Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

Są w życiu takie rzeczy, o których się myśli, że przytrafiają się córce sąsiadki, kuzynce koleżanki z równoległej klasy, dawno zapomnianemu koledze z przedszkola. Ale nie nam. Nie mnie. Tak myślała moja najlepsza przyjaciółka, kiedy dowiedziała się, że związek, w którym byłam sześć lat rozpadł się trzy miesiące przed ślubem. Wiecie: była już sala, sukienka, kwiatki, buteleczki, obrusiki. Cały ten kram. Anka nie pojawiła się znienacka. Była przy mnie cały czas. Tylko, że teraz była bardziej. Prawie codziennie. Kino, teatr, wspólne zakupy, pieczenie ciasta, serial, koncerty, pogaduchy do późnej nocy. Była też ze mną, kiedy nadszedł dzień niedoszłego ślubu. Dołączyły do niej moje dwie pozostałe bliskie przyjaciółki. Zostałam porwana na cały długi weekend. Do końca nie wiedziałam gdzie jedziemy, na dworcu miałam zawiązane oczy. To był dziwny rok, chyba jeden z najbardziej intensywnych i zaskakujących w moim życiu. Mimo to zaliczam go do udanych i pozytywnie przełomowych. W dużej mierze dzięki mojej przyjaciółce.
Prawda jest taka, że jeśli nie ma się rodzeństwa, to na starość zostaną nam przyjaciele. Rodzice, dziadkowie - odejdą. A ludzie, z którymi dzieliło się doświadczenia szkolne, zawodowe i uczuciowe – zostaną. Trzeba tylko o nich dbać. Trzeba dbać o siebie nawzajem. Przyjaźń to w sumie jeden z piękniejszych i najbardziej pożytecznych wynalazków ludzkości.

Są w życiu takie rzeczy, o których się myśli, że przytrafiają się córce sąsiadki, kuzynce koleżanki z równoległej klasy, dawno zapomnianemu koledze z przedszkola. Ale nie nam. Nie mnie. Tak myślała moja najlepsza przyjaciółka, kiedy dowiedziała się, że związek, w którym byłam sześć lat rozpadł się trzy miesiące przed ślubem. Wiecie: była już sala, sukienka, kwiatki,...

Zobacz ten post

więcej

mniej

-Potrzebuję pomocy.- Te słowa ledwie przeszły mi przez gardło, ale tylko do niej mogłam się zwrócić. Moja przyjaciółka wyprostowała się.
-Co się stało? - Jej to przepełniony był troską. Odetchnąwszy głęboko zaczęłam opowiadać.
O tym, że jestem w ciąży a mój chłopak się ode mnie odwrócił. Żaliłam się, że najprawdopodobniej wyrzucą mnie ze szkoły a rodzice zrobią mi awanturę. Odkryłam przed nią swoje największe obawy. Ona tylko słuchała i trzymała moją dłoń. Swój wywód zakończyłam informacją, że nie mam nawet pieniędzy na lekarza. Aleksandra bez słowa się podniosła i wyciągnęła z portfela 200 zł.
-Nie będę miała z czego oddać. – Wydusiłam przez łzy.
-Nie musisz się spieszyć z oddawaniem. A co do twoich rodziców, pójdę na rozmowę z Tobą!
-Zrobisz to dla mnie?
-Jasne! Temu twojemu chłopakowi należy się nauczka, o tym też pomyślimy.
-Olka! Co ja bym bez Ciebie zrobiła! – zapytałam po czym z moich oczy popłynęły łzy.
-Kochanie, a od czego ma się przyjaciół? – Dziewczyna podeszła do mnie i mnie przytuliła. – Ze wszystkim damy sobie rade!
-Jesteś tego pewna? – wydusiłam pociągając nosem.
-Jasne! W końcu mamy siebie!

