Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

Muszę cofnąć się o 5 lat...
Szkoła organizowała wycieczkę w Tatry, więc jako pierwszy zapisałem się na listę. Ogarnęła mnie ekscytacja, nie mogłem się doczekać, żeby zobaczyć coś, co dotychczas było mi obce. Znałem góry jedynie z książek i filmów przyrodniczych, lecz nigdy nie widziałem ich na własne oczy. Z dnia na dzień żyłem w wielkim napięciu, nie mogłem spać i wciąż marzyłem o niesamowitych widokach.

4 lata i 8 miesięcy...
Mama obudziła mnie o 5:30. Nie było to dla mnie przeszkodą, czułem jak krew tętni w moich żyłach, a rozum błądzi wśród myśli. Pożegnałem się z wszystkimi domownikami, a tata zawiózł mnie pod szkołę, skąd mieliśmy wyjeżdżać. "Bądź grzeczny."- powiedział, a ja skinąłem porozumiewawczo.

4 lata, 8 miesięcy, godzina 8:00...
Po autobusie krążyły precelki, żelki i chipsy, a wszyscy opróżniali swoje prowianty. Siedziałem z moim najlepszym przyjacielem, Bartkiem. Rozmawialiśmy na wszystkie możliwe tematy, omijając oczywiście sprawę szkoły. Ekscytacja rosła we mnie z każdym kilometrem niczym kiełkujący bambus.

4 lata, 8 miesięcy, godzina 13:00, tydzień 1...
Urzekły mnie widoki zza okna. Nie mogłem uwierzyć w to, co widzę. Zresztą taka była reakcja każdego, kto właśnie teraz nie jadł żelków. Na drugi dzień po dojeździe do Zakopanego mieliśmy wejść na Morskie Oko!

4 lata, 7 miesięcy, godzina 15:00, tydzień 2, dom...
Usłyszałem pukanie do drzwi, lecz nie mogłem otworzyć. Gips na lewej nodze strasznie mi ciążył. Z wielkim trudem stąpałem, więc jedynym wyjściem było chodzenie na czworakach.
- Ania, Bartek, Patryk, Weronika!- wykrzyczałem.- Co wy tu robicie?
- Przyszliśmy zobaczyć naszego nieszczęśnika.- powiedziała Ania.
- Ech... chwila nieuwagi i noga sama zsunęła mi się z kamiennej trasy.- bąknąłem.

5 lat temu...
Przyjaciele przychodzili do mnie codziennie przez miesiąc, uczyli mnie i pocieszali przez długie godziny. Potrzebne mi było wsparcie nie tyle od rodziny, co od przyjaciół, którego dostawałem pod dostatkiem.

