Była ciemna grudniowa noc. Chmury wyjątkowo przesłoniły księżyc, więc żadne światło nie docierało na Ziemię. Anna szła przez gęsto porośnięty drzewami las starając się jak najszybciej dotrzeć do domu. Było o wiele za późno na takie spacery. Matka prawdopodobnie umierała ze strachu o Annę, która jedynie zasiedziała się u koleżanki.
Dziewczyna szła starą ścieżką, która znała na pamięć. Przekraczała ją wiele razy dziennie. Do koleżanki i z powrotem. Jednak teraz wydawała się obca. Dłużyła się okropnie i Anna z każdym krokiem czuła coraz mocniej, że spotka ją okrutna kara za to spóźnienie. Postanowiła pójść skrótem, aby szybciej znaleźć się w domu. Znała go znakomicie również, więc nie martwiła się zgubieniem się w lesie. I to był jej błąd. Skręciła za innym drzewem niż powinna, pomyliła kamień na skrzyżowaniu. I droga zamiast z krótszej stała się o wiele dłuższa. Na tyle, że Anna błądziła po lesie aż do wschodu słońca. W tym czasie jej mama zdążyła już zawiadomić policję.
Annę spotkała zasłużona kara. Gdyby tylko szła swoją stałą trasą pewnie dostałaby tylko karę na komputer. Niestety za bardzo chciała się pośpieszyć i nic dobrego z tego nie wynikło. Żadna przewina nie pozostanie bez kary. Anna również nie była wyjątkiem.

Była ciemna grudniowa noc. Chmury wyjątkowo przesłoniły księżyc, więc żadne światło nie docierało na Ziemię. Anna szła przez gęsto porośnięty drzewami las starając się jak najszybciej dotrzeć do domu. Było o wiele za późno na takie spacery. Matka prawdopodobnie umierała ze strachu o Annę, która jedynie zasiedziała się u koleżanki.
Dziewczyna szła starą ścieżką, która znała...

Na samym szczycie wyżyny, gdzie rzeczka Mogiła znajduje swoje źródło, wznosi się rozłożysty dąb. Niegdyś rósł tam gęsty bór. Było to miejsce ciche, dzikie i obce dla mieszkańców okolicznych siół. Starsi przestrzegali drwali, zbieraczy i myśliwych, by ci nigdy nie naruszali granic boru.
Sołtys był chłopem upartym. Od zawsze planował bór wyciąć, postawić nowe zabudowania, a ziemię przeznaczyć pod uprawę. Przeciwstawiali mu się starsi mieszkańcy, jakoby w lesie tym miały się odbywać rytuały ku czci Natury, mające zapewnić udane zbiory. Nie było tajemnicą, że mieszkańcy zostawiali różnorakie dary pod głazem na skraju lasu.
Stało się, że pewnego lata susza zniszczyła większość plonów. Zimy tak mroźnej nie pamiętał najstarszy z chłopów. Na przednówku głód odebrał życie wielu ludziom. Nadto zaginęło dziecko, które matka widziała wbiegające do boru. Wówczas przelała się czara goryczy. Mężczyźni pochwycili widły, siekiery i sierpy, by z sołtysem na czele szukać winnych.
Bór, z początku niedostępny, zaczął się przerzedzać, ukazywać krzaki pełne jagód, ule pełne miodu. Okazało się, że jest tu ciepło i przyjemnie. Wszystko wydawało się niemożliwe, wszak żaden las tak nie wyglądał, tym bardziej na początku wiosny. Płynący przezeń strumyczek pełen był ryb, a sarny i dziki nie uciekały na widok człowieka. Czuć było świętą harmonię w tym wyjątkowym sanktuarium. Mimo to człowiek zaczął brać, a kiedy ogołocił las, ściął go.
Mogielnica była bardzo radosną rusałką, kochała swój dom i swoje dzieci. Opiekowała się nimi, jednak nie potrafiła obronić ich przed ludźmi, którzy kradli, niszczyli i zabijali. Kiedy wszystko już przepadło, pełna niemocy usiadła na skale, spod której wypływała rzeczka Mogiła. Zaczęła płakać. Płakała długo i tak obficie, że powódź przyniosła śmierć niemal wszystkim mieszkańcom sioła. Przeżył jedynie sołtys, którego rusałka przemieniła w dąb. Dąb ten stoi tam do dziś. Każdy odwiedzający go pielgrzym wbija weń jeden gwóźdź, by sołtys nigdy nie przestał żałować.

