- A więc teraz będzie Pan używał podstępu, tylko po to żeby chodź na chwilę się do mnie zbliżyć, Panie Stewart ?
- Chwile spędzona z Panią, Pani Roberts, są zbyt krótkie, a jednocześnie zbyt nierzeczywiste.
- Co próbuje Pan osiągnąć?
- Hmmm... Jestem bardzo cierpliwym człowiekiem. Zazwyczaj dostaje to czego chcę. A teraz chcę, aby Pani była moją. Pragnę, aby ten smutek w Pani oczach znikną dzięki mnie.
- To jest bardzo niegrzeczna uwaga. Nawet mnie Pan nie zna.
- A właśnie, że znam. Ma Pani oczy przepełnione smutkiem, który tam zagościł poprzez utratę kogoś bliskiego. Ale nie chce Pani tego okazywać. Na Pani ustach gości uśmiech, aby to zamaskować. Ale oprócz smutku w oczach widać też pewien blask. Blask, który mnie zauroczył. W tym tańcu pewnie Pani stawia kroki. Tak też się dzieje w życiu. Zawsze wie Pani co chce osiągnąć i z wielką determinacją do tego dąży. Ale te kroki są pełne delikatności. Ma Pani duszę romantyczki i łatwo Panią zranić nawet jeśli tego Pani nie okazuje. Oczy i taniec wszystko pokażą o człowieku. Jak długo się Pani będzie opierać?
- Dlaczego to właśnie Pan musi tak na mnie działać?
- Jak, mała?
- Przy Panu nie mogę zebrać myśli do kupy. Nie sądzę, że ten taniec to był dobry pomysł. Chyba pora to skończyć.
- Skończyć? Ale to się jeszcze nie zaczęło. Przy Pani czuję, jakbym się dopiero urodził. Wszystko się staje dla mnie takie nowe. Te uczucia które mam w sobie. Nie potrafię ich określić. Niech mi Pani powie, co czuje?
- Nie wiem, co to jest. Nie wiem czy to miłość czy nienawiść.
- A czemu nienawiść?
- Bo przewraca Pan może życie do góry nogami. Myśli Pan, że jeden taniec sprawi, że nagle polecę w Pana objęcia?
- Oczywiście, że nie. Dlatego powiedziałem, że jestem cierpliwy. Panno Roberts, może się przekonamy czy to co Pani czuje jest miłością?
- Niby jak, Panie Stewart?
- Mogę Panią pocałować?
Nie zdążyła jeszcze odpowiedzieć, a już oboje wirowali po parkiecie w rytmie muzyki złączeni pocałunkiem...

- A więc teraz będzie Pan używał podstępu, tylko po to żeby chodź na chwilę się do mnie zbliżyć, Panie Stewart ?
- Chwile spędzona z Panią, Pani Roberts, są zbyt krótkie, a jednocześnie zbyt nierzeczywiste.
- Co próbuje Pan osiągnąć?
- Hmmm... Jestem bardzo cierpliwym człowiekiem. Zazwyczaj dostaje to czego chcę. A teraz chcę, aby Pani była moją. Pragnę, aby ten smutek w...

- Nie depcz mi po palcach, to są nowe pantofle!
- Ja? To ty mi podstawiasz stopy. Nie próbuj mnie prowadzić, to ja jestem facetem do cholery!
- To postaraj się wykrzesać coś więcej z tego tańca, bujasz się tylko na boki jak boja! Zobacz, Anka i Kryśka się gapią, będą gadały, że tańczyć nie umiemy i wspólnego rytmu nie czujemy.
- Wiesz gdzie mam ich gadanie? Co ta orkiestra tak przedłuża, poszedłbym już na jednego...
- Słuchaj! A może zapiszemy się na jakiś kurs tańca? Widziałam u nas na osiedlu takie ogłoszenie...
- Jezu! Nie będę tracił cennych, wolnych popołudni. I tak tańczymy raz na ruski rok na weselach...
- No właśnie! Bo ty mnie nigdzie nie zapraszasz, nie zaskakujesz mnie, nie...
- Kotku, jak my mamy dobrze tańczyć prowadząc tak destrukcyjną rozmowę. Kiedy tańczysz to wsłuchujesz się w muzykę, w jej rytm. Wówczas liczy się tylko rozmowa dwóch ciał, liczą się gesty zatem: zamilcz kobieto i tańcz!

