Uważam,że w życiu większość rzeczy nie da się zaplanować...Napiszę na przykładzie mojej siostry, która to, tak jak pewnie wielu z was ma plany na Nowy Rok i spisuję je na kartce lub w głowie na Sylwestra, czyli w ostatni dzień roku. I tak też było u niej. Od Nowego Roku postanowiła być lepsza dla siebie, dla innych ludzi, zmienić całkowicie swój światopogląd i życie. Wszystko ładnie, pięknie spisała na swoim blogu. Nie mogła się już doczekać, kiedy swoje plany i marzenia wcieli w życie, szczególnie bo w jej życiu pojawił się mężczyzna, którego w jakiś tam sposób pokochała. I nagle 31 grudnia okazuję się, że plany mojej jedynej siostrzyczki poległy w gruzach. Bo umarła , bo zatruła się tlenkiem węgla właśnie w ten dzień, w ostatni dzień roku. Chłopak pojawił się za późno, by ją uratować...Więc czy warto planować? Nie warto, bo jak to mówi pewne przysłowie "Chcesz rozśmieszyć Pana Boga, opowiedz mu o swoich planach..."

Uważam,że w życiu większość rzeczy nie da się zaplanować...Napiszę na przykładzie mojej siostry, która to, tak jak pewnie wielu z was ma plany na Nowy Rok i spisuję je na kartce lub w głowie na Sylwestra, czyli w ostatni dzień roku. I tak też było u niej. Od Nowego Roku postanowiła być lepsza dla siebie, dla innych ludzi, zmienić całkowicie swój światopogląd i życie....

Ja zawsze lubiłam planować. Każdy wyjazd, każdy ciekawszy dzień, zawsze był dokładnie dopracowany. Zmieniło się to, gdy w klasie maturalnej dowiedziałam się, że jestem chora... Cały świat mi się zawalił, wszystkie plany, marzenia. Niczego nie mogłam zrealizować. Wszystko co do tej pory osiągnęłam przestało być ważne, to za co kiedyś oddałabym życie straciło na znaczeniu. A chciałam iść na wymarzone studia, wyjechać z miasta, podróżować, a nie wiedziałam nawet czy będę mogła przystąpić do matury, ba nawet nie wiedziałam czy następnego dnia dane mi będzie zjeść śniadanie. Musiałam martwić się o dzień obecny, a nie myśleć o przyszłości, chociaż i tak kolejne dni wydawały mi się tak odległe, jakby nigdy nie miały nastąpić. Całe to planowanie, wymyślanie co raz to nowych scenariuszy na przyszłość prysło jak bańka mydlana, jakby nigdy nie istniało. A moje życie było przecież tak idealnie ułożone, zawsze mówiłam, że chyba już nic nie jest w stanie mnie zaskoczyć. A jednak... Zrozumiałam wtedy, że nie ma co rozmyślać o przyszłości, trzeba żyć tu i teraz, bo tylko obecna chwila się liczy. Co ma być to będzie, planowanie zostawmy komuś innemu. To strata czasu, bo teraz myślę, że i tak te najwspanialsze rzeczy, które nas spotykają zdarzają się przypadkiem, spontanicznie. Tego nie da się zaplanować. Wtedy ten dzień zburzył nie tylko moje plany na przyszłość, ale i cały stosunek do życia.

Ja zawsze lubiłam planować. Każdy wyjazd, każdy ciekawszy dzień, zawsze był dokładnie dopracowany. Zmieniło się to, gdy w klasie maturalnej dowiedziałam się, że jestem chora... Cały świat mi się zawalił, wszystkie plany, marzenia. Niczego nie mogłam zrealizować. Wszystko co do tej pory osiągnęłam przestało być ważne, to za co kiedyś oddałabym życie straciło na znaczeniu. A...

