Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jeanette ksiazka_na_przesluchaniu
Tully
olutka
Sylwia
the_bowska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jeanette ksiazka_na_przesluchaniu
Tully
olutka
Sylwia
the_bowska

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wszystko zaczęło się od Mistrzostw Europy w duathlonie, gdzie nastąpiła kulminacja rozczarowania. Bardzo długo walczyłem z przeciwnościami losu, obwiniałem się, że wszystko jest moją winą i brałem zbyt duże brzemię na własne barki. Byłem wrakiem człowieka, pomimo bólu wewnętrznego i załamania psychicznego wystartowałem w zawodach, gdzie walka o podium była realna, a skończyło się na bardzo dalekim miejscu. To wtedy po największym kryzysie przyszło oczyszczenie. Doceniłem to co mam, a mam bardzo wiele. Wspaniałą rodzinę, cudownego psa, pracę o, której zawsze marzyłem, możliwość rozwoju i zwiedzanie świata. Teraz wiem, że to wszystko jest idealne i jak teraz myślę miałem idealne życie od bardzo długiego czasu, natomiast pragnienie i brak docenienia chwili obecnej przyćmiewało mój obraz. Dlatego szczęście i spełnienie czuję każdego dnia.

Wszystko zaczęło się od Mistrzostw Europy w duathlonie, gdzie nastąpiła kulminacja rozczarowania. Bardzo długo walczyłem z przeciwnościami losu, obwiniałem się, że wszystko jest moją winą i brałem zbyt duże brzemię na własne barki. Byłem wrakiem człowieka, pomimo bólu wewnętrznego i załamania psychicznego wystartowałem w zawodach, gdzie walka o podium była realna, a...

Ja właśnie doświadczyłem tego uczucia tuż przed tym, jak wszystko zaczęło się sypać. :D Wszystko było ułożone i uporządkowane: praca, dziewczyna, studia i mieszkanie, ale jak jeden element stanowiący podstawę został poruszony, zgodnie z inżynierią cała konstrukcja zaczęła się chwiać. Ale do tego momentu było naprawdę cudownie i lepiej nie można sobie było wymarzyć. :) Teraz jestem na dobrej drodze, by ponownie osiągnąć ten stan.

Ja właśnie doświadczyłem tego uczucia tuż przed tym, jak wszystko zaczęło się sypać. :D Wszystko było ułożone i uporządkowane: praca, dziewczyna, studia i mieszkanie, ale jak jeden element stanowiący podstawę został poruszony, zgodnie z inżynierią cała konstrukcja zaczęła się chwiać. Ale do tego momentu było naprawdę cudownie i lepiej nie można sobie było wymarzyć. :) Teraz...

Zdałam jeden z najtrudniejszych egzaminów i pomyślnie skończyłam kolejny rok studiów. Zaraz potem usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie otwierałam. Chciałam odpocząć, a nie otwierać gościom drzwi. Jednakże po chwili zadzwoniła moja komórka:
– Nie wpuścisz mnie? – odezwała się moja najlepsza przyjaciółka.
Zaskoczenie i radość były wypisane na mojej twarzy, kiedy ściskałyśmy się jak dwa wielkie misie polarne.
– Przebieraj się. Wychodzimy – kazała mi z uśmiechem.
Zabrała mnie do miasta. Po udanej sesji fotograficznej przyszedł czas na obiad – zapiekane ziemniaczki z dodatkami. Śmiech i niekończące się rozmowy towarzyszyły nam, kiedy świętowałyśmy jej przyjazd, a mój zdany egzamin przy parze z naszych talerzy.
Kiedy kilka godzin potem machałam jej, siedzącej już w przedziale, obejrzałam się nagle w prawo. Pomrugałam raz jeszcze.
To niemożliwe – pomyślałam sobie.
A jednak było. A konkretniej Była. Moja najdroższa kuzynka stała z koleżankami na tym samym peronie. A gdy mnie ujrzała, zaczęła biec w moją stronę. Wskoczyła w moje ramiona, prędko jak antylopa.
Przyjaciółka już odjechała, ale ja nie zostałam sama. Kuzynka nie puściła mnie żywcem z powrotem samej do chaty. Razem pojechałyśmy do jej domu, a jej domownicy przyrządzili najwspanialszy deser, jaki kiedykolwiek widziałam. Poprawiam – kosztowałam.
Było smacznie, zabawnie, przyjacielsko i wesoło.
Pytanie mam: Kto w takich okolicznościach jak moje nie byłby spełniony? Nie czuł się szczęśliwy? 

