- Panie doktorze, wyobraź pan sobie, że zwyczajnie idziesz po watę, taką dobrą, niebieską. Dla siostrzyczki. Wesołe miasteczka lubią kolory. Patrzysz na uśmiechnięte twarze po drodze i zaczyna ci być niedobrze. I to nie ten smród smaru z karuzeli (mówię Panu, że ten smród był wszędzie), ale ludzie zaczynają się powoli rozpływać. Na czole pojawiają się krople potu. Wychodzą na wierzch jak wylęgające się larwy strachu, dostając się do oczu i ust. A oni naokoło wpatrują się w ciebie. Wypływa z nich odór grzechu gdy się śmieją. I wdychasz to i połykasz robaki, bo nie masz wyjścia. A później zdajesz sobie sprawę, że to twój własny grzech. Zapach smaru.
Ah! To nie będzie historyjka o klaunach i gabinetach luster. Proszę nie myśleć, że wyprawiałam nie wiadomo jakie świństwa. Nie miałam na to wpływu. One wpełzały we mnie. Prześmierdłam. Zdziczałam. W końcu sama zaczęłam pełzać, wić, poniewierać... I go zobaczyłam. Skulił się przy niebieskim namiocie. Dłubał patykiem w swoim nadgarstku. Niech pan poczeka, jeszcze chwila! I dłubał w tym korytarzu mięsa i krwi. Och, jak ja śmierdziałam! To był smar z tej cholernej karuzeli, mówię panu. I jego twarz. Dziwna grudka pod dolną powieką. R uszała się w górę i w dół. Nie ta powieka, tylko grudka! Pan nie uważa. I wyszło. Czarne. Spod powieki. Wzbiło się w powietrze. Rozłożyłam ręce. Chciałam wzlecieć! Władca much, hej wiwat!
Siostra? Proszę mnie źle nie zrozumieć. Ja już nie miałam siostry. Byłam trawiona od środka. Larwy rozpoczęły żer, gniły dla niego! Jak duszno, jak duszno! Gorąco! Uciekłam! ach odpełzłam i pan doktor mnie znalazł, taką spełzałą. I...

Nastała cisza. Ale Wariatka poczuła się nagle lżejsza. Wyspowiadana. Rozpostarła ramiona. Pan doktor zbliżył się do niej wyciągając ręce, jakby próbował ją przed czymś zatrzymać. Uśmiechnęła się, na jego twarzy zaczęło się malować przerażenie. Stało się! Zaczynam się przeistaczać.
Lustro pękło. Ktoś zaczął naprawiać karuzelę.

- Panie doktorze, wyobraź pan sobie, że zwyczajnie idziesz po watę, taką dobrą, niebieską. Dla siostrzyczki. Wesołe miasteczka lubią kolory. Patrzysz na uśmiechnięte twarze po drodze i zaczyna ci być niedobrze. I to nie ten smród smaru z karuzeli (mówię Panu, że ten smród był wszędzie), ale ludzie zaczynają się powoli rozpływać. Na czole pojawiają się krople potu. Wychodzą...