Na samym szczycie wyżyny, gdzie rzeczka Mogiła znajduje swoje źródło, wznosi się rozłożysty dąb. Niegdyś rósł tam gęsty bór. Było to miejsce ciche, dzikie i obce dla mieszkańców okolicznych siół. Starsi przestrzegali drwali, zbieraczy i myśliwych, by ci nigdy nie naruszali granic boru.
Sołtys był chłopem upartym. Od zawsze planował bór wyciąć, postawić nowe zabudowania, a...

Jak każdemu wiadomo rycerz jest obrońcą słabszych i kieruje się kodeksem rycerskim, chociaż to nie zawsze jest takie oczywiste. Rycerzem, który złamał zasady owego kodeksu, był nijaki Kazukaz. Podczas jednej z krucjat ograbił, a następnie zabił tysiąc mężczyzn. Przez ten czyn został wykluczony z rycerskiej wspólnoty. Wielu ludzi domagało się kary śmierci dla barbarzyńcy, ale sędzia został przekupiony dość dużą sumą pieniędzy, a Kaukaz skazany na banicję. Rycerz bardzo chciał zemścić się na królu, który odebrał mu majątek i wszystko, co posiadał – zemścić się w szczególny sposób. Postanowił, że stworzy własne państwo, podbije Francję, zabije najstarszego syna króla i ożeni się z jego córką Leonidą. Po kilku latach Kazukaz zrealizował swój plan i założył swoje państwo – Kazukazia. W 1258 zaatakował Francję, ale kraj nie poddał się tak szybko. Zacięte walki toczyły się ponad dwa miesiące i niestety Francja przegrała. Kiedy Kazukaz dotarł do francuskiego zamku i otworzył jego drzwi, przywitał go syn zabitego już króla, Tytus. Zanim cokolwiek zdążył wypowiedzieć, służący stojący za nim dźgnął go nożem.
– Bardzo dobrze postąpiłeś, Orldi – powiedział Kazukaz.
– Wiem, panie – odpowiedział zdrajca.
Po tych słowach pojawiła się Leonida cała zalana łzami. Rozdygotana klękła przy zmarłym bracie.
– Kochana Leoni, dziś jest twój szczęśliwy dzień! Bierzemy ślub – oświadczył barbarzyńca.
– Boże, zabrałeś mi ojca, brata, a teraz chcesz, abym została twoją żoną?
– Zapominam o tym, co usłyszałem. Przygotuj się, za godzinę będziemy małżeństwem.
Minął rok. Kraj popadał w ruinę i degradację moralną, szerzyła się bieda, a rozboje były na porządku dziennym. Leonida, która nie mogła dłużej na to patrzeć, postanowiła działać. Kiedy jadła z mężem uroczystą kolację, wsypała mu do wina cykutę. Król, biorąc kieliszek do ręki, zawołał:
– Za twoje i moje zdrowie!
Wypiwszy łyk, upadł, a Leonida umierającemu zdążyła jeszcze wyszeptać do ucha: żadna przewina nie pozostanie bez kary.

Jak każdemu wiadomo rycerz jest obrońcą słabszych i kieruje się kodeksem rycerskim, chociaż to nie zawsze jest takie oczywiste. Rycerzem, który złamał zasady owego kodeksu, był nijaki Kazukaz. Podczas jednej z krucjat ograbił, a następnie zabił tysiąc mężczyzn. Przez ten czyn został wykluczony z rycerskiej wspólnoty. Wielu ludzi domagało się kary śmierci dla barbarzyńcy,...

