Moje sposoby na walkę z doskwierającą prozą życia:

1. KSIĄŻKA

To chyba jeden z najlepszych sposobów spędzania wolnego czasu. Przeniesienie się do innego świata i zrelaksowanie. Uwielbiam to uczucie, gdy biorę do ręki książkę na którą długo czekałam i po prosu odpływam. Już nieraz zdarzyło mi się zarwać noc przez niezwykle interesującą lekturę. Jeśli do tego dołączyć gorącą herbatę i kocyk, przez moment zapominam o otaczającym mnie świecie. Często, gdy skończę czytać jakąś książkę, cały czas wracam do niej myślami. To niesamowite, że tak wiele emocji można przekazać na kartkach papieru.

2. SPORT

Tylko natura i Ty. Kiedy chodzę po górach, na plaży lub po prosu jeżdżę rowerem po lesie i czuje tę świeżość, przypływ energii, jakąś niesamowitą moc – żyję. Oglądanie piękna otaczającego mnie świata sprawia mi ogromną radość. Wysiłek fizyczny powoduje, że przez kilka kolejnych godzin cały czas się uśmiecham i czuję się zdrowsza,
a przede wszystkim bardziej szczęśliwa.

3. HOBBY

Fotografia, rysunek, malarstwo, taniec, pisanie, itp. Po prostu całkowite oddanie się swojej pasji i rozwijanie umiejętności. To zajęcia, które doskonale satysfakcjonują i sprawiają, że w jakiś sposób czuję się spełniona. Odprężają mnie i podczas ich wykonywania mogę odpłynąć myślami, po prostu marzyć.

4. MUZYKA

Chyba każdy ją kocha. Jedni wolą rock, inni jazz, a kolejni szukają ukojenia w muzyce poważnej. Ja osobiście wolę tworzyć muzykę. Gra na fortepianie czy gitarze sprawia mi niesamowitą frajdę. Uwielbiam komponować i śpiewać. Wyrażać siebie i swoje emocje w różnych melodiach i rytmach. Udział w koncertach muzyki klasycznej jest dla mnie wspaniałym przeżyciem. Często kiedy czuję się źle, lub po prostu dopada mnie rutyna, puszczam sobie Chopina, Mozarta albo Beethovena, zamykam oczy i całkowicie oddaję się muzyce .

Moje sposoby na walkę z doskwierającą prozą życia:

1. KSIĄŻKA

To chyba jeden z najlepszych sposobów spędzania wolnego czasu. Przeniesienie się do innego świata i zrelaksowanie. Uwielbiam to uczucie, gdy biorę do ręki książkę na którą długo czekałam i po prosu odpływam. Już nieraz zdarzyło mi się zarwać noc przez niezwykle interesującą lekturę. Jeśli do tego dołączyć...

PRZYJACIELE? - NIE.
Nie napiszę, że walczyć z codzienną rutyną pomagają mi przyjaciele, ponieważ owa rutyna pojawia się dopiero, gdy ich nie ma. Nie znaczy to jednak, że usycham z tęsknoty, gdy nie widzę się z nikim przez dłuższy czas. Lubię posiedzieć sama parę dni, zaszyta w swoim pokoju. Uspokaja mnie to, wycisza oraz pozwala „naładować baterie” na te dni, gdy będę pragnęła się wyszaleć.

PRZENOSZĄC SIĘ DO INNEGO ŚWIATA
Zacznijmy od rzeczy najbardziej błahej – książki. Uwielbiam rozłożyć się na moim łóżku, przykryć kocem i przenieść się w świat książkowych bohaterów. Nie okłamujmy się, ostatnimi czasy, dzięki Panu Martinowi i jego Pieśniom Lodu i Ognia udało mi się to tak bardzo, że gdy autor uśmiercał kolejne postaci, czułam się wręcz, jakby traciła członków rodziny.
Gdy skończę czytać daną lekturę, lubię o niej rozmyślać, stwierdzać co było dobre, co złe, wymyślać nowe, być może szczęśliwsze zakończenia. Zapominam wtedy o szarej pogodzie za oknami. Przez chwilę żyję w innym świecie.

