Czymże jest kłamstwo? Odrobiną szaleństwa, początkiem obrania złej drogi, promykiem nadziei, ulotną chwilą? Każdy ma swoje malutkie kłamstwa, które w pewien sposób decydują o jego dalszych losach w życiu. Małe prowadzą do rozczarowań, zaś te duże do prawdziwej tragedii, dlatego ja ograniczam się do mówienia tyle ile uważam za stosowne, a o reszcie nie wspominam, albo wymyślam malutkie kłamstwo, które dla nikogo nie będzie groźne, a pozostawi po sobie jedynie coś w rodzaju małego rozczarowania.
Jak ukryć wyrzuty sumienia? Wierzyć, że robimy to dla dobra innych; by nie cierpieli, nie poczuli się odrzuceni, zignorowani lub niedocenieni. Mówi się, że nawet najlepsze kłamstwo gorsze jest niż bolesna prawda, ale czy zawsze? Czasem te kłamstwa dają niejednemu człowiekowi poczucie własnej wartości, czy odrobinę nadziei w chwili kiedy wszystko wydaje się wręcz w tragicznym położeniu. Właśnie w takich momentach używam kłamstw, by nie ranić drugiego człowieka, by dać mu chwilę radości kiedy dookoła wszystko się sypie. Oczywiście sumienie gryzie nie raz nie dwa, jednak zawsze sobie powtarzam: „tak będzie lepiej, kiedyś się dowie, ale teraz niech wierzy, niech jest szczęśliwa.” I faktycznie to działa! Ponieważ mam świadomość, że robię to czując w głębi serca, że to jest dobre. Kłamię również w obronie własnej, na przykład gdy nieznajomy pyta się chociażby o moje dane osobowe. Takich rzeczy się nie mówi, ponieważ nie wiadomo co człowiekowi po głowie chodzi, dlatego na poczekaniu coś wymyślam i nie mam przy tym jakichkolwiek wyrzutów. W końcu chodzi tu o moje bezpieczeństwo.
Zatem czym jest kłamstwo? Jest czymś co nieodłącznie towarzyszy człowiekowi w jego życiu, jest potencjalną obroną i darem, który możemy podarować drugiej osobie – mimo, że złudnym i ulotnym, jednakże czasem jedynym i najważniejszym, a dla takich wyrzutów zawsze znajdzie się wytłumaczenie i ja je znajduję bo wiem, że nie każde kłamstwo to zło, którego się unika, a coś dobrego.

Czymże jest kłamstwo? Odrobiną szaleństwa, początkiem obrania złej drogi, promykiem nadziei, ulotną chwilą? Każdy ma swoje malutkie kłamstwa, które w pewien sposób decydują o jego dalszych losach w życiu. Małe prowadzą do rozczarowań, zaś te duże do prawdziwej tragedii, dlatego ja ograniczam się do mówienia tyle ile uważam za stosowne, a o reszcie nie wspominam, albo...

Drobne, niewinne kłamstewka to dobra rzecz, która ułatwia życie zarówno Nam, jak i wszystkim innym dookoła. Czymże bowiem było życie, gdyby wszyscy mówili dokoła tylko i wyłącznie prawdę..? KOSZMAREM!

Wyobraźmy sobie bowiem taką oto sytuację: Przychodzimy do pracy jak co dzień rano. Koleżanka zauważa, że mamy nową fryzurę. Pytamy ja zatem z uśmiechem, jak Ci się podoba? A ona na to, iż fryzura ta kompletnie nie pasuje do Naszej twarzy i wyglądamy w niej jak stara panna rodem z lat 30-tych;)

Inna sytuacja: Na drugiej, lub trzeciej randce dziewczyna pyta chłopaka, czy naprawdę mu się podoba? Na to ten z obojętną mina odpowiada, iż w sumie jesteś troszkę zbyt gruba i masz za wielki nos, ale ogólnie ujdziesz, tak mniej więcej na pare miesięcy chodzenia ze sobą..

