Nigdy niczego nie planowałam , ponieważ najlepsze pomysły przychodzą spontanicznie. Raz kiedyś chłopak jechał do brata , poszłam go odprowadzić na pociąg , było mi tak smutno , że muszę się z nim rozstać , że kiedy wchodził do pociągu wbiegłam za nim i pojechałam w tym co miałam na sobie, żadnych ubrań , kosmetyków.. spontaniczność pomogła mi w tym , że chłopak kupił mi nowe ciuchy i kosmetyki ;D - spontaniczność się opłaca !

Nigdy niczego nie planowałam , ponieważ najlepsze pomysły przychodzą spontanicznie. Raz kiedyś chłopak jechał do brata , poszłam go odprowadzić na pociąg , było mi tak smutno , że muszę się z nim rozstać , że kiedy wchodził do pociągu wbiegłam za nim i pojechałam w tym co miałam na sobie, żadnych ubrań , kosmetyków.. spontaniczność pomogła mi w tym , że chłopak kupił mi...

Siedem lat. Tyle właśnie czasu trwa jeden sen z życia, po upływie którego budzimy się i zdajemy sobie sprawę, że coś uległo zmianie, że jestem innym człowiekiem. Rodzimy się i po omacku zaczynamy poznawać czym jest świat. Następnie wkraczamy odważnie do krainy zwanej edukacją, uczymy się kim dla człowieka jest drugi człowiek. Kolejne siedem lat formujemy swoją osobowość, swoje JA, aby w kolejnym śnie podejmować właściwe (także te niewłaściwe) decyzje dotyczące naszej przyszłości – kształcimy się, wybieramy partnerów, robimy kariery zawodowe itd. Właśnie obudziłam się po raz czwarty. Czwarty raz patrzę na te same rzeczy z zupełnie nowej perspektywy. Czwarty raz odkrywam w sobie nowy ląd.
Niespełna siedem lat temu staliśmy na ślubnym kobiercu i przyrzekaliśmy sobie „miłość, wierność i uczciwość małżeńską i że się nie opuścimy aż do śmierci”. Wtedy też, zupełnie nieświadomi figlarnego losu, wierzyliśmy, że stajemy się rodziną w pełnym tego słowa znaczeniu. Wszystko wydawało się takie możliwe. Jaki to problem być mężem i żoną, wspinać się po szczeblach ambicji zawodowych, studiować, mieć przyjaciół, setki znajomych…, a do tego urodzić dziecko? Nie było rzeczy niemożliwych.
A jednak. Nasz życiowy ład został zdemolowany. Okazało się, że zostać rodzicem to nie jest łatwa sprawa, jeśli w ogóle dla nas możliwa.
Dlaczego tak? Niepotrzebne pytanie. Ciągle zadajemy sobie tyle trudu by odpowiadać na dylematy dlaczego taki kolor włosów?, dlaczego takie oczy?, dlaczego taki nos?, albo dlaczego tak mały biust? Bo tak już jest i tyle. Szkoda czasu na rozważania.
Na wielu płaszczyznach nasze życie jest nie tylko zadawalające, ale godne pozazdroszczenia. Jesteśmy zgodnym małżeństwem, wspólnie wytyczamy szlaki i wspólnie je pokonujemy. Mamy wykształcenie, pracę, dom, przyjaciół i prawie wszystko czego człowiek potrzebuje by się spełnić. A jednak dla nas w słowie prawie mieści się cały ocean cierpienia. Cierpienia z powodu jednej małej ułomności, która odwraca bieg twojego życia w nieznanym kierunku. Pan Bóg sobie zakpił, czy ponownie okazał swoją niepojętą mądrość, podrzucając taki krzyż tym, którzy są w stanie go udźwignąć?
W każdym razie postawił nas przed wyborem: albo to wszystko co mamy pomnożymy kilkakrotnie i poczekamy sobie aż święty Piotr otworzy nam drzwi, albo to my otworzymy drzwi komuś dla kogo los okazał się mniej łaskawy. Trudny wybór (?). Spróbowaliśmy nasz dylemat nieco poszerzyć. Wyszło tak: albo to wszystko co mamy pomnożymy kilkakrotnie i poczekamy sobie aż święty Piotr otworzy nam drzwi, a ktoś na ziemi posprząta po nas, nie pamiętając kim byliśmy, albo to my otworzymy drzwi komuś dla kogo los okazał się mniej łaskawy i poprowadzimy przez życie dając ciepło, poczucie bezpieczeństwa, przekazując całą wiedzę i całą mądrość jaką ktoś kiedyś dał nam. W tak przedstawionej perspektywie wybór zdaje się być o wiele prostszy. No i stało się. Zapadła decyzja. Adopcja.
Teraz pełni nadziei czekamy na telefon..., że ktoś już gdzieś na nas czeka.

