Arinka była pięknym wielorasowcem - biała, z nielicznymi brązowymi plamami na ciele.
Była, bo po zdiagnozowaniu i usunięciu u Niej nowotworu przeżyła jeszcze tylko pięć lat.
W sumie była naszą wierną Towarzyszką przez trzynaście lat.
Żyła według własnych zasad.
Od małego przyzwyczajona do życia na świeżym powietrzu zignorowała legowisko przygotowane dla Niej w domu, podobnie potraktowała nową, piękną (dla nas) budę i na swoje królestwo wybrała stodołę.
Do domu wchodziła tylko wtedy, kiedy słyszała, że ktoś z domowników otwiera lodówkę. Przy czym smakołyki zawsze zabierała "na wynos".
Łaskawie spożywała "psie" pokarmy, ale tylko z wybranych przez siebie miseczek. Podobnie było z wodą.
Uwielbiała długie spacery po okolicznych polach, ale nie uznawała żadnego zniewolenia, więc smycz i obrożę pozwalała sobie założyć tylko "dla świętego spokoju", po czym zaraz po przekroczeniu bramki okazywało się, że ktoś z nas idzie na spacer ze smyczą i zwisającą na jej końcu obrożą w prawej dłoni, a Arinka, już uwolniona, biegnie przy lewej nodze, zachowując bezpieczną odległość od smyczy.
Miała niesamowitą cierpliwość do dzieci - pozwalała im się głaskać, karmić chrupkami kukurydzianymi, a także chętnie uczestniczyła w wymyślanych przez nie zabawach np. grała z nimi piłkę.
Jeśli nikogo z domowników nie było w domu, to nie wpuściła żadnej obcej osoby na podwórko.
Od Jej śmierci mija już kilka lat, ale dotąd nie zdecydowaliśmy się na kolejnego psiego Towarzysza.

Arinka była pięknym wielorasowcem - biała, z nielicznymi brązowymi plamami na ciele.
Była, bo po zdiagnozowaniu i usunięciu u Niej nowotworu przeżyła jeszcze tylko pięć lat.
W sumie była naszą wierną Towarzyszką przez trzynaście lat.
Żyła według własnych zasad.
Od małego przyzwyczajona do życia na świeżym powietrzu zignorowała legowisko przygotowane dla Niej w domu,...

Zawsze w domu był jakiś zwierz, czy to pies, czy kot, króliki i chomiki. Zawsze więc był niezastąpiony przyjaciel, towarzysz zabaw, z którymi pełno wspomnień. Teraz nowy dom, w którym właśnie tego brakowało. Długo suszyłam mężowi głowę o szczeniaka, aż w końcu 8 września przyniósł małą, zapchloną, rudą kulkę. Miał być pies dla dzieci, a wyszedł kolejny mój obowiązek. Reks nie ma jeszcze roku ale nie wyobrażam sobie by go nie było. Zrobił się strasznie wybredny i nie tylko co do jedzenia, jak gryź buty to nie jakieś zwykłe. Ma swoją parę adidasów. A propos adidasów, to na jesień kupiłam sobie nowe, czarne i postawiłam w przedpokoju. Po kilku dniach je ubieram a tam szok, tyle butów stało a on narobił do nowych adidasów. Nie było mi wtedy do śmiechu, na szczęście twarda wersja i zapach wywietrzał. Psów miałam wiele, ale takiego skoczka i w dodatku kawosza to nie miałam. W tym roku raczej winogron nam nie obrodzi bo Reks poobgryzał, najlepszy biały to zjadł od korzenia cały. Uwielbia segregować plastiki, już nie raz mąż zbierał strzępy jak nie zamknął drzwi, tak jak lubię czytać książkę na leżaku latem to w tym roku muszę się obejść smakiem, bo został tylko stelaż... Wieczorem wpada na łóżko i patrzy tymi czarnymi ślipiami, to jak się na niego gniewać. 

Zawsze w domu był jakiś zwierz, czy to pies, czy kot, króliki i chomiki. Zawsze więc był niezastąpiony przyjaciel, towarzysz zabaw, z którymi pełno wspomnień. Teraz nowy dom, w którym właśnie tego brakowało. Długo suszyłam mężowi głowę o szczeniaka, aż w końcu 8 września przyniósł małą, zapchloną, rudą kulkę. Miał być pies dla dzieci, a wyszedł kolejny mój obowiązek. Reks...