PARĘ MINUT PRZED ZAŚNIĘCIEM
Leżę w łóżku. Modlitwa i krótka litania do własnego mózgu i świadomości o to by pamiętać swoje sny (żyję według zasady – kto pamięta sny, ten żyje dwa razy) już za mną. Wiercę się w różne strony, szukając najwygodniejszej pozycji. Nie chcę myśleć o szkole, rodzinnych problemach, ani o kłótni z przyjaciółką. Teraz jest czas na to, bym mogła pozwolić sobie na wszystko. Mogę być wojowniczką od której zależą losy Siedmiu Królestw (cóż, znowu te nieszczęsne Pieśni Lodu i Ognia, które zawładnęły moją wyobraźnią); księżniczką, Batmanem, Supermanem, szalonym informatykiem, sławną aktorką, piękną piosenkarką... Kim tylko chcę. Zasypiam znajdując się całkiem w innym świecie. W moim świecie.

ŚWIADOME SNY
Pisałam już kiedyś o mojej przygodzie ze świadomym śnieniem (dokładniej tutaj), więc nie będę się rozpisywać. Uwielbiam to. Książki i moje marzenia przed zaśnięciem w porównaniu ze świadomymi snami są tylko małą, nic nieznaczącą zapowiedzią tego, na co stać moją wyobraźnie. W snach jestem wolna. Nie czuję ograniczeń. Nie wstydzę się niczego, mogę robić rzeczy, na które nigdy bym się nie odważyła w normalnym życiu. Polecam to doświadczenie wszystkim. Świadome sny są na wyciągnięcie ręki. Nie kosztują nic, wystarczy poświęcić temu trochę czasu.

A GDY BATERIE ZOSTANĄ NAŁADOWANE...
Wracam do normalnego funkcjonowania. Uczę się, spotykam z przyjaciółmi, droczę z rodzeństwem. Rzeczy, które robię każdego dnia wymieszane wraz z moimi sposobami na odstresowanie się i nabranie nowych sił, by przypadkiem nie umrzeć z nudów przez codzienną rutynę, sprawiają, że nigdy nie jestem przytłoczona szarą rzeczywistością. Cóż mogę powiedzieć? Ja po prostu lubię takie życie. Moje życie. ;)

PS
Nie zapominajmy o wartościowej zasadzie, którą wszczepił w nas Walt Disney. Jeżeli dopada nas proza życia, rutyna, smutek, śpiewajmy... Hakuna matata! (Jak cudownie to brzmi!). I już się nie martw, aż do końca twych dni! Naucz się tych dwóch radosnych słów! Hakuna matata! ;)

PRZYJACIELE? - NIE.
Nie napiszę, że walczyć z codzienną rutyną pomagają mi przyjaciele, ponieważ owa rutyna pojawia się dopiero, gdy ich nie ma. Nie znaczy to jednak, że usycham z tęsknoty, gdy nie widzę się z nikim przez dłuższy czas. Lubię posiedzieć sama parę dni, zaszyta w swoim pokoju. Uspokaja mnie to, wycisza oraz pozwala „naładować baterie” na te dni, gdy będę...

Oj nawet takiej zabieganej osobą jak ja doskwiera codzienna rutyna. Przyjaciele, książki, samotne chwile na ukochanej ławce schowanej w wierzbach nad stawem. To wszystko pozwala mi się oderwać i uciec od codziennych obowiązków. Lecz coraz częściej po prostu nie mam szans choćby na chwilę uciec od codziennej rutyny gdyż obowiązki przytłaczają. Lecz i na to znalazłam lekarstwo, w autobusie, w wolnej chwili w pracy, na przystanku, a czasami w korku za kierownicą, uciekam w świat mojej fantazji. Gdyż ona nawet w zatłoczonym autobusie, gdy ja nie mam szans wyciągnąć książki i poczytać, potrafi rozwinąć skrzydła,a ja czasami w niej zatopiona potrafię przejechać o przystanek za daleko. W taki oto sposób powstały moje opowiadania i powieść. Fantazja i pisanie książek (nawet dla nielicznych czytelników), to całkiem przyjemy sposób na ucieczka od codziennej rutyny. :)

Oj nawet takiej zabieganej osobą jak ja doskwiera codzienna rutyna. Przyjaciele, książki, samotne chwile na ukochanej ławce schowanej w wierzbach nad stawem. To wszystko pozwala mi się oderwać i uciec od codziennych obowiązków. Lecz coraz częściej po prostu nie mam szans choćby na chwilę uciec od codziennej rutyny gdyż obowiązki przytłaczają. Lecz i na to znalazłam...

