Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Juutek
GRAKU
lakika
Asanee
Yevoni

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Juutek
GRAKU
lakika
Asanee
Yevoni

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Tych opowieści jest zbyt wiele więc może kilka, skrótowo wypiszę
- zabawa w chowanego bez ograniczenia przestrzeni, gdzie szukać można było jedną osobę przez kilka godzin;
- opowiadanie strasznych historii podczas burzy, gdzie później przerażał każdy grzmot;
- zabawa w prawdę lub fałsz z wykorzystaniem rodzinnych anegdotek, do dziś nie wiem, które historie były prawdziwe, a które zmyślone;
- gra w państwa miasta z milionem różnych kategorii;
-gra w 'ślimaka' i inne tego typu gry, do których wystarczył tylko kij i kawałek ziemi;
- plątanie butów gości poprzez sznurowanie jednej pary butów z inną.
 Niektóre zachowania zwyczajne, inne ciekawsze, ale przy każdej było sporo zabawy a teraz pozostały przede wszystkim dobre wspomnienia. 

Tych opowieści jest zbyt wiele więc może kilka, skrótowo wypiszę
- zabawa w chowanego bez ograniczenia przestrzeni, gdzie szukać można było jedną osobę przez kilka godzin;
- opowiadanie strasznych historii podczas burzy, gdzie później przerażał każdy grzmot;
- zabawa w prawdę lub fałsz z wykorzystaniem rodzinnych anegdotek, do dziś nie wiem, które historie były prawdziwe, a...

Każdego lata nasz cioteczny stryjek przyjeżdżał w odwiedziny do babci na kilka dni. Ja i moja siostra spędzałyśmy z nim wówczas mnóstwo czasu, siedząc na ławce przy stole pod rozłożystym orzechem włoskim. Mając do dyspozycji jedynie kilka czystych kartek papieru oraz trzy długopisy, graliśmy w państwa-miasta, w statki, a zwłaszcza w grę polegającą na znalezieniu jak największej liczby krótszych słów w obrębie jednego długiego wyrazu, którego wymyślenie zawsze przypadało stryjkowi. Pamiętam, że niezmiennie była to „konstantynopolitańczykowianeczka”, do dzisiaj zresztą najdłuższe słowo, jakie znam w języku polskim. Stryjek niewątpliwie preferował gry stymulujące intelektualnie, które jednak były dla nas, dzieci, nadspodziewanie wciągające. Lista słów, które można było ułożyć z liter wchodzących w skład „konstantynopolitańczykowianeczki” była bowiem ogromnie długa. Niekiedy stryjek podpowiadał nam co ciekawsze wyrazy, gdy widział, że już brakło nam pomysłów i potem z dumą spoglądaliśmy na wspólnie stworzoną listę. Często wciągaliśmy do gry również babcię i były to naprawdę wspaniałe rodzinne chwile.
 

Każdego lata nasz cioteczny stryjek przyjeżdżał w odwiedziny do babci na kilka dni. Ja i moja siostra spędzałyśmy z nim wówczas mnóstwo czasu, siedząc na ławce przy stole pod rozłożystym orzechem włoskim. Mając do dyspozycji jedynie kilka czystych kartek papieru oraz trzy długopisy, graliśmy w państwa-miasta, w statki, a zwłaszcza w grę polegającą na znalezieniu jak...

Fantastyczne przygody, smoki, skarby i przyjaźń. Tak zazwyczaj kończyły się wyjazdy w rodzinne strony mojej mamy. To właśnie tam w świąteczne dni spotykaliśmy się z całym kuzynostwem i przenosiliśmy w magiczne światy gier RPG. Do dziś w mojej szafie w płóciennym woreczku brzęczą wielościenne kości, na półkach dumnie stoją podręczniki a karty postaci z dawnych lat czekają na ponowne odtworzenie. Myślę, że te przygody zacieśniły naszą rodzinną więź, dzięki niemu rodzina nie jest tak odległa i umiemy ze sobą rozmawiać. Nawet teraz jako "stare konie" chętnie czasami rozgrywamy jakąś "jadnostrzałówkę".

Fantastyczne przygody, smoki, skarby i przyjaźń. Tak zazwyczaj kończyły się wyjazdy w rodzinne strony mojej mamy. To właśnie tam w świąteczne dni spotykaliśmy się z całym kuzynostwem i przenosiliśmy w magiczne światy gier RPG. Do dziś w mojej szafie w płóciennym woreczku brzęczą wielościenne kości, na półkach dumnie stoją podręczniki a karty postaci z dawnych lat czekają na...

Swego czasu, mając wówczas jakieś kilkanaście lat, byłam razem z siostrą na wakacjach u cioci na wsi - i jak to na wsi, niespecjalnie było co robić. Niemniej jednak było tam trochę planszówek i gier, jako że bywał u cioci wnuk, sporo młodszy od nas. Tak więc któregoś dnia znalazłyśmy tam klasyczną grę memory z postaciami z Disneya - Myszka Miki, Pluto, Kaczor Donald, itp. Pewnie rozegrałyśmy kilka zwyczajnych partii, ale gdy już nam się znudziły, postanowiłyśmy zmodyfikować nieco tę grę wymyślając zasady bazujące na..."Duel Masters", czyli starej kreskówce, a właściwie animacji  😄 Gwoli wyjaśnienia - bohaterowie mieli tam pliki kart z różnymi stworami/potworami o określonych zdolnościach i za pomocą tych kart walczyli - oczywiście w bajce było to okraszone całą animacją walk tych stworków. Tak więc my, mając jedynie do dyspozycji kartoniki z kolorowymi postaciami i naszą wyobraźnię, walczyłyśmy na nasze "stworki", ustalając np. kto ile ma życia, że taki Pluto to jest mega szybki i pierwszy atakuje, a z kolei taka Daisy zadaje podwójne obrażenia. Pamiętam, że potrafiłyśmy przy tej grze spędzić sporo czasu i mega dobrze się bawić 😅 Mam zresztą wrażenie, że powróciłyśmy do gry w następne wakacje, próbując przypomnieć sobie zasady. Niestety, przy którychś odwiedzinach gra memory zniknęła, a wraz z nią nasza wymyślona "gra na stworki".