- Nie depcz mi po palcach, to są nowe pantofle!
- Ja? To ty mi podstawiasz stopy. Nie próbuj mnie prowadzić, to ja jestem facetem do cholery!
- To postaraj się wykrzesać coś więcej z tego tańca, bujasz się tylko na boki jak boja! Zobacz, Anka i Kryśka się gapią, będą gadały, że tańczyć nie umiemy i wspólnego rytmu nie czujemy.
- Wiesz gdzie mam ich gadanie? Co ta orkiestra...

- Znów tańczymy razem, ślicznotko!
- Cóż za spostrzegawczość!
- Wyładniałaś, żabko, wiesz?
- A ty tak samo śmierdzisz potem jak zwykle… Gdyby nie pozory, to już dawno bym stąd uciekła! – Sylwia uśmiechała się lekko mrużąc oczy.
- Och… nie lubisz ze mną tańczyć? Uśmiechasz się przecież jakbyś chciała mnie schrupać jak paczkę orzeszków w miodzie!
- Skąd wiesz, że lubię takie orzeszki?
- Nie zmieniaj tematu, mała… Wyskoczymy na kawę?
- Kawę? To takie mało romantyczne…
- Nie wypuszczę cię z objęć póki nie odpowiesz twierdząco!
- Wcale nie mam ochoty, żebyś mnie wypuszczał…
- Więc może kolacja przy świecach, królewno?
- Nie stać cię na nic bardziej oryginalnego?
- Nie wiem czego oczekujesz! Mam ci wymieniać głupoty typu „romantyczny spacer w deszczu”?
- To też jest banalne… Wymagam od życia czegoś więcej…
- Więc będę próbował dalej! I uwierz mi, że coś wymyślę!
- Robisz głupie miny jak się zastanawiasz! Ludzie na nas patrzą, przestań!
- Nie mogę przestać kiedy tańczysz przy mnie – taka piękna i olśniewająca!
- Daj już spokój! Tango to flirt, gra, magia! Nie rozumiesz tego? Muszę próbować cię uwieść!
- Gdybym tego nie rozumiał nie tańczyłbym teraz z tobą… I nawet nie wiesz jak bardzo chcę być uwiedziony!
- Więc zatańcz ze mną tak, jak jeszcze nigdy nie tańczyłam… Kuś mnie, omotaj, spraw, że zapomnę o świecie! Wtedy masz szansę, że się z tobą umówię…
- Nie bój się... To tango! Przestań myśleć, patrz na mnie z tym swoim uśmiechem i niech poniesie nas taniec…

- Znów tańczymy razem, ślicznotko!
- Cóż za spostrzegawczość!
- Wyładniałaś, żabko, wiesz?
- A ty tak samo śmierdzisz potem jak zwykle… Gdyby nie pozory, to już dawno bym stąd uciekła! – Sylwia uśmiechała się lekko mrużąc oczy.
- Och… nie lubisz ze mną tańczyć? Uśmiechasz się przecież jakbyś chciała mnie schrupać jak paczkę orzeszków w miodzie!
- Skąd wiesz, że lubię takie...

Obracał nią lekko i płynnie, ale to ona ustalała reguły gry. Uwodziła spojrzeniem, gestem i uśmiechem, aż Paweł nie mógł powstrzymać się od komentarza.
- W tańcu patrzysz na mnie tak, jakbyś coś do mnie czuła… Kokietujesz całym swoim zachowaniem!
- Skarbie… To tango! – odpowiedziała wyginając się seksownie, by sprowokować partnera do kolejnego kroku.
- Ale sposób w jaki na mnie patrzysz… Weroniko, nie wierzę, że udajesz! Lśnią ci oczy blaskiem, którego nigdy wcześniej nie dostrzegałem…
- Paweł, przestań się tak ślinić, tylko tańcz z większym uczuciem!
- Uczuciem? Ja tu cały drżę od nadmiaru uczuć, a ty mi każesz się bardziej wczuć? Umów się ze mną w końcu…
Weronika z gracją płynęła przez parkiet i całym swoim ciałem zapraszała partnera do gry.
- To spróbuj mnie zdobyć, kociaku – wymruczała mu do ucha.
- Dziewczyno! Pragnę cię! A kiedy widzę cię w tańcu… Czuję, że chcesz tego samego!
Dziewczyna milczała i przywarła do Pawła całym ciałem. Czuł zapach jej perfum i widział maleńkie kropelki potu na piegowatym nosie.
- Weroniko, błagam… Nie pogrywaj ze mną w ten sposób! Kocham cię, nie rozumiesz tego?
- Przestań robić minę zranionego łosia! To taniec! To tango! Zrozum jego melodię, a zrozumiesz też mnie!

