt i wypełniła się treść, i tchnieniem Ktoś odciął ich od pępowiny Nicości. Nadał imiona, zobaczył dusze odbite w kolorach oczu i wsłuchał się w symfonię kurczących się serc. I nastał poranek …
I zobaczyli raj. I w czystym źródle oczu on zobaczył ją. Ona zobaczyła jego. Rozdzwoniły się dzwonki na niebieskiej łące, tęcza wymalowała uśmiech od ucha do ucha, szare myszki łapkami zakryły czerwone policzki, kiedy ona i on poznawali siebie. Poznawali siebie nawzajem w raju jak z widokówki, w wakacje od świadomości, w szczęściu, w pociągu, bez spokoju, bez słów, bezustannie śpiąc i budząc się w sobie choć obok siebie. I nastał wieczór …
I zobaczyli, że są drogi w przeciwnych kierunkach. Odkryli skróty wiodące na kraj świata, za cenę kilku zdeptanych stokrotek. Usiedli na rozstaju. I nastała noc …
Zasnęli na krańcu własnych światów ze wspólną różnicą zdań i sumą różnych snów.
Obudzili się w pokoju, bez widoku na raj. Ona brzemienna, z figą zamiast połówki pomarańczy. On z wolnością we włosach, w zrezygnowanym ciele, przytrzaśnięty jak lew w klatce. Zamknięci w sarkofagach wspólnych obcych ścian – jak dwie niebalsamowane mumie, żeby na przyszłość nie ocalić tego co dziś.
I chociaż ona dla innego jeszcze piękna, i chociaż on dla innej rozpromienia oczy, rozpala serce i gołą ręką zrywa gwiazdkę z nieba – to pamiętają raj i stokrotki białe pamiętają, które rodzili stopami tańcząc razem w tym samym kierunku. Pamiętają, chociaż próbują zamknąć pamięć na siedem spustów i odgrodzić ja od my nowym zapachem, smakiem i szczęściem.
Nabierze jednak kształtu dzień, kiedy Ktoś tchnienie odetnie od myśli. On lub ona zaśnie i obudzi się na rozstaju dróg, w miejscu gdzie rosną ich wspólne stokrotki. Wyśle wtedy – on lub ona - pocztówkę z widokiem na raj i napisze: „Czekam na Ciebie w pokoju bez ścian. Dzwonią dzwonki, pachną stokrotki, a myszy … no cóż, zakrywają czerwone policzki na samą myśl o tym, co je czeka”.
… Tak sobie myślała staruszka, nie za bardzo zębuszka – siedząc przed ołtarzem, niekoniecznie z Gandawy. Tymczasem staruszek, od tej babci z pary, mruczał coś pod nosem: „Jestem jeszcze jary. Nie dam się prowadzić jak pies na łańcuchu. Będę fikał koziołki póki pary stanie w brzuchu”.

„Adam i Ewa z Gandawskiego Ołtarza”
Zanurzeni w łonie Wszechświata - gdzie wszystko było niczym – spali obok siebie spokojnie, bezświadomie, bez imienia, bez wzajemnego pociągu i przeciągu, bez szczęścia i nieszczęścia, i widoków na raj.
Aż nabrał kształtu kształt i wypełniła się treść, i tchnieniem Ktoś odciął ich od pępowiny Nicości. Nadał imiona, zobaczył dusze odbite...