wierzę w przeznaczenie i milość od pierwszego wejrzenia:) przykładem jest nasze malżeństwo - pierwsze spotkanie....milość, motyle w brzuchu i spory już staż malżeński w zgodzie i milości:)
kiedyś kolezanka z pracy miala fajne powiedzenie, ktore pamiętam do dziś: pamiętaj - śmierć i żona preznaczona!

wierzę w przeznaczenie i milość od pierwszego wejrzenia:) przykładem jest nasze malżeństwo - pierwsze spotkanie....milość, motyle w brzuchu i spory już staż malżeński w zgodzie i milości:)
kiedyś kolezanka z pracy miala fajne powiedzenie, ktore pamiętam do dziś: pamiętaj - śmierć i żona preznaczona!

Czy istnieje przeznaczenie? Mam dwojakie przekonanie na ten temat. Z jednej strony,wychodzę z założenia,że każdy z nas buduje własną rzeczywistość i swoją przyszłość. Z drugiej jednak.. chociaż to zapewne głupie.. wierzę,że nic nie dzieje się bez przyczyny i że każdy z nas ma jakąś swoją drugą połówkę jabłka. A jeśli w danej chwili,ma się złamane serce i się cierpi.. to ból z czasem ustąpi, a dziewczyna też ma prawo do szczęścia i i wynalezienia sobie tego swojego idealnego,baśniowego księcia. Ja miałam silnie złamane serce,nawet nosiłam pierścionek.. ale ten człowiek.. okazał się po prostu nieodpowiednim dla mnie i teraz czuję,że ten odpowiedni jeszcze na mnie czeka. Na miłość, zwłaszcza tą prawdziwą, warto czasem poczekać nieco dłużej. W końcu miłość nie jedno ma oblicze :)

Czy istnieje przeznaczenie? Mam dwojakie przekonanie na ten temat. Z jednej strony,wychodzę z założenia,że każdy z nas buduje własną rzeczywistość i swoją przyszłość. Z drugiej jednak.. chociaż to zapewne głupie.. wierzę,że nic nie dzieje się bez przyczyny i że każdy z nas ma jakąś swoją drugą połówkę jabłka. A jeśli w danej chwili,ma się złamane serce i się cierpi.. to ból...

Oczywiście, że wierzę w przeznaczenie. Życie nie raz pokazało mi, że warto było czekać. Z bagażem doświadczeń mogę z pokorą i otwartym sercem przyjąć to, co niesie ze sobą los. Gdy otrzymujemy to, np. miłość po wielu latach, potrafimy to docenić. Nie zachłystujemy się uczuciem, nie zakrywa nam ono oczu, tylko z rozsądkiem podchodzimy do danej sytuacji. Bo wiemy, jak długo musieliśmy na to czekać i jakie nasze życie było bez tego puste. Dlatego uważam, że warto wierzyć i czekać.
Ile mamy w dzisiejszych czasach rozwodów, nieszczęśliwych i szybkich ślubów? Zapytajmy się, jak to było za czasów naszych rodziców, ba! Za naszych dziadków. Przeżyli ze sobą x lat, o czymś to świadczy, nieprawdaż? Niektórzy czekali rok, dwa, inni dziesięć na swoją połówkę. Życie biegło wtedy swoim rytmem i nikt nie zastanawiał się nad tym, czy do – powiedzmy 30 lat weźmie ślub. Ale w końcu znaleźli – powinnam raczej napisać to ich znalazła miłość.
Oczywiście, wierzę również w to, iż każdemu z nas przeznaczona jest osoba, z którą spędzimy życie. Nasze serce, jak i dusza w odpowiednim momencie da nam znak. Nie musimy na siłę i szybko szukać drugiej połówki. Bo to wszystko zapisane jest w gwiazdach, wystarczy odrobinę cierpliwości. I najważniejsze! Nie przegapmy tej chwili!
Tyle pisarzy pisało o miłości – tej prawdziwej, jak i nieszczęśliwej. Jednak każdy z nich wierzył w siłę miłości. Bo, jak napisał Martin Luther King „Miłość to jedyna siła, która zmienia wroga w przyjaciela.''

