Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Monika
Czarnula
mersi
BlackLady
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Monika
Czarnula
mersi
BlackLady
Iwa_90

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Szkoła od której zaczęła się moja edukacja była niewielką, wiejską podstawówką. Nie było w niej przedszkola, a naukę rozpoczynało się od "0" do klasy "6". Mój pierwszy kontakt ze szkołą nie był bardzo stesujący, ponieważ znałam już cześć dzieci z którymi miałam chodzić do kasy przez 7 kolejnych lat. Przez te wszystkie lata wszyscy się ze sobą bardzo dobrze dogadywaliśmy, zawsze trzymaliśmy się razem i nigdy nie dokuczaliśmy sobie nawzajem (oprócz niegroźnych koleżeńskich zaczepek). Pamiętam, że zostawałam po lekcjach by grać w gumę czy w siatkówkę na boisku za szkołą i całą klasą po jeździliśmy do pobliskiego sklepu na lody. Bardzo fajnie i miło wspominam tamte czasy. Do gimnazjum też w większości poszliśmy do jednej klasy, jednak później każdy poszedł w swoją stronę: jedni do liceum, inni do technikum lub zawodówek i nasze drogi trochę się porozchodziły. Jednak ze względu na to, że wszyscy pochodzimy z jednej miejscowości od czasu do czasu spotykam kogoś z dawnej klasy. Wtedy zawsze zamieniamy ze sobą kilka słów, opowiadamy co u kogo się dzieje i jak nam się układa życie. Do tych piewszych szkolnych przyjaźni zawsze będę miała sentyment. 

Szkoła od której zaczęła się moja edukacja była niewielką, wiejską podstawówką. Nie było w niej przedszkola, a naukę rozpoczynało się od "0" do klasy "6". Mój pierwszy kontakt ze szkołą nie był bardzo stesujący, ponieważ znałam już cześć dzieci z którymi miałam chodzić do kasy przez 7 kolejnych lat. Przez te wszystkie lata wszyscy się ze sobą bardzo dobrze dogadywaliśmy,...

Zimny pot zraszał moje skronie. Ręce drżały, a nogi nie chciały nieść. Mama delikatnie aczkolwiek nieugięcie popychała w stronę dwóch stopni nad którymi widziałam przeszklone wrota piekieł. Wzięłam głęboki wdech i powiedziałam sobie "Dam radę! Dla mamy!". Zrobiłam trzy kroki kurczowo ściskając maminą dłoń. Byłyśmy środku. Zakręt w lewo i jakieś szesnaście kroków dalej kolejne drzwi, tym razem pozornie kusząco otwarte. Spojrzałam na mamę. Na jej twarzy gościł zachęcający uśmiech. Przełknęłam ślinę i udałam się w kierunku mojego nowego więzienia. Postanowiłam unikać wszystkich i trzymać się na uboczu. Upatrzyłam sobie uroczy lekko przysłonięty zasłoną kącik. Jednak jakież było moje zdziwienie, kiedy po dotarciu do niego (oczywiście chyłkiem i unikając spojrzenia kogokolwiek) odkryłam, że był już zajęty! Już miałam zrobić taktyczny odwrót i poszukać nowej kryjówki, kiedy spojrzałam w te przerażone brązowe oczy. Zajmowały większość małej twarzy otoczonej brązowymi loczkami. "Ktoś powinien się nią zaopiekować" pomyślałam i zanim się zorientowałam przezwyciężyłam lęk przed nieznanym, aby pomóc tej małej jeszcze bardziej przerażonej osóbce. Usiadłyśmy w jednej ławce i jeszcze tego samego dnia pozwoliłam jej zjeść połowę mojej kanapki za co ona dała mi dwa ciastka owsiane. "To będzie moja przyjaciółka" chodziło mi po głowie gdy popijałam pyszne ciacho herbatką. Cóż mogę powiedzieć? Jest nią nadal i to najlepszą!

Zimny pot zraszał moje skronie. Ręce drżały, a nogi nie chciały nieść. Mama delikatnie aczkolwiek nieugięcie popychała w stronę dwóch stopni nad którymi widziałam przeszklone wrota piekieł. Wzięłam głęboki wdech i powiedziałam sobie "Dam radę! Dla mamy!". Zrobiłam trzy kroki kurczowo ściskając maminą dłoń. Byłyśmy środku. Zakręt w lewo i jakieś szesnaście kroków dalej...

Nie udało mi się nawiązać wspaniałych przyjaźni, jednak szkolne kąty wywołały u mnie masę wspomnień. Do szkoły wróciłem po latach jako praktykant. Od razu po wejściu do budynku cofnąłem się w czasie o 15 lat. Widziałem korytarz na którym odbywały się niezapomniane zabawy choinkowe, na pierwszym piętrze widziałem siebie i mojego kolegę z ławki Pawła jak biegliśmy korytarzem. W ubikacji zobaczyłem drzwiczki, które uchylaliśmy, aby podglądać dziewczyny. Sala numer 10 przypomniała mi jak kiedyś spóźniłem się na lekcję i za karę klęczałem przez godzinę przy drzwiach :) Niech te lata wrócą!  

