Pojawiły się znikąd. Wczoraj świat był normalny, dziś stanął na głowie. Opiekunka przestrzegała przed zabijaniem mrówek, ponieważ te komunikują się za pomocą czułek i będą się mścić. Już jako czterolatek przeczuwałem ściemę.

A jednak miała rację.

Mrówki zaczęły atakować ludzi. Na początku uznano, że to jakaś wschodnia odmiana. Mieliśmy spryskiwać się specjalnymi olejkami, a mrówki miały odejść. Wybrały inaczej, zostały i zaprosiły koleżanki i kolegów.

W naszym miasteczku mieszkał ekscentryczny bogacz. Wybudował sobie willę otoczoną fosą. Jego absurdalna ekstrawagancja w normalnych czasach, stała się najlepszym schronieniem podczas inwazji. Mrówki nie potrafią pływać. Niestety, gość nie okazał się typem społecznika. A gdy tylko ktoś próbował przepłynąć fosę, żeby się uratować, ginął ustrzelony niczym kaczka.

Nigdy nie mogliśmy spać spokojnie. Wielu zginęło zanim nauczyliśmy się z nimi walczyć. Ogień, takie to proste. W końcu słowa o odejściu mrówek stały się prawdą wtedy, kiedy trzy czwarte mieszkańców spoczęło w zbiorowych grobach.

Przeraźliwe krzyki przypomniały nam o bogaczu. Stojąc na wysokich murach prosił nas o przebaczenie, przecież to były takie czasy, a teraz on się pochorował i potrzebuje pomocy, a skoro mrówki odeszły to i stan wyjątkowy się skończył. Było nam wszystko jedno.

Uradowany wlazł do wody. Zapomniał, że nie umie pływać i się utopił. Ktoś nawet próbował go odratować. Na próżno. Jedna ze starszych kobiet wzruszyła ramionami i powiedziała, że żadna przewina nie pozostanie bez kary, choć my ukarać go nawet nie chcieliśmy. Bo przecież nas kara również nie ominęła.

Pojawiły się znikąd. Wczoraj świat był normalny, dziś stanął na głowie. Opiekunka przestrzegała przed zabijaniem mrówek, ponieważ te komunikują się za pomocą czułek i będą się mścić. Już jako czterolatek przeczuwałem ściemę.

A jednak miała rację.

Mrówki zaczęły atakować ludzi. Na początku uznano, że to jakaś wschodnia odmiana. Mieliśmy spryskiwać się specjalnymi olejkami,...

Działo się to dawnych czasach, kiedy ludziom nie śniło się o podróżach do gwiazd czy grających pudłach. W pięknym zamku mieszkała para królewska z dworem i służbą. Żyli dostatnie i spokojnie, a do pełni szczęścia brakowało im jedynie potomka.

Zdarzyło się pewnej burzowej nocy, że do bram pałacowych zapukała młoda kobieta w łachmanach, prosząc o udzielenie schronienia, była bowiem brzemienna i zbliżał się dzień rozwiązania. Jeszcze tej nocy powiła zdrowego, ślicznego chłopczyka, jednak sama nie przeżyła porodu. Król i królowa nie namyślali się długo i przygarnęli sierotę, uznając go za własne dziecko.

Chłopiec rozwijał się prawidłowo i kilkanaście lat później był już przystojnym młodym mężczyzną. Wszyscy podziwiali go za dobroć i życzliwość okazywaną na każdym kroku. Nikt nie wiedział jednak, że pod maską uprzejmości kryje się żądza władzy, tak silna, że królewicz zaczął planować zabójstwo ojca.

Wybrali się pewnego dnia na łowy sami, bez służby. Kiedy zagłębili się w las i konie nie mogły iść obok siebie, królewicz przepuścił ojca przodem. Bezszelestnie wyciągnął strzałę z kołczanu, nałożył na cięciwę i wycelował. Mgnienie oka później król leżał bez życia na ziemi, a jego spłoszony koń odbiegł w las. Młodzieniec przybrał zrozpaczoną minę i pognał co tchu do pałacu oznajmić przerażającą wieść, jakoby napadli ich zbójcy i tylko cudem on zdołał uciec.