Oczywistym jest, że codzienność potrafi niejednokrotnie przygnębić człowieka. Monotonia nie jest bowiem zawsze pożądana. Chodzimy do szkoły, pracujemy, wracamy zmęczeni do domu. I tak wszystko wygląda każdego dnia tygodnia. Natomiast jeśli takie uczucie pewnego rodzaju niespełnienia komuś bardzo doskwiera, to zawsze można to zmienić.
Pytacie, jak ja sobie z tym radzę. To nie jest trudne. Spełniam swoje marzenia, które towarzyszą mi od dzieciństwa. To właśnie to daje mi najwięcej radości i wywołuje uśmiech na twarzy, nawet kiedy sytuacja temu nie sprzyja. Tym pragnieniem od kiedy tylko sięgam pamięcią był tylko i wyłącznie kontakt ze zwierzętami jakimi są konie, możliwość posmakowania jeździectwa. To piękne uczucie oderwać się od szarego życia, móc wejść do ukochanej stajni i przytulić jedno z najdroższych mi w świecie stworzeń. Ich cudowne, mądre oczy napawają mnie nadzieją na to, że zawsze może być lepiej. Ich przyjaźń, towarzystwo sprawiają, że nie czuję się sama. A galop na grzbiecie tak szlachetnego zwierzęcia daje poczucie wolności, spełnienia. To może i wydaje się banalne, ale właśnie wtedy chce się żyć. Wiem, że wszystko zależy w zupełności od upodobań ludzi, ich pasji. Jednak dla mnie to właśnie ten sport, właśnie konie są tym, czego potrzebowałam od wczesnego dzieciństwa. To jest mój tlen, to jest mój "olej napędowy", to jest moja motywacja. Nie sposób złościć się, kiedy ma się przy sobie takiego towarzysza, który co prawda nie może mówić, ale swoją obecnością wyraża wszystko.
Co więcej? Kiedy chcę oderwać się od rzeczywistości, po prostu rysuję. Pozwalam popłynąć swojej wyobraźni. Oddaję to, co siedzi wewnątrz mnie. Uwalniam wszelkie emocje - począwszy od smutku, łez, rozdarcia wewnętrznego, kończywszy na euforii, radości, miłości. Mam przed sobą gamę kolorów, która odda samą sobą każde, nawet najdrobniejsze uczucie. Jednak zawsze sięgam po stałe barwy... brązy, beże, biel, różne odcienie szarości i czerń. I to nie jest kwestia złego poczucia humoru, mrocznego. Nie... Zawsze pojawiają się te same stworzenia. I nikt nie pomyli się, jeśli pomyśli, iż są to konie. Dlaczego? Kocham je, a wraz z miłością do nich przelewam najpiękniejsze i najdroższe mi uczucia na papier. Chcę się nimi dzielić z innymi. Chcę ukazać potęgę i szlachetność tych zwierząt przepełnionych dobrocią. Chcę zarazić tą miłością innych. To jest mój cel. Wtedy wszystko to, co doskwiera, smuci, schodzi na drugi plan. Tego nie ma, znika.
Czymże byłoby też życie bez towarzystwa wiernych przyjaciół? Tak. Oni też potrafią wiele zdziałać. Każdy pragnie chwil, kiedy może spokojnie porozmawiać z kimś, komu ufa. A któż nie zna uczucia ulgi, kiedy to właśnie wtedy jest możliwość zrzucić z siebie ciężar i w zamian usłyszeć słowo wsparcia, które motywuje do działania? Człowiek bez sił upada. A przyjaciel jest kimś, kto wyciągnie dłoń i pomoże się podnieść. Taka osoba to skarb. I jestem dumna z tego, że mam ludzi, którzy są przy mnie, gdy tylko tego potrzebuję. Wspólnie można zdziałać znacznie więcej.
Jest jeszcze kilka rzeczy, które chronią mnie przed smutkiem. Książki doskonale działają na moją wyobraźnię, pozwalają odpłynąć w świat bohaterów, zapomnieć o trudach życia codziennego. Dlatego są dla mnie tak istotne. Szczególnie uwielbiam te wiekowe, które mają na sobie śladu użytkowania... ich cudowny zapach. Mam wrażenie, jak gdybym czuła ich historię.
Muzyka... Bez niej nie wyobrażam sobie życia. Jest ze mną zawsze i wszędzie. Kiedy jadę autobusem, kiedy idę na spacer, kiedy zasypiam, podczas podstawowych czynności. Każdy ma swoją muzykę. Moją jest rock psychodeliczny, heavy metal. Wsłuchuję się w teksty, które zapierają mi dech w piersiach, wywołują dreszcze i wyciskają łzy. Mówię to w pozytywnym znaczeniu. Prawdziwą muzyką jest taka, która sięga samego dna serca, budzi najskrytsze uczucia i pozwala im wypłynąć na zewnątrz. Przekaz - to się liczy. To mam. Tego mi nie brakuje. To daje mi szczęście.
Następne są marzenia... Chronią mnie przed depresją. Mając troszkę czasu dla siebie lubię zamknąć oczy i widzieć to, co chcę widzieć, a nie co muszę i co mnie przytłacza od wewnątrz. To chwila ukojenia dla duszy. Chwila, która mogłaby równie dobrze trwać wiecznie.
Uważam, że najlepszą, najskuteczniejszą odskocznią od monotonii są po prostu... marzenia, zainteresowania. Przecież to właśnie ich realizacja daje największą satysfakcję, która daje jednocześnie nadzieję na lepsze jutro i udowadnia, że życie nie musi być takie złe. SPEŁNIANIE SIĘ - to jest klucz do sukcesu. Jedni mają bardziej wyszukane metody, inni mniej. To jednak nie zmienia faktu, że każda metoda jest dobra na oderwanie się od życia codziennego, które niejednokrotnie zaczyna przytłaczać. Poszukiwanie najwyższych wartości potrafi wprawić człowieka w stan błogiej euforii, która ułatwia to, co do dziś mogło wydawać nam się nieosiągalna. Wystarczy wierzyć w lepsze jutro. I ja to robię. Dzięki temu czuję się lepiej, jest mi łatwiej iść do przodu z uśmiechem na twarzy.

