Grupa dyskusyjna Konkursy LubimyCzytać.pl

 [bookCover]195225|Niezbędnik obserwatorów gwiazd[/bookCover] Niezbędnik obserwatorów gwiazd[bookLink]195225|Niezbędnik obserwatorów gwiazd[/bookLink]

 [bookCover]195225|Niezbędnik obserwatorów gwiazd[/bookCover] Niezbędnik obserwatorów gwiazd[bookLink]195225|Niezbędnik obserwatorów gwiazd[/bookLink]

Zobacz ten post

Opowiem historię prawdziwą,więc pewna kobieta urodziła synka,ale jej rodzina nie zgodziła się aby zabrała go do domu,kobieta była samotna,chora i mieszkała z rodziną.Tak więc powiedziano jej że dziecko zmarło,gdy tymczasem oddano je do Domu Dziecka.
Przypadek chciał,że kobieta postanowiła zrobić takiemu opuszczonemu dziecku paczkę świąteczną a wtedy los zetknął ją z synem ale ona tego jeszcze nie wiedziała,powiedziała jej to pracująca w Domu Dziecka opiekunka społeczna i nazwała ją do tego wyrodną matką ,która za życia pochowała dziecko.W domu u rodziców wybuchła potem koszmarna awantura a rodzice kobiety chcieli wywiezć jej synka do innego miasta aby na zawsze ich rozdzielić,jednak nie zdążyli-o wszystkim dowiedział się przyjaciel dziewczyny,który od dawna kochał ją skrycie i dziecko odebrał a potem usynowił. A jej synka wychowywał w miłości i szacunku do niej ,cóż dziś rodzice tej kobiety nie żyją a ta trójka tworzy udaną kochającą się rodzinę.

Opowiem historię prawdziwą,więc pewna kobieta urodziła synka,ale jej rodzina nie zgodziła się aby zabrała go do domu,kobieta była samotna,chora i mieszkała z rodziną.Tak więc powiedziano jej że dziecko zmarło,gdy tymczasem oddano je do Domu Dziecka.
Przypadek chciał,że kobieta postanowiła zrobić takiemu opuszczonemu dziecku paczkę świąteczną a wtedy los zetknął ją z synem...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Przyjaciele powinni być zawsze. W trudnych ale i tych lepszych dniach. Zazwyczaj są w pobliży kiedy ktoś bliski nam odejdzie, mamy ważny egzamin, początki pracy, a to chłopak/dziewczyna porzuciła, nie dajemy sobie z czymś rady, popadamy w depresję czy wiele innych przeróżnych sytuacji, kiedy potrzebujemy wsparcia najbliższych.
Mój przyjaciel jest moim kuzynem, a przyjaciółka – od przedszkola razem ze mną. Są praktycznie zawsze jak nie ciałem, to duchem. Wiele wspólnych godziny na telefonie, gg, skype, czy sącząc lampki wina.
Pamiętam ten dzień, kiedy od bliskiej osoby usłyszałam jedno zdanie, w którym zawarte według niej było całe moje życie. Gruba = zgadza się, bezrobotna = wtedy się zgadzało, stara panna = no nie dokładnie stara, ale oczywiście panna. Usłyszeć od najbliższej osoby, choćby w gniewie, takie słowa to jak cios w serce. Ktoś kto nas wychował, teraz najlepiej jakby się pozbył mnie z domu, zresztą zaraz po tym dodał to. Tysiące hektolitrów łez, krzyki, nerwy – myśli o opuszczeniu tego świata, no bo po co mam tu być jak nikt mnie nie chce, nie kocha.
Przyjaciół nie ma ze mną, pozostaje telefon ale cóż rozmowa jak potrzeba czegoś innego – zrozumienia. I kiedy już myślałam że pozostaje na pastwę losu sama, północ pukanie i za szybom ukazują się dwie twarze, których widok sam odziewa uśmiech mej twarzy. Przegadana cała noc, wypite trochę alko, przytulenie, zrozumienie. To oni doprowadzili do mojej konfrontacji z osobą, która jeszcze nie dawno nie chciała mnie widzieć. Byli naszymi negocjatorami. Przetworzenie wszystkich za i przeciw. Wybaczenie. Dzięki nim teraz mam świetny kontakt z tą osobą. Ale nie zostawili mnie ot tak… „kontrolują” nas już 3 lata, działają w razie potrzeby. Uświadomili nam, że życie jest zbyt krótki by popełniać błędy, bo kiedy nas zabraknie, wtedy dopiero zauważymy co straciliśmy.
„Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, gdy nasze skrzydła zapomniały jak latać”.