-Potrzebuję pomocy.- Te słowa ledwie przeszły mi przez gardło, ale tylko do niej mogłam się zwrócić. Moja przyjaciółka wyprostowała się.
-Co się stało? - Jej to przepełniony był troską. Odetchnąwszy głęboko zaczęłam opowiadać.
O tym, że jestem w ciąży a mój chłopak się ode mnie odwrócił. Żaliłam się, że najprawdopodobniej wyrzucą mnie ze szkoły a rodzice zrobią mi...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Co może być wrogiem szukającego przygód dziecka? Okazuje się, że to bezlitosna bieda, która wciąż zagląda mu w oczy i niszczy nawet największe mury marzeń. Niestety, doznałam jej i poczułam wiele razy na skórze. W moim rodzinnym domu, w którym było pełno miłości wylewającej się przez okna, zawsze gościła bieda, winszująca wyrwanymi piórami z moich wielkich skrzydeł nadziei. Jakie dziecko chciałoby się przyjaźnić z dziewczynką, która ma podartą sukienkę i zdarte buty? Przekonałam się, że za biedę trzeba zapłacić. Codziennie popychana na szkolne ściany i z siniakami, jak tatuażami, które upamiętniały oburzenie bogatych rówieśników, zamykałam się w sobie. Wypełniałam rolę, którą rzuciła mi bieda. Nie miałam przyjaciół. Zamiast szczerych uśmiechów, dzieci witały mnie śmiechem i przezwiskami. Nie było kolorowo, chwilami nie chciało mi się żyć. Przecież nikt nie chciałby takiego życia! Wszystko odmieniło się, gdy do klasy trafiła dziewczyna nazywana przez wszystkich pacynką. Była ona krucha, mała i sprawiała wrażenie bezradnej. Przypominała mi mnie. Wiedziałam, że klasowa zgraja przywita ją bardzo mocnym kopniakiem, bądź wyzwiskami. Siadła wraz ze mną w ostatniej ławce i przywitała ciepło. Zauważyłam, że jej bluzka jest sprana,a spodnie przetarte na kolanach, jednak nie byłam taka jak wszyscy, zrozumiałam, że nie ma pieniędzy tak, jak ja. Ula, bo tak mi się przedstawiła, miała niezwykły dar słuchania. Rozumiała mnie i wspierała, a jej uśmiech był niczym kojący obraz. Wspólnymi siłami stawiłyśmy czoła chcącym zemsty rówieśnikom. Byłam niezmiernie zadowolona, że Ula przeniosła się do naszej szkoły. Podziękowałam szkolnym ścianom i biedzie, dzięki którym zdobyłam coś więcej niż siniaki i litry wylanych łez, przyjaciółkę.

Co może być wrogiem szukającego przygód dziecka? Okazuje się, że to bezlitosna bieda, która wciąż zagląda mu w oczy i niszczy nawet największe mury marzeń. Niestety, doznałam jej i poczułam wiele razy na skórze. W moim rodzinnym domu, w którym było pełno miłości wylewającej się przez okna, zawsze gościła bieda, winszująca wyrwanymi piórami z moich wielkich skrzydeł nadziei....

Zobacz ten post

więcej

mniej

Czy istnieje na tym świecie istota bardziej samolubna od skrzywdzonego człowieka?

Ktoś, komu złamano serce, myśli tylko o sobie. Pogrąża się w bólu, zamyka na otoczenie, raz za razem przeżywa to, co go spotkało, jakby powtarzanie w myślach tych samych scen i wałkowanie przyczyn i skutków miało w czymkolwiek pomóc.
Oczywiście, nie pomaga, ale rodzina i przyjaciele mogą.

Cierpliwie i z uporem zaiste godnym lepszej sprawy mogą pilnować, czy rano wstaniesz, ubierzesz się i zjesz śniadanie.
Mogą upewniać się, że masz zajęcie, nie jesteś sam, nie myślisz o czymś naprawdę, naprawdę głupim i kładziesz się spać tak zmęczony, że nie masz siły na zbytnie użalanie się nad sobą.
Mogą znosić twoje humory, płacze i rozpacze dzień w dzień, tak długo jak tylko trzeba, powtarzając, że wszystko będzie dobrze, że czas leczy rany, że całe życie przed tobą.
Mogą przytulić Cię, kiedy tego potrzebujesz, ale mogą też huknąć i przywołać Cię do porządku, kiedy przesadzasz.
Mogą wyciągnąć rękę i złapać Cię, zanim przechylisz się i spadniesz w otchłań.

Mogą i robią to, aż do skutku, do czasu kiedy kryzys minie, kiedy wreszcie ogarniesz się, uniesiesz głowę i podziękujesz im za wszystko.

Ale nie robią tego przecież dla podziękowań, tylko dla Ciebie.
Inaczej nie byliby Twoimi przyjaciółmi.

Czy istnieje na tym świecie istota bardziej samolubna od skrzywdzonego człowieka?

Ktoś, komu złamano serce, myśli tylko o sobie. Pogrąża się w bólu, zamyka na otoczenie, raz za razem przeżywa to, co go spotkało, jakby powtarzanie w myślach tych samych scen i wałkowanie przyczyn i skutków miało w czymkolwiek pomóc.
Oczywiście, nie pomaga, ale rodzina i przyjaciele mogą.