Oczywistym jest, że codzienność potrafi niejednokrotnie przygnębić człowieka. Monotonia nie jest bowiem zawsze pożądana. Chodzimy do szkoły, pracujemy, wracamy zmęczeni do domu. I tak wszystko wygląda każdego dnia tygodnia. Natomiast jeśli takie uczucie pewnego rodzaju niespełnienia komuś bardzo doskwiera, to zawsze można to zmienić.
Pytacie, jak ja sobie z tym radzę....

Codzienna nuda, życia proza??
Cóż to, taka poza??
Przecież tyle ciekawego, nowego
Dzieje się w ciągu dnia zwykłego.
Praca owszem, życie też
Jednak i nudą można bawić się!!
Praca, zakupy, dom, dzieci
I dzień niemalże cały leci.
Kiedy więc chwila dla mnie się zdarzy
Robię, co tylko moja głowa wymarzy.
Dobra książka, ulubiony film,
Robótka ręczna, nie rób min!!
To właśnie te "nudne" chwile
Uświadamiają jak czas mile płynie.
Pozwalają przemyśleć wydarzenia dnia poprzedniego
I zatrzymać sie w pędzie życia zwariowanego.
Więc nie ma co się bać nudy
Ona ocala nas śmiertelników od zguby!!

Codzienna nuda, życia proza??
Cóż to, taka poza??
Przecież tyle ciekawego, nowego
Dzieje się w ciągu dnia zwykłego.
Praca owszem, życie też
Jednak i nudą można bawić się!!
Praca, zakupy, dom, dzieci
I dzień niemalże cały leci.
Kiedy więc chwila dla mnie się zdarzy
Robię, co tylko moja głowa wymarzy.
Dobra książka, ulubiony film,
Robótka ręczna, nie rób min!!
To właśnie...

Nigdy nie zrozumiem frazesu „proza życia”. Co złe, to zaraz proza, a prozaiczne równa się trywialne. Może dawniej proza rzeczywiście była czymś gorszym, a poezję uznawano za jedyną słuszną i kunsztowną formę wypowiedzi literackiej. Dziś powiedziałabym, że jest inaczej, role się odwróciły – to głównie prozaicy wykazują się kreatywnością, wyobraźnią, tworzą cudowne coś... z prozaicznego niczego. Proza życia to okrasa życia.
Dla mnie właśnie proza stanowi ucieczkę od szarej codzienności. Mam tutaj na myśli nie tylko czytelnie książek, ale i pisanie. Pisanie tego tekstu również jest rodzajem antidotum na brzydką pogodę za oknem, na mechanicznie wykonywane obowiązki domowe, na rozmowy na mało znaczące tematy. W każdej chwili można zostawić swój świat i przenieść się w dowolny inny wymiar, zostać kim tylko ma się ochotę. Freud twierdził, iż fantazjowanie chroni pisarzy przed poważnymi chorobami psychicznymi. Mam wrażenie, że mnie także. Wcielenie się w kogoś zupełnie innego pozwala zapanować nad instynktem, nad podskórnym id. Sprawia, że jestem w stanie wytrzymać jeszcze jeden dzień ze swoim zwyczajnym życiem. I jeszcze jeden, i następny...