Tak miałam plan na swoją przyszłość, każdy ma jakiś swój plan, marzenia i ja też miałam. Skończyłam liceum poszłam na studium, szukałam pracy by za rok iść na psychologię, musiałam na to zarobić i pewnie by mi się udało. To dziwne ale wybrałam studium o kierunku socjalno społecznym, czasem na zajęcia chodziliśmy do placówek gdzie spotykałam dzieci niepełnosprawne, lubiłam z nimi przebywać i zdarzało mi się udzielać w różnych akcjach np. imprezy integracyjne, wiem, że niektórzy mają przed tym opory, ja nigdy nie miałam. Dlatego pomyślałam, że to będzie moja przyszłość, że się do tego nadaję, można powiedzieć, że czułam powołanie. Postanowiłam skończyć moje studium i iść dalej w tym kierunku. Szło mi dobrze, znalazłam prace, miałam chłopaka i moje życie było idealne.

Nagle okazało się, że jestem w ciąży... chciałam mieć dzieci, nie koniecznie wtedy ale jednak skrycie się ucieszyłam, moja radość nie trwała zbyt długo, pamiętam to jak dziś, mina lekarza i słowa
"Trzeba TO usunąć". Uciekłam z gabinetu z płaczem, ktoś załatwił mi innego lekarza, trafiłam do szpitala, badania, leki i okazało się, że mogę urodzić. Musiałam zrezygnować z pracy, do szkoły chodziłam o ile nie leżałam w szpitalu bo trafiałam tam średnio co trzy tygodnie, na tydzień, ostatecznie skończyłam ją z średnim wynikiem.

Urodziłam córkę, wyszłam za mąż i nadal miałam nadzieję, że pójdę na studia ale znów wszystko ułożyło się inaczej. Ja która widziała tyle chorych dzieci nie zauważyłam, że moja własna córka jest inna, może po prostu nie dopuszczałam tej myśli do siebie, ale kiedy minął rok i nadal nie chodziła musiałam zacząć działać, dwa lata trwała diagnoza, tomografie, rezonansy,inne badania i wreszcie diagnoza; dziecięce porażenie mózgowe.

Musiałam się w tym wszystkim odnaleźć, początkowo nie było łatwo, zapomniałam o studiach, pracy i całkowicie oddałam się pracy nad córką, rehabilitacja i nauka, powiem wam jednak, że moja córka jest wybitnie inteligentna, jej porażenie objawia się jedynie silnym niedowładem lewej strony ciała, dziękuję Bogu za to że jest tak a nie gorzej. Siedząc w domu nauczyłam ja czytać, pisać, wpajałam wiedzę z różnych dziedzin chciałam, żeby nadrobiła swoja ruchową niepełnosprawność inteligencją i udało mi się.

Dziś moja córka chodzi do publicznej szkoły jest najlepszą uczennica w klasie,nie pracuję, nie studiuję, ale w gruncie rzeczy robię to co chciałam, mam swoje własne niepełnosprawne dziecko, czułam, że mam powołanie do takiej pracy i świetnie się w tym sprawdzam.

Choć moje życie nie ułożyło się tak jak chciałam czuję się spełniona i szczęśliwa. Zawsze sobie powtarzam, że nie ma sensu płakać za tym czego nie mam tylko cieszyć się tym co jest.

Tak miałam plan na swoją przyszłość, każdy ma jakiś swój plan, marzenia i ja też miałam. Skończyłam liceum poszłam na studium, szukałam pracy by za rok iść na psychologię, musiałam na to zarobić i pewnie by mi się udało. To dziwne ale wybrałam studium o kierunku socjalno społecznym, czasem na zajęcia chodziliśmy do placówek gdzie spotykałam dzieci niepełnosprawne, lubiłam z...

Zawsze dobrze się uczyłam. Rodzice nigdy nie musieli naganiać mnie do nauki, wręcz przeciwnie. Zdarzało się, że tata przychodził do mojego pokoju, kiedy ostro wkuwałam do testów – pewnie z historii (kto by spamiętał te wszystkie daty?!) lub z chemii, której uczę się na 3Z – zakuć, zdać, zapomnieć - i mówił: Przesadzasz z tą nauką! Chodź fajny film leci w TV, obejrzymy!