- Jesce tunel strachu mamo, plosę!-Michaś spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem.
Spojrzałam na niego i w tym momencie popełniłam największy błąd–tym razem patrzył na mnie tak, że nie byłam mu w stanie niczego odmówić.
Gdy weszliśmy do tunelu, mały był zachwycony. Nie, żeby się bał,dzisiejsza młodzież nie bała się niczego.Docieraliśmy właśnie do końca, kiedy poczułam,jak coś łapie mnie za ramię. W pierwszym odruchu pisnęłam, ale potem się uspokoiłam– to tylko kolejna atrakcja. Chciałam się odwrócić,lecz w tym właśnie momencie to coś pociągnęło mnie do tyłu, tym samym odciągając mnie od syna. W tej chwili doznałam dziwnego uczucia. Tak, jakbym już tu kiedyś była. Miałam poczucie, że wiem,co się zaraz wydarzy, ale nie mogłam przypomnieć sobie co. Tętno mi przyspieszyło. Coś było nie tak. Mój napastnik ciągnął mnie dalej a ja widziałam tylko ciemność.W pewnym momencie poczułam metaliczny zapach.Krew. Po chwili znajdowałam się w małym pomieszczeniu oświetlonym kilkoma pochodniami. Nagle zalała mnie fala wspomnień. Wiem, co się zaraz wydarzy. Mój porywacz usadził mnie na czymś i podszedł do mnie.Był to mężczyzna umalowany jak klaun
- Spójrz na ścianę, maleńka. Pamiętasz mnie jeszcze?
Do oczu napłynęły mi łzy. Wiem, co zobaczę, nie chcę tego widzieć.
- Odwróć się, bo poderżnę ci gardło –warknął.
- I tak to zrobisz –odparłam dziwnie spokojnym tonem. To i tak był koniec.
- Ale zrobię to szybko i bezboleśnie. Tylko się odwróć.
Nie chciałam tego robić. Ale musiałam. Żeby nie cierpieć. Powoli odwróciłam głowę. Na ścianie wisiało ciało mojego synka. Miał zakrwawione ubranko, pociętą twarz, a zamiast jednego oka pusty oczodół. To nie było najgorsze. Na ciemnej ścianie obok widniał napis z krwi „mamo, plosę”.
Nie płakałam. Nie miałam siły.
- Może następnym razem go nie posłuchasz. Do zobaczenia w przyszłym życiu – odrzekł klaun, po czym uśmiechnął się okrutnie. Poczułam ból a potem tylko nicość. Przez chwilę pobrzmiewały mi jeszcze w głowie słowa: „Do zobaczenia w przyszłym życiu”

- Jesce tunel strachu mamo, plosę!-Michaś spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem.
Spojrzałam na niego i w tym momencie popełniłam największy błąd–tym razem patrzył na mnie tak, że nie byłam mu w stanie niczego odmówić.
Gdy weszliśmy do tunelu, mały był zachwycony. Nie, żeby się bał,dzisiejsza młodzież nie bała się niczego.Docieraliśmy właśnie do końca, kiedy poczułam,jak coś...

Weszłam. Słodkość wylewała się z każdej strony. Każdy był uśmiechnięty. Widziałam śmiejące się dzieci biegające we wszystkich kierunkach od zjeżdżalni do trampolin. Spoglądałam na ich rodziców trzymających się za ręce, patrzących z dumą to na siebie, to na własne pociechy. Wszystko, co się tu znajdowało, tworzyło swoimi kolorami niemalże tęczę: żółte huśtawki, czerwone pałace strachu, zielone strzelnice, w których można ustrzelić zabawkę oraz niebieskie karuzele. „Gdzie tu miejsce na szarość życia?” – pomyślałam. „To obrzydliwie przerysowane i nieprawdziwe miejsce, w którym ludzie wchodzą tylko w odpowiednie role!” – dodałam po cichu.

„Cóż zrobić?” – zastanawiałam się. "Skoro już tu jestem to wypadałoby skorzystać z jakiś atrakcji. Być może uda mi się dopasować do tutaj obecnych?" - zapytałam sama siebie. Wszyscy moi znajomi mówili, że diabelski młyn to jest coś! Spróbowałam.
Nieeeee, to zupełnie nie dla mnie. Chcecie wiedzieć jak się czułam? Gdy usiadłam na swoim miejscu i zapięłam pasy bezpieczeństwa, byłam zadowolona, że się zdecydowałam. Po pierwszym okrążeniu razem z innymi krzyczałam z radości. Po kilku następnych natomiast, gdy młyn zaczął wirować coraz szybciej, wrzeszczałam przerażona. Kręciło mi się w głowie i obawiałam się o to, czy wytrzymam do końca tej zabawy będąc przytomną.