Poniedziałek
Ja.
Wtorek
Ja.
Środa
Ja.
Czwartek
Ja.*

Wytrzymywanie ze sobą przez dwadzieścia cztery godziny na dobę to karkołomne zadanie, nawet jeśli się siebie lubi. Nie ma tutaj urlopu, przerwy, nie da się złożyć zażalenia ani poprosić o przeniesienie. Jesteśmy skazani na siebie... ale nie musimy być skazani wyłącznie na swoje życie. Chociaż teraz piszę o sobie, wiem, że nie tylko we własnym imieniu. Być może właśnie wcieliłam się w kogoś z Was – czytających ten tekst – i tym samym na chwilę uciekłam od prozy życia... w życiową prozę.

______________________
*W. Gombrowicz, Dziennik 1953-56

Nigdy nie zrozumiem frazesu „proza życia”. Co złe, to zaraz proza, a prozaiczne równa się trywialne. Może dawniej proza rzeczywiście była czymś gorszym, a poezję uznawano za jedyną słuszną i kunsztowną formę wypowiedzi literackiej. Dziś powiedziałabym, że jest inaczej, role się odwróciły – to głównie prozaicy wykazują się kreatywnością, wyobraźnią, tworzą cudowne coś... z...

Moim światłem w mrocznym życiowym tuneliku, w którym tak często się gubię, jest mój chłopak.

Kiedyś - niecałe dwa lata temu, które dziś zdają się być tylko mglistym wspomnieniem - byłam bardzo smutną osobą. Codzienność traktowałam z niepokojącą obojętnością, ubierałam się głównie na czarno a moją jedyną ucieczką od „prozy życia” były książki. Wiedziałam jednak, że zakopywanie się pod kołdrą i napędzanie życia wyobraźnią jak Sara z książki Frances Hodgson Burnett, w niczym mi nie pomoże.
Nagle w moim życiu pojawił się on. Luźno ubrany, ciemnowłosy i bardzo wesoły chłopak... wybawca. Był moim przeciwieństwem - w każdym pojęciu tego słowa - ale malował na moich ustach szczery uśmiech, od którego dostałam zmarszczek koło ust!! Prozę życia zwalczył jedynie swoją obecnością.
Zimowe spacery, gonienie i kopanie w siebie nawzajem śniegiem, jego nieśmiałość przy pierwszym pocałunku. Wspólny Sylwester, który pozostanie niezapomnianym, kafejka z pyszną kawą, i dalej wiosenne szaleństwa; „karate” na trawniku, rzucanie się szyszkami i wspólne piwo w wakacje; a jesienią zbieranie piłeczek golfowych na polu.
Niemal wszystko, czego doświadczyłam przez ostatnie niecałe dwa lata było magią, zmianą na lepsze i odczuciami, o które nigdy wcześniej bym siebie nie podejrzewała. Nawet kłótnie są czymś wyjątkowym, bo zawsze żegnamy je śmiechem lub pocałunkami.
Najlepszym sposobem na prozę życia jest miłość, i niech ktoś spróbuje zaprzeczyć. ;)