Muszę cofnąć się o 5 lat...
Szkoła organizowała wycieczkę w Tatry, więc jako pierwszy zapisałem się na listę. Ogarnęła mnie ekscytacja, nie mogłem się doczekać, żeby zobaczyć coś, co dotychczas było mi obce. Znałem góry jedynie z książek i filmów przyrodniczych, lecz nigdy nie widziałem ich na własne oczy. Z dnia na dzień żyłem w wielkim napięciu, nie mogłem spać i wciąż...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Kiedy miałam 17 lat bardzo mocno przeżyłam zawód miłosny, z którego otrząsnąć się nie mogłam przez kolejne miesiące. Zachowywałam się jak nieumarła, niewiele kontaktowałam, a na najmniejszą wzmiankę o moim byłym ukochanym reagowałam niezwykle emocjonalnie. Czułam bezsens tej sytuacji i wstyd, że tak jest, jednak byłam bezsilna i nie potrafiłam zrobić nic, żeby to zakończyć. Miałam wtedy przy sobie wiele osób i muszę przyznać, że ta sytuacja, trudna dla mnie, pozwoliła mi oddzielić wreszcie przyjaciół od zwykłych znajomych. Były osoby, które miesiącami głaskały mnie po głowie i powtarzały, że będzie dobrze, że coś się zmieni, że on jest gnojkiem. W moim bliskim gronie niemal każda koleżanka przyjmowała taką postawę. Tylko jedna – do tej pory niezbyt przeze mnie lubiana za względu na duże różnice naszych charakterów – poświęciła wiele swojego czasu na rozmowy ze mną. W czasie gdy ja wciąż próbowałam uporać się sama ze sobą, zbliżyłyśmy się niesamowicie. Obdarzyła mnie wielkim zaufaniem. Zamiast kazać mi kogoś sobie znaleźć, podkreślała, jak wartościowa jestem sama w sobie. I ostatecznie tylko ona jedna miała odwagę powiedzieć: „Kaś, rusz tyłek, przestań marnować swoje życie”. Podziałało. Dzięki jej pomocy zamiast żalu i zniechęcenia wyniosłam z tamtej sytuacji wiele życiowej mądrości, nie tylko jeśli chodzi o poczucie własnej wartości i związki, ale także w sprawach przyjaźni. Zobaczyłam, że nawet z kimś o pozornie sprzecznym charakterze można dogadać się naprawdę dobrze, jeśli tylko obie strony wykażą wystarczająco dużo chęci i empatii. Przyjaźnimy się do dziś i naprawdę nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej.

Kiedy miałam 17 lat bardzo mocno przeżyłam zawód miłosny, z którego otrząsnąć się nie mogłam przez kolejne miesiące. Zachowywałam się jak nieumarła, niewiele kontaktowałam, a na najmniejszą wzmiankę o moim byłym ukochanym reagowałam niezwykle emocjonalnie. Czułam bezsens tej sytuacji i wstyd, że tak jest, jednak byłam bezsilna i nie potrafiłam zrobić nic, żeby to zakończyć....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Ludzie mówią, że jeżeli ma się tylko piętnaście lat nie można znać życia. Niestety, właśnie jestem taką nastolatką, a mam na swoim koncie wiele głupstw i trudnych sytuacji. Na całe szczęście trzy lata temu w moim krótkim żywocie pojawiła się Emilia, jedyna osoba którą mogę śmiało nazwać przyjacielem. Zawsze jest przy mnie. Zawsze mi pomaga.
Jest jeden minus - mieszka 300 km ode mnie.

Miałam wiele problemów w domu. Chora mama, tata za granicą, prześladowanie w szkole. I samotna ja - jedynaczka. Nie radziłam sobie z tym. Byłam zdesperowana do tego stopnia, że zaczęłam się regularnie samookaleczać. O wszystkich moich problemach mówiłam Emilii. Ona w cowieczornej rozmowie pocieszała mnie, wspierała na duchu, mówiła, że bedzie dobrze. Dawała mi nadzieję.
Któregoś wieczoru było tak źle, że byłam gotowa skończyć to wszytko. Powiedziałam o tym Emilce. Ona nic nie odpowiedziała i rozłączyła sie. Była pewna, że po prostu miała mnie już dojść.
Następnego dnia spałam do późna, aż mama obudziła mnie, mówiąc, że mam gościa.
Tym gościem była Emilka.Przyjechała do mnie. Wsiadła w pociąg i po prostu przyjechała, żeby być ze mną. Żebym wiedziała, że zawsze będzie ze mną, że ktoś mnie kocha, że mam przyjaciółkę.
Od tamtego czasu jestem 'czysta' i moje życie, zaczęło się układać :)