Wśród dworzan zapanował zamęt. Część pobiegła po ciało, część już zaczęła przygotowywać ceremonie pogrzebu i koronacji, a reszta zaczęła spoglądać nieufnie na królewicza. Szeptem przekazywano sobie plotki o rzekomej krwi na jego rękach. Urządzono uroczysty pogrzeb i równie uroczystą koronację, jednak młody król wcale się z tego nie cieszył. Nie mógł jeść ani spać, trawiony wyrzutami sumienia, a kiedy zaczął widzieć ducha swojego ojca przebitego strzałą, który nie dawał mu spokoju, postradał zmysły i z rozpaczy wbił sobie w pierś własny sztylet. Ostatnie słowa, jakie usłyszał, to "żadna przewina nie może zostać bez kary".

Działo się to dawnych czasach, kiedy ludziom nie śniło się o podróżach do gwiazd czy grających pudłach. W pięknym zamku mieszkała para królewska z dworem i służbą. Żyli dostatnie i spokojnie, a do pełni szczęścia brakowało im jedynie potomka.

Zdarzyło się pewnej burzowej nocy, że do bram pałacowych zapukała młoda kobieta w łachmanach, prosząc o udzielenie schronienia, była...

W czasach nieurodzaju i głodu w ubogiej chacie mieszkał mężczyzna imieniem Dobromił, jego trzyletnia córka i jego druga żona Mścigniewa będącą w owym czasie brzemienną.

Któregoś zimowego dnia Mścigniewa zorientowawszy się że pozostało już niewiele jadła postanowiła pozbyć się córki swego męża by zwiększyć zasób pożywienia dla siebie i swojego nienarodzonego dziecka. Było to bowiem jej pierwsze dziecko które już kochała jak nic na świecie.
Podeszła do złotowłosej i powiedziała uśmiechając się dobrodusznie:
-Miłosławo pójdziemy do lasu zobaczyć czy nie ostały się jakieś jagody…
Dziewczynka z ufnością podeszła do kobiety i złapała ją za rękę uśmiechając się uroczo. Gdy obie znalazły się w lesie Mścigniewa rozkazała jej zaczekać pod jednym z drzew na jej powrót. Jednak nie zamierzała tego robić. Szybko pognała do chaty.
Gdy z polowania wrócił Dobromił powiedziała mu że jego córka gdzieś zniknęła i nie może jej znaleźć choć tak długo szukała...Jak że wielka była rozpacz ojca za swym dziecięciem...

Dziecko zziębnięte i głodne czekało ufając że już niebawem wróci ta którą uważała za matka. W końcu zamarzło... Ciało znalazły trzy Rusałki. Jedna z nich rzekła w stronę dwóch pozostały:
-Siostry spójrzcie na to biedne, śliczne stworzenie… Jak że ono się tu znalazło…?
-Widziałam ją kilka godzin temu z jakąś kobietą…-odparła druga
-Musiała ją tu zostawić na pewną śmierć… - dodała trzecia
-Cóż za okrucieństwo! Niech wszelkie troski na nią spadną za tą niegodziwość! Niech dosięgną ją nasze zło życzenia! – rzuciła wzburzona pierwsza.
Rusałki długo łkały nad ciałem małej istotki a w miejscu gdzie spadły łzy mimo iż ziemie pokrywał śnieg rozkwitły kwiaty nazwane później Przebiśniegami.

Mścigniewa zapomniała szybko o Miłosławie i z radością oczekiwała narodzin swego potomka. Jednak gdy przyszedł wreszcie czas rozwiązania ziściły się słowa Rusałek i Mścigniewa powiła martwą córkę.
Gdy zalana łzami grzebała ciało noworodka przypomniała sobie twarzyczkę małej dziewczynki którą pozostawiła na śmierć w ciemnym lesie...

W czasach nieurodzaju i głodu w ubogiej chacie mieszkał mężczyzna imieniem Dobromił, jego trzyletnia córka i jego druga żona Mścigniewa będącą w owym czasie brzemienną.

Któregoś zimowego dnia Mścigniewa zorientowawszy się że pozostało już niewiele jadła postanowiła pozbyć się córki swego męża by zwiększyć zasób pożywienia dla siebie i swojego nienarodzonego dziecka....