Przyjaciele powinni być zawsze. W trudnych ale i tych lepszych dniach. Zazwyczaj są w pobliży kiedy ktoś bliski nam odejdzie, mamy ważny egzamin, początki pracy, a to chłopak/dziewczyna porzuciła, nie dajemy sobie z czymś rady, popadamy w depresję czy wiele innych przeróżnych sytuacji, kiedy potrzebujemy wsparcia najbliższych.
Mój przyjaciel jest moim kuzynem, a...

Zobacz ten post

więcej

mniej

elle: Opowiem historię prawdziwą,więc pewna kobieta urodziła synka,ale jej rodzina nie zgodziła się aby zabrała go do domu,kobieta była samotna,chora i mieszkała z rodziną.Tak więc powiedziano jej że dziecko zmarło,gdy tymczasem oddano je do Domu Dziecka.
Przypadek chciał,że kobieta postanowiła zrobić takiemu opuszczonemu dziecku paczkę świąteczną a wtedy los zetknął ją z synem ale ona tego jeszcze nie wiedziała,powiedziała jej to pracująca w Domu Dziecka opiekunka społeczna i nazwała ją do tego wyrodną matką ,która za życia pochowała dziecko.W domu u rodziców wybuchła potem koszmarna awantura a rodzice kobiety chcieli wywiezć jej synka do innego miasta aby na zawsze ich rozdzielić,jednak nie zdążyli-o wszystkim dowiedział się przyjaciel dziewczyny,który od dawna kochał ją skrycie i dziecko odebrał a potem usynowił. A jej synka wychowywał w miłości i szacunku do niej ,cóż dziś rodzice tej kobiety nie żyją a ta trójka tworzy udaną kochającą się rodzinę.

jakoś nie potrafię uwierzyć w prawdziwość. :)

elle: Opowiem historię prawdziwą,więc pewna kobieta urodziła synka,ale jej rodzina nie zgodziła się aby zabrała go do domu,kobieta była samotna,chora i mieszkała z rodziną.Tak więc powiedziano jej że dziecko zmarło,gdy tymczasem oddano je do Domu Dziecka.
Przypadek chciał,że kobieta postanowiła zrobić takiemu opuszczonemu dziecku paczkę świąteczną a wtedy los zetknął ją z...

Zobacz ten post

więcej

mniej

...bardzo chcesz zarobić,bo kieszenie puste a w szkole trzeba jakoś wyglądać jeśli nie dla siebie,to dla innych-by nie peplali po kątach,że Cie nie stać,żeś bezguście,od czego odechciewa się do tej budy iść.Trzeba dbać o siebie samemu,zresztą a to koleżanka ma urodziny,albo w walentynki trzeba wiaderkiem lodów się pocieszyć,postawić pizze na wagarach etc.
Wtedy jak grom z jasnego nieba,albo sam głos Boga,spada na Ciebie propozycja pracy.Zrobienie uszczelek samochodowych na prasie, cieszysz się bo to 15tyś uszczelek za pare niezłych klocków aż już pojawia Ci się wizja w której rzucasz mopem przez caluśki korytarz biurowca(gdzie toalety męskie było sto razy bardziej zadbane od damskich)który przypadło Ci calutki miesiąc sprzątać za 600zł.
Harujesz całą sobotę,i masz połowę zlecenia,wstajesz więc wcześnie rano w niedziele,by dokończyć.A tu Bóg pokarał.Zamiast w materiał prasa z wykrojnikiem wchodzi w palec,skutkiem czego 7mm Twojego palca poszło się ****** za przeproszeniem.Odzyskujesz przytomność w szpitalu,będą szyć więc znów tracisz przytomność.Trzy następne miesiące to dla Ciebie prawdziwa męczarnia,3godzinne koczowanie pod drzwiami NFZ'towskich lekarzy,którzy jak się dowiadujesz,spieprzyli sprawę,beztrosko podsumowując "trzeba będzie jeszcze troszkę obciąć"-palca oczywiście.
Wariujesz,bo jak tak można,co teraz,kontynuacja przygód Quasimodo?
Na szczęście ratują Cie przyjaciele(oraz rodzina i znajomości).Chwytają mocno wyszarpując z otchłani którą zdążyłeś sobie stworzyć,nie obeszło się bez siarczystych,niczym policzek,monologowych wywodów interpretujących Twoje zrozumiałe lecz przesadnie wydłużone postępowanie.Przyjaciele którzy przy najgorszych wizjach-pozostali przy Tobie-potrafili wyszukać krawędź,której można było się złapać,pomagali się dalej wspinać,towarzysząc w podróży na sam szczyt pozytywnego myślenia.
"Przyjaciel zawsze dopilnuje byś spadł na cztery łapy" a jeśli nie to przynajmniej zawiezie Cie na pogotowie !