Jednak dopiero w gimnazjum moja nauka i praca zaczęła przynosić efekty. Do tamtej pory startowałam w wielu konkursach, ale nigdy nie udało mi się zdobyć zaszczytnego miejsca lub nagrody. Brakowało mi odwagi i pewności siebie. Byłam po prostu małą, lękliwą dziewuszką.

Często zapisywałam się do wielu projektów, tak że potem zapominałam o którymś i serwowałam sobie dodatkowe godziny ciężkiej pracy, kosztem mojego snu. Tak było i w gimnazjum! Jednak o tym, że pisze etap szkolny konkursu polonistycznego dowiedziałam się, gdy dziewczyny z klasy przyleciały po mnie na przerwie. Były oburzone, bo spokojnie jadłam batona i gadałam ze znajomymi. Jak mogłam zapomnieć o konkursie? – to pytanie zawładnęło moim umysłem na kilka dobrych minut. Koleżanki prowadziły mnie jak skazańca, którego zaraz mają ściąć…

Ku mojemu zaskoczeniu – przecież nie opanowałam nawet najkrótszej fraszki ze spisu pozycji obowiązkowych do konkursu! – napisałam najlepiej w szkole. Dostałam się do kolejnego etapu. Jednak tak niefortunnie się złożyło, że czas, który mogłam poświęcić na naukę do tego etapu, musiałam poświęcić na zaliczanie kilku sprawdzianów z chemii. W dzień kolejnych eliminacji byłam lekko podenerwowana, ale nie przejmowałam się zbytnio. W czasie jazdy autobusem przyznałam się mojej opiekunce – polonistce, że nie czytałam niczego. I wiecie, co ona zrobiła? Opowiedziała mi wszystkie utwory, ujawniając ich sedno. Pomyślałam sobie, że tego jeszcze nie grali – nauczycielka streszczająca swojej uczennicy obowiązkowe utwory na godzinę przed konkursem. Jednak nie było to potrzebne, bo „dali” całkiem inne – a ja doszłam do etapu wojewódzkiego. Nie planowałam tego, zresztą nigdy nie pomyślałabym, że ja, która nic się nie uczyła – dojdzie tak daleko.

Pamiętam, że polonistka przybiegła pewnego dnia, kiedy ubierałam się do domu po skończonych zajęciach i mi to powiedziała. Zabrakło mi tchu. Musiałam usiąść. A do oczu napłynęły mi łzy, lecz nie rozpłakałam się. Była dumna i powiedziała, że wiedziała, że tak będzie i nie potrzebuje zaznajamiać się z żadnymi dziełami.

Jednak obie postanowiłyśmy, że przekornie zacznę ostro wkuwać przed decydującym etapem. Szkoda byłoby zmarnować tyle szczęścia! Doszło do tego, że przerabiałam materiały ze studiów, które pasowały tematycznie do konkursu. Nie narzekałam, wręcz przeciwnie podobało mi się.

Udało się - zostałam laureatką, dzięki czemu zagwarantowałam sobie wstęp do każdej szkoły, jaką wybiorę, gdy ukończę gimnazjum oraz zwolnienie z egzaminu. Nie planowałam tego! Przed udziałem w tym konkursie nawet nie wiedziałam, że istnieją takie „moce”, które zwalniają z tych znienawidzonych testów.

Gdy przeczytałam listę i zobaczyłam w niej swoje nazwisko, popłakałam się ze szczęścia. Pierwszy raz w życiu! Z reguły stronię od zbyt wielkiego ekshibicjonizmu uczuciowego…

Wygrana dała mi poczucie własnej wartości. Stałam się pewna siebie i swojego talentu. A jak się przekonałam pewność siebie to więcej niż połowa sukcesu. Potem były kolejne konkursy – szkolne, międzypowiatowe i ogólnopolskie. I nigdy, z żadnego, nie wychodziłam z pustymi rękoma…

Nie wiem, komu mam za to dziękować? Losowi, Bogu, sobie, ludziom, których spotkałam. Nie mniej jednak nauczyłam się, że los potrafi zaskoczyć i że nie należy planować. Czasami jednak trzeba mu odrobinę pomóc.