Oczywiście, że wierzę w przeznaczenie. Życie nie raz pokazało mi, że warto było czekać. Z bagażem doświadczeń mogę z pokorą i otwartym sercem przyjąć to, co niesie ze sobą los. Gdy otrzymujemy to, np. miłość po wielu latach, potrafimy to docenić. Nie zachłystujemy się uczuciem, nie zakrywa nam ono oczu, tylko z rozsądkiem podchodzimy do danej sytuacji. Bo wiemy, jak długo...

„Kocham cię. Będę cię kochał do dnia, w którym umrę. A jeśli po tym jest jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał.”
Jace: ,,Miasto Szkła” cykl ,,Dary Anioła”

Czy Wy wierzycie w przeznaczenie?

Wiara w przeznaczenie nie polega na siedzeniu i oglądaniu widoków w tv. Wiara w przeznaczenie to działanie, próba podjęcia wyzwania. Żeby cokolwiek nam się przydarzyło, najpierw musimy coś zrobić. Nie ma skutku bez przyczyny. Pociąg stojący na stacji nigdzie nie dotrze, jeśli w końcu nie ruszy. Jeśli my jesteśmy pociągiem a tory naszym życiem, to musimy ruszyć, by los mógł ustawić zwrotnice i posłać nas dalej w dobrym kierunku. Przeznaczenie to efekt naszych działań.
Ja wierzę w przeznaczenie. Na każdego z nas coś czeka, choć może droga prowadząca do tego celu może być karkołomna, niekiedy bolesna. Jednak z perspektywy czasu, gdy spojrzymy wstecz, może się okazać, że , niczym w najwytrawniejszym kryminale, z pozoru odrębne wątki splatają się w jedno, by doprowadzić nas do miejsca, w którym się teraz znajdujemy. Uważam, że cel obrany dla nas przez los jest stały, tylko droga do niego może się zmienić pod wpływem naszych działań. Choć z drugiej strony może właśnie od początku dążymy drogą wyznaczoną przez przeznaczenie? Może nasze działania zostały przewidziane już dawno, dawno temu?
Cóż, wracając do pytania, powtórzę raz jeszcze: wierzę w przeznaczenie, bez względu na to, jak ono się realizuje.


Czy wierzycie, że każdy ma swoją połówkę jabłka, kogoś, kto jest mu pisany, na którego warto czekać?

W ,,Uczcie” Platona pojawia się historia, którą zna chyba każdy z nas, mianowicie: kiedyś wśród ludzi istniały trzy płcie: mężczyzna, kobieta i obojnak. Mężczyzna składał się z dwóch połówek męskich, kobieta – z żeńskich, a obojnak - z męskiej i żeńskiej. Istoty ludzkie były na tyle potężne umysłem i ciałem, by przeciwstawiać się bogom. Władcom Olimpu taka sytuacja była nie w smak, więc Zeus podzielił ludzi na pół by ich osłabić. Niegdyś złączone w jedno, teraz połówki szukają siebie nawzajem, stęsknieni za drugą częścią: kobietą bądź mężczyzną.
Takie przykłady można mnożyć. Chociażby w ,,Upadłych” czy serii ,,Ever”, w których kochankowie odradzają się przez wieki, szukając tej jednej, jedynej osoby. Czasem muszą przemierzyć cały świat i umierają, nie znalazłszy miłości. W tych powieściach dominuje wątek magiczny, paranormalny, ale przecież wystarczy sięgnąć po ,,Jeźdźca miedzianego” , w którym nawet szalejąca wojna nie jest w stanie rozdzielić i strącić w zapomnienie miłości głównych bohaterów: Tatiany i Aleksandra. Przemierzają całą Europę, by się odnaleźć, choć szanse, że ta druga osoba żyje, są niewielkie. Nie spoczną, dopóki nie znajdą grobu lub żywego człowieka. Nie tracą nadziei nawet ... Wróć, oni nigdy nie tracą nadziei. Miłość daje im siłę, by przetrwać koszmary walki i się nie poddać.
Czy wierzę, że każdy ma swoją połówkę? Tą idealną i wymarzoną? Cóż, mam w sobie zaszczepionego romantyka, więc co mogę odpowiedzieć? Oczywiście, że tak! Jednak sprawa jest o tyle romantyczna, o ile... beznadziejna.
Kiedyś na popularnym portalu internetowym widziałam obrazek z podpisem, który brzmiał mniej więcej tak: ,,znając moje szczęście, moja druga połówka jest gdzieś na drugim końcu świata i nigdy się nie spotkamy.” Coś w tym musi być ;)
Ilekroć kłócimy się z partnerem czy partnerką, gdy nasze wizje nie pokrywają się, zastanawiamy się, czy to na pewno TA osoba. Bo może nasz związek to tylko coś przejściowego? Może tak naprawdę przynależymy do kogoś innego?
Oczywiście, że warto czekać na swoją drugą połówkę. Jednak nie znaczy to, że należy rezygnować z jakichkolwiek znajomości i związków w oczekiwaniu na księcia czy księżniczkę z bajki. Zresztą, co to znaczy ,,czekać”? To brzmi tak... biernie. A to kłóci się z przeznaczeniem. Przecież może się okazać, że osoba, którą znamy od lat jest naszą drugą połówką. Z drugiej strony, może nasza połówka mieszka na innym kontynencie? Nigdy nie wiadomo, kto nam jest pisany, więc trzeba dawać szanse, gdy tak podpowiada nam intuicja. Nie wolno siedzieć w fotelu, trzeba poznawać nowych ludzi, podróżować. Brak czekania nie oznacza od razu desperacji .