Skończyło się! Uff!

Gdy zemdlona szłam wężykiem w kierunku zejścia z terenu „tej atrakcji” ktoś położył mi rękę na ramieniu. Wzdrygnęłam się. To klaun! Zapytał mnie ironicznie się śmiejąc, czy dobrze się bawiłam! To dodało mi sił i wręcz wybiegłam stamtąd. Za sobą słyszałam tylko przeraźliwy śmiech – śmiech niczym z horrorów.

Szłam bardzo szybko w kierunku wyjścia. Chciałam by ten koszmar w końcu się skończył. Spojrzałam w lewo. Zobaczyłam stoisko ze słodkościami i watą cukrową. Ponownie w oczy rzucili mi się ci wszyscy chwilowo szczęśliwi ludzie. Zemdlona zdołałam wykrztusić tylko: „Koszmar!”.

Weszłam. Słodkość wylewała się z każdej strony. Każdy był uśmiechnięty. Widziałam śmiejące się dzieci biegające we wszystkich kierunkach od zjeżdżalni do trampolin. Spoglądałam na ich rodziców trzymających się za ręce, patrzących z dumą to na siebie, to na własne pociechy. Wszystko, co się tu znajdowało, tworzyło swoimi kolorami niemalże tęczę: żółte huśtawki, czerwone...

Blond pukle podskakiwały radośnie „Stary niedźwiedź mocno śpi„ mruczała pod nosem dziewczynka ciągnąc mnie za rękę. W tym martwym obrazie była niczym iskierka. Biegłam za nią. Już dawno pogubiłam się w tym labiryncie. Czułam spływający po moim czole pot i słyszałam w uszach szum własnej krwi. Nie wiem ile czasu spędziłam w tym miejscu. Biegłyśmy wąskim korytarzem a wątłe promienie przedzierały się przez zabrudzone sadzą okna. Nie pasowała do tego miejsca. Uśmiechnęła się do mnie rządkiem równych zębów. Wyglądała niczym Alicja w powieści Carolla. Zwolniła i zatrzymałyśmy się. Od podłogi do sufitu stały lustra. Duże. Małe. Potłuczone. Stare. Nowe. Pierwszy raz od bardzo dawna na moim ustach wykwitł niepewny uśmiech ]„My się go boimy, na palcach chodzimy” jej szept odbijał się od ścian i wiercił w mózgu dziurę. W przypływie euforii zaczęłam nucić „Jak się zbudzi to nas zje” dziewczynka odwróciła się a jej twarz zmieniła się jakby ktoś założył jej maskę. Lustra zadrżały. Mała rozejrzała się. Jej oczy powiększyły się gwałtownie. W głowie nadal błądziła mi piosenka. Z cienia wyłonił się mężczyzna bez nóg a jego kadłub spoczywał na skrzypiącym wózku. Żonglował kręglami tak wysoko jakby sufit w ogóle nie istniał. Poczułam się jak zwierzę zamknięte w klatce. Cofnęłam się natrafiając na przeszkodę. Gwałtownie odwróciłam głowę patrząc prosto z zamroczone oczy klauna po czole, którego spływała ciepła posoka jakby ktoś ściągnął mu skalp. Panika oplotła mnie niczym jesienne liście. „Pierwsza godzina niedźwiedź śpi” cichy dźwięk dotarł do moich uszu „Druga godzina niedźwiedź śpi” dziewczynka podeszła bliżej „trzecia godzina…” zachichotała i przyłożyła palec do ust. Potężna łapa uzbrojona w szpony spadła na moja twarz. To ostatnie, co zapamiętałam z tego dnia.

Czekaliśmy za lustrami. Czekaliśmy na dziewczynkę. Prowadziła kogoś. Hulahop na moim pasie kręciło się niczym zaczarowane. Brokatowy strój połyskiwał w słabym świetle. Nadejdzie trzecia godzina. Trupa będzie kompletna.