Zaskoczył mnie jeszcze tego samego roku, parę miesięcy później - gdy na mej drodze postawił pewnego chłopaka, który zaakceptował mnie w pełni taką, jaką jestem. A mało tego, kocha mnie za to, jaką jestem.

Tego, że się zakocham, nie planowałam i nie spodziewałam się jeszcze bardziej. To przez naukę, na której się skupiłam oraz przez przykre doświadczenie w tej kwestii. Jednak zaryzykowałam i poszłam w tym kierunku, a za zakrętem czekało na mnie szczęście... :)

Zawsze dobrze się uczyłam. Rodzice nigdy nie musieli naganiać mnie do nauki, wręcz przeciwnie. Zdarzało się, że tata przychodził do mojego pokoju, kiedy ostro wkuwałam do testów – pewnie z historii (kto by spamiętał te wszystkie daty?!) lub z chemii, której uczę się na 3Z – zakuć, zdać, zapomnieć - i mówił: Przesadzasz z tą nauką! Chodź fajny film leci w TV, obejrzymy!

...

Należę do jednych z tych osób, które lubią układać plany w głowie, zazwyczaj maja one wydźwięk codziennej prozy życia. Zdarza się, że minie trochę czasu zanim zostaną zrealizowane, ale czasem warto czekać, by być szczęśliwym na etapie końcowym. Czasami jednak mają miejsca zdarzenia, które wymagają rozmowy i choć jest najlepiej ułożone w głowie to co chcę się powiedzieć tym gorzej przychodzi z realizacją, wybrane słowa ulatują, zastępują je inne w wyniku czego sens wypowiedzi jest zupełnie inny niż w zamierzeniach miał być, poniekąd wynikają z tego zabawne anegdoty, a czasem biegu słów nie można odwrócić i coś się zyskuje albo traci. I tak wiele razy było w moim przypadku: wyobrażenia że będzie tak i tak, kończyły się na opak. Jakoś zawsze bywa tak, że w myślach jest odważniejszym do realizacji zamierzonych celów. Gdybym miała się zastanawiać nad tym czy warto coś planować czy nie, nie mogłabym dać jednoznacznej odpowiedzi, gdyż w zasadzie jest to podobnie jak z losem na loterii - albo się uda albo nie. Łatwiej jest zaplanować przyziemne rzeczy, natomiast wiem na pewno, że nie możliwe jest zaplanowanie idealnej przyjaźni ani tym bardziej miłości. Obie przychodzą nie wiadomo skąd, nie wiadomo kiedy i nie wiadomo dlaczego akurat wtedy, gdy się nie spodziewamy. Wydaję mi się, że te dwie rzeczy są jedynymi w swoim rodzaju niespodziankami, które potrafią mile zaskoczyć i przyozdobić świat kolorami, dlatego też nikt nie powinien bać się tego czego nie przewidzi, nie zaplanuje. Niespodziewane wydarzenia mogą być czymś interesującym, dającym nowe doświadczenia, emocje, mogą być pozytywne lub nie, ale przynajmniej nie pozwalają na nudę i monotonię, które i tak potrafią się same rozpanoszyć w życiu.

Należę do jednych z tych osób, które lubią układać plany w głowie, zazwyczaj maja one wydźwięk codziennej prozy życia. Zdarza się, że minie trochę czasu zanim zostaną zrealizowane, ale czasem warto czekać, by być szczęśliwym na etapie końcowym. Czasami jednak mają miejsca zdarzenia, które wymagają rozmowy i choć jest najlepiej ułożone w głowie to co chcę się powiedzieć tym...