Co ważniejsze, nie wolno szafować określeniem ,,drugiej połówki” bo tak naprawdę...

A przede wszystkim, czy wierzycie w siłę miłości, która jest cierpliwa i nigdy nie ustaje?

...tak naprawdę o tym, czy spotkaliśmy swoją drugą połówkę, możemy stwierdzić, gdy będziemy sędziwymi staruszkami i przy nas ciągle będzie ta sama osoba, która przetrwa z nami niejedną burzę. Gdy mimo pozornej starości na ciele, w oku ciągle będzie błysk tamtego dnia i pierwszego spotkania. Gdy będziemy spoglądać na ukochaną/ukochanego i po prostu będziemy czuli, że to nasza druga połówka, którą przed wiekami zabrał nam Zeus.

***

Ile razy słyszymy historię o tym, że po śmierci partnera druga z osób już nigdy z nikim się nie spotykała? Nie czuła tego samego, co czuła przy danej osobie? Ilekroć pojawiają się reportaże o osobach, które rozdzieliła wojna i odnalazły się dopiero w jesieni życia? Takich historii jest mnóstwo. To najlepsze dowody na to, że miłość nieustająca i cierpliwa istnieje.

Czasem potrafi czekać całe życie, a czasem całe życie trwa.

„Kocham cię. Będę cię kochał do dnia, w którym umrę. A jeśli po tym jest jakieś życie, to wtedy też będę cię kochał.”
Jace: ,,Miasto Szkła” cykl ,,Dary Anioła”

Czy Wy wierzycie w przeznaczenie?

Wiara w przeznaczenie nie polega na siedzeniu i oglądaniu widoków w tv. Wiara w przeznaczenie to działanie, próba podjęcia wyzwania. Żeby cokolwiek nam się przydarzyło, najpierw...

