Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ataner
Sergi
Czarnula
Zamilos
LosingHope

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ataner
Sergi
Czarnula
Zamilos
LosingHope

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Kostucha zrzędzi,
Kostucha męczy,
Kostucha sroży się niezniszczalnie.
Śmierć to jest pewna istota, która nie żyje, ale jest. Obecność to jej życie, choć ona sama nie żyje. To jest postać. Ma ona swój wygląd. Ale jej wyglądu wzrok ludzki nie dostrzega. Jej ciało składa się z materii, ale materia ta niewidoczna jest dla oczu ludzkich. Ciężkie są jej kroki, a zarazem lekkie są jej kroki. O co tu chodzi? Jak to możliwe, że jest taka, a też taka? Jej się spytajmy...

Śmierć jest posłuszna tylko Jednemu. Jest niżej od Niego. Lecz ma władzę i potęgę. Sieje zamęt już od dawien dawna. Jednakże już ona wie, iż nastał jej kres. Jej dni są policzone. Liczy je z drżeniem na palcach swych. Ona wie, że w owym Dniu Wielkim zostanie zniszczona. Zostanie zniszczona już na wieki i nie będzie jej. Wieczne życie zalęgnie się na ziemi, zajmie jej miejsce.

Kostucha zrzędzi,
Kostucha męczy,
Kostucha sroży się niezniszczalnie.
Śmierć to jest pewna istota, która nie żyje, ale jest. Obecność to jej życie, choć ona sama nie żyje. To jest postać. Ma ona swój wygląd. Ale jej wyglądu wzrok ludzki nie dostrzega. Jej ciało składa się z materii, ale materia ta niewidoczna jest dla oczu ludzkich. Ciężkie są jej kroki, a zarazem lekkie...

Niestety ale po lekturze Pratcheta Śmierć to Śmierć 😄 i to taki, który czasem tak po ludzku jest po prostu zmęczony 🥰 

Niestety ale po lekturze Pratcheta Śmierć to Śmierć 😄 i to taki, który czasem tak po ludzku jest po prostu zmęczony 🥰 

Małym dzieckiem będąc często rysowałam
Śmierć jako czarnego stwora z kosą przedstawiałam
Nie wiem czy w to wierzyłam, czy kult kostuchy wyznawałam
Ale na pewno się jej nie bałam

Czytając Dziada i babę Kraszewskiego
sądziłam, że Śmierć to nic strasznego
Przybywa, gdy nadchodzi na nią odpowiednia pora
I wcale nie wygląda jak straszna zmora
Nic nie da jej unikanie
Każdy w końcu zmierza na jej spotkanie

Czytając Złodziejkę książek
Chciałam z tą wstrętną kostuchą przybić piątkę
Narratorem tam była
i o sprawiedliwość walczyła
Przynosiła smutek, cierpienie
ale także pozostawiała pewnego rodzaju ukojenie

Oglądając Księgę życia i Coco
uznałam, że meksykańskie spojrzenie na śmierć jest całkiem spoko
Na progu czeka La Muerta
I trafia się do barwnej krainy (o ile ktoś o nas pamięta)
Pozostający ludzie na ziemi radują się, nie płaczą
wiedzą, że jeszcze ze zmarłymi się zobaczą

Haratischwili w Ósmym życiu opisała
że śmierć potrafi być czasem łaskawa
Choć utrata bliskich zawsze smuci i boli
To jest coś co serce ukoi:
Świadomość, że zmarły nie odchodzi w samotności
Przy sobie ma innych zmarłych, których w życiu darzył miłością

Śmierć fascynuje od zawsze pisarzy, scenarzystów i zwykłych ludzi
U każdego wygląda inaczej, u każdego inne uczucia budzi
I choć każdy jest ciekawy jak naprawdę wygląda, czy jako jakiś byt istnieje
By jej doświadczyć, trzeba najpierw przeżyć własne dzieje
Nie należy się do niej śpieszyć, niepotrzebnie jej wywoływać
I tak nas odnajdzie, po co wcześniej jej wypatrywać?