Około 6 lat temu trafił do nas dorastający kot o stalowoszarej sierści w czarne pręgi. Już samo jego pojawienie się było niezwykłym wydarzeniem, ponieważ przyniosła go z płotu (dosłownie! :D) moja mama, która nie lubi zwierząt, a zwłaszcza kotów, gdyż niszczą jej ukochane kwiatki.
Z początku nie mieliśmy pomysłu, jak nazwać nowego pupila, aż tata wymyślił, że nazwiemy go Flak… Ta dziwna nazwa wzięła się stąd, że kocurek wzięty na ręce momentalnie stawał się wiotki i tak sflaczały, jakby uszło z niego całe powietrze. Szybko zaskarbił sobie łaski wszystkich domowników i sypiał w jednej budzie z psem, aż do domu trafili praktycznie w jednym czasie kolejni pupile - tym razem jeden szczeniak i dwa kolejne koty. Wszystkie nowo przygarnięte zwierzaki były na początku nieufne, ale zmieniało się to w obecności właśnie Flaka, który miał na nie zbawienny wpływ. Jego faworytem był mały szczeniak, który jednak szybko przerósł kota, przez co Flak przegrywał z nim wszystkie zabawy w zapasy. Pewnego dnia jednak Flak przeszedł sam siebie i przyniósł małe zabiedzone kociątko, zostając jego opiekunem, a które jak się można domyślić również u nas znalazło ciepły kąt i zostało :).
Niestety 3 lata temu Flak zaginął i nigdy się nie odnalazł, wszyscy za nim tęsknimy, jednak pozostał po nim ten niegdyś mały kotek, którego przyniósł na wychowanie. 

Około 6 lat temu trafił do nas dorastający kot o stalowoszarej sierści w czarne pręgi. Już samo jego pojawienie się było niezwykłym wydarzeniem, ponieważ przyniosła go z płotu (dosłownie! :D) moja mama, która nie lubi zwierząt, a zwłaszcza kotów, gdyż niszczą jej ukochane kwiatki.
Z początku nie mieliśmy pomysłu, jak nazwać nowego pupila, aż tata wymyślił, że nazwiemy go...

Każdy mój psi przyjaciel jest dla mnie wyjątkowy ,ponieważ traktuję go jest członka rodziny. Piszę te słowa z perspektywy osoby niepełnosprawnej ruchowo w stopniu znacznym , której pies uratował życie,np .wtedy,gdy zadławiłam cząstką pomarańczy .

Każdy mój psi przyjaciel jest dla mnie wyjątkowy ,ponieważ traktuję go jest członka rodziny. Piszę te słowa z perspektywy osoby niepełnosprawnej ruchowo w stopniu znacznym , której pies uratował życie,np .wtedy,gdy zadławiłam cząstką pomarańczy .

Mego pieska nie ma już ze mną... ale tu wklejam tekst, który napisałam jak jeszcze żył - o sobie i o nim - jednocześnie...
Klementyna i jej mały piesek.                Piesek całe swoje
życie spędził z Klementyną, a ma już prawie 12 lat. Zawsze okazywał miłość i
przywiązanie.  Dziewczynie nie było łatwo
iść przez życie, a ten czas, kiedy nie było z nią małego pieska wydaje się jej
ubogi

i pozbawiony sensu – tyle radości wniósł, w jej życie mały piesek, gdy się
tylko, w nim pojawił.            Klementyna
z pieskiem mieszkają w mieście na Podlasiu, co nie znaczy, że nie widzieli
świata poza nim – wyjeżdżali – nie są ignorantami. Piesek wyjątkowo dobrze
znosi podróże samochodowe. Zawsze jednak z radością wracali do swego domu – w
mieście na wschodzie Polski.            Klementyna
nie zawsze mieszkała w dużym mieście. Dzieciństwo spędziła w małym miasteczku,
jeszcze dalej na wschód. Jeszcze wtedy małego pieska nie było na świecie, ale
towarzyszyły jej inne psy.  Są ludzie
psiarze i kociarze. Klementyna to psiara. Tu pozwolę sobie na małą dygresję.  Klementyna,