Ludzie mówią, że jeżeli ma się tylko piętnaście lat nie można znać życia. Niestety, właśnie jestem taką nastolatką, a mam na swoim koncie wiele głupstw i trudnych sytuacji. Na całe szczęście trzy lata temu w moim krótkim żywocie pojawiła się Emilia, jedyna osoba którą mogę śmiało nazwać przyjacielem. Zawsze jest przy mnie. Zawsze mi pomaga.
Jest jeden minus - mieszka 300 km...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Pół roku temu było lato, a mój świat walił się w gruzy. Moja mama; silna, niezłomna mama, która nigdy wcześniej nie uroniła nawet łzy, rozpadała się na kawałki, jak niedokładnie złożona budowla z klocków lego.
Trzeba powtarzać i trzeba zrozumieć, że rak to wyrok nie tylko dla osoby na tę chorobę cierpiącej. To wyrok dla wszystkich, którzy ją kochają. To moment, który dzieli życie na pół; jest tylko przed i po, i nie pamięta się, jak mogło się kiedyś żyć. Szesnaście lat i nagle to ty musisz być silna. I nagle- znienacka, bez żadnej zapowiedzi- budzisz się w nocy i idziesz pocieszać mamę, która prosi cię, żebyś pomogła tacie wychować twoich młodszych braci, kiedy ona umrze. Szesnaście lat, siedzisz w szkole i twojej mamie wycinają pierś na stole operacyjnym. Szesnaście lat i wypadają jej włosy. Szesnaście lat i ona nie może wstać z łóżka.
To nie jest proste, to nie jest łatwe i co najważniejsze- to nie jest sprawiedliwe. To coś, co nosisz ze sobie wszędzie i zawsze, co jest twoim wiernym kompanem, twoim cieniem. Ta świadomość. Ta niepewność. I ta przerażająca myśl, że ucieka ci czas.
Tak bardzo potrzebowałam wtedy przyjaciela.
Nie miałam nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić i nikogo, komu mogłabym się wypłakać. Nikogo, kto by mnie zrozumiał. Zamiast tego słyszałam od babci, że jestem nieczuła i bez serca, bo nie płaczę, bo zmuszam mamę do rozmowy, do życia, do wyjazdu na wakacje. Z później wyję w poduszkę, kiedy nikt mnie nie słyszy.
Chciałabym mieć przyjaciela, który by wtedy przy mnie był. Który pozwoliłby mi wygłaszać monologi urywanym głosem i choć raz nie być silną, a słabą. Który byłby moją skałą, bo bardzo mi była potrzebna. Może gdybym miała przy sobie taką osobę, nie zrobiłabym się tak zgorzkniała i złamana w środku. I tak napięta, czekająca na dzień, w którym coś sprawi, że pęknę i załamię się pod ciężarem wszystkiego, co za sobą wciąż noszę.
Przyjaciele, to ludzie, którym oddajesz połowę duszy; połowę problemów i połowę radości. I oni biorą to wszystko na siebie.
Przyjaciele są cenniejsi od złota; jeśli ich macie, nie wypuśćcie ich z rąk.

Pół roku temu było lato, a mój świat walił się w gruzy. Moja mama; silna, niezłomna mama, która nigdy wcześniej nie uroniła nawet łzy, rozpadała się na kawałki, jak niedokładnie złożona budowla z klocków lego.
Trzeba powtarzać i trzeba zrozumieć, że rak to wyrok nie tylko dla osoby na tę chorobę cierpiącej. To wyrok dla wszystkich, którzy ją kochają. To moment, który...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Każdy pamięta dzień swojej 18-stki, ja pamiętam go szczególnie. Z natury jestem dość emocjonalną osobą, więc od rana czułam smutek związany z zakończeniem pewnego rozdziału mojego życia. Wieczorem miała się odbyć moja impreza na którą zaprosiłam wielu znajomych. Jako osoba ambitna lecz często przeceniająca swoje możliwości postanowiłam upiec tort. Moje przyjaciółki postanowiły mi pomóc, wesprzeć mnie nie tylko kulinarnie ale i duchowo. Pieczenie tortu było wyjątkowo udaną zabawą, jednak podczas przekładania go na podstawkę tort oklapł. Było już o wiele za późno by robić go jeszcze raz, był to cios prosto w moje ambicje. Pomyślałam wtedy, że tak wyglądało właśnie moje życie, było jedną wielką klapą. Załamałam się i straciłam resztki ochoty na zabawę. Moje przyjaciółki okazały się niezastąpione, pomogły mi wszystko naprawić, pocieszyły mnie, przypomniały mi po co tak naprawdę żyjemy, przypomniały mi ogień który kiedyś płonął w moim sercu, przypomniały mi dlaczego przy mnie są i dlaczego zawszę będą. Nasz tort mimo oklapnięcia po ich słowach stał się wyjątkowy. Były przy mnie do końca wieczoru, pomagając mi przypinać dekorację, pilnowały mnie i moje samopoczucie. Wiem, że dla wielu osób ta historia nie jest wyjątkowa, przebija przez nią pewna egoistyczność, i chęć bycia w centru uwagi. Jednak to chyba na tym opiera się przyjaźń, że kiedy mamy takie gorsze dni to przyjaciele nas nie krytykują, po prostu są i dodają nam otuchy, bo wiedzą, że jeśli ten dzień przyjdzie do nich oni będą mogli liczyć na nas. Dodam, że moja impreza była taka jaką sobie wymarzyłam, nie idealna ale z przyjaciółmi. Gdyby ktoś pytał - tort smakował wyśmienicie.