Chociaż mam na ten temat wypracowane swoje własne zdanie już od dawna, to zawsze się nad tym zastanawiam...i zawsze dochodzę do zupełnie innych przekonań. Tak naprawdę miłość i sprawy z nią powiązane są sprawami skomplikowanymi.
Zacznijmy jednak od początku. Przedstawię, więc najpierw jak zapatruję się na sprawę przeznaczenia. Powiedzmy, że jestem jakby obojętna w tym aspekcie. Właściwie to, ani nie uznaję istnienia przeznaczenia, ani też nie zaprzeczam jego istnieniu. Tak naprawdę to nie potrafię jednoznacznie określić co było by lepsze...świadomość, że stuprocentowo nic nie dzieje się bez przyczyny, czy że przeznaczenia nie ma...Wydaje mi się bardziej, że niektóre sytuacje mogą byc nam przeznaczone, ale nie jest tak z całym naszym życiem. Oczywiście są to tylko domysły. Dotyczy to takiego przeznaczenia ogólnego nie typowo związanego z miłością, bo to już zupełnie inna bajka.
Przysłowiowa połówka jabłka jest zupełnie innym aspektem przeznaczenia. I na ten fragment pojęc o przeznaczeniu mam nieco inny sposób patrzenia. Wierzę, w to że na każdego człowieka czeka druga jego połówka...choć nie koniecznie w sensie związku. Bardziej mam na myśli bratnią duszę, bo przecież nie każdy decyduje się na związki (mam na myśli zakonników, czy księży np.) a mają kogoś kto świetnie ich rozumie i jest dla nich jakby drugą połówką. Byc może dla niektórych drugą połówką jest przyjaciel i może niekiedy bardziej właśnie on jest przeze mnie pojmowany jako nam przeznaczona osoba.
Najważniejsze jest jednak to jak patrzę na miłość. W co jak, w co, ale w miłość naprawdę wierzę. Miłość istnieje i potrafi być wieczna, szczera i czysta. W dzisiejszych czasach ludzie niejednokrotnie stwierdzają "Miłości nie ma" , "Miłość to bzdura". Zadziwiające jest to jak ludzie w młodym już wieku potrafią stwierdzić że nie ma miłości...mało tak naprawdę wiedząc o życiu. Otwiera mi się w kieszeni nóż gdy słyszę takie gadanie. Mam wtedy straszną ochotę powiedzieć: "Porozmawiaj z moimi dziadkami którzy przeżyli ze sobą przeszło 50 lat, a wciąż kochają się prawie jak nastolatkowie, jakby odkrywali siebie codziennie na nowo." To, że dzisiaj trudno taką miłość spotkać nie znaczy, że jej nie ma...a tym bardziej nie daje prawa ludziom podważać jej istnienia, przecież to, że my nie znaleźliśmy kogoś kto by z nami był na zawsze nie oznacza, że nie ma miłości. Nie chcę tym oczywiście nikogo obrażać, ale myślenie dzisiejszych ludzi, zwłaszcza młodych ludzi jest lekko upośledzone. Miłość jest najpiękniejszym uczuciem i jeśli tylko trafimy na odpowiednią osobą która będzie kochała nas mocno, a my będziemy kochali ją z taką samą siłą.
Są ludzie którzy "nie potrafią kochać", ale cóż to tak naprawdę znaczy? Zdaje mi się, że na swój sposób każdy potrafi kochać, miłość partnerska nie jest przecież jedyną miłością. Niektórzy jednak nie mają okazji w życiu doświadczyć miłości, więc jak mają nauczyć się czym jest taka prawdziwa miłość.
Na świecie zawsze ktoś kogoś kocha i zawsze ktoś na kogoś czeka...i będzie tak...będzie tak aż do skończenia świata. Jeśli będziemy wierzyli w miłość czy też przeznaczenie, to może nawet będzie lepiej bo będziemy czuli, że gdzieś tam ktoś jest dla nas stworzony i gdzieś, nie wiadomo gdzie...może na całkiem innej półkuli jest ktoś dla kogo żyjemy i za kogo moglibyśmy umrzeć...ktoś kogo może kiedyś poznamy i pokochamy.
Miłośc nie zawsze jest prosta, a właściwie w większości przypadków...wręcz przeciwnie niejednokrotnie towarzyszą jej ból i łzy...nie znaczy to jednak, że nie jest prawdziwa, może po prostu na którymś którymś zakręcie wpadła w poślizg...

Chociaż mam na ten temat wypracowane swoje własne zdanie już od dawna, to zawsze się nad tym zastanawiam...i zawsze dochodzę do zupełnie innych przekonań. Tak naprawdę miłość i sprawy z nią powiązane są sprawami skomplikowanymi.
Zacznijmy jednak od początku. Przedstawię, więc najpierw jak zapatruję się na sprawę przeznaczenia. Powiedzmy, że jestem jakby obojętna w tym...

"Tak, kocham cię. Bardziej niż wczoraj i mniej niż jutro."

Czy gdzieś czeka na mnie Druga Połówka? Osoba, z którą nawet najbardziej ponury dzień byłby jednym z tych najpiękniejszych? Ktoś, kto kochałaby mnie za nic, tak po prostu?
Wierzę, że tak. Nie wiem, czy ta wiara bierze się z wrażliwości, czy strachu przed przyszłością. A może przeczytałam za dużo książek o ludziach, którzy czują się spełnieni przy boku swojej Miłości? Nie szukam odpowiedzi. Wolę marzyć, że kiedyś wpadnę na pewną Osobę, spojrzymy na siebie i utoniemy w swoich oczach. "Bo w oczach tkwi siła duszy." Tak narodzi się Miłość. Nie nastoletnie zauroczenie, tylko uczucie tak mocne, że doświadcza się go tylko raz w życiu i na zawsze pozostaje tym niezapomnianym.