w swoich wędrówkach dotarła do stolicy Polski – Warszawy, gdzie poznała panią,
która całe życie ma koty – starała się ją zrozumieć, niemniej nie zmieniła
swojego stanowiska i to psy są jej sympatią.            Dziadkowie Klementyny, w małym
miasteczku nie posługiwali się literacką polszczyzną. Ich mowa była pełna
białoruskich, a może ukraińskich wkrętów. Dziś z perspektywy lat dziewczyna to
ceni i uważa, że jest piękne

i charakterystyczne dla jej rodzinnego Podlasia, które jest tyglem narodowym

i religijnym.            Dzieciństwo to nie tylko ten podlaski
język, ale także opowieści drugiego dziadka o mieście, które dziś znajduje się
za wschodnią granicą Polski,

a mianowicie Grodno. Dziewczyna zapamiętała te opowieści na całe życie.            Ta mozaika narodowościowo-religijna
powoduje, że w takich małych miasteczkach są kościoły i cerkwie, a ludzie żyją
w zgodzie i poszanowaniu – przynajmniej Klementyna by chciała, aby tak było. Zdarzają
się małżeństwa mieszane, gdzie wówczas obchodzone są podwójne święta. Co z
pewnością podoba się dzieciom. Przed wojną żyli tam również Żydzi, ale
zawierucha wojenna ich zmiotła z terenu takich miasteczek. Niemniej Klementyna
uważa, że żyją w pamięci ludzi starszych. Klementyna lubiła słuchać opowieści
starszych ludzi o ziemi, na której mieszkała. Dopóki żyje pamięć dopóty będą
żyć ludzie.            Klementyna
bardzo lubiła swoje miasteczko i nie chciała przeprowadzać się do dużego
miasta. Niemniej zdecydowano za nią. Jednak to już inna historia.   

Mego pieska nie ma już ze mną... ale tu wklejam tekst, który napisałam jak jeszcze żył - o sobie i o nim - jednocześnie...
Klementyna i jej mały piesek.                Piesek całe swoje
życie spędził z Klementyną, a ma już prawie 12 lat. Zawsze okazywał miłość i
przywiązanie.  Dziewczynie nie było łatwo
iść przez życie, a ten czas, kiedy nie było z nią małego pieska wydaje...

  Miałem takie zdjęcie z dzieciństwa u babci na wsi - Ja w
głębokim niemowlęcym wózku z wikliny, a obok lub w nogach posłania czarny
szczeniak. To była Aza, której oczywiście z tego okresu nie pamiętałem. Jako
kilkulatek zaprzyjaźniłem się z wolno biegającym białym Puszkiem. Dopiero gdy
zdechł przyszła kolej na wiązaną na łańcuchu Azę. Szczerze się z nią
zaprzyjaźniłem. Lubiłem się z nią bawić i donosić jej jedzenie. To było fajne
zwierzę.Pamiętam, że będąc już nastolatkiem zacząłem sobie zdawać sprawę
z krótkiego żywota psów i bałem się, że niebawem Aza odejdzie. I tak też się
stało, lecz nie od razu poznałem dramatyczne okoliczności tego odejścia.
Dopiero po latach dowiedziałem się, że spokrewniona sąsiadka zaprowadziła Azę
do lasu i tam zatłukła. Byłem wstrząśnięty, bo rzeczywistość okazała się gorsza
od moich niepokojów sprzed lat.  

  Miałem takie zdjęcie z dzieciństwa u babci na wsi - Ja w
głębokim niemowlęcym wózku z wikliny, a obok lub w nogach posłania czarny
szczeniak. To była Aza, której oczywiście z tego okresu nie pamiętałem. Jako
kilkulatek zaprzyjaźniłem się z wolno biegającym białym Puszkiem. Dopiero gdy
zdechł przyszła kolej na wiązaną na łańcuchu Azę. Szczerze się z nią
zaprzyjaźniłem....

Kudłata[bookLink]4966924|Kudłata[/bookLink]

Kudłata[bookLink]4966924|Kudłata[/bookLink]

 [bookCover]4966924|Kudłata[/bookCover]