Każdy pamięta dzień swojej 18-stki, ja pamiętam go szczególnie. Z natury jestem dość emocjonalną osobą, więc od rana czułam smutek związany z zakończeniem pewnego rozdziału mojego życia. Wieczorem miała się odbyć moja impreza na którą zaprosiłam wielu znajomych. Jako osoba ambitna lecz często przeceniająca swoje możliwości postanowiłam upiec tort. Moje przyjaciółki...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Mówią, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Ja chociaż byłam i jestem prawie w każdym sensie "biedna" nigdy nie dostąpiłam tego szczęścia, by mieć prawdziwych przyjaciół. Zapytacie pewnie, kim dla mnie jest prawdziwy przyjaciel? Myślę, że nie mam wygórowanych wymagań. Prawdziwy przyjaciel to ktoś, kto akceptuje Cię takiego jakim jesteś i potrafi zauważyć kiedy jesteś w okropnym dołku i za wszelką cenę stara się pomóc, a nie opuszcza Cię przez to, że nie zawsze masz czas żeby się spotkać osobiście i dlatego, że mówisz wprost, co Ci przeszkadza i rani. Ja, jak kiedyś myślałam, miałam przyjaciółki. Wydawało mi się, że są moimi siostrami, że zawsze mogę na nich polegać. Nauczyłam się radzić sobie z życiem sama. Ale by poradzić sobie ze śmiercią, potrzebowałam przyjaciół. W klasie maturalnej moje życie wydawało się dla mnie piekłem, nie mogłam go już dłużej znieść nie dostając żadnego wsparcia. Coś we mnie pękło i zrobiłam coś, co teraz wydaje mi się, że było wołaniem o pomoc do tych, którzy nie widzieli w jakim jestem stanie. Jednak moje wołanie zostało zagłuszone przez problemy i potrzeby innych. Jedynym przyjacielem, który uratował mi życie była... muzyka. Idealnie oddawała moje emocje, mogłam się wczuć w każde słowa piosenki, co dawało mi uczucie katharsis. Nie każdy docenia moc muzyki, ale jak widać w moim przypadku, gdy potrzebowałam przyjaciela, ona mi go doskonale zastąpiła. Zapamiętajcie więc, że nawet w najgorszej sytuacji w waszym życiu, nigdy nie jesteście sami.