Wielu ludzi z plemienia nie potrafiło znaleźć drogi prowadzącej do domu i ginęło z głodu lub zimna. Mgła oblekała las sprawiając, że nic nie było widać. Część z nich jednak wracała i twierdziła, że widziała uskrzydlonego psa, który ich przyprowadził. Ów pies był również uważany za boga sprawiedliwości, który sam decyduje o tym kto zasługuje na śmierć, a komu można uratować życie. Trzeba przyznać, że ów boski stwór był bezwzględny i okrutny jeżeli wiedział, że ktoś krzywdzi niewinną istotę… Simargł bronił dzieci i sprawiał, że czuły się w lesie bezpiecznie.

W wiosce mieszkał Ziemowit, który miał aż 6 potomstwa… Dzieci te miały trudne i bolesne życie… Ojciec znęcał się nad nimi, a one bały się powiedzieć matce lub znajomym. Zły dotyk – o nim głośno do dziś. Wcześniej nie wiedziano jednak zbyt wiele o wykorzystywaniu nieletnich. Biedne maluchy były przekonane, że zachowanie tatusia jest normalne! Simargł był innego zdania… Ów skrzydlaty pies wywiódł Ziemowita do lasu i sprawił, że ten zagubił się we mgle. Ziemowit czuł przy tym niewyobrażalny ból i słyszał krzyk i płacz swoich dzieci mając przed oczami ich przerażone i zmienione cierpieniem twarze. Wiedział, że cierpią przez niego i tylko o tym potrafił myśleć! Odnaleziono go dopiero po tygodniu poszukiwań… Trudno go było rozpoznać, bowiem był brudny i przerażony. Jedyne, co potrafił z siebie wydusić to zdanie „żadna przewina nie pozostanie bez kary”, które powtarzał jak mantrę. Od tego dnia nikt nie mógł go dotknąć, a Ziemowit nie potrafił zbliżyć się do własnych dzieci.

Legenda głosi, że nadal można spotkać Simargła w polskich lasach – widzą go głównie dzieci, które z jakiegoś powodu potrzebują pomocy i pragną zrozumienia. Skrzydlaty pies pilnuje sprawiedliwości w polskich latach – kto nie wierzy, ten go nie ujrzy…

Wielu ludzi z plemienia nie potrafiło znaleźć drogi prowadzącej do domu i ginęło z głodu lub zimna. Mgła oblekała las sprawiając, że nic nie było widać. Część z nich jednak wracała i twierdziła, że widziała uskrzydlonego psa, który ich przyprowadził. Ów pies był również uważany za boga sprawiedliwości, który sam decyduje o tym kto zasługuje na śmierć, a komu można uratować...