Melodia się skończyła, skończył się też taniec. Historia Weroniki i Pawła skończyła się dla niej w momencie, kiedy rozłączyły się ich spocone dłonie.

Obracał nią lekko i płynnie, ale to ona ustalała reguły gry. Uwodziła spojrzeniem, gestem i uśmiechem, aż Paweł nie mógł powstrzymać się od komentarza.
- W tańcu patrzysz na mnie tak, jakbyś coś do mnie czuła… Kokietujesz całym swoim zachowaniem!
- Skarbie… To tango! – odpowiedziała wyginając się seksownie, by sprowokować partnera do kolejnego kroku.
- Ale sposób w jaki na...

K: Proszę cię, nie patrz tak na mnie.
M: A jak mam patrzeć? Mam o tym wszystkim zapomnieć?
K: Zapomnij, będzie lepiej dla nas obojga.
M: Mówisz, jakbym nic dla ciebie nie znaczył.
K: Znaczysz i to wiele, ale nie potrafię z tobą żyć po tym wszystkim.
M: Ty nie potrafisz? Trzymając cię teraz w ramionach czuję jego dotyk na twoim ciele.
K: Proszę Cię, przestań. Żałuję tego, ale to już koniec, nie potrafię..
M: Potrafisz teraz ze mną tańczyć. Dostosowujesz się do mnie, pozwolisz się prowadzić. Nasze wspólne życie zaczęliśmy tak jak teraz, w tańcu. Więc pozwól się znowu prowadzić, a ja Ci wybaczę.
K: Nie, nie potrafię- odpowiedziała szeptem następując mu butem na stopę.
Wybiegła z sali tanecznej. To był ich ostatni taniec.

K: Proszę cię, nie patrz tak na mnie.
M: A jak mam patrzeć? Mam o tym wszystkim zapomnieć?
K: Zapomnij, będzie lepiej dla nas obojga.
M: Mówisz, jakbym nic dla ciebie nie znaczył.
K: Znaczysz i to wiele, ale nie potrafię z tobą żyć po tym wszystkim.
M: Ty nie potrafisz? Trzymając cię teraz w ramionach czuję jego dotyk na twoim ciele.
K: Proszę Cię, przestań. Żałuję tego,...

On: Zatańczymy?
Ona: [Zawahała się, skinęła głową.]
On: [Poprowadził ją na parkiet.]
Ona: [Patrzyła na jego palce podtrzymujące jej dłoń.]
On: [Wpatrywał się w krawędź jej sukni zawieszoną milimetr nad podłogą.]
On: [Objął ją mocniej, docisną do siebie i poprowadził w takt muzyki.]
Ona: [Podążała za nim krok w krok, jakby byli jednością.]
On: [Spojrzał na nią. Utoną w bladym błękicie oczu.]
Ona: [Rozpłakała się.]
On: Czemu płaczesz?
Ona: Nie płaczę.
On: Może usiądziemy?
Ona: Proszę, nie.
On: [Zatrzymał się.] Błagam nie płacz.
Ona: Nie płaczę. Tańczmy.
On: [Prowadził.] Nie powiesz mi czemu płaczesz.
Ona: Nie.
On: To przeze mnie?
Ona: Tak.
On: Wiesz, że cię kocham?
Ona: Wiem. Przytul mnie. Przytul najmocniej jak potrafisz.
On: [Przygarną ją do siebie jeszcze mocniej.]
Ona: Ona patrzy.
On: Niech patrzy.
Ona: Czemu ją poślubiłeś?
On: Przecież wiesz.
Ona: Wiem? Oczywiście, że wiem. Doskonale wiem. Miłość nic dla ciebie nie znaczy, dlatego.
On: Wiesz, że to nieprawda.
Ona: Wiem.
On: [Uśmiechnął się do niej.]
Ona: [Odwzajemniła jego uśmiech.] Przestali grać. Odprowadź mnie.
On: Zobaczymy się jeszcze?
Ona: Pewnie następnym razem to będzie moje wesele.
On: Złośliwa jak zawsze.
Ona: Jak zawsze. Przytul mnie po raz ostatni.