Mówią, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Ja chociaż byłam i jestem prawie w każdym sensie "biedna" nigdy nie dostąpiłam tego szczęścia, by mieć prawdziwych przyjaciół. Zapytacie pewnie, kim dla mnie jest prawdziwy przyjaciel? Myślę, że nie mam wygórowanych wymagań. Prawdziwy przyjaciel to ktoś, kto akceptuje Cię takiego jakim jesteś i potrafi zauważyć kiedy...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Szczerze mówiąc nigdy nie zależało mi na silnej więzi z przyjaciółmi. Traktowałam ich tylko jako paczkę znajomych, z którymi mogę iść do sklepu, do kina. Nikt z nas się nie zwierzał, nawet nie dawaliśmy sobie prezentów na Gwiazdkę. Tylko tyle, że trzymaliśmy się razem. Nasza "banda" liczyła cztery osoby. Było to może rok temu. Po ciężkim tygodniu spędzonym w szkole miałam serdecznie dosyć wszystkiego. Rozpoczął się dla mnie tak zwany gorszy dzień, choć przecież to była sobota. Wstałam niechętnie o godzinie dziesiątej. Już wtedy humor miałam nieco popsuty, bo w szkole były wystawiane oceny na półrocze, a ja się raczej nie popisałam. Chciałam zjeść śniadanie, ale okazało się, że lodówka świeci pustkami, a do najbliższego sklepu trzeba zrobić sobie dziesięciominutowy spacer. Postanowiłam się ubrać, ale wszystkie moje spodnie wylądowały w praniu. Więc ubrałam sukienkę, którą gdzieś tam znalazłam, kurtkę i zimowe buty. W drodze do sklepu zmarzłam niemiłosiernie i wręcz odechciewało mi się wszystkiego. Gdy byłam już na skraju załamania nerwowego do domu wróciła cała rodzinka. Oni też nie byli w dobrym nastroju, bo już od progu usłyszałam kłótnie. W tak nieprzyjemnej atmosferze minęło kilka godzin. Po obiedzie zadzwonił dzwonek i stanęła w nich jedna z moich znajomych. Przyszła oddać zeszyty. Musiałam być oschła, bo zapytała się mnie, czy coś nie tak. Nie wiem jak się potoczyła rozmowa, ale w efekcie zatrzasnęłam jej drzwi przed nosem. Jakiś czas później usłyszałam pod oknem jakieś dzikie wrzaski. Wyjrzałam z okna i nie mogłam się nie uśmiechnąć. Przed blokiem stała cała moja gromadka z tajemniczymi pakunkami w dłoniach. Wykrzykiwali moje imię. Pięć minut później w szampańskich nastrojach łaziliśmy uliczkami, zajadając się słodyczami, które ze sobą wzięli. Bolały nas brzuchy z przejedzenia i przede wszystkim ze śmiechu. Wtedy dotarło do mnie, że tak naprawdę mam prawdziwych przyjaciół! Zawsze mogę na nich liczyć i miło spędzić czas. To wystarczy!

Szczerze mówiąc nigdy nie zależało mi na silnej więzi z przyjaciółmi. Traktowałam ich tylko jako paczkę znajomych, z którymi mogę iść do sklepu, do kina. Nikt z nas się nie zwierzał, nawet nie dawaliśmy sobie prezentów na Gwiazdkę. Tylko tyle, że trzymaliśmy się razem. Nasza "banda" liczyła cztery osoby. Było to może rok temu. Po ciężkim tygodniu spędzonym w szkole miałam...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Wsparcie przyjaciół...Kto jest moim przyjacielem? Odpowiedź natychmiastowa: dla mnie najwierniejszym-moja rodzina: mama, tata i siostra. Nigdy mnie nie zawiedli, w każdej sytuacji mogę na nich liczyć, mimo że już razem nie mieszkamy. Życie miałam poplątane, ale dzięki świadomości, że nie jestem sama i ktoś we mnie wierzy, zawsze udawało mi się wychodzić na prostą. Zaczęłam studia,brakowało mi pieniędzy, sama jeszcze nie zarabiałam, to siostra bezinteresownie wspomagała mnie finansowo...Pojawiła się choroba, o mało nie przegrałam życia, długi pobyt w szpitalu sporo oddalonym od miejsca zamieszkania - rodzice ,mimo swoich obowiązków, na zmianę mnie odwiedzali...Zamarzyło mi się własne mieszkanie, wszyscy dołożyli trochę grosza, abym nie musiała brać zbyt wielkiego kredytu...W każdej sprawie mama mi doradzi, nawet gdybym zadzwoniła o północy, gotowa byłaby wsiąść do pociągu i przyjechać do mnie ...Ale czy rodzina może być przyjacielem?
Jeśli nie, to obecnie mam kilka osób, które mnie wspierają i odwrotnie-ja ich także . I o dziwo-to są mężczyźni. Wcale nie muszą to być wielkie rzeczy. Przykład- przeprowadzałam się, wystarczył jeden telefon, oni z zapałem i radością przetransportowali moje niemałe tobołki...Miałam problem poskręcać meble, przywiesić półki-kolejny telefon i od razu pomoc...Widzą, że coś mnie trapi, proponują rozmowę, piwo...Właśnie w takich drobnych, codziennych sprawach nabieram przekonania, że jednak mam przyjaciół, bo "Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny".