Blond pukle podskakiwały radośnie „Stary niedźwiedź mocno śpi„ mruczała pod nosem dziewczynka ciągnąc mnie za rękę. W tym martwym obrazie była niczym iskierka. Biegłam za nią. Już dawno pogubiłam się w tym labiryncie. Czułam spływający po moim czole pot i słyszałam w uszach szum własnej krwi. Nie wiem ile czasu spędziłam w tym miejscu. Biegłyśmy wąskim korytarzem a wątłe...

Tegoroczne wesołe miasteczko powitało gości deszczem. Ludzie rozpierzchli się do domów, pochowali, machiny zostały wyłączone, budki pozamykane i tylko jeden chłopak został na placu sam - przy Zamku Luster.
Biedny Matt, doszedł w końcu do wniosku, że został wykiwany i chciał już odchodzić, ale w tym momencie coś za nim zaskrzypiało, ktoś otworzył dla niego drzwi od Zamku.
Uradowany przybliżył się do drzwi i krzyknął - Susan?! To ty? - Nikt mu nie odpowiedział, jednak przekonany o kawale, albo romantycznej schadzce, chłopak wszedł do środka. Kiedy tylko przekroczył próg, drzwi się zamknęły. Pochwycił klamkę i szarpał nią, ale bezskutecznie. - To nie jest śmieszne, Susan!
Niepewnie postąpił w ciemność, ktoś włączył światło i teraz na Matta spoglądały setki jego odbić. Chłopak podświadomie czuł, że nie jest sam. Ktoś patrzył na niego, ktoś go obserwował.
- Susan? – Zero odpowiedzi – Dlaczego mi to robisz? Umówiliśmy się przecież przed budynkiem – Starał się mówić lekkim tonem, ale czuć było niepewność w jego głosie.
Nagle światło przygasło, stało się czerwone. Pokój zawirował, dekoncentrując Matta. Kręciło mu się w głowie od nagłych deformacji jego odbicia.
Mijały sekundy a halucynacje się potęgowały. W jego głowie odezwał się tajemniczy głos. Chłopak nie wiedząc co robi, rozpędził się i uderzył w jedno z luster rozbijając je na milion kawałków. Za lustrem było jednak kolejne lustro, a Matt w przepływie szału rozbijał je wszystkie, jedno po drugim. W końcu poddał się, usiadł i zwinął w kłębek na podłodze kołysząc się jak małe dziecko. Głos w głowie się nasilał, szaleństwo potęgowało. Chłopak miał dość. Wziął do ręki rozbite szkło, rozcinając sobie przy tym rękę i zaczął podcinać sobie żyły.
Rano znaleziono chłopaka nieżywego – Matthew Morgan, lat 16 – dało się słyszeć głos koronera, który orzekł zgon.
- Wiadomo, co mu się stało? – odezwał się głos drugiego policjanta.
- Dziewczyna go wystawiła, oszalał…

Tegoroczne wesołe miasteczko powitało gości deszczem. Ludzie rozpierzchli się do domów, pochowali, machiny zostały wyłączone, budki pozamykane i tylko jeden chłopak został na placu sam - przy Zamku Luster.
Biedny Matt, doszedł w końcu do wniosku, że został wykiwany i chciał już odchodzić, ale w tym momencie coś za nim zaskrzypiało, ktoś otworzył dla niego drzwi od...