I wreszcie ekstremalna sytuacja: Para młoda przed ołtarzem. Ksiądz zadaje sakramentalne pytanie o wierność i uczciwość małżeńska aż do śmierci, na co On i Ona zgodnie odpowiadają: No, przysięgamy ale tak na 80%, bo w sumie różnie może być, więc nie ma co sobie zamykać innych dróg..;)

Dlatego też pozwalam sobie na kłamstwa, te drobne i niewinne, odnośnie wyglądu, ubioru, decyzji i wyborów znajomych i przyjaciół, gdyż one pomagają w życiu, schlebiają innym i wywołują uśmiech na ich twarzach:)

Drobne, niewinne kłamstewka to dobra rzecz, która ułatwia życie zarówno Nam, jak i wszystkim innym dookoła. Czymże bowiem było życie, gdyby wszyscy mówili dokoła tylko i wyłącznie prawdę..? KOSZMAREM!

Wyobraźmy sobie bowiem taką oto sytuację: Przychodzimy do pracy jak co dzień rano. Koleżanka zauważa, że mamy nową fryzurę. Pytamy ja zatem z uśmiechem, jak Ci się podoba? A...

Kłamstwo dla mnie jest obrzydliwe, tak samo jak dla niewinnej dziewczynki stosunek płciowy. Jednak z biegiem lat staje się to coś, bez czego trudno wyobrazić sobie naszą egzystencję. Z przerażającego kłamstwa potrafiącego zniszczyć komuś życie, przeistacza się ono w osłonę przed ludzką ciekawością.
Mam powiedzieć, że rodzice nie mają ślubu? Mam wyznać, że mam chorego brata? Od razu ludzie mnie naznaczają. Mówią, że jest im mnie szkoda, że mnie rozumieją i tak naprawdę to nie zmieni relacji między nimi a mną.
Z tego pozornego nie-kłamstwa, pocztą pantoflową dowiaduję się o swoich "wybrykach", nieszczerych intencjach oraz złym charakterze.
Dlatego kłamię, aby inni dali mi święty spokój, lub zwyczajnie aby się odciąć od ludzkiej wścibskości.
Nie ma nic gorszego od wyrzutów sumienia, to fakt. Lecz kiedy wiem, że ktoś pragnie wydobyć ze mnie sekrety, aby potem zaszkodzić mojemu istnieniu, to sumienie jakoś cichnie i nie ma zamiaru mi "nadawać" całą noc. A jeśli już się na to zdobędzie, to wypijam gorącą czekoladę. Ona pomaga na koszmary, na wyrzuty sumienia, na żal do świata i do życia, które nie postępuje z nami właściwie.

Kiedy mogę coś zyskać, a w przeciwnym wypadku (mówiąc prawdę) stracić więcej, to kłamię. Kiedy wiem, że ktoś kogoś nie lubi i życzy mu źle, to wolę tego nie rozpowiadać. Ludzie mający swoich "pupilów" kiedy już się dowiedzą, że z pozornego pudla dana osoba jest dla nich rottweilerem, mają pretensje do osoby, która im o tym powiedziała czyt. mnie! Dlatego obserwuję i czasami interweniuję jako Batman - nieznajoma osoba.
Czy napisałabym anonim ostrzegawczy? Zapewne tak. Wolałabym incognito powiedzieć komuś coś ważnego, aniżeli wprost, bo ludzie prawdy nie lubią. Poprzez symbole mogą coś zrozumieć. Tutaj symbolem nazywam maskę Vendetty, którą nieraz przybieram aby ochronić kogoś mi bliskiego.

Kłamię dla ochrony innych jak i siebie. Bo nic do końca nie jest czarne i białe, zawsze gdzieś pomiędzy są odcienie szarości.

Kłamstwo dla mnie jest obrzydliwe, tak samo jak dla niewinnej dziewczynki stosunek płciowy. Jednak z biegiem lat staje się to coś, bez czego trudno wyobrazić sobie naszą egzystencję. Z przerażającego kłamstwa potrafiącego zniszczyć komuś życie, przeistacza się ono w osłonę przed ludzką ciekawością.
Mam powiedzieć, że rodzice nie mają ślubu? Mam wyznać, że mam chorego...

Gra w kłamstwa[bookLink]193717|Gra w kłamstwa[/bookLink]

Gra w kłamstwa[bookLink]193717|Gra w kłamstwa[/bookLink]

 [bookCover]193717|Gra w kłamstwa[/bookCover]