Razu pewnego umyślił Racimir, coby sąsiada swego, Dalebora, udręczyć. Gospodarstwo Dalebora bowiem było dostatnie, w cztery krowy, stada kur i królików zasobne, a Racimir ledwie prządł. Sąsiad jego ponadto urodziwą córkę, Jagodę, miał, która zaloty Racimira odrzuciła ze śmiechem.
Zawiść okrutna Racimira trawiła, więc w noc bezksiężycową udał się do lasu na rozstaj dróg, świecę zapalił, ofiarę z krwi złożył i trzykroć zawołał słowa, które mu niegdyś wędrowny magik zdradził: „Przybądź, Panie, na wezwanie!”.
Straszliwy wicher się nagle zerwał, a z ciemności wyskoczył diablik. Wąsa podkręcił, ogonem ziemię zamiótł i objął Racimira ramieniem.
– Witaj, kumie! – zaskrzeczał. – Cóż takiego sprawiło, żeś się ku mnie zwrócił? Gadaj prędko, a szczerze jak na spowiedzi!
Racimir zestrachał się, jednak zazdrość silniejsza była w nim od rozsądku.
– A żeby tak na rodzinę Dalebora zaraza spadła! – zakrzyknął gniewnie. – Żeby mu bydło wyzdychało, a pola obradzać przestały!
– Pewien żeś jest? – dopytywał czart.
– Pewien!
– Tak więc się stanie.
I zniknął diablik, a Racimir sam został na rozstaju. Wrócił do domu i czekał.
Pierwszy wyzdychał drób, a zaraz potem choroba króliki daleborowe dopadła. Nim minęły dwa księżyce, cała rodzina Dalebora na ospę zachorzała, a wkrótce mór padł i na bydło. Racimir zaś ręce zacierał z uciechy.
Gdy szedł wieczorem przez las, wracając z karczmy, w której święcił triumf nad sąsiadem, na tym samym rozstaju, na którym wezwał diabła, za ramię ucapiła go szponiasta dłoń.
– Dokąd to, bratku? – zagadnął czart wprost do ucha Racimira. – Dom twój wszak już nie we wsi, a moim królestwie! Kontrakt wypełniony, a nie zastrzegłeś w umowie, kiedy duszę mi oddasz! Jam niecierpliwy z natury, więc do śmierci twojej czekał nie będę.
I nigdy więcej we wsi Racimira nie widziano, a o rozstaju, gdzie się chłop z diabłem układał, mówiono potem, że duch tam czyjś zawodzi nieszczęsny, na tysiącletnią pokutę skazany.

Razu pewnego umyślił Racimir, coby sąsiada swego, Dalebora, udręczyć. Gospodarstwo Dalebora bowiem było dostatnie, w cztery krowy, stada kur i królików zasobne, a Racimir ledwie prządł. Sąsiad jego ponadto urodziwą córkę, Jagodę, miał, która zaloty Racimira odrzuciła ze śmiechem.
Zawiść okrutna Racimira trawiła, więc w noc bezksiężycową udał się do lasu na rozstaj dróg,...

Wars i Sawa - legenda w nowej odsłonie

Zakochani na zabój? Szczęśliwi do granic możliwości? Czy przypadek sprawił, że się spotkali, czy ktoś to zaplanował? Jak było naprawdę? – to postaram się Wam opowiedzieć.

Znacie historię Warsa i Sawy? To historia o miłości rybaka do syreny. Zakochani założyli osadę, która rozrastała się i rozrastała, aż w końcu została nazwana Warszawą, od imion zakochanych.

Też w to wierzyliście? Z wiarą w tę historię jest tak samo jak z wiarą w świętego Mikołaja – kiedyś trzeba dorosnąć, by poznać prawdę, by ją zrozumieć i zaakceptować.

Ta historia nie jest ani romantyczna, ani piękna. Jest smutna i zdarzyła się zupełnie przypadkowo.

No to słuchajcie..
Wars był przygłuchym daltonistą - rybakiem, który kołysany latami na morzu przez fale, wszystko widział w niebieskich barwach. Sawa nie miała wobec tego niebieskich oczu, jak donosi legenda. Nie była również młodą dziewczyną. Była starą panną, która nie mogła znaleźć odpowiedniego kandydata na męża. Gdy była już bardzo zdesperowana postanowiła poderwać rybaka na sztuczkę rodem z poradników Barneya Stinsona – sztuczkę na topielca. Udawała, że się topi jednak jak już wspomniałam Wars nie miał dobrego słuchu i nie słyszał wołającej o pomoc dziewczyny. Na szczęście, kobiecie nic się nie stało, gdy czekała aż rybak wyłowi ją z wody.
Wars i Sawa nigdy się nie pokochali, ale żyli w zgodzie. Mówiąc szczerze, połączyła ich kalkulacja i dobry pomysł na biznes. Ich cwany plan się ziścił! Wymyślili tanią historyjkę, którą znamy z legendy, o sposobie w jaki się poznali. Celowo wprowadzali ludzi w błąd mówiąc, że Sawa urodziła się jako syrena. We dwoje otworzyli cyrk w stolicy naszego kraju, w którym pokazywali Sawę – jedyną syrenę na świecie. Cyrk ten zwany jest do dziś Warszawą. A biorąc pod uwagę, że nadal kalkulacja, liczenie zysku, chytrość i przebiegłość jest w cenie, historia o przygłuchym Warsie i zdesperowanej Sawie jest nadal aktualna, bo żadna przewina nie pozostanie bez kary...

