Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

lupusrevelio
Anna
jousna
biruta
Martyna SSS

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

lupusrevelio
Anna
jousna
biruta
Martyna SSS

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

  Każde wspomnienie, każde wydarzenie, każda osoba, którą mijamy zostawia po sobie jakiś ślad, ma wpływ na nasze życie. Dlatego nie usunęłabym żadnego wspomnienia. Każdy z nas ma gorsze i lepsze wspomnienia, ale to one nas kształtują i sprawiają, że jesteśmy sobą. Nie wyobrażam sobie, iż miałabym bezpowrotnie jakieś utracić. Z tego względu, że są po prostu częścią nas. Myślę, że bez jakiegokolwiek wspomnienia czułabym, że czegoś mi brakuje, jakąś pustkę. A to zdecydowanie miałoby wpływ na moje dalsze życie i na wybory które podejmuję. A nie po to uczę się na błędach, żeby je powielać. Usunięcie wspomnienia wydaje się rzeczą wspaniałą, ale gdy się głębiej nad tym zastanowić, to takie nie jest. Spowodowałoby w pewnym sensie chwilową ulgę, ale na jego miejsce mogłoby przyjść coś znacznie gorszego lub zastąpione zostałoby pustką, która może być znacznie gorsza. Czuć, że czegoś się nie pamięta, ale nie móc dociec czego? Okropieństwo. Zdecydowanie bardziej wolę zmagać się z bolesnym wspomnieniem, niż iść na przysłowiową łatwiznę, która spowodować może więcej bólu.  

  Każde wspomnienie, każde wydarzenie, każda osoba, którą mijamy zostawia po sobie jakiś ślad, ma wpływ na nasze życie. Dlatego nie usunęłabym żadnego wspomnienia. Każdy z nas ma gorsze i lepsze wspomnienia, ale to one nas kształtują i sprawiają, że jesteśmy sobą. Nie wyobrażam sobie, iż miałabym bezpowrotnie jakieś utracić. Z tego względu, że są po prostu częścią nas....

Podjęłabym to działanie. Skasowałabym wspomnienie, które naprawdę mnie boli. Drżę na myśl o nim. Kręcę głową, jakby moje wspomnienie siedziało na niej i wystarczyłby ukłon, aby zrzucić je na ziemie i podeptać. Mrugam oczami, powstrzymując łzy. Udaje się. Ale to nie zmienia tego, że wciąż Ją widzę. Wciąż Ją słyszę. Była moją przyjaciółką z dzieciństwa. Na tym samym podwórku biegałyśmy razem, grałyśmy w gry, jeździłyśmy na rowerze, ściskałyśmy się, goniłyśmy, świętowałyśmy. Byłyśmy tak różne, niczym pomarańcza i jabłko, ale kochałyśmy się jak grusza, która rośnie obok wiśni.
Lecz pewnego dnia serce mi pękło na tysiąc kawałków. Spojrzałam w jej oczy i ujrzałam zawiść. Jej oczy mówiły tylko:

„Nie kocham cię… Nie dam ci mojej miłości… Nie znoszę cię!”

Znałam przyczynę. Znienawidziła mój dobry i zdrowy wygląd. Choć sama wyglądała dobrze, nie zwracała na to uwagi. Przyglądała się tylko mnie i płonęła zazdrością.

„To moja wina? Dlaczego ona musi mnie nienawidzić? Mam teraz specjalnie dla niej zaprzestać staranie się o moje zdrowie?” – biły się moje myśli.

 Najgorsze było to, że zachowywała jeszcze pozory. Jej ciało nie drżało. Tamtego dnia uprzejmie podała mi czapkę i płaszcz. Jadła ze mną przy stole. Ale jej oczy mówiły za jej serce. Jej serce mnie nie kochało. W tamtym momencie czułam rozdarcia w całej duszy. Płakałam, to zbyt słabe słowo, na wycie jak rozdarło się z mojego gardła, ponieważ Ja ją nadal kochałam...

Podjęłabym to działanie. Skasowałabym wspomnienie, które naprawdę mnie boli. Drżę na myśl o nim. Kręcę głową, jakby moje wspomnienie siedziało na niej i wystarczyłby ukłon, aby zrzucić je na ziemie i podeptać. Mrugam oczami, powstrzymując łzy. Udaje się. Ale to nie zmienia tego, że wciąż Ją widzę. Wciąż Ją słyszę. Była moją przyjaciółką z dzieciństwa. Na tym samym podwórku...