Nie udało mi się nawiązać wspaniałych przyjaźni, jednak szkolne kąty wywołały u mnie masę wspomnień. Do szkoły wróciłem po latach jako praktykant. Od razu po wejściu do budynku cofnąłem się w czasie o 15 lat. Widziałem korytarz na którym odbywały się niezapomniane zabawy choinkowe, na pierwszym piętrze widziałem siebie i mojego kolegę z ławki Pawła jak biegliśmy korytarzem....

Czasy szkoły podstawowej nie kojarzą mi się dobrze. Moja mama była nauczycielem w szkole do której uczęszczałam. Dzieci nauczycieli nie miały łatwo w tej placówce. Rówieśnicy za mną nie przepadali. Zdarzało się, że dokuczali mi, śmiali się i byli przekonani, że swoje oceny zawdzięczam znajomościom. Pragnęłam tylko spokoju. Chciałam się uczyć i nie wyróżniać z tłumu. Całe szczęście i ja znalazłam tam swoją przyjaźń. Dwie siostry bliźniaczki. Bardzo skromne, niezamożne dziewczyny, które miały bardzo dobre serca i nawet same posiadając niewiele podzieliłyby się tym co mają. Pamiętam jak po lekcjach się odwiedzałyśmy, grałyśmy w klasy i skakałyśmy przez skakankę. Do tej pory mam z nimi kontakt. Nie jest to wielka zażyłość ale nadal możemy liczyć na dobre słowo i  miłe spotkanie. 
Myślę, że teraz dzieciom jest jeszcze ciężej odnaleźć się wśród rówieśników ponieważ o wiele łatwiej można kogoś zranić i upokorzyć. Technologia, która prężnie się rozwija jest na wyciągnięcie ręki. Telefony komórkowe, Internet itp. Tak łatwo nagrać jakiś film i wrzucić go do sieci. Tak prosto dodać złośliwy komentarz na profilu społecznościowym. Przeraża mnie, gdy słyszę, że dziecko z podstawówki próbowało popełnić samobójstwo bo rówieśnicy swoimi szykanami doprowadzili do takiego stanu. Psychiatria dziecięca jest coraz bardziej potrzebna bo coraz więcej dzieci trafia pod jej opiekę.
Dzieci nie rodzą się złe więc dlaczego stają się małymi terrorystami?

Czasy szkoły podstawowej nie kojarzą mi się dobrze. Moja mama była nauczycielem w szkole do której uczęszczałam. Dzieci nauczycieli nie miały łatwo w tej placówce. Rówieśnicy za mną nie przepadali. Zdarzało się, że dokuczali mi, śmiali się i byli przekonani, że swoje oceny zawdzięczam znajomościom. Pragnęłam tylko spokoju. Chciałam się uczyć i nie wyróżniać z tłumu....

Doskonale pamiętam pierwszy dzień szkoły. Weszłam do sali lekko wystraszona. Unosił się tam intensywny zapach nowego obuwia. Mimo, iż nie znałam większości dzieci, pojawiły się także znajome twarze, które kojarzyłam jeszcze z zerówki. 
Na szczęście w klasie nie zabrakło Izy - przyjaciółki, z którą spędzałam każdy wakacyjny dzień. Od razu wiedziałyśmy, że będziemy trzymać się razem. 
Kiedy wspominam tamte chwile, czuję beztroskę i radość, z powodu, że było mi dane przeżyć tak fantastyczne chwile w tak doborowym towarzystwie. 
Oczywiście jak w każdej grupie rówieśniczej zdarzały się różnego typu niesnaski, jednak gdybym mogła cofnąć czas, nie zmieniłabym absolutnie nic. 
Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, iż czas szkoły podstawowej spędziłam z najlepszą klasą.

Doskonale pamiętam pierwszy dzień szkoły. Weszłam do sali lekko wystraszona. Unosił się tam intensywny zapach nowego obuwia. Mimo, iż nie znałam większości dzieci, pojawiły się także znajome twarze, które kojarzyłam jeszcze z zerówki. 
Na szczęście w klasie nie zabrakło Izy - przyjaciółki, z którą spędzałam każdy wakacyjny dzień. Od razu wiedziałyśmy, że będziemy trzymać...