Moim światłem w mrocznym życiowym tuneliku, w którym tak często się gubię, jest mój chłopak.

Kiedyś - niecałe dwa lata temu, które dziś zdają się być tylko mglistym wspomnieniem - byłam bardzo smutną osobą. Codzienność traktowałam z niepokojącą obojętnością, ubierałam się głównie na czarno a moją jedyną ucieczką od „prozy życia” były książki. Wiedziałam jednak, że...

Każdy dzień mojego życia jest inny, choć posiada kilka elementów, które prawie zawsze się powtarzają. Nie wiem czy jest to recepta na szczęśliwe, pełne życie ale nie wiem też czy takie w ogóle istnieje...

1:) Zaraz po przebudzeniu rozglądam się po pokoju i przypominam sobie 10 rzeczy, uczuć, myśli które poprawiają mi humor. (PS. ściągnęłam to z książki Beaty Pawlikowskiej)

2:) Codziennie staram się mówić co najmniej trzem osobą coś miłego.

3:) Uśmiech towarzyszy mi bez ustanku.

4:) Czytam w każdej wolnej chwili- na przystanku, w autobusie, czekając na znajomych.

5:) Często widuję się z przyjaciółmi- bez nich życie nie byłoby takie ciekawe.

6:) W kółko marzę. To jest wspaniałe i relaksujące.

Każdy dzień mojego życia jest inny, choć posiada kilka elementów, które prawie zawsze się powtarzają. Nie wiem czy jest to recepta na szczęśliwe, pełne życie ale nie wiem też czy takie w ogóle istnieje...

1:) Zaraz po przebudzeniu rozglądam się po pokoju i przypominam sobie 10 rzeczy, uczuć, myśli które poprawiają mi humor. (PS. ściągnęłam to z książki Beaty...

Czasami każdemu człowiekowi doskwiera smutek. Najlepiej spróbować się go pozbyć. Ale jak? Trzeba, choć przez pewien czas poczuć radość. Ludzie są różni, więc i wszystkim szczęście sprawia co innego.

Mi pomaga dobra powieść fantastyczna. Wtedy mogę przenieść się w świat zupełnie lepszy i bardziej urozmaicony. Książka kieruje moje myśli na bezpieczny tor przez co przestaje skupiać się na tym co może mnie zdołować. Poznaje tam przyjaciół, nieprawdziwych, a jednocześnie tak realnych jak wdychane powietrze. Upodobniam się do nich, przez co czasami powiem coś zupełnie tak samo jak dany bohater w lekturze.

Poza tym nic tak nie poprawia mi humoru jak zapach starej lub nowo zakupionej powieści. Inni są uzależnieni od narkotyków, papierosów albo alkoholu, a ja od tej upajającej woni. Niekiedy zamiast czytać to przytykam kartki papieru do nosa i wdycham ten zapach.

Kocham też powiększać moją ukochaną kolekcję. Jak wejdę do księgarni naprawdę trudno mnie z niej wyciągnąć.

Podsumowując najlepsze na walkę z doskwierającą prozą życia są KSIĄŻKI!!!

Czasami każdemu człowiekowi doskwiera smutek. Najlepiej spróbować się go pozbyć. Ale jak? Trzeba, choć przez pewien czas poczuć radość. Ludzie są różni, więc i wszystkim szczęście sprawia co innego.