  Nie ruszyłbym żadnego wspomnienia. Nie po to dokonuję życiowych wyborów, by
potem twierdzić, że wybrałem źle. Każda obrana ścieżka stanowi część mojej
osoby, jeśli akurat się na coś nie odważyłem, zrobiłem coś głupiego albo
lekkomyślnego – to właśnie byłem ja i nie chcę o tym zapominać! Gdybym wybrał inaczej, zatraciłbym cząstkę siebie i kto wie, kim stałbym się na końcu tej drogi. Czasem drobne wydarzenie z przeszłości może mieć olbrzymie skutki. Nie chcę stracić ani jednej życiowej lekcji.  

  Nie ruszyłbym żadnego wspomnienia. Nie po to dokonuję życiowych wyborów, by
potem twierdzić, że wybrałem źle. Każda obrana ścieżka stanowi część mojej
osoby, jeśli akurat się na coś nie odważyłem, zrobiłem coś głupiego albo
lekkomyślnego – to właśnie byłem ja i nie chcę o tym zapominać! Gdybym wybrał inaczej, zatraciłbym cząstkę siebie i kto wie, kim stałbym się na końcu...

Miałem kilka homoerotycznych gaf, których okropnie się wstydziłem,właśnie dlatego, że jednak nie jestem gejem. Jednak z czasem, kiedy przyszło zrozumienie dla naturalności homoseksualizmu, ten wstyd minął.
Jest też kilka dramatycznych zdarzeń, jak obecność przy śmierci mojej mamy. Ale czy na pewno chciałbym zapomnieć? To by było tak jak bym chciał zapomnieć o niej, a przecież nie chcę.
Bardziej mnie boli, że dopiero teraz doceniam jak ona mocno mnie kochała, a ja jej nie potrafiłem przekazać mojej miłości do niej.
Inna sprawa to wypadki samochodowe z mojej i z cudzej winy. Na szczęście tylko straty materialne. Jedynie sobie raz spowodowałem uraz kręgosłupa. Na szczęście wygoiło się.
Raz odszedłem przez lekkomyślność z dobrej pracy, a innym razem najpierw przez lekkomyślny list do szefa zostałem wyrzucony, a potem też przez zaniedbanie działań, które miałem podjąć. 

Miałem kilka homoerotycznych gaf, których okropnie się wstydziłem,właśnie dlatego, że jednak nie jestem gejem. Jednak z czasem, kiedy przyszło zrozumienie dla naturalności homoseksualizmu, ten wstyd minął.
Jest też kilka dramatycznych zdarzeń, jak obecność przy śmierci mojej mamy. Ale czy na pewno chciałbym zapomnieć? To by było tak jak bym chciał zapomnieć o niej, a...

Gdy byłam młodsza chciałam wiele nieprzyjemnych lub upokarzających sytuacji wykreślić z mojego życiorysu. Wstyd, który czułam lub smutek, który zawładnął moim ciałem nie pozwalały mi wrócić do normalnego funkcjonowania. Nawiedzały mnie w najmniej oczekiwanych chwilach. 
Teraz, chociaż dalej miewam sytuacje, o których chciałabym zapomnieć nie chce usunąć ani jednej. Po każdego rodzaju złej chwili podnoszę głowę i idę dalej. Z różnym skutkiem, ale dążę w obranym kierunku.
Uważam, że wszystkie złe lub przykre wspomnienia wykreowały mnie na osobę, którą teraz jestem.  Uczę się na własnych błędach, których w życiu narobię jeszcze wiele.

Gdy byłam młodsza chciałam wiele nieprzyjemnych lub upokarzających sytuacji wykreślić z mojego życiorysu. Wstyd, który czułam lub smutek, który zawładnął moim ciałem nie pozwalały mi wrócić do normalnego funkcjonowania. Nawiedzały mnie w najmniej oczekiwanych chwilach. 
Teraz, chociaż dalej miewam sytuacje, o których chciałabym zapomnieć nie chce usunąć ani jednej. Po...