Dotyk, który powoduje dreszcze. Pocałunek, po którym traci się oddech. W szczęściu i nieszczęściu. Bo prawdziwą Miłością nie można się znudzić. Zaskakuje każdego dnia, mimo że nikt nie zna nas tak dobrze jak Druga Połowa. Piękne jest kochać kogoś wady i zalety. Studiować drugą osobę, uczyć się jej, ale nie w sposób racjonalny. Miłość jest spontaniczna, więc nie można myśleć, że nie istnieje, bo jest za piękna, żeby była prawdziwa. Jest darem równie ważnym jak życie. Bo czym by ono było bez Miłości? Bez tego uczucia zniknęłyby też inne emocje. Świat pełny ludzi bez dusz. Zero współczucia, wsparcia, smutku, radości, przyjaciół. Każdy mógłby liczyć tylko na siebie. Długo to nie mogłoby funkcjonować, albo świat zostałby wyniszczony, albo ludzie zaczęliby odczuwać potrzebę bliskości.

Dlatego nie można bronić się przed Miłością, bo to tak, jakby bronić się przed życiem. Ba, nawet zaryzykuję stwierdzenie, że bronić się przed oddychaniem! Z życia należy korzystać we wszystkich jego aspektach. Osoba, która nie kocha, nie potrafi żyć, bo nigdy życia nie doświadczyła.

A teraz idę na spacer z nadzieją, że na Kogoś wpadnę i że dzisiejszy zachód słońca będzie wyjątkowo piękny.

"I gdy w końcu skrzyżują się drogi tych dwojga i spotkają się ich spojrzenia, to wtedy znika cała przeszłość i cała przyszłość. Liczy się tylko ta chwila i owa niewiarygodna pewność, że wszystko pod niebieskim sklepieniem zostało zapisane jedną Ręką. Ręką, która obdarza miłością i stwarza bliską duszę dla każdego śmiertelnika(...)"

"Tak, kocham cię. Bardziej niż wczoraj i mniej niż jutro."

Czy gdzieś czeka na mnie Druga Połówka? Osoba, z którą nawet najbardziej ponury dzień byłby jednym z tych najpiękniejszych? Ktoś, kto kochałaby mnie za nic, tak po prostu?
Wierzę, że tak. Nie wiem, czy ta wiara bierze się z wrażliwości, czy strachu przed przyszłością. A może przeczytałam za dużo książek o...

Czy istnieje coś takiego jak przeznaczenie? Nie jestem do końca pewna. Czy dobrze jest wierzyć, że jakaś siła wyższa wyznaczyła osobę, która będzie pasować do nas idealnie? Trudno powiedzieć. Jednych przepełnia to radością i nadzieją, innych przyprawia o złość, bo "ileż można czekać?". Nigdy nie uzależniałam swojego życia od przeznaczenia, nigdy nie powiedziałam, że coś się wydarzyło "bo los tak chciał". I tego chyba nigdy nie będę potrafiła powiedzieć...

Ale w prawdziwą miłość wierzę, nie ulega to wątpliwości. Wierzę, że kiedyś spotka ona i mnie. Wierzę, że poznam to wspaniałe uczucie, o którym słucham w przepełnionych czułością piosenkach, o którym czytam w poruszających książkach... Bo jest to najpiękniejsze, co może nas spotkać na tej ziemi.

Ilekroć spotykam parę spacerujących starszych ludzi, których siwe włosy porywa wiatr, a ręce splatają się w nierozerwalnym uścisku, robi mi się ciepło na sercu i marzę o tym, bym ja kiedyś też mogła przeżyć w ten sposób swoje stare lata... Z kochającym mnie mężem, który pomimo upływu czasu nie będzie wstydził się pocałować mnie wśród przechodniów, objąć mnie na ławce w parku, trzymać za rękę podczas spaceru. Bo właśnie takie gesty są dla mnie dowodem na to, że miłość trwa i pokonuje wszelkie przeszkody. Że może spotkać każdego...
Marek Hłasko powiedział kiedyś piękne słowa: "Wielka miłość zdarza się w życiu tylko raz, wszystko, co następuje potem, jest tylko szukaniem tej utraconej miłości". Mam nadzieję, że kiedy już spotkam kogoś, kto obdarzy mnie tak niezwykłym, silnym uczuciem i wpuści mnie do swojego serca, zostanie ze mną już na zawsze i nie pozwoli mi na to, bym szukała straconego...