...bardzo chcesz zarobić,bo kieszenie puste a w szkole trzeba jakoś wyglądać jeśli nie dla siebie,to dla innych-by nie peplali po kątach,że Cie nie stać,żeś bezguście,od czego odechciewa się do tej budy iść.Trzeba dbać o siebie samemu,zresztą a to koleżanka ma urodziny,albo w walentynki trzeba wiaderkiem lodów się pocieszyć,postawić pizze na wagarach etc.
Wtedy jak grom z...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Było bardzo ciemno, drzewa pełne ostrych jak szpilki igieł wciąż kołysały się w rytm cichego wiatru, a sowy i inne ptaki nocne wtórowały mu, nucąc nieznaną melodię. Próbowałem odprężyć się zapachem lasu i jeżynami, które zajadałem ze smakiem. Niemniej jednak wciąż wydawało mi się, że miliony oczu spoglądają na mnie zza krzaków.
- Dołożyć drzewa do ognia?- zapytała Żaklina.
- Nie, nie dokładaj, przecież jest ciepło.- wyznałem, trzymając się za kolana.
- Trzęsiesz się jak osika na wietrze. Czego się boisz?- dodała i zbliżyła się do mnie na dwa kroki.- Kiedy byłam małą dziewczynką, to razem z moim bratem zgubiliśmy się w lesie. Wtedy wszystko było takie straszne, lecz teraz, kiedy jestem harcerką, nic nie stoi mi na przeszkodzie. Nawet wampiry. Mam czosnek.- wyciągnęła małą główkę śmierdzącego warzywa z kieszeni.
- Ja też się nie boje. W sumie, to położyłbym się spać, ale jak już rozmawiacie, to miło posłuchać.- wtrącił się Tomek, który był przykryty śpiworem po uszy.
- Nie rozumiem tego. Wciąż słyszę za uchem odgłosy łamanych patyków. W dodatku mam wrażenie, jakby ktoś za mną stał.- wykrztusiłem ze strachem.
- Głuptasie, przecież masz nas.- uśmiechnęła się Żaklina i przytuliła mnie z całych sił.
- No właśnie, mamy Żaklinę.- zaśmiał się Tomek.- Najtwardszą dziewczynę jaką znam.
- Żebyś zaraz nie poczuł mojej twardości na twarzy.- Żaklina się zerwała, po czym usiadła spokojnie po turecku.- Spuściłabym ci lanie, gdyby nie to, że wystraszyłbyś z lasu całą zwierzynę.
- Niby czemu miałbym wystraszyć zwierzęta?- zdziwił się Tomek.
- Bo pewnie wrzeszczałbyś jak dziewczynka, gdybym ci lekko dokopała.- zadrwiła Żaklina.
- Leśniczy pomyślałby, że do jego lasu trafił nowy gatunek zwierzęcia.- zaśmiałem się.- Wrzeszczacz pospolity.
Ze śmiechu poupadaliśmy w wysoką trawę, rosnącą wokół ogniska. Leżeliśmy tak do rana, obserwując gwiazdy. Żaklina wciąż opowiadała nam rozmaite historie, a ja już się nie bałem, bo wiedziałem, że mam najlepszych przyjaciół na świecie.