Siedem lat. Tyle właśnie czasu trwa jeden sen z życia, po upływie którego budzimy się i zdajemy sobie sprawę, że coś uległo zmianie, że jestem innym człowiekiem. Rodzimy się i po omacku zaczynamy poznawać czym jest świat. Następnie wkraczamy odważnie do krainy zwanej edukacją, uczymy się kim dla człowieka jest drugi człowiek. Kolejne siedem lat formujemy swoją osobowość,...

Życie bardzo ciężko zaplanować. Często zdarzają się sytuacje, które wszystko krzyżują lub stawiają pod znakiem zapytania.
Jednak ja należę do tego typu ludzi, u których wszystko musi być poukładane i lubię planować.
Razem z moimi trzema przyjaciółkami miałyśmy bardzo ambitny plan. Mianowicie, chodziło o to, aby nasza przyjaźń przetrwała. Przed nami czas, kiedy ta więź zostanie wystawiona na próbę. Nowa szkoła, nowi znajomi...
Pewnego dnia zrobiłyśmy wspólnie długą listę rzeczy, które zamierzamy zrobić w ciągu najbliższych dziesięciu lat. Kartki zostały złożone i zaklejone w kopercie. Uznałyśmy, że potraktujemy to jako obietnicę i " pomoc w utrzymaniu relacji ". Za dziesięć lat musimy się spotkać i sprawdzić, co udało się zrealizować. Pragnienia wypisane na kartce to były w dużym stopniu młodzieńcze marzenia. Liczyłyśmy się z tym, że kiedy otworzymy kopertę jako dorosłe kobiety, być może będzie czekało na nas rozczarowanie.
Wszystko ładnie, pięknie... Ale jedna z nas, bardzo się zmieniła. Nie mamy już wspólnych tematów, rzadko się spotykamy. Często sprawia przykrość mi i drugiej koleżance. Widać, że nie chce mieć z nami nic wspólnego. Nie ma co wspominać o przyszłości. Czasem mam nadzieję, że już nigdy więcej nie będę musiała spotkać jej na swojej drodze. A co z naszą obietnicą? Dawna przyjaciółka, podcięła nam skrzydła. Skoro przyjaźń nie przetrwała próby miesięcy od złożonej " obietnicy " co tu mówić o latach. Było nam przykro i zaklejoną kopertę wrzuciłyśmy do ogniska. Został tylko popiół. Chociaż ten plan okazał się niewypałem tak szybko, mamy już nową kopertę. Z tą różnicą, że w środku są tylko dwie złożone na pół kartki. Jeśli ona nie chciała - trudno! My, dalej będziemy dążyć do spełniania naszego planu, tyle że w trochę odnowionej wersji - bez niej.
Dalekie plany sprawiają, że człowiek pragnie do czegoś dążyć. Ma cel i niekiedy musi pokonać wiele barier, żeby przynajmniej spróbować. Dalekie plany mogą wnieść dużo do naszego doświadczenia życiowego. Przede wszystkim to nauka cierpliwości i wytrwałości.
Nawet jeśli coś nie idzie zgodnie z ułożonym planem, zawsze jest jakiś plan B, a jeśli nie B, to alfabet ma jeszcze dużo innych liter.

Życie bardzo ciężko zaplanować. Często zdarzają się sytuacje, które wszystko krzyżują lub stawiają pod znakiem zapytania.
Jednak ja należę do tego typu ludzi, u których wszystko musi być poukładane i lubię planować.
Razem z moimi trzema przyjaciółkami miałyśmy bardzo ambitny plan. Mianowicie, chodziło o to, aby nasza przyjaźń przetrwała. Przed nami czas, kiedy ta więź...