Czy istnieje coś takiego jak przeznaczenie? Nie jestem do końca pewna. Czy dobrze jest wierzyć, że jakaś siła wyższa wyznaczyła osobę, która będzie pasować do nas idealnie? Trudno powiedzieć. Jednych przepełnia to radością i nadzieją, innych przyprawia o złość, bo "ileż można czekać?". Nigdy nie uzależniałam swojego życia od przeznaczenia, nigdy nie powiedziałam, że coś się...

Moja droga druga połówko!

,, I tak trwają wiara, nadzieja i miłość, a z nich trzech największa jest miłość''
Św. Paweł
Chyba nie da się piękniej przedstawić prawdy, jaką kierowałam się całe moje dotychczasowe życie. Nie jet ono długie- nie dłuższe, niż życie motyla- ale myślę, że tu akurat chodzi nie o lata kalendarzowe, a raczej o sumę doświadczeń, złudzeń i prawd, które przyjmujemy i odrzucamy z każdym dniem. Chyba nawet najstarszy człowiek może być bardziej zielony w miłości niż pięcioletnie dziecko, bo ono jeszcze wie, co to jest miłość bezwarunkowa. Połówko, nie przeraź się wielkich słów, jakich będę używać ( być może bezprawnie), ale chcę ci opowiedzieć o sobie i o tym, co myślę o miłości. Żaden człowiek nie potrafi mówić o niej bez tych górnolotnych przesadni, może dlatego, że kiedyś zaczęliśmy ją gloryfikować ponad wszystko i teraz nie umiemy przestać. Kiedy się spotkamy, może porozmawiamy o tym, dobrze?
Przeznaczenie. Siła rządząca każdym naszym ruchem, coś niezależnego od nas i starszego niż świat. W takim razie- gdzie tu wolna wola? Ano jest. Według mnie, wszystko co robimy, było już zrobione - ale mamy życie w swoich rękach, bo to co było kiedyś zapisane, zależało od tego, co zapiszemy dopiero teraz! To się opiera na teorii pętli czasowej- która lubię i uważam za prawdopodobną. Każda nasza decyzja została już podjęta, tylko, że nie znamy jeszcze jej skutków, nie pamiętamy ich, ani swojego wyboru. Więc to tak, jakbyśmy go nigdy nie podjęli. Wszystko już było, wszystko dopiero będzie. Tak patrząc, już kiedyś cię kochałam- a teraz tylko muszę sobie to przypomnieć. To by wyjaśniało fakt, że połówki tej samej pomarańczy czują, jakby znały się od zawsze. Wiem, pokręcone- chyba będziesz się musiał przyzwyczaić do mojego wybitnie nielogicznego toku rozumowania.
Druga połówka pomarańczy. Miłość zapisana w gwiazdach.
Ludzie kochają miłość, upajają się nią, zwłaszcza gdy jest nieszczęśliwa, a ja razem z nimi. Uważam ją za dziwną rzecz, która pali i mrozi równocześnie, która czyni z nas masochistów uzależnionych od bólu i która daje nam powód by oddychać, by za chwilę brutalnie go odebrać. Wyobrażam sobie , że to takie wredne zjawisko, które pojawia się gdy człowiek ułożył już sobie jako tak życie i ten porządek burzy. Każda wojna wybuchła z miłości. Do kobiety, do samego siebie, do swojego narodu, kraju, przekonań. Miłość jest okrutna. Każe kobiecie zostać przy mężczyźnie, który ją bije. Wręcz każe temu mężczyźnie krzywdzić tą kobietę! No bo to przecież dla jej dobra... Myślę tak dlatego, że doszłam do wniosku iż to nie nienawiść, a obojętność jest przeciwieństwem miłości. Obojętność jest zimna. Miłość i nienawiść mogą być najwyżej tak gorące, że aż lodowate. Możesz uznać Połówko, że za daleko się posuwam, pewnie masz rację. Ale wiesz co?
Miłość jest też czuła, troskliwa, jak świeżo upieczona mama, przyglądająca się swojemu śpiącemu dziecku i tak delikatna, jak dotyk ludzi, którzy są ze sobą już pięćdziesiąt lat i znają swoje dusze do głębi, tak wesoła, jak dziecko bawiące się z ukochanym psem, tak wielka, jak miłość Boga do człowieka ( która jest osobnym tematem i gdybym miała napisać wszystko co o niej myślę, nie starczyło by ci życia, żeby to przeczytać).
Ludzie mylą zauroczenie z Miłością.
Zauroczenie jest piękne, ale ma swój początek i koniec.
A Miłość nigdy nie ustaje. Być może jestem nieuleczalną romantyczką, być może wierzę w cuda i opowiadam bajki, ale dla mnie prawdziwa Miłość jest cudem, jest największa nagrodą i cierpieniem, jakie może dostać od nieba człowiek, jest magią i siłą silniejsza niż śmierć. Czy jeśli dziecko umiera, matka przestaje je kochać? Czy to, że wdowa wychodzi za mąż po raz drugi, znaczy, że przestała kochać poprzedniego męża? Według mnie nie. Po prostu życie płynie dalej, czy tego chcemy, czy nie.
To jest moja miłość, w którą wierzę.
Czy ty też wierzysz? Czy ty też tak będziesz kochać... mnie?
Czy ja tak będę kochać ciebie?
Co teraz robisz? Jesz obiad? Uczysz się? Słuchasz muzyki? Właśnie zginąłeś pod kołami samochodu? Może tak jak ja wyglądasz przez okno na świeżo spadły śnieg i zachwycasz się tym widokiem, bo świat jest tak czysty, jakby go ktoś wreszcie porządnie wyszorował. Ciekawa jestem ciebie. Jak wyglądasz? Jak masz na imię, ile masz lat, czy lubisz niebieski, czy masz kota? Zastanawiam się gdzie jesteś i co robisz, czy czujesz się samotny, czy ktoś cię tam kocha... Nie znamy się, ale ktoś kiedyś zdecydował, że mamy być razem, więc chcę wiedzieć o tobie wszystko. To ty masz mnie całować i to tobie mam powierzyć z ochotą całe moje życie. To przez ciebie mam się zachowywać jak wariatka, pijana miłością. Więc musisz być kimś niezwykłym i wyjątkowym, choć być może na takiego nie wyglądasz.
Gdziekolwiek jesteś, zamierzam cię znaleźć. W końcu skojarzyło nas samo Przeznaczenie. Nie poddam się póki się nie spotkamy. Mam nadzieję, że ty też...