Było bardzo ciemno, drzewa pełne ostrych jak szpilki igieł wciąż kołysały się w rytm cichego wiatru, a sowy i inne ptaki nocne wtórowały mu, nucąc nieznaną melodię. Próbowałem odprężyć się zapachem lasu i jeżynami, które zajadałem ze smakiem. Niemniej jednak wciąż wydawało mi się, że miliony oczu spoglądają na mnie zza krzaków.
- Dołożyć drzewa do ognia?- zapytała Żaklina.
...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Chyba w moim kilkunastoletnim życiu, nie było aż tak krytycznego momentu, w którym nie poradziłabym sobie bez wsparcia przyjaciół. Za to moja przyjaciółka w takiej sytuacji się znalazła. Niespodziewanie zmarła jej mama, a ona, jak każdy normalny człowiek, nie mogła sobie z tym poradzić. Dlatego też robiliśmy, co mogliśmy by jej pomóc. Wspieraliśmy, pozwalaliśmy płakać, bo w takiej sytuacji to jest chyba najważniejsze. Chcieliśmy, żeby wiedziała, że nie musi przez to przechodzić sama.

Chyba w moim kilkunastoletnim życiu, nie było aż tak krytycznego momentu, w którym nie poradziłabym sobie bez wsparcia przyjaciół. Za to moja przyjaciółka w takiej sytuacji się znalazła. Niespodziewanie zmarła jej mama, a ona, jak każdy normalny człowiek, nie mogła sobie z tym poradzić. Dlatego też robiliśmy, co mogliśmy by jej pomóc. Wspieraliśmy, pozwalaliśmy płakać, bo w...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Prawdziwość przyjaźni mierzy się tym, co przyjaciele potrafią dla niej znieść i wycierpieć. Kiedy cierpimy, obecność przyjaciela sprawia nam prawdziwą radość i wtedy od razu jest lepiej. Wiem co mówię, bo mam przyjaciółkę i to najlepszą. Nie wiem czy poradziłabym sobie bez Niej w życiu. Kiedy jest mi źle, kiedy nic mi nie wychodzi, brak mi sił na wszystko, wtedy Ona jest przy mnie. Niedawno zmarła mi babcia, było to dla mnie okropne przeżycie, spędziłam z tą kobietą całe życie i strasznie wiele jest zawdzięczam. Potrzebowałam pomocy, nie radziłam sobie z tą myślą, że jej już nie ma, wtedy moja przyjaciółka była dla mnie największym oparciem. Płakałam a Ona płakała ze mną. Nigdy nie poznała mojej babci a mimo wszystko było jej przykro a przede wszystkim było jej źle, bo ja cierpiałam. Oczywiście jest też ze mną w chwilach radości. Cieszy się moim szczęściem. Każdy ma znajomych, kolegów, koleżanki, dorośli zwykle mają współmałżonka. A ja mam coś wielkiego- prawdziwą przyjaciółkę

Prawdziwość przyjaźni mierzy się tym, co przyjaciele potrafią dla niej znieść i wycierpieć. Kiedy cierpimy, obecność przyjaciela sprawia nam prawdziwą radość i wtedy od razu jest lepiej. Wiem co mówię, bo mam przyjaciółkę i to najlepszą. Nie wiem czy poradziłabym sobie bez Niej w życiu. Kiedy jest mi źle, kiedy nic mi nie wychodzi, brak mi sił na wszystko, wtedy Ona jest...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Nie mam przyjaciół. Są ludzie, którzy są i ich nie ma. Kiedy czegoś potrzebują, jest im źle w życiu przychodzą do mnie, jednak kiedy ja ich potrzebuję... ich nie ma. Mimo zmienności ich stałości bardzo pomogli mi, kiedy umarł tato. Bardzo przeżywałam jego śmierć. I byli przy mnie. O dziwo. Wspierali mnie, zabierali w różne miejsca, zajmowali mi czas, kiedy wydawało mi się, że już nic nie ma sensu. Wtedy byłam samotna jak nigdy, a mimo moich złości i humorów byli przy mnie. Nie pozwolili mi się poddać. Nie pozwolili mi myśleć o najgorszym. Było ciężko. I teraz kiedy się już pozbierałam znowu ich nie ma. Znowu zniknęli. Skłaniam się do stwierdzenia, że moi Przyjaciele to Anioły, które są kiedy ich potrzebuję, a kiedy w miarę radzę sobie sama są blisko, ale niewidzialni. I mimo tego, że często jestem na nich zła, bo nie ma ich kiedy potrzebuję, aby np cieszyli się moim szczęściem i tak ich kocham, bo wiem, że kiedy przyjdzie coś złego przyjdą i oni. Czuwają.