Władza

W ogromnym zamku Castle Dark, który mieścił się na wzniesieniu do tego stopnia, że z oddala każdy mógł podziwiać szlachetność jego budowli, mieszkała księżniczka Caroline. Kobieta była szlachcianką czystej krwi, a jej ród sięgał korzeni powstawania zamku. Matka jej i ojciec byli zupełną przeciwnością córki, pomagali wieśniakom, kupowali jedzenie dla osieroconych dzieci, natomiast Caroline kazała wychłostać chłopa, który przez przypadek dotknął ją swym brudnym kożuchem. Królewska para musiała jednak opuścić zamek pozostawiając go w opiece najstarszej córki Caroline. Ta od dawna snuła plany, jak ma przejąc władzę, więc teraz, kiedy wiadomość ta obiegła wszystkie królestwa, kobieta czuła ekstazę i podniecenie. W dniu wyjazdu rodziców płakała, szlochała i krzyczała, gdy kareta zbliżała się do śnieżnobiałej bramy, jednak wszyscy wiedzieli, że Caroline udaje. Już po paru godzinach kobieta rozkazała dowódcy wojska, żeby posłał całą armię na Wood Hand, aby królestwo to również jej podlegało, ale mężczyzna się nie zgodził. Uwięziła go za to w lochu na cały miesiąc. Po tygodniu sprawowania władzy Caroline zapełniła całe podziemia, a w więzieniach nie było już miejsc. Rada Królewska zaczęła się buntować i zatwierdzać księżniczkę Karbolinę, młodszą siostrę Caroline, nową władczynią. Gdy dyktatorka się dowiedziała, zabiła siostrę i uczyniła radę niewolnikami. Jednak dla pewności, żeby pozostałe siostry nie mieszały się w sprawy królestwa, również i je zabiła. Pewnego dnia doszła do niej wiadomość, że matka z ojcem wracają. Wpadła w szał i zaplanowała ich uwięzienie. Jednak tej nocy cienie szły za nią wszędzie, a ciemność ją pożerała i gdy położyła się spać, zabił ją dotyk, dotyk śmierci.

Władza

W ogromnym zamku Castle Dark, który mieścił się na wzniesieniu do tego stopnia, że z oddala każdy mógł podziwiać szlachetność jego budowli, mieszkała księżniczka Caroline. Kobieta była szlachcianką czystej krwi, a jej ród sięgał korzeni powstawania zamku. Matka jej i ojciec byli zupełną przeciwnością córki, pomagali wieśniakom, kupowali jedzenie dla osieroconych...

W uroczysku starym
Spróchniały rośnie dąb
Jęki brzydkiej mary
Dmą tam niczym dzwon

Powiadają starzy
Słucha ludu morze
Że wielu się marzy
Skarb ukryty w korze

I znalazł się śmiałek
Młody chłopak, złodziej
Rzecze na to 'Chwałę?
Przysporzę nie małej'

I poszedł do lasu
Ostępami brodził
Nie słuchał zawczasu
Co ze zmierzchem wschodzi

A w dębie mieszkała
Wiedzima prastara
Po zmroku szukała
Ofiary, młodziana

I gdy tak hasała
Wśród muzyki mocy
Ze świerszczem śpiewała
Nimfa, siostra nocy

A słowa cnej pieśni
W złość przybrane były
I niecnej zawieści
Goryczą ożyły

Usłyszał je złodziej
I wysnuł z nich ślady
Do chałupy ciasnej
Pełnej samej biady

Dąb spróchniały leżał
Nad jeziora brzegiem
Chłopak nie dowierzał
Wciąż przejęty lękiem

Bo choć na pozór chwat
W szumie nocnej puszczy
Szybko przestał być rad
Że nie słuchał wieszczy

W świetle miesięcznika
Odbitego z lustra
Lśnienie turkusika
Szczęści ciśnie w usta

Więc czym prędzej chłopak
Podbiega do drzewa
Gdzie krwiste płatki mak
Porozrzucane ma

Nie dostrzega znaków
W drewnie, ziemi, wodzie
Jeno skarb w chruśniaków
Ramionach osłodzie

Porwał kamień modry
I wtem ujrzał zjawę
Jej wzrok taki chłodny
Złamać może jawę

Wyciągnęła dłonie
Po swą własność drogą
Le złodziej w odmowie
Rzucił się w noc wrogą