Było tak: klapki na oczach i ciągła nadzieja, że jednak mnie kocha. Fakt, że nie do końca tak się zachowywał zmusił mnie do przyparcia go do muru. Mówi się, że do odważnych świat należy. Być może, tyle że wtedy byłam największym tchórzem na ziemi i w jednej chwili poczułam, że mój świat się wali. Były plany, ojjj były... Pierścionek zaręczynowy z maleńkim oczkiem, wręczony mi tam, gdzie wszystko się zaczęło, niesamowity ślub, biała suknia, później dom nad jeziorem, podróże dookoła świata, małe cząsteczki nowych wszechświatów biegające w formach dzieci po tarasie i ogrodzie... Taaa... Byłoby miło, gdyby nie zerwał. Odechciało mu się. Odechciało się być w centrum moich marzeń, myśli i uczuć. Świat się skończył, świat sobie odszedł, a ja utkwiłam w czarnym punkcie. Bo gdzie tu zobaczyć tęczę, skoro wszelkie znajomości pourywane, zaniedbane, żadnego innego życia niż to, które poświęciłam temu... Człowiekowi. Świat stanął mi na głowie, owszem. Tchórzliwa ja ryczała co noc w poduszkę, załamana i zrozpaczona. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Gdy dobija się do dna pozostaje albo na nim zostać, albo po prostu się odbić. Gdy nadszedł czas złości na tego... człowieka, zaiskrzył w głowie nowy plan: nie mieć planu. Nie bać się żyć, wrócić do dawnej siebie sprzed wieków ciemnych, sprzed ubezwłasnowolnienia się przez tego... chama! Dla filozofii Wschodu życie zawsze wie, co robi, a los ma dla nas tylko to, co najlepsze. Idąc tym nurtem dałam się porwać i oto na koncie pojawiło się błyszczenie w towarzystwie, niezależność, milion znajomych więcej, kurs capoeiry, co sobotnie imprezy, ogniska i chyba najważniejsze: przyjaciół, na których mogę liczyć (pomimo tego, że miałam ich kompletnie gdzieś będąc z tym... chamem). "Co nie zabije to wzmocni". Tak. Nie mieć planu to najlepszy plan.

Było tak: klapki na oczach i ciągła nadzieja, że jednak mnie kocha. Fakt, że nie do końca tak się zachowywał zmusił mnie do przyparcia go do muru. Mówi się, że do odważnych świat należy. Być może, tyle że wtedy byłam największym tchórzem na ziemi i w jednej chwili poczułam, że mój świat się wali. Były plany, ojjj były... Pierścionek zaręczynowy z maleńkim oczkiem, wręczony...

Plany są jak obłoki na niebie. Czasem zmieniają kształt , innym razem łączą się w większe, lub po prostu znikają. Gdy jesteś mały, twoim planem jest zabawa,potem uczysz się by móc zaplanować pracę, jak ją już masz planujesz urlop. Nasze plany z reguły zakładają to by było nam w życiu dobrze i abyśmy byli szczęśliwi. Czym więc są plany? Dążeniem do osiągnięcia radości i spełnienia. Wszystko co po drodze złego nas spotyka to tylko nieprzewidziane usterki, bo przecież idealny plan ciężko opracować. Życie to niebo po którym płyną nasze plany, raz przynosząc pogodę ducha, innym razem ulewę łez. Los ma dla nas swój własny plan, kiedy zamykasz jedne drzwi, gdzie indziej pojawia się uchylone okno. Czasem wydaje ci się, że zupełnie nie tak miało być, że stałeś się częścią czyjegoś planu, że ktoś żyje tak jak powinieneś to robić ty, że to jakaś pomyłka. Jak obłoki na niebie nasze plany łączą się z czyimiś, czasem zwiastuje to piękną pogodę a czasem burzę z gradem. Nie zmienimy planu jaki nam pisany, ważne aby umieć się w nim odnaleźć.

Plany są jak obłoki na niebie. Czasem zmieniają kształt , innym razem łączą się w większe, lub po prostu znikają. Gdy jesteś mały, twoim planem jest zabawa,potem uczysz się by móc zaplanować pracę, jak ją już masz planujesz urlop. Nasze plany z reguły zakładają to by było nam w życiu dobrze i abyśmy byli szczęśliwi. Czym więc są plany? Dążeniem do osiągnięcia radości i...