Wars i Sawa - legenda w nowej odsłonie

Zakochani na zabój? Szczęśliwi do granic możliwości? Czy przypadek sprawił, że się spotkali, czy ktoś to zaplanował? Jak było naprawdę? – to postaram się Wam opowiedzieć.

Znacie historię Warsa i Sawy? To historia o miłości rybaka do syreny. Zakochani założyli osadę, która rozrastała się i rozrastała, aż w końcu została nazwana...

Gwiazdy rozjaśniły potężny mrok rozsiewający się po pobliskich wsiach. Wielka fala białych mgieł zaczęła okrywać ceglane domy, w których słabo tliły się jeszcze naftowe lampy. Jedna z wieśniaczek wyszła, by zagonić gderające kury, które znalazły sobie miejsce ewakuacji z kurnika. Nie zważała na lodowate powietrze, które muskało jej jasną cerę. Zaś jej wielkie, niebieskie oczy schowały się za krótkimi powiekami. Wszędy dało się słyszeć huk przechylonych od wiatru drzew i pękających gałęzi.
- Sio, sio!- wywijała patykiem kobieta, popychając zdezorientowane kury
Te jednak rozbiegły się we wszystkie strony, a biała mgła zatarła wszelakie ślady.
- A niech je diabli wezmą.- szepnęła ze złością i cofnęła się o dwa kroki
Drogę ucieczki zagrodziła jej postać, w którą przypadkiem weszła.
- Przepraszam, ta cholerna mgła, rozumie pan.- dopowiedziała nie patrząc postaci w oczy
- Oj niech pani nie przeprasza.- odezwał się kobiecy głos
W ręku postaci zabłyszczało srebro obryzgane krwią. Po chwili krzyk wieśniaczki rozgonił świecące gwiazdy i przykrył je matowymi, szarymi chmurami.
***
Następnego dnia we wsi huczało od natłoku informacji na temat morderstwa. Wiadome było jedno, sprawca był wśród nich. Mijały kolejne dni i kolejne ofiary padały niczym kaczki. Wieśniacy zaczęli się wyprowadzać i bać mroku nocy.
***
Kesey ukrywała się nakładając maskę zwyczajnej Słowianki. Nadeszła kolejna noc, odziała się w czerń i zmierzała pola w bieli mgły. Natrafiła na przeszkodę.
- Przepra...
- Za co? Za morderstwa? Zapłacisz za to.- postać znikła
***
Kesey podążała nocą we mgle, zmierzając kolejne pola, a rano zmieniała się w zwyczajną, brązową i gdakającą kurę. Pod osłoną dnia uciekała od swej wieśniaczki, która wciąż biła ją gałęzią czarnego dębu.

Gwiazdy rozjaśniły potężny mrok rozsiewający się po pobliskich wsiach. Wielka fala białych mgieł zaczęła okrywać ceglane domy, w których słabo tliły się jeszcze naftowe lampy. Jedna z wieśniaczek wyszła, by zagonić gderające kury, które znalazły sobie miejsce ewakuacji z kurnika. Nie zważała na lodowate powietrze, które muskało jej jasną cerę. Zaś jej wielkie, niebieskie...