On: Zatańczymy?
Ona: [Zawahała się, skinęła głową.]
On: [Poprowadził ją na parkiet.]
Ona: [Patrzyła na jego palce podtrzymujące jej dłoń.]
On: [Wpatrywał się w krawędź jej sukni zawieszoną milimetr nad podłogą.]
On: [Objął ją mocniej, docisną do siebie i poprowadził w takt muzyki.]
Ona: [Podążała za nim krok w krok, jakby byli jednością.]
On: [Spojrzał na nią. Utoną w...

Nagle Dante wstał. Podszedł do radia, włączył muzykę. Jej nuty jakby mnie otulały.. Byłam trochę speszona. Czułam, że na moich policzkach pojawiły się czerwone rumieńce. Podał mi rękę, a ja ją chwyciłam.
- Pamiętasz, jak powiedziałaś, że chciałabyś, abym znów Cię zaczarował?
Skinęłam głową. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Kołysaliśmy się w rytm bardzo wolnej muzyki.
- A gdybym tak zaproponował Ci, żebyś rzuciła wszystko. Teraz i już. I zabrał Cię daleko stąd. Zgodziłabyś się?
- Zaczarowałbyś mnie wtedy?
- Na pewno.
Na jego ustach pojawił się figlarny uśmiech. Nasze ciała były tak blisko jak jeszcze nigdy dotąd. Zaczęła grać nowa piosenka.
- Zostaw wszystko.
Popatrzyłam na niego zdumiona.
- Teraz i już. Zabiorę Cię daleko stąd.
Zaczęłam się śmiać. Ale tak jakoś ze szczęścia, tak dziwnie.
- Z Tobą zawsze.
- Co powiesz na Argentynę? Taką Argentynę, której jeszcze nikt nie zna.
W odpowiedzi spuściłam wzrok. Nadal obejmowaliśmy się, i tańczyliśmy.
- Z Tobą zawsze - powtórzyłam. - Zawsze i wszędzie.
Więcej słów nie potrzebowaliśmy. Złapał moją twarz w swoje dłonie. Pocałował mnie jak nigdy dotąd. Wtedy już wiedziałam, że zakochałam się. Po raz kolejny. Dzięki tańcu.

Nagle Dante wstał. Podszedł do radia, włączył muzykę. Jej nuty jakby mnie otulały.. Byłam trochę speszona. Czułam, że na moich policzkach pojawiły się czerwone rumieńce. Podał mi rękę, a ja ją chwyciłam.
- Pamiętasz, jak powiedziałaś, że chciałabyś, abym znów Cię zaczarował?
Skinęłam głową. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Kołysaliśmy się w rytm bardzo wolnej muzyki.
-...

Wpadła wprost w jego ramiona popchnięta przez jakąś parę. Złapał ją w tali i przyciągnął mocno do siebie. Kiedy zauważyła kim jest uśmiechnęła się drwiąco. Tylko oczy pokazywały jej przerażenie. Zaczęli poruszać się w rytm muzyki. Tango. "Cóż za ironia tańczyć taniec miłości z kimś, kogo się nienawidzi".
-Więc znów się spotykamy- szepnął a ona aż się wzdrygnęła patrząc w jego zimne oczy.
- Co teraz? - zapytała stanowczo.
- Nie myślmy, dajmy się ponieść muzyce- powiedział zmysłowym głosem obracając swoją partnerkę i znów przybliżając się do niej. Ich twarze dzieliło zaledwie parę centymetrów. Po jej policzku spływała łza.
- Ścigałeś mnie i wreszcie Ci się udało. Zakończmy to. Teraz. Masz mnie w zasięgu ręki. Te wszystkie lata nie poszły na marne. Mała tajemnica Deliman Company nie ujrzy światła dziennego. Wiesz, że zostałam ostatnia, oni też.
- Jesteś taka piękna. -Intensywnie wpatrywał się w jej zielone oczy.
- Dokończ to co zacząłeś...
- To wszystko mogło się potoczyć inaczej.
- Skończ!- Powiedziała już głośniej.
Więc on zrobił to o co prosiła. Pochylił się muskając wargami jej usta. Dawno chciał to zrobić. Jednocześnie wbił sztylet w jej serce.