Eryk stał tuż za wejściem do wesołego miasteczka. Rozglądał się dookoła, zastanawiając się nad wyborem atrakcji. Po prawej stronie, pomiędzy karuzelą a budką z watą cukrową, dostrzegł czerwony neon z napisem: „Gabinet śmiechu. Uwaga! Wchodzisz na własną odpowiedzialność”, który migał zachęcająco. Eryk postanowił udać się w tamtym kierunku. Zarówno przed wejściem, jak i w środku gabinetu nie było nikogo, ani jednej żywej duszy. Schował więc do kieszeni bilet wstępu, który chciał okazać przy wejściu i rozejrzał się po sali. Wnętrze tonęło w półmroku. Na ścianie na wprost drzwi wisiały ogromne lustra, w zdobionych szlachetnymi kamieniami czerwonych ramach. Eryk stanął przed pierwszym z nich. Długo spoglądał w jego szklaną taflę, spodziewając się nadzwyczajnych efektów, jednak nic się nie działo. Jego odbicie w lustrze odpowiadało jego wyglądowi w rzeczywistości. Zdumiony chłopak przysunął twarz bliżej lustra, z uwagą wpatrując się w swoje odbicie. Nagle kątem oka dostrzegł, iż ramy luster zaczynają świecić czerwonym blaskiem, a kamienie, którymi były ozdobione odpadają jeden po drugim, zostawiając wgłębienia ziejące pustką, niczym oczodoły pozbawione gałek ocznych. Z otworów zaczęły sączyć się na podłogę krople krwi, czerwonej krwi z czerwonych ram luster. Wyglądało to tak, jakby martwe oczodoły płakały krwią. Przerażonemu Erykowi głos uwiązł w gardle, a sparaliżowane strachem ciało uniemożliwiło próbę ucieczki. Lodowaty podmuch wiatru przeszył go na wskroś, wywołując silne dreszcze. To, co zamieszkiwało lustro, zaczęło go pochłaniać. Gałki oczne chłopaka wypadły z oczodołów i razem z drogocennymi kamieniami wniknęły we wgłębienia lustrzanych ram. Krew przestała płynąć, a oślepiony Eryk zniknął po drugiej stronie lustra. Wszystko było jak dawniej. Jakby nic się nie wydarzyło. Do sali zbliżał się bowiem kolejny klient wesołego miasteczka, amator rozrywki. Gabinet wypełnił się śmiechem.

Eryk stał tuż za wejściem do wesołego miasteczka. Rozglądał się dookoła, zastanawiając się nad wyborem atrakcji. Po prawej stronie, pomiędzy karuzelą a budką z watą cukrową, dostrzegł czerwony neon z napisem: „Gabinet śmiechu. Uwaga! Wchodzisz na własną odpowiedzialność”, który migał zachęcająco. Eryk postanowił udać się w tamtym kierunku. Zarówno przed wejściem, jak i w...

Kiedy odwiedzam w psychiatryku mojego kuzyna Marka, serce mi się kraje. Przed oczami staje mi wspomnienie, jak obydwaj uwielbialiśmy Power Rangers i gdy leciała czołówka, naśladowaliśmy ruchy bohaterów. Wszystko się zmieniło pewnego lata, jak mieliśmy po jedenaście lat.

Mamy zabrały nas do wesołego miasteczka. Wielki, bujający się statek mocno mnie rozczarował. Na strzelnicy w nic nie trafiłem. Statek UFO, kręcący się z zawrotną prędkością, w którym leżałem na ścianie do góry nogami, robił większe wrażenie. Po trzecim razie prawie zwymiotowałem.

Najważniejszym był jednak Tunel Strachu. Uwielbialiśmy horrory. Mieliśmy już na tyle wyrobiony gust, że większość produkcji traktowaliśmy jak dobre komedie. O Tunelu Strachu słyszeliśmy, że tam faktycznie można się wystraszyć.

Trasa miała być długa, na przeszło trzydzieści minut. Rozczarowałem się niemiłosiernie, gumowe potwory, krzyki z trzeszczącej kasety, kiczowata krew, zblazowani pracownicy udający morderców i irytujące dziewczyny piszczące średnio co trzydzieści sekund.

- Zobacz – powiedział nagle Marek. – Tam są jakieś drzwi, pójdę sprawdzić. – tak też zrobił. Drzwi zamknęły się przede mną i nie mogłem ich otworzyć. Pomyślałem, że to inna trasa.