Kiedy wspominam początki swojej edukacji, przypomina mi się historia, która zajmuje ważne miejsce w moim sercu. Uczęszczaliśmy do drugiej klasy szkoły podstawowej, kiedy to oznajmiono nam, że jesteśmy niezdyscyplinowaną zgrają, której gadanie uniemożliwia prowadzenie lekcji. Za karę mieliśmy przesiąść się tak, by dziewczynki siedziały z chłopcami w ławkach. Tak oto wylądowałam w ostatnim rzędzie z Tomkiem. Bardzo szybko okazało się, że siedzenie z nim było równie niesamowite jak siedzenie z Kaśką. On opowiadał mi o filmach, które oglądał, a ja rysowałam zabawne obrazki w jego podręczniku. Podczas lekcji szeptaliśmy o tym, co dziś podadzą w szkolnej stołówce, pokazywaliśmy palcami na kolegów i koleżanki, którzy wiercili się na krzesłach, wymyślaliśmy niestworzone historie, które miały nam umilić czas. Zawsze mieliśmy o czym rozmawiać. Eksperyment nie powiódł się. Po kilku tygodniach klasowy świat wrócił do dawnego porządku, a ja wróciłam do Kaśki. Tęskniłam za rozmowami z Tomkiem, który na przerwach spędzał czas z chłopcami. Na walentynki wysłaliśmy sobie nawzajem kartki. Nie żeby były one miłosne, wyrażały słowa sympatii. Trudno było nam się przyznać do przyjaźni, która zawiązała się między nami w sytuacji narzuconej kary. Ja jednak kibicowałam mu w myślach zawsze, gdy stał przy tablicy. Myślę, że on mi też. Nasze drogi w którymś momencie się rozeszły, a ja wciąż pamiętam o cichym przyjacielu i o rakiecie, która miałaby zabrać nas na planetę wolną od szkoły i krupniku. 

Kiedy wspominam początki swojej edukacji, przypomina mi się historia, która zajmuje ważne miejsce w moim sercu. Uczęszczaliśmy do drugiej klasy szkoły podstawowej, kiedy to oznajmiono nam, że jesteśmy niezdyscyplinowaną zgrają, której gadanie uniemożliwia prowadzenie lekcji. Za karę mieliśmy przesiąść się tak, by dziewczynki siedziały z chłopcami w ławkach. Tak oto...

W klasie czwartej zakumplowałam się z klasowym handlarzem granatami (z rodzinnego straganu na pobliskim targu), z którym pracowaliśmy nad obliczaniem pierwiastka z dzika - swoją drogą wspomniany dzik, to Edzik, skrót od Edyty i projektowaliśmy samoloty z origami w bocznych nawach kościoła podczas rekolekcji. Ta znajomość pozwoliła mi polubić poznawania nowych ludzi i poszukiwania w ludziach wyjątkowości.

W klasie czwartej zakumplowałam się z klasowym handlarzem granatami (z rodzinnego straganu na pobliskim targu), z którym pracowaliśmy nad obliczaniem pierwiastka z dzika - swoją drogą wspomniany dzik, to Edzik, skrót od Edyty i projektowaliśmy samoloty z origami w bocznych nawach kościoła podczas rekolekcji. Ta znajomość pozwoliła mi polubić poznawania nowych ludzi i...

Jestem rocznikiem, który po szkole podstawowej musiał pójść do gimnazjum. Był to jeszcze w miarę nowy wymysł Ministerstwa Edukacji, a więc panował strach przed nieznanym. Ze szkoły tej jednak najlepiej wspominam nie rówieśników, a nauczycielkę języka polskiego. Rodzice zawsze mi powtarzali, że w przyszłości najlepiej wspomnę tych profesorów, którzy więcej wymagali. Tradycyjnie  się nie pomylili, bo to mądre głowy. Otóż moja polonistka potrafiła w środku lekcji wydać srogie polecenie: kartki na stół! Wówczas pisaliśmy rozprawkę lub inny tekst związany z tematem lekcji. Nie zapomnę też ostatniej, trzeciej klasy i wystawiania ocen. Aby zdobyć u niej ocenę celującą, musiałam całe 45 minut odpowiadać na pytania, z którymi moi koledzy i koleżanki mieli problem. Wiedziałam, że ocena jest przeze mnie solidnie wypracowana, a pani profesor wytyczyła mi moją wymarzoną drogę- studia polonistyczne i jeszcze intensywniejszą miłość do książek. Później spotkałyśmy się na praktykach zawodowych i znowu to ona podpowiedziała mi szereg istotnych rzeczy, niezbędnych w pracy polonisty. Po wielu latach nie zmienił się też jej stosunek do uczniów- zawsze niezwykle wymagająca, typowa kosa, ale za to szalenie sprawiedliwa i sumienna. Swoją wiedzą może oczarować niejednego, a sposób jej przekazywania jest po dziś dzień bajkowy. Nawet najbardziej trudni uczniowie mogą polubić zarówno czytanie, jak i zawiłości gramatyczne. Pani Katarzyno- dziękuję. Oby więcej takiej kadry nauczycielskiej! 

Jestem rocznikiem, który po szkole podstawowej musiał pójść do gimnazjum. Był to jeszcze w miarę nowy wymysł Ministerstwa Edukacji, a więc panował strach przed nieznanym. Ze szkoły tej jednak najlepiej wspominam nie rówieśników, a nauczycielkę języka polskiego. Rodzice zawsze mi powtarzali, że w przyszłości najlepiej wspomnę tych profesorów, którzy więcej wymagali....