Usłyszał za sobą
Słowa klątwy strasznej
Co nad przepaść wiodą
Poczuć śmierci własnej

'Ni wzrokiem, ni mową
Ni rękami swemi,
Od dziś tyś, jak zowią
Jesteś krokiem w ziemi'

I pognał przez gęstwy
Leciał na złamanie
Nie wiedział, że czerstwy
Przestał być na twarze

I zbłądził on w kniei
Dech go zdusił w gardle
Zrazu brak nadziei
Padło ciało martwe

Dusza jego błądzi
I wśród chaszczy kroczy
Nad losem zawodzi
Lecz oczu nie moczy

Powiadają wszędzie
Że gdy widzisz w lesie
Jak coś pięknie błyszcze
Ducha jego niesie

W uroczysku starym
Spróchniały rośnie dąb
Jęki brzydkiej mary
Dmą tam niczym dzwon

Powiadają starzy
Słucha ludu morze
Że wielu się marzy
Skarb ukryty w korze

I znalazł się śmiałek
Młody chłopak, złodziej
Rzecze na to 'Chwałę?
Przysporzę nie małej'

I poszedł do lasu
Ostępami brodził
Nie słuchał zawczasu
Co ze zmierzchem wschodzi

A w dębie mieszkała
Wiedzima prastara
Po...

Była zima, śnieg prószył radośnie na nagie drzewa, a ludzie znosili drewno na opał do swoich domów. Oprócz szerokich, śnieżnych welonów rozłożonych na pobliskich polach, oko mogło ucieszyć się brązowymi drzewami w białe łaty. Dobrosława, dziewczyna z biednej rodziny, ubrała barankowy kołpaczek, stare, podarte kozaki i wypłowiałą kurtkę. Wyszła z domu, w którym ciepło mieszało się z przyjemną wonią świeżych, chlebowych placków, a zimno, które przypadkiem wpuściła, owiało jej rumianą twarz i szczypnęło w policzki. Śnieg, po którym szła, skrzypiał i jęczał, jakby nie był zadowolony, że dziewczyna spaceruje po jego sukni. Dobrosława zmierzała prosto do małego jeziorka nieopodal chatki zielarza. Nie szła bowiem na herbatę z pokrzywy. Przy pewnym drzewie zostawiła wczoraj martwe ciało jelenia, którego upolowała. Zostawiła mięso na przyjazd rodziny, bo w domu dawno już by się popsuło. Jednak niczego nie było ani mięsa, ani futra, ani pięknych rogów, pozostała tylko wielka plama zamarzniętej krwi. Ciepło wypełniło pierś kobiety, a nerwy wskazywały na dym wydobywający się z komina zielarza. Dobrosława pobiegła, nie zważając na przemoknięte, futrzane kozaki. Nie zapukała, weszła i zauważyła mężczyznę siedzącego przy sycie wyglądającym mięsie. Wysunęła wystający nóż i wbiła staruszkowi prosto w serce. Gnała na oślep do domu, żeby nikt jej nie zauważył. Jednak poczciwa i mądra staruszka wyszła jej na przeciwko.
- Witaj Dobrusiu.- szepnęła
- Witaj poczciwa Wiesławo.
- Widziałaś wilki szarpiące wielkiego jelenia na wzgórzu? Od kiedy udało im się złapać tak wielkiego rogacza?
Dziewczyna zawróciła do zielarza, głucha i ślepa na świat. Przeszła przez jezioro i ujrzała szare stworzenia bawiące się zamarzniętym mięsem. Biegła do nich, krzycząc i wywijając długim nożem, a wilki warczały. Jeden złapał ją za nogę,a drugi już leżał martwy. Jednak to nie koniec, zewsząd zbiegły się inne i ryknęły głośno, a po chwili krucha Dobrosława leżała w morzu krwi na jaśniejącym śniegu.

Była zima, śnieg prószył radośnie na nagie drzewa, a ludzie znosili drewno na opał do swoich domów. Oprócz szerokich, śnieżnych welonów rozłożonych na pobliskich polach, oko mogło ucieszyć się brązowymi drzewami w białe łaty. Dobrosława, dziewczyna z biednej rodziny, ubrała barankowy kołpaczek, stare, podarte kozaki i wypłowiałą kurtkę. Wyszła z domu, w którym ciepło...