...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Wsparcie przyjaciół jest dla mnie bardzo ważne w każdym momencie mojego życia. Są przy mnie kiedy ich potrzebuję, jeszcze nigdy się na nich nie zawiodłam. Pamiętam sytuację w której bardzo się bałam wyjścia na scenę podczas jednego z konkursów wokalnych w mojej szkole. Bardzo się stresowałam, nie potrafiłam nad sobą zapanować. Nigdy jednak nie zapomnę tych wszystkich słów pocieszenia, zapewnień, że wszystko będzie dobrze i oczywiście tak było. Przyjaciele są najwspanialszymi osobami na świecie, szczególnie tacy którym możemy powiedzieć o wszystkim, którzy są obok nas w każdej minucie, sekundzie i nigdy nas nie opuszczą, nieważne co. Zawsze kiedy mam zły humor, kiedy jestem załamana wydarzeniami w szkole to są obok mnie żeby mnie rozweselić, dać mi powód do uśmiechu mimo tego co jeszcze niedawno zadręczało moją głowę. Czasem mam wrażenie, że nie zasługuję na nich wszystkich, ale też cieszę się, że jednak są przy mnie – to pozwala mi dalej realizować moje cele, spełniać marzenia, a przede wszystkim podnoszą mnie i zachęcają do walki kiedy chcę się poddać.

Wsparcie przyjaciół jest dla mnie bardzo ważne w każdym momencie mojego życia. Są przy mnie kiedy ich potrzebuję, jeszcze nigdy się na nich nie zawiodłam. Pamiętam sytuację w której bardzo się bałam wyjścia na scenę podczas jednego z konkursów wokalnych w mojej szkole. Bardzo się stresowałam, nie potrafiłam nad sobą zapanować. Nigdy jednak nie zapomnę tych wszystkich słów...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Jak to mówią ,, przyjaciół poznaje się w biedzie". W moim przypadku to była sytuacja gdy miałam egzamin poprawkowy we wrześniu i szukałam lokum by móc spokojnie się do tego egz. nauczyć (cóż akademik odpadał wiadomo z jakich względów). I tu pojawiła się moja koleżanka, która zaoferowała mi pomoc. Mogłam praktycznie cały tydzień pomieszkiwać u u niej i spokojnie przygotować się do egzaminu. Szkoda, że takich ludzi jest tak mało, takich bezinteresownych. A wiecie co mi powiedziała gdy ja zapytałam czy mogę przenocować? Otóż stwierdziła ,, Oczywiście. Przecież jestem twoją przyjaciółką"

Jak to mówią ,, przyjaciół poznaje się w biedzie". W moim przypadku to była sytuacja gdy miałam egzamin poprawkowy we wrześniu i szukałam lokum by móc spokojnie się do tego egz. nauczyć (cóż akademik odpadał wiadomo z jakich względów). I tu pojawiła się moja koleżanka, która zaoferowała mi pomoc. Mogłam praktycznie cały tydzień pomieszkiwać u u niej i spokojnie przygotować...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Szczerze powiedziawszy nie miałam sytuacji, w której Paula - moja przyjaciółka musiałaby mnie wyciągać z dołka, czy innego nieprzyjemnego zdarzenia. Może jestem szczęściarą, a może sytuacje, w których Paula mi pomogła nie były aż takie znaczące w moim krótkim życiu. Pocieszenie złamanego serca w gimnazjum nie liczę – chociaż to było bolesne, to patrząc z perspektywy czasu jest to po prostu nieważne. Chociaż takie wzloty i upadki budują młodą osobowość. Paula nigdy nie pozwoliła mi się poddać. Znam się z nią od małego, możemy się nie widzieć bardzo długo, a gdy się spotkamy żartujemy i wylewamy na siebie swe żale, jakby ta rozłąka była niczym. Fakt, jako gówniarze miałyśmy kryzys, ale to nie zniszczyło naszej przyjaźni. Wiem, że gdybym potrzebowała jej to zrobiłaby wszystko by mi pomóc i ja dla niej tak samo. Takiej przyjaciółki to ze świeczką szukać, owszem skrytykuje i to czasem ostro, ale wiem, że nie robi tego mi na złość :)