Wpadła wprost w jego ramiona popchnięta przez jakąś parę. Złapał ją w tali i przyciągnął mocno do siebie. Kiedy zauważyła kim jest uśmiechnęła się drwiąco. Tylko oczy pokazywały jej przerażenie. Zaczęli poruszać się w rytm muzyki. Tango. "Cóż za ironia tańczyć taniec miłości z kimś, kogo się nienawidzi".
-Więc znów się spotykamy- szepnął a ona aż się wzdrygnęła patrząc w...

-[on] Kotek która godzina?
- [ona] dochodzi 23.00
- [on] to godzina do oczepin potem z 2 godzinki i uciekamy na noc poślubną... spać?
- [ona] (mówi rozbawiona) marzę o tym, nogi mi odpadają, wszyscy tak się cieszą na wesele, a to jakiś maraton aerobiku jest...
- [on] (z uśmiechem na twarzy) mówiłem Ci byś uszykowała płaskie buty. Pod suknią i tak ich nie widać a pięknie wglądasz nawet boso.
- [ona] (mówi z uczuciem w głosie) dziękuję mężu. To teraz ja idę tańczyć z wujem Przemkiem a Ty wiesz ta ciotka od strony mamy jeszcze z tobą nie tańczyła. Uciekam bo wuj już do mnie puszcza oczko, do zobaczenia za godzinę ukochany.
- [on] za godzinę... hmm chyba przetrwam jeszcze tę godzinę...

-[on] Kotek która godzina?
- [ona] dochodzi 23.00
- [on] to godzina do oczepin potem z 2 godzinki i uciekamy na noc poślubną... spać?
- [ona] (mówi rozbawiona) marzę o tym, nogi mi odpadają, wszyscy tak się cieszą na wesele, a to jakiś maraton aerobiku jest...
- [on] (z uśmiechem na twarzy) mówiłem Ci byś uszykowała płaskie buty. Pod suknią i tak ich nie widać a pięknie...

- Uwielbiam z Tobą tańczyć.
- Dlaczego?
- Bo taniec to najwspanialsza gra wstępna.
- Tak uważasz?
- Oczywiście. Subtelne dotknięcia, które rozbudzają zmysły. Gorące, uważne spojrzenie, które przyciąga, hipnotyzuje, obiecuje więcej. Lekko przyśpieszony oddech. Twój szept, przy którym zawsze topnieję.
- Ja też uwielbiam z Tobą tańczyć.
- Dlaczego?
- Kiedy z Tobą tańczę, w Twoich oczach błyszczą iskierki. Ciało porusza się w zmysłowym rytmie, który wodzi na pokuszenie. Widać wtedy jak bardzo namiętną kobietą jesteś. No i przypomina mi się nasz pierwszy taniec.
- Wtedy pierwszy raz mnie pocałowałeś.
- Wtedy pierwszy raz wyznałaś mi miłość.

- Uwielbiam z Tobą tańczyć.
- Dlaczego?
- Bo taniec to najwspanialsza gra wstępna.
- Tak uważasz?
- Oczywiście. Subtelne dotknięcia, które rozbudzają zmysły. Gorące, uważne spojrzenie, które przyciąga, hipnotyzuje, obiecuje więcej. Lekko przyśpieszony oddech. Twój szept, przy którym zawsze topnieję.
- Ja też uwielbiam z Tobą tańczyć.
- Dlaczego?
- Kiedy z Tobą tańczę, w...