Wsparcie przyjaciół...Kto jest moim przyjacielem? Odpowiedź natychmiastowa: dla mnie najwierniejszym-moja rodzina: mama, tata i siostra. Nigdy mnie nie zawiedli, w każdej sytuacji mogę na nich liczyć, mimo że już razem nie mieszkamy. Życie miałam poplątane, ale dzięki świadomości, że nie jestem sama i ktoś we mnie wierzy, zawsze udawało mi się wychodzić na prostą. Zaczęłam...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Uwielbiałam harcerskie klimaty, biwaki, wyprawy w nieznane. Miałam paczkę przyjaciół: Martynę, Natalię, Grześka i Staszka. Kiedy rozpoczęły się wakacje, postanowiliśmy wyjechać w Bieszczady. W ciągu dwóch tygodni uzgodniliśmy czas wyprawy, kupiliśmy mapy, sprawdziliśmy ścieżki i spakowaliśmy niezbędne rzeczy. Podróż zaczęliśmy od Cichoszumów – małej wioski w sercu Bieszczad. Przez pierwsze dwa dni podróżowaliśmy wyznaczonymi trasami, podziwialiśmy krajobrazy i toczyliśmy zażarte boje z komarami. A potem wpadłam na genialny pomysł.
- Zejdźmy ze szlaku – zaproponowałam.
Czekałam na głośne „Hurra!” i oklaski.
- Nie ma mowy – brzmiała jednomyślna odpowiedź.
Byłam zła, że nikt nie poparł mojego pomysłu. Próby perswazji nic nie dały. Kiedy późną nocą leżałam w śpiworze, wpadłam na jeszcze-bardziej-genialny plan. Moi towarzysze od dawna spali, kiedy cicho zabrałam swoje rzeczy i wyszłam z namiotu. Przeszłam polanę, na której nocowaliśmy, i zapuściłam się w las. Było ciemno. Wśród drzew błyskały oczy nocnych stworzeń. Zaczynałam się bać. Próbowałam wyznaczyć na mapie miejsce, w którym byłam, ale nic nie było widać. Chciałam zawrócić, idąc tą samą drogą, którą się dostałam do lasu. Szukałam wskazówek, charakterystycznych drzew, czegokolwiek, co dałoby mi nadzieję, że idę w dobrą stronę, ale wszystkie krzaki były takie same. Byłam przerażona. Co ja sobie myślałam?! Dlaczego nie posłuchałam dobrych rad, tylko jak zawsze robiłam wszystko po swojemu?
W końcu nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Musiałam odpocząć. Usiadłam na omszonej korze i zawinęłam się w śpiwór…
Obudziły mnie krzyki. Od razu rozpoznałam głosy przyjaciół. Zerwałam się z miejsca i zaczęłam biec w kierunku, z którego dobiegały nawoływania, zrzucając z siebie robale, które przypełzły do mnie podczas snu. Minęłam kilkanaście drzew i… wpadłam w ramiona przyjaciół.
Nie robili mi wyrzutów. Zaprowadzili mnie do obozowiska, nakarmili. Nigdy im tego nie zapomnę – gdyby nie oni, ta przygoda mogłaby się naprawdę źle skończyć.