Swego czasu, mając wówczas jakieś kilkanaście lat, byłam razem z siostrą na wakacjach u cioci na wsi - i jak to na wsi, niespecjalnie było co robić. Niemniej jednak było tam trochę planszówek i gier, jako że bywał u cioci wnuk, sporo młodszy od nas. Tak więc któregoś dnia znalazłyśmy tam klasyczną grę memory z postaciami z Disneya - Myszka Miki, Pluto, Kaczor Donald, itp....

Po latach spędzonych nad grą w Chińczyka, Monopoly, układaniu razem puzzli wiem jedno - nic tak nie pielęgnuje rodzinnej atmosfery jak wspólna gra w karty... na pieniądze. Podczas większości imprez i długich wieczorów całą rodziną potrafimy usiąść do stołu, wyłożyć wszystkie posiadane aktualnie drobne z portfela i rozpocząć karcianą rozgrywkę. Do dzisiaj często czeka się na ten jeden moment, na ten wieczór, kiedy rodzina w komplecie siada na swoich miejscach, a kuzyn ze sprawnością hazardzisty tasuje pamiętającą zmarłych krewnych talię.  Wszyscy dobrze wiedzą, że ten, kto wygra, zgarnie wszystko, co mogłoby trafić do skarbonki. Wtedy nie ma miejsca na sentymenty, trzeba się skupić i uważać, aby układ, jaki trzyma się w ręce, nie odbił się przypadkiem w szkiełkach okularów, gdy światło z lamp akurat pada pod złym kątem. Dobrze, że przynajmniej w większości przypadków można naginać zasady, szczególnie wtedy kiedy mój portfel już pustoszeje, a Babcia wygrała poprzednią rundę i stała się posiadaczką złotówek każdego innego gracza. Takie wieczory lubię najbardziej. 

Po latach spędzonych nad grą w Chińczyka, Monopoly, układaniu razem puzzli wiem jedno - nic tak nie pielęgnuje rodzinnej atmosfery jak wspólna gra w karty... na pieniądze. Podczas większości imprez i długich wieczorów całą rodziną potrafimy usiąść do stołu, wyłożyć wszystkie posiadane aktualnie drobne z portfela i rozpocząć karcianą rozgrywkę. Do dzisiaj często czeka się na...

Pamiętam jak za dzieciaka cieszyło się nawet z najmniejszych rzeczy. To były inne czasy... ojciec wracał z pracy, a ja z siostrą tylko czekałyśmy aż zacznie się cotygodniowa zabawa w "ciepło, zimno". Do wygrania były słodycze. Najczęściej jakaś pojedyncza przekąska, typu czekoladowy lizak, cukierki, batonik. Rodzice chowali te pyszności w różnych zakamarkach pokoju, kiedy my stałyśmy za drzwiami, czekając aż wszystko zostanie schowane. Nietrudno się domyślić, że potem wbiegałyśmy do pokoju i szukaliśmy słodyczy, a ojciec siedząc gdzieś na fotelu czy kanapie mówił CIEPŁO jeśli któraś z nas była bliżej znalezienia smakołyku, lub ZIMNO, gdy się od niego oddalałyśmy. Prosta, nieraz szybka zabawa, ale jednak sprawiała wiele radości na buzi dziecka. Dobrze wspominam te czasy...

Pamiętam jak za dzieciaka cieszyło się nawet z najmniejszych rzeczy. To były inne czasy... ojciec wracał z pracy, a ja z siostrą tylko czekałyśmy aż zacznie się cotygodniowa zabawa w "ciepło, zimno". Do wygrania były słodycze. Najczęściej jakaś pojedyncza przekąska, typu czekoladowy lizak, cukierki, batonik. Rodzice chowali te pyszności w różnych zakamarkach pokoju, kiedy...

Ja bardzo dobrze wspominam zabawę z dzieciństwa w chowanego z moją rodziną i psem. Był to niezwykle mądry owczarek niemiecki. W dzieciństwie mieszkałam na rozległym gospodarstwie rolnym, na którym było gdzie się schować. Szukającym zawsze był pies. Po odliczeniu odpowiedniego upływu czasu, jedna osoba wypuszczała go z boksu. W mgnieniu oka znajdował każdego… nie można było nigdzie się ukryć. Nie były dla niego przeszkodą ani drzewa, ani najciemniejsze kryjówki. To był bardzo mądry pies.

Ja bardzo dobrze wspominam zabawę z dzieciństwa w chowanego z moją rodziną i psem. Był to niezwykle mądry owczarek niemiecki. W dzieciństwie mieszkałam na rozległym gospodarstwie rolnym, na którym było gdzie się schować. Szukającym zawsze był pies. Po odliczeniu odpowiedniego upływu czasu, jedna osoba wypuszczała go z boksu. W mgnieniu oka znajdował każdego… nie można było...