Małym dzieckiem będąc często rysowałam
Śmierć jako czarnego stwora z kosą przedstawiałam
Nie wiem czy w to wierzyłam, czy kult kostuchy wyznawałam
Ale na pewno się jej nie bałam

Czytając Dziada i babę Kraszewskiego
sądziłam, że Śmierć to nic strasznego
Przybywa, gdy nadchodzi na nią odpowiednia pora
I wcale nie wygląda jak straszna zmora
Nic nie da jej unikanie
Każdy w...

Gdzieś czytałam, że ostatni ze zmysłów zanika słuch. Wyobrażam sobie, że śmierć jest wypowiedzianym słowem. Tak jak według wierzeń ze słowa powstało życie tak i przez słowo to życie (przynajmniej ziemskie) kończy sie. Może tym słowem-hasłem jest to, co człowiek pierwsze usłyszał albo powiedział jak przyszedł na świat. W ten sposób życie zatacza koło. 

Gdzieś czytałam, że ostatni ze zmysłów zanika słuch. Wyobrażam sobie, że śmierć jest wypowiedzianym słowem. Tak jak według wierzeń ze słowa powstało życie tak i przez słowo to życie (przynajmniej ziemskie) kończy sie. Może tym słowem-hasłem jest to, co człowiek pierwsze usłyszał albo powiedział jak przyszedł na świat. W ten sposób życie zatacza koło. 

Myślę, że Śmierć przybiera różne postacie w zależności od tego, po kogo zamierza przyjść. Choć nie należę do wyznawców Día de los Muertos, czyli Święta Zmarłych w Meksyku, lubię wyobrażać sobie, że śmierć jest tak samo barwna jak ukazano ją w filmie animowanym „Księga życia”. Wyznawcy tej kultury wierzą, że Śmierć jest nieodłączną częścią życia i dlatego nie należy rozpaczać, gdy Śmierć nam kogoś odbierze, tylko świętować i się cieszyć, bo zawsze ta osoba przy nas będzie (o ile za życia sama martwiła się o innych). Śmierć przybiera dwie postaci: jeśli człowiek w życiu był osobą miłą, opiekuńczą, nie popełniał przestępstw, przychodzi do niego barwna postać, przepiękna La Muerte. Dzięki swoim występkom człowiek taki w jej krainie na zawsze pozostanie zapamiętany i będzie mógł odwiedzać swoich bliskich, gdy tego zapragnie. La Muerte wygląda jak anioł, wita każdego uśmiechem a drogę rozjaśnia jej światło. Z kolei drugą postacią Śmierci w tym wierzeniu jest Xibalba – dość nieprzyjemny typ, który nie przejmuje się losem dusz, które zabiera ze świata. By trafić w jego ręce człowiek zazwyczaj za życia popełnia wiele krzywd, nie potrafi odnaleźć się w świecie, otacza się samymi wrogami i przez to zostaje wysłany do krainy Zapomnianych. Xibalba wygląda jak upadły anioł – ma skrzydła, są one jednak czarne, wszystko w jego wyglądzie odpycha. Ciągnie się za nim mrok i beznadzieja. Dlatego tak ważne jest co robimy za życia – lepiej wszak trafić w objęcia La Muerte niżeli iść za Xibalbą.

Myślę, że Śmierć przybiera różne postacie w zależności od tego, po kogo zamierza przyjść. Choć nie należę do wyznawców Día de los Muertos, czyli Święta Zmarłych w Meksyku, lubię wyobrażać sobie, że śmierć jest tak samo barwna jak ukazano ją w filmie animowanym „Księga życia”. Wyznawcy tej kultury wierzą, że Śmierć jest nieodłączną częścią życia i dlatego nie należy...

Przez całe życie zastanawiałam się jak wygląda śmierć. W telewizji, w książkach, w internecie - wszędzie była przedstawiana w inny sposób.I każdy ten obraz był przerażający. ...Zaczęło się z chwilą, kiedy kątem oka zobaczyłam TO. Zwykły cień, mogłoby się wydawać. Szłam ulicą, nocą. Latarnie rzucały mocne światło na chodnik przede mną, tworząc iluzję podwójnego cienia. Zupełnie jakby ktoś kroczył tuż obok. Najpierw to był delikatny ruch. Jakby zafalował obraz. Ten drugi cień. Był coraz bliżej. ...Tego dnia biegłam przez pasy. Czułam, że cień tym razem zrobi coś złego. Falował gwałtownie przede mną. To zbliżał się, to oddalał, a ja traciłam grunt pod nogami. I kiedy w końcu mnie zaatakował, myślałam, że będę się bać. Ale nie. Dwa wielkie reflektory ciężarówki. Światło i cień. I moja krew na chodniku. Przeżyłam.Więcej nie pamiętam. Nie pytajcie mnie.