Zbrodnia doskonała. Tak to właśnie nazywają. Żadnych śladów, dowodów, które mogłyby dowieść winy, nie tylko jego, ale kogokolwiek. Po prostu jakby to się nigdy nie wydarzyło. Mógł spokojnie wrócić do domu, żyć bez oglądania się za swoimi plecami, ale coś było nie tak. Nie chodziło o niedoskonałość w jego dziele. Nie, to było coś co uczepiło się jego świadomości, jak kiepska piosenka, która nie chce odejść w zapomnienie. Przejdzie. Tak... na pewno przejdzie. W końcu musiał to zrobić, to była jego jedyna szansa, by nie wieść parszywego żywotu, jako kolejny szary człowieczek.
Wrócił do mieszkania, które już niedługo opuści, by pogrążyć się w szczęściu i dostatku, o które tak bardzo się postarał. Ale gdzie zagubiła się jego satysfakcja? W końcu nadejdzie, jak minie napięcie, które wciąż go nie opuszczało.
Szkoda czasu na rozmyślanie, pora załatwić ostatnie sprawy.
Udał się do właściciela mieszkania, które wynajmował, teraz spłaci wszystkie długi i się pożegna. „Niech się zachłyśnie tymi marnymi pieniędzmi, o które tak się czepiał” pomyślał, ale nie uśmiechnął się na swój własny żart. Wciąż coś było nie tak. Minie... na pewno.
Idąc ulicą przyciągnął jego uwagę pobliski pub. Nigdy nie miał czasu ani oszczędności, by do niego zawitać... czemu nie teraz? Jeden drink Nikomu nie zaszkodzi, to tylko moment.


10 lat minęło. Mimo to wciąż idealnie pamiętał każdy szczegół swojego perfekcyjnego planu. Jego największe dzieło.
- Kolejną kolejkę dostaniesz jak zapłacisz za poprzednie, starczy dobroci – usłyszał prosząc o następnego drinka. Pieniądze się skończyły, 'kiepska piosenka' w głowie pozostała. Zalewał ją kolejnymi procentami, uciszając z marną nadzieją, że następnego dnia obudzi się bez niej. Tak, to było sumienie, ono nie pozwoliło mu uciec.
Tak bardzo postarał się, by nikt nie wymierzył mu kary, że zapomniał o tym jak najgorszą karę może otrzymać od siebie samego.

Zbrodnia doskonała. Tak to właśnie nazywają. Żadnych śladów, dowodów, które mogłyby dowieść winy, nie tylko jego, ale kogokolwiek. Po prostu jakby to się nigdy nie wydarzyło. Mógł spokojnie wrócić do domu, żyć bez oglądania się za swoimi plecami, ale coś było nie tak. Nie chodziło o niedoskonałość w jego dziele. Nie, to było coś co uczepiło się jego świadomości, jak kiepska...