Zdarzyła mi się wpadka! Na maturze rozszerzonej z matematyki doszło ciekawe czwarte zadanie! Było to w tym roku, więc treść jest o całkiem świeżej sytuacji. Zadanie było trudne dla samouka z technikum, ale dość proste dla absolwenta liceum, szczególnie dla klas o profilu mat-fiz. Zbyt dużo czasu mi ono zajęło, a i tak go nie rozwiązałem, ale te pół godziny zmarnowanego czasu mogłem przeznaczyć na dwa inne zadania. Efekt był taki, że nie udało mi się rozwiązać trzech zadań, a wynik wyszedł mizerny dla mnie bo 74%, przy 80-90% z próbnych to tak jak bym się w ogóle nie uczył.
Na politechnikach takich jak wrocławska, warszawska istnieją tak zwane kierunki zamawiane- połowa studentów danego kierunku dostaje tysiąc złotych miesięcznie!
Wybrałem się kierunek zamawiany, oczywiście planowany- brak stypendium, ze względu na to, że kierunek mój był mocno oblegany- jestem 4 miejsca dalej niż połowa zabrakło mi 2% z matmy czy fizy rozszerzonej, aby moje plany zostały zrealizowane. Pozostaje mi tylko czekać pół roku, aż moje ukryte talenty zacisną się na tych lepszych ode mnie, ponieważ jest wtedy reset stypendiów i całe klasyfikacji studentów. W następnym semestrze połowa dostaje te stypendium, trzeba ich w tym wypadku wygryźć, ale nie są to 4 osoby, tylko więcej, bo duża ilość studentów odpadnie po I Semestrze. Jeszcze ciekawsze jest to, że na innych kierunkach/wydziałach zamawianych dostałbym te stypendium, ponieważ na moim wydziale i kierunku jest 13 osób po prawie maksie punktów z matur! W innych po trzy, po pięć, a tu trzynaście, dlatego ten kierunek jest oblegany. Niniejszym taka sytuacja wywarła nowe spojrzenie na rzeczywistość- iż trzeba zarobić te 4 tysie w wakacje- w ostatnie dwa miesiące. Niespodziewane oblężenie mojego kierunku zniszczyło moje plany, ale wyśrubowała nastawienie moich morale na studiach, już na samym początku. Powiedziane jest wprost "chcesz mieć tysiąc musisz być lepszy od innych".
Te 4 tysie zamierzam zarobić bardzo szybko, już w dwa dni zarobiłem 400 zł- biorąc ciężkie roboty, które dają kolejne morale do boju z innymi super-teoretycznymi studentami. Jedne plany zostały zrujnowane, ale trzeba, jak to mówił Krzynówek: "cały czas iść do przodu". Skoro chce się zostać inżynierem, to trzeba postawić sobie nowy cel: aby być lepszym od innych, trzeba mierzyć wysoko, w doktora inżyniera, a nie, że będę lepszy tylko od jakiś czubów, co nie mają fachu w ręku, a ich matura wynika ze strachu przed pracą w Tesco oraz lepszego przygotowania przez uczenie się na dziesięciu lekcjach matematyki tygodniowo!

Zdarzyła mi się wpadka! Na maturze rozszerzonej z matematyki doszło ciekawe czwarte zadanie! Było to w tym roku, więc treść jest o całkiem świeżej sytuacji. Zadanie było trudne dla samouka z technikum, ale dość proste dla absolwenta liceum, szczególnie dla klas o profilu mat-fiz. Zbyt dużo czasu mi ono zajęło, a i tak go nie rozwiązałem, ale te pół godziny zmarnowanego...

Planowanie towarzyszyło mi od kiedy tylko pamiętam. Nigdy nie lubiłam robić czegokolwiek spontanicznie, wszystko musiało być zapięte na ostatni guzik. Nic więc dziwnego, że już od podstawówki postanowiłam studiować Prawo, a już na początku liceum, kiedy zakochałam się w stolicy, moim celem stał się Uniwersytet Warszawski. Pragnęłam zostać bardzo dobrą adwokatką i nie wyobrażałam siebie w żadnym innym zawodzie.

Życie zakpiło sobie z mojej wymarzonej przyszłości. Najpierw otrzymałam słabe wyniki matury, co przekreśliło mi studia na wybranej uczelni, a potem zaczęły się problemy ze znalezieniem pracy. W końcu jak prawie wszyscy w moim wieku trafiłam na kasę do supermarketu. Wtedy się załamałam, wszystkie moje ambicje poszły na sam dół, nie miałam sił ani ochoty na cokolwiek.