Świat podlega tylko jednemu wielkiemu ale jakże prawdziwemu schematowi: rodzić się, żyć i umierać. Może to właśnie ten Wielki Plan wpływa na ludzi w ten sposób, że starają się ułożyć całe swoje życie. Słynne Carpe Diem staje się tylko frazesem, liczy się inwestycja w przyszłość- już od najmłodszych lat.

Najpierw poprzez moich rodziców, później już samodzielnie układałam życie w jeden obraz z rozsypanych puzzli. Bardzo typowo: szkoła, znajomi, przyjaźnie, praca, miłość. Jednak pewnego dnia wszystko legło w gruzach, bowiem uległam poważnemu wypadkowi samochodowemu w którym wszystkie moje ambicje zostały zmiażdżone przez jednego nieodpowiedzialnego człowieka.
Tego zimowego dnia cały mój świat zapadł się, a z jego czeluści wyłoniły się nowe wybory o których nie pomyślałabym nigdy wcześniej. Życie i śmierć. „Po co żyć, nie mogąc realizować swoich marzeń?“ -to pytanie kołatało nieustannie w mojej głowie długie miesiące.
Jednak każde pytanie powinno doczekać się kiedyś odpowiedzi. „Po to, aby chwytać dzień.“
Gdyby nie wypadek, zapewne wybierałabym się teraz na poważne studia otoczona gronem fałszywych znajomych, opętana żądzą pieniądza i materializmu. Nadal znajdowałabym się w sidłach światowego planu „szkoła, praca, rodzina“.
Teraz jednak wiem, że marzeń nie widać na pierwszy rzut oka a te pozorne które odczuwamy, mogą być zaledwie oczekiwaniami jakie stawiają nam inni. Prawdziwe pragnienia tkwią ukryte głęboko i dużo wody musi się przelać, by do nich dotrzeć.
Nie sądzę aby to wydarzenie sprawiło, że moje życie stało się szczęśliwe. Niezaprzeczalnym stwierdzeniem jednak jest to, że wyrwało mnie z szarej masy ludzi podążającej ślepo za swoimi wimaginowanymi celami i pozwoliło na spontaniczność...

Świat podlega tylko jednemu wielkiemu ale jakże prawdziwemu schematowi: rodzić się, żyć i umierać. Może to właśnie ten Wielki Plan wpływa na ludzi w ten sposób, że starają się ułożyć całe swoje życie. Słynne Carpe Diem staje się tylko frazesem, liczy się inwestycja w przyszłość- już od najmłodszych lat.

Najpierw poprzez moich rodziców, później już samodzielnie układałam...

Bycie spontanicznym, nieprzewidywalnym i ekstrawaganckim, to na pozór prosta, ale nie dla wszystkich wykonalna sprawa. Czesław Mozil, gwiazda okryta sławą i talentem, twierdzi, że "spontan" to jego żywioł. Bez tego, jego zdaniem, świat byłby nudny i zbyt schematyczny. Ma rację! Dlatego porzuciłam wszelkie "jasnowidzenie" dawno temu. To nie przynosi nic dobrego. Człowiek się martwi z dnia na dzień i nie potrafi żyć teraźniejszością. Ciągle są kłopoty z finansami, nie wiadomo co dalej z karierą, partner wydaje się być znudzony naszym towarzystwem i tak dalej, i tak dalej... A wystarczy przecież puścić wodze fantazji i stać się wolnym strzelcem. Starać się zaskakiwać, szokować i ciągle dążyć do podwyższenia adrenaliny. Wtedy jest dużo ciekawiej i bardziej zabawniej. Jeśli nie będziemy traktować życia jako placu zabaw, to zostanie nam marne uczestnictwo w stypie. Musimy zdać sobie sprawę, że nasza egzystencja powinna być brana przez nas z przymrużeniem oka. Każdego z nas czeka śmierć, ale zanim nas dotknie, to możemy osiągnąć coś niezwykłego. Jednak bez zbędnego planowania i psucia sobie nerwów! Bycie otwartym, chętnym do poznania czegoś nowego i nie bojaźliwym przed czymś nieznanym, to cechy, które każdy z nas chciałby posiadać. Małgorzata Rozenek (perfekcyjna pani domu) odkąd zagościła na ekranach naszych telewizorów, stała się bardziej swobodna, nie obnosi się już tak ze sztucznością i wręcz tryska energią i zapałem. To wszystko, jak mówi, za sprawą pójścia na całość i chęci bycia naturalnym, a nie obsesyjnie analizującym grafik! Czysta prawda, z którą się osobiście zgadzam. Taki Kuba Wojewódzki, który "spontan" ma we krwi, od czasu do czasu przegnie "pałkę" w złą stronę. Jednak niczego nie udaje i albo się jego lubi, albo nienawidzi. Ma pieniądze, ma sławę i kobiety na zawołanie - nie boi się prawdy i nie owija w bawełnę. Niektóre osoby są na jego punkcie uczulone. Boją się jego otwartości, aktywności i "zlewodajstwa". Przynajmniej się odróżnia od polityków, którzy wiecznie kłamią i zmieniają tylko stołki.