Pewnego słonecznego razu, stary lis o rudawym futrze ruszył przed siebie elegancko stawiając łapkę za łapką, jego rozbiegane szydercze, złote oczy uważnie obserwowały las, szedł do niedźwiedzia pana puszczy. Gdy stanął przed nim, nie kłaniając się wcale niedźwiedź o czarnym futrze powiedział: - Jak żeś lisie, taki sprytny pójdź zanieś to ziele starej królicy, umierającej w swym domu - Nakazał niedźwiedź. Lis spojrzał szyderczo na ziele i jęknął - A co z tego będę miał? - Zamrugał szybko, na to stary niedźwiedź - Pozwolę Ci jeść wraz ze mną świeże mięso - Lis zadowolony z takiego układu, złapał ziele i pobiegł co sił w łapach. Lis jak to lis, myśli miał tysiące, wypluł więc zielsko i zakopał pod drzewem. Usiadł obok nory królicy i czekał aż śmierć jej nie zbierze. Nie pomagał bo po co? Wrócił więc do niedźwiedzia. - Oh niedźwiedziu, jaka szkoda, królicę śmierć zabrała nim ziele przyniosłem - Jęczał ubolewając lis. Niedźwiedź, wdzięczny lisowi że chociaż próbował, jak obiecał pozwolił mu jeść razem z nim. Następnego dnia, niedźwiedź wysłał lisa z kolejnym zadaniem - Pójdź więc teraz, zobaczyć co słychać u sowy po drugiej stronie lasu, ostatnio coś było nie w porządku - Lis, uśmiechnął się szeroko i zapytał - A co z tego będę miał? - Niedźwiedź obiecał więc, mu że będzie mógł spać w jego legowisku gdy jego nie będzie. Lis ruszył więc biegiem, lecz nie dotarł do sowy. Bo cóż może się złego dziać? Położył się pod drzewem, i usnął. Nie zdawał sobie sprawy, że obserwuje go mała myszka. Sprytna mała istotka pognała do niedźwiedzia. Który nie mógł uwierzyć w to co mówi... Plan był prosty. Gdy lis wrócił kolejnego dnia, oznajmił że wszystko jest w najlepszym porządku, niedźwiedź nakazał mu iść nad żabi staw, pomóc tym którzy pomocy potrzebują. Obiecał mu, że odda władzę w jego łapy. Lis strasznie wzruszony, i szczęśliwy ze słów niedźwiedzia przybiegł nad staw, tam zauważył małą myszkę, na samym środku stawu krzyczała: "Lisie lisie, pomóż mi! wielka ryba chce mnie zjeść!" Lis siedział i gapił się na mysz, uśmiechnął się przebiegle, i zawrócił by powiedzieć niedźwiedziowi że pomógł tym co pomocy potrzebują, gdy... - Czemu lisie nie pomagasz małej myszce?! - Huknął niedźwiedź. Patrząc na lisa z góry. - Ufałem Ci jak przyjacielowi, powierzając las pod Twoją opiekę! - Na nic mu były, skomlenia i przeprosiny, wygnanie i pozbawienie ogona było wystarczająco straszną karą.

Morał:
"Żadna przewina nie pozostanie bez kary".

Pewnego słonecznego razu, stary lis o rudawym futrze ruszył przed siebie elegancko stawiając łapkę za łapką, jego rozbiegane szydercze, złote oczy uważnie obserwowały las, szedł do niedźwiedzia pana puszczy. Gdy stanął przed nim, nie kłaniając się wcale niedźwiedź o czarnym futrze powiedział: - Jak żeś lisie, taki sprytny pójdź zanieś to ziele starej królicy, umierającej w...

„Żadna przewina nie pozostanie bez kary” – takie słowa są wydrążone jako epitafium okrutnego mordercy.
Morderca ów był bowiem człowiekiem, który zasługiwał na srogą karę…
Nasz bohater był złodziejem, jednak nie takim, który kradnie biżuterie, pieniądze i inne drobiazgi, ale takim, który pozbawia duszy! Brzmi nieprawdopodobnie, jednak tak było! Amadeusz odnajdywał piękne i samotne kobiety, rozkochiwał je w sobie, uwodził i odchodził bez słowa zostawiając po sobie tylko czerwoną różę. Róża ta była równie wyjątkowa jak obdarowane nią niewiasty, bowiem nigdy nie więdła. W przeciwieństwie do tych krwistoczerwonych kwiatów z każdym dniem więdły ich posiadaczki. Każda z dam zaczynała chorować po odejściu Amadeusza i po tygodniu umierała miotana gorączką i majakami, a świat o niej zapominał. Tylko czerwona róża zostawała młoda i piękna do czasu aż została spalona jako „dzieło szatana”.
Amadeusz żył bezkarnie przez lata – nikt nie łączył go ze śmiercią tych wielu kobiet, a on wybierał coraz to nowe ofiary. Pewnego dnia jednak i jego dogoniło przeznaczenie i nieuchronna śmierć… Skrzywdzone przez niego dusze odnalazły w końcu swojego oprawcę i sprawiły, że stracił wzrok! Krótko po tym spłonął jego dom i Amadeusz stał się włóczęgą. Po tym wydarzeniu zapomniał o nim świat tak samo jak o jego ofiarach – stał się niewidzialny dla otoczenia. Niedługo po tym Amadeusz oszalał i targany szaleństwem zerwał ostatnią różę z krzewu, który hodował przez lata i po tygodniu zmarł.