Zdałam jeden z najtrudniejszych egzaminów i pomyślnie skończyłam kolejny rok studiów. Zaraz potem usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie otwierałam. Chciałam odpocząć, a nie otwierać gościom drzwi. Jednakże po chwili zadzwoniła moja komórka:
– Nie wpuścisz mnie? – odezwała się moja najlepsza przyjaciółka.
Zaskoczenie i radość były wypisane na mojej twarzy, kiedy ściskałyśmy się...

  Prąd elektryczny można wyobrazić sobie jako prąd w rzece. Pewien
ciąg wydarzeń doprowadził mnie do tego, że zajmuję się właśnie elektrycznością.
I po latach studiów mogę o nim powiedzieć garść truizmów. Prąd może być stały
lub zmienny, może być nieszkodliwy lub zabójczy, większość z nas go nie rozumie
i nie zauważa, mimo że ciągle z niego korzysta. I nic mi się nie pomyliło,
doskonale znam temat zadania konkursowego. Przed paroma laty bardzo lubiłam
pisać, dużo czytałam, miałam swój świat, wyobrażenie przyszłości. Później tej
zupełnie niezbuntowanej nastolatce kazano płynąć pod prąd. I tak się męczyłam,
machałam rękami, aż w końcu myślałam, że tak trzeba, skoro inni szamoczą się
obok mnie. Jednocześnie marzyłam o idealnym życiu, idealnych relacjach, ale to
wszystko w mojej głowie było uwarunkowane dopłynięciem do samej góry rzeki, to
tam miał być mój idealny moment, gdzieś w przyszłości. Aż w końcu zrozumiałam,
że w ten sposób odbieram sobie radość cieszenia się chwilą, która może być
idealna, jeśli jej na to pozwolę - po prostu płynąc. Mój idealny dzień jest
dzisiaj, bo znalazłam słowa, żeby móc go docenić i opisać. Życie bywa zmienne
lub stałe tak jak prąd, wciąż uczę się zauważać ten niewidoczny przepływ, pozwalać
mu się nieść, a energię kierować na docenienie, czucie. Piszę te słowa po
wieloletniej przerwie od tego, co dawało mi radość w przeszłości, jednocześnie
wciąż czując dzisiejsze wyrywanie włosów przy zabawie we fryzjera z
chrześniaczką. I naprawdę jest idealnie. 

  Prąd elektryczny można wyobrazić sobie jako prąd w rzece. Pewien
ciąg wydarzeń doprowadził mnie do tego, że zajmuję się właśnie elektrycznością.
I po latach studiów mogę o nim powiedzieć garść truizmów. Prąd może być stały
lub zmienny, może być nieszkodliwy lub zabójczy, większość z nas go nie rozumie
i nie zauważa, mimo że ciągle z niego korzysta. I nic mi się nie...

Prawie nigdy niestety nie jest idealnie. Zawsze znajdzie się ktoś, kto próbuje zmącić moje szczęście.  Jednak przynajmniej raz w roku nadchodzi taka chwilą gdy czuję się  przeszczęśliwie. Zawsze w sierpniu wyjeżdżam z mężem w góry. Jedziemy  na tydzień  lub więcej  - w zależności  od tego ile mamy czasu. I jesteśmy  wtedy tylko my. Telefony wyciszone by nikt nie niepokoił. Wychodzimy na szlak, Jedziemy gdzieś na zwiedzanie albo zostajemy w pokoju. Jak tylko chcemy. Właśnie,  chcemy a nie musimy. Nikt nas nie goni, do niczego nie zmusza. Wstajemy  wcześnie rano albo wylegujemy się  do południa. Czyste szczęście. 

Prawie nigdy niestety nie jest idealnie. Zawsze znajdzie się ktoś, kto próbuje zmącić moje szczęście.  Jednak przynajmniej raz w roku nadchodzi taka chwilą gdy czuję się  przeszczęśliwie. Zawsze w sierpniu wyjeżdżam z mężem w góry. Jedziemy  na tydzień  lub więcej  - w zależności  od tego ile mamy czasu. I jesteśmy  wtedy tylko my. Telefony wyciszone by nikt nie niepokoił....