Zatem mówiąc o planowaniu, śmiem stwierdzić, że dobrze się wychodzi na spontanicznych decyzjach. Jak na razie jestem szczęśliwie zakochana, co jakiś czas odwiedzam różne zakątki ziemi i dobrze mi z moją niewiedzą o przyszłości, gdyż zmartwienia i kłopoty zostawiam innym ludziom - tym "stresuchom".

Warto czasami powiedzieć: "dziś zrobię coś szalonego" i wykonać, to co się rzekło. Oglądając kiedyś film pt. "Jestem na tak", doszłam do wniosku, że bycie na TAK i spontaniczność chodzą w parze i się sprawdzają!

A Ty? Czy masz zamiar dłużej się martwić o swoją przyszłość? Skocz z przyjaciółmi na basen, wyjdź na imprezkę, zrób piknik w ogrodzie, zapisz się na zumbę lub skocz ze spadochronem... To takie proste! wystarczy powiedzieć TAK! :)

Ps. Kręcąc amatorski film z udziałem mojego aktualnego chłopaka, właśnie wtedy się w nim zakochałam. Siedząc przed komputerem, mogłam liczyć na sympatia.pl albo edarling.pl. Po co jednak umawiać się na online randki, skoro swój los można wziąć we własne ręce? Nie planując niczego naprzód, spędzam teraz nieziemskie chwile w towarzystwie cudownego chłopaka. Chcesz sprawdzić jakie to proste? Zamknij oczy, odetchnij 10 razy, wyjdź z domu i do dzieła!

POWODZENIA :)

Bycie spontanicznym, nieprzewidywalnym i ekstrawaganckim, to na pozór prosta, ale nie dla wszystkich wykonalna sprawa. Czesław Mozil, gwiazda okryta sławą i talentem, twierdzi, że "spontan" to jego żywioł. Bez tego, jego zdaniem, świat byłby nudny i zbyt schematyczny. Ma rację! Dlatego porzuciłam wszelkie "jasnowidzenie" dawno temu. To nie przynosi nic dobrego. Człowiek się...

Plany, plany, plany. Dzisiejszy świat zbudowany jest z planów. Ja nigdy nie starałam się ich konstruować. Żyłam marzeniami, nie planami, które były dla mnie czymś bezsensownym. Jednak coś mnie podkusiło by w końcu zaplanować sobie życie. Złośliwi chochlik zakradł się do moich myśli i utworzył plan. Był piękny, wręcz idealny. Pozostała kwestia wmówienia sobie, że jest to marzenie, które za wszelką cenę muszę zrealizować. Plan był prosty: dostać się na upragnione studia i wyjechać z mojej małej miejscowości, dostać się do akademika, poznać kogoś, znaleźć pracę, znaleźć mieszkanie i ustatkować się. Prawda, że pięknie? Udało mi się tego dokonać, ale tylko w mojej głowie. Rzeczywistość sprowadziła mnie na ziemię. Nie dostałam się na studia, nie wyjechałam, nie zostawiłam wszystkich problemów. Pozostało mi pogodzenia się z smutną prawdą: nie wszystko dostanę; nie wszystko spełni się tak jakbym chciała. Aktualnie nie jestem zapisana na żadne studia. Stoję z boku i patrzę jak spełniają się marzenia moich koleżanek: studia, miłość. Ja tego nie mam i wiecie co? Dopiero gdy wszystko się posypało, zrozumiałam że tak naprawdę tego nie chciałam. Nie chciałam wyjeżdżać. Dzisiaj jestem wdzięczna losowi, że właśnie tak się potoczyło. Misternie skonstruowany plan okazał się być jedynie zasłoną tego, czego tak naprawdę pragnęłam. Jeszcze nie wiem, co to dokładnie jest, ale nie śpieszę się z wypełnianiem własnego życia planami. Będzie, co ma być. Wiem, że wszystko to, co chciałam osiągnąć daleko stąd jest na wyciągnięcie ręki tutaj, w moim mieście. Jeżeli rzeczywiście jest ktoś tam “na górze”, chciałabym mu podziękować, za popełnieniem błędu, z którym musiałabym się zmierzać do końca życia. I jeszcze jednej osobie, która wiernie nade mną czuwa i nie pozwoli, bym spełniała niewłaściwe marzenia.