Rose

PS: Miałam ci tego nie pisać, ale ,, carpe diem’’. Już cię kocham.
PS2: Odpisz. Proszę.

Moja droga druga połówko!

,, I tak trwają wiara, nadzieja i miłość, a z nich trzech największa jest miłość''
Św. Paweł
Chyba nie da się piękniej przedstawić prawdy, jaką kierowałam się całe moje dotychczasowe życie. Nie jet ono długie- nie dłuższe, niż życie motyla- ale myślę, że tu akurat chodzi nie o lata kalendarzowe, a raczej o sumę doświadczeń, złudzeń i prawd,...

Nie wierzę w przeznaczenie. Być może dlatego, że znam sporo osób które w przeznaczenie wierzą i przez większość życia po prostu siedzą z założonymi rękami,wyznając zasadę – jak będę cierpliwy to samo przyjdzie. Oczywiście, można tak siedzieć i czekać, przy odrobinie szczęścia może kiedyś coś się wydarzy, tylko czy naprawdę będzie to miało coś do czynienia z naszym przeznaczeniem ... Osobiście śmiem wątpić... Moim znadniem przede wszystkim sami jesteśmy za to odpowiedzialni, co zrobimy z naszym życiem. Jakiś wpływ ma na nas oczywiście rodzina czy sytuacja materialna ale nawet osoba o ograniczonych środkach finansowych, żyjąca w trudnej rodzinie ma szanse odnieść życiowe sukcesy, nikt z góry nie skazuje nas na przegraną. Pewnie niektórzy muszą na sukces o wiele ciężej pracować, ale prawo mają do niego wszyscy.