Będzie odrobinę makabrycznie, ale prawdziwe poczucie spełnienia poczułam po pogrzebie mojego ukochanego taty. Jedni uważają, że to już nikogo nie obchodzi, inni nic nie pamiętają z takich chwil bo wszystko zalewają im łzy a jeszcze inni uważają za przykry obowiązek, ale dla mojego taty każdy pogrzeb był ważnym wydarzeniem. Dlatego ogarnięta żałobą po jego nagłej śmierci zapragnęłam, żeby jego pogrzeb był taki jaki on sam by chciał. Wielokrotnie jeździłam z nim na pogrzeby do ciotek, kuzynów czy dalekich krewnych a później tata zdawał mi relacje z tego co było fajne a co żenujące. Zebrałam te wszystkie informacje w całość i urządziłam pogrzeb marzeń ojca. Była odpowiednia trumna, ulubiony cmentarz, takie a nie inne kwiaty. Na ostatnie pożegnanie z moim tatą przyjechało mnóstwo osób a ja czułam, że jest idealnie. Ten rytuał pozwolił mi dużo łatwiej znieść rozstanie. Nadal za nim tęsknie, ale wiem że w ostatniej drodze wszystko by mu się podobało. No może z wyjątkiem truposza, bo na pewno chętnie by jeszcze pożył.

Będzie odrobinę makabrycznie, ale prawdziwe poczucie spełnienia poczułam po pogrzebie mojego ukochanego taty. Jedni uważają, że to już nikogo nie obchodzi, inni nic nie pamiętają z takich chwil bo wszystko zalewają im łzy a jeszcze inni uważają za przykry obowiązek, ale dla mojego taty każdy pogrzeb był ważnym wydarzeniem. Dlatego ogarnięta żałobą po jego nagłej śmierci...

  Dzień przed "tym dniem" okazało się, że sześciu
gości jednak nie przyjedzie. Trudno – pomyślałam –  przecież nic się nie stało. Dj, fotograf,
kwiaty… wyliczałam w głowie i odhaczałam kolejne punkty na swojej liście. Byłam
tak podekscytowana, że prawie nie zmrużyłam oka. Obudził mnie deszcz. Nie był
to ciepły lekki deszczyk, ale ulewa taka, że nie sposób było dojrzeć samochodu
na podjeździe. Trudno - pomyślałam, przecież nic się nie stało. Makijaż,
fryzura, sukienka, buty. Kolejne punkty odhaczone. Wsiadamy do auta i jedziemy.
Godzina 15:30, mamy jeszcze pół godziny. Zdążę. Deszcz bezlitośnie wali o
szybę, wycieraczki nie dają już rady. Musimy się zatrzymać. Godzina 15:55. Nie zdążę.
Trudno - pomyślałam, przecież nic się nie stało. I wybuchłam płaczem. Makijaż –
rozmazany. Fryzura – oklapnięta. Nie tak to wszystko miało wyglądać. Pod kościołem
wcale nie czułam się jak piękna panna młoda. Była godzina 16:40, już powinnam
być żoną. Ale on tam był. Czekał. Odetchnął z ulgą, że jestem, choć rozmazana i
rozczochrana. A wtedy okazało się, że naprawdę nic się nie stało. Że wszystko
jest idealne i mimo, że miało wyglądać inaczej, to spełniło się moje marzenie. Jego
zresztą też.   

  Dzień przed "tym dniem" okazało się, że sześciu
gości jednak nie przyjedzie. Trudno – pomyślałam –  przecież nic się nie stało. Dj, fotograf,
kwiaty… wyliczałam w głowie i odhaczałam kolejne punkty na swojej liście. Byłam
tak podekscytowana, że prawie nie zmrużyłam oka. Obudził mnie deszcz. Nie był
to ciepły lekki deszczyk, ale ulewa taka, że nie sposób było dojrzeć...

takie chwile były, są i będą
takie chwile zdarzają się niemal co dzień
takie chwile staram się zauważyć , uchwycić, i... zatrzymać na mgnienie oka
w innym czasie i miejscu, dęba dla mnie jak gwiezdny pył....

takie chwile były, są i będą
takie chwile zdarzają się niemal co dzień
takie chwile staram się zauważyć , uchwycić, i... zatrzymać na mgnienie oka
w innym czasie i miejscu, dęba dla mnie jak gwiezdny pył....