Po moim wyjściu, minuty uciekały nie ubłaganie, a Marka nie było. Pojawił się po dwóch godzinach. W trakcie tego czasu mamy zorganizowały poszukiwania. Pracownicy wkurzali się, że atrakcja była wyłączona z użytku na tak długo.

Marek był w tragicznym stanie, obejmował się ramionami i cały trząsł. Łzy wyżłobiły na jego brudnej buzi białe smugi. Miał pokrwawione nogi. Gdy tylko objęła go jego mama, zaczął przeraźliwie piszczeć i wyrywać się. Nigdy nie powiedział co się stało.

O tym co się wydarzył w tunelu, dowiedziałem się po latach. Szukałem artykułów potrzebnych do mojej pracy semestralnej na studiach. Trafiłem na artykuł o wesołym miasteczku i Tunelu Strachu, który odwiedziłem w dzieciństwie. Właściciel był pedofilem-gwałcicielem.

Kiedy odwiedzam w psychiatryku mojego kuzyna Marka, serce mi się kraje. Przed oczami staje mi wspomnienie, jak obydwaj uwielbialiśmy Power Rangers i gdy leciała czołówka, naśladowaliśmy ruchy bohaterów. Wszystko się zmieniło pewnego lata, jak mieliśmy po jedenaście lat.

Mamy zabrały nas do wesołego miasteczka. Wielki, bujający się statek mocno mnie rozczarował. Na...

Wpadł pierwszy, popychając grupkę dzieciaków. W locie wręczył kasjerowi banknoty. Był podniecony, jak zawsze przed pierwszą jazdą na nowym terenie, a wtedy nie panował nad sobą. Ta jedyna godna uwagi atrakcja wesołych miasteczek działała na niego specyficznie, wyzwalając wewnętrzną bestię. Tutaj mógł opróżnić umysł z wściekłości, żalu, frustracji, tych uczuć, które zamalowują świat na czerwono. Autodromy odbierały skumulowane w nim zło. Co się z tym dalej działo, nie wiedział. Czasem tylko słyszał regułkę powtarzaną przed laty: nic w przyrodzie nie ginie.
Zasiadł za kółkiem srebrnego pojazdu. Dłonie znalazły oparcie w obitej pianką kierownicy. Stopa nakryła jedyny pedał. Wtedy nastąpiło uderzenie szału. Trans odebrał mu kontrolę nad zmysłami. Krew z przygryzionego języka wypełniła usta. Zdążył jeszcze poczuć jej smak, aby po chwili zatracić się w uzależnieniu. Bo dla niego autodrom nie był bezpiecznym torem. On widział to, co chciał widzieć, czyli szeroką, nieograniczoną płaszczyznę oraz przeciwników. Tych, których powinien skasować, rozjechać, staranować, zmiażdżyć. Złośliwego kierownika. Zdradliwą żonę. Sąsiadkę, która nigdy nie sprzątała kup po swoim psie. Zobaczył też zgoła innego wroga – jedną, samotną kartkę na siedzeniu. Kartkę z napisem „wymówienie”.
I wtedy wcisnął pedał. Z całej siły. Rozpędził się i wjechał w najbliższe auto. Zahaczył o inne, które zmiażdżyło kolejne. Pojazdy trzaskały jak zapałki, stawały w płomieniach, wypluwały powykręcane ciała. Oto karambol w czerwonej szacie. Niszczył kolejne przeszkody. Obelżywą kartkę unicestwił z przyjemnością.
Wreszcie amok go uwolnił. Oszołom rozejrzał się po zdemolowanym autodromie. Zobaczył rozjechane ciałka dzieci i zgniecione autka. Ochroniarzy pędzących ku niemu. Wypluł czerwoną ślinę i wyrzucił niemy krzyk. Wrzask, który słyszał tylko w swojej głowie.
Krzyczą: był niepoczytalny. Mówią: życie wyżarło w nim to, co zdrowe. Szepczą: to wina autodromu. Myślą: a sprawka niewesołego miasteczka.