Niestety w moim życiu było wiele momentów, o których chciałabym zapomnieć, wymazać z pamięci, serca...  Chciałabym pozbyć się tego rozdzierającego bólu wspomnień, który utrudnia życie... Najbardziej chciałabym wymazać czas choroby nowotworowej mojej mamy. Czas kiedy musiałam zrezygnować ze swoim planów, marzeń i zająć się młodszym bratem, domem i chorą mamą, tak, aby ojciec mógł wyjechać za granicę i zarabiać pieniądze, które były bardzo potrzebne. Cały ten czas plus ostatnie dwa tygodnie "czuwania" nad matką, czekania na TEN moment.... Kto nie przeżył nie zrozumie... Stałam u progu dorosłości, obarczona zbyt wielkim ciężarem, który przygniatał do ziemi.. ale kazali mi iść do przodu, taka pomoc.... Puste słowa od ludzi, którzy nie mają pojęcia jak to jest. Mam wrażenie, że duża część mnie już wtedy umarła... To doświadczenie rzutuje na całe moje życie. Oczywiście to nie koniec moich przykrych doświadczeń. Czasem bywa tak, że niektórym osobom życie daje non stop popalić....

Niestety w moim życiu było wiele momentów, o których chciałabym zapomnieć, wymazać z pamięci, serca...  Chciałabym pozbyć się tego rozdzierającego bólu wspomnień, który utrudnia życie... Najbardziej chciałabym wymazać czas choroby nowotworowej mojej mamy. Czas kiedy musiałam zrezygnować ze swoim planów, marzeń i zająć się młodszym bratem, domem i chorą mamą, tak, aby ojciec...

Wspomnienia są w życiu każdego człowieka niezwykle ważnym elementem. Chwile szczęścia przywracają na twarz uśmiech, a momenty złości czy żalu pozwalają wyciągnąć wnioski na przyszłość. Osobiście nie chciałabym usunąć żadnego obrazu z własnej przeszłości. 
Ludzkie życie składa się zarówno ze wzlotów jak i upadków. Aby móc prawdziwie odczuwać radość człowiek musi znać jej odwrotność. To, kim jesteśmy teraz jest niepodważalnie odbiciem przeszłych zdarzeń i naszych reakcji na nie.
Naturalnym jest płacz nad wyjątkowo smutnym wspomnieniem czy złość wobec własnej bezsilności lub krzywdy wyrządzonej nam przez inną osobę. Prostszym przykładem może być nawet rozpamiętywanie wyjątkowo żenujących momentów. Pragnienie, by dane zdarzenie nigdy nie miało miejsca wydaje się wówczas oczywiste. Należy jednak pamiętać, że to właśnie te przeżycia i wnioski z nich wyciągnięte pozwolą uniknąć podobnych sytuacji w przyszłości. Warto również zauważyć, że każda taka chwila może stać się źródłem wyjątkowej siły. Od umiejętności cieszenia się drobnostkami, przez pracę nad sobą, aż po walkę o prawa swoje oraz innych. Tylko bycie świadomym własnych przeżyć pozwala człowiekowi w pełni się rozwijać.  

Wspomnienia są w życiu każdego człowieka niezwykle ważnym elementem. Chwile szczęścia przywracają na twarz uśmiech, a momenty złości czy żalu pozwalają wyciągnąć wnioski na przyszłość. Osobiście nie chciałabym usunąć żadnego obrazu z własnej przeszłości. 
Ludzkie życie składa się zarówno ze wzlotów jak i upadków. Aby móc prawdziwie odczuwać radość człowiek musi znać jej...

Gdybym mogła bez wahania pozbyłabym się wspomnień o mojej byłej przyjaciółce. Znałyśmy się całe życie, bo już od przedszkola i aż do studiów. Zawsze byłyśmy razem, nawet moja rodzina traktowała ją jak jedną z nas. Niestety nie była to zdrowa relacja, zawsze to ja byłam osobą która wyciągała do niej rękę, a ona to wykorzystywała. Gdy powiedziałam jej to że relacja ma polegać na dawaniu i braniu i o tym  żeby bardziej się angażowała nie odzywała się przez pół roku tylko po to by zerwać naszą relacje przez sms. Więc tak, może tak miało być, może dzięki niej jestem jaka teraz jestem i coś jej zawdzięczam, jednak gdybym mogła, to właśnie jej bym się pozbyła z pamięci raz na zawsze.

Gdybym mogła bez wahania pozbyłabym się wspomnień o mojej byłej przyjaciółce. Znałyśmy się całe życie, bo już od przedszkola i aż do studiów. Zawsze byłyśmy razem, nawet moja rodzina traktowała ją jak jedną z nas. Niestety nie była to zdrowa relacja, zawsze to ja byłam osobą która wyciągała do niej rękę, a ona to wykorzystywała. Gdy powiedziałam jej to że relacja ma polegać...