Nie wierzę również w to, że każdy ma gdzieś swoją połówkę. Niektóre osoby, być może ze względu na zbyt wysokie wymagania, nigdy nie znajdą osoby, która idealnie by do nich pasowała. Zawsze znajdą coś, co im przeszkadza, będą odpychały od siebie kochające je osoby, mając wrażenie, że przez ten "niedoskonały związek" przegapią kogoś naprawdę idealnego. W innych przypadkach takich „połówek” może być nawet kilka. Na myśl przychodzi mi od razu mój nieżyjący już dziadek. Większość życia spędził z moją babcią i muszę przyznać, że stanowili naprawdę dobraną parę. Babcia była przeszczęśliwa zajmując się domem, zawsze starała się by było to miejsce, do którego chętnie zaglądamy. Dziadek z kolei spędzał większość dnia na polu, czy doglądając zwierząt. Każdy z nich miał swój własny obszar, w kórym dobrze się czuł, by wieczorem spotykać się na wspólnym terenie i po prostu być razem. Po śmierci babci, musiało minąć sporo czasu, ale pewnego dnia dziadek spotkał drugą kobietę, z którą spędził kilka cudownych lat. Ta kobieta spędziła większość życia w mieście. Wszędzie jej było pełno, cokolwiek dziadek robił, chciała być przy nim, co, o dziwo, dziadkowi jak najbardziej odpowiadało. Nigdy nie zapomnę z jaką czułością na niego patrzyła, mówiąc do niego "dziubuniu". Choć obie kobiety były od siebie całkowicie odmienne, każda na swój sposób idealnie pasowała do mojego dziadka. Tak udanych związków życzyłabym każdemu z nas. Myślę też, że warto być otwartym na każdego ponieważ czasami, sami nie jesteśmy do końca świadomi tego, co jest dla nas naprawdę idealne.

Jak już wspomniałam, nie wierzę w przeznaczenie, wierzę za to w siłę mojej intuicji. Tak długo jak tylko intuicja jest uśpiona, nie zmuszam się do niczego. Choćby w przypadku wyboru szkoły, studiów a później pracy, zawsze zdawałam sie na własne wewnętrzne przekoniania a nie jakieś trendy, czy porady osób "zawsze lepiej wiedzących". Nigdy też nic nie robiłam sobie z biadolenia niektórych członków mojej rodziny, że nadal jestem sama, że powinnam sobie kogoś poszukać, że w moim wieku wypadałoby już kogoś mieć... Jeśli jednak intuicja podpowiada mi, że mam przed sobą człowieka, który naprawdę mnie kocha, to jestem jej w stanie zawierzyć, i o tą miłość walczyć, niezależnie od przeciwności losu.

Tak właśnie było w przypadku mojego obecnego męża. Poznaliśmy się przypadkowo we Francji. On jest obcokrajowcem, w Polsce nie był nawet przejazdem. Ponieważ nie znaliśmy swoich języków, zmuszeni byliśmy porozumiewać się po angielsku. Oboje doskonale wiedzieliśmy, że nie możemy do końca życia pozostać we Francji, że wcześniej czy później każde z nas będzie musiało powrócić do swojego kraju, jak wiele nas dzieli a jak niewiele łączy. Mimo to postanowiliśmy o siebie zawalczyć, oboje mieliśmy wrażenie, że naprawdę warto. Było naprawdę ciężko. Widywaliśmy się co nawyżej jeden weekend w miesiącu, cały mój urlop z pracy przepadał na dojazdy do niego, jego wolne dni poświęcone były na dojazdy do mnie. Niesamowicie trudno było spędzać długie miesiące samemu, choć oficjalnie w związku, nie poddawać w wątpliwość poczynań partnera, gdy nie ma nas w pobliżu. Wytrwaliśmy w ten sposób prawie dwa lata, po czym postanowiliśmy zaryzykować wszystko, by tylko spędzić razem przez resztę naszego życia. Zamieszkaliśmy razem i już dwa miesiące później byliśmy małżeństwem. Nie mogę powiedzieć, żeby wszystko zawsze idealnie się układało, minęło sporo czasu, zanim napradę się do siebie dotarliśmy. Jednak uczucie przetrwało wszelkie próby i głęboko wierzę, że będzie trwało aż do końca...

Nie wierzę w przeznaczenie. Być może dlatego, że znam sporo osób które w przeznaczenie wierzą i przez większość życia po prostu siedzą z założonymi rękami,wyznając zasadę – jak będę cierpliwy to samo przyjdzie. Oczywiście, można tak siedzieć i czekać, przy odrobinie szczęścia może kiedyś coś się wydarzy, tylko czy naprawdę będzie to miało coś do czynienia z naszym...