Wpadł pierwszy, popychając grupkę dzieciaków. W locie wręczył kasjerowi banknoty. Był podniecony, jak zawsze przed pierwszą jazdą na nowym terenie, a wtedy nie panował nad sobą. Ta jedyna godna uwagi atrakcja wesołych miasteczek działała na niego specyficznie, wyzwalając wewnętrzną bestię. Tutaj mógł opróżnić umysł z wściekłości, żalu, frustracji, tych uczuć, które...

-Wejdźmy jeszcze do Domu Luster!–zawołał Al do siostry tuż przed wyjściem z Wesołego Miasteczka.
-Wracajmy już, jesteśmy tu od 6 godzin!–odpowiedziała rozdrażnionym tonem Amy. Nie przesadziła. Od 6 godzin spełniała każde życzenie młodszego brata. Jeździli na karuzelach, zwiedzili Zamek Strachów, a nawet Salon Tatuażu, gdzie pracownik wyrysował Alowi na lewej ręce tygrysa. Amy znosiła to wszystko z cierpliwością. Mieli już wychodzić, kiedy dzieciak ujrzał ten przeklęty Dom Luster!
-Wejdźmy tylko na chwilkę, proszę!–Al zrobił słodką minę i Amy nie miała wyboru.
-Wejdziesz sam, nie starczy mi na dwa bilety–skłamała, i usiadła na pobliskiej ławce obserwując Ala wchodzącego do niezbyt dużej budki z lustrami. Starczyłoby na jeszcze jeden bilet, ale Amy nie miała zamiaru tam wchodzić. Od małego rósł w niej lęk przed każdym lustrem. Czasem miała wrażenie, że jej własne odbicie puszcza do niej oko, albo nieznacznie uśmiecha się wtedy, kiedy na jej własnych ustach gości wyraz trwogi. Nigdy o tym nikomu nie mówiła. Nie chciała być uznana za wariatkę, albo tchórza. Nie była bojaźliwą osobą, ale do Domu Luster nie wejdzie. Powodu jej decyzji nie musi jednak nikt znać.
Tymczasem Al wszedł do środka i od razu się rozczarował. Cały pokój wypełniały starodawne lustra. Wszystkie miały mosiężne ramy i niezbyt czyste tafle. Podszedł do każdego z nich i okazało się, że widzi zwykłego siebie. Al nie tego się spodziewał. Kiedyś był w podobnym miejscu i uśmiał się jak nigdy w życiu widząc swoje zniekształcone odbicia. Tutaj wiało nudą. Już miał wyjść, kiedy ujrzał coś dziwnego. Jego odbicie w największym lustrze nie poruszało się razem z nim, ale stało wpatrzone prosto w niego. Al był w szoku, ze strachu nie mógł się ruszyć.
Amy zaczęła się już niecierpliwić, kiedy wreszcie ujrzała wychodzącego brata. Uśmiechał się w dziwny, niepodobny sobie sposób.
-Podobało ci się?–spytała.
-O tak, bardzo–rzekł Al odgarniając włosy prawą ręką, na której lśnił kolorowy tatuaż z tygrysem.

-Wejdźmy jeszcze do Domu Luster!–zawołał Al do siostry tuż przed wyjściem z Wesołego Miasteczka.
-Wracajmy już, jesteśmy tu od 6 godzin!–odpowiedziała rozdrażnionym tonem Amy. Nie przesadziła. Od 6 godzin spełniała każde życzenie młodszego brata. Jeździli na karuzelach, zwiedzili Zamek Strachów, a nawet Salon Tatuażu, gdzie pracownik wyrysował Alowi na lewej ręce tygrysa....