Plany, plany, plany. Dzisiejszy świat zbudowany jest z planów. Ja nigdy nie starałam się ich konstruować. Żyłam marzeniami, nie planami, które były dla mnie czymś bezsensownym. Jednak coś mnie podkusiło by w końcu zaplanować sobie życie. Złośliwi chochlik zakradł się do moich myśli i utworzył plan. Był piękny, wręcz idealny. Pozostała kwestia wmówienia sobie, że jest to...

Ta sytuacja miała dość spory spływ na moje życie. Nadal pamiętam moją przyjaciółkę od serca i naszą Tajemną Księgę. W rzeczywistości był to zwyczajny zeszyt z pozaginanymi rogami, poplamionymi kartkami, a co najważniejsze z naszymi sekretami oraz pomysłami. Znajdowały się tam także nasze plany. Jeśli maiłyśmy wenę określałyśmy z góry, co będziemy robić w danym dniu. Strzegłyśmy notatnika jak oka w głowie.

Pewnego dnia nasi rodzice nareszcie zgodzili się abym u niej nocowała. Byłyśmy tym bardzo podekscytowane, ponieważ już od dłuższego czasu zastanawialiśmy się co byśmy robiły tak „doniosłej” nocy. Nasze pomysły postanowiliśmy wpisać do Tajemnej Księgi. Brzydkim, niewyrobionym pismem jedenastolatki zapełniliśmy całą stronę. Miałyśmy obejrzeć horror, a potem pod kołdrą czytać straszne historie, ale kiedy wszyscy pójdą spać, zakraść się do pokoju jej rodziców i zobaczyć, co chowają w szufladach. Na początku wszystko szło zgodnie z planem. Oglądnęłyśmy film o duchach, a następnie budziłyśmy w sobie strach, czytając różne opowieści o zjawach.

Po dwunastej wszyscy domownicy, prócz nas już spali. Nastąpiła ta chwila. To był czas na odkrycie tej ekscytującej tajemnicy. Obie się wtedy bardzo bałyśmy, ale żadna nie miała odwagi się do tego przyznać. A co jeśli się obudzą i nas zobaczą? To pytanie bardzo nas wtedy dręczyło. Mimo obaw wzięłyśmy w dłonie latarki i wyszłyśmy na korytarz. Ów sypialnia znajdowała się na przeciwko jej pokoju. Już łapałam za klamkę, kiedy mojej towarzyszce wpadł do głowy inny pomysł. Chciała zakraść się na ogródek sąsiada, wejść na wiśnię i pozrywać tych pysznie wyglądających owoców. Wtedy myślałam, że to dobry plan. Właściciel tego drzewa był starym człowiekiem, więc z pewnością już spał, myślałyśmy. Zabraliśmy dwie reklamówki i owinięte w szlafroki, cichutko wykradliśmy się z domu. Ogródek znajdował się niedaleko. Przeskoczyłyśmy przez płot i od razu podbiegłyśmy do interesującego nas drzewa. Weszłam jako pierwsza. Pragnęłam wspiąć się jak najwyżej. Przyjaciółka już miała iść za mną, kiedy rozległ się krzyk gospodarza. Przerażona straciłam równowagę. Chwilę potem leżałam na trawie...

Złamałam wtedy nogę. Moi i jej rodzice się o tym dowiedzieli. Nie to, że nie mogłam się swobodnie poruszać to jeszcze miałam szlaban. Obie dostałyśmy niezły ochrzan, a rodzice już nigdy więcej nie pozwolili nam na nocowanie.