Szczerze powiedziawszy nie miałam sytuacji, w której Paula - moja przyjaciółka musiałaby mnie wyciągać z dołka, czy innego nieprzyjemnego zdarzenia. Może jestem szczęściarą, a może sytuacje, w których Paula mi pomogła nie były aż takie znaczące w moim krótkim życiu. Pocieszenie złamanego serca w gimnazjum nie liczę – chociaż to było bolesne, to patrząc z perspektywy czasu...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Miałam niedawno taki czas, kiedy wszystko mówiąc krótko i kolokwialnie: „waliło mi się na głowę”. Wiadomo każdy starał się mnie jakoś pocieszyć mówiąc: „Wszystko będzie dobrze” itp. zdania, ale wiadomo ileż można słuchać tego samego, kiedy non stop dzieje się to samo. Te słowa słyszałam od wielu osób i zamiast pocieszać dołowały jeszcze bardziej, ale znalazła się wśród nich jedna osoba, która zamiast mówić - po prostu zadziałała. Kiedy mój stan okazał się być krytyczny zamiast mówić serii słów pocieszenia wyciągnęła mnie z domu i zabrała na… koncert. Co najciekawsze okazała się to być to osoba, po której nie spodziewałam się, że będzie w stanie powiedzieć: „Zbieraj się na pociąg, jedziemy na koncert. Zapłacę ci za bilet”. Z prędkością światła zebrałam się i pojechałam. Niby zwykły koncert, jedno wydarzenie, a całkowicie, o sto osiemdziesiąt stopni zmieniło mój nastrój. Z ponurego, depresyjnego zmieniło na radosny i wesoły. To wydarzenie sprawiło, że zrozumiałam kogo można nazwać prawdziwym przyjacielem, nie jest to ten, który wiele mówi, ale ten, który swoje pocieszenie wyraża poprzez czyny, bo one mają czasami większą moc sprawczą, niż słowo, które słyszane po raz enty traci na swojej sile.

Miałam niedawno taki czas, kiedy wszystko mówiąc krótko i kolokwialnie: „waliło mi się na głowę”. Wiadomo każdy starał się mnie jakoś pocieszyć mówiąc: „Wszystko będzie dobrze” itp. zdania, ale wiadomo ileż można słuchać tego samego, kiedy non stop dzieje się to samo. Te słowa słyszałam od wielu osób i zamiast pocieszać dołowały jeszcze bardziej, ale znalazła się wśród nich...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Obudziłam się w jakimś nieznanym mi miejscu. Nade mną płynęły ciemne chmury. Wstałam powoli, otrzepując ziemię z ubrania. Byłam w jakimś przerażającym lesie. Okej... Jeśli za chwilę zza drzewa wyskoczą jakieś króliki-zombie w surdutach, to pewnie nawet nie mrugnę. Powoli zaczynałam dochodzić do siebie, a w głowie pojawiało się coraz więcej pytań. Skąd się tu wzięłam? Jak długo tu byłam? Czy ktokolwiek wie, że tu jestem? Nagle, przede mną znalazła się jakiś królik (nie, na szczęście nie był zombie i nie miał surduta, ale miał monokl i garniak). Dosłownie! Przede mną! Czy naprawdę w tym lesie istoty żywe mają zdolność materializowania się z niczego?! Doprawdy, brakowało jeszcze tylko ciasteczka z napisem ,,zjedz mnie".
-Witam panienko- królik uśmiechnął się (czy króliki mogą się uśmiechać?)- widzę, że panienka tu nowa. W każdym razie jesteśmy w...
-Marta! Marta wstawaj, bo cię obleję kubłem zimniej wody!
Sennie otworzyłam oczy. Chyba miałam jakiś naprawdę pokręcony (delikatnie mówiąc) sen.
-Coo... Która godzina?
-Dochodzi 12!
Oszołomiona spojrzałam na zegarek. Faktycznie, była 11.56. Z entuzjazmem, jakiego nigdy u mnie nie widać rzuciłam się przyjaciółce na szyje.
-Dziękuję, że jesteś- wymamrotałam- dziękuję, że jesteś i wyrywasz mnie z najbardziej pokręconych snów na świecie. Dziękuję, że zawsze wiesz, kiedy być przy mnie.
Jeszcze długo po tym wydarzeniu Anka patrzyła na mnie dziwnym wzrokiem...

Obudziłam się w jakimś nieznanym mi miejscu. Nade mną płynęły ciemne chmury. Wstałam powoli, otrzepując ziemię z ubrania. Byłam w jakimś przerażającym lesie. Okej... Jeśli za chwilę zza drzewa wyskoczą jakieś króliki-zombie w surdutach, to pewnie nawet nie mrugnę. Powoli zaczynałam dochodzić do siebie, a w głowie pojawiało się coraz więcej pytań. Skąd się tu wzięłam? Jak...

Zobacz ten post

więcej

mniej