Upewniłam się jeszcze, że nikt mnie nie widzi, lecz tylko drzewa otaczały smutny grób, jaki zgotowałam temu tyranowi. Miałam dość, każdego dnia pełnego strachu przed tym, w jakim nastroju on wróci do domu. A potem zobaczyłam, jak koza zdechła wijąc się w męczarniach, gdy zjadła tę dziwną roślinę, tak podobną do pietruszki. To wtedy dojrzałam do tej decyzji. Wtedy wykopałam korzeń i ugotowany podałam temu draniowi. Śmiałam mu się w twarz, gdy wił się z bólu, gdy próbował wyharczeć oskarżenie w moją stronę. Na szczęście nie był aż tak ciężki, jednak zawleczenie go na uroczysko, było trudne. Zakopałam go w wykrocie powstałym, po powalonym drzewie. Spędziłam w nim trzy lata i choć nie mam nawet dwudziestu, już wiem, że nigdy więcej!
...
Dziś, gdy mija mi pięćdziesiąta wiosna, słyszę jak po mnie idą. Widzę blask pochdni, i słyszę pełen oburzenia szum. I to straszne słowo- wiedźma! Niech przyjdą, mam dla nich niespodziankę, nie boję się! Nie ja jedna umrę dzisiaj!

Upewniłam się jeszcze, że nikt mnie nie widzi, lecz tylko drzewa otaczały smutny grób, jaki zgotowałam temu tyranowi. Miałam dość, każdego dnia pełnego strachu przed tym, w jakim nastroju on wróci do domu. A potem zobaczyłam, jak koza zdechła wijąc się w męczarniach, gdy zjadła tę dziwną roślinę, tak podobną do pietruszki. To wtedy dojrzałam do tej decyzji. Wtedy wykopałam...

Dawno temu, w ogromnym grodzie panował władca, co się zwał Dobromiłem. Był to mężczyzna mądrością niezwykłą się odznaczający, toteż nie było wśród ludu jednej nawet osoby, która by go szczerym sercem nie miłowała. Równie dobrą sławą cieszyła się jego żona Helena, z którą codziennie siadywał na przestronnym tarasie i okoliczną przyrodę kontemplował. Razem, z zachwytem wpatrywali się w skąpane promieniami słonecznymi rozległe pola, kwieciste łąki i gęste, nieprzebyte bory. Jednego tylko brakowało między tym dwojgiem. Umiłowani przez wszystkich, siebie nie potrafili ze wzajemnością pokochać. Helena kochała swego księcia ponad życie, lecz Dobromił skrywał ogromną tajemnicę. Od kilkunastu lat kochał siostrę swej żony, jasnowłosą Mścisławę, o spojrzeniu przejrzystym niczym kryształ, która zawsze pozostawała w cieniu mądrości siostry. Nieszczęśnicy widywać się mieli okazję jedynie na turnieju rycerskim, co się co rok na zamku odbywał. Tak mijały kolejne lata, a w sercu biednej dziewczyny zazdrość rozrastała się niczym ciernisty krzew, którego kolce boleśnie wpijały się w każdy zakamarek jej umęczonej duszy. W końcu powzięła plan. Gdy przyszedł czas turnieju, na jej twarzy nie pozostało nic z dawnej łagodności, z której jej rodzina słynęła. Po wystawnej uczcie, gdy zamek otuliła ciemność, kobieta zakradła się do sypialni swej siostry i wbiła sztylet w gardło śpiącej Heleny. Rankiem na dworze zawrzało. Książę natychmiast zwołał swych gości na naradę. Przybyła na nią również Mścisława, która drżała na myśl, że już wkrótce miejsce swej siostry u boku ukochanego zajmie. Jakież było jej zdziwienie, gdy miast dobrotliwego wejrzenia swego Dobromiła, ujrzała mężczyznę o spojrzeniu zimnym niczym stal, który poprzysiągł, że nie spocznie póki nie znajdzie winowajcy. Mścisława wtedy zrozumiała, że książę ceni sobie ponad wszystko uczciwość. Zrozpaczona, pobiegła więc na najwyższą wieżę i rzuciła się w przepaść, nie mogąc znieść myśli, że Dobromił, znając prawdę, nigdy jej nie pokocha.