Przez całe życie zastanawiałam się jak wygląda śmierć. W telewizji, w książkach, w internecie - wszędzie była przedstawiana w inny sposób.I każdy ten obraz był przerażający. ...Zaczęło się z chwilą, kiedy kątem oka zobaczyłam TO. Zwykły cień, mogłoby się wydawać. Szłam ulicą, nocą. Latarnie rzucały mocne światło na chodnik przede mną, tworząc iluzję podwójnego cienia....

Jak wygląda śmierć? Według mnie jest odbiciem życia.
Śmierć starszej, miłej Pani powinna mieć uśmiech jej siostry, która zmarła w dzieciństwie, oczy matki patrzące z czułością i ramiona ojca, które obejmą ją i podtrzymają na tej ostatniej drodze.
Śmierć małego chłopca powinna mieć zabawny zadarty nos Zosi z przedszkola i koszulkę z ulubionej bajki niczym jego najlepszy przyjaciel.
Śmierć chorobliwego skąpca, który odwrócił się od rodziny powinna mieć postać bogatej i dystyngowanej kobiety. Powinna nosić wszystkie jego skarby, aby zobaczył, że one były jego tylko na chwilę jaką jest życie.
Każdy powinien mieć śmierć na jaką zasłużył swoim życiem. Prawdą jest, że śmierć nikogo nie faworyzuje i przyjdzie do każdego, ale w jakiej formie to już inna sprawa. Czy przyjdzie jako stara przyjaciółka czy zmora senna? Kto wie?

Jak wygląda śmierć? Według mnie jest odbiciem życia.
Śmierć starszej, miłej Pani powinna mieć uśmiech jej siostry, która zmarła w dzieciństwie, oczy matki patrzące z czułością i ramiona ojca, które obejmą ją i podtrzymają na tej ostatniej drodze.
Śmierć małego chłopca powinna mieć zabawny zadarty nos Zosi z przedszkola i koszulkę z ulubionej bajki niczym jego najlepszy...

Śmierć jest naturalnym procesem, który czeka każdego z nas, choć często jest dla nas tak









abstrakcyjny i odległy jak nasze narodziny. Ale jaka jest personifikacja Śmierci? Czy można 









wyjść poza kulturowe wyobrażenie rozkładającego się kobiecego ciała? Wydaje mi się, że










to kwestia indywidualna, w wielu przypadkach uzależniona od naszych wierzeń i 









przekonań. Oprócz klasycznych tekstów kultury, tematykę śmierci poruszają także 









współczesne dzieła. Jednym z nich, najbardziej do mnie przemawiającym, jest "Pan 









Ciacho" S. Kinga. Przedstawiono w nim wizję śmierci jako kogoś z naszej przeszłości, kto 









swego czasu wywarł na nas duże wrażenie, kto zapadł nam w pamięć – to może być 









symbol naszej młodości, uosobienie niespełnionych marzeń czy niewypowiedzianych 










pragnień. Każdego dnia ten ktoś jest coraz bliżej, niosąc ze sobą nostalgiczne 









wspomnienia i zwiastując rychły koniec naszego życia. Choć może wydawać się to 










przerażające, to sądzę, że taka wizja niesie ze sobą pewnego rodzaju ukojenie. 

Śmierć jest naturalnym procesem, który czeka każdego z nas, choć często jest dla nas tak









abstrakcyjny i odległy jak nasze narodziny. Ale jaka jest personifikacja Śmierci? Czy można 









wyjść poza kulturowe wyobrażenie rozkładającego się kobiecego ciała? Wydaje mi się, że










to kwestia indywidualna, w wielu przypadkach uzależniona od naszych wierzeń i 

...