Uwielbiałam harcerskie klimaty, biwaki, wyprawy w nieznane. Miałam paczkę przyjaciół: Martynę, Natalię, Grześka i Staszka. Kiedy rozpoczęły się wakacje, postanowiliśmy wyjechać w Bieszczady. W ciągu dwóch tygodni uzgodniliśmy czas wyprawy, kupiliśmy mapy, sprawdziliśmy ścieżki i spakowaliśmy niezbędne rzeczy. Podróż zaczęliśmy od Cichoszumów – małej wioski w sercu...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Zacznijmy od zadania sobie pytania co to jest przyjaźń? Moim zdaniem to uczucie, którym darzymy osobę dla nas ważną. Znajdujemy w niej oparcie, możemy wypłakać się na jej ramieniu, jest naszą ostatnią nadzieją i zawsze pomaga nam znaleźć rozwiązanie w beznadziejnej sytuacji. Przyjaciel to osoba, z którą przeżyliśmy wspaniałe chwile, kocha nas i nie rani, jest naszym największym powiernikiem.
Moją największą przyjaciółką jest mama. Może wydaje się to dziecinne, lub śmieszne. Trudno. Tak jest.
Jednak do szkoły ze mną nie pójdzie, a w takiej placówce, gdzie spędza się dość dużo czasu, też potrzebny jest przyjaciel.
Ja miałam kiedyś taką przyjaciółkę. Znałyśmy się od trzeciego roku życia i przeżyłyśmy razem wspaniałe momenty. Widywałyśmy się codziennie, a gdy którejś nie było w szkole druga zawsze "leciała" dać jej lekcje. Przyjaźniłyśmy się bardzo długo, lecz z czasem ona zaczęła się zmieniać, a ja pozostałam taka sama. Nie twierdzę, że to wszystko jej wina. Nie! Są dwie strony medalu. Mnie denerwowało to, że cały czas mówiła o kosmetykach i chłopakach, gdy ja wolałam mówić o książkach czy muzyce. Jej nie odpowiadało to, że nie mogła zasięgnąć u mnie rady dotyczącej jakiegoś tuszu do rzęs czy kremu do rąk. Trwało to parę tygodni, aż w końcu 1 czerwca na zabawie z okazji Dnia Dziecka, oznajmiła mi, że już nie będzie się ze mną przyjaźnić. Poszła do swoich nowych koleżanek, a ja zostałam sama. Próbowałam się dalej dobrze bawić, ale nie potrafiłam. Myślę, że nikt by nie potrafił. Zadzwoniłam po rodziców. Przyjechał po mnie tata. Wpadłam do domu zapłakana i rzuciłam się w ramiona mamy.
Od tego momentu co dzień rano budziłam się z bólem brzucha i łzami z oczach, a chodzenie do szkoły to był istny koszmar. Na szczęście niedługo zaczęły się wakacje, a w następnej szkole poznałam nowe koleżanki.
Przez cały ten czas mama była przy mnie i jest nadal. Ja wspieram ją, a ona mnie.

Zacznijmy od zadania sobie pytania co to jest przyjaźń? Moim zdaniem to uczucie, którym darzymy osobę dla nas ważną. Znajdujemy w niej oparcie, możemy wypłakać się na jej ramieniu, jest naszą ostatnią nadzieją i zawsze pomaga nam znaleźć rozwiązanie w beznadziejnej sytuacji. Przyjaciel to osoba, z którą przeżyliśmy wspaniałe chwile, kocha nas i nie rani, jest naszym...

Zobacz ten post

więcej

mniej