Mi pomaga dobra powieść fantastyczna. Wtedy mogę przenieść się w świat zupełnie lepszy i bardziej urozmaicony. Książka kieruje moje myśli na bezpieczny tor przez co przestaje...

Zawsze nadchodzi taki czas, kiedy szara rzeczywistość przytłacza; gdy mamy już dość codzienności i marzymy o tym, by coś w nas zmienić, nawet jeśli ta zmiana ma być naprawdę niewielka. Każdy z nas inaczej radzi sobie z tą sytuacją - jednych dotyka ona mocniej, innych mniej. A oto moja recepta, dzięki której pospolitość i nudę można zamienić w niezwykłą przygodę:

Składniki:

- bagaż życiowy
- prawdziwy przyjaciel
- trzy tabliczki czekolady z orzechami
- komedia romantyczna z wypożyczalni płyt DVD
- gitara
- przystojny nieznajomy
- butelka czerwonego wina
- magiczny pył
- książka o aniołach lub wróżkach
- bilet w siną dal
- chęć zmiany wszystkiego o 180 stopni

Proza życia dopada każdego. Nie martw się tym zbytnio i spróbuj zapomnieć o codzienności, bowiem rozpoczynasz swoją przygodę życia. Stosuj się do instrukcji. Nie pomijaj niczego, a gdy będziesz gotowa, twoje życie całkowicie się odmieni.

Krok 1

Potrzebny będzie ci prawdziwy (zaufany i lojalny) przyjaciel, który zrobi wszystko, by cię wspierać i pocieszać, by stać za tobą murem; dwie tabliczki czekolady z orzechami, by życie stało się słodsze oraz dobra, wzruszająca komedia romantyczna, która pozwoli ci zapomnieć o złych chwilach.

Krok 2

Tym razem potrzebujesz samotności: dobrej książki (bardzo magicznej; wskazane wróżki lub anioły). Czytając, przeniesiesz się do innego świata i będziesz mogła go poznać. To dobra lekcja, która ma przygotować cię na to, co będzie na ciebie czekało w przyszłości.

Krok 3

Szalenie przystojny nieznajomy spogląda na ciebie z drugiego końca ulicy. Nie próbuje ukrywać, że mu się podobasz. Zaproś go na wspólną kolację. Tym razem potrzebujesz odwagi, butelki czerwonego wina i gitary.

PS. Gdyby taka sytuacja się nie zdarzyła, zaproś kogoś, kto wyraźnie pokazuje, że mu się podobasz; kogoś, kogo nie znasz tak dobrze jak przyjaciela, ale ufasz mu.

Krok 4

Potrzebujesz biletu. Twój bagaż życiowy jest ciężki, ale chęć zmiany wszystkiego dodaje ci skrzydeł. Na najbliższej stacji kupujesz bilet w jedną stronę i wsiadasz do pociągu. Jedziesz przed siebie i zostawiasz wszystko za sobą. W nowym miejscu stajesz się inną osobą.

Czy teraz wszystko nie wydaje się lepsze?

Czasami ucieczka to chowanie głowy w piasek, ale twoja podróż to twoje wakacje, oderwanie się od tego, co znasz. Aby raz na zawsze pożegnać się z prozą życia, musisz nauczyć się podejmować decyzje, których się nie spodziewasz. Musisz być odważna! Nie znaczy to, że powinnaś robić coś lekkomyślnego, tylko coś, co sprawi, że możesz poczuć się o niebo lepiej.

Pamiętaj! Najważniejsza jest wiara w samą siebie, a wtedy... możesz już dokonać wszystkiego!

Zawsze nadchodzi taki czas, kiedy szara rzeczywistość przytłacza; gdy mamy już dość codzienności i marzymy o tym, by coś w nas zmienić, nawet jeśli ta zmiana ma być naprawdę niewielka. Każdy z nas inaczej radzi sobie z tą sytuacją - jednych dotyka ona mocniej, innych mniej. A oto moja recepta, dzięki której pospolitość i nudę można zamienić w niezwykłą przygodę:

Składniki:
...