Nie mam przyjaciół. Są ludzie, którzy są i ich nie ma. Kiedy czegoś potrzebują, jest im źle w życiu przychodzą do mnie, jednak kiedy ja ich potrzebuję... ich nie ma. Mimo zmienności ich stałości bardzo pomogli mi, kiedy umarł tato. Bardzo przeżywałam jego śmierć. I byli przy mnie. O dziwo. Wspierali mnie, zabierali w różne miejsca, zajmowali mi czas, kiedy wydawało mi się,...

Zobacz ten post

więcej

mniej

Przyjaciele. Kim dla nas są? Czy to ktoś kto jest przy nas ciągle, od dziecka, kto zna cię jak nikt inny? Czy może ktoś przypadkowy?
Iza miała 18 lat, kiedy została zgwałcona. Już wcześniej miała problemy ze swoją psychiką, uczęszczała na terapie u psychiatry, ale to co się wydarzyło- gwałt i dalsze konsekwencje załamały ją do końca. Niewiele czasu minęło, gdy okazało się, że Iza jest w ciąży. Dziewczyna nie miała nikogo w swoim otoczeniu, z kim mogłaby porozmawiać, rodzina i jej "przyjaciele" zostawili ją, gdy dowiedzieli się o jej problemach z osobowością. Uciekała do wirtualnego świata, jedynie tam mogła znaleźć kogoś, z kim mogła porozmawiać- tam nikt jej nie znał. Tak się stało, że pewnego razu natrafiła na pewną osobę, która ją wysłuchała. W tym czasie Iza nie wiedziała zupełnie co zrobić - była bezradna, bezsilna wobec siebie i sytuacji w której się znajduje. Dziewczyna, z którą rozmawiała przekonała ją, by spróbowała zrobić coś ze swoją sytuacją. Początkowo były to długie rozmowy, rozmowy które zaowocowały. Dziewczyna udała się do swojego psychiatry, który pomógł jej przebrnąć przez tę trudną dla niej sytuację. Iza z dnia na dzień stawała się pogodniejsza, dziękując dziewczynie, z którą spędzała każdy wieczór na rozmowie, dziewczynie, którą poznała w sieci. Jej wsparcie sprawiło, że Iza nosiła pod swoim sercem namiastkę swojego szczęścia.
Niedawno Iza urodziła śliczną córeczkę, poznała mężczyznę, który zaopiekuje się nie tylko nią, ale także maleństwem.
Co się dzieje teraz z Izą? Nie wiem, straciłam z nią kontakt. Mam jednak nadzieję i ufam, że z jej twarzy nie schodzi uśmiech.
Kim więc są przyjaciele? Czy to ci, którzy są obok nas od lat, a uciekają od nas gdy mamy problem? Czy może ktoś, kto jest w stanie oddać swój czas komuś, kogo nawet nie zna?
Różne są sposoby pojmowania przyjaźni, dla mnie jednak przyjaciel to ktoś, kto potrafi wyciągnąć rękę, nawet do obcego. Ktoś, kto zrobi to bezinteresownie, kto sprawi, że na twarzy drugiej osoby zagości uśmiech.

Przyjaciele. Kim dla nas są? Czy to ktoś kto jest przy nas ciągle, od dziecka, kto zna cię jak nikt inny? Czy może ktoś przypadkowy?
Iza miała 18 lat, kiedy została zgwałcona. Już wcześniej miała problemy ze swoją psychiką, uczęszczała na terapie u psychiatry, ale to co się wydarzyło- gwałt i dalsze konsekwencje załamały ją do końca. Niewiele czasu minęło, gdy okazało się,...

Zobacz ten post

więcej

mniej