Amadeusz został pochowany w bezimiennym grobie przy którym wyrósł różany krzew o kwitnących cały rok kwiatach. Legenda głosi, że można przy nim usłyszeć kobiece głosy szepczące, iż „żadna przewina nie pozostanie bez kary”.

„Żadna przewina nie pozostanie bez kary” – takie słowa są wydrążone jako epitafium okrutnego mordercy.
Morderca ów był bowiem człowiekiem, który zasługiwał na srogą karę…
Nasz bohater był złodziejem, jednak nie takim, który kradnie biżuterie, pieniądze i inne drobiazgi, ale takim, który pozbawia duszy! Brzmi nieprawdopodobnie, jednak tak było! Amadeusz odnajdywał piękne i...

W małym miasteczku mieszkały dwie siostry - Malina i Kalina. Malina była piękną złotowłosą dziewczyną, którą mieszkańcy uwielbiali za jej bezinteresowną pomoc i uśmiech, który nigdy nie znikał jej z twarzy. Natomiast druga siostra, ciemnowłosa Kalina, nie słynęła dobrą opinią w miasteczku, była gburowata i opryskliwa dla innych oraz szczerze nienawidziła Maliny za to, że całe miasteczko ją uwielbia.
Pewnego dnia Malina wybrała się z koszem pełnym świeżego pieczywa, serów i owoców do staruteńkiej wróżbitki Romy. Roma wdzięczna dziewczynie za jej dobre serce zaoferowała w zamian swoją jedyną umiejętność - wróżenie z ręki. Wróżbitka wzięła dłoń Maliny, przyjrzała jej się dokładnie, potem ścisnęła mocno i zamknęła oczy. Po chwili półgłosem powiedziała Malinie, że nad miasteczkiem od wielu wielu lat wisi klątwa, która spełni się dokładnie za siedem dni i siedem nocy - zginie dziewczyna o najkrótszych włosach. Niestety przepowiednię podsłuchała wścibska Kalina, która ukryła się za kotarą w sieni. Uradowana zasłyszaną nowiną i swoim sprytem, pobiegła do domu i czekała na powrót siostry.
Jeszcze tego samego dnia w nocy Kalina zakradła się do pokoju Maliny z wielkimi nożycami i delikatnie, żeby nie obudzić siostry, obcięła jej wszystkie włosy przy samej skórze. Rano, gdy Malina zobaczyła swoje odbicie w lustrze, wybuchła histerycznym płaczem. Wiedziała, że to ona stanie się ofiarą klątwy. Włosy już na pewno nie zdążą odrosnąć i nie uda jej się odwlec nieuniknionego.
Po siedmiu dniach i siedmiu nocach Malina z chustą na głowie zakrywającą krótkie blond kędziorki, szła do sklepu znów zrobić zakupy dla staruszki. I nagle niewiadomo skąd strzelił grom z jasnego nieba, trafił w wielkie drzewo, które runęło wprost na Malinę. Na miejsce tragedii zbiegli się wszyscy mieszkańcy i płakali rzewnymi łzami nad losem wspaniałej Maliny. Tylko Kalina wybuchła szaleńczym śmiechem i wrzeszczała, że nareszcie udało jej się pozbyć siostry.
Wtedy zdarzył się cud. Grom z jasnego nieba znów strzelił w obalone drzewo, które rozprysło na milion drzazg, a jedna z nich, największa, trafiła Kalinę prosto w serce. Malina po odjęciu przytłaczającego ją ciężaru ożyła i wstała z ziemi, a wszyscy ludzie cieszyli się i świętowali jej powrót do żywych.
Tylko Malina płakała nad ciałem martwej siostry.

W małym miasteczku mieszkały dwie siostry - Malina i Kalina. Malina była piękną złotowłosą dziewczyną, którą mieszkańcy uwielbiali za jej bezinteresowną pomoc i uśmiech, który nigdy nie znikał jej z twarzy. Natomiast druga siostra, ciemnowłosa Kalina, nie słynęła dobrą opinią w miasteczku, była gburowata i opryskliwa dla innych oraz szczerze nienawidziła Maliny za to, że...