Dawno temu, w ogromnym grodzie panował władca, co się zwał Dobromiłem. Był to mężczyzna mądrością niezwykłą się odznaczający, toteż nie było wśród ludu jednej nawet osoby, która by go szczerym sercem nie miłowała. Równie dobrą sławą cieszyła się jego żona Helena, z którą codziennie siadywał na przestronnym tarasie i okoliczną przyrodę kontemplował. Razem, z zachwytem...

Stary Dobromir mieszkał w starej chacie. Stara chata stała na wyspie, a ta na jeziorze. I nie jadłby już nic i zdechłby pewnikiem, bo na łódź nie właził i do wioski nie pływał – jakże miał płynąć skoro z chaty nosa wcale nie wystawiał? Bo i po co nos wystawiać?
- Za stary jestem, cholero – utyskiwał i przez okno drżącą pięścią łódce się odgrażał – obyś poszła na dno!
I zdechłby ani chybi, dawno już temu, gdyby nie te cholerne bachory z wioski. Pewnie rodzice kazali, pewnie się zlitowali. Posiłki na progu znajdował, rozpakowywał, darowanemu koniowi w zęby spoglądał… i złorzeczył, rzecz jasna – za twarde, za zimne, za mało, za czerstwe. Ale żarł. Co miał robić?

Żarł i w drzwi spoglądał – jakby zaraz ktoś miał wejść, ktoś odwiedzić, w stare drewno ktoś zapukać. I przeżuwał, sapiąc ze złością, klątwy – w niemocy pełnych ust – w myślach jedynie ciskając we wszystko i w nic jednocześnie.
- Umieram – siedział gdy zjadł nadal, nadal w drzwi oczy wlepiał i myślał przez chwil kilka jeszcze – Zdycham, czeznę, gniję…
I zupełną miał rację. Zdychał, czeznął, gnił, umierał. Ale na łódkę nie wsiadł, do wioski nie popłynął, ziół nie nazbierał. Na upartość zdychał, zatwardziałość zaraźliwą, upór dożywotni. Wstać mógł i popłynąć przecież – niby stary, ale nie aż tak jeszcze.

Czemu nie wstał? Czemu nie popłynął? Różnie ludzie gadają.
Podobno dzieci przez pół życia w tym jeziorze topił. Pół biedy co prawda, bo nie cudze a swoje, więc niby lepiej trochę, ale wcale nie lepiej przecież – bo co bachor, to bachor. I bał się wtedy podobno – bał się z domu wyleźć. Że za nogi go złapią i nad wodę zawleką, w wodorosty oplączą i tyle po nim zostanie.
I przychodziły podobno. Pod drzwiami czekały, żarcie przynosiły – no bo jak psubrat by przeżył, bez żarcia, miesiącami, latami? One mu przynosiły i pod drzwiami czekały.
Zabiły go? Nie. Ręki na ojca podnosić wszak nie można.
To on sam. Uparł się żeby zdechnąć, sczeznąć i zgnić. Sam sobie karę wymierzył.
Tak ludzie mówią.
Ludzie różne rzeczy mówią.

Stary Dobromir mieszkał w starej chacie. Stara chata stała na wyspie, a ta na jeziorze. I nie jadłby już nic i zdechłby pewnikiem, bo na łódź nie właził i do wioski nie pływał – jakże miał płynąć skoro z chaty nosa wcale nie wystawiał? Bo i po co nos wystawiać?
- Za stary jestem, cholero – utyskiwał i przez okno drżącą pięścią łódce się odgrażał – obyś poszła na dno!
I...