Od tamtej pory wszystko dokładnie planuje, a co najważniejsze ściśle się tego trzymam. Oczywiście, w moim życiu także zdarzają się spontaniczne decyzje, które urozmaicają mój żywot. Mimo to wolę mieć wszystko pod kontrolą.

Ta sytuacja miała dość spory spływ na moje życie. Nadal pamiętam moją przyjaciółkę od serca i naszą Tajemną Księgę. W rzeczywistości był to zwyczajny zeszyt z pozaginanymi rogami, poplamionymi kartkami, a co najważniejsze z naszymi sekretami oraz pomysłami. Znajdowały się tam także nasze plany. Jeśli maiłyśmy wenę określałyśmy z góry, co będziemy robić w danym dniu....

Nie cierpię planować, ale gdy już coś zaplanuję to nie ma mocnych muszę swoje plany zrealizować co do joty.
Przykładem może być moja edukacja w szkole podstawowej. Między "Ja", a słowem "leser" można było wtedy postawić znak równości. Nigdy niczego się nie uczyłam i nie czytałam do końca bo zawsze wszystko mnie nudziło, no chyba że była to książka spoza kanonu lektur szkolnych. Matmy nie znosiłam jak zarazy i odkładałam zadania na ostatnią chwilę, czyli na przerwę przed lekcją. Kończyło się przeważnie na spisywaniu od koleżanki, a co za tym idzie pytana nie miałam bladego pojęcia z czym to się je.
W ostatniej klasie, a było ich wtedy jeszcze osiem, moja wychowawczyni oznajmiła mojej mamie że "Pani córka nadaje się tylko do zawodówki". Och jak ja się wtedy uniosła honorem. Ja do zawodówki? - Mowy nie ma. I ułożyłam sobie plan, pod tytułem "Ja wam pokażę." Na pierwszy ogień poszły moje oceny, w ciągu pół roku nadrobiłam wszystkie braki. Wyszło na to że dla chcącego nic trudnego, tylko dla lenia jest problem. Ba, okazało się że jak chcę to potrafię być jedną z lepszych. Na egzaminach wstępnych do szkoły średniej dostałam maksymalną ilość punktów z matmy, i 90% punktów z polskiego. Jak ja mogłam wtedy nie wiedzieć co znaczy skrót "w/w" - no ale i najlepsi mają swoje potknięcia.
Na dzień dobry zaraz po rozpoczęciu roku szkolnego postarałam się aby zostać przewodniczącą klasy - udało mi się. Po roku rządzenia było mi trochę mało, w drugiej klasie kandydowałam do samorządu szkolnego, i znów się udało. Przez dwa lata byłam przewodniczącą w szkole, jednocześnie będąc przewodniczącą klasy. Niestety w czwartej klasie musiałam oddać pałeczkę koleżance z młodszej klasy. Uczyłam się też nieźle, choć języki obce były moja piętą Achillesową.
Gdy po czterech latach, jadąc na maturę, przez czysty przypadek spotkałam swoją wychowawczynię z podstawówki, byłam już zupełnie inną osobą. A wszystko zmieniła jej dość ostra uwaga i mój plam pod tytułem "Ja wam pokażę." Jednak najlepszym komplementem były jej słowa - że zawsze wierzyła we mnie, tylko należało mnie odpowiednio zmotywować.
Jaki z tego wniosek? Że jeśli coś planujemy trzymajmy się swoich założeń a wtedy na pewno się uda. Pod warunkiem że mierzymy siły na zamiary, a nie na odwrót.A jeśli coś nie pójdzie po naszej myśli, i nasz wspaniały doskonały plan weźmie w łeb, to spoko, nasz świat się nie zawali. Kto wie, a może ta niespodziewana odmiana losu wyjdzie nam na dobre, a po latach z uśmiechem będziemy mogli wspominać jak to los nam spłatał figla.

Nie cierpię planować, ale gdy już coś zaplanuję to nie ma mocnych muszę swoje plany zrealizować co do joty.
Przykładem może być moja edukacja w szkole podstawowej. Między "Ja", a słowem "leser" można było wtedy postawić znak równości. Nigdy niczego się nie uczyłam i nie czytałam do końca bo zawsze wszystko mnie nudziło, no chyba że była to książka spoza kanonu lektur...