Jednak po pół roku los się do mnie uśmiechnął i nawiązałam kontakt z dziewczyną, która pracowała w tym samym miejscu, lecz na stoisku z książkami, jak się później okazało Firmy Księgarskiej Olesiejuk. Dowiedziałam się wówczas, że szukają kogoś na stoisko w innym hipermarkecie. Umówiłam się na rozmowę kwalifikacyjną i jakiś czas później dostałam pracę!

Jestem niezmiernie szczęśliwa, że już nie muszę siedzieć za kasą. Zamiast tego każdego dnia otaczają mnie książki, które od dziecka uwielbiam. Teraz przede mną są otworzone nowe możliwości, ponieważ zobaczyłam jaką przyjemność sprawia mi tego typu praca i że mogę rozwijać się właśnie w tym kierunku. W przyszłości może udałoby mi się założyć własną księgarnię, wydawnictwo czy bibliotekę, ale na razie chciałabym, jeśli jest mi to dane, dalej pogłębiać swoją współpracę z Firmą Księgarską Olesiejuk.

Dzisiaj cieszę się, że mój los się tak potoczył, otworzył mi nowe możliwości, zmienił światopogląd. Poznałam także mnóstwo niesamowitych ludzi. Studiować prawo, jeśli mi się uda, będę mimo wszystko. Ale raczej już tylko dla własnej satysfakcji, bo spełnienie zawodowe zamierzam odnaleźć gdzie indziej. ;)

Planowanie towarzyszyło mi od kiedy tylko pamiętam. Nigdy nie lubiłam robić czegokolwiek spontanicznie, wszystko musiało być zapięte na ostatni guzik. Nic więc dziwnego, że już od podstawówki postanowiłam studiować Prawo, a już na początku liceum, kiedy zakochałam się w stolicy, moim celem stał się Uniwersytet Warszawski. Pragnęłam zostać bardzo dobrą adwokatką i nie...

Dla mojej rodziny najlepszy plan to... brak planu. Zawsze, gdy zaplanujemy sobie jakiś wyjazd czy wycieczkę, coś nie wychodzi, nie możemy jechać. Dlatego od jakiegoś czasu skończyliśmy z planowaniem i wszelkie podróże są spontaniczne.
Raz obudziliśmy się rano i zupełnie nie spodziewanie, przy śniadaniu, tata stwierdził, że jedziemy do Ogrodzieńca. W przeciągu pół godziny byliśmy już w drodze. Tak samo jest z każdą wizytą u babci, budzimy się i nagle ktoś oznajmia, że jedziemy.
Ostatnio pojechaliśmy rodzinnie do biblioteki, po wybraniu książek tata pyta się mamy, czy wracamy do domu, czy gdzieś jeszcze chce jechać. Mama uznała, że jedźmy gdzieś, byle jak najdalej, obojętnie gdzie. Wróciliśmy do domu po parę niezbędnych rzeczy i pojechaliśmy do znajomych, mieszkających ok. 200km od nas.
Spontaniczne wyjazdy są najlepsze. Dlaczego? Bo nie można się na nich zwieść, a najwyżej miło zaskoczyć. Od zaplanowanych wycieczek człowiek dużo wymaga, a to może nie wyjść.

Dla mojej rodziny najlepszy plan to... brak planu. Zawsze, gdy zaplanujemy sobie jakiś wyjazd czy wycieczkę, coś nie wychodzi, nie możemy jechać. Dlatego od jakiegoś czasu skończyliśmy z planowaniem i wszelkie podróże są spontaniczne.
Raz obudziliśmy się rano i zupełnie nie spodziewanie, przy śniadaniu, tata stwierdził, że jedziemy do Ogrodzieńca. W przeciągu pół godziny...

Słońce za zakrętem[bookLink]140431|Słońce za zakrętem[/bookLink]

Słońce za zakrętem[bookLink]140431|Słońce za zakrętem[/bookLink]

 [bookCover]140431|